η ιδανική ομάδα
(The Guardian, Καθημερινή, 8/1/2008)
Επειτα από δύο θητείες μιας από τις πλέον ανίκανες και αποτυχημένες αμερικανικές κυβερνήσεις της πρόσφατης ιστορίας, έχει έρθει η ώρα για αλλαγή. Αν κάποιος από τους υποψηφίους των ρεπουμπλικανών ήταν πραγματικά αξιόλογος, τότε θα υπήρχε συναγωνισμός. Όμως δεν υπάρχει. Ο Τζον Μακέιν, αν και διαθέτει αξιοσέβαστη ιστορία ζωής, ίσως παραείναι ηλικιωμένος και ασυνεπής στις απόψεις του για να γίνει καλός πρόεδρος. Ολοι οι υπόλοιποι έχουν σοβαρές αδυναμίες, είτε στον χαρακτήρα (Τζουλιάνι) είτε στην ιδεολογία (Χάκαμπι) είτε στην πυγμή (Ρόμνεϊ).
Εξίσου σημαντικό είναι ότι οι ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι συμφωνούν μεταξύ τους σε αρκετές πολιτικές, που είναι επιβλαβείς για τον υπόλοιπο κόσμο. Αρνούνται κάθετα να παραδεχθούν πόσο ριζικά είναι τα μέτρα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, της ενεργειακής ασφάλειας και της βιώσιμης ανάπτυξης. Κουβαλούν επίσης τόσα βάρη από το παρελθόν που δεν μπορούν να επιτύχουν στον πολύπλευρο αγώνα κατά της τρομοκρατίας, της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής και των προβλημάτων δυσλειτουργικών κρατών όπως το Πακιστάν. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με το παραμικρό ίχνος λογικής να ψηφίσει κάποιον που ισχυρίζεται, όπως ο Μιτ Ρόμνεϊ, ότι το Γκουαντάναμο «πρέπει να διπλασιαστεί».
Απομένουν οι δημοκρατικοί. Αρχισα το 2007 ως φανατικός υποστηρικτής του Μπάρακ Ομπάμα. Μπαίνω στο 2008 ως νηφάλιος Κλιντονικός. Συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Ομπάμα είναι ο μόνος που θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα των ΗΠΑ εν μια νυκτί. Η δημοτικότητα της χώρας βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα από καταβολής μετρήσεων, ενώ ο Ομπάμα προσωποποιεί ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αμερικανική κοινωνία. Ομως, όσο περισσότερο τον παρακολουθώ, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι δεν είναι έτοιμος για το αξίωμα.
Το ζεύγος Κλίντον όμως ξέρει πολύ καλά ποια λάθη να αποφύγει, γιατί τα περισσότερα τα έχει διαπράξει ήδη (είναι σαφές ότι ψηφίζοντας τη Χίλαρι, ο αμερικανικός λαός παίρνει μαζί και τον Μπιλ, παίρνει δύο στην τιμή του ενός). Η ίδια η Χίλαρι, στα 6Ο της χρόνια, έχει γίνει καταπληκτική. Απολύτως ενημερωμένη, σπανιότατα κάνει λάθη, έχει δοκιμαστεί και έχει αντέξει όσο ελάχιστοι. Η Χίλαρι δεν είναι ούτε συμπαθής ούτε ειλικρινής - ας πούμε ότι είναι τίμια σαν δικηγόρος. Ομως, ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο δεν πρέπει να είναι συμπαθής, πρέπει να κάνει καλά τη δουλειά του. Επίσης, πίσω από το ζεύγος Κλίντον υπάρχουν πολλά έμπειρα στελέχη στην εξωτερική πολιτική, των οποίων οι απόψεις ταιριάζουν καλύτερα με αυτές που επικρατούν στις υπόλοιπες δημοκρατικές χώρες του κόσμου, άρα είναι πιο κατάλληλοι να συνάψουν τις απαραίτητες συμμαχίες.
Επίσης, θα είναι πολύ ωραίο να δει κανείς μια γυναίκα να καταρρίπτει το τελευταίο φράγμα, αυτό της αμερικανικής προεδρίας. Βέβαια, αν εκλεγεί, ο υπόλοιπος κόσμος θα αναρωτηθεί τι σόι δημοκρατία είναι αυτή στην οποία ο πρόεδρος πρέπει να ονομάζεται ή Μπους ή Κλίντον. Γι’ αυτό χρειάζεται ο Ομπάμα. Με λίγα χρόνια εμπειρίας ακόμη, μπορεί να γίνει πολύ καλός πρόεδρος. Ο καλύτερος τρόπος να το πετύχει είναι να γίνει αντιπρόεδρός της. Αυτό δεν είναι και πολύ πιθανό, ιδίως αν η Χίλαρι στοχεύει εξ αρχής και σε δεύτερη θητεία. Πάντως, το ζευγάρι Κλίντον - Ομπάμα θα ήταν η ιδανική ομάδα.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι οι ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι συμφωνούν μεταξύ τους σε αρκετές πολιτικές, που είναι επιβλαβείς για τον υπόλοιπο κόσμο. Αρνούνται κάθετα να παραδεχθούν πόσο ριζικά είναι τα μέτρα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, της ενεργειακής ασφάλειας και της βιώσιμης ανάπτυξης. Κουβαλούν επίσης τόσα βάρη από το παρελθόν που δεν μπορούν να επιτύχουν στον πολύπλευρο αγώνα κατά της τρομοκρατίας, της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής και των προβλημάτων δυσλειτουργικών κρατών όπως το Πακιστάν. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με το παραμικρό ίχνος λογικής να ψηφίσει κάποιον που ισχυρίζεται, όπως ο Μιτ Ρόμνεϊ, ότι το Γκουαντάναμο «πρέπει να διπλασιαστεί».
Απομένουν οι δημοκρατικοί. Αρχισα το 2007 ως φανατικός υποστηρικτής του Μπάρακ Ομπάμα. Μπαίνω στο 2008 ως νηφάλιος Κλιντονικός. Συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Ομπάμα είναι ο μόνος που θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα των ΗΠΑ εν μια νυκτί. Η δημοτικότητα της χώρας βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα από καταβολής μετρήσεων, ενώ ο Ομπάμα προσωποποιεί ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αμερικανική κοινωνία. Ομως, όσο περισσότερο τον παρακολουθώ, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι δεν είναι έτοιμος για το αξίωμα.
Το ζεύγος Κλίντον όμως ξέρει πολύ καλά ποια λάθη να αποφύγει, γιατί τα περισσότερα τα έχει διαπράξει ήδη (είναι σαφές ότι ψηφίζοντας τη Χίλαρι, ο αμερικανικός λαός παίρνει μαζί και τον Μπιλ, παίρνει δύο στην τιμή του ενός). Η ίδια η Χίλαρι, στα 6Ο της χρόνια, έχει γίνει καταπληκτική. Απολύτως ενημερωμένη, σπανιότατα κάνει λάθη, έχει δοκιμαστεί και έχει αντέξει όσο ελάχιστοι. Η Χίλαρι δεν είναι ούτε συμπαθής ούτε ειλικρινής - ας πούμε ότι είναι τίμια σαν δικηγόρος. Ομως, ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο δεν πρέπει να είναι συμπαθής, πρέπει να κάνει καλά τη δουλειά του. Επίσης, πίσω από το ζεύγος Κλίντον υπάρχουν πολλά έμπειρα στελέχη στην εξωτερική πολιτική, των οποίων οι απόψεις ταιριάζουν καλύτερα με αυτές που επικρατούν στις υπόλοιπες δημοκρατικές χώρες του κόσμου, άρα είναι πιο κατάλληλοι να συνάψουν τις απαραίτητες συμμαχίες.
Επίσης, θα είναι πολύ ωραίο να δει κανείς μια γυναίκα να καταρρίπτει το τελευταίο φράγμα, αυτό της αμερικανικής προεδρίας. Βέβαια, αν εκλεγεί, ο υπόλοιπος κόσμος θα αναρωτηθεί τι σόι δημοκρατία είναι αυτή στην οποία ο πρόεδρος πρέπει να ονομάζεται ή Μπους ή Κλίντον. Γι’ αυτό χρειάζεται ο Ομπάμα. Με λίγα χρόνια εμπειρίας ακόμη, μπορεί να γίνει πολύ καλός πρόεδρος. Ο καλύτερος τρόπος να το πετύχει είναι να γίνει αντιπρόεδρός της. Αυτό δεν είναι και πολύ πιθανό, ιδίως αν η Χίλαρι στοχεύει εξ αρχής και σε δεύτερη θητεία. Πάντως, το ζευγάρι Κλίντον - Ομπάμα θα ήταν η ιδανική ομάδα.
(πλήρες κείμενο >>>)
Σημ.: Για να προλάβω συνειρμούς με το παροιμιώδες «λίγο πιο αριστερά Κουρουπάτκιν...», πρέπει να υπενθυμίσω ότι, με τον πρόεδρο της Αμερικής, εκλέγεται ουσιαστικά, αν όχι ο πρόεδρος του κόσμου, σίγουρα όμως ένας πολύ ισχυρός παράγων της παγκόσμιας πολιτικής, ο οποίος θα επηρεάσει επίσης την ευρωπαϊκή και την όποια ελληνική πολιτική, δηλαδή θα βελτιώσει ή χειροτερέψει και τη δική μας διαβίωση!
