Οι Ταλιμπάν είναι εδώ
(του Σήφη Πολυμίλη, ΒΗΜΑ, 21/12/2010)
Όλα τα 'χαμε σ' αυτήν την ταλαίπωρη χώρα οι Ταλιμπάν μας έλειπαν... Ακολουθώντας τα βήματα των οπαδών του Προφήτη, οι δικοί μας «αγανακτισμένοι» προφήτες της εξέγερσης άρχισαν κι αυτοί τις προγραφές, στοχοποιώντας όσους έχουν αντίθετη γνώμη με τη δική τους ή έχουν το... θράσος να ασχολούνται με θέματα ταμπού για ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η βία και η τρομοκρατία. Γέμισαν λοιπόν την Αθήνα με αφίσες για «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους» και φωτογραφίες πολιτικών που ψήφισαν το μνημόνιο. Όχι βέβαια για να εκδηλώσουν τη —θεμιτή— διαφωνία τους γι' αυτά που γράφουν ή γι' αυτά που ψηφίζουν, αλλά για να τους κάνουν εύκολο στόχο σε κάθε λογής ανεγκέφαλους. Κι όλα αυτά λίγες μέρες μόνο μετά την επίθεση στον Κ. Χατζηδάκη που τόλμησε να βγει στον δρόμο τη μέρα της διαδήλωσης...
Είναι αυτονόητο ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί δεν είναι στο απυρόβλητο γι' αυτά που γράφουν, που λένε ή που ψηφίζουν. Σε μια κοινωνία που σέβεται τον διάλογο ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαφωνεί με τον οποιονδήποτε, ακόμα και με ακραίες εκφράσεις αν θέλετε. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την έκφραση μιας διαφορετικής άποψης, αλλά με μια προφανέστατη στοχοποίηση στα πρότυπα των Ταλιμπάν, αλλά και των πιο σκοτεινών ημερών της πρόσφατης ιστορίας μας. Φωτογραφίζονται συγκεκριμένα πρόσωπα ώστε να είναι σε κάθε ευκαιρία στόχος όσων έχουν ταυτίσει τη διαφωνία και την αμφισβήτηση με τη βία.
Σε μια χώρα όπου οι αυτόκλητοι τιμωροί, με ή χωρίς κουμπούρια, θεωρούνται λίγο πολύ ως οι γνήσιοι εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης και η βία σε όλες τις μορφές της αποτελεί προσφιλή μέθοδο... αντιπαράθεσης, καταλαβαίνει κανείς πού μπορεί να οδηγήσουν αυτές οι αφίσες του φόβου. Αλλά ακόμα κι αν δεχθούμε την αθωότερη εκδοχή, έχουμε να κάνουμε με μια καθαρή επιχείρηση τρομοκράτησης δημοσιογράφων και πολιτικών για να σταματήσουν να ασχολούνται με όσα ενοχλούν τους «αγανακτισμένους» πολίτες.
Αν σε μια κοινωνία που —δικαίως ή αδίκως, είναι άλλη συζήτηση— περισσεύουν η οργή και η αγανάκτηση καταφέρουμε και ταυτίσουμε τη διαφωνία με την τρομοκρατία και τη βία, το αύριο προδιαγράφεται σκοτεινό και αβέβαιο. Κι όχι μόνο γι' αυτούς που στοχοποιούνται, αλλά για όλους μας.
Είναι αυτονόητο ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί δεν είναι στο απυρόβλητο γι' αυτά που γράφουν, που λένε ή που ψηφίζουν. Σε μια κοινωνία που σέβεται τον διάλογο ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαφωνεί με τον οποιονδήποτε, ακόμα και με ακραίες εκφράσεις αν θέλετε. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την έκφραση μιας διαφορετικής άποψης, αλλά με μια προφανέστατη στοχοποίηση στα πρότυπα των Ταλιμπάν, αλλά και των πιο σκοτεινών ημερών της πρόσφατης ιστορίας μας. Φωτογραφίζονται συγκεκριμένα πρόσωπα ώστε να είναι σε κάθε ευκαιρία στόχος όσων έχουν ταυτίσει τη διαφωνία και την αμφισβήτηση με τη βία.
Αν σε μια κοινωνία που —δικαίως ή αδίκως, είναι άλλη συζήτηση— περισσεύουν η οργή και η αγανάκτηση καταφέρουμε και ταυτίσουμε τη διαφωνία με την τρομοκρατία και τη βία, το αύριο προδιαγράφεται σκοτεινό και αβέβαιο. Κι όχι μόνο γι' αυτούς που στοχοποιούνται, αλλά για όλους μας.
Ο κ. Πολυμίλης προτείνει να περιμένουμε σαν τα πρόβατα να λειτουργήσει ο διαβρωμένος δικαστικός μηχανισμός, ώστε να διαπιστωθεί οριστικά ότι ο Τσοχατζόπουλος και ο Μαντέλης, ο Εφραίμ και τα καλόπαιδα της Ν.Δ. απαλλάσσονται, επειδή παραγράφηκαν τα αδικήματά τους, επειδή δεν είχε προβλεφτεί στο νόμο η τάδε ή η άλλη περίπτωση κ.ο.κ. Αλλά στο μέλλον, θα λένε πάλι όλοι μαζί, δεν θα ξεφεύγει κανείς, γιατί με ένα νέο νόμο που θα ψηφιστεί σύντομα... Πόσες φορές τα ακούσαμε αυτά; Η ατιμωρησία για τους χουντικούς και τους παρατρεχάμενους οδήγησε στη δράση της 17Ν, να δούμε τώρα πόσες οργανώσεις θα ξεπεταχτούν... Και δεν θα δέρνουν πλέον, δικαίους και αδίκους, θα δολοφονούν αδιάκριτα όποιον βρουν στο δρόμο τους!
