31 August 2011

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (21)

Γεώργιος Ι.Π., 30 ετών, Μεταπτυχιακός ερευνητής, κάτοικος Μεγ. Βρετανίας.
Ευχαριστώ, Ριχάρδε!

Έχω γνωρίσει πρόσφατα αγόρια και κορίτσια μεταξύ 16 και 20 ετών που από νωρίς έχουν απορρίψει τη θρησκεία και δηλώνουν άθεα. Με τη χριστιανική θρησκεία ακόμη να διδάσκεται στα σχολεία και με την προκατάληψη βαθιά ριζωμένη στην ελληνορθόδοξη κοινωνία και οικογένεια, ο αθεϊσμός ήταν μια σπάνια λέξη την εποχή όταν ήμουν στην ηλικία τους, τουλάχιστον στο περιβάλλον που μεγάλωσα. Για μένα, προσωπικά, η ανάβαση στο Όρος Άθ(ε)ος ήταν μια πολύχρονη και ταραγμένη εμπειρία και θα σας την διηγηθώ παρακάτω.

Γεννήθηκα στον Χολαργό Αττικής, αλλά στα πέντε μου χρόνια μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας Αιγυπτιώτης που παλιννόστησε από την Αλεξάνδρεια και η μητέρα μου Νοτιοαφρικανή από το Γιοχάνεσμπουργκ, εβραϊκού θρησκεύματος. Μεγάλωσα δίγλωσσος στα ελληνικά και στα αγγλικά.

Δηλώνω από τώρα ότι οι γονείς μου ουδέποτε ζήτησαν να ακολουθήσω είτε τον Ιουδαϊσμό είτε τον Χριστιανισμό. Ο πατέρας μου δεν πίστευε σε τίποτε το θρησκευτικό, και η μητέρα μου πάντα ήταν και είναι σε μια μπερδεμένη κατάσταση μεταξύ του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Πότε-πότε χρησιμοποιούσε τη θρησκεία σαν μαξιλάρι και δήλωνε ότι πίστευε σε μία «ανώτερη δύναμη».

Στους γονείς μου χρωστώ την ελευθερία σκέψης, και επειδή κανένας από τους δύο δεν είχε καμία σχέση με την επιστήμη ή τη μελέτη του φυσικού κόσμου, απλά με συμβούλεψαν να μεγαλώσω και να βγάλω το δικό μου συμπέρασμα.


Μετά από τρεις δεκαετίες ζωής συνειδητοποιώ πόσο λίγα και μετρημένα σε όλο τον πλανήτη είναι τα παιδιά που είχαν τη δικιά μου ελευθερία. Στο όνομα της παράδοσης είχα βαπτιστεί σε ορθόδοξη εκκλησία με δύο νονές (!), ώστε να μη μου στερηθεί το δικαίωμα της λαμπάδας και του ετήσιου χαρτζιλικιού που «έπεφτε» κάθε φορά στην ονομαστική εορτή μου.

Στα εφηβικά μου χρόνια ήμουν βαθιά πιστός, αλλά είχα μια απέχθεια προς την οργανωμένη θρησκεία και ιδιαίτερα προς το ελληνορθόδοξο πανηγύρι που διέπει την Ελλάδα ακόμη στις μέρες μας. Αυτό φυσικά χρήζει μιας εξήγησης.

Από μικρός είχα νιώσει την ανάγκη να κάνω γενικό καλό για την ανθρωπότητα. Η οικογένεια μου πάντα βοηθούσε ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους. Για εβδομάδες είχαμε φιλοξενήσει μια βουλγάρικη οικογένεια χωρίς κάποια ανταπόδοση, όπου η μητέρα είχε έρθει στην Θεσσαλονίκη για μεταμόσχευση νεφρού. Δυστυχώς μάθαμε χρόνια αργότερα ότι η κακόμοιρη γυναίκα είχε καταλήξει.

Στα παιδικά μου χρόνια είχα διαβάσει τη γνωστή πλατιά και χοντρή εικονογραφημένη παιδική Βίβλο. Αγνοώντας τα τερατώδη κεφάλαια της Παλαιάς Διαθήκης και της Αποκάλυψης, είχα ρίξει το βάρος του ενδιαφέροντός μου στο μήνυμα του Ιησού Χριστού για αγάπη προς τον πλησίον, ταπεινότητα και συγχώρεση. Το μήνυμα των δύο χιτώνων, το γύρισμα του μάγουλου, μην κρίνεις για να μην κριθείς, το γεγονός ότι ο Χριστός δεν ήρθε να κάνει καινούρια θρησκεία κ.τ.λ. Δηλαδή όλα τα μηνύματα που η σημερινή ελληνορθόδοξη εκκλησία κυρίως αγνοεί και ασχολείται περισσότερο με αγίους και λατρευτικές τελετές.

Η μητέρα μου τότε περνούσε κάποιες δυσκολίες και, για να βρει παρηγοριά, ανήκε σε μια ομάδα πεντηκοστιανών που συγκεντρώνονταν σε σπίτια πιστών. Εντελώς οικειοθελώς πήγαινα κι εγώ, όπου άκουγα τον κόσμο να μιλάει για τα προβλήματά του, μαζεύαμε φαγητό και ένδυση για τους φτωχούς και κάναμε άλλες δραστηριότητες άσχετες με το ελληνορθόδοξο πανηγύρι.

Φυσικά η πίστη μου δυνάμωσε και ανακάλυψα περισσότερο τι ανούσια πράγματα είναι ο σταυρός, η ύπαρξη εκκλησίας (ο Χριστός είχε πει ότι το βασίλειο του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο και όχι σε ναούς), τα Χριστούγεννα, κ.τ.λ. Άμα πιστεύεις, η προσωπική προσευχή και η καλή πράξη είναι τα μόνα που χρειάζονται για μια εγγυημένη θέση στο παράδεισο, σωστά;

Στην αρχή της εφηβείας μου ήμουν ιδιαίτερα αντιδραστικός στο Γυμνάσιο. Δεν έμαθα ποτέ το «Πάτερ ημών» και το «Πιστεύω», δεν σταυροκοπιόμουν και, όποτε μπορούσα, έκανα κοπάνα από τους εκκλησιασμούς. Σιχαινόμουνα τον καθηγητή-παπά των θρησκευτικών, αλλά περνούσα τα μαθήματα γιατί είχα μια φοβία να μη χάσω κανένα μάθημα (δούλευα από μικρός κάθε καλοκαίρι και δεν ήθελα να μελετάω για δεύτερη φορά τις αηδίες που μας σερβίρουν).

Φυσικά οι συμμαθητές μου εκνευρίζονταν με τις πράξεις μου. Τι αντίχριστο, τι αιρετικό, τι άπιστο με λέγανε. Ένας γόνος φανατικής οικογένειας με χτύπησε κιόλας! Φυσικό αυτό γιατί, ως επί το πλείστον, τα πιο πολλά παιδιά ήταν από οικογένειες υψηλής μεσαίας τάξης με αυξημένη εκκλησιαστική δραστηριότητα.

Εγώ τους έλεγα ότι δεν μπορείς να λες ότι πιστεύεις στον Χριστιανισμό και μετά να κάνεις σκονάκια, να κλέβεις το κυλικείο και να βιαιοπραγείς. Στον αέρα μιλούσα. Ζητούσα από τους φίλους μου να λάβουν μέρος στην συλλογή τροφίμων και ρούχων για τους φτωχούς, αλλά οι δήθεν λαμπροί χριστιανοί δεν ασχολούνταν με τέτοια.

Ο παπάς που μας έκανε μάθημα θρησκευτικών δεν ανήκε καθόλου στην εικόνα του Χριστιανισμού που είχα στο μυαλό μου. Με αυτά που έλεγε στην τάξη, έμμεσα προσέβαλλε εμένα και την οικογένεια μου! Έλεγε ότι το κάπνισμα είναι αμαρτία γιατί είναι πάθος, ότι όποιος έχει κατοικίδια είναι ζώο ο ίδιος (μια γατούλα είχαμε), και άλλες τρελαμάρες. Ούτε μια φορά δεν μας μίλησε για φιλανθρωπία και αλτρουισμό. Ευτυχώς που δεν τον πήρα ποτέ στα σοβαρά!

Στο Λύκειο, όταν οι ορμόνες μου ήταν στο ζενίθ, άρχισα να ασχολούμαι λιγότερο με το Χριστιανισμό και έπαιζα σε συγκροτήματα, έβγαινα τα Σαββατοκύριακα και κυνηγούσα τη βυζού με τα γαλανά μάτια — ό,τι κάνανε τα πιο πολλά παιδιά της ηλικίας μου, δηλαδή!

Στα χρόνια που ακολούθησαν μεταξύ 1998 και 2004, τελείωσα το πρώτο πτυχίο μου στην Ουαλία και επέστρεψα στην Ελλάδα για στρατιωτική θητεία. Στο στρατό κατάλαβα πόσο διεστραμμένη είναι η θέση της ελληνορθόδοξης εκκλησίας με την εθνική άμυνα. Λες και το παντοδύναμο ον που κατασκεύασε το σύμπαν, ασχολείται με τις πολεμικές δραστηριότητες ενός έθνους στα τόσα που έχει ο πλανήτης μας. Παπάδες –με πραγματικά απαίσιο χαρακτήρα– μας έτρεχαν σε λειτουργίες, αγιάζανε τα όπλα, μέχρι και ποινές μας επέβαλλαν! Είχα δηλώσει Χ.Ο. για να μην έχω λόγους τριβής με τα άτομα χαμηλής νόησης που βρίσκεις με ιδιαίτερη ευκολία στα πλήθη του κληρωτού και μόνιμου στρατιωτικού προσωπικού.

Τα χρόνια αυτά διάβασα αμέτρητα βιβλία: Ιστορία, μυθιστορήματα, αστρονομία, τέχνες, κ.τ.λ. Ασχολιόμουν με τη θρησκεία ελάχιστα. Παρέπεμπα τις κοσμολογικές ανησυχίες μου στα βιβλία και άφηνα τον θεό, υπαρκτό μεν, αλλά σαν μια αόριστη μορφή που είχε κυρίως παθητικό χαρακτήρα.

Μετά από μια περιπέτεια σε ένα αεροπορικό συμβάν, με έπιασε παθολογικός φόβος του θανάτου. Παρόλο που σε κάποιο βαθύ κομμάτι του μυαλού μου όλη η ιστορία περί ύπαρξης θεού μύριζε, και μάλιστα άσχημα, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι όλο το συνειδητό «είναι» του εαυτού μου κάποια μέρα θα εξατμιστεί. Η κοπέλα μου που είχαμε τότε σχέσεις, είχε τις ίδιες φοβίες και αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρω μια παράλληλη πίστη του στυλ «πού πάει όλη η ενέργεια» και άλλες τέτοιες παπαριές.

Επίσης, η απέχθειά μου προς τον εκκλησιαστικό μηχανισμό είχε μεγαλώσει. Με έπιανε αηδία όταν άκουγα τους παπάδες να μιλάνε, να ασχολούνται με τελετές, εικόνες και μαγείες. Η τηλεόραση ήταν γεμάτη με παπαδολόι και άσχετους να λένε π.χ. ότι όλοι οι Κινέζοι θα πάνε στην κόλαση, γιατί δεν πίστεψαν στον Χριστό!

Γιατί οποιοσδήποτε άνθρωπος που δούλεψε όλη τη ζωή του να ταΐσει την οικογένειά του, να καίγεται για την αιωνιότητα επειδή δεν δέχτηκε τον αόριστο τριαδικό προσδιορισμό ενός Ιουδαίου που έζησε πριν 2000 χρόνια; Και τι έγινε με όλους τους ανθρώπους που ζήσανε πριν αυτόν; Και σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης (που είχα διαβάσει μόνος μου, γιατί δεν τη μάθαμε στο σχολείο) σε ποια χιλιετία π.Χ. ήταν ο πρώτος αμαρτωλός;

Τότε ήταν που είπα ΣΤΟΠ!

Στα 25 με 26 μου κατάλαβα ότι είχα καταπιεί ένα πολύ άσχημο παραμύθι. Ένα πικρό και μακράς διαρκείας δηλητήριο. Κατάλαβα ότι δεν υπάρχει γενικό καλό, αλλά αλλάζει με την κατάσταση του ατόμου και των οικονομικο-κοινωνικών καταστάσεων του περιβάλλοντος. Κατάλαβα ότι η διαπιστευμένη κοσμολογική εξήγηση της επιστήμης έρχεται σε βαθιά σύγκρουση με τα θρησκευτικά παραμύθια.

Και μια μέρα καθώς τριγυρνούσα σε ένα βιβλιοπωλείο βλέπω ένα βιβλίο με τίτλο «Η Περί Θεού Αυταπάτη» του Ριχάρδου Ντόκινς. Διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι οι πληροφορίες αλλά και οι αφορμή να ελευθερωθώ από τις φοβίες και τον παραλογισμό μου, ήταν σε ένα βιβλίο που δεν είχε όλες τις απαντήσεις, αλλά τις σωστές ερωτήσεις.

Μέσα σε μια εβδομάδα, ένιωσα άλλος άνθρωπος. Λύθηκα από τα δεσμά του σκοτεινού και υποχθόνιου θρησκευτισμού. Άρχισα να κάνω παρέα με επιστήμονες, πήγαινα σε ανοιχτές διαλέξεις του πανεπιστημίου και να διαβάζω κι άλλα βιβλία επιστημονικού χαρακτήρα. Αλλά, ακόμη δεν χρησιμοποιούσα τον όρο άθεος. Απελευθερώθηκα από τη θρησκεία, αλλά όχι από τον θάνατο. Προτιμούσα να λέγομαι αγνωστικιστής, με την ελπίδα ότι ίσως χωρίς τον θεό υπάρχει ακόμη η ψυχή.

Η ζωή στην Ελλάδα είχε γίνει κουραστική. Δούλευα στο αεροδρόμιο, και οι περισσότεροι συνεργάτες μου ήταν βαθιά θρησκευόμενοι. Τρέχανε σαν τρελοί στην πίστα στην άφιξη του «αγίου φωτός», αγνοώντας τους κανονισμούς ασφαλείας, ξεματιάζονταν συνέχεια και με πρήζανε με τα παραμύθια και τις χαζές ιστορίες τους. Ήταν ώρα να επιστρέψω στη Βρετανία και να συνεχίσω τις σπουδές μου. Με καλύτερη πρόσβαση σε υλικό και ανθρώπους που εξηγούσαν τη μονοδιάστατη φύση του βιολογικού οργανισμού και σπουδάζοντας την αντίληψη της ανθρώπινης ακοής –η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη θεωρία της εξέλιξης– οι περισσότερές μου ανησυχίες σταμάτησαν.

Ένας Άγγλος καθηγητής και φίλος μου είχε πει το εξής: «Γιώργο, μη φοβάσαι το θάνατο, αλλά μια ζωή που δεν θα έχεις ευχαριστηθεί!»

Το καλοκαίρι του 2009, σε ηλικία 28 ετών άρχισα να δηλώνω άθεος. Και όποια φιλανθρωπία κάνω, δεν αναμένω ένα σύννεφο και μία λύρα. Ο αληθινός αλτρουισμός είναι άνευ ανταμοιβής και η αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία του νου.

Τελειώνοντας, θέλω να μοιραστώ ένα μήνυμα με όσους διάβασαν το παραπάνω κείμενο, πιστοί ή μη πιστοί. Μπορεί να δηλώνω εγώ άθεος αλλά ουσιαστικά δεν έχω πρόβλημα με όσους δηλώνουν θεϊστές. Σίγουρα η αποδεκτή επιστήμη υπερτερεί σε αποδεικτικά στοιχεία, αλλά η πίστη σε κάποια θεότητα είναι προσωπικό δικαίωμα και πεποίθηση και το σέβομαι αυτό. Αυτό που δεν σέβομαι είναι η οργανωμένη θρησκεία και η εμμονή της να θεωρείται θεσμός και να απαιτεί αποδοχή από όλους!

Είναι καθαρό ότι η φιλανθρωπία και η φιλευσπλαχνία δεν είναι ακριβώς το σχέδιο των εκκλησιών και των άγιων εδρών, αλλά περισσότερο ο έλεγχος και η δημαγωγία σε ένα βρώμικο παιχνίδι εξουσίας και πλούτου. Μας διδάσκουν ψέματα τόσους αιώνες για να κρατιούνται στην εξουσία. Όλα αυτά είναι περιττά. Αυτά που χρειαζόμαστε είναι καλύτερη εκπαίδευση, διαπαιδαγώγηση και κατανόηση μεταξύ μας. Η ομορφιά του ανθρώπινου είδους οφείλεται στη διαφορετικότητα καθενός και όχι στη μαζική ομοιομορφία.



30 August 2011

Μια θεάρεστη δικαστική απόφαση

Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο Εργατικών θεμάτων (Bundesarbeitsgericht) της Γερμανίας στο Βερολίνο πήρε μία ιστορική απόφαση για την ελευθερία της θρησκείας, αν και απέρριψε το αίτημα του ενάγοντος για επαναπρόσληψη.

Το θέμα ξεκίνησε το 2008, όταν μια αλυσίδα Supermarket απέλυσε έναν Άραβα εργαζόμενο, επειδή αυτός δεν δεχόταν να ασχοληθεί με διακίνηση ποτών στο κατάστημα, επειδή αυτά μπορεί να περιείχαν αλκοόλ, το οποίο δεν επιτρέπεται να διακινούν μουσουλμανικά χέρια κ.ο.κ.

Η πραγματική αντιδικία ξεκίνησε διαφορετικά: ο Άραβας εργαζόταν σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων, το οποίο εξυπηρετούσε και τους πελάτες του Supermarket. Κάποια στιγμή εξαγοράστηκε αυτό το πλυντήριο από τους ιδιοκτήτες του Supermarket, ώστε να εξυπηρετούνται σ’ αυτό μόνο πελάτες του καταστήματος. Ο δε Άραβας αξιοποιήθηκε στον τομέα διακίνησης ποτών.

Αυτή η εργασία πιθανόν να είναι κουραστική –κιβώτια πέρα δώθε– και ανιαρή –ξεπακετάρισμα και τοποθέτηση ποτών στα ράφια–, οπότε ο Άραβας σκέφτηκε να επικαλεστεί την απαγόρευση του αλκοόλ στον Μωαμεθανισμό για να γλιτώσει τον κόπο. Η διεύθυνση του Supermarket δεν έψαξε πολύ το θέμα και απέλυσε τον Άραβα, ο οποίος προσέφυγε στα αντίστοιχα δικαστήρια και τελικά έφτασε στο Ομοσπονδιακό δικαστήριο, το οποίο αποφάσισε τελεσίδικα.

Η απόφαση αυτή λέει, με λίγα λόγια, ότι μπορεί ο εργαζόμενος να αρνηθεί για θρησκευτικούς λόγους κάποιες εργασίες, αλλά πρέπει να τις περιγράψει κατανοητά και ρητά στον εργοδότη του και όχι γενικά, όπως "να μην έχει σχέση με αλκοόλ". Θα έπρεπε ίσως να δηλώσει, αρνούμαι να μεταφέρω πακέτα με ουίσκι, κονιάκ, κρασί κτλ., αλλά κόκα κόλες, γκαζόζες και νερά θα μεταφέρω… λέω εγώ τώρα.

Το θέμα που ενδιαφέρει εδώ είναι άλλο: ο εκπρόσωπος της αληθινής θρησκείας του «ιερού ιπτάμενου μακαρονοτέρατος», μακαρονότατος Rüdiger Weida θεώρησε νομικά σωστή την απόφαση και δήλωσε ότι οι λάτρεις και οπαδοί του μακαρονοτέρατος δεν πρόκειται στο εξής να ασχολούνται στην εργασία τους με πατάτες και ρύζι, αφού αυτό απαγορεύεται από την αληθινή θρησκεία του, η οποία επιβάλλει την επαφή μόνο με μακαρονάδες (με parmigiano reggiano και σαλτσίτσα παρακαλώ!) και πίτσες πάσης συγκρότησης και παντός περιεχομένου.


Αλλιώς, λέει η αρχηγάρα ο Rüdiger, †ευλόγησον†, θα έπρεπε να γίνει οριστικός και ολοκληρωτικός διαχωρισμός κράτους και θρησκειών και να μην λαμβάνονται στις δικαστικές αποφάσεις υπόψιν οι ανοησίες κάθε θρησκόληπτου. Διαφορετικά, όλοι στα μακαρόνια μέχρι σκασμού!

Θα επανέλθω με άλλες δραστηριότητες του μακαρονότατου ηγέτη, ο οποίος πάει να γελοιοποιήσει το μεσοβέζικο σύστημα συναλληλίας κράτους-εκκλησίας στη Γερμανία!

29 August 2011

Οι εξωγήινοι που θα μας σώσουν

Διόδωρος Κυψελιώτης, BHMA, 28/8/2011

Τι είναι ζωή; Σύμφωνα με την τελευταία ανακάλυψη παλαιοβιολόγων στην Αυστραλία, ζωή είναι και βακτηρίδια 3,5 δισεκατομμυρίων χρόνων που αντί για οξυγόνο «ανέπνεαν» θειάφι, ουσία που είναι ταυτισμένη με την Κόλαση στην ανθρώπινη ζωή - ποταμούς πυρωμένο θειάφι υπόσχεται η Αποκάλυψη στους αμαρτωλούς. Κάποια σέχτα θα βρεθεί στην Αμερική να υποστηρίξει ότι τα θειαφοβακτηρίδια ήταν διάβολοι και τα απολιθώματά τους αποδεικνύουν πως οι άγγελοι τους νίκησαν και τους έκαναν πέτρες.


Το λογικό συμπέρασμα των βιολόγων είναι πως μπορεί να υπάρχει ζωή σε πλανήτες όπου δεν υπάρχει οξυγόνο αλλά θειάφι - όπως ο Αρης για παράδειγμα. Προφανώς πλάσματα του διαβόλου θα είναι και αυτά κατά την ίδια σέχτα, αλλά για όλους τους υπόλοιπους το γεγονός πως η ζωή θάλλει ακόμα και σε συνθήκες ακραίες για τα μέτρα μας είναι αισιόδοξο συμπέρασμα. Μειώνονται οι πιθανότητες να είμαστε ανάδελφος πλανήτης στο Σύμπαν, αποκλείεται να μας επιτεθούν θειώδεις εξωγήινοι γιατί θα λαμπαδιάσουν από το οξυγόνο της Γης, αυξάνονται οι πιθανότητες να βρεθούν κάποιοι να μας διδάξουν πώς να γίνει καλύτερη η ζωή μας.

28 August 2011

Με το «όπιο των λαών»!

του Τάκη Μίχα, protagon.gr, 28/8/2011

Προχτές διαβάζοντας την εφημερίδα πήρε το μάτι μου ένα σημείο στο οποίο γινόταν αναφορά στο γεγονός ότι ο υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος είχε συνάντηση με κάποιον με το οποίο συζήτησαν το θέμα της μεταμόσχευσης των οργάνων. Υπέθεσα ότι συνομιλητής του υπουργού θα ήταν κάποιος που είχε γνώση του θέματος όπως π.χ. ένας χειρουργός που ειδικεύεται σε μεταμοσχεύσεις ή ένας βιολόγος είτε τέλος πάντων κάποιος από την κοινότητα των επιστημόνων. Οποία η έκπληξη μου όταν διαπίστωσα ότι αυτή η επίσημη συνάντηση του υπουργού ήταν με ένα… κληρικό! Όχι με έναν τυχαίο κληρικό φυσικά αλλά με τον αρχιπαπά της Ελλάδας Ιερώνυμο ο οποίος είχε κληθεί από το επίσημο κράτος να καταθέσει τις απόψεις του.

Δεν αμφιβάλλω ότι ο κ. Ιερώνυμος ως πρόσωπο ίσως να έχει ενδιαφέρουσες απόψεις. Αλλά δεν επρόκειτο για μια ιδιωτική συνάντηση του υπουργού με ένα πολίτη που πιθανώς έχει ενδιαφέρουσες απόψεις. Η συνάντηση έγινε επειδή ο κ. Ιερώνυμος εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη οργάνωση που φέρει το όνομα «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας».

Και το απλό ερώτημα είναι: Στην βάση ποιων ακριβώς γνωσιολογικων κριτηρίων αποζητά ο υπουργός την άποψη αυτής της οργάνωσης για την μεταμόσχευση οργάνων (η για οποιοδήποτε άλλο θέμα που άπτεται της επιστήμης); Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια οργάνωση που έχει αναγάγει την απόρριψη της επιστημονικής αληθείας και την αποθέωση της δεισιδαιμονίας σε πεμπτουσία της ιδεολογίας της; Πρόκειται για μια οργάνωση που πρεσβεύει ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε 5000 έτη π.Χ., ότι δημιουργήθηκε από έναν παππού με μακριά γενειάδα σε 7 ημέρες, ότι όλοι οι ζώντες οργανισμοί που υπάρχουν σήμερα, δημιουργήθηκαν με τη σημερινή τους μορφή, ότι μετά τον θάνατο ο άνθρωπος (αν είναι τυχερός) θα μεταβεί σε ένα καθεστώς αιώνιας δημοσιοϋπαλληλικής αργομισθίας κλπ κλπ.


Η αναγωγή λοιπόν ενός ατόμου που εκπροσωπεί μια οργάνωση με τέτοιες απόψεις σε επίσημο συνομιλητή του κράτους για ένα καθαρά επιστημονικό θέμα αποτελεί ένα χαστούκι για την επιστημονική κοινότητα και μια απευθείας πρόσκληση για τους νέους μας να απορρίψουν κάθε έννοια επιστημονικής μεθοδολογίας.

Την ίδια στιγμή η υπουργός «Θρησκευμάτων»(!!!) Άννα Διαμαντοπούλου έφερνε στην Βουλή ένα νομοσχέδιο το οποίο προσπαθεί να περιορίσει τον σκοταδισμό και την αμάθεια που έχουν επιβάλλει στα πανεπιστήμια οι κομματικές και ιδιαίτερα οι αριστερές οργανώσεις.

Πολύ σωστό, ποιος σώφρων άνθρωπος θα μπορούσε άλλωστε να διαφωνήσει. Όμως αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι ο αγώνας εναντίον του σκοταδισμού δεν μπορεί να είναι μονόπλευρος. Δεν μπορεί κανείς π.χ. αφενός να προσπαθεί να περιορίσει την απαξίωση της μάθησης που έχουν επιβάλλει οι ακροαριστερές συντεχνίες στα ΑΕΙ και ταυτόχρονα να αποδέχεται το γεγονός ότι σήμερα οι απόφοιτοι του Λυκείου δεν διδάσκονται τη «Θεωρία της εξέλιξης», επειδή αυτό ενοχλεί τους παπάδες. Δεν μπορεί κανείς να μιλά για την «κοινωνία της γνώσης» όταν συμμετέχει σε τελετές για «θαυματουργές» εικόνες(!) ή όταν καλεί να καταθέσουν την άποψη τους για θέματα βιολογίας και νευροχειρουργικής οργανώσεις που πρεσβεύουν τις πλέον «εξωγήινες» απόψεις.

Όπως έδειχνε πρόσφατη δημοσκόπηση του Economist, η Ελλάδα μαζί με τις ΗΠΑ και την Τουρκία αποτελούν τις τρεις χώρες μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών που εμφανίζουν τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που δεν πιστεύουν στη θεωρία της εξέλιξης. Και γι' αυτή τουλάχιστον την θλιβερή πρωτιά αμάθειας δεν ευθύνονται οι αναρχικοί των Εξαρχείων και οι «κουκουλοφόροι», αλλά εκείνοι οι πολιτικοί παράγοντες που με τις ενέργειες τους προσδίδουν κύρος στους μεταπράτες του «οπίου των λαών».

26 August 2011

Εννέα εκατομμύρια είδη στον πλανήτη

Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει ή ταξινομήσει περίπου το 90% των φυτικών και ζωικών ειδών που υπάρχουν στη Γη, στην οποία εκτιμάται ότι υπάρχουν περί τα 9 εκατομμύρια είδη.

kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ, 24/8/2011

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύεται σήμερα από την ανοικτής πρόσβασης επιθεώρηση PLoS Biology, αυξάνει κατά πολύ την εκτίμηση για τον πλούτο της ζωής στον πλανήτη. Μέχρι στιγμής έχουν περιγραφεί και ονοματιστεί περισσότερα από 1,2 εκατομμύριο είδη.

Επιστήμονες προσπαθούν από καιρό να ταξινομήσουν τη ζωή στη Γη και να υπολογίσουν πόσα είδη υπάρχουν, όμως οι εκτιμήσεις ποικίλουν πολύ, από τα 3 εκατομμύρια μέχρι τα 100 εκατομμύρια.


Η αναζήτηση δεν γίνεται μόνο για την επιστήμη. Οι άνθρωποι αποκομίζουν τεράστια οφέλη από τον πλούτο της ζωής στον πλανήτη, από τρόφιμα μέχρι φάρμακα, καθαρό αέρα και νερό. Γνωρίζοντας πόσα είδη υπάρχουν, εξετάζοντάς τα και περιγράφοντάς τα, μπορούμε να οδηγηθούμε σε περισσότερες ανακαλύψεις που θα ωφελήσουν την ανθρωπότητα.

Η πρόσφατη αύξηση του ρυθμού εξαφάνισης των ειδών καθιστά απλώς πιο επείγουσα την αναζήτηση αυτή, δήλωσαν επιστήμονες.

«Με το ρολόι της εξάλειψης να χτυπάει τώρα γρηγορότερα για πολλά είδη, πιστεύω πως η επιτάχυνση της απογραφής των ειδών της Γης έχει υψηλή επιστημονική και κοινωνική προτεραιότητα», δήλωσε ο Καμίλιο Μόρα του Πανεπιστημίου της Χαβάης και του Πανεπιστημίου Νταλχάουζι στο Χάλιφαξ του Καναδά, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.

Σύμφωνα με μερικές μελέτες του ΟΗΕ, ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με τις χειρότερες απώλειες ειδών από τότε που εξαφανίσθηκαν οι δεινόσαυροι, πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια. Ο Μόρα και η ομάδα του υπολόγισαν πως υπάρχουν 6,5 εκατομμύρια είδη στην ξηρά και 2,2 εκατομμύρια στα βάθη των ωκεανών. Η μελέτη τους έχει συνολικό περιθώριο σφάλματος 1,3 εκατομμύριο.

Τα αποτελέσματα δείχνουν πως το 86% των ειδών που υπάρχουν στην ξηρά και το 91% των ειδών που υπάρχουν στους ωκεανούς δεν έχουν ακόμη περιγραφεί, συμπέραναν οι επιστήμονες.

«Η ποικιλία της ζωής είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του πλανήτη μας», αναφέρουν στη μελέτη. «Γι' αυτό το να γνωρίζουμε πόσα πολλά είδη κατοικούν στη Γη είναι από τις θεμελιωδέστερα ζητήματα στην επιστήμη. Εντούτοις η απάντηση στο ερώτημα αυτό παραμένει αινιγματική».

24 August 2011

Κι αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας!

Σύμφωνα με τελεσίδικη απόφαση (BVerwG 7 B 41.11) του γερμανικού Ομοσπονδιακού Διοικητικού Δικαστηρίου, η θρησκευτική έκφραση γνώμης, ακόμα κι όταν περιλαμβάνεται σε ένα κήρυγμα στο ναό, δεν επιτρέπεται να θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια τρίτων... Έτσι έληξε οριστικά και με σαφές αποτέλεσμα η αντιδικία μεταξύ του εκπροσώπου του «Ιδρύματος Giordano Bruno», φιλοσόφου και συγγραφέα Michael Schmidt-Salomon και του καθολικού επισκόπου του Regensburg Gerhard Ludwig Müller.


O επίσκοπος Müller είχε ισχυριστεί σε ένα κήρυγμά του από άμβωνος τον Μάιο του 2008 ότι οι επικριτές των θρησκειών και της χριστιανικής θρησκείας ειδικότερα, Richard Dawkins και Michael Schmidt-Salomon, είναι εκπρόσωποι μιας «επιθετικής αθεΐας» (καλά, αυτό μάλλον έπαινος είναι!) και ότι ο φιλόσοφος Michael Schmidt-Salomon συναινεί στη θανάτωση μικρών παιδιών, γιατί στο βιβλίο «Μανιφέστο για έναν Εξελικτικό Ουμανισμό» έγραψε ότι, «είναι καλό που οι ορεινοί γορίλλες στην Αφρική σκοτώνουν τα παιδιά τους, αφού πρόκειται για μια φυσική συμπεριφορά»!

Βέβαια, στο συγκεκριμένο βιβλίο και αλλού έχει γράψει ο Schmidt-Salomon κάτι τελείως διαφορετικό, δηλαδή ότι «το παράδειγμα με τους ορεινούς γορίλες της Αφρικής μας δείχνει πως δεν επιτρέπεται να υιοθετούμε άκριτα κανόνες από τη φύση»! Γκλουπ! Αλλ' αντ' άλλων διάβασε ή κατάλαβε ή διαστρέβλωσε ο επίσκοπος του Regensburg (όπου ήταν παλαιότερα επίσκοπος και ο Βενέδικτος-Ράτσινγκερ) και το ξεφούρνησε από τον άμβωνα προς το ποίμνιο... «Έλα μωρέ, ποιος θα μάθει τι ακριβώς είπα;», θα σκέφτηκε το παλικάρι...

Όμως, πιστοί ή άθεοι, ουδείς γνωρίζει, είχαν μαγνητοφωνήσει την ομιλία του Müller και την διέδωσαν στο διαδίκτυο, μέχρι που αυτή έφτασε και στους ενδιαφερόμενους. Αμέσως ο Schmidt-Salomon έστειλε στον επίσκοπο ένα έγγραφο διαμαρτυρίας και μια δήλωση αποκήρυξης και διόρθωσης, για όσα ακούγεται να λέει ο παπάς στο κήρυγμά του! Ο επίσκοπος είχε βλάψει τη φήμη και την υπόληψη του φιλοσόφου και δεν χρειαζόταν, βέβαια, να αυτομαστιγωθεί δημόσια, αρκούσε όμως να ζητήσει μια ταπεινή χριστιανική συγγνώμη για το (ηθελημένο ή αθέλητο;) λάθος του!

Ο επίσκοπος αρνήθηκε οποιαδήποτε έκφραση λύπης και συγγνώμης, παρότι πρέπει να ήταν βέβαιος πλέον ότι είχε κάνει λάθος! Ισχυρίστηκε δε ότι ο επίσκοπος ομιλεί εκ μέρους και κατ' εντολή του θεού και δεν είναι δυνατόν να υπακούει σε εντολές «κοινών ανθρώπων» και μάλιστα αθέων... Άρα, κάθε επίσκοπος έχει ασυλία τρελού που ακούει φωνές από τον θεό του και δεν τον πιάνει κανένας νόμος...

Μία και δύο πάει ο Schmidt-Salomon στο βαυαρικό (παίζει ρόλο αυτό!) Διοικητικό Δικαστήριο του Regensburg και ζητάει να επιβάλλει στον επίσκοπο να αποστασιοποιηθεί από τους συγκεκριμένους δημόσιους ισχυρισμούς του και να ζητήσει συγγνώμη. Το πρωτοβάθμιο αυτό δικαστήριο, προφανώς μπλεγμένο στην καθολική κοινωνία της πόλης, ούτε που θα τολμούσε να αποφασίσει κατά τους επισκόπου. Όποιος δεν ξέρει τι σημαίνει πόλη με καθολική επισκοπή στη Γερμανία, αρκεί να φανταστεί ότι η Θεσσαλονίκη με τον Άνθιμο αποτελεί τόπο διαφωτισμού!

Βέβαια, το δικαστήριο του Regensburg δεν ισχυρίστηκε με την απόφασή του τον Σεπτέμβριο 2009 ότι ο επίσκοπος ως εκπρόσωπος του θεού δικαιούται να λέει δημόσια ό,τι θέλει, αλλά απλά, επειδή αυτός είναι εκπρόσωπος ενός φορέα Δημοσίου Δικαίου, δεν αναμένεται να επαναλάβει το ατόπημά του! Έτσι δεν χρειάζεται να του επιβληθεί και οποιαδήποτε υποχρέωση ανάκλησης... Μεγάλη αγαλλίαση στο ενδιαφερόμενο κοινό για την έμμεση καταδίκη του επισκόπου, τον έσφαξε με το μπαμπάκι που λένε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό!

Ο Schmidt-Salomon κάνει το επόμενο βήμα και πηγαίνει στο βαυαρικό (πάντα) Ανώτερο Διοικητικό Δικαστήριο στο Μόναχο, όπου οι εκκλησιαστικές εξαρτήσεις και διαπλοκές είναι πολύ χαλαρές... Άσε που υπάρχει και το Ομοσπονδιακό Διοικητικό Δικαστήριο και μετά το Δικαστήριο του Στρασβούργου, άρα δεν συμφέρει τους ανώτερους δικαστές στο Μόναχο να εγγράφουν ήττες για αυτονόητα πράγματα.

Πράγματι, αυτό το δικαστήριο αποφάσισε τον Φεβρουάριο 2011 ότι οι ισχυρισμοί του επισκόπου ήταν αντίθετοι με αυτά που έγραφε πραγματικά ο Schmidt-Salomon και ότι με το κήρυγμά του έθιξε την τιμή και υπόληψη του ενάγοντος. Ο επίσκοπος δεν έδειξε την απαιτούμενη εμβρίθεια, λέει το δικαστήριο, στη μεταφορά των απόψεων του θιγόμενου και δεν έδωσε το μήνυμα αλήθειας που επιβάλλεται σε ένα θρησκευτικό κήρυγμα κτλ. κτλ. που περιέχονται συνήθως σε μακροσκελείς δικαστικές αποφάσεις. Επιπλέον, ο επίσκοπος πρέπει να ανακαλέσει δημόσια από άμβωνος τους ισχυρισμούς του για τον Schmidt-Salomon, να μην τους επαναλάβει οποτεδήποτε, να πληρώσει τα έξοδα της δίκης και, πέρα απ' αυτά, δεν έχει δικαίωμα αναίρεσης, επειδή το θέμα είναι απλούστατο και αυτονόητο.

Πυρ και μανία, προσφεύγει ο επίσκοπος στο Ομοσπονδιακό Διοικητικό Δικαστήριο, όχι για την ουσία του θέματος -αφού δεν είχε πλέον τέτοιο δικαίωμα- αλλά για την απαγόρευση της αναίρεσης. Από εκεί παίρνει τώρα ο επίσκοπος, καλοκαίρι του 2011, την οριστική απάντηση ότι δεν συντρέχει λόγος να ξανασυζητηθεί αυτό το θέμα και καλώς αποφάσισαν στο Μόναχο...

Ο Schmidt-Salomon δήλωσε στον τύπο ότι επιβεβαιώθηκε και δικαστικά πως «ο εκκλησιαστικός χώρος δεν είναι ανεξέλεγκτος από τις δικαστικές παρεμβάσεις και ότι στο μέλλον θα παρακολουθούν οι εκπρόσωποι του Ιδρύματος Giordano-Bruno, τι κηρύσσουν οι απανταχού κληρικοί». Τελικά, πήγε για μαλλί και βγήκε γουλί ο επίσκοπος...

Το άλλο που θέλω να επισημάνω είναι -και γι' αυτό ανέφερα την ημερομηνία κάθε δίκης- πόσο γρήγορα (3 χρόνια) «περπάτησε» αυτή η υπόθεση όλες τις δικαστικές βαθμίδες μιας χώρας με συγκροτημένη διοίκηση και αποδοτικό δικαστικό σύστημα. Στην Ελλάδα όλα αυτά θα διαρκούσαν πάνω από 10 χρόνια...

Η καύση των νεκρών

του Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 21/8/2011

Διερωτώμαι πόσο ευκολότερη θα ήταν η ζωή για τους κατοίκους της Γλυφάδας, τους ίδιους που σήμερα ταλαιπωρούνται και εξευτελίζονται στην προσπάθεια να βρουν θέση για ένα δικό τους άνθρωπο στο νεκροταφείο της πόλης τους, αν εφαρμοζόταν η καύση των νεκρών στην Ελλάδα. Αν υφίστατο πράγματι η επιλογή αυτή και ήταν οικονομικά προσιτή, είναι βέβαιο ότι πολλοί θα επέλεγαν την καύση αντί της ταφής, σκεπτόμενοι να γλιτώσουν τους συγγενείς τους από την τελετουργική ταλαιπωρία της κηδείας και, κυρίως, από τη φρίκη της εκταφής των οστών.




Ωστόσο, παρ' ότι ο νόμος που επιτρέπει την καύση ψηφίστηκε το 2006, χρειάσθηκαν άλλα τρία χρόνια έως ότου ορισθούν με Προεδρικό Διάταγμα οι τεχνικές προδιαγραφές της διαδικασίας· και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι, ως σήμερα, πουθενά στην Ελλάδα δεν λειτουργεί κλίβανος αποτέφρωσης νεκρών. Η καύση υφίσταται μόνον ως δυνατότητα, την οποία η πολιτεία δεν τολμά να ενθαρρύνει, προδήλως επειδή θέλει να αποφύγει μια σύγκρουση με την Εκκλησία, για ψηφοθηρικούς λόγους. Θέσπισε τη δυνατότητα απλώς και μόνον για να καλυφθεί μια νομική εκκρεμότητα, ίσως μια διεθνής υποχρέωση της χώρας που δεν κοστίζει τίποτε εφ' όσον δεν εφαρμόζεται. Ομως, η αρνητική στάση της πολιτείας έναντι της καύσης στην πραγματικότητα κοστίζει. Κοστίζει, π.χ., την ξεφτίλα που μοιράστηκαν ο Δήμος Γλυφάδας, το ΠΑΣΟΚ και η τοπική μητρόπολη από την κωμικοτραγική ιστορία της εγκατάστασης αυθαίρετου νεκροταφείου σε αναδασωτέα ζώνη του Υμηττού.

Υποθέτω, όμως, ότι ούτε ο δήμαρχος ούτε η Εκκλησία θέλουν να χάσουν το μονοπώλιο της οικονομικής εκμετάλλευσης του θανάτου από το άνοιγμα της αγοράς· και προτιμούν να γίνονται «μαύρη κωμωδία» στην τηλεόραση, αν έτσι μπορούν να το διατηρήσουν. Αμφιβάλλω αν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο μητροπολίτης Γλυφάδας όχι μόνον συνόδευε τον δήμαρχο Κ. Κόκκορη στην εξ εφόδου κατάληψη και περίφραξη του αναδασωτέου χώρου, αλλά, παρά την κατακραυγή, την επομένη κιόλας επισκέφθηκε το αυτοσχέδιο νεκροταφείο, ενδεχομένως για να δείξει στους αστυνομικούς, που υποτίθεται ότι εμπόδιζαν την πρόσβαση στον χώρο, ποιος στην πραγματικότητα κάνει κουμάντο εκεί.

Φυσικά, η Εκκλησία δεν αναφέρεται ποτέ στα οικονομικά οφέλη που θα στερηθεί από την ταφή των νεκρών. Εναντιώνεται στην καύση με κύριο επιχείρημα –και ελπίζω ότι το μεταφέρω σωστά– ότι αν κονιορτοποιηθούν τα οστά του νεκρού, δεν θα μπορεί να αναστηθεί την ημέρα της "Δευτέρας Παρουσίας." Για ορισμένους κάτι τέτοιο δεν θα αποτελούσε απαραιτήτως μειονέκτημα, γιατί έτσι ο θάνατος θα ήταν –με τους όρους του Μπέκετ– «το πραγματικό μηδέν, όχι η τετραγωνική ρίζα του –1», ούτε προθάλαμος αιώνιας τιμωρίας. Όσο για εκείνους που φοβούνται για τη θέση τους στον Παράδεισο, νομίζω ότι δεν πρέπει να ανησυχούν. Ο πλάστης θα μπορέσει να μαζέψει από τον κόσμο τη σκόνη των οστών τους και θα αναστηθούν. Για τον δημιουργό του σύμπαντος κάτι τέτοιο πρέπει να είναι παιχνιδάκι...

22 August 2011

«Δευτερεύοντα» ελλείμματα

Λίνα Παπαδοπούλου Επίκ. καθηγήτρια Συνταγμ.
Δικαίου στο ΑΠΘ, Έθνος, 20/8/2011

Συχνά χαρακτηρίζονται ως "δευτερεύοντα". "Εδώ δεν λύσαμε τα σοβαρά και θα ασχοληθούμε με αυτά;", είναι το σύνηθες επιχείρημα απαξίωσής τους. Θαρρείς και πρόκειται ποτέ να μηδενίσουμε το χρέος, να δομήσουμε το άριστο εκπαιδευτικό σύστημα ή να πατάξουμε πλήρως το πελατειακό κράτος. Θαρρείς, από την άλλη, και δεν έχουν γίνει βήματα σε αυτά τα όντως σημαντικά πεδία. Κι εκείνα τα άλλα, όμως, τα "δευτερεύοντα", κάποια στιγμή πρέπει να παίρνουν τον δρόμο τους προς τη Βουλή και μετά -κυρίως- προς την εφαρμογή τους.

Παράδειγμα πρώτο: καύση νεκρών. Από το 2006 που θεσμοθετήθηκε (Ν. 3448) δεν έγινε πράξη, καθώς λείπουν τα κέντρα αποτέφρωσης. Το πρώτο προτίθεται να κατασκευάσει άμεσα ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, καθώς δηλώνει, προς τιμήν του, ότι αποτελεί "θέμα πολιτισμού", ενώ ο συνάδελφός του της Γλυφάδας προτιμά να παρανομεί υπό τις ευλογίες του οικείου μητροπολίτη, χωροθετώντας, κατά παράβαση κάθε νομοθεσίας, κοιμητήριο.

Παράδειγμα δεύτερο: το σύμφωνο συμβίωσης. Θεσμοθετήθηκε το 2008 (Ν. 3719), αλλά σπανίως γίνεται χρήση του, καθώς δεν καλύπτει κοινωνικοασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα των συμβιούντων συντρόφων, οι οποίοι συνεπώς για πληρέστερη κάλυψη προτιμούν τον γάμο.

Παράδειγμα τρίτο: δωρεά οργάνων. Ο νόμος που μας καθιστά όλους δωρητές, εκτός κι αν δηλώσουμε το αντίθετο, έχει πλέον ψηφιστεί. Μένει να εφαρμοστεί, αν βεβαίως δεν επικρατήσει ο στείρος φόβος που μεταμφιέζεται σε άρνηση, τάχα, της εμπορευματοποίησης, αυτής ακριβώς που καταπολεμάται μόνον όταν η προσφορά υπερβαίνει τη ζήτηση.

Παράδειγμα τέταρτο: αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών. Την προβλέπει το σχέδιο νόμου που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, με το οποίο ως βασικό έγκλημα τυποποιείται η παράνομη διακίνηση και όχι η χρήση και θεσπίζεται αυστηρότερο πλαίσιο για τους μεγαλεμπόρους.

Ολα τα παραπάνω, ωστόσο, έμειναν μισά: η καύση επιτρέπεται από τον νόμο (ά. 35 §1) μόνο αν την επέτρεπαν και οι εν ζωή θρησκευτικές πεποιθήσεις του θανόντος, αποποινικοποιείται η χρήση αλλά όχι η κατοχή μικροποσότητας και η καλλιέργεια για ατομική χρήση, οι οποίες καθίστανται πταίσματα μεν, αλλά διατηρούν την ποινική τους απαξία, το δε σύμφωνο συμβίωσης παρέλειψε να συμπεριλάβει τα ομόφυλα ζευγάρια, αυτά δηλαδή που το έχουν περισσότερη ανάγκη, καθώς αποκλείονται από τον θεσμό του γάμου.

Κάποιο τερτίπι, ίσως, βρεθεί και για να μειωθεί ο αριθμός των μοσχευμάτων, να παραμείνουν δυσεύρετα και να ανέβει η εμπορική τους αξία. Σε όλα τα παραπάνω αντιδρά, εξάλλου, και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τυχαίο;

Αυτά τα "δευτερεύοντα", που θα έλυναν "μικρά" ανθρώπινα προβλήματα, μένουν μισά ή ανεφάρμοστα, όχι επειδή δουλεύουμε σκληρά για να αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά και κοστοβόρα, αλλά επειδή προσκρούουν σε συντηρητικά ανακλαστικά, σε εδραιωμένες παραδόσεις, στο μείγμα ανατολίτικης οπισθοδρόμησης και αντιδυτικού αντιφιλελευθερισμού που διατρέχει, χωρίς κομματικές προκαταλήψεις, μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Οχι λόγω οικονομικών ελλειμμάτων, πρωτογενών ή δευτερογενών· μένουν μισά ή ανεφάρμοστα λόγω "δευτερευόντων" ελλειμμάτων αγάπης και αποδοχής του άλλου: όποιου δεν χωρά στο στενό κοστούμι του υγιούς, ορθόδοξου, ετεροφυλόφιλου Ελληνα. Η γενναιοδωρία της ψυχής και η διεύρυνση του νου παραμένουν έτσι ζητούμενα για την Εκκλησία, για τον νομοθέτη και εφαρμοστή του δικαίου, για όλους μας.

21 August 2011

Οι άγιοι της θρησκείας και οι σατανάδες της επιστήμης

 Ελένη Νικολαΐδου, Ελευθεροτυπία, 20/8/2011

Ο Σοπενχάουερ είχε πει ότι οι θρησκείες είναι σαν τις κωλοφωτιές, έχουν ανάγκη το σκοτάδι για να λάμψουν. Πραγματικά, για όποιον έχει μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του, σε όλες τις εποχές οι θρησκείες επέβαλλαν την αμάθεια και το σκοταδισμό.

Στο όνομα του Θεού δικαιολόγησαν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, νομιμοποίησαν τη δουλεία, επικρότησαν την αμορφωσιά των λαών και δίδαξαν την υποταγή και την εγκαρτέρηση. Ο πνευματικός σκοταδισμός και η ιδεολογική τρομοκρατία ήταν το μεταφυσικό μορμολύκειο στις οδούς της κυριαρχίας τους, καθώς στο «φύλλο πορείας» τους ήταν γραμμένο ότι το κοινωνικό καθεστώς καθιερώθηκε από το θεό και δεν μπορεί να αλλάξει με τη θέληση των ανθρώπων. Αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο λιπαίνονταν οι διώξεις των διανοουμένων που αναζητούσαν νέους δρόμους στην επιστήμη. Γι' αυτό θεώρησαν ότι η ελεύθερη επιστημονική έρευνα έθετε σε κίνδυνο τον ιδεολογικό τους μανδύα και γι' αυτό έδωσαν τις «μάχες» τους ενάντια σε φωτεινά και ανήσυχα πνεύματα της ανθρωπότητας.


Ο μαρξισμός όταν εξετάζει το ζήτημα της θρησκείας δεν ξεχνά το βασικό: τις ταξικές (και συνεπώς εξαιρετικά κοσμικές) αναγκαιότητες που μετέτρεψαν τη θρησκεία σε πλευρά των καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων, αλλά και σε «εργαλείο» αναπαραγωγής αυτών των σχέσεων.

Χριστιανισμός και Βυζάντιο

Ο χριστιανισμός έδωσε τα διαπιστευτήριά του μόλις άρχισε να αποκτά εξουσία, με αποτέλεσμα την πυρπόληση της Σεραπείου βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α' με επίσκοπο Αλεξανδρείας τον Θεόφιλο. Τον ακολούθησε, το 529, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο οποίος έκλεισε την Ακαδημία Πλάτωνος στην Αθήνα. Στις μαύρες του σελίδες καταγράφεται και ο τραγικός θάνατος της Υπατίας.

Στο Βυζάντιο, ο χριστιανισμός κυνήγησε λυσσαλέα όποια επιστημονική φωνή διατύπωνε κάτι που ξέφευγε από τα θεόπνευστα κείμενα της Εκκλησίας. Ο Μιχαήλ Ψελλός, λόγιος και φιλόσοφος, κατέστη γρήγορα ύποπτος στους εκκλησιαστικούς κύκλους, και ο πατριάρχης Ξιφιλίνος τον κατηγόρησε ότι ήθελε να ανατρέψει τον χριστιανισμό και να εισαγάγει τις δοξασίες του Πλάτωνα και του στωικού Χρυσίππου. Ο Μ.Ψελλός υποχρεώθηκε σε δημόσια ομολογία. Ο Ιωάννης ο Ιταλός, καθηγητής Φιλοσοφίας στη θέση του Ψελλού, κατηγορήθηκε ότι δίδασκε αίρεση, ότι θεωρούσε την ύλη άναρχη και αδημιούργητη και ότι δεχόταν ως υπαρκτές τις πλατωνικές ιδέες. Παρ' όλο που δήλωσε μετάνοια, αρχικά περιορίστηκε σε μονή και κατόπιν καταδιώχθηκε γιατί θεωρήθηκε ότι η διδασκαλία του παρακινούσε στην επαναφορά της παλαιάς θρησκείας.

Ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων προσπάθησε ν' αναστήσει τον παλαιό ελληνικό βίο. Το αποτέλεσμα ήταν το έργο του «Νόμων Συγγραφή» να μη σώζεται ολόκληρο γιατί κάηκε έπειτα από απόφαση του Σχολάριου μόλις αυτός έγινε πατριάρχης.

Χριστιανισμός και Δύση

Η διαμάχη της Καθολικής Εκκλησίας με τους εκπροσώπους της επιστήμης κατά τον Μεσαίωνα είναι γνωστή, κομβικό δε σημείο υπήρξε η θέση του Ηλιου και της Γης στο σύμπαν. Πώς είναι δυνατόν βιβλικά χωρία όπως: «και γαρ εστερέωσε την οικουμένην ήτις ου σαλευθήσεται» (Ψαλμοί 93:1), «και ανατέλλει ο ήλιος και δύει ο ήλιος και τις τον τόπον αυτού έλκει» (Εκκλησιαστής, 1:5), «εποίησε σελήνην εις καιρούς, ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού» (Ψαλμός 104: 19), που είναι ο λόγος του Θεού, να μη λένε την αλήθεια; Αξιωματικά, η θεωρούμενη θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη είναι η θεωρητική βάση πάνω στην οποία θα υποδουλώνονται η έρευνα και η ελεύθερη σκέψη.

Η αποδεκτή θεωρία από την Καθολική Εκκλησία ήταν αυτή του Κλαύδιου Πτολεμαίου που έλεγε ότι η Γη ήταν ακίνητη, βρισκόταν στο κέντρο του σύμπαντος, ενώ ο Ηλιος και τα άλλα ουράνια σώματα περιστρέφονταν γύρω της.

Ο Κοπέρνικος απέδειξε ότι η Γη κινείται γύρω από τον άξονά της και μαζί με τους άλλους πλανήτες κινείται και γύρω από τον Ηλιο. Ο ίδιος, όμως, φοβόταν τις διώξεις της Εκκλησίας και μόνο πριν πεθάνει αποφάσισε να δώσει για εκτύπωση το έργο του «Για την κίνηση των ουρανίων σωμάτων». Η Καθολική Εκκλησία κατέταξε το έργο του στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων και καταδίωξε με λύσσα όσους συμμερίζονταν τη διδασκαλία του.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Ιταλός φιλόσοφος Τζορντάνο Μπρούνο βεβαίωνε ότι το σύμπαν είναι άπειρο και βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Η διδασκαλία του, όμως, έβαζε σε αμφισβήτηση τη μοναδικότητα της ενανθρώπισης του υιού του Θεού. Η Εκκλησία καταδίωξε τον Μπρούνο, που έπεσε στα χέρια της Ιεράς Εξέτασης, έμεινε εφτά χρόνια στη φυλακή, αρνήθηκε να απαρνηθεί τις απόψεις του και κάηκε στη Ρώμη το 1600.

Η Εκκλησία καταδίωξε επίσης και τον Γαλιλαίο, ο οποίος πρώτος άρχισε να εξετάζει τον Ουρανό με τηλεσκόπιο. Αρχικά στις 16 Φεβρουαρίου 1616 με την απειλή ποινής από την Ιερά Εξέταση τον ανάγκασαν να ανακαλέσει, του απαγόρεψαν να μιλάει και να γράφει για την περιστροφή της Γης, τον περιόρισαν στο σπίτι του ελέγχοντας όλες τις κινήσεις του και απομονώνοντάς τον.

Η θεωρία του Γαλιλαίου -και των υπόλοιπων επιστημόνων- κλόνιζε την ιδεολογική θωράκιση του χριστιανισμού, γιατί πώς συνδυάζεται η θεωρία της κίνησης της Γης με το χριστιανικό δόγμα της ανάληψης του Χριστού στον ουρανό; Η Γραφή έλεγε ότι Ουρανός και Γη είχαν δημιουργηθεί για χάρη του ανθρώπου. Πώς μπορούσε να ισχύει αυτό αν η Γη δεν ήταν παρά ακόμα ένας πλανήτης που περιστρεφόταν γύρω από τον ήλιο;

Ο Αγγλος φιλόσοφος Ρότζερ Μπέικον δίδασκε ότι βάση της αληθινής επιστήμης πρέπει να είναι το πείραμα και τα μαθηματικά. Το 1277 ο πάπας Νικόλαος Ε' τον καταδίκασε για τις καινοτομίες του και τον φυλάκισε 14 χρόνια. Ο Μπέικον βγήκε από τη φυλακή πολύ μεγάλος και πέθανε πολύ γρήγορα ενώ βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό.

Το 12ο αι. έζησε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του μεσαίωνα, ο Αβερρόης. Ο μουσουλμανικός κλήρος κατηγόρησε τον Αβερρόη για αθεΐα και γιατί πρόβαλλε την ελληνική φιλοσοφία σε βάρος της μωαμεθανικής ορθοδοξίας. Ο Αβερρόης εξορίστηκε από την Κόρδοβα και τα έργα του κάηκαν. Ο πάπας, στη συνέχεια, αφόρισε τον Αβερρόη (το 1240 και το 1513) και η Καθολική Εκκλησία καταδίωξε σκληρά τους οπαδούς του.

Ο Βέλγος Α. Βεσάλ (16ος αι.) θεμελίωσε την επιστήμη της ανατομίας. Με βάση την ανατομία των πτωμάτων έγραψε το μεγάλο έργο «Για την κατασκευή του ανθρώπινου σώματος». Η ισπανική ιερά εξέταση τον καταδίκασε σε θάνατο από τον οποίο σώθηκε την τελευταία στιγμή.

Ο Ρ. Ντεκάρτ μελέτησε κυρίως τα μαθηματικά και τη φυσική αλλά επεκτάθηκε, επίσης, σε ζητήματα φυσιολογίας και ψυχολογίας. Το 1633, μετά την καταδίκη του Γαλιλαίου, ματαιώνει την έκδοση του έργου του «Ο κόσμος». Το 1641 απαγορεύεται η διδασκαλία των έργων του στα κολέγια των Ιησουιτών.

Χριστιανισμός και Ελλάδα

Η Εκκλησία της Ελλάδας παρουσίασε τα ίδια στοιχεία του συντηρητισμού, της μισαλλοδοξίας και του σκοταδισμού. Οι θετικές επιστήμες, τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία, ήταν απαγορευμένα για τους ρασοφόρους ως πηγή αθεΐας.

Το έτος 1819 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε «πατριαρχική εγκύκλιο» για την ανάσχεση της διάδοσης των φυσικομαθηματικών επιστημών με τίτλο «Περί της σημερινής κατάστασης των κοινών του γένους μας ελληνομουσείων (=σχολείων)» και κάλεσε πατριαρχική σύνοδο με στόχο «την καθαίρεσιν των φιλοσοφικών (=φυσικομαθηματικών) μαθημάτων». Από τη σύνοδο που συνήλθε τον Μάρτιο του 1821, μόλις λίγες ημέρες πριν από την έκρηξη της Επανάστασης, εξεδόθη κείμενο κατά των Μαθηματικών, της Φυσικής και των επιστημών γενικότερα.

Το πόσο προσπάθησε να «φρενάρει» η Εκκλησία τη διάδοση των Επιστημών και των Γραμμάτων του Γένους το μαρτυρά και η «Χριστιανική Απολογία» του διευθυντή της Πατριαρχικής Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως Αθ. Πάριου, γραμμένη στα 1800: «Μακράν η διαλεκτική σχέση. Μακράν η πολύσχημος Γεωμετρία. Μακράν η κενέμφατος Αλγεβρα. Μακράν κάθε ανθρώπινη επιστήμη και μάθησις. Εις τα εξ αποκαλύψεως δεν ζητείται απόδειξις, αλλά πίστις».

Ετσι κυνηγήθηκαν, αφορίστηκαν δάσκαλοι και επιστήμονες που ήταν φορείς της επιστήμης και της λογικής σκέψης. Η μοίρα των πρωτοπόρων του ελληνικού διαφωτισμού δείχνει την αντιμετώπιση που είχαν από την «εθναρχούσα Εκκλησία».

  • Ο Μεθόδιος Ανθρακίτης (1650/60-1736) καταδικάστηκε το 1721 για τις φιλοσοφικές απόψεις του από το Πατριαρχείο και υποχρεώθηκε το έτος 1725 σε δημόσια καύση των χειρογράφων του.
  • Ο Ευγένιος Βούλγαρης (1716-1806) εισήγαγε στην Ελλάδα τη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών, της νεότερης φιλοσοφίας και της λατινικής γλώσσας. Οι ιερείς επιχείρησαν να τον λιθοβολήσουν στα Ιωάννινα και τον κυνήγησαν ως άθεο.
  • Ο Χριστόδουλος Παμπλέκης, λόγιος και δάσκαλος, αφορίστηκε το 1793 μετά το θάνατό του από τον πατριάρχη Νεόφυτο τον Ζ'.
  • Στις 23 Οκτωβρίου του 1839 ο Θεόφιλος Καΐρης αφορίζεται από την Εκκλησία. Τον οδηγούν σε μοναστήρι στη Σκιάθο όπου υπόκειται σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια.
  • Ο Κωνσταντίνος Κούμας μπορεί να μην αφορίστηκε, αλλά κυνηγήθηκε ανελέητα.

Βέβαια, ούτε οι Ευρωπαίοι διαφωτιστές γλίτωσαν από τη μανία του ελληνικού εκκλησιαστικού μηχανισμού! Για παράδειγμα, το έτος 1776 «καταδικάστηκε» και «αναθεματίστηκε» πανηγυρικά από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Σοφρώνιο Β', ο Βολταίρος και το ίδιο επαναλήφθηκε το έτος 1793 από τον πατριάρχη Νεόφυτο Ζ', δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου διανοητή!  

* Η Ελένη Νικολαΐδου είναι ιστορικός, συντονίστρια του εκπαιδευτικού ενημερωτικού δικτύου alfavita.gr

20 August 2011

Πάλι ουραγός στις εξελίξεις ο πάπας

ΒΗΜΑ, 18/8/2011

Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ' παραδέχτηκε σήμερα ότι έγιναν «καταχρήσεις» κατά τη διάρκεια της ιστορίας προκειμένου να επιβληθεί «η αρχή της αλήθειας και το μονοθεϊσμού», λίγο προτού φτάσει στη Μαδρίτη για να παραστεί στις 26ες Παγκόσμιες Ημέρες Νεολαίας (JMJ).

«Είναι αληθές ότι έγιναν καταχρήσεις στην ιστορία για να επιβληθεί η αρχή της αλήθειας και του μονοθεϊσμού», είπε ο Πάπας, ο οποίος πραγματοποιεί την τρίτη επίσημη επίσκεψή του στην Ισπανία, με την ευκαιρία των JMJ, στις οποίες αναμένεται περίπου ένα εκατομμύριο προσκυνητές.
Τι λέει ρε παιδιά αυτός; Εδώ έχουν αμοληθεί οι πάντες να τα διαψεύσουν κι ο (αιρεσιάρχης!) πάπας αποδέχεται τα εγκλήματα ενώπιον δημοσιογράφων και πλήθους λαού; Σημειωτέον ότι η αρχή της «αλήθειας» ήταν οι ιστορίες από τη Μέση Ανατολή που επέλεξε ο ρωμαϊκός στρατός με τους Γότθους αυτοκράτορες επικεφαλής και τώρα ο πάπας έρχεται ουραγός στην ιστορική γνώση να αποδεχτεί τα αυτονόητα... Καμιά συγγνώμη θα ζητήσει;

19 August 2011

Ο Αμβρόσιος ασχημονεί

του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 18/8/2011



Ορισμένοι κληρικοί νομίζουν ότι είναι ιερό δικαίωμά τους να ασχημονούν. Αυτή είναι η περίπτωση του κ. Άνθιμου αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Ένα από αυτά ανήκει στα καθημερινά έργα του κ. Αμβροσίου (Καλαβρύτων). Ζήτησε και πήγε να επισκεφτεί στον Κορυδαλλό τον Ντερτιλή, τον τελευταίο από τους χουντικούς εγκληματίες που παραμένει εκεί γιατί αρνείται αίτηση χάριτος αξιώνοντας... τη συγνώμη της Πολιτείας. Όποιος θυμάται τον Ντερτιλή, με τα τανκς του πραξικοπήματοςτου 1967 και το 1973 στο Πολυτεχνείο, με το φονικό περίστροφο στο χέρι, καταλαβαίνει εύκολα γιατί, γι αυτόν, τον αμετανόητο, ακόμα και νομικά «τα ισόβια είναι όντως ισόβια».

Ο κ. Αμβρόσιος θεωρεί ότι ο Ντερτιλής είναι «πολιτικός κρατούμενος» και θαυμάζει τη πίστη στις ιδέες του με το ίδιο πάθος με το οποίο χαρακτηρίζει επιθετικά «χοντοφασιστική» τη σημερινή κυβέρνηση. Οι ανακοινώσεις του για να υπερασπιστεί την επίσκεψή του στον κατάδικο είναι υβριστικές και υστερικές.

Ο νυν Μητροπολίτης των τραγικών Καλαβρύτων είχε διατελέσει ως το 1974 «ιερέας της Αστυνομίας». Από το 1967 ως το 1974 η αστυνομία είχε συλλάβει πολλές χιλιάδες πολίτες και είχε βασανίσει εκατοντάδες. Δεν είναι γνωστή, υπάρχει όμως, κάποια χριστιανική αντίδραση του κ. Αμβροσίου; Θα είχε ενδιαφέρουν η μαρτυρία πρώην κρατούμενων και βασανισμένων: τον είδαν ποτέ, τους είπε μια κουβέντα, τους εμψύχωσε;

Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Εντυπωσιάζει όμως η σιωπή του ιδίου για τα φοβερά εκείνα χρόνια. Μια σιωπή που εξηγεί το μίσος (ο ίδιος ομολογεί τον όρο) για τη σημερινή κυβέρνηση. Και την ταύτισή του με τους «αγανακτισμένους», προφανώς της άνω πλατείας Συντάγματος.

Τέτοιοι ιεράρχες αξιώνουν ανεξέλεγκτο λόγο και ρόλο για τα κοινά, με έξοδα της Πολιτείας και συνεπώς όλων των φορολογουμένων. Υπάρχει συνεπώς και από καιρό πρόβλημα: ορισμένοι από αυτούς είναι χειρότεροι και από τους λουφαδόρους ταξιτζήδες που πάντως δεν θέλουν και να κυβερνήσουν. Η οργανωμένη Εκκλησία οφείλει να το καταλάβει. Οφείλει να το καταλάβει και η Πολιτεία. Εκτός κι αν αυτά της αρέσουν!

16 August 2011

Μπουρδέλο!

Η πουτανίτσα, το μπουρδέλο και ο πρύτανης

του Γιώργου Νικολόπουλου, ΤΑ ΝΕΑ, 16/08/2011

Μπορντέλο το [bordélo] μπουρδέλο το [burδélo] : (λαϊκ.) οίκος ανοχής, πορνείο. Φράση: είναι / έγινε κάτι μπουρδέλο, επικρατεί σ΄ αυτό μεγάλη ακαταστασία (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας)

Για καθηγητής Φιλοσοφίας, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης φαίνεται πως δεν τα πάει και πολύ καλά με τις αφηρημένες έννοιες. Ψιλοκουμπούρας. Και δεν μιλάμε για δύσκολες έννοιες, όπως η Ελευθερία, ή η ελευθερία της έκφρασης και τα όρια τους. Ο κύριος Πελεγρίνης ζορίζεται με έννοιες που μαθαίνουμε στο Δημοτικό. Όπως η μεταφορά ή η παρομοίωση. Άλλο το μεταφορικά, άλλο το κυριολεκτικά. Κατανοητό, κύριε πρύτανη;

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και ο κύριος Πελεγρίνης προσωπικά, κατέθεσαν αγωγή κατά της εφημερίδας «Τα Νέα» και του σκιτσογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου για μία γελοιογραφία που χαρακτήριζε μπουρδέλο το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σύμφωνα με το Παρόν της Κυριακής που ανέδειξε το θέμα, για τον κύριο Πελεγρίνη ο χαρακτηρισμός ως μπουρδέλου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών συνιστά «βαρύτατη προσβολή της φήμης και του κύρους» του Πανεπιστημίου, αλλά και του ιδίου. Δηλαδή, επειδή κατά τον πρύτανη του, το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν είναι μπουρδέλο (και ο ίδιος δεν είναι τσατσά), ζητούνται 500 χιλιάδες ευρώ για την αποκατάσταση της προκληθείσας ηθικής βλάβης.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη: οι περισσότεροι συμφωνούν πως η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί ήταν ένα μπουρδέλο. Πολλοί Έλληνες χρεοκοπούν καθημερινά ή χάνουν τη δουλειά τους γιατί ζουν σε ένα μπουρδέλο. Το ελληνικό πολιτικό και μιντιακό σύστημα είναι ένα μπουρδέλο. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι ένα μπουρδέλο. Ωστόσο, ο νούμερο ένα πνευματικός ταγός της χώρας δεν καταλαβαίνει πως όταν λέμε μπουρδέλο μπορεί να μην το εννοούμε κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά; Ο καθηγητής Φιλοσοφίας δεν μπορεί να αντιληφθεί πως δεν υπονοεί κανείς πως ο κύριος πρύτανης εκδίδει το κορμί του ή φοιτήτριες για χρήματα αλλά πως το μπουρδέλο λέγεται για να εκφράσει, λαϊκά ή χυδαία, αναλόγως πως το βλέπει ο καθένας, την ακαταστασία και της ανοργανωσιά του ελληνικού Πανεπιστημίου;

Ως απόφοιτος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μπορώ να βεβαιώσω από την εμπειρία μου πως το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι πράγματι μπουρδέλο. Ανοργάνωτο και ακατάστατο. Μπορεί να κάνω λάθος. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως ο αξιότιμος κύριος πρύτανης, αντί να ασχολείται με τη βελτίωση του ελληνικού Πανεπιστημίου, κι αντί να υπερασπίζεται με πάθος την ελευθερία της έκφρασης, οξυγόνο της ακαδημαϊκής ζωής, αδυνατεί ακόμη και να κατανοήσει την μεταφορική έννοια μιας λέξης. Ή χειρότερα, δεν ανέχεται την κριτική. Αν έτσι νομίζει πως υπερασπίζεται το ελληνικό Πανεπιστήμιο, πολύ καλά! Ας μου κάνει κι εμένα αγωγή.

ΥΓ. Σε συνέντευξη του, συμπτωματικά πάλι στο «Παρόν» της περασμένης Κυριακής, ο Χρήστος Χωμενίδης βλέπει την Ελλάδα σαν μία «ευφυή και ευλύγιστη πουτανίτσα που εκμεταλλευόταν τους προστάτες της όσο την εκμεταλλεύονταν κι εκείνοι», αλλά που δυστυχώς μοιάζει να γέρασε και δεν περνάει πια η μπογιά της. Τι εννοεί ο συγγραφεύς; Μιλάει κυριολεκτικά ή μεταφορικά; (σσσσς, μην πείτε την απάντηση, ο πρύτανης Πελεγρίνης γράφει και κρίνεται…)

15 August 2011

Μητροπολίτες, τους χρειαζόμαστε;

του Άλκη Γαλδαδά, protagon.gr, 13/8/2011

Θαύμα στη Γλυφάδα, τρεις ημέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο!!! Σε μια χαράδρα με απομεινάρια από καμένο μόλις πέρυσι δάσος, στην Α’ Ζώνη του Υμηττού, «φύτρωσαν» μία εκκλησία επάνω σε τροχούς(!) και ένα νεκροταφείο. Τα ποτίζουν από κοινού ο Δήμαρχος της περιοχής και ο Μητροπολίτης. (Το θέμα από το πρωί του Σαββάτου το ανέδειξαν οι δημοσιογράφοι Βίκη Παύλου και Δημήτρης Λάππας του Σκάι). Με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, σε συμπαιγνία Δημάρχου και Μητροπολίτη, με νεκρούς που είχαν κρατηθεί στο ψυγείο για την περίσταση, αψηφώντας το σχέδιο για τη χωροθέτηση των ζωνών του Υμηττού από τις 16 Ιουνίου και μάλιστα σε περιοχή Νατούρα, με κληρικούς να ψέλνουν και δημοτικούς υπαλλήλους να έχουν αποκλείσει το χώρο, δημιουργήθηκε ένα μακάβριο αυθαίρετο, αφού ο καθένας καταλαβαίνει ότι θα είναι πολύ δύσκολο να απομακρυνθούν σωροί που ήδη ενταφιάστηκαν.



Προχθές είχαμε την περίπτωση του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου, που δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ο Ντερτιλής δεν είναι εγκληματίας», πλέκοντας το εγκώμιο του χουντικού αξιωματικού που πυροβόλησε και σκότωσε έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου Έλληνα πολίτη (το θέμα ανέδειξε στο protagon.gr ο Σπύρος Σεραφείμ).

Πριν μερικούς μήνες είχαμε τον Αρχιεπίσκοπο να λιώνει τα παπούτσια του περιπλανώμενος στα υπουργικά και πολιτικά γραφεία για να αποφυλακιστεί ο καταδικασμένος για κλοπή των εσόδων της Μητρόπολής του πρώην Μητροπολίτης Αττικής. Για να μην αναφέρουμε και του κάνουμε διαφήμιση τα κατορθώματα του Μητροπολίτη Άνθιμου.

Γενικά, για πολλούς από τους κατά τόπους Μητροπολίτες έχουν βγει και συνεχίζουν να βγαίνουν διάφορα για απαράδεκτες συμπεριφορές. Μερικές είναι απλά στην επικράτεια του γελοίου (αποκαλούνται αριστίνδην, χωρίς δηλαδή να το έχουν κατακτήσει, Άγιοι, θάβονται καθήμενοι επί θρόνου, κινούνται μέσα σε περιβάλλοντα πρωτοφανούς σχεδόν κωμικής χλιδής), κάποιες αψηφούν τα όσα έχουν σχέση με το περιβάλλον και την οικολογική συνείδηση που πρέπει να έχουν πλέον οι πολίτες (πόσα λατομεία έχουν ξεκινήσει από εκτάσεις της εκκλησίας) και άλλες βάζουν φρένο στην εξέλιξη των τοπικών κοινωνιών (αποκλείουν την καύση των νεκρών αφού ένα κοιμητήριο με τις πολλαπλές και διαχρονικές ιεροπραξίες αποτελεί μια αστείρευτη πηγή εσόδων, έχουν λόγο για τα σχετικά με τη λατρεία άλλων δογάτων).

Όσοι αγανακτούν για τους βουλευτές, για το πόσο κοστίζουν στο Κράτος, για το ότι έχουμε περισσότερους από όσους χρειαζόμαστε με κάνουν να απορώ γιατί δεν εξοργίζονται με το καθεστώς των Μητροπολιτών. Διότι τους κακούς βουλευτές μπορούμε το πολύ μετά από τέσσερα χρόνια να τους αλλάξουμε και τα έξοδά τους επίσης είναι στο χέρι μας να τα ρυθμίσουμε και αν χρειαστεί και τον αριθμό τους. Για τους Μητροπολίτες πώς δεχόμαστε να εκλέγονται ερήμην μας αν και παίρνουν μισθό από τους φόρους μας; Πώς δεχόμαστε να είναι ισόβιοι διατηρώντας τις εξουσίες τους ακόμη και όταν αποδεδειγμένα λόγω ηλικίας και ασθενειών έχουν χάσει την επαφή με τα εγκόσμια (και κάνουν κουμάντο οι παρατρεχάμενοι). Πώς και αδιαφορούμε τόσο κατάφωρα για το ότι δεν λογοδοτούν ποτέ σε εμάς για ό,τι κάνουν και διαχειρίζονται τεράστια ποσά σχεδόν αυθαίρετα;

Δεν λέμε να χάσει η Εκκλησία τον έλεγχο των κεκτημένων της. Αλλά αντί για τους Μητροπολίτες και την αυθαίρετη διακυβέρνησή των περιοχών τους να υπάρχουν μεικτά Συμβούλια από λαϊκούς και κληρικούς και να γλυτώσουμε από τις ιλαρές αλλά μερικές φορές και σοβαρές διηγήσεις για διακυβέρνηση των Μητροπόλεων και διαχείριση αμύθητης δημόσιας περιουσίας (αφού δεν έχει γίνει διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας) από ανιψιές, εξαδέλφους, φίλους, ευνοούμενους και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Εσείς πιστεύετε ότι πρέπει να διατηρηθεί το καθεστώς των Μητροπολιτών όπως είναι σήμερα;

13 August 2011

Αυθαίρετο νεκροταφείο στη Γλυφάδα...

με τις ευλογίες δημάρχου και μητροπολίτη!
ΣΚΑΙ, 13/8/2011


Παράνομο νεκροταφείο στην περιοχή της Γλυφάδας που κάηκε από τις περυσινές πυρκαγιές, ξεφύτρωσε εν μία νυκτί την Παρασκευή.

Το εγκατέστησε ο δήμαρχος της πόλης Κωνσταντίνος Κόκκορης, και μάλιστα με τις ευλογίες του οικείου μητροπολίτη Παύλου, ο οποίος μετέφερε στο σημείο προκατασκευασμένη εκκλησία...

Παρά την άμεση παρέμβαση του υπουργείου Περιβάλλοντος, που διέταξε διακοπή εργασιών, ο δήμαρχος προχώρησε στην ταφή οχτώ νεκρών, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο τετελεσμένο.

Μάλιστα, οι εργασίες για το νεκροταφείο συνεχίζονται κανονικά και το Σάββατο...


Δελτίο Τύπου των Οικολόγων-Πράσινων:


Σχολιάζοντας, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων, την αυθαίρετη κατάληψη περιοχής στην πρώτη ζώνη προστασίας του Υμηττού, με σκοπό τη δημιουργία νεκροταφείου, η εκπρόσωπος τύπου, Ελεάννα Ιωαννίδου, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Στην Γλυφάδα καταλύθηκε το Κράτος. Ο Δήμαρχος και ο Μητροπολίτης, αντί για δημόσιοι λειτουργοί, συμπεριφέρθηκαν ως κοινοί καταπατητές και ως τέτοιοι πρέπει να τιμωρηθούν. Η καταπάτηση προστατευόμενης αναδασωτέας περιοχής στην πυρίκαυστη ζώνη του Υμηττού όχι μόνο δεν δικαιολογείται από καμία κοινωνική ανάγκη, αλλά αποτελεί προσβολή στη μνήμη των νεκρών που χρησιμοποιήθηκαν, για τη δημιουργία τετελεσμένων και την εξυπηρέτηση οργανωμένων συμφερόντων.

Αφού, όμως, επ' ευκαιρίας της αυτοδικίας αυτής, η Πολιτεία αποφάσισε να εξετάσει τη χωροθέτηση νεκροταφείων, υπενθυμίζουμε πως στη χώρας μας πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει αποτεφρωτήριο νεκρών, γεγονός που αποτελεί συνταγματική υποχρέωση της Πολιτείας και θα μπορούσε να απορροφήσει μέρος του προβλήματος έλλειψης χώρων ταφής.»

12 August 2011

Άνισοι και στις περικοπές

(www.psarianos.eu)

Ερώτηση του βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς Γρηγόρη Ψαριανού "Προς τους υπουργούς Οικονομικών και Παιδείας".

Βρισκόμαστε στο έτος 2011 μ.Χ. Όλη η Ελλάδα στενάζει υπό το βάρος των επιταγών του ΔΝΤ. Όλη;… Όχι βέβαια! Υπάρχει μια κατηγορία εργαζομένων, των οποίων οι μισθοί έχουν εξαιρεθεί από τις μειώσεις και περικοπές που επιβλήθηκαν το 2010 και το 2011 στους μισθούς όσων πληρώνονται από το Δημόσιο. Πρόκειται ασφαλώς για τους ιερατικούς λειτουργούς. Ούτε στο Μνημόνιο ούτε στο Μεσοπρόθεσμο προβλέπονται περικοπές στους μισθούς της άνωθεν κατηγορίας δημοσίων λειτουργών.

Μάλιστα ο κ. Βενιζέλος για να δικαιολογήσει την εξαίρεση των ιερέων από τις περικοπές που επιτάσσει το Μεσοπρόθεσμο, δήλωσε ότι το ζήτημα είναι «ηθικό»! Οπότε μένουν άθικτα τα 218.654.000 ευρώ που προβλέπει για το 2011 ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων για τη μισθοδοσία ιερέων και αρχιερέων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα 212.000.000 ευρώ δίνονται από το Υπουργείο Παιδείας ως «επιχορήγηση στον εκτός προϋπολογισμού λογαριασμό της ληψοδοσίας του δημοσίου ταμείου Κεφάλαιο προς πληρωμή μισθού εφημεριακού κλήρου για κάλυψη του ελλείμματός του» σύμφωνα με τον αναγκαστικό νόμο 536 του 1945 που υπογράφηκε επί βασιλέα Γεωργίου του Β'! Ένα ακόμα αξιοσημείωτο στοιχείο είναι πως το ποσό της μισθοδοσίας των αρχιερέων και ιεροκηρύκων ήταν 4.608.560 το 2008, 6.100.000 το 2009, 6.200.000 το 2010 και 6.654.000 το 2011. Επομένως, οι μισθοί όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί αλλά αυξάνονται συνεχώς!

Με βάση τα προαναφερόμενα, ερωτώνται οι αρμόδιοι κ. Υπουργοί:

Για ποιο λόγο έχουν εξαιρεθεί οι μισθοί των ιερατικών λειτουργών από τις περικοπές μισθών του Δημοσίου που επιβλήθηκαν από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο;
Προσωπικά διαφωνώ με την αναφορά "κατηγορία εργαζομένων"... Από πού ως πού εργαζόμενοι οι παπάδες; Ας βρουν ένα έντιμο επάγγελμα για να βγάζουν το ψωμί και το παντεσπάνι τους κι ας προσφέρουν στον ελεύθερο χρόνο τους, όποια υπηρεσία θέλουν - αν πιστεύουν σε κάποια "αποστολή"... Να πηγαίνουν να συμπαραστέκονται σε ασθενείς στα νοσοκομεία, παιδιά, ενήλικες και ηλικιωμένους, να βοηθάνε ανήμπορους στα σπίτια τους, έστω να προσφέρουν και υποσχέσεις για "μετά θάνατον ζωή", αλλά όχι να ρεμβάζουν με μισθό δημόσιου υπαλλήλου...

11 August 2011

2.000 «πλεονάζοντες» ιερείς και το τέρας του Δημοσίου


(Καθημερινή, Κων/νος Zούλας, 7/8/2011)


«Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» Αν είχε χιούμορ το υπουργείο Παιδείας θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει αυτόν τον τίτλο στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε προχθές και αφορούσε τον αριθμό των ιερέων που λειτουργούν στην Ελλάδα. Διότι από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε ανέκυψε το εξής απίστευτο: Ενώ οι «οργανικές» θέσεις ιερέων στην Ελλάδα είναι περίπου 8.300, το υπουργείο διαπίστωσε έπειτα από σύντομη έρευνα ότι οι διορισμένοι κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι 10.368 (με στοιχεία της 31/12/2010). Πού ακριβώς λειτουργούν οι 2.000 «πλεονάζοντες» ιερείς ουδείς το ξέρει, παρότι, όπως συνάγεται από την ανακοίνωση, μισθοδοτούνται κανονικά...

Το πιο αστείο (ή μάλλον το τραγικότερο) είναι ότι η σχετική αποκάλυψη προέκυψε τυχαία ύστερα από μια επιθετική ερώτηση δύο βουλευτών του ΛΑΟΣ στο υπουργείο Παιδείας. Ξέρετε γιατί εγκαλούσαν την κ. Αννα Διαμαντοπούλου; Γιατί, κατά την άποψή τους, λόγω του περιορισμού των προσλήψεων στο Δημόσιο, ερημώνουν οι εκκλησίες της χώρας. Πού να ’ξεραν βέβαια ότι έμελλε να αποδειχθεί πως η Ελλάδα έχει τούτη τη στιγμή 2.000 ιερείς που της... περισσεύουν.

Η σχετική είδηση, ωστόσο, που παραδόξως πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων είναι μια μικρή λεπτομέρεια στο χάος που επικρατεί στην προσπάθεια της κυβέρνησης να περιστείλει τις δαπάνες και το προσωπικό του δημόσιου τομέα. Χάος που δεν προκύπτει μόνον από τις απίστευτες στρεβλώσεις του κρατικού μηχανισμού, αλλά και λόγω της νοοτροπίας των πολιτικών μας οι οποίοι ακόμη και σήμερα αδυνατούν να επιβάλουν τις αναγκαίες περιστολές.