Παραθέτω εδώ μιαν απάντηση σε σχόλιο αναγνώστη της προηγούμενης ανάρτησης «Η Βίβλος και οι Έλληνες II», επειδή απέκτησε μεγάλη έκταση. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, αλλά περιορίστηκα όσο ήταν δυνατόν!
Ανώνυμε Ξενοφάνη, πρόσεξε και θα καταλάβεις ορισμένα βασικά πράγματα.
Στο συγκεκριμένο κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης παρουσιάζονται κάποιες απόψεις. Θα έπρεπε εκ προοιμίου να πάρεις θέση, αν αυτά που μετέφερα εγώ συνοπτικότατα (είναι πάνω από 5ΟΟ σελίδες το βιβλίο) επιδέχονται κατάρριψη ή τροποποίηση – δεν το αποκλείω, αλλά πρέπει να το υποδείξεις. Για παράδειγμα, είναι εσφαλμένη η αποτίμηση ότι επί τρεις αιώνες γινόντουσαν αλληλοσφαγές σε όλη την ανατολική Μεσόγειο; Είναι ανακριβές ότι ο Αντίοχος Δ' Μιθριδάτης λεηλάτησε το ιουδαϊκό ταμείο; Δεν είναι σωστό ότι έκτοτε οι Ιουδαίοι (και οι διάδοχοί τους Χριστιανοί) καταριόνται τους Έλληνες (και όχι τους ειδωλολάτρες) για το κακό που έκαναν στον ιουδαϊκό λαό και στο ναό του Σολομώντα; Δεν είναι σωστό –αυτό το γράφω εγώ– ότι δεν κατέστη δυνατόν να αποκτήσουν οι Έλληνες εθνική ηγεσία και να απεμπλακούν από τις αυτοκρατορίες, με αποτέλεσμα να πέσει σταδιακά μέχρι μηδενός το μορφωτικό επίπεδο του λαού; Λοιπόν; Πού ακριβώς διαφωνείς;
Αντ' αυτού, εσύ σκέφτηκες ότι είναι πιο εύκολο να ασχοληθείς αφηρημένα με το πρόσωπο του συγγραφέα (ad hominem) και ζητάς να σου παραθέσω τους ακριβείς τίτλους σπουδών του για να τους δώσεις την απαραίτητη ακαδημαϊκή αναγνώριση. Ειδικότερα, αναρωτιέσαι αν εμπίπτουν αυτοί οι τίτλοι στο αντικείμενο της Ιστορίας, το οποίο αντικείμενο, όπως είναι γνωστόν, στη νεότερη Ελλάδα καλλιεργείται επισταμένως και εμβριθώς – μια ματιά στα ελληνικά πανεπιστήμια θα σε πείσει. Εγώ θα προτιμούσα να έγραφες ότι αυτό κι εκείνο σημείο στο βιβλίο του είναι λάθος ή εσύ το ερμηνεύεις διαφορετικά, παρά να ασχολείσαι με τις σπουδές του συγγραφέα του βιβλίου. Δεν έχω όμως καμία δυσκολία να επιχειρηματολογήσω σύμφωνα με τη δική σου λογική!
Τον Βασίλη Μυσίρη που αναφέρεις δεν τον γνωρίζω, ούτε και για ποιο πράγμα χρειάστηκε να τον συγχωρέσουν κάποιοι. Σε πληροφορώ όμως ότι μέχρι κάποια εποχή δεν υπήρχαν και δεν χρειάζονταν συστηματικές σπουδές παρά μόνο για να πάρεις μια θέση στο δημόσιο. Έχεις υπόψη σου πού σπούδασε και τί πτυχία απεκόμισε ο Εμμανουήλ Ροΐδης; Ο Ανδρέας Λασκαράτος είχε σπουδάσει νομικά, αλλά προφανώς δεν έμεινε στην Ιστορία για τα νομικά συγγράμματά του, έτσι;
Να αλλάξω εποχή και να σου γράψω ότι ένας πολύ γνωστός μηχανικός, πρώην καθηγητής πολυτεχνείου (με εξειδίκευση στο «ωπλισμένο σκυρόδεμα»), γράφει σήμερα ιστορικά κείμενα (βιβλία, επιφυλλίδες, σχόλια) για τον πολιτισμό και την τεχνολογία, ειδικότερα της Αρχαιότητας. Δεν ξέρω αν συμφωνούν άπαντες με τις απόψεις του, πάντως στα επιστημονικά συνέδρια που συμμετέχει και συχνά προεδρεύει ο συγκεκριμένος, συμμετέχουν ιστορικοί, αρχαιολόγοι, γλωσσολόγοι κ.ο.κ., χωρίς να του ζητήσουν τα πτυχία ιστορικών και φιλολογικών επιστημών που (σίγουρα) δεν διαθέτει.
Μάλλον δεν ξέρεις κάποιον Ευστράτιο Σταματόπουλο από τη Λέσβο, ο οποίος δεν κατάφερε να σπουδάσει τίποτα, γιατί έπεσε στους βαλκανικούς πολέμους, έγινε όμως γνωστός και έμεινε στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας ως ο επιφανής πεζογράφος Στρατής Μυριβήλης. Άντε τώρα να ζητήσεις τα «πτυχία» από τους εκδότες των βιβλίων του. Ο Γεώργιος Σεφεριάδης είχε σπουδάσει νομικά, αλλά έμεινε στην ιστορία ως (νομπελίστας) ποιητής ο δε Οδυσσέας Αλεπουδέλλης ξεκίνησε να σπουδάσει χημεία, το γύρισε στα νομικά (πήρε πτυχίο;) και τελικά τον γνωρίζουμε όλοι ως (επίσης νομπελίστα ποιητή) Οδυσσέα Ελύτη.
Δεν συγκρίνω τώρα τον Μάριο Βερέττα με τα μεγάλα ονόματα του 19ου αιώνα που ανέφερα, ούτε με τους διάσημους σύγχρονους Έλληνες ερευνητές και λογοτέχνες, αλλά «ουδένα προ του τέλους…». Μην είσαι βέβαιος τι θα γραφτεί απολογιστικά για καθένα εξ ημών σε κάποιες δεκαετίες… πιθανόν τίποτα, ίσως όμως και όχι!
Αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι σε καίει, είναι η αναφορά σου ότι ο συγγραφέας παρουσιάζει, «πέραν των ιστορικών στοιχείων» και θεολογικές, θρησκευτικές κ.ο.κ. παραμέτρους - σαν δεν ντρέπεται! Επιτρέπω στον εαυτό μου να συμπεράνει από τα γραφόμενά σου ότι δεν είναι πρέπον να αποφαίνονται άλλοι άνθρωποι για τα σημαντικά αυτά θέματα, παρά μόνο ο (γέροντας) Παΐσιος ή ο (γέροντας) Φεργάδιος κ.ά., γνωστοί απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών με τμήματα ιστορικών και θεολογικών σπουδών, εμβριθείς μελετητές της ιστορίας, της θεολογίας και κοινωνιολογίας. Οι οποίοι «γέροντες» (φοβερός τιποτολογικός τίτλος) εκφράζουν άποψη επί παντός επιστητού, χωρίς να έχω διαβάσει ποτέ κάποια διαμαρτυρία, ούτε σαν αυτή που γράφεις εσύ, ούτε γενικώς για τη γελοιότητα να δημοσιεύονται κείμενα τυχάρπαστων για τα πάντα που ερωτώνται - σαν το μαντείο των Δελφών, τους προφήτες των Ιουδαίων ή τις καφετζούδες της γειτονιάς.
Κι αν δεν σ' αρέσουν ούτε οι γέροντες, διάβασε στα σχολικά βιβλία, τα οποία έχουν γραφτεί από έγκυρους κομματικούς Ιστορικούς, για να θυμηθείς πόσο υπέροχη ήταν η εποχή των διαδόχων του Μ. Αλέξανδρου, όπου κάποιος σφετεριστής του θρόνου πήρε την προσωνυμία «φιλάδελφος» επειδή σκότωσε όλα τα αδέλφια του για να εξασφαλίσει την εξουσία, κάποιος άλλος ονομάστηκε «φιλομήτωρ» επειδή παντρεύτηκε τη μητέρα του για να συμβασιλεύσουν. Άμα δεν τα γράφουν αυτά οι Ιστορικοί, αναλαμβάνουν δραστηριότητα δικαιωματικά οι λιγότερο «έγκυροι» και, σίγουρα, καθόλου κομματικοί!
Λοιπόν, ο Μ. Βερέττας έπιασε και ξαναδιάβασε τα κείμενα που τον ανάγκαζαν να μελετάει στο ελληνικό σχολείο, οπότε -για εκδίκηση, υποψιάζομαι- κάθισε και σχολίασε όλα αυτά που ποτέ δεν διαβάζει ο μέσος αναγνώστης, πιθανόν όμως δεν είχαν διαβάσει και οι δάσκαλοί του. Φαίνεται δε να ξέρει καλά ελληνικά, αλλά και εβραϊκά και αραβικά, όπως πληροφορούμαι, κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι ισχύει για μερικούς «ερμηνευτές» των γραφών, οι οποίοι λένε από καθέδρας αυτά που ταιριάζουν σε κάθε εποχή και περίσταση… Δεν σου αρέσουν τα συμπεράσματα του Βερέττα; Με γεια σου με χαρά σου! Γράψε κάτι που τα ανατρέπει και δώσ' το για δημοσίευση. Αν δεν βρεις αλλού, θα το βάλω εδώ στο blog με δικαίωμα σχολιασμού, όπως συμβαίνει με όλους.
Και για να σου δώσω ένα συγγραφικό έναυσμα, άρχισε με το ρητό εκείνου του ανεκδιήγητου εκρωμαϊσμένου «Αθηναίου» χριστιανού «πατέρα» που ανέφερα εγώ πριν: «Έλληνες, κλέπται πάσης γραφής!»
ΥΓ: Επειδή παραξενεύεσαι ότι ένας εκδότης τολμάει να κάνει και τον συγγραφέα, θα σου παρατηρήσω ότι ο σημερινός επιχειρηματίας Θεοχαράκης είναι επίσης αναγνωρισμένος ζωγράφος ή, ανάποδα, ο ζωγράφος Θεοχαράκης είναι και πετυχημένος επιχειρηματίας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επιδίδονται σε πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες, σε μερικές για βιοπορισμό, και είναι σε όλες καλοί. Μόνο για τον απελθόντα Μπους έχω ακούσει ότι δεν μπορεί να κάνει ταυτόχρονα δύο δουλειές, π.χ. να μασάει τσίχλα και να σκέφτεται!
