Με το κρύο που έπεσε αυτές τις μέρες του Γενάρη, χειμώνας είναι εξ άλλου, θυμήθηκα ανάλογες περιπτώσεις που έζησα με πολύ κρύο και χιόνι, στo Eberstadt/Darmstadt της Γρμανίας ως φοιτητής και όχι μόνο μια φορά. Έξω κρύο μέσα επίσης κρύο, γιατί έπρεπε να κουβαλήσω από νωρίς μπρίκετς για τη σόμπα και δεν ήθελα να βγω έξω, δήθεν για να λύσω κάποιες ασκήσεις. Μπα, κρύωνα και πείναγα και δεν είχα λεφτά να πληρώσω για το καύσιμο της σόμπας! Είχα ακούσει ότι πίνοντας νερό καλμάρεις την πείνα, αλλά το νερό εκεί με το ζόρι έβγαινε από τον σωλήνα, παγωμένο σχεδόν. Θα έκανε τρύπα στο στομάχι, αν το έπινες.
Τελικά δεν άντεξα την πείνα, αψήφησα το κρύο, ντύθηκα και βγήκα. Πήγα σε μια κοντινή κινητή καντίνα της κακιάς ώρας, fast food της παλιάς εποχής (Wurstbude) και πήρα 2 λουκάνικα ζεσταμένα σε καυτό νερό. τα λεφτά μου έφταναν ίσα ίσα. Έβαλα μπόλικη μουστάρδα στο χαρτονένιο δισκάκι, πήρα και δεύτερο ψωμάκι. Στο δρόμο της επιστροφής έτρωγα λίγο λίγο τα λουκάνικα, περπάταγα χοροπηδητά για να ζεσταθώ, δάγκωνα τα ψωμάκια, βούταγα και στη μουστάρδα.
Όταν έφτασα στο σπίτι είχα φάει τα λουκάνικα, μπήκα μέσα δήθεν χορτάτος για να κοιμηθώ, αλλά μέσα ήταν πιο κρύο απ΄ ότι έξω. Ο αέρας έδιωχνε την υγρασία, ενώ μέσα στο δωμάτιο και χωρίς θέρμανση, το κρύο δάγκωνε... Έβγαλα τα παπούτσια και έπεσα στις κουβέρτες ντυμένος, με σακάκι, κασκόλ, σκούφο και κάλτσες. Ευτυχώς που δεν είχα φιλενάδα δίπλα μου, γιατί θα έπρεπε να μοιραστώ τα λουκάνικα μαζί της και λεφτά περισσευούμενα δεν υπήρχαν. Ίσως να ονειρεύτηκα το βράδυ ότι είχα δίπλα μια φιλενάδα πλούσια, με ζεστή βίλα και οργανωμένη κουζίνα με αχνιστά φαγητά...
Το πρωί προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω, αν ξύπνησα στο κρύο φτωχικό φοιτητικό δωμάτιό μου ή στη βίλα της ονειρεμένης πλούσιας φιλενάδας. Λίγες εβδομάδες μετά διορίστηκα στο Πολυτεχνείο ως έκτακτος βοηθός (Hilfsassistent) με μηνιαία αμοιβή 400 Μάρκα (κάπου 200 €). Χλιδή!
