Πολιτισμός είναι το λεπτό βερνίκι II

...

Τον Ιούνιο 2007 δημοσίευσα σ' αυτό το blog ένα κείμενο με ίδιο τίτλο, το οποίο αποτελούσε μετάφραση από δημοσίευση του Karlheinz Deschner για το βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου Α', αυτοκράτορα και ιδρυτή του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και άγιου της χριστιανικής θρησκείας, γιατί αυτός την κατέστησε κρατική - και παραμένει μέχρι σήμερα.

Πριν από κάποιες ημέρες πρόσθεσε ένας αναγνώστης με όνομα Γιάννης σχόλια, τα οποία μεταφέρω εδώ, μαζί με τις απαντήσεις μου, γιατί κανείς δεν πρόκειται να πάει τόσο πίσω στην παλιά δημοσίευση και να τα διαβάσει.

Anonymous said...
Εκ πρώτης όψεως αυτά που γράφεις δεν φαίνονται να είναι λάθος παρά μόνο πολύ επιφανειακή η προσέγγισή σου. Όποιος ενδιαφέρεται και δεν μένει στο τι του λένε οι άλλοι ας διαβάσει το Μέγας Κωνσταντίνος του Έμπερχαρντ Χορστ και ας κοιτάξει και λίγο την βιβλιογραφία που χρησιμοποιεί.
Γιάννης
21 January, 2008 23:43

s.frang said...
Εγώ ουσιαστικά δεν γράφω τίποτα, ο Deschner τα γράφει. Αν υπάρχει κάτι που μπορείς να διορθώσεις, γράψ' το. Θα δημοσίευα και κείμενό σου, αν το στείλεις επώνυμα
21 January, 2008 23:46

Anonymous said...
Η λογοκρισία είναι εντελώς ξένη ως προς το διαδίκτυο εφόσον και το κείμενο δεν σας βρίζει ούτε και σας προσβάλλει. Στο χέρι σας είναι να το λογοκρίνεται πάντως.

Στο προηγούμενο post είπα ότι η προσέγγισή σας είναι πολύ επιφανειακή διότι αμελείτε τις συνθήκες που ίσχυαν τότε. Δηλαδή:

1. οι τότε αυτοκράτορες δεν ήταν καλλιεργημένοι άνθρωποι αλλά προέρχονταν από τον στρατό και ξεχώριζαν βάσει των στρατιωτικών τους ικανοτήτων
2. ασχέτως με το πως είχε εξαπλωθεί η αυτοκρατορία εως τότε, ο κάθε αυτοκράτορας έπρεπε να διαφυλάτει τα εδάφη της χώρας του, δηλαδή είχαν χρέος να κάνουν αμυντικούς πολέμους και επειδή για πολλούς αιώνες η αυτοκρατορία βαλότανε από εχθρούς, η οικονομία της αυτοκρατορίας ήταν σε άσχημη κατάσταση επειδή δεν μπορούσε να συντηρεί τόσο μεγάλο στρατό
3. όλοι ως τότε οι αυτοκράτορες (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πχ Διοκλητιανός (αποκλειστικά Ρωμαίος ειδωλολάτρης) ήταν ένα είδος πανθειστών, δηλαδή πιστεύανε σε όποιον θεό θέλανε (ανεξαρτήτου προελεύσεως πχ ρωμαικη-συριακή) και είχαν την εντύπωση ότι ο θεός τους ήταν προστάτης τους (δούναι και λαβείν κατάσταση). Όταν ο Κωνσταντίνος ύψωσε το "Εν τούτω νίκα" ήταν πανθειστής δηλαδή πίστευε και πχ στον θεό Ήλιο, αργότερα έγινε χριστιανός.
4. τον γιό του και την γυναίκα του τους σκότωσε επειδή απλά εφάρμοσε τον νόμο (δηλαδή δεν έκανε την εξαίρεση επειδή ήταν δικά του άτομα), ο γιος του κατηγορήθηκε με ψευδομάρτυρες από την γυναίκα του και έτσι οδηγήθηκε στον θάνατο, όταν αποκαλύφθηκε η πλεκτάνη έγινε και σε αυτή την περίπτωση δικαστήριο και πάλι η απόφαση ήταν θάνατος.

Προσπάθησα να γράψω με δυο λόγια μια άλλη προσέγγιση βάσει ενός πολύ καλού βιβλίου.

Μια μικρή παρένθεση για τον Άγιο Κωνσταντίνο όπως και για κάθε άγιο. Η εκκλησία ανακυρήσει αγίους ανθρώπους που είχαν μετάνοια (η εκκλησία το εννοεί με διαφορετικό τρόπο από ότι η κοινωνία μας, πχ συγγνώμη που σε έβρισα κτλ). Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είχαν κάνει τα χειρότερα εγκλήματα πχ ληστείες, να ήταν πόρνες, φόνους κτλ και έγιναν άγιοι όχι επειδή τα έκαναν αυτά αλλά επειδή μετανόησαν. Από εδώ και πέρα μπαίνει η πίστη του καθενός, αλλά μέχρι εδώ μπαίνει η ιστορία (ασχέτως ότι είναι πολύπλευρη ή ότι ο καθένας την βλέπει από άλλη οπτική γωνία).
Γιάννης
23 January, 2008 23:06

Φίλε Γιάννη, θα απαντήσω σε ορισμένα μόνο σημεία του κειμένου σου, για τα οποία έχω άποψη.

1. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις αυτή την εισαγωγή περί λογοκρισίας! Εγώ προσφέρθηκα να δημοσιεύσω οποιοδήποτε κείμενό σου, δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να το λογοκρίνω, ούτε και υπάρχει λόγος.
   
2. Γράφεις στο σημείο 1 ότι «οι τότε αυτοκράτορες δεν ήταν καλλιεργημένοι άνθρωποι...» Να σου μαρτυρήσω ότι υπήρξαν και διάφοροι καλλιεργημένοι ηγέτες, όπως κι άλλοι καλλιεργημένοι άνθρωποι εκείνης της εποχής, αλλά οι «εκκλησιαστικοί πατέρες» τους απέφευγαν, γιατί δεν μπορούσαν να αντιπαρατεθούν πνευματικά μαζί τους. Οι καλλιεργημένοι εκπροσωπούσαν τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, ενώ οι ακαλλιέργητοι, όπως ο Κων/νος, ο οποίος δεν ήταν απλά ακαλλιέργητος, ήταν σκέτα αναλφάβητος και βάρβαρος, ήταν επιρρεπείς στις θεοκρατικές δεισιδαιμονίες. Με αυτούς ακριβώς έκαναν κολεγιά οι παπάδες, όχι με τον φιλόσοφο-αυτοκράτορα Ιουλιανό!
   
3. Για τα σημεία 2 και 3 του κειμένου σου δεν έχω να πω τίποτα, κάπως έτσι περιγράφονται στη σχολική Ιστορία. Πού να ανοίγουμε τώρα κουβέντα επ' αυτών. Πάντως καλά θα ήταν να έριχνες μια ματιά εδώ, αν σου διέφυγε. Θα καταλάβαινες τί σήμαιναν τότε και τί σημαίνουν σήμερα τα οράματα και τα θεϊκά μηνύματα και, επίσης, πώς παραγεμίζεται η «επίσημη ιστορία» με παραμύθια.
4. Γράφεις ότι «σκότωσε (τη γυναίκα του και τον γιο του .... και αρκετές εκατοντάδες αντιπάλους) επειδή απλά εφάρμοσε τον νόμο». Να σου ομολογήσω ότι λυπάμαι πολύ που βρέθηκε αυτός ο μεγάλος άνδρας σε τόσο δύσκολη θέση, να εφαρμόσει το νόμο σε βάρος συγγενών, φίλων, συνεργατών και συμμάχων. Με την ίδια λογική πάντως θα καταλαβαίνεις ότι και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που έριχναν χριστιανούς στα θηρία του ιπποδρόμου ή τους εκτελούσαν με άλλο τρόπο, πάλι κάποιο νόμο εφάρμοζαν και κακώς παραπονούνται οι εκκλησιαστικοί πατέρες για διώξεις. Ο νόμος υπεράνω όλων! Και, αφού πήραμε φόρα, και ο Χίτλερ κάποιο νόμο εφάρμοζε σκοτώνοντας όλους όσους τον ενοχλούσαν στην άσκηση της εγκληματικής εξουσίας του. Φτιάχνω ένα νόμο που προωθεί τις όποιες επιδιώξεις μου και μετά, απλά, τον εφαρμόζω.
   
5. Αυτά που γράφεις περί μετάνοιας -τα οποία, όσον αφορά τον Κων/νο, είναι διηγήσεις του γνωστού παραμυθά και αυλοκόλακα Ευσέβιου- μου θυμίζουν την εξής περιγραφή σε μια ταινία για τον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης. Μονολογεί ο ανερχόμενος γκάνγκστερ (στην ταινία ο Ρόμπερτ ντε Νίρο), αναλογιζόμενος τη ζωή του: «Το Σάββατο πήγαινα στην εξομολόγηση, την Κυριακή κοινωνούσα και τη Δευτέρα έπεφτα πάλι με τα μούτρα στη δουλειά, τους τσακίζαμε τα κόκαλα! Είναι ωραίο να είσαι χριστιανός». Φαντάζομαι να αντιλαμβάνεσαι τί σημαίνει να «μετανοεί» κάποιος ετοιμοθάνατος, ο οποίος είχε ένα βίο γεμάτο με δολοφονίες, ληστείες, προδοσίες, αρπαγές και ό,τι άλλα εγκλήματα επινοούσαν και επινοούν οι διάφοροι ευσεβείς ηγεμόνες.