26 October 2021

Κυριάκος Κατζουράκης: Ένας σπουδαίος, πολύπλευρος δημιουργός

 Μάρω Βασιλειάδου, Καθημερινή, 23/10/21

«Δεν βάζω ούτε μία πινελιά, αν εκείνη τη στιγμή δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει τον κόσμο», είχε πει ο Κυριάκος Κατζουράκης, που έφυγε χθες, 22/10/21, από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών.

«Η εμμονή που υπάρχει σε κάθε έργο τέχνης που φτιάχνω είναι να πετιούνται τα περιττά και να μένει μόνον το ουσιαστικό. Να συμβαίνει δηλαδή ό,τι στην ποίηση. Ζωγραφική, γράψιμο, κινηματογράφος δεν είναι για μένα ξεχωριστές αφηγήσεις· συγκλίνουν».

Έτσι ξεκινά να μιλάει ο Κυριάκος Κατζουράκης στο σύντομο βίντεο που γυρίστηκε στο ατελιέ του το πρόσφατο διάστημα της καραντίνας (atnesculturenet.com). Στα περίπου τρία λεπτά του, ο καλλιτέχνης συνοψίζει με καθαρότητα τον στόχο της εικαστικής του προσπάθειας και στη συνέχεια αναφέρεται σε ό,τι εκείνος προσπάθησε να κάνει με την τέχνη του: να διασώσει την ιστορική μνήμη από την καταστροφή.

Ο Κυριάκος Κατζουράκης, ο οποίος έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία  77 ετών, ήταν, όπως λέει η γκαλερίστα του και επί χρόνια φίλη Γιάννα Γραμματοπούλου, «ένας ιδιαίτερος άνθρωπος: πολύπλευρος δημιουργός με πλούσια εκφραστική “γλώσσα”, πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης και ταυτόχρονα γλυκός και προσηνής, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους». 

Πριν η υγεία του εξασθενήσει απότομα –εξαιτίας του καρκίνου που τον ταλαιπωρούσε–, κάτι που συνέβη τον τελευταίο μήνα, εργαζόταν καθημερινά στο εργαστήριό του στα Εξάρχεια, όπου βρίσκεται επίσης το σπίτι το οποίο μοιράστηκε επί πολλά χρόνια με τη σύντροφό του, ηθοποιό Κάτια Γέρου. «Σχεδίαζε, σκεφτόταν ταινίες, παραστάσεις και περφόρμανς που θα παρουσιάζονταν σε υποβαθμισμένα σημεία της πόλης, συνεχίζοντας αυτό που έκανε πάντα: να επιστρέφει στην τέχνη, ό,τι κέρδιζε από εκείνη», λέει η κυρία Γραμματοπούλου.

Από τα λόγια των φίλων και των ομοτέχνων του σκιαγραφείται ένας δημιουργός που με το έργο του εξέφραζε τους κοινωνικούς προβληματισμούς της εποχής του, παραμένοντας επικεντρωμένος στον άνθρωπο: στη μνήμη και στο σώμα, στην πραγματικότητα και στο όνειρο. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη και σκηνογραφία στο εργαστήριο του Βασίλη Βασιλειάδη. 

Το 1966 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα, και το 1969 κέρδισε το Βραβείο Παρθένη για τη ζωγραφική του. Γρήγορα φάνηκε η αγάπη του για τον κινηματογράφο. Το 1971 σχεδίασε τα κοστούμια για τις «Μέρες του ’36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και ένα χρόνο αργότερα τα σκηνικά για το «Προξενιό της Αννας» του Παντελή Βούλγαρη. Την ίδια περίοδο συμμετείχε στην ίδρυση της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές», μαζί με τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, τον Χρόνη Μπότσογλου, την Κλεοπάτρα Δίγκα και τον Γιάννη Βαλαβανίδη.

«Έκτοτε η ζωγραφική του ήταν στραμμένη στον λεγόμενο “κριτικό ρεαλισμό”, και η τέχνη του είχε έντονη πολιτική χροιά», λέει στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Παπαχρίστου, επιμελητής της αναδρομικής έκθεσης «Κυριάκος Κατζουράκης. Εργα 1963-2013. Ζωγραφική, Θέατρο, Κινηματογράφος», που διοργανώθηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2013.

Από το 1972 έως το 1986 έζησε στο Λονδίνο και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη χαρακτική. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον Γιώργο Λαζάνη στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Από το 2000 ασχολήθηκε συστηματικά με τη σκηνοθεσία φτιάχνοντας μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες. Βραβεύθηκε για τον «Δρόμο προς τη Δύση» και τη «Γλυκιά μνήμη», δημιούργησε επίσης τις «Μικρές εξεγέρσεις» και πιο πρόσφατα το «Ussak» (2017). Το 2005 εξελέγη τακτικός καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και δίδαξε μέχρι το 2011.

«Οι βάσεις της εικαστικής του δημιουργίας ήταν εκείνοι που και ο ίδιος αναγνώριζε ως δασκάλους του: ο Τσαρούχης, ο Κόντογλου, ο Θεόφιλος. Σε αυτούς επέστρεφε συχνά και με νοσταλγία αναδιαμορφώνοντας την έννοια της “ελληνικότητας” και παραμένοντας διαρκώς κοντά στην κοινωνία», σχολιάζει ο κ. Παπαχρίστος.

Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 25/10/21 στο Α΄ Νεκροταφείο στις 3 μ.μ.

Ο ζωγράφος της ουτοπίας

Γράφουν για τον ζωγράφο Κυριάκο Κατζουράκη οι φίλοι του Αλέκος Αλαβάνος, Γιάγκος Ανδρεάδης, ο γιος του Αρης Κατζουράκης και η σύντροφος και μούσα της ζωής του Κάτια Γέρου., είχε πει ο Κυριάκος Κατζουράκης, που έφυγε χθες, 22/10/21, από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών.


Ο Όμηρος και η εγγονή του...

 του Αλέκου Αλαβάνου

Για τον ζωγράφο Κυριάκο Κατζουράκη πληροφορήθηκα νωρίς. Τον πρωτοσυνάντησα αρκετά χρόνια αργότερα. Αδελφικοί φίλοι γίναμε δεκαετίες μετά, στα πρόσφατα τέσσερα χρόνια. Κανονικά θα ανήκαμε στην ίδια γενιά, με έξι χρόνια διαφορά, αφού κάθε γενιά μετράει τουλάχιστον μια εικοσιπενταετία. Κι όμως, οι απότομες στροφές της Ιστορίας μπορούν να σπάσουν, αιφνιδιαστικά, μια γενιά στα δυο παρά τις ελάχιστες διαφορές ηλικίας. Η δικτατορία του 1967 με βρήκε ανώριμο, ακόμα, σχολιαρόπαιδο, μέσα στην επιβαλλόμενη πειθαρχία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ελάχιστα χρόνια, όμως, πιο μεγάλοι μας πρόλαβαν να ζήσουν στο πιο ανεκτικό πανεπιστημιακό περιβάλλον, κοντά σε νέες δημιουργικές παρέες συμφοιτητών με παρόμοιες ανησυχίες, με την πολιτική και τον έρωτα να εισορμούν στη ζωή τους.

Ο Κυριάκος από το 1972 μέχρι το 1985 εγκαθίσταται στο Λονδίνο. Τις δυο δεκαετίες μετά το 1981, τις εργάσιμες μέρες, εγώ βρίσκομαι στις Βρυξέλλες. Κι όμως, αυτόν τον καλλιτέχνη που, ίσως, δεν είχα καν συναντήσει, τον εκτιμούσα βαθιά. Για δυο κυρίως λόγους.

Ο πρώτος: Τα εγκωμιαστικά λόγια φίλων μας, ιδιαίτερα της Ιωάννας Καρυστιάνη και του Παντελή Βούλγαρη. Θυμάμαι, ο Παντελής να μας διηγείται την ιστορία της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου, όπου σε δεύτερους ρόλους είναι ένα ανθολόγιο από τους μετέπειτα καινοτόμους σκηνοθέτες: Ο Βούλγαρης, ο Αγγελόπουλος, ο Φέρρης, η Μαρκετάκη, ο Τορνές, ο Σφήκας, ο Κατακουζηνός, ο Νικολαΐδης. Σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο ο Κυριάκος Κατζουράκης, ένας όμορφος νέος άνδρας και στοχαστικός, που θα αναλάμβανε, αργότερα, σκηνογράφος και ενδυματολόγος του «Προξενιού της Αννας» του Βούλγαρη. Από τα νεανικά του χρόνια ο ζωγράφος Κυριάκος έπλεε με το καΐκι του και στα νερά του σινεμά, όπως και του θεάτρου και του γραπτού λόγο.

Ο δεύτερος: Ένας πίνακας της δεκαετίας του 1970, που έχει σφηνωθεί στη μνήμη μου με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η «Κοιμωμένη» του Χαλεπά ή τα «Κορίτσια στο Μπαλκόνι» της Κατράκη. Είναι «Ο Ομηρος με την εγγονή του». Δεν θυμάμαι αν τον είδα σε έκθεση ή σε αφίσα ή σε λεύκωμα. Στη δεξιά γωνία, σε μια πλεχτή καρέκλα της κουζίνας ο Ομηρος, πενηντάρης, με την εγγονή του στα πόδια, το μπουζούκι και το ούτι χάμω. Στο κέντρο μια βάρκα πάνω στη στεριά, τραβάει κουπί ένας Αφρικανός με το φανελάκι του, μέσα κι άλλοι τέσσερις, δυο με αρχαιοελληνικά κράνη. Πέτρινοι τοίχοι κυκλαδικοί, νησιώτικα σπίτια, μοναχικό κορίτσι με νυφικό, μαντιλοφορεμένη χωριάτισσα, τεράστιοι γρανίτες, σκούρα γαλάζια θάλασσα, ουρανός σε αποχρώσεις του μπεζ και του καφέ, σε μια γωνιά ο Αϊ-Γιώργης έφιππος με κράνος κι αυτός.

Με έντονο μυστικιστικό και φαντασιακό τρόπο ο Κυριάκος ζωγραφίζει το υπαρξιακό άγχος της δεινοπαθούσας νεοελληνικής τέχνης. Να μπορέσουμε να βρεθούμε στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, όχι σαν Αμερικανοί τουρίστες, αλλά σαν παλιοί αγρότες, που με την ίδια πέτρα μπαλώνουν τις ξερολιθιές στα περιβόλια των παππούδων τους. Και, κυρίως, να μπορέσουμε, απεγνωσμένα, να φιλοξενήσουμε δοξαστικά, με έναν τρόπο οργανικό πολιτιστικού εμβολιασμού και εμπλουτισμού, τις ανοίκειες αρχαίες λέξεις, την προσωδία, την έννοια του τραγικού, τα μαρμάρινα αγάλματα χρωματισμένα, τη ζωτική επικοινωνία με την Ανατολή και τον Νότο.

Γνωριστήκαμε καλύτερα με τον Κυριάκο και με την Κάτια Γέρου, πάντα δημιουργικά μαζί του, στις κινητοποιήσεις για τον Οτσαλάν, για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και ιδιαίτερα για τον Γρηγορόπουλο, στη βάση ότι το ζητούμενο για τη νέα γενιά δεν είναι να την τιθασεύσουμε, αλλά να ακούσουμε την προφητική της κραυγή και να ερμηνεύσουμε τα «σήματα καπνού» από τα πυρά της, πριν τη βάρβαρη δημοσιονομική πειθαρχία και την επιδημία.

Χαθήκαμε για λίγο, για ένα διάστημα, ίσως περπατούσαμε, τότε, σε διαφορετικά μονοπάτια. Ξαναβρεθήκαμε σε μια διασταύρωση, μετά τα τρία μνημόνια. Μία φορά τον μήνα, μια μικρή σταθερή παρέα, συναντιόμασταν το βράδυ για φαΐ, κρασί και κουβέντα στη «Ροζαλία» στα Εξάρχεια. Συνδεθήκαμε στενά. Εκεί γνώρισα τον ορυκτό πλούτο της προσωπικότητάς του: Αγάπη, αγνότητα, καλοσύνη, ανιδιοτέλεια, ενσυναίσθηση, οικείωση, αλληλεγγύη. Ο Κυριάκος, για μένα, είναι τέκνο της ουτοπίας και των αξιών που τη γεννούν. Και αν ο ουτοπικός σοσιαλισμός θεωρείται η προδρομική ανεπεξέργαστη φάση του επιστημονικού σοσιαλισμού, που καταρρέει εδώ και δεκαετίες, είναι πολύ πιο υγιής, πιο ώριμος, πιο ανθεκτικός από τον δεύτερο. Η ουτοπία του Κατζουράκη, η επιμονή του να ζωγραφίζει, να σκηνογραφεί, να αφηγείται με την ποίηση των λέξεων, να στοχάζεται, να κοινοποιεί, να φαντάζεται, να ονειρεύεται, να καταγράφει τη βάναυση αλήθεια, να οραματίζεται το ωραίο που δεν υπάρχει, αλλά που αξίζει να επιζητούμε και να μαχόμαστε γι’ αυτό, έχει ένα στοιχείο παιδικότητας. Ισως, όμως, ο παιδικός κόσμος να είναι πιο γνήσιος, πιο εύφορος και πιο καρποφόρος από την παρακμιακή ωριμότητα και το γήρας.

▶ Η αρτιότητα, αιτία του επαίνου

του Γιάγκου Ανδρεάδη

Έπαινος: θεσμισμένος επιτάφιος τρόπος αποχαιρετισμού των πεσόντων στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.

Κορυφαίος ζωγράφος, σκηνογράφος, ενδυματολόγος. Από τους ελάχιστους Ελληνες εικαστικούς με συγγραφικό έργο για την τέχνη τέτοιο, που πρέπει να ανατρέξουμε στον Τσαρούχη, τον Γκίκα και τον Εγγονόπουλο για να βρούμε ανάλογό του. Και, ακόμη, σκηνοθέτης κινηματογράφου και θεάτρου και πολιτικός ακτιβιστής με αδιάπτωτη δράση επί δεκαετίες. Υπερδραστήριος και υπερδημιουργικός ώς το τέλος της ζωής του. Εχοντας γεμάτη από έτοιμα σχέδια την ατζέντα του επόμενου χρόνου ή και περισσότερο.

Τώρα που χάσαμε τον Κυριάκο, τόσο παράλογα και άδικα, ο απολογισμός αυτός αντιμετωπίζεται -ακόμη και από το επίσημο κράτος, με το οποίο δεν διατηρούσε τις καλύτερες σχέσεις, τιμωρούμενος για την ανεξαρτησία του- όχι απλώς με συμπάθεια, αλλά με ύμνους. Από ορισμένους άλλους με κάποια έκπληξη. – Μα καλά. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι καλλιτέχνες στην εποχή μας; Αυτά τα πράγματα δεν είχαν τελειώσει στην Αναγέννηση; Κάποιοι που προφανώς πιστεύουν ότι είναι δικαιοδοτημένοι να θεσμοθετούν περί καλλιτεχνικής αξίας και απαξίας πρόβαλαν –αρκετά προσεκτικά βέβαια- ενστάσεις, άλλοτε κομψές και άλλοτε πιο βάναυσες: «Ηταν πολυδιασπασμένος. Οχι ότι αυτό είναι και κακό, αλλά να, αν συγκεντρωνόταν μόνο στο κυρίως αντικείμενό του, τη ζωγραφική, τότε πραγματικά θα ήταν το κάτι άλλο». Κάτι λίγοι προχώρησαν περισσότερο. -«Μα τόσο κόσμο που παίζει στις ταινίες του πού τον βρήκε; Μάλλον απλήρωτοι θα είναι». Που σήμαινε πως πίσω-πίσω εννοούσαν πως οι ταινίες αυτές ήταν ερασιτεχνικές. Να αγνοούσαν ότι οι πίνακες του Κυριάκου ήταν και αυτοί, αλλά όχι οι μόνοι, χορηγοί των προσπαθειών του; Και ότι πολύ συχνά ανάμεσα στους ερμηνευτές του – «πρωταγωνιστές» και «κομπάρσους» υπήρχαν σπουδαία ονόματα του χώρου του θεάματος που το θεωρούσαν χαρά και τιμή τους να συνεργαστούν μαζί του;

Η απάντηση είναι απλή. Ο Κατζουράκης δεν πολυδιασπάστηκε ποτέ. Υπήρξε σπουδαίος δάσκαλος της ζωγραφικής, σε ό,τι κι αν έκανε. Απλώς δεν ζωγράφισε μόνον με το σχέδιο και με το χρώμα, αλλά ακόμη και με τις λέξεις και με τα ζωντανά σώματα, με τους ήχους και με τις σιωπές, με τους φωτισμούς στον καμβά και με αυτούς στη θεατρική σκηνή και στην οθόνη. Και επίσης με τις πράξεις. Τα όσα δημιούργησε συνθέτουν ένα συλλογικό έργο τέχνης σε εξέλιξη. Και σε αυτό το συλλογικό έργο, πρωταγωνιστικό έργο τέχνης έπαιζε και η προσωπική του ζωή, ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία και η πολιτική του δράση:

Δεν ήταν μια πολιτική δράση από τις συνηθισμένες. Ακόμη και αν δεν είχε κάνει την ταινία «Ουσάκ», η αγάπη του και η αγωνία για το περιβάλλον, για τον κάθε σπόρο που πεθαίνει με τη σπορά για να αναστηθεί την άνοιξη, θα ήταν ήδη στην καρδιά της δημιουργίας του. Ακόμα και αν δεν είχε ξεκινήσει την κινηματογραφική του δημιουργία με τον «Δρόμο προς τη Δύση», ο δρόμος αυτός του έρωτα για τα ανθρώπινα κορμιά και της καταγγελίας των βασανιστών και των δημίων τους υπάρχει ολάνοιχτος και φωτεινός σε πίνακές του, όπως η εκπληκτική «Υπόκλιση». Και αν ακόμα κάποια βάσκανη μοίρα τον καταριόταν- ή μάλλον μας καταριόταν- να μη γίνει ζωγράφος, μια σειρά από πολιτικές του αποφάσεις και πράξεις, από σωστές προσχωρήσεις και αποχωρήσεις/παραιτήσεις και θέσεις που δεν τις είχε, ενώ τον είχαν ανάγκη, θα ήταν με τον τρόπο τους αισθητικές δημιουργίες, μια άρτια ζωγραφική του πολιτικού πράττειν. Πολιτικός και αισθητικός φόρος τιμής στα βασανισμένα πρόσωπα των αγωνιστών στο Κουρδιστάν, στις Σκουριές ή στο Σύνταγμα και στα πληγωμένα μάρμαρα της Ακρόπολης.

Υπήρξε επαναστάτης, διότι μέχρι τέλους έμεινε πιστός στην απαγορευμένη, εξόριστη ή πλαστογραφημένη μνήμη. Πιστός στους μεγάλους μοντερνιστές, τον Φειδία, τον Πανσέληνο, τον Τζιότο και τον Θεόφιλο, στους μεγάλους κλασικούς, τον Πικάσο, τον Μπέικον, τον Τσαρούχη, τους Ρώσους κονστρουκτιβιστές. Συνεχίζοντάς τους όπως έπρεπε. Προδίδοντάς τους όταν έπρεπε για να μπορέσει να τους δει και να τους δείξει αέναα ζωντανούς. Κλέβοντας μυστικά από όλους τους ζωγράφους, όλους τους καλλιτέχνες που αγαπούσε, για να στήσει τον δικό του ναό προς τιμήν τους και να μας καλέσει να τους χαρούμε, να τους λατρέψουμε και εμείς.

Δεν είναι λοιπόν να απορούμε γιατί δεν μπορούσε να αρέσει σε όσους ένιωθαν, ο καθένας για τον δικό του λόγο, απειλημένοι από τη ζωή και από το δημιουργικό έργο του είτε αυτό αφορούσε την τέχνη είτε την πολιτική που, όταν αξίζει, είναι και αυτή ποίησις, δημιουργία. Ηταν άρτιος όλες τις φορές που υλοποιούσε το αισθητικό και το πολιτικό όραμά του και ακόμα πιο άρτιος, όταν αστοχούσε, όταν έπεφτε και σηκωνόταν και ξεκινούσε από την αρχή. Αυτή η ηρωική αρτιότης ήταν, για να θυμηθούμε τον εξόριστο βυζαντινό άρχοντα του Καβάφη, «η αιτία της μομφής». Και, βέβαια, η αιτία του επαίνου με τον οποίο τον αποχαιρετούμε με δάκρυα στα μάτια.

▶ Η ελπίδα και η μάχη είναι πάντα εκεί

του Άρη Κατζουράκη

Ποιος έσβησε τα φώτα; Διαβάζω με συγκίνηση και ενδιαφέρον όσα έχουνε γραφτεί για τον πατέρα μου Κυριάκο αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω γιατί - ούτε το κενό και τη θλίψη μπορούνε να καλύψουνε, ούτε να μου μεταφέρουνε καινούργιες πληροφορίες. Είναι όμως όμορφα και αντικατοπτρίζουνε το φως αυτού του ανθρώπου που τόσοι εμπνεύστηκαν και στάθηκαν μαζί με αυτό. Διαβάζω για το έργο, την παρακαταθήκη, τον χείμαρρο δημιουργίας και δημιουργικότητας που είναι τόσο σπάνιος. Χαίρομαι πολύ που γράφονται αυτά. Σκεφτείτε μια στιγμή τι δεν πρόλαβε να κάνει, τι αστείρευτες εικόνες, δημιουργίες, ιδέες και κουβέντες δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν και άλλες που δεν αρχίσανε καν ακόμα.

Έφυγε πριν την ώρα του. Ξέρω, ξέρω, ποτέ δεν είναι η σωστή, πάντα είναι νωρίς. Δεν ήτανε όμως, και όσοι τον γνωρίζουνε από κοντά ξέρουνε τι αστείρευτη ζωή και ενέργεια είχε ακόμα μέσα του. Δεν είχε αρχίσει καν να κόβεται η φορά του ακόμα. Κόπηκε απότομα το νήμα, από μια επέμβαση που οδήγησε σε επιπλοκές, και προσπάθησε να ξεγελάσει τον θάνατο για πάνω από έναν μήνα αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν υπήρχε γυρισμός, επιστροφή, ελπίδα. Τόση αγάπη, τόσοι άνθρωποι κάνανε ό,τι πέρναγε από το χέρι τους. Τι παραπάνω να πω για το έργο του, τη ζωή του, τι αφήνει πίσω του, τους ανθρώπους που τον αγαπάνε και φωτίστηκαν από αυτόν.

Θα σταθώ στο τεράστιο κενό, αυτά που δεν πρόλαβαν να γίνουνε, τις συμβουλές σε φίλους, συγγενείς και συνοδοιπόρους που δεν πρόλαβε να δώσει, τις κουβέντες που δεν γίνανε, τα έργα που δεν πρόλαβαν να ζωγραφιστούνε. Γιατί τα άλλα, όσοι ενδιαφέρονται να τα μάθουνε, ευτυχώς έχουνε γίνει πολλά και θα γίνουνε και αλλά, θα μπορέσουνε να τα μάθουνε. Το έργο του είναι ζωντανό και συνεχίζει να δίνει ζωή και ελπίδα. Ξέρω, μπορεί κατά καιρούς να φαίνεται και η απελπισία μέσα από το έργο, αλλά η ελπίδα και η μάχη είναι πάντα εκεί.

▶ Κυριάκο μας, αγάπη μας, στήριγμα και έμπνευσή μας

της Κάτιας Γέρου

Δεν θα σου πω για τον θρήνο που ξέσπασε μετά το φευγιό σου από τη ζωή.

Το σοκ, τα δάκρυα και την αγάπη των φίλων. Ούτε και για το δικό μου πένθος θα σου πω, που είχα την τύχη να ζήσω δίπλα σου τριάντα πέντε χρόνια. «Είσαι το λόττο μου» σου έλεγα και συ απαντούσες με το σαρδόνιο χιούμορ σου «Εσύ είσαι μια χαρά, εμένα να δούμε πότε θα μου τύχει!»

Αυτό το φως, αυτό το γέλιο, αυτή η χαρά που τη χάριζες σε όλους τους συγγενείς σου : στα αδέρφια σου, τον Δημήτρη και τη Μαρία, στη μητέρα του παιδιού σου τη Χρύσα, στον γιο σου τον Άρη και τη γυναίκα του την Ελένη και στα δυο εγγονάκια σου, τη Ρόζα και τον Νέστορα.

Ένα πράγμα θέλω να σου πω που όμως κι αυτό το ξέρεις. Όλα αυτά τα χρόνια τα ευτυχισμένα ξυπνούσα το πρωί και σε παρακολουθούσα έκθαμβη να δουλεύεις πάνω από δέκα ώρες τη μέρα, ό,τι κι αν σου συνέβαινε, να κάθεσαι στο καβαλέτο σου, σαν να είχες ένα αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου και να ’πρεπε να παραδόσεις μια εργασία.

Ο Κυριάκος Κατζουράκης και η σύντροφός του Κάτια Γέρου

Αφεντικό δεν υπήρχε, αφεντικό ήταν το ταλέντο σου, η έμπνευσή σου και η αγάπη σου για τους ανθρώπους.

Κατέβαινα στο εργαστήριο με το μπλοκάκι μου γεμάτο από πρακτικές δουλειές και μου ’λεγες: «Έλα σε τρεις ώρες, μη με διακόπτεις». Στην αρχή ανυπομονούσα και θύμωνα, γρήγορα όμως κατάλαβα. Έτσι κλείναμε τα ραντεβού στο σπίτι μας.

Εσύ είχες δίκιο.
Ζωγράφιζες κάτι υπέροχο και μετά το «χαλούσες», το άλλαζες κι εγώ δεν καταλάβαινα. Το καινούργιο όμως που προέκυπτε ήταν πολύ ανώτερο.

Εσύ είχες δίκιο.
Αγάπησες το σινεμά και όλοι οι φίλοι σου σε μαλώναμε και λέγαμε : «Συγκεντρώσου στη ζωγραφική σου, τι τα θες όλα τα άλλα, άσε που θα καταστραφείς και οικονομικά».

Οικονομικές καταστροφές συνέβησαν. Ομως όλοι οι συντελεστές αμειβόντουσαν κανονικά. Εκτός από σένα. Ούτε ένα καρφάκι δεν μπήκε στις ταινίες σου τζάμπα. Εκτός από την εργασία των εθελοντών, ερασιτεχνών ηθοποιών της Καλαμάτας, που για αντίδωρο χάρισες στην πόλη το τέμπλο σου.

Εσύ είχες δίκιο.
Οι ταινίες σου δεν σε εμπόδισαν να ζωγραφίσεις χιλιόμετρα ζωγραφικής σαν να ήσουνα δέκα ζωγράφοι μαζί!

Εσύ είχες δίκιο.
Και τι κεραίες είχες απλωμένες Κυριάκο μας αγαπημένε ώστε να γράψεις στο σενάριο του ’17 στην ταινία σου USSAK, τη φράση : «Μία επιδημία έρχεται, πέφτουν κάτω οι άνθρωποι, πεθαίνουν».

Είναι σαν το εμβληματικό κείμενο του Χατζιδάκι για τον φασισμό που γράφτηκε όταν κανείς μας δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα.

Εσύ είχες δίκιο.
Υπάρχει μόνον ένα πράγμα που δεν ξέρεις : Αυτή τη στιγμή γίνεται μια γενναία προσπάθεια από φίλους –ευπατρίδες τούς ονομάζω εγώ– να βρεθεί ένας μόνιμος χώρος έκθεσης για κάποια εμβληματικά σου έργα.

Αν αυτό επιτευχθεί, θα είναι σπουδαίο.

Θα τα βλέπουν οι ερχόμενοι άνθρωποι και θα τα χαίρονται.

Σε ευχαριστούμε αγάπη μου, αγόρι μας ευλογημένο.

Πλήρες άρθρο: https://www.efsyn.gr/nisides/323211_o-zografos-tis-oytopias


25 October 2021

Νεύτωνας: μια αντιπαθέστατη ιδιοφυία II

Physics4u.gr

(>>>συνέχεια από

Γιατί άραγε έπεσε το μήλο;

Τα μήλα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε πολλές παραδόσεις, θρύλους και παραμύθια. To απαγορευμένο μήλο αποτέλεσε πηγή πειρασμού για την Εύα, για να προκαλέσει τελικά τη δυσμένεια του Θεού έναντι του Αδάμ. To μήλο της Έριδος οδήγησε τους Αχαιούς να αρματώσουν χιλιάδες πλοία και να κινήσουν τον δεκαετή Τρωικό πόλεμο. To δηλητηριασμένο μήλο κόντεψε να σκοτώσει τη Χιονάτη, κ.λπ.

Για τους φυσικούς, όμως, το σημαντικότερο μήλο της ιστορίας ήταν εκείνο που έπεσε σε ένα περιβόλι στο Γούλσθορπ του Λινκολνσάιρ, στην Αγγλία, το 1666. To περίφημο αυτό μήλο είδε ο Ισαάκ Νεύτων και «έπεσε σε βαθιά περισυλλογή για το αίτιο που κάνει όλα τα σώματα να πέφτουν ακολουθώντας μια ευθεία η οποία, εάν προεκτεινόταν, θα περνούσε σχεδόν από το κέντρο της Γης». To απόσπασμα είναι από το βιβλίο Philosophie de Newton (Φιλοσοφία του Νεύτωνα) του Βολταίρου (εκδόθηκε το 1738), όπου για πρώτη φορά αναφέρεται η ιστορία του μήλου. To συγκεκριμένο περιστατικό δεν εμφανίζεται στις παλαιότερες βιογραφίες του Νεύτωνα, ούτε και αναφέρεται από τον ίδιο όταν περιγράφει το πώς σκέφτηκε το νόμο της βαρύτητας· κατά πάσαν πιθανότητα, λοιπόν, αποτελεί ένα θρύλο.  H απλή παρατήρηση μήλων που πέφτουν δεν θα αρκούσε για να οδηγήσει τον Νεύτωνα στο συμπέρασμα ότι η βαρυτική δύναμη υπακούει στο νόμο του αντίστροφου τετραγώνου. Αυτό το σημαντικό στοιχείο προέκυψε από την ανάλυση του Kepler για την κίνηση των πλανητών.

O Νεύτων δεν υπήρξε, ωστόσο, ο πρώτος που ασχολήθηκε με τη βαρύτητα. Από πολύ νωρίτερα, περίπου τον 15ο αιώνα, ορισμένοι αστρονόμοι πίστευαν ότι υπάρχουν ελκτικές δυνάμεις μεταξύ της Γης και των ουράνιων σωμάτων. Υποστήριζαν ότι η Γη έλκεται προς όλες τις κατευθύνσεις από κάποιες «μαγνητικές» δυνάμεις, και πως η ακινησία της οφειλόταν στην αλληλοεξουδετέρωση όλων αυτών των δυνάμεων. O Gilbert το 1600, ο Ismaelis Bouillard το 1645 και ο Alfonso Bo-relli το 1666 έφθασαν πολύ κοντά στα βασικά χαρακτηριστικά του νευτώνειου νόμου της βαρύτητας, όπως ακριβώς και ο Kepler, ο οποίος κάποτε είχε πράγματι σκεφτεί το νόμο του αντίστροφου τετραγώνου, αλλά μόνο για να τον απορρίψει στη συνέχεια.



Νόμος της Παγκόσμιας Έλξης

Προχωρώντας, ενδιαφέρθηκε για τις κινήσεις της Σελήνης, ξεκινώντας από μια διαισθητική σκέψη: η Σελήνη περιφέρεται γύρω από τη Γη, επειδή η Γη ασκεί επάνω της μια ελκτική δύναμη βαρυτικού τύπου. Και επιχείρησε να υπολογίσει αυτή τη δύναμη.

O Christiaan Huygens, Ολλανδός εγκατεστημένος στο Παρίσι, ένας εξαίρετος άνθρωπος που το ηθικό του ανάστημα είναι ανάλογο του επιστημονικού του κύρους είχε ήδη αποδείξει ένα θεώρημα σχετικά με τα σώματα σε κυκλική τροχιά.

Τα σώματα αυτά υφίστανται μια φυγόκεντρη δύναμη που τείνει να τα απομακρύνει από τον κύκλο. Συνεπώς, για να διατηρήσουν την κυκλική τροχιά τους, πρέπει να υφίστανται και μια αντίρροπη δύναμη που να τα έλκει προς το κέντρο. Δοκιμάστε και μόνοι σας: Για να αναγκάσετε ένα σώμα δεμένο με σκοινί να περιφέρεται γύρω σας, πρέπει να ασκείτε συνεχώς μια δύναμη στο σκοινί. Μόλις το αφήσετε, το σώμα απομακρύνεται. Είναι η αρχή λειτουργίας της σφεντόνας (ή της σφύρας του κλασικού αθλητισμού).

0 Huygens, λοιπόν, είχε διατυπώσει τη μαθηματική σχέση ανάμεσα στην ταχύτητα περιφοράς του αντικειμένου και την αντίστοιχη δύναμη. Όταν η μία είναι γνωστή, η άλλη μπορεί να υπολογιστεί.

O Νεύτωνας χρησιμοποιεί αυτή τη σχέση. Γνωρίζει την περίοδο περιφοράς της Σελήνης γύρω από τη Γη. Δεν αμφιβάλλει ότι η περιφορά αυτή καθορίζεται από την έλξη που ασκεί η Γη στη Σελήνη. Σ’ αυτό το σημείο αποδεικνύει ένα θεμελιώδες θεώρημα, σύμφωνα με το οποίο η έλξη που ασκεί η Γη σ’ ένα εξωτερικό σώμα μπορεί να γραφεί με πολύ απλό τρόπο. Δεν υπάρχει λόγος να υπολογίσει κανείς την έλξη που ασκεί κάθε κομμάτι της Γης σε κάθε κομμάτι της Σελήνης. Για να υπολογίσουμε την ελκτική δύναμη μεταξύ δύο πλανητών, αρκεί να θεωρήσουμε ότι το σύνολο της μάζας τους είναι συμπυκνωμένο στο κέντρο τους και να εφαρμόσουμε την αρχή της παγκόσμιας έλξης (εκ πρώτης όψεως αυτό το θεώρημα φαίνεται απίστευτο, έχει όμως μια πλήρη και αυστηρή απόδειξη). Έτσι, χρησιμοποιώντας τον τύπο του Huygens (τον οποίο απέδειξε εκ νέου), ο Νεύτωνας υπολογίζει την ελκτική δύναμη Γης-Σελήνης. Στη συνέχεια, συγκρίνει το αποτέλεσμα με αυτό που αναφέρεται στην πτώση του μήλου από το δένδρο.

Υπολογίζει, μετρά, ξαναϋπολογίζει, ξαναμετρά και… καταστροφή! Με βάση τον περίφημο τύπο του, επιτάχυνση = δύναμη/μάζα, βρίσκει ότι η αντίστοιχη επιτάχυνση είναι ίση με 0,0027 μέτρα ανά δευτερόλεπτο στο τετράγωνο, ενώ η επιτάχυνση της βαρύτητας ισούται περίπου με 10 μέτρα ανά δευτερόλεπτο στο τετράγωνο. H δύναμη, λοιπόν, που ασκεί η Γη στη Σελήνη είναι 3.700 φορές μικρότερη από αυτήν που ασκεί στο μήλο. Δεν είναι και μικρή διαφορά! Δυσκολεύεται να κατανοήσει τι γίνεται, ψάχνει, αναρωτιέται. Προσπαθεί να εισαγάγει στα δεδομένα και τη μάζα. Είναι γεγονός ότι η μάζα της Σελήνης είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του μήλου. Όμως αυτό δεν θα έπρεπε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα;

Νόμος του αντιστρόφου του τετραγώνου

Και τότε έχει την ιδέα να εισαγάγει στις εξισώσεις και την απόσταση. Τότε είναι που διατυπώνει το δεύτερο νόμο του: η ελκτική δύναμη που ασκείται ανάμεσα σε δύο σώματα είναι αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της μεταξύ τους απόστασης. H απόσταση Σελήνης – Γης είναι περίπου   εξηνταπλάσια (60-πλάσια) της  γήινης   ακτίνας,   δηλαδή 602=3.600. Είναι περίπου η διαφορά που παρατηρήθηκε! Θεωρεί, λοιπόν, ότι ο νόμος αυτός είναι σωστός.

Το ερώτημα είναι πώς του ήρθε μια τέτοια ιδέα; Κατά τα φαινόμενα – έτσι τουλάχιστον αναφέρεται – σκέφτηκε κατ’ αναλογία προς το φως. Av τοποθετήσουμε ένα κερί στο κέντρο ενός δωματίου, το φως που προσπίπτει σε μια μοναδιαία επιφάνεια που βρίσκεται σε απόσταση ενός μέτρου από το κερί είναι τέσσερις φορές ισχυρότερο από αυτό που προσπίπτει, αν η απόσταση είναι δύο μέτρα, εννιά φορές πιο ισχυρό, αν η απόσταση είναι τρία μέτρα κ.ο.κ. Όσο η ακτίνα της σφαίρας επιρροής αυξάνει, τόσο η ένταση του φωτός εξασθενεί, αφού κατανέμεται σε μία όλο και μεγαλύτερη επιφάνεια

Θεωρούμε μια φωτεινή πηγή και αποκόπτουμε μια φωτεινή δέσμη:

  • Σε απόσταση ενός μέτρου από την πηγή, η φωτεινή δέσμη αποκόπτει ένα τμήμα της σφαίρας.
  • Στα δύο μέτρα, η επιφάνεια που σαρώνεται από τη δέσμη είναι τετραπλάσια, συνεπώς το φως έχει το 1/4 της εντάσεως (με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχουν απώλειες καθ’ οδόν).
  • Στα τρία μέτρα, με τον ίδιο συλλογισμό, η ένταση διαιρείται δια 9. Όμως, 4=22 και 9=32.
  • Διαπιστώνουμε λοιπόν το νόμο του αντιστρόφου τετραγώνου της απόστασης.

Αυτό τουλάχιστον αφηγήθηκε αργότερα ο Νεύτωνας σχετικά με την ανακάλυψη του.

Μερικοί, πιο καλά ενημερωμένοι για τα πραγματικά περιστατικά, ή και πιο κακεντρεχείς, παρατήρησαν πως η ιδέα του αντιστρόφου τετραγώνου της απόστασης είχε ήδη διατυπωθεί από τον Hooke. Όμως ο Νεύτωνας σφύριζε αδιάφορα. Αυτός ήταν η ιδιοφυία! Οι άλλοι ούτε καν υπήρχαν. Αναμφίβολα αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο φέρθηκε τόσο απαίσια στον Hooke καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

O Νεύτωνας δεν θα είχε τίποτε να χάσει, αν αναγνώριζε ότι μελέτησε τις εργασίες του Hooke. Αρνείται, ωστόσο, να του αναγνωρίσει την παραμικρή αξία, φτάνοντας στο σημείο να τον κατηγορήσει δημοσίως για λογοκλοπή: υποστηρίζει ότι είχε γράψει κάποτε ένα γράμμα στον πρόεδρο της Βασιλικής Εταιρείας όπου διατύπωνε το νόμο «του». Αυτό το γράμμα θα είχε σίγουρα πέσει, υποτίθεται, στα χέρια του Robert Hooke ο οποίος, από τότε ήδη, του είχε κλέψει την ανακάλυψη του. Εκείνο που λησμονεί, πιθανώς, ο Νεύτωνας είναι ότι, περισσότερα από είκοσι χρόνια πριν την έκδοση του δικού του έργου Principia, ο Hooke είχε ανακοινώσει, χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας, μερικές από τις βασικές αρχές της κίνησης των πλανητών προτείνοντας ακριβώς να ερμηνευτεί ως αποτέλεσμα της συνδυασμένης ενέργειας της αδράνειας και μιας δύναμης.

Νόμοι της κίνησης των πλανητών

Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο Νεύτωνας έθεσε τις βάσεις της Μηχανικής και αξιοποίησε άμεσα τα ευρήματα του. Το επόμενο βήμα του ήταν να αποδείξει τους νόμους που διέπουν τις κινήσεις των πλανητών γύρω από τον Ήλιο, νόμους που είχε ανακαλύψει ο Kepler το 1610. Και, ω του θαύματος, με τη βοήθεια των νόμων της ίδιας της Μηχανικής που μόλις έχει θεμελιώσει, ο Νεύτωνας ανακαλύπτει ξανά τους νόμους του Kepler. Οι παρατηρήσεις και η σωστή ερμηνεία τους είχαν βέβαια προηγηθεί της απόδειξης. Όμως οι αποδείξεις του Νεύτωνα δημιούργησαν ένα σύνολο με εκπληκτική συνοχή και κομψότητα.

Οι ελλειπτικές τροχιές των πλανητών, η ταχύτητα τους ως συνάρτηση της απόστασης τους από τον Ήλιο, οι περίοδοι περιφοράς των διαφόρων πλανητών, όλα τα υπολόγισε, όλα τα απέδειξε μαθηματικά. H θεωρία του αγκαλιάζει το οικοδόμημα του Kepler και του προσφέρει το μαθηματικό υπόβαθρο που του έλειπε.

Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί τον περίφημο διαφορικό λογισμό – αργότερα θα διεκδικήσει την πατρότητα του από τον Λάιμπνιτς. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία!

M’ έναν επιδέξιο ελιγμό κατορθώνει να συνδέσει τους δύο βασικούς προβληματισμούς του Γαλιλαίου, την πτώση των σωμάτων και τις κινήσεις των πλανητών. Πρόκειται για μια προσέγγιση που ο Γαλιλαίος δεν είχε κάνει (ούτε καν επιχειρήσει). Ο Γαλιλαίος υπήρξε φυσικός και στη συνέχεια αστρονόμος. Ο Νεύτωνας από τη μεριά του συνδύασε τους δύο κλάδους και απέδειξε ότι η ελεύθερη πτώση και η κίνηση των πλανητών δεν είναι παρά δύο εκφάνσεις της ίδιας φυσικής δύναμης, της βαρυτικής δύναμης. Συχνά η επιστήμη προχωρεί συνδυάζοντας φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους έννοιες, τις οποίες ενοποιεί κάτω από μια γενικότερη θεωρία. Πρόκειται για ένα θεμελιώδη νόμο της επιστημονικής προόδου. 

Δύναμη εξ αποστάσεως

Όμως ο Νεύτωνας εξακολουθεί να μην είναι ικανοποιημένος. Δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς αυτή η δύναμη δρα εξ αποστάσεως, με ποιον τρόπο μια μάζα έλκει μια άλλη μάζα. Πώς ο Ήλιος «γνωρίζει» ότι βρίσκομαι εδώ και με έλκει; Αυτό ο Νεύτωνας δεν το κατανοεί. 0 ίδιος γράφει:

«Η ιδέα ότι ένα σώμα μπορεί να δρα πάνω σ’ ένα άλλο εξ αποστάσεως, διαμέσου του κενού, χωρίς τίποτε να εξηγεί με ποιο μέσον μεταδίδεται αυτή η δράση, είναι για μένα ένας τόσο μεγάλος παραλογισμός, που, κατά τη γνώμη μου, οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδεις γνώσεις φιλοσοφίας δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδεχθεί».

Οι Γάλλοι της Βασιλικής Ακαδημίας των Επιστημών απορρίπτουν κατηγορηματικά τη θεωρία του Νεύτωνα, την οποία βρίσκουν παράλογη. Ισχυρίζονται πως αν η θεωρία του Νεύτωνα ήταν αληθής, τότε όλοι οι πλανήτες θα συγκεντρώνονταν γύρω από τον Ήλιο. Αντ’ αυτής, προτιμούν τον Καρτέσιο (Descartes) και τη θεωρία του των στροβίλων, που ήταν συγκεκριμένοι, ρεαλιστικοί, απτοί. Θα χρειαστεί να περάσει ένας ακόμη αιώνας μέχρι οι Γάλλοι να δεχθούν τη δράση εξ αποστάσεως!

Με λίγα λόγια, ο Νεύτωνας δεν κατανοούσε και οι Γάλλοι, οχυρωμένοι πίσω από τον Huygens, τον Fontenelle και τον Cassini, αντιμετώπιζαν την ιδέα εχθρικά. Όσο για μας, εξακολουθούμε να μη συλλαμβάνουμε τη βαθύτερη διάσταση του θέματος!

Κι όμως, η δράση εξ αποστάσεως μας επιτρέπει να εξηγήσουμε πολλές παρατηρήσεις. Με άλλα λόγια, «βγαίνει νόημα». Πρέπει, λοιπόν, να συμβιβαστούμε… Αντίθετα με την κρατούσα άποψη, η Φυσική συχνά δε συμβαδίζει με την κοινή λογική, το αντίθετο μάλιστα… Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν κατανοούμε κάτι σε βάθος δεν μας εμποδίζει να εφαρμόζουμε τους κανόνες του, να κάνουμε συλλογισμούς, να υπολογίζουμε… και να περιμένουμε την πειραματική επαλήθευση. Για να πετύχει ένα φαγητό, συχνά αρκεί να εφαρμόσουμε πιστά τη συνταγή. Δεν είναι καθόλου αναγκαίο να κατανοούμε την ουσία των χημικών αντιδράσεων που συντελούνται στον πάτο της κατσαρόλας. Όμως μια τέτοια λειτουργική Φυσική μπορεί ποτέ να μας διδάξει την αλήθεια; Ας διασαφηνίσουμε αυτό το σημείο με ένα παράδειγμα.

Ο νόμος του αντιστρόφου τετραγώνου περιγράφει μια δράση που φθίνει πολύ γρήγορα, όταν αυξάνει η απόσταση. Τι θα συμβεί, όταν το r γίνει 0; Από μαθηματική άποψη η διαίρεση με το 0 δίνει άπειρο. Τι θα πει όμως άπειρη δύναμη; Δεν βγαίνει νόημα!

Αυτού του είδους τα ερωτήματα αποδεικνύουν ότι στη Φυσική δυσκολευόμαστε συχνά να κατανοήσουμε τα βαθύτερα και απώτατα αίτια. Αποδεικνύουμε νόμους, τους εφαρμόζουμε, καταλήγουμε σε νέα συμπεράσματα, προοδεύουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει πάντοτε ότι έχουμε κατανοήσει καλύτερα την αθέατη φύση των πραγμάτων! H διαπίστωση είναι σίγουρα απογοητευτική, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα! Άλλωστε, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την αποτελεσματικότητα των αντίστοιχων νόμων!

Συμπεραίνοντας, και η θέση αυτή δεν είναι σε καμιά περίπτωση αρνητική, η Φυσική είναι μια λειτουργική, μη μεταφυσική επιστήμη.

Εξηγείται το σχήμα της Γης

O Νεύτωνας είχε βρει, ως άμεση συνέπεια της βαρυτικής έλξης, ότι η ακτίνα της Γης είχε αναγκαστικά μικρότερο μήκος στους πόλους από ό,τι στον ισημερινό και είχε υπολογίσει τη διαφορά σε 1/230. O Χόυχενς, μολονότι βρίσκει μια ελαφρότερη πεπλάτυνση, της τάξης του 1/578 μόνον, είναι ως προς την ουσία σύμφωνος μαζί του.

H διαφορά ανάμεσα στα αποτελέσματα του Νεύτωνα σε σχέση με εκείνα του Χόυχενς οφείλεται στο ότι ο πρώτος λαμβάνει υπόψη τόσο την παραμόρφωση της Γης όσο και την επίδραση της φυγόκεντρης αδράνειας, ενώ ο δεύτερος δεν ασχολήθηκε παρά μόνο με την τελευταία. Και οι δυο βρίσκουν, φυσικά, ότι το βάρος ενός αντικειμένου, και συνεπώς η συχνότητα των κτύπων ενός εκκρεμούς, εξαρτάται από το γεωγραφικό πλάτος του τόπου.

Τα αποτελέσματα τους φωτίζουν μια ήδη παλιά παρατήρηση: το 1672, ο Ζαν Ρισέ (1630-1696), που προέβαινε σε αστρονομικές μετρήσεις στη Γουιάνα, είχε παρατηρήσει ότι το εκκρεμές του το οποίο είχε ρυθμίσει μάλιστα στο Παρίσι με την κίνηση του Ήλιου, κτυπούσε πιο αργά και πήγαινε πίσω κατά 2 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα κάθε μέρα. Παρότι συνέπιπταν με αυτή την παρατήρηση του Ρισέ, τα αποτελέσματα του Νεύτωνα και του Χόυχενς έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις παρατηρήσεις που ο Ζαν-Ντομινίκ Κασινί (1625-1712) δημοσίευσε το 1700 στο έργο του Σχετικά με το μέγεθος και το σχήμα της Γης.

Ο Κασινί δίνει στην υδρόγειο μιαν εικόνα όχι πορτοκαλιού αλλά λεμονιού που επιμηκύνεται κατά μήκος του άξονα του. Αυτή η ασυμφωνία εκπλήσσει, αλλά οι μετρήσεις, που ξαναγίνονται, ωστόσο, προσεκτικά πολλές φορές τα επόμενα 35 χρόνια, επιβεβαιώνουν πάντα το πόρισμα του ότι το σχήμα της Γης δεν είναι αυτό που βρίσκει ο Νεύτωνας.

H διαφωνία πυροδοτεί μια μακρόχρονη αντιπαράθεση της οποίας η σημασία κάθε άλλο παρά περιορίζεται στον τομέα της θεωρίας: πράγματι,το ζήτημα του σχήματος της Γης είναι πολύ σημαντικό για την εμπορική ναυσιπλοΐα, που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη.

Εδώ κι έναν αιώνα, η ακτοπλοΐα είχε παραχωρήσει βαθμιαία τη θέση της στην υπερπόντια ναυσιπλοΐα όπου η ρότα και ο εντοπισμός των θέσεων εξαρτώνται άμεσα από το σχήμα του πλανήτη μας.  Και είναι σημαντικό για τους θαλασσοπόρους να μη συγχέουν αυτά τα σφαιροειδή σχήματα. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, έναν κυβερνήτη που, ξεκινώντας από τον ισημερινό επιδιώκει να ανταμώσει ή να αποφύγει μια στεριά ή έναν σκόπελο που βρίσκεται σε ένα γεωγραφικό πλάτος λίγων μόλις μοιρών επί του μεσημβρινού πάνω στον οποίο πορεύεται: Αν υπολογίσει την πορεία του με βάση τα δύο σχήματα η απόκλιση είναι σημαντική. 

Οι παλίρροιες εξηγούνται από τη βαρυτική έλξη Ήλιου και Σελήνης πάνω στη Γη

Ένα άλλο εντυπωσιακό αποτέλεσμα της μηχανικής του Νεύτωνα είναι ότι παρέχει τη σωστή εξήγηση του φαινομένου των παλιρροιών. Εκτός από το καθαρώς φυσικό ενδιαφέρον του, αυτό το αποτέλεσμα έπαιξε αποφασιστικής σημασίας ρόλο στην ιστορία της βαρυτικής έλξης. Λιτό, το βιβλίο των «Μαθηματικών Αρχών» ήταν δυσνόητο κατ’ αρχάς, επειδή ο Νεύτωνας δεν ήταν και τόσο παιδαγωγός, αλλά, επίσης και προπαντός, επειδή οι υπολογισμοί του απαιτούσαν μαθηματικά εντελώς νέα και συνεπώς άγνωστα στην πλειονότητα των επιστημόνων της εποχής.

Λόγω αυτού του άκρως θεωρητικού χαρακτήρα του, η πλειονότητα των αναγνωστών έκλεισαν το βιβλίο, εντυπωσιασμένοι σίγουρα, αλλά χωρίς να έχουν καταλάβει πραγματικά το περιεχόμενο. Ευτυχώς που ο Χάλεϋ, που είχε αναλάβει την έκδοση του, ήξερε να κάνει ό,τι χρειαζόταν και για τη διαφήμιση του. Τα παιδαγωγικά προτερήματα του έργου του Λόγος στον βασιλέα σχετικά με τις παλίρροιες ήταν καθοριστικά για τη διάδοση της θεωρίας του Νεύτωνα.

Στην εποχή του οι λαϊκές δοξασίες εξηγούσαν τελεολογικά τις παλίρροιες. Λεγόταν, παραδείγματος χάρη, ότι ο Θεός είχε δημιουργήσει τις παλίρροιες «για τη διευκόλυνση του εμπορίου» ή «για λόγους καθαριότητας», καθώς η πλημμυρίδα και η άμπωτη της θάλασσας λόγω της παλίρροιας δεν άφηναν το νερό να λιμνάζει στα λιμάνια.

Διαπιστώνοντας εντούτοις

• Τη σύμπτωση της περιόδου των παλιρροιών με εκείνην της Σελήνης

• Την ύπαρξη μεγάλων παλιρροιών κατά την πανσέληνο και τη σελήνη, και:

• Την καθημερινή καθυστέρηση των παλιρροιών (50 λεπτά περίπου), που αντιστοιχούσε ακριβώς στην καθυστέρηση της Σελήνης, είχαν σημειώσει, χωρίς να πιστεύουν αναγκαστικά, τη σχέση που υπήρχε ανάμεσα στην κίνηση της θάλασσας και εκείνην του φυσικού δορυφόρου μας.

Με το πέρασμα του χρόνου είχαν προταθεί κι άλλες θεωρίες. O Πλάτωνας θεωρούσε ότι οι παλίρροιες οφείλονταν στις ταλαντεύσεις ενός ρευστού που περιεχόταν σε υπόγεια σπήλαια και εκδήλωνε έτσι, στην επιφάνεια των θαλασσών και των ωκεανών, ένα είδος αναπνοής της Γης. Μεταγενέστερα, άλλες ερμηνείες θεμελιώνονταν στην έλξη του ομοίου από το όμοιο: Όπως ένας μαγνήτης έλκει ό,τι του μοιάζει, έτσι και ο κάθε πλανήτης, πιστευόταν, έλκει τα σώματα που του αντιστοιχούν, σε βαθμό που, αν ένα σεληνιακό αντικείμενο βρισκόταν στην επιφάνεια της Γης θα ανέβαινε από μόνο του προς τη Σελήνη. Εκτιμάτο έτσι ότι, η έλξη της θάλασσας από τη Σελήνη δήλωνε το σεληνιακό χαρακτήρα του νερού.

O Κέπλερ προσέθετε σε αυτή την ιδέα της έλξης ένα φαινόμενο διαστολής των ωκεανών υπό την επίδραση του Ήλιου. O Γαλιλαίος είχε θελήσει να χρησιμοποιήσει τις παλίρροιες ως απόδειξη της διπλής κίνησης της Γης. O Καρτέσιος, στη δική του αναπαράσταση του κόσμου, θεωρούσε, τέλος, ότι η Γη συρόταν γύρω από τον Ήλιο από έναν γιγαντιαίο στρόβιλο αόρατης ύλης και έβρισκε σε αυτήν τη θεώρηση μιαν άλλη εξήγηση των παλιρροιών: Το πέρασμα της Σελήνης επάνω από μια ωκεανική περιοχή συμπίεζε αυτή την ύλη η οποία, με τη σειρά της, ασκούσε πίεση επί του ωκεανού.

Καμιά από αυτές τις θεωρίες δεν εξηγούσε, ωστόσο, το φαινόμενο κατά τρόπον ικανοποιητικό. Συγκεκριμένα, καμιά δεν ήταν ικανή να ξηγήσει την ύπαρξη δύο παλιρροιών ημερησίως και μπορούμε να προσθέσουμε, για να δείξουμε το μέγεθος του προβλήματος, ότι οι ίδιοι οι περιπατητικοί φιλόσοφοι παραδέχονταν ότι επρόκειτο για ένα αίνιγμα του οποίου ως και ο Αριστοτέλης δεν είχε μπορέσει να βρει τη λύση. O μύθος λέει, άλλωστε, ότι ο Αριστοτέλης ρίχτηκε στη θάλασσα από τα βράχια της Τροίας απελπισμένος που δεν μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο των παλιρροιών.

Η θεωρία του Νεύτωνα για τις παλίρροιες

Ερχόμενος σε ρήξη με την καρτεσιανή θεωρία, ο Νεύτωνας αποδεικνύει ότι οι παλίρροιες είναι άμεση συνέπεια της παγκόσμιας βαρυτικής έλξης και της αρχής της δράσης και της αντίδρασης. Αν η Γη έλκει τη Σελήνη, η τελευταία πρέπει, και αυτή, να έλκει τη Γη και οι παλίρροιες είναι αποτέλεσμα αυτής της έλξης.

H ποσοτική κατανόηση του φαινομένου των παλιρροιών προϋποθέτει το συνυπολογισμό της διακύμανσης της δύναμης της βαρυτικής έλξης μέσα στο διάστημα. Για να είμαστε κατανοητοί, ας σκεφτούμε, κατ’ αρχάς, την περίπτωση του συστήματος Γη-Ήλιος. Στην περιστροφική της κίνηση γύρω από τον Ήλιο, η Γη υφίσταται ταυτόχρονα τη δύναμη βαρυτικής έλξης του τελευταίου, που τείνει να τη φέρει πιο κοντά του, και μια φυγόκεντρο δύναμη αδράνειας, που τείνει να την απομακρύνει από αυτόν. H ισότητα αυτών των δύο δυνάμεων στο κέντρο της Γης είναι αυτή που συγκρατεί την τελευταία στην τροχιά της γύρω από τον Ήλιο. To γεγονός ότι αυτές οι δύο δυνάμεις είναι ίσες στο κέντρο της Γης, δεν σημαίνει ότι είναι ίσες παντού. H δύναμη αδράνειας είναι όντως η ίδια, σχεδόν, σε όλα τα σημεία της υδρογείου σφαίρας, αλλά η δύναμη βαρυτικής έλξης του Ήλιου, που ελαττώνεται ανάλογα με την απόσταση, διαφέρει από το ένα σημείο στο άλλο. 


Αίτια των παλιρροιών είναι αυτή ακριβώς η διαφορά:

•  Τα σημεία της εκτεθειμένης στον Ήλιο επιφάνειας της Γης είναι πιο κοντά στον Ήλιο από ό,τι το κέντρο της.  Η βαρυτική έλξη είναι άρα εκεί ελαφρώς πιο ισχυρή από την φυγόκεντρη δύναμη αδράνειας, το αποτέλεσμα της επίδρασης αυτών των δυο δυνάμεων είναι, συνεπώς, η υπερίσχυση της έλξης που ασκείται από τον Ήλιο.

•  Στην πίσω ή σκιαζόμενη όψη της Γης, η βαρυτική έλξη, λιγότερο ισχυρή από αυτήν που ασκείται στο κέντρο της Γης, είναι ελαφρώς λιγότερο σημαντική από την φυγόκεντρη επίδραση της αδράνειας. H τελευταία υπερισχύει, συνεπώς, τεντώνοντας τη Γη προς το εξωτερικό της τροχιάς της και προκαλώντας έτσι ένα άλλο εξόγκωμα.

Όμως πάνω στη Γη ασκείται και η ελκτική δύναμη της Σελήνης. H ίδια συλλογιστική ισχύει και για το σύστημα Γης – Σελήνης: η Γη και η Σελήνη κινούνται γύρω από το κοινό τους «κέντρο μάζας». Στην περιστροφική κίνηση γύρω από αυτό το κέντρο (βρίσκεται μάλιστα στο εσωτερικό της Γης) ο πλανήτης μας έχει μια τροχιά σχεδόν κυκλική ακτίνας 4.640 χιλιομέτρων και υφίσταται ταυτόχρονα τη δύναμη βαρυτικής έλξης της Σελήνης που τείνει να τον φέρει κοντά της και μια δύναμη αδράνειας που τείνει να την απομακρύνει από αυτήν. Οι δύο αυτές δυνάμεις είναι ίσες στο κέντρο της Γης, αλλά η δύναμη αδράνειας είναι παντού η ίδια, ενώ η δύναμη έλξης διαφέρει από το ένα σημείο στο άλλο. Και πάλι λόγω αυτής της διαφοράς δύο αντιδιαμετρικά σημεία στην κατεύθυνση Γη-Σελήνη υφίστανται, όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα, μια προκύπτουσα δύναμη της ίδιας κατεύθυνσης αλλά αντίθετης φοράς που έχει ως συνέπεια το τέντωμα της Γης από τη μια και την άλλη πλευρά.


Καθώς η ίδια συλλογιστική ισχύει για τον Ήλιο και για τη Σελήνη, καταλαβαίνουμε ότι η αιτία των παλιρροιών είναι ταυτόχρονα ηλιακή και σεληνιακή. Θα μπορούσε να αναμένει κανείς ότι ο Ήλιος, έχοντας μια μάζα πολύ πιο μεγάλη από τη Σελήνη, θα προκαλούσε ηλιακές παλίρροιες πιο μεγάλες. Δεν συμβαίνει τίποτε τέτοιο διότι, αν η έλξη της Γης από τον Ήλιο είναι πράγματι πιο μεγάλη από εκείνην που ασκεί πάνω της η Σελήνη, η δύναμη του Ήλιου διαφέρει λιγότερο από το ένα σημείο της Γης στο άλλο, από τη δύναμη της Σελήνης. Και καθώς είναι ακριβώς η τιμή αυτής της διαφοράς που προκαλεί το φαινόμενο, η επίδραση της Σελήνης υπερισχύει και η έκταση των σεληνιακών παλιρροιών είναι ελαφρώς υπερδιπλάσια από εκείνην των ηλιακών.

H παλιρροιακή δύναμη είναι συνεπώς σεληνιακή, ουσιαστικά, η δύναμη έλξης που ασκεί η Σελήνη έχει ως αποτέλεσμα να τεντώνει τη γήινη σφαίρα προκαλώντας ένα διπλό εξόγκωμα της επιφάνειας της στην κατεύθυνση του άξονα Γη-Σελήνη. Το ένα από αυτά τα εξογκώματα βρίσκεται «κάτω» από τη Σελήνη, το άλλο στον αντίποδα του. Καθώς η Γη περιστρέφεται περί τον άξονα της σε 24 ώρες, αυτό το διπλό εξόγκωμα προκαλεί σε ένα δεδομένο σημείο των γήινων ακτών δύο παλίρροιες ημερησίως: την πρώτη όταν αυτό το σημείο περνάει κάτω από τη Σελήνη, τη δεύτερη όταν περνάει από τη διαμετρικά αντίθετη ζώνη.

H συλλογιστική αυτή επιτρέπει όχι μόνον να καταλάβουμε γιατί υπάρχουν δυο παλίρροιες την ημέρα, αλλά και να εξηγήσουμε την καθημερινή καθυστέρηση τους: Όταν ένα σημείο Α της επιφάνειας της Γης που βρίσκεται στην αρχή κάτω από τη Σελήνη έχει ολοκληρώσει ακριβώς μια περιστροφή γύρω από τον άξονα που ενώνει τους πόλους, δεν ξαναβρίσκεται ακριβώς από κάτω της, καθότι η τελευταία έχει διαφύγει εξαιτίας της δικής της κίνησης. Χρειάζεται τότε, αυτό το σημείο, 48,8 λεπτά για να αναπληρώσει την καθυστέρηση και να τη φτάσει.

Εξ αιτίας, λοιπόν, της δικής της κίνησης η Σελήνη θα βρεθεί στο μεσημβρινό της περιοχής όχι κάθε 24 ώρες, αλλά κάθε 24 ώρες και 48,8 λεπτά. Αυτή η περίοδος είναι, όντως, η περίοδος των παλιρροιών.

Μολονότι λιγότερο ισχυρή, η επίδραση του Ήλιου θα εκδηλωθεί κατά τρόπον αισθητό μόνο όταν προστίθεται ή αφαιρείται από εκείνην της Σελήνης, ανάλογα με τις χρονικές στιγμές. Αυτές οι δυο επιδράσεις προστίθενται όταν τα διπλά, προκαλούμενα από τον Ήλιο και τη Σελήνη, εξογκώματα βρίσκονται σχεδόν στον ίδιο άξονα, δηλαδή όταν η Γη, ο Ήλιος και η Σελήνη βρίσκονται περίπου στην ίδια ευθεία. H στάθμη των παλιρροιών είναι έτσι πιο υψηλή σε κάθε νέα σελήνη (όταν ο Ήλιος και η Σελήνη είναι από την ίδια πλευρά σε σχέση με τη Γη) και σε κάθε πανσέληνο (όταν βρίσκονται από τη μια και από την άλλη πλευρά της Γης).

Η διπλή πλημμυρίδα (φούσκωμα της θάλασσας) προς την κατεύθυνση του άξονα Γη-Σελήνη συνοδεύεται, επίσης, και με μια πτώση της στάθμης των θαλασσών στις ενδιάμεσες ζώνες.

Ας σημειώσουμε ότι σε ένα δεδομένο σημείο των ακτών, οι παλίρροιες μπορεί να εκδηλωθούν με κάποια καθυστέρηση, συχνά πολλών ωρών, σε σχέση με το πέρασμα της Σελήνης από το μεσημβρινό της περιοχής. H καθυστέρηση αυτή εξαρτάται από τη μορφολογία των ακτών και τη μορφολογία του θαλάσσιου βυθού που, προκαλώντας τριβές, καθυστερούν έτσι την κίνηση της υγρής μάζας.

Και λίγη φυσική για τον υπολογισμό της διαφοράς σεληνιακής από την ηλιακή επίδραση στις παλίρροιες

Στην επιφάνεια της Γης η δύναμη βαρυτικής έλξης που ασκεί ο Ήλιος είναι περίπου 200 φορές μεγαλύτερη από εκείνην που ασκεί η Σελήνη. Εντούτοις, οι δυνάμεις των παλιρροιών αντιστοιχούν στη διαφορά τιμών αυτής της δύναμης ανάμεσα σε ένα σημείο της γήινης επιφάνειας και στο κέντρο της Γης, κι αυτή η διαφορά είναι πιο μεγάλη στην περίπτωση της επίδρασης της Σελήνης από ό,τι σε εκείνην της επίδρασης του Ήλιου. Η ηλιακή παλιρροιακή δύναμη ισούται με 0,42 φορές τη σεληνιακή παλιρροιακή δύναμη.

Από μαθηματική άποψη, η δύναμη βαρυτικής έλξης μεταβάλλεται με συντελεστή 1/R2, ενώ η «διαφορά» της, που έχουμε παίρνοντας την παράγωγο της μεταβάλλεται με συντελεστή 1/R3. Και  εξαιτίας αυτής της αλλαγής ισχύος η ηλιακή παλιρροιακή δύναμη είναι μικρότερη από τη σεληνιακή παλιρροιακή δύναμη.

Το κατοπτρικό τηλεσκόπιο

Πρόκειται για ένα τηλεσκόπιο ανακλαστικού τύπου και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για την παρατήρηση των άστρων. Διαθέτει κάτοπτρο το οποίο είναι τοποθετημένο υπό γωνία 45ο ως προς τον άξονα του οργάνου, έτσι ώστε η εικόνα του υπό παρατήρηση άστρου να είναι δυνατό να παρατηρηθεί μέσω μιας οπής η οποία βρίσκεται στο πλευρό του σωλήνα του τηλεσκοπίου. Η ιδιαιτερότητα αυτού του οργάνου σε σχέση με τα διαθλασικού τύπου τηλεσκόπια, ήταν η χρήση κατόπτρων αντί για φακούς. Τα τηλεσκόπια εκείνης της εποχής παρουσίαζαν ένα ελάττωμα στην απεικόνιση των χρωμάτων των παρατηρούμενων αντικειμένων (χρωματική παρέκκλιση), πρόβλημα το οποίο ο Νεύτων έλυσε με τον προαναφερόμενο τρόπο. Το πρώτο του τηλεσκόπιο το έφτιαξε το 1668 και είχε μήκος 15 εκατοστά, ενώ το ίδιο είχε τη δυνατότητα πέρα από τη ρεαλιστικότερη απεικόνιση των χρωμάτων, να μεγεθύνει τα αντικείμενα έως και 40 φορές. Ήταν μια εφεύρεση που του προσέφερε μια θέση μέλους στη Βασιλική Εταιρία.

Άλλες επιτυχίες της θεωρίας του Νεύτωνα

Εκείνο που έκανε το Νεύτωνα διάσημο στη μετανευτώνεια φυσική ήταν οι επιτυχίες που προέκυψαν χάρη σ’ αυτόν. To πρώτο παράδειγμα σχετίζεται με τον κομήτη του Halley. Όπως οι πλανήτες, έτσι και ένας κομήτης κινείται σε ελλειπτική τροχιά εξαιτίας της βαρυτικής έλξης του Ήλιου. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους πλανήτες, κινείται σε πολύ έκκεντρη τροχιά. Λόγω της εξαιρετικά έκκεντρης τροχιάς που διαγράφει, ο κομήτης δεν επανεμφανίζεται στη γειτονιά του Ήλιου παρά ύστερα από μεγάλο χρονικό διάστημα. Βέβαια, οι επισκέψεις του αυτές επαναλαμβάνονται περιοδικά, εκτός εάν η τροχιά του κομήτη (η οποία εκτείνεται σε απομακρυσμένα σημεία του ηλιακού συστήματος) επηρεαστεί από την παρουσία κάποιου απομακρυσμένου πλανήτη (όπως ο Δίας).

O Edmund Halley, σύγχρονος και φίλος του Νεύτωνα, παρατηρώντας ότι οι κομήτες εμφανίζονται σε κανονικά χρονικά διαστήματα οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για εμφανίσεις διαφορετικών κομητών αλλά για περιοδικές επισκέψεις του ίδιου κομήτη. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Halley, ο κομήτης ο οποίος εθεάθη το 1682 ήταν ο ίδιος που είχε εμφανιστεί νωρίτερα κατά τα έτη 1456, 1531 και 1607, με κανονική δηλαδή περίοδο 76 ετών περίπου. Προέβλεψε, επιπλέον, πως ο ίδιος κομήτης θα επανερχόταν το 1758. H προφητεία του επαληθεύτηκε, παρότι ο ίδιος δεν ζούσε τη χρονιά εκείνη για να δει το πέρασμα του κομήτη που φέρει το όνομα του.

Πιθανότατα κανείς άλλος δεν συνέβαλε περισσότερο στην κατοχύρωση της ισχύος του νόμου της παγκόσμιας έλξης από τον γάλλο μαθηματικό Pierre Simon Laplace (1749-1827). To πεντάτομο έργο του Mecanique Celeste (Ουράνια μηχανική)  συγκρίθηκε με την Αλμαγέστη του Πτολεμαίου για την καταλυτική επίδραση που άσκησε στη σύγχρονη αστρονομία. Στην εργασία του, ο Laplace εφάρμοσε τις τελευταίες μαθηματικές τεχνικές για να εξηγήσει την κίνηση των πλανητών και των δορυφόρων τους με βάση τη βαρυτική τους αλληλεπίδραση. To εν λόγω πρόβλημα γίνεται εξαιρετικά περίπλοκο αν συνυπολογίσει κανείς τις αλληλεπιδράσεις και των δεκαοκτώ σωμάτων (που γνώριζαν τότε) του ηλιακού μας συστήματος. To κατόρθωμα του Laplace να επιλύσει ένα πρόβλημα-μαμούθ, αλλά και η τελική συμφωνία των υπολογισμών με τις παρατηρήσεις των πλανητών και των δορυφόρων, έπεισαν και τους τελευταίους σκεπτικιστές για την ισχύ του νόμου της παγκόσμιας έλξης.

O επόμενος θρίαμβος της θεωρίας του Νεύτωνα ήρθε το 1845, όταν οδήγησε στην ανακάλυψη ενός νέου πλανήτη. Δύο αστρονόμοι, ο Adams στην Αγγλία και ο Le Verrier στη Γαλλία, έφθασαν στην ίδια ανακάλυψη εργαζόμενοι ανεξάρτητα. H εργασία τους στηρίχτηκε στην παρατήρηση μιας ανωμαλίας που παρουσίαζε η τροχιά του πλανήτη Ουρανού, ο οποίος ήταν ο πιο απομακρυσμένος από τους τότε γνωστούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος. O Ουρανός δεν ακολουθούσε την ακριβή ελλειπτική τροχιά που υπαγόρευε ο νόμος της παγκόσμιας έλξης, ο οποίος φαινόταν έτσι να παραβιάζεται. Οι Adams και Le Verrier συμπέραναν πως η ανωμαλία στην κίνηση του Ουρανού οφειλόταν σε έναν άγνωστο πλανήτη αρκετά κοντινό σ’ αυτόν η βαρυτική έλξη του νέου πλανήτη στον Ουρανό έπρεπε να ευθύνεται για την πάρελξη στην τροχιά του. Οι δύο αστρονόμοι κατάφεραν στη συνέχεια να υπολογίσουν την πιθανή θέση του νέου πλανήτη. Ένας νεαρός αστρονόμος ο Galle, του Αστεροσκοπείου του Βερολίνου, πέτυχε να εντοπίσει τον νέο πλανήτη, τον Ποσειδώνα.

Τα τρία προηγούμενα παραδείγματα σχετίζονται με φυσικά «συστατικά» του ηλιακού μας συστήματος. To τέταρτο και τελευταίο παράδειγμα είναι η κίνηση των τεχνητών δορυφόρων σήμερα. 

H φύση των φωτεινών ακτίνων

Για πολύ καιρό η μελέτη του φωτός συγχεόταν με τη μελέτη των φωτεινών ακτίνων. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι αυτές οι ακτίνες που διαδίδονται ευθύγραμμα αποτελούνται από μια συνεχή ροή μικροσκοπικών σωματιδίων. H ευθύγραμμη διάδοση ήταν τόσο σύμφωνη με τη Μηχανική του Γαλιλαίου, που κανείς δεν σκέφτηκε να την αμφισβητήσει.

Έτσι και ο Νεύτωνας ξεκίνησε τη μελέτη του για την Οπτική, θέτοντας το ακόλουθο αξίωμα: το φως αποτελείται από σωματίδια – πολύ αργότερα ονομάστηκαν «φωτόνια» – τα οποία εκπέμπονται σε μεγάλο αριθμό και διαδίδονται ευθύγραμμα με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Αυτή η ιδέα θεωρήθηκε επαρκής, κι έτσι η έρευνα επικεντρώθηκε στις ιδιότητες των φωτεινών ακτίνων, η μελέτη των οποίων οδήγησε τελικά στην κατασκευή των οπτικών οργάνων. Όλοι μάθαμε στο σχολείο για τις φωτεινές ακτίνες, τα τηλεσκόπια, τα μικροσκόπια, τις φωτογραφικές μηχανές, τα κάτοπτρα, τα αντικείμενα και τα είδωλα, ορθά και ανεστραμμένα. Όλα αυτά συχνά δημιουργούν την εντύπωση ενός ετερόκλητου και συγκεχυμένου συνόλου από ευθείες, τεθλασμένες, εστίες κ.λπ.

Κι όμως, όλα ανάγονται σε τρεις πολύ απλές αρχές. Μέσα στο ίδιο μέσον το φως διαδίδεται ευθύγραμμα. Όταν συναντήσει ένα εμπόδιο, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: H προσκρούει στο εμπόδιο και γυρίζει προς τα πίσω (σ’ αυτή την περίπτωση λέμε ότι ανακλάται) ή διεισδύει στο καινούργιο μέσον (που είναι, συνεπώς, διαφανές), αλλάζοντας όμως διεύθυνση, και τότε λέμε ότι διαθλάται.

Αυτά τα φαινόμενα υπακούουν σε κάποιους απλούς μαθηματικούς νόμους, που τους περιγράφουμε στο παράρτημα και οι οποίοι γέννησαν έναν ισχυρό κλάδο που συνδυάζει την Οπτική με τη Γεωμετρία, τη «Γεωμετρική Οπτική».


(συνέχεια >>>

Το χρονικό της ντροπής, οι «ναυμαχίες» του ΣΥΡΙΖΑ και το τέλος της περιπέτειας

 της Σοφίας Βούλτεψη, elzoni.gr, 26/7/2021

Σαράντα ακριβώς χρόνια κράτησε η περιπέτεια των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Μια περιπέτεια που αποτελεί χρονικό ντροπής, καθώς η Ελλάδα, χώρα με 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμή, βρέθηκε χωρίς ναυπηγείο!

Η λύση δόθηκε στις 7 Ιουλίου με την ολοκλήρωση του πλειοδοτικού διαγωνισμού από την ΕΤΑΔ και την πώλησή των Ναυπηγείων στον εφοπλιστή Γιώργο Προκοπίου.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια (ακόμη) επιτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το θέμα δεν είναι το τίμημα – αν και τελικά ήταν τετραπλάσιο του αρχικού. Το θέμα είναι ότι επιτέλους τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας θα λειτουργήσουν ξανά και η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία θα αναγεννηθεί, προσφέροντας θέσεις εργασίας και πλούτο στη χώρα.

Δεν περίμενε, βέβαια, κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να πει καλή κουβέντα. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ θυμάται τα ναυπηγεία όποτε του καπνίσει. Όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση φωνάζει, καταγγέλλει «σκοτεινά σημεία», μιλά για «κοψοχρονιά ξεπουλήματα», ζητάει εξεταστικές επιτροπές, δήθεν στέκεται στο πλευρό των εργαζομένων και γενικά χρησιμοποιεί αυτή τη μοναδική πηγή πλούτου για τη χώρα ως μέσο για να καταγγείλει το «παλιό».

Στις 20 Μαΐου 2013, όταν αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ είχε επισκεφθεί τον Σκαραμαγκά, μιλούσαν για το «κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση διαχρονικό έγκλημα της ιδιωτικοποίησης» και για «αποικιοκρατικές συμβάσεις», καταγγέλλοντας τα «επιτελεία της Κομισιόν».

Και βέβαια, είχαν την λύση έτοιμη στο τσεπάκι τους: Θα δημιουργούσαν Ενιαίο Δημόσιο Φορέα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας και θα επαναλειτουργούσαν άμεσα τα Ναυπηγεία!

Από προγράμματα Θεσσαλονίκης άλλο τίποτε…

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, τον Σκαραμαγκά είχε επισκεφθεί ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και μίλησε για «τεράστιο σκάνδαλο εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου».

«Ας το γνωρίζουν καλά οι μνημονιακές κυβερνήσεις, πολύ σύντομα θα κληθούν να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό για το έγκλημα που διέπραξαν εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου σε ό,τι έχει να κάνει με τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, αλλά και συνολικά με τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία», είχε βροντοφωνάξει.

Στις 8 Οκτωβρίου 2013 ο κ. Τσίπρας είχε καταθέσει επίκαιρη ερώτηση, καλώντας, μεταξύ άλλων, την τότε κυβέρνηση να κάνει «όλες οι απαραίτητες ενέργειες νομικής υποστήριξης και διεκδίκησης στην ΕΕ προκειμένου να ανακληθούν οι περιορισμοί που αφορούν στην κρατική ενίσχυση των Ναυπηγείων».

Η ερώτηση συζητήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2013, με τον Τσίπρα να ανακοινώνει πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής, να μιλά πάλι για «έγκλημα» - προσφιλής του λέξη που την χρησιμοποιεί συχνά πυκνά τώρα και για την πανδημία – να ξεχνά μερικά χρόνια, λέγοντας ότι η υπόθεση ξεκίνησε το 2000 και να ισχυρίζεται πως τα τέσσερα υποβρύχια… σάπιζαν!

Φυσικά δεν σάπιζε τίποτε. Όταν στις 9 Απριλίου 2014 κατατέθηκε η σχετική τροπολογία και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου με υπουργό Άμυνας τον Αβραμόπουλο, μετέφερε τα υποβρύχια «ΠΙΠΙΝΟΣ», «ΜΑΤΡΩΖΟΣ», «ΚΑΤΣΩΝΗΣ» και «ΩΚΕΑΝΟΣ», στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, τίποτε δεν ήταν σάπιο - εκτός από την συριζαϊκή αντιπολίτευση

«Δεν είναι μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος το πρόβλημα της διαπλοκής και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος στη χώρα», είχε πει τον Οκτώβριο του 2013 από το βήμα της Βουλής ο κ. Τσίπρας. Προφανώς γι’ αυτό είχε προτιμήσει να μιλήσει για την μετά το 2000 περίοδο…

Σκιαμαχούσαν παριστάνοντας ότι… ναυμαχούν!

Τον Ιούνιο του 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε το θέμα, βαφτίζοντας «δικογραφία» τα πρακτικά της Βουλής της 18ης Δεκεμβρίου 2013 - όταν συζητήθηκε η πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ - ενώ επί του θέματος το κοινοβούλιο είχε αποφανθεί αμετάκλητα και με ονομαστική ψηφοφορία.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ σκιαμαχεί παριστάνοντας ότι… ναυμαχεί», είχα πει τότε σε ανακοίνωσή μου με την ιδιότητα της κυβερνητικής εκπροσώπου.

Άλλωστε, το 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά ψήφισε για λόγους εθνικής ασφαλείας, έναν άλλο νόμο δυνάμει του οποίου ανεστάλη κάθε μορφής αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων της ΕΝΑΕ.

Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζαν το ίδιο βιολί με φασαρίες και ερωτήσεις, μέχρι που βρέθηκαν στην εξουσία. Οπότε απλά έθεσαν τα Ναυπηγεία σε ειδική διαχείριση, χωρίς να δώσουν καμιά οριστική λύση.

Το θράσος τους είναι τόσο μεγάλο, που τώρα καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση έσπασε στα δύο τα προς πώληση τμήματα.

Μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ που τον Οκτώβριο του 2017 κυβερνητικοί του παράγοντες δήλωναν ικανοποιημένοι από την απόφαση του διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου – στο οποίο είχε καταφύγει ο τότε ιδιοκτήτης Ισκαντάρ Σάφα. Διότι, όπως μας είχαν πει «η απόφαση θα επιταχύνει τα σχέδια της κυβέρνησης για την τύχη των ναυπηγείων, την υπαγωγή τους σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης και την πώληση τους σε κομμάτια».

Τότε τα ήθελαν τα «κομμάτια»…

Είχαν, βέβαια, σπεύσει να χαρούν, αλλά το χαμόγελο είχε λίγο μετά παγώσει στα χείλη τους. Διότι το διαιτητικό δικαστήριο είχε επιδικάσει στον Σάφα αποζημίωση άνω των 200 εκ ευρώ, εναντίον της οποίας ανακοίνωσαν ότι θα ασκήσουν προσφυγή.

(Ανοίγω μια παρένθεση για να θυμίσω ότι τον Απρίλιο του 2019 οι αδελφοί Σάφα υπέβαλαν στο δικαστήριο νέα αποδεικτικά στοιχεία, που παρά τις ενστάσεις των εκπροσώπων του ελληνικού Δημοσίου, έγιναν δεκτά. Στις 29 Ιανουαρίου 2021 οι δύο πλευρές υπέβαλαν τα υπομνήματά τους).

Στις 14 Νοεμβρίου 2017 ο ΣΥΡΙΖΑ μας είχε παρουσιάσει τις προτάσεις του στη Βουλή (Βίτσας, Πιτσιόρλας), σε συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Εθνικής Άμυνας: Καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, ώστε «το ελληνικό Δημόσιο να υλοποιήσει τη δέσμευσή του από τις αποφάσεις της Ε.Ε. και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, για την ανάκτηση των κρατικών ενισχύσεων προς τα ναυπηγεία».

Πήγαν περίπατο και τα ηρωικά κατά των ευρωπαίων «αποικιοκρατών»…

Όπως μας είχαν πει…

«Θεωρούμε ότι είναι μονόδρομος η διαδικασία που ακολουθούμε και για να αποφύγουμε την καταδίκη και για να μπορέσουμε μέσω της διαδικασίας της ειδικής διαχείρισης να διατηρήσουμε τα ναυπηγεία - και ιδιαίτερα το στρατιωτικό σκέλος του ναυπηγείου να το διατηρήσουμε εν ζωή. Επίσης, να οργανώσουμε μία διαδικασία για την αναζήτηση νέων επενδυτών, ούτως ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί η λειτουργία του. Όπως βεβαίως το εμπορικό τμήμα και αυτό να επιστρέψει στο ελληνικό Δημόσιο, και μέσω διαγωνιστικών διαδικασιών και αυτό να αξιοποιηθεί, για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε κυρίως, κάποια περιουσιακά στοιχεία: Πρώτα απ' όλα τη δεξαμενή Νο 5 και όλα τα υπόλοιπα για να μπορέσει να λειτουργήσει η ναυπηγοεπισκευή. Θεωρούμε ότι δημιουργούνται προϋποθέσεις ξανά για να ζωντανέψει η ναυπηγοεπισκευή και να δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας - και βεβαίως να έχουμε και μία σημαντική ώθηση στην ανάπτυξη της χώρας».

Πάλι καταγγέλλουν τον εαυτό τους!

Δηλαδή ως κυβέρνηση μας έλεγαν πως θα πουλήσουν την Δεξαμενή Νο 5 «και όλα τα υπόλοιπα», ενώ σήμερα, που ξαναβρίσκονται στην εξουσία καταγγέλλουν αυτό ακριβώς που είχαν προκρίνει! Τότε μας έλεγαν πως με αυτόν τον τρόπο θα ζωντάνευε η ναυπηγοεπισκευή και θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας. Σήμερα μιλάνε πάλι για σκάνδαλο!

Και τι άλλο μας είπαν σε εκείνη την ενημέρωση του Νοεμβρίου 2017;

Μα ότι «η Ελλάδα παραπέμπεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (το οποίο θα προσδιοριστεί τέλος του χρόνου ή αρχές του επόμενου) για καταδίκη, για μη συμμόρφωση στις αποφάσεις κρατικών ενισχύσεων, με βέβαιη την εξέλιξη, αν δεν προλάβουμε, να καταδικαστούμε σε ένα εφάπαξ πρόστιμο και σε ημερήσιο πρόστιμο από κει και πέρα, για μη συμμόρφωση. Αυτή η καταδίκη πέραν των προστίμων, θα έχει ως συνέπεια την πτώχευση των ναυπηγείων, επειδή αδυνατούν να επιστρέψουν τα ποσά των κρατικών ενισχύσεων».

Πάνε πάλι τα ηρωικά κατά των ευρωπαϊκών θεσμών και των αποφάσεων περί κρατικών ενισχύσεων.

Πρώτα ζητούσαν εξεταστική, μετά τους άρεσε η συμφωνία

Και το καλύτερο από εκείνη την ενημέρωση. Όπως μας είπαν (το 2017, εντάξει;) «το 2010 υπήρξε μια συμφωνία για έναν τρόπο υλοποίησης αυτής της απόφασης. Δυστυχώς, δεν υλοποιήθηκε αυτή η συμφωνία, με ευθύνη των ναυπηγείων και έτσι το θέμα παρέμεινε. Το 2014 μας στείλανε προειδοποιητική επιστολή, και το 2017 ασκήθηκε η προσφυγή κατά του ελληνικού Δημοσίου».

 

Δηλαδή το 2017 έβρισκαν καλή τη συμφωνία του 2010 του Βενιζέλου και στενοχωριόνταν που δεν εφαρμόστηκε – ενώ το 2013 για το ίδιο θέμα ζητούσαν εξεταστική!

 Στις 17 Νοεμβρίου 2017 συζητήθηκε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών η προσφυγή του ελληνικού Δημοσίου και της τράπεζας Πειραιώς με την οποία ζητούσαν να τεθούν υπό καθεστώς ειδικής διαχείρισης τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ΕΝΑΕ).

Στις 8 Μαρτίου 2018 το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση του ελληνικού Δημοσίου να υπαγάγει τα «Ελληνικά Ναυπηγεία» στη διαδικασία της ειδικής διαχείρισης σύμφωνα με το νόμο 4307/2014.

Καθοριστικός ο νόμος Σαμαρά

Δηλαδή, καθοριστικής σημασίας για την απόφαση υπήρξε ο νόμος της κυβέρνησης Σαμαρά – την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ καθύβριζε. Και η απόφαση για την υπαγωγή των ναυπηγείων σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης είχε ληφθεί ήδη από το 2014 προκειμένου η Ελλάδα να συμμορφωθεί στην περί κρατικών ενισχύσεων απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του 2008, με το ποσό να ξεπερνά τα 667 εκ. ευρώ.

Σύμφωνα μάλιστα με το σκεπτικό της απόφασης του 2018, πρωταρχικός σκοπός του νόμου του 2014 ήταν η λειτουργία της επιχείρησης κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ειδικής διαχείρισης, ώστε μέσω αυτής να αποφευχθεί η απαξίωση της επιχείρησης και να επιτευχθεί μέσω της μεταβίβασης του ενεργητικού της η συνέχιση της λειτουργίας της.

Παρ’ όλα αυτά, στις 14 Νοεμβρίου 2018, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα για μη εκτέλεση της απόφασης για ανάκτηση των κρατικών ενισχύσεων. Με εφάπαξ ποσό 10 εκ ευρώ και 7 εκ. ανά εξάμηνο καθυστέρησης.

Στο σκεπτικό της απόφασης αναφερόταν και το ιστορικό. Σύμφωνα με το Δικαστήριο η υπόθεση άνοιξε το 2008, όταν η Επιτροπή εξέδωσε απόφαση με την οποία τα μέτρα που είχε λάβει η Ελλάδα μεταξύ 1996 και 2003 υπέρ των ναυπηγείων (εισφορές κεφαλαίου, παροχή εγγυήσεων και χορήγηση δανείων) ήταν ενισχύσεις μη συμβατές προς την εσωτερική αγορά και έπρεπε να ανακτηθούν αμέσως.

Αυτά είναι τα καινούργια. Πάμε τώρα στα παλιά:

Από την χρυσή εποχή του Νιάρχου στη μεγάλη κατρακύλα

Όσο  βρίσκονταν στα χέρια του Νιάρχου τα Ναυπηγεία ανθούσαν. Μεταξύ του 1959 και του 1985 στον Σκαραμαγκά κατασκευάστηκαν ή επισκευάστηκαν περί τα 10.000 πλοία. Ήταν μια χρυσή εποχή.

Η κρίση είχε ξεσπάσει από το 1981. Τα Ναυπηγεία φορτώθηκαν με επιπλέον εργαζομένους, που έφθασαν τους 4.000, ενώ οι πραγματικές ανάγκες απαιτούσαν τους μισούς. Υπήρξε μια σκέψη για εθελουσία έξοδο, αλλά οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν.

Το 1985 τα Ναυπηγεία κρατικοποιήθηκαν όταν εξαγοράστηκαν από την ΕΤΒΑ έναντι 15 εκ δολαρίων. Όπως συνέβη και με το Νεώριο και την Ελευσίνα. Οπότε, άρχισε η κατρακύλα. Διπλάσιοι εργαζόμενοι από τους αναγκαίους, χρέη, εκκαθάριση εν λειτουργία, βολέματα σε θέσεις Διοικητικού Συμβουλίου. Η αρχή του τέλους.

Ο Μητσοτάκης, ο Παπανδρέου και η παραίτηση Σημίτη

Επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη καταβάλλεται προσπάθεια για εκκαθάριση εν λειτουργία, ενώ εξασφαλίζεται από την ΕΕ ότι ο Σκαραμαγκάς θα είναι το μοναδικό ναυπηγείο όπου το Δημόσιο θα μπορεί να διατηρεί το 51% του μετοχικού κεφαλαίου για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Το 1994 αρχίζουν οι ουσιαστικές προσπάθειες πώλησης. Επί υπουργού Βιομηχανίας Κ. Σημίτη  βγαίνει από το καθεστώς εκκαθάρισης και τοποθετείται Δ.Σ. Αρχίζουν οι προσπάθειες για πώληση, αλλά εμφανίζεται αδυναμία εξεύρεσης αγοραστή.

Το 1995, ο Κώστας Σημίτης παραιτείται από υπουργός Βιομηχανίας μετά από τη δήλωση του Α. Παπανδρέου στη ΔΕΘ, με την οποία του απέδιδε ευθύνες για τον χειρισμό της ιδιωτικοποίησης των ναυπηγείων.

Βρετανοί, εργαζόμενοι, Γερμανοί και πολλά χρέη

Η Ε.Ε. επιβάλλει τελικά ιδιωτικοποίηση του 49%, που περνά στους εργαζόμενους, με το 51% να παραμένει στην ΕΤΒΑ (η οποία για να θυμηθούμε την γνωστή ρήση πρώην διοικητή της «ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από τράπεζα»). Η βρετανική εταιρία που αναλαμβάνει το μάνατζμεντ φεύγει τρέχοντας και το μάνατζμεντ αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι! Αποτέλεσμα: Στο τέλος της πρώτης κυβέρνησης Σημίτη τα συσσωρευμένα χρέη είχαν φθάσει τα 50 δις δραχμές.

Με λίγα λόγια, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά την κρατικοποίησή τους, το 2001 τα Ναυπηγεία (ξανα)ιδιωτικοποιήθηκαν. Και αυτό έγινε μέσω συμφωνίας αγοράς μετοχών με πρόσκληση για υποβολή προσφορών σύμφωνα με την οποία η επιβολή τυχόν οικονομικών κυρώσεων που σχετίζονται με τις παραβιάσεις των διατάξεων της κοινοτικής νομοθεσίας για τις κρατικές ενισχύσεις δεν θα επιβαρύνουν τον πλειοδότη.

Έτσι, τον Οκτώβριο του 2001, υπεγράφη η συμφωνία για την πώληση μετοχών της ΕΝΑΕ μεταξύ, αφενός, της ΕΤΒΑ και των εργαζομένων της ΕΝΑΕ και, αφετέρου, της κοινοπραξίας Howaldtswerke-Deutsche Werft GmbH (HDW)/Ferrostaal.

Η HDW/Ferrostaal, δημιούργησε την Ελληνική Ναυπηγοκατασκευαστική ΑΕ Χαρτοφυλακίου, με σκοπό την διαχείριση της συμμετοχής της στην ΕΝΑΕ.

Το 2002, λοιπόν, βρίσκει τα Ναυπηγεία στα χέρια της γερμανικής εταιρία HDW, στην οποία είχαν ήδη παραγγελθεί τρία υποβρύχια. Δυο χρόνια μετά, πληροφορηθήκαμε ότι οι συσσωρευμένες ζημιές είχαν φθάσει τα 180 εκ ευρώ και η HDW, δήλωνε ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, πως σκόπευε και αυτή να πουλήσει και πως δεν μπορούσε να προχωρήσει σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου για να καλύψει τις ζημιές.

Έτσι, οι Γερμανοί αποφασίζουν να μεταφέρουν σταδιακά κατασκευαστικό έργο από τον Σκαραμαγκά στο Κίελο, προκειμένου η μητρική εταιρία να αυξήσει τα έσοδά της – φυσικά σε βάρος της θυγατρικής. Έτσι, ανατίθεται στην μητρική εταιρία υποκατασκευαστικό έργο ύψους 15 δις δραχμών για τμήματα των υποβρυχίων S214, που ο Σκαραμαγκάς κατασκεύαζε για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού.

Ο λόγος για την περίφημη σύμβαση του 2002, όταν παραγγέλθηκαν τα τρία (που έγιναν τέσσερα) υποβρύχια, μεταξύ των οποίων και το «Παπανικολής», το «πιλοτικό»,  που παρουσίασε κλίση 45 μοιρών (σε ανάδυση και εν πλω) και η Ελλάδα επί χρόνια αρνείτο να παραλάβει. Το συμφωνηθέν ποσόν ήταν 1,8 δις ευρώ, από τα οποία προπληρώθηκε το 1,4 δις ευρώ.

(Εδώ να πούμε ότι το «Παπανικολής» όχι μόνο διορθώθηκε, αλλά είναι πλέον το καμάρι του στόλου μας. Η Ελλάδα το παρέλαβε τον Νοέμβριο του 2010).

Από Γερμανούς σε Γερμανούς και από προίκα σε προίκα

Το 2005 οι Γερμανοί πουλούν τα ναυπηγεία (με υπόδειξη Γκέρχαρντ Σρέντερ) σε άλλους Γερμανούς, την Thyssenkrupp, η οποία εξαγόρασε την HDW. Η μεταβίβαση συνοδεύεται από «προικοδότηση» 3 δις ευρώ από το κράτος. Άλλωστε όλες οι μεταβιβάσεις συνοδεύθηκαν από γενναίες επιδοτήσεις, χωρίς βέβαια κανένα αποτέλεσμα. Μεταξύ του 2002 και του 2004 υπογράφονται με τους Γερμανούς επαχθείς «παράπλευρες συμφωνίες».

Οι συνεχείς «προικοδοτήσεις» (1996-2002), καθώς από πώληση σε πώληση το κράτος επιδοτούσε τους νέους αγοραστές, είτε για να αποφασίσουν να προχωρήσουν στην αγορά είτε για να μην απολύσουν τους εργαζόμενους, οδήγησαν και σε ευρωπαϊκό πρόστιμο ύψους 230 εκ ευρώ, που με τους τόκους αυξάνονταν όσο περνούσαν τα χρόνια.

Μάλιστα, τον Ιούλιο του 2008 η Κομισιόν εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία η Ελλάδα καλείτο να ανακτήσει τις παράνομες επιδοτήσεις που είχαν χορηγηθεί υπέρ των μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων των Ελληνικών Ναυπηγείων. Ανάκτηση δεν έγινε (από πού να τα πάρουν; Από τους νέους ιδιοκτήτες που ζητούσαν να πληρώσει το κράτος το πρόστιμο;) και η υπόθεση κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Τον Νοέμβριο του 2008 οι Γερμανοί νέοι ιδιοκτήτες έστειλαν τελεσίγραφο ότι αν δεν πληρωθούν οι υποχρεώσεις θα αποσύρουν και το τελευταίο κατασκευαστικό πρόγραμμα, απολύοντας 1.400 εργαζόμενους. Παράλληλα, καταθέτονταν διάφορες αγωγές κατά του Κράτους.

Τον Σεπτέμβριο του 2009 τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά βρέθηκαν ένα βήμα πριν από το λουκέτο με την Thyssenkrupp να καταγγέλλει την μοναδική σύμβαση που είχε στο Ναυπηγείο. Την ίδια ώρα, οι 170 εργαζόμενοι της (αποσχισθείσας) εταιρίας τροχαίου υλικού παρέμεναν απλήρωτοι από τον Μάιο του 2009. Η αποσχισθείσα εταιρία είχε αιφνιδιαστικά πουληθεί σε… άλλο Γερμανό, που με τη σειρά του εγκατέλειψε την εταιρία!

Τον Οκτώβριο του 2009, ανακοινώθηκε η διακοπή της μισθοδοσίας των εργαζομένων και η εγκατάλειψη των Ναυπηγείων.

Το χάος που παρέλαβε ο Βενιζέλος

Αρχίζουν νέες περιπέτειες και αναζήτηση αγοραστή, με τον τότε υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο να έχει παραλάβει μια χαώδη κατάσταση και με τους Γερμανούς να έχουν ήδη εισπράξει πάνω από 2 δις ευρώ για τα 4 νέα υποβρύχια S 214 και τον εκσυγχρονισμό των 3 παλαιών S 209, χωρίς βέβαια να έχει παραδοθεί κανένα.

Τελικά, οι Γερμανοί υπογράφουν συμφωνία με εταιρία που ειδικεύεται στο real estate και υπογράφουν μαζί της συμφωνία για την πώληση του 100% των μετοχών με συμβολικό τίμημα 1 ευρώ.

Τον Ιανουάριο του 2010 αποφασίζεται νέα πώληση, με νέα συμφωνία, ενώ μπαίνει λουκέτο στο τμήμα τροχαίου υλικού. Τον Μάρτιο αποφασίζεται τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να περάσουν (σε ποσοστό 75,1%) στην Αμπού Ντάμπι Μαρ, με την Thyssen να διατηρεί το 24,9%.  Στη σύμβαση δεν φιγουράρει η «αμαρτωλή» Ferrostaal και δεν υπάρχουν αντισταθμιστικά ωφελήματα.

Τον Σεπτέμβριο του 2010 η σύμβαση για τα Ναυπηγεία ψηφίστηκε από την Βουλή, (Ν. 3885/2010), με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να δηλώνει πως «κινδυνεύαμε να κλείσουν τα Ναυπηγεία, να έχουν απολυθεί οι εργαζόμενοι, να έχουμε χάσει τα 2 δις που έχουμε δώσει, να μην έχουμε πάρει κανένα υποβρύχιο, να μην μπορούμε να τα τελειώσουμε και να πληρώνουμε κι αποζημίωση από πάνω».

Είχε προηγηθεί, τον Αύγουστο του 2010, η συμφωνία με την ΕΕ.

Με εκείνη την συμφωνία – που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταγγείλει και μετά θρηνούσε επειδή δεν εφαρμόστηκε από την εταιρία - η Ελλάδα δεσμεύτηκε στην Κομισιόν τα περιουσιακά στοιχεία των Ναυπηγείων που δεν έχουν σχέση με τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων να πωληθούν και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για μερική επιστροφή των χρημάτων.

Με την συμφωνία εκείνη:

Η «Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε» (ΕΝΑΕ) παραιτήθηκε από την χρήση των γηπέδων που της είχαν παραχωρηθεί και τα οποία δεν ήταν αναγκαία για τις στρατιωτικές δραστηριότητες.

Η ΕΝΑΕ δεν θα ασκούσε καμία μη στρατιωτική δραστηριότητα κατά τα επόμενα 15 έτη.

Η Ελλάδα και η ΕΝΑΕ θα κατήγγελλε μια σειρά εγγυήσεων τις οποίες η Επιτροπή είχε κρίνει ασυμβίβαστες με την απόφασή της του 2008.

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 η Κομισιόν έδωσε εξάμηνη παράταση προκειμένου η επιχείρηση να επιστρέψει τα χρήματα στο ελληνικό Δημόσιο.

Η προθεσμία έληξε άπρακτη, η Κομισιόν προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και τον Οκτώβριο του 2011 ο τότε υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης είχε επισκεφθεί στις Βρυξέλλες τον Επίτροπο Αλμούνια για να του εξηγήσει ότι το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να ανακτήσει κρατικές ενισχύσεις ύψους 539 εκ ευρώ.

Στο μεταξύ, ο Μπεγλίτης έστειλε μήνυμα και στη διοίκηση των Ναυπηγείων πως «δεν μπορούν να υπάρξουν εκβιασμοί, καθώς δεν έχουμε να δώσουμε προίκα και οι προικοθήρες έχουν τελειώσει για το υπουργείο Εθνικής Άμυνας».

Δύο εξεταστικές και η σύλληψη Τσοχατζόπουλου

Το 2011 είχαμε την έρευνα της Επιτροπής Εξοπλιστικών της Βουλής που ασχολήθηκε με τις συμβάσεις των υποβρυχίων. Η Έκθεση της Επιτροπής καταλήγει ότι υπάρχουν μόνο πολιτικές ευθύνες, αλλά δεν προέκυψαν στοιχεία για τυχόν ποινικές ευθύνες.

Η Επιτροπή ζητούσε από τον Πρόεδρο της Βουλής να διαβιβαστεί αντίγραφο της έκθεσης της στον πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ώστε σε συνδυασμό και με το πόρισμα της προανακριτικής επιτροπής που είχε ερευνήσει τυχόν ευθύνες του πρώην υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου, να διευκολυνθεί στη θεμελίωση των αστικών αξιώσεων του ελληνικού δημοσίου για την άσκηση αγωγών αποζημίωσης σε βάρος παντός υπευθύνου.

Η Νέα Δημοκρατία αναφέρθηκε στις ευθύνες εκείνων που ενέκριναν την υπογραφή των συμβάσεων, υπογράμμισε ότι οι κακές συμβάσεις έδεσαν πισθάγκωνα το ελληνικό Δημόσιο και τόνισε ότι το πρόβλημα ανέκυψε αφού είχε καταβληθεί το 80% του τιμήματος για τις δύο συμβάσεις.

Ήδη για την πρώτη σύμβαση που αφορούσε την κατασκευή 3+1 υποβρυχίων τύπου 214, είχαν αποδοθεί ευθύνες στον Τσοχατζόπουλο από την Προανακριτική Επιτροπή.

Υπενθυμίζεται ότι η συγκεκριμένη Επιτροπή είχε αναλάβει να διερευνήσει την υπόθεση των σκανδαλωδών συμβάσεων από το 2009 και πίσω, ενώ η προηγούμενη ad hoc επιτροπή διερεύνησε μόνο τις τυχόν ποινικές ευθύνες του πρώην υπουργού Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου.

Η προανακριτική για τον Τσοχατζόπουλο ολοκληρώθηκε στις 6 Ιουνίου του 2011 και η άλλη ξεκίνησε τις εργασίες της στις 6 Ιουλίου 2011.

Στις 6 Ιουνίου 2011, ομόφωνα (πλην ΛΑΟΣ που δεν έλαβε μέρος) η προανακριτική αποφάσισε την παραπομπή Τσοχατζόπουλου για τα αδικήματα της παθητικής δωροδοκίας σε βάρος του δημοσίου και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.

Την 1η Ιουλίου 2011 η Ολομέλεια αποφάσισε την άσκηση ποινικής δίωξης κατά του πρώην υπουργού Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου, με πλειοψηφία 216 ψήφων, επί 242 παρόντων.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, ασκήθηκε δίωξη για οκτώ κακουργηματικές πράξεις σε βάρος 29 εμπλεκομένων.

Στη Γερμανία, η δίκη δύο πρώην στελεχών της εταιρίας Ferrostaal που κατηγορούνταν για δωροδοκία Ελλήνων και Πορτογάλων αξιωματούχων, ξεκίνησε στις 15 Δεκεμβρίου 2011. Πέντε μέρες μετά, οι κατηγορούμενοι πρώην μάνατζερς της εταιρίας καταδικάστηκαν σε φυλάκιση δύο ετών με αναστολή, ενώ στην εταιρία επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 140 εκ. ευρώ.

Ο Τσοχατζόπουλος συνελήφθη τελικά στις 11 Απριλίου του 2012, ημέρα της προκήρυξης των εκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του κ. Παπαδημούλη, ανέφερε πως «η έμπρακτη καταπολέμηση της ατιμωρησίας των ισχυρών σε μια περίοδο σκληρής μνημονιακής μονόπλευρης λιτότητας απαιτεί έμπρακτα αποτελέσματα και όχι απλώς κινήσεις εντυπωσιασμού για λόγους επικοινωνιακής σκοπιμότητας».

Μ’ αυτή την άποψη είχε συμφωνήσει και ο ίδιος ο… Τσοχατζόπουλος, μιλώντας κατά την προσαγωγή του για «επικοινωνιακό προεκλογικό δώρο στα δύο μεγαλύτερα κόμματα».

Ακολούθησε η δίκη και οι καταδίκες Τσοχατζόπουλου και άλλων 16 συγκατηγορουμένων του, στις 7 Οκτωβρίου 2013.

Εκ περιτροπής εργασία και νέες «καμπάνες»

Τον Απρίλιο του 2012, η ΕΝΑΕ ανακοίνωσε την απόφασή της για εκ περιτροπής εργασία στα Ναυπηγεία. Όπως ανέφεραν, παρέμενε σε ισχύ η απαγόρευση να αναλαμβάνει το Ναυπηγείο εργασίες από ξένες χώρες και επιπλέον, αλλά ακόμη και η συμμετοχή της εταιρείας σε διαγωνισμούς, που προκηρύσσονταν από το Πολεμικό Ναυτικό.

Τον ίδιο μήνα, η Ελλάδα καταδικάστηκε για άλλη μια φορά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την μη ανάκτηση των κρατικών ενισχύσεων. Μια ακόμη «καμπάνα» ήλθε στις 28 Ιουνίου του 2012, μόλις είχε δηλαδή αναλάβει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Τον Δεκέμβριο του 2012 – και ενώ ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι – για να διασφαλιστούν θέματα εθνικής ασφάλειας, η κυβέρνηση ψηφίζει τροπολογία με την οποία τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά υποχρεούνταν να επιστρέψουν στο ελληνικό Δημόσιο, όση έκταση γης τούς είχε παραχωρηθεί, χωρίς να είναι αναγκαία για την εκτέλεση στρατιωτικών δραστηριοτήτων. Σημειώνεται ότι η Κομισιόν είχε στο μεταξύ αποδεχθεί την ανάγκη ανάπτυξης στρατιωτικών δραστηριοτήτων.

Είχε προηγηθεί η σύσκεψη της 7ης Αυγούστου 2012 των τριών αρχηγών που στήριζαν την τρικομματική κυβέρνηση. Αυτής της σύσκεψης είχε προηγηθεί άλλη (υπουργική) σύσκεψη με την συμμετοχή και των συνδικαλιστών και είχε αποφασιστεί τότε ότι Πολεμικό Ναυτικό και Λιμενικό Σώμα θα φυλάσσουν τα υποβρύχια που παραμένουν στις εγκαταστάσεις των Ναυπηγείων, ενώ οι εργαζόμενοι δεσμεύτηκαν για την άμεση και διαρκή συντήρησή τους.

Επομένως, όταν τον Οκτώβριο του 2013 ο κ. Τσίπρας έλεγε στη Βουλή ότι τα υποβρύχια «σάπιζαν», απλά δεν έλεγε την αλήθεια.

Τον Φεβρουάριο του 2013 το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) δικαιώνει την Κομισιόν και καλεί το ελληνικό Δημόσιο να επιστρέψει κρατικές ενισχύσεις ύψους 310 εκ. ευρώ, ποσό το οποίο με απόφασή της του 2006 η Κομισιόν υποχρέωνε την Ελλάδα να ανακτήσει από την «Ελληνικά Ναυπηγεία». Η «Ελληνικά Ναυπηγεία είχε προσβάλει την απόφαση της Επιτροπής ενώπιον του ΔΕΚ.

Και κάτι ακόμη: Τον Δεκέμβριο του 2015, επί ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, οι ελληνικές αρχές έστειλαν στην ΕΝΑΕ εντολή ανάκτησης του 80% του προς ανάκτηση ποσού και τον Φεβρουάριο του 2017 κινήθηκε διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης επί των περιουσιακών στοιχείων της ΕΝΑΕ που συνδέονταν με τις εμπορικές δραστηριότητές της, ενώ τον Ιούνιο του 2017 ζήτησαν την ανάκτηση του 20% του ποσού.

Φυσικά δεν ανακτήθηκε τίποτε.

Στο μεταξύ, εξαιτίας της μεγάλης προσφυγικής κρίσης που ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε το 2015, ο Σκαραμαγκάς μετατράπηκε τον Απρίλιο του 2016 σε κέντρο «προσωρινής» φιλοξενίας προσφύγων, καθώς στο Λιμάνι του Πειραιά γινόταν ο κακός χαμός και η τότε κυβέρνηση αναζητούσε τρόπους αποφόρτισής του.

Μετά από όλη αυτή την πρωτοφανή περιπέτεια που κράτησε σαράντα ολόκληρα χρόνια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκοψε τον γόρδιο δεσμό.

Κάθε άλλη συζήτηση εντάσσεται στη σφαίρα του γελοίου…