(από τον ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 02/01/2009)
Κάθε καινούργια χρονιά ανοίγει κατά κανόνα μια χαραμάδα ελπίδας, ένα παράθυρο αισιοδοξίας. Η αίσθηση και μόνο ότι κλείνει ένας κύκλος και αρχίζει ένας άλλος, τροφοδοτεί προσωπικές και συλλογικές επιθυμίες και ελπίδες ότι το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο από το χθες. Και είναι γεγονός ότι αυτή η αίσθηση επιβεβαιωνόταν σε μεγάλο βαθμό, παρά τις αναπόφευκτες αντιξοότητες, εδώ και αρκετά χρόνια...
Η τυπική έκφραση, αν θέλετε, αυτού του αισθήματος ελπίδας είναι οι ευχές που ανταλλάσσουμε όλοι αυτές τις μέρες. Ευχές που εκφράσαμε και πάλι ο καθένας με τον τρόπο και τη διάθεσή του. Μόνο που η γενική αίσθηση ήταν ότι αυτή τη φορά οι ευχές ήταν πολύ πιο τυπικές, στο πνεύμα των ημερών, παρά ουσιαστικές...
Είναι ίσως η πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια που η ενδόμυχη ευχή των περισσοτέρων ήταν η... ελπίδα να μην επιβεβαιωθούν οι διάχυτοι φόβοι μας. Οι ατομικές ελπίδες αλλά και οι συλλογικές προσδοκίες, ιδιαίτερα για μας τους Ελληνες, φαίνεται να βρίσκονται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο. Οπου κι αν βρισκόσουν αυτές τις μέρες, με όποιον κι αν συζητούσες, η αίσθηση που κυριαρχούσε ήταν η αβεβαιότητα για το μέλλον, η ανησυχία, η αγωνία για ένα σκοτεινό αύριο, αλλά και η αμφισβήτηση για τις ηγεσίες που θα διαχειριστούν το παρόν και το μέλλον μας.
Μια διάχυτη απαισιοδοξία πλανιέται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τροφοδοτώντας παράλληλα -κι αυτό ίσως είναι το χειρότερο- ένα αίσθημα ιδιώτευσης και αποστράτευσης, μια λογική του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»...
[...]
ΜΕ μια οικονομική κρίση που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, με αιμάσσουσες πληγές σε κάθε γωνιά σχεδόν του πλανήτη, το όνειρο, οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο μοιάζουν όχι απλώς νεφελώδη αλλά αόρατα... Ομως ο κόσμος δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την ελπίδα, χωρίς το όραμα. Που δεν μπορεί να είναι ατομικό, παρά μόνο συλλογικό. Μπορούμε ακόμα να το διεκδικήσουμε και να το απαιτήσουμε... (πλήρες κείμενο >>>)
Η τυπική έκφραση, αν θέλετε, αυτού του αισθήματος ελπίδας είναι οι ευχές που ανταλλάσσουμε όλοι αυτές τις μέρες. Ευχές που εκφράσαμε και πάλι ο καθένας με τον τρόπο και τη διάθεσή του. Μόνο που η γενική αίσθηση ήταν ότι αυτή τη φορά οι ευχές ήταν πολύ πιο τυπικές, στο πνεύμα των ημερών, παρά ουσιαστικές...
Είναι ίσως η πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια που η ενδόμυχη ευχή των περισσοτέρων ήταν η... ελπίδα να μην επιβεβαιωθούν οι διάχυτοι φόβοι μας. Οι ατομικές ελπίδες αλλά και οι συλλογικές προσδοκίες, ιδιαίτερα για μας τους Ελληνες, φαίνεται να βρίσκονται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο. Οπου κι αν βρισκόσουν αυτές τις μέρες, με όποιον κι αν συζητούσες, η αίσθηση που κυριαρχούσε ήταν η αβεβαιότητα για το μέλλον, η ανησυχία, η αγωνία για ένα σκοτεινό αύριο, αλλά και η αμφισβήτηση για τις ηγεσίες που θα διαχειριστούν το παρόν και το μέλλον μας.
Μια διάχυτη απαισιοδοξία πλανιέται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τροφοδοτώντας παράλληλα -κι αυτό ίσως είναι το χειρότερο- ένα αίσθημα ιδιώτευσης και αποστράτευσης, μια λογική του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»...
[...]
ΜΕ μια οικονομική κρίση που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, με αιμάσσουσες πληγές σε κάθε γωνιά σχεδόν του πλανήτη, το όνειρο, οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο μοιάζουν όχι απλώς νεφελώδη αλλά αόρατα... Ομως ο κόσμος δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την ελπίδα, χωρίς το όραμα. Που δεν μπορεί να είναι ατομικό, παρά μόνο συλλογικό. Μπορούμε ακόμα να το διεκδικήσουμε και να το απαιτήσουμε... (πλήρες κείμενο >>>)
