Ruth Hofbauer, 75 ετών, από το Wiesbaden
Στα 9 χρόνια μου πρέπει να είχα αναπτύξει ένα συναίσθημα μειωμένης αυτοεκτίμησης, ότι δεν επαρκώ στις απαιτήσεις του θεού και των εκπροσώπων του στη Γη, των γονέων μου και του ιερέα μας. Κυριότερα χαρακτηριστικά στις εκδηλώσεις μου ήταν έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια σε καθημερινές δραστηριότητες και κατάθλιψη λόγω των «αμαρτιών» μου! Δεν είχα καμιά χαρά στη ζωή και παρακαλούσα διαρκώς το θεό να μου δώσει ένα μήνυμα ότι με συγχωρεί και με αποδέχεται. Επειδή δεν πήρα ποτέ τέτοιο μήνυμα, υπέθετα ότι είμαι οριστικά καταδικασμένη.
(Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή >>>, η απόδοση του
αρχικού κειμένου γίνεται ελεύθερα και με περικοπές!)
Όταν ήμουν μικρή επικρατούσε στη Γερμανία ο Εθνικοσοσιαλισμός (Ναζί) και η οικογένειά μας ήταν αποκομμένη από τον κοινωνικό περίγυρο. Αποδεκτός ήταν σε μας μόνο όποιος πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Στο χωλ του σπιτιού μας υπήρχε μια πινακίδα με τα λόγια της Βίβλου: «Εγώ και ο οίκος μου υπηρετούμε τον Κύριο» και καθένας που ερχόταν, ήξερε τι ισχύει στην οικογένειά μας.
Η κατεύθυνση για τη ζωή μου συμπυκνωνόταν για πολλά χρόνια στη νυχτερινή προσευχή: «Κύριε, κάνε με ευσεβή για να έρθω κοντά σου στον Ουρανό». Και ο δρόμος προς τον Ουρανό εξασφαλιζόταν με έναν άλλον κανόνα: «Κράτα την καρδιά σου καθαρή για να κοιτάει ο Κύριος μέσα σου!» Και βέβαια, στα αυτιά μου κουδούνιζε η επισήμανση: «Ακόμα κι αν οι γονείς σου δεν σε βλέπουν, από το θεό δεν ξεφεύγει τίποτα!»
Πολλές αποφάσεις που πήρα στα νεανικά και εφηβικά μου χρόνια ήταν μοιραίες, γιατί όλες είχαν ως κριτήριο ορθότητας, τι «αρέσει στο θεό». Αυτό αφορούσε και τον πρώτο γάμο μου, ο οποίος κράτησε 17 χρόνια.
Όταν ξαναερωτεύτηκα και είχα την ευκαιρία να συζητήσω για τη ζωή μου μέχρι τότε, κατάλαβα ότι είχα τελείως εσφαλμένη αντίληψη για τη ζωή και το θεό που προκαλούσε φοβίες. Στο εξής υπήρχε μεν ο θεός στη ζωή μου, αλλά ως δευτερεύον θέμα, ως θεούλης… Όταν είχα ευχάριστες εμπειρίες, έστελνα ευχαριστίες στο θεό, γιατί πίστευα ακόμα ότι πλέον ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις μου…
Πέρασαν ακόμα 28 χρόνια μέχρι να καταλάβω τη θρησκευτική και ειδικότερα τη χριστιανική ανοησία, μέχρι να απαλείψω οριστικά τις τριαδικές θεότητες από το μυαλό μου. Αυτό το χρωστάω στον Franz Buggle και στο βιβλίο του «Δεν έχουν ιδέα σε τι πιστεύουν!» Ακολούθησα με συνέπεια τη συμβουλή του να διαβάσουμε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη εξ ολοκλήρου και όχι αποσπασματικά, όπως την προβάλλουν ο ιερέας και ο κατηχητής.
Έμεινα κατάπληκτη για τα απίστευτα, φρικτά και αντιφατικά κείμενα που απομακρύνουν τον άνθρωπο από κάθε ηθική συμπεριφορά. Με αυτή την ανάγνωση τελείωσε οριστικά το θέμα της «πίστης» μέσα μου.
Σήμερα σκέφτομαι με αγανάκτηση για τη χαμένη ζωή μου με «πατέρα και υιό». Το νόημα της ζωής μου είναι πλέον η ίδια η ζωή. Έχω μόνο αυτή τη μία ζωή και προσπαθώ να τη διαμορφώσω έτσι, ώστε κάθε νέα ημέρα να είναι ένα δώρο στον εαυτό μου.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 είμαι αθεΐστρια! Θέλω να είμαι «καλή» με όλους τους ανθρώπους, επειδή κι αυτοί το επιθυμούν και όχι για να αρέσω σε κάποιο θεό. Όποιος κάνει αυτό το απελευθερωτικό βήμα, θα αισθανθεί απόλυτη ψυχική αγαλλίαση και αίσθημα ευτυχίας.
Δεν κρατάω μυστική την απομάκρυνσή μου από τη θρησκεία, κάθε άλλο: θεωρώ τον εαυτό μου αθεϊστική ακτιβίστρια και βλέπω την αποστολή μου να δείξω στους συνανθρώπους μου την πραγματική ανοησία της θρησκευτικής πίστης που αποτελείται από αυθαίρετα συναρμολογημένες ιστορίες.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που περιορίζονται στη θρησκευτική πίστη τους και πρέπει να πω ότι συχνά αισθάνομαι αμηχανία και περιφρόνηση, όταν έρχομαι σε κάποια επικοινωνία μαζί τους. Συχνά σκέφτομαι πόσο υποβαθμισμένη προσωπικότητα διέθετα, όταν κι εγώ πίστευα και καταπιεζόμουν από αισθήματα ενοχής.
Έχω γι’ αυτό μόνο μια συμβουλή: «Διαβάστε όλες τις γραφές, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, με κριτικό και συγκριτικό πνεύμα, διαβάστε το καταστατικό του συλλόγου, στον οποίο ανήκετε μέσω νηπιοβαπτισμού. Προσπαθήστε να σκεφτείτε…»
