Ο Ελ. Βενιζέλος και το ανάθεμα της Εκκλησίας εναντίον του

«Ο Ελληνισμός υπήρξε προ του Χριστιανισμού και, προσθέτω ακόμα, ότι η λαμπροτέρα περίοδος του ελληνικού πολιτισμού είναι, ατυχώς, η αρχαιοτέρα. Η έννοια του Ελληνισμού λοιπόν δεν δύναται ποτέ να ταυτιστεί προς την έννοια της Ορθοδοξίας…» (Ελ. Βενιζέλος, 1906)

Αυτή ήταν η άποψη του Βενιζέλου για το ρόλο της χριστιανικής εκκλησίας και της σχέση της με τον Ελληνισμό και τον ελληνικό πολιτισμό. Ήταν και ο πρώτος Έλληνας πολιτικός υψηλού επιπέδου που είχε τόσο σαφείς απόψεις για το παρελθόν και το ρόλο του εκκλησιαστικού μηχανισμού  στη χώρα μας.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που και ο εκκλησιαστικός μηχανισμός αντιμετώπισε πάντα εχθρικά αυτό το σημαντικότατο πολιτικό της νεότερης Ελλάδας, παρότι δεν είχε και δεν έχει καμιά αρμοδιότητα η Εκκλησία, όπως η ίδια αυτοπροσδιορίζεται, να επιλέγει φιλικές ή εχθρικές πολιτικές δυνάμεις!

Στα τέλη του 1916 ο Εθνικός Διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φρονούσε ότι η Ελλάδα ως χώρα θαλασσινή επιβάλλεται να εξέλθει στον α' παγκόσμιο πόλεμο δίπλα στις δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλογάλλοι κ.ά.), ενώ οι φιλοβασιλικές δυνάμεις και ο βασιλιάς Κων/νος θεωρητικά υπερασπίζονταν την ουδετερότητα της χώρας, στην πραγματικότητα όμως έκλιναν προ τη συμμαχία των «κεντρικών δυνάμεων» (Αυστρο-Γερμανοί, Ιταλοί κ.ά.)

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εκλεγμένος πρωθυπουργός, έχει κηρύξει ανυπακοή στον ανώτατο άρχοντα (βασιλιά) και βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής της κυβέρνησης της «Εθνικής Άμυνας». Στην πρωτεύουσα κυριαρχούν οι βασιλικοί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο να ηγείται του «Κράτους των Αθηνών». Η Ελλάδα έχει διχαστεί πολιτικά και γεωγραφικά.

Τον Νοέμβριο 1916 βομβαρδίζονται από τις γαλλικές δυνάμεις περιοχές της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα, ενέργεια που εξαγρίωσε τις φιλοβασιλικές δυνάμεις. Αυτοί κατηγόρησαν τους βενιζελικούς ως προδότες της πατρίδας και διακήρυξαν ότι: «Ο φονεύων βενιζελικόν δεν φονεύει άνθρωπον!»

Έτσι εμπεδόθηκε στην Αθήνα κύμα τρομοκρατίας κατά των βενιζελικών οπαδών. Η επιτροπή που ανέλαβε αργότερα να ερευνήσει τις καταγγελίες των θυμάτων της βίας, επιβεβαίωσε 35 φόνους, 922 παράνομες φυλακίσεις, 503 περιπτώσεις λεηλασίας και 31 αναστολές κυκλοφορίας εφημερίδων.

Σ' αυτό το διχασμό πρώτη θέση υπέρ των βασιλικών είχε η Εκκλησία της Ελλάδος. Οι μητροπολίτες της λεγόμενης «Παλαιάς Ελλάδας» υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο (οι περιοχές που είχαν ελευθερωθεί πριν από το 1912), συντάσσονται με τον Κωνσταντίνο, ενώ οι μητροπολίτες των «Νέων Χωρών» με τον Βενιζέλο.

Το Δεκέμβριο του 1916 οργανώνονται διαδηλώσεις στην Αθήνα κατά του Βενιζέλου, με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο. Οι διαδηλωτές κατευθύνονται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του τόπου. Κάθε «καλός χριστιανός» έπρεπε να ρίξει «πέτρα αναθέματος» σε μια σωρό από πέτρες, εκεί που βρίσκεται σήμερα το άγαλμα της Αθηνάς. Ταυτόχρονα επαναλάμβαναν οι συγκεντρωθέντες την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου, φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω!»

Περί τους έξι μήνες αργότερα αποσύρθηκε ο βασιλιάς υπό την πίεση της Αντάντ και ανέλαβε ο Βενιζέλος τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Εκκλησία είχε φροντίσει να συμμετάσχει στο διχασμό, στην πλευρά των οπισθοδρομικών δυνάμεων των ανακτόρων!

(βλέπε επίσης >>>)

Έρχεται ο αρχηγός κράτους

Ο κ. Αγγελος Οικονομίδης, από την Κηφισιά της Αθήνας, γράφει:

Είμαι βέβαιος ότι, όπως κάθε Πάσχα, το κράτος θα υποστεί τον εξευτελισμό να στείλει αεροπλάνο στα Ιεροσόλυμα για να μεταφέρει ένα αναμμένο κερί (το «άγιο φως») που δήθεν κατεβαίνει από τον ουρανό! Και το κερί αυτό να γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους! Αν ήμουν εγώ αρχηγός αυτού του κράτους θα είχα αμέσως παραιτηθεί. Πότε επιτέλους θα γίνει ο χωρισμός; Η Εκκλησία ας κάνει ό,τι θέλει.

(ΒΗΜΑ, 30/3/2010)

Μύθος και Λόγος

...
Παίρνω αφορμή από ένα άρθρο του δημοσιογράφου Τάκη Kαμπύλη στην Καθημερινή, το οποίο συνιστώ και στους αναγνώστες. Γράφει ο δημοσιογράφος, αναφερόμενος σε βιβλία της θεολόγου και πρώην καθολικής καλόγριας, Karen Armstrong:

H Κάρεν Αρμστρονγκ δεν είναι τυχαία από τους εγκυρότερους αναλυτές σε θέματα θρησκείας. Ξεκίνησε ως μοναχή, για να εγκαταλείψει αρκετά χρόνια μετά το μοναστήρι και να συνεχίσει τις αναζητήσεις της σε ό, τι σπουδαιότερο προσέφερε η Δύση στον σύγχρονο πολιτισμό: στο πανεπιστήμιο.

Στα βιβλία της, η Αρμστρονγκ σέβεται και τον Μύθο και τον Λόγο. Θεωρεί πως είναι απαραίτητοι στη ζωή, αρκεί ο ένας να μην μπαίνει στα χωράφια του άλλου. Ο χώρος του Μύθου κυριαρχείται από τη θρησκεία. Από την προσπάθεια του ανθρώπου να χωρέσει και να εξηγήσει την προσωρινότητά του σε ένα απρόσωπο και διαχρονικό σύμπαν.

Ο χώρος του Λόγου κυριαρχείται από τη γνώση. Από την προσπάθεια του ανθρώπου να «μετρήσει» (να εξηγήσει) και να δράσει σ' αυτό το απρόσωπο και διαχρονικό σύμπαν. Μύθος και Λόγος έχουν, σύμφωνα με την Αρμστρονγκ, μια θεμελιώδη διαφορά (και) στα δομικά τους στοιχεία. Στον Μύθο η αλήθεια είναι εξ αποκαλύψεως, ενώ αντίθετα στον Λόγο θα παραμένει σε εκκρεμότητα όσο οι αποδείξεις της διαρκώς αμφισβητούνται και ανατρέπονται. 

Τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν όταν κοσμοθεωρίες επιχείρησαν να εντάξουν τον ένα στις διαδικασίες του άλλου είναι γνωστά, κυρίως από τις δραματικές τους συνέπειες. Λαοί υπέφεραν, ως «μη καθαροί», τις συνέπειες του διαφορετικού Μύθου εκείνων που παράλληλα τον επέβαλαν και ως Λόγο. 

Αλλά η Ιστορία δεν διδάσκει ούτε διδάσκεται από τα παθήματα άλλων εποχών και άλλων κοινωνιών. Γι' αυτό και η σύγκρουση Μύθου και Λόγου δεν αντιμετωπίζεται άπαξ, αλλά διαρκώς.

Στο πλαίσιο αυτό είναι κατανοητή η θυμηδία που προκάλεσαν οι δηλώσεις του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης για το ασημένιο κοχλιάριο. Είναι όμως ακατανόητη η στάση των καναλιών και των ιατρικών συλλόγων της χώρας. Οι πρώτοι διότι αναζήτησαν την επιστημονική «αλήθεια» αυτών των δηλώσεων στους ειδικούς και οι δεύτεροι διότι δέχθηκαν να τη συζητήσουν. Ανέλαβαν έτσι την ευθύνη των συνεπειών από τον «λόγο» του κ. Ανθιμου. Το ίδιο συνέβη και με το φιλμ του Κ. Γαβρά. Ο αρμόδιος υπουργός έσπευσε να ικανοποιήσει το «αίτημα» της Συνόδου, αποδίδοντας σ' αυτήν έναν ρόλο που δεν θα μπορούσε να έχει. Eκχώρησε στον Μύθο εξουσία που πηγάζει από τον Λόγο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος πολιτικός πλειοδοτεί σε τέτοιου είδους παραχωρήσεις απέναντι στον (κάθε είδους) Μύθο. Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Αλλά στη συγκεκριμένη συγκυρία (με το νέο αίτημα για τα Ελγίνεια) η στάση του αποτελεί τεκμήριο σοβαρότητας του Λόγου της κοινωνίας μας. Η Ακρόπολη (όπως και κάθε μνημείο) δεν χρειάζεται προστασία από την Ιστορία, θα ήταν ανόητο κάτι τέτοιο, αλλά από την πραγματική απειλή της ρύπανσης. Ατμοσφαιρικής και μικροπολιτικής.

Κι αν ιεράρχες έχουν μάθει να απαιτούν την παραχάραξη κατά το δοκούν, η σύγχρονη κοινωνία έχει μάθει να αποξηραίνει τους «βάλτους». Λύνοντας έτσι τα «μυστικά» τους (και τα «φαντάσματά» τους).

Όχι στην ατιμωρησία - Ναι στη διαγραφή καταλογισμών σε δημάρχους!

Με το νόμο 3274 “Οργάνωση και λειτουργία Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης Πρώτου και Δευτέρου Βαθμού” υπήρχε το άρθρο 26, το οποίο ήταν αντιγραφή άρθρου νόμου που ψηφίστηκε το 1993, τότε που το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση.

 

(Δεξιά κάτω, εδάφιο 2): «Καταλογισμοί, οι οποίοι έγιναν για δαπάνες της προηγούμενης παραγράφου σε βάρος των αιρετών εκπροσώπων των ΟΤΑ, καθώς και των υπαλλήλων των ΟΤΑ και των υπαλλήλων ... εφόσον δεν έχουν εκτελεστεί ως τη δημοσίευση του παρόντος, δεν εκτελούνται και τα τυχόν βεβαιωθέντα ποσά διαγράφονται...»!

Η βουλευτής Α΄ Αθηνών της ΝΔ Φωτεινή Πιπιλή καταγγέλλει και αναμένει απαντήσεις από τον αρμόδιο υπουργό Γ. Ραγκούση,  ότι διάταξη στο νόμο περί "ελληνικής ιθαγένειας" ρυθμίζει αναδρομικά τη νομιμοποίηση δαπανών-άρση καταλογισμών για τη νομαρχιακή, τοπική αυτοδιοίκηση κ.α.

Ειδικότερα, ορίζει ότι οι καταλογισμοί, οι οποίοι έγιναν για δαπάνες που διενεργήθηκαν από τις νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις, τους δήμους, τις κοινότητες και τους συνδέσμους δήμων και κοινοτήτων, την περίοδο 1.1.2004 έως 30.6.2005, εφόσον αυτές αφορούν άσκηση αρμοδιοτήτων που δεν προβλέπονται ρητώς από την κείμενη νομοθεσία ή αν, παρά τη ρητή πρόβλεψή τους, συνέτρεξαν πλημμέλειες κατά τη διαδικασία ανάληψης της δαπάνης σε βάρος του προϋπολογισμού τους, δεν εκτελούνται και τα τυχόν βεβαιωθέντα ποσά διαγράφονται.

Η κ. Πιπιλή καταγγέλλει τη συνεχιζόμενη ατιμωρησία και το ανεξέλεγκτο της σπατάλης δήμων και νομαρχιών σε μια περίοδο «τιμωρίας» των πολιτών, καθώς και τη διαιώνιση, παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού και του προέδρου της Βουλής, της κατάθεσης άσχετων διατάξεων σε νομοσχέδια. Η βουλευτής ρωτά τέλος να μάθει για ποιους δήμους και νομαρχίες πρόκειται.

Με τις διατάξεις αυτές φαίνεται ότι είμαστε ένα κράτος χριστιανικό, που συγχωρεί εκείνους που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, που συγχωρεί τους καταχραστές του δημοσίου. Μια βουλή που ξέρει να συγχωρεί εαυτούς και αλλήλους. Ένας λαός που ανακυκλώνει τα ίδια πρόσωπα για δεκαετίες. Ένας λαός, γνήσιοι απόγονοι των αμαρτωλών και κλεφτών.

Αυτά βλέπουν οι ξένοι και δε μιλάνε. Τα θυμόνται και τα λένε όταν τους ζητάμε βοήθεια. Με το δίκιο τους. (πληροφορίες κι από το site "Ελεύθερο Βήμα των Αχαρνών"

Βιβλία, βιβλία

(του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ, Ελευθεροτυπία, 27/3/2010)

Σε περιόδους μεγάλης κοινωνικής ρευστότητας, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα, η ανάγνωση κάποιων καλογραμμένων επιστημονικών βιβλίων εκτός από επωφελής ενδέχεται να αποδειχτεί και «θεραπευτική»: μας υπενθυμίζει ότι, παρά τα φαινόμενα, δεν είναι όλα... μαύρα.

Oliver Sacks: Βλέποντας φωνές


ΜΤΦΡ.: Κ. Πόταγας - Α. Σπυράκου, Εκδ. «ΑΓΡΑ», ΣΕΛ. 280

Το «Βλέποντας φωνές» είναι ένα απρόσμενα συγκινητικό επιστημονικό βιβλίο που μελετά τον αινιγματικό κόσμο των κωφών. Το βιβλίο δεν επικεντρώνεται τόσο στο ίδιο το ιατρικό πρόβλημα της κωφότητας όσο στη ζωτική και εξαιρετικά επιτακτική ανάγκη των κωφών να επικοινωνήσουν χωρίς τις οικείες λέξεις. Και για να ικανοποιήσουν αυτήν ακριβώς την ανάγκη τους επινόησαν μια άρτια αλλά πολύ ιδιαίτερη «οπτική γλώσσα», τη νοηματική. Μια γλώσσα δηλαδή που τη «μιλάνε» με το σώμα τους και την «ακούνε» με την όραση.

Ο διάσημος νευρολόγος και συγγραφέας Ολιβερ Σακς, με τη χαρακτηριστική ευαισθησία και το βάθος της γραφής του, πετυχαίνει να μεταδώσει στον αναγνώστη όχι μόνο τον μεγάλο ενθουσιασμό του για τη νοηματική γλώσσα, αλλά κυρίως τον απεριόριστο θαυμασμό του για την ευρηματικότητα και την πλαστικότητα του εγκεφάλου των κωφών, που επινόησαν και χρησιμοποιούν με μεγάλη ευχέρεια αυτή την πολύπλοκη «οπτική γλώσσα». Το βιβλίο του είναι ένας πολύτιμος ταξιδιωτικός οδηγός που μας ξεναγεί στο φαινομενικά βουβό αλλά στην πραγματικότητα γεμάτο από νοήματα σύμπαν των κωφών.

G. Lynch - R. Granger: Μεγάλος Εγκέφαλος


ΜΤΦΡ.: Αζαρίας Καραμανλίδης, Εκδ. «ΚΑΤΟΠΤΡΟ», ΣΕΛ. 282

Ο,τι μας διαφοροποιεί από όλους τους προγόνους του γένους «Ανθρωπος», αλλά και από τους στενότερους σύγχρονους βιολογικούς συγγενείς μας (τους ανθρωποειδείς πιθήκους), είναι ο τεράστιος εγκέφαλος που διαθέτουμε. Πράγματι, ο εγκέφαλός μας είναι 25% μεγαλύτερος από εκείνον που διέθετε ο Homo erectus, και τουλάχιστον τέσσερις φορές μεγαλύτερος από τον εγκέφαλο των ανθρωποειδών πιθήκων.

Με το βιβλίο τους αυτό οι δύο διαπρεπείς Αμερικανοί ερευνητές του εγκεφάλου επιχειρούν να δώσουν κάποια εύλογη απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα πώς ο ογκώδης εγκέφαλός μας εξελίχθηκε στον χρόνο για να καταλήξει να γίνει η σημερινή υπερπολύπλοκη βιολογική μηχανή που παράγει την αφηρημένη σκέψη, τη συνείδηση και τα συναισθήματα που τόσο εμφανώς μάς διαφοροποιούν ως είδος μέσα στο ζωικό βασίλειο.

Για να απαντήσουν σε αυτό το τόσο θεμελιώδες για την αυτογνωσία μας ερώτημα οι συγγραφείς επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν την πιο «πρόσφατη» ιστορία και όλες τις αποφασιστικές τομές στην εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου τα τελευταία 5 εκατομμύρια χρόνια. Ενα πραγματικά συναρπαστικό βιβλίο εξαιρετικά μεταφρασμένο από τον καθηγητή Αζαρία Καραμανλίδη.

John Gribbin: Μια βιογραφία του Σύμπαντος


ΜΤΦΡ.: Ανδρέας Μιχαηλίδης, Εκδ. «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ», ΣΕΛ. 384

Πώς σταδιακά απέκτησε το Σύμπαν τις σημερινές γιγάντιες διαστάσεις του; Από πού προήλθαν και πώς συμπεριφέρονται τα σωματίδια της ύλης που συγκροτούν τα πάντα; Και τελικά πώς η άβια ύλη μπορεί να οργανώνεται αυθόρμητα και να παράγει τη ζωή; Σε τέτοια θεμελιώδη ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει αυτό το τελευταίο βιβλίο του διάσημου αστροφυσικού Τζον Γκρίμπιν, ο οποίος δικαίως θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους και εμπνευσμένους εκλαϊκευτές των σύγχρονων επιστημονικών θεωριών. Οσο για τη στρατηγική με την οποία επέλεξε να αντιμετωπίσει το δύσκολο θέμα του -τι πιο δύσκολο από τη συγγραφή μιας βιογραφίας του Σύμπαντος!-, είναι φαινομενικά απλή: καθένα από τα δέκα κεφάλαια του βιβλίου απαντά σε ένα από τα δέκα θεμελιώδη ερωτήματα που πιθανά θέτει στον εαυτό του ο μέσος αναγνώστης.

Οπως ορθά επισημαίνει ο Γιώργος Γραμματικάκης στον εκτενή πρόλογο που έγραψε για την ελληνική έκδοση του βιβλίου: «Στον συγκλονιστικό κόσμο που διαρκώς αποκαλύπτεται στα έκπληκτα μάτια μας, το βιβλίο του Gribbin μοιάζει με έναν έγκυρο ταξιδιωτικό οδηγό. Αρνείται ωστόσο να καταφύγει σε φωτογραφίες που εξωραΐζουν το τοπίο και ξεκουράζουν τον ταξιδιώτη. Προτιμά, αντίθετα, να του υποδείξει ακόμη και τα δύσβατα μονοπάτια, να προκαλέσει τη σκέψη του αντί να τον κάνει να εφησυχάσει».

Michel Serres: Το παράσιτο


ΜΤΦΡ.: Ν. Ηλιάδης, ΕΠΙΜ.: Δ. Καββαθάς, Εκδ. «ΣΜΙΛΗ», ΣΕΛ. 524

Ο Μισέλ Σερ θεωρείται διεθνώς ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους επιστημολόγους, κοινωνιολόγους και φιλοσόφους της επιστήμης. Με το πρωτότυπο έργο του επιχειρεί να θεμελιώσει μια σφαιρική και «απείθαρχη», δηλαδή όχι αποσπασματική και επιμέρους, προσέγγιση της επιστημονικής γνώσης και πρακτικής.

Ωστόσο, από το πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον συγγραφικό του έργο στα ελληνικά είχε μεταφραστεί μόνο ένα βιβλίο, «Το φυσικό συμβόλαιο» (από τις Πανεπιστημιακές Εκδ. Κρήτης σε εξαιρετική μετάφραση του Γ. Φαράκλα). Πρόσφατα, χάρη στις εκδόσεις ΣΜΙΛΗ, διαθέτουμε και ένα δεύτερο βιβλίο του, «Το παράσιτο». Ο συγγραφέας διερευνά πολυ-επιστημονικά την ασαφή και μάλλον παρεξηγημένη έννοια της παρασιτικής ζωής. Συνήθως ως «παράσιτο» θεωρείται κάθε θόρυβος που παρεμβάλλεται ή καταστρέφει τη μετάδοση μιας πληροφορίας, ταυτόχρονα είναι κάθε μικροοργανισμός που ζει σε βάρος ενός άλλου οργανισμού ή και ο «τρίτος άνθρωπος» που ανατρέπει τις καλά εδραιωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Ομως, όπως τεκμηριώνεται επαρκώς από τον Σερ, αυτή η έννοια του παρασίτου είναι ξεπερασμένη και ιδιαίτερα περιοριστική. Τόσο ως «θόρυβος» στην πληροφορική όσο και ως βιολογικοί «εισβολείς» στη βιοϊατρική, τα παράσιτα αποτελούν ανεξάλειπτους και κυρίως δημιουργικούς παράγοντες που ωθούν το σύστημα σε νέες καταστάσεις. Χωρίς παρασιτικές σχέσεις δεν υπάρχει ζωή και εξέλιξη· χωρίς θόρυβο, χάος και αταξία δεν υπάρχει πληροφορία.

Ευτύχης Μπιτσάκης: Από την πυρά στον άμβωνα


Εκδ. «ΤΟΠΟΣ», ΣΕΛ. 216

Στις μέρες μας παρατηρείται μια έκδηλη αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος όχι μόνο για τη θρησκεία αλλά και για τις λησμονημένες μέχρι πρόσφατα υπερφυσικές «εξηγήσεις». Σε μια εποχή εμπορευματοποίησης των πάντων φαίνεται σχεδόν εύλογο ότι οι περισσότεροι μορφωμένοι άνθρωποι στη Δύση αναζητούν πλέον «αλλού» το νόημα της ζωής, το οποίο προφανώς θα πρέπει να βρίσκεται έξω και πέρα από τη μάταιη και ατελέσφορη κατανάλωση προϊόντων (αδιάφορο αν αυτά είναι υλικά ή πνευματικά).

Και ποιες συνέπειες έχει για την ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψης αυτή η πρόσφατη μόδα επαναφοράς κάποιων, υποτίθεται, οριστικά «ξεπερασμένων» θρησκευτικών ή υπερφυσικών εξηγήσεων;

Σε αυτά και πολλά άλλα σχετικά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει εξαντλητικά το τελευταίο βιβλίο του γνωστού Ελληνα φυσικού και φιλόσοφου Ευτύχη Μπιτσάκη. Με αξιοζήλευτη υπομονή και ανυποχώρητη κριτική διάθεση ο συγγραφέας ανασκευάζει ένα προς ένα τα επιστημονικοφανή ιδεολογήματα που με δόλιο τρόπο προβάλλουν οι σημερινοί εραστές των υπερφυσικών «εξηγήσεων» είτε για να ιδιοποιηθούν είτε για να απορρίψουν όλες τις αμιγώς υλιστικές και σαφώς πιο ορθολογικές ερμηνείες της φύσης.

Από την πυρά στον άμβωνα, δηλαδή άλλοτε με απροκάλυπτη εχθρότητα και άλλοτε με υποκριτική αποδοχή ορισμένων κατακτήσεων της επιστήμης, ο μεταμοντέρνος επιστημονικοφανής μυστικισμός δεν αρκείται πλέον στο να προβάλλεται ως «αποκεκαλυμμένη αλήθεια», αλλά απαιτεί και την επιστημονική επιβεβαίωσή του!

Vilem Flusser: Προς το σύμπαν των τεχνικών εικόνων


ΜΤΦΡ.: Γιώργος Ηλιόπουλος, Εκδ. «ΣΜΙΛΗ», ΣΕΛ. 232

Αντικείμενο του βιβλίου είναι οι τεχνολογικές προϋποθέσεις και κυρίως οι άκρως ανατρεπτικές συνέπειες της μόνιμης πλέον έκθεσής μας στο σύμπαν των τεχνικών εικόνων· ένα απολύτως «τεχνητό σύμπαν» που έχει πλέον επιβληθεί στη ζωή των ανθρώπων. Μέσα από τις οθόνες των τερματικών των υπολογιστών ή των τηλεοράσεων, μέσα από τις φωτογραφίες και τις ταινίες του κινηματογράφου ή των βίντεο, διαμορφώνεται μια πρωτόγνωρη εικονική πραγματικότητα που τείνει να επιβληθεί και ίσως να υποβαθμίσει τη φυσική πραγματικότητα στην οποία είχαμε, μέχρι σήμερα, προσαρμόσει τις ζωές μας.

Ο συγγραφέας αυτού του εντυπωσιακού βιβλίου ήταν διάσημος φιλόσοφος και θεωρητικός της επικοινωνίας, αρκετά γνωστός και ως αντικομφορμιστής κριτικός των αναπαραστατικών τεχνών και της τεχνολογίας. Από τις σελίδες αυτού του βιβλίου του αναδύεται μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον της αυτονομίας της ανθρώπινης σκέψης. Το νέο ψηφιακό σύμπαν εικόνων έχει από τη φύση του την ικανότητα να αιχμαλωτίζει και να ασκεί μια σχεδόν υπνωτική επίδραση πάνω στον ανθρώπινο νου. Η συνθετότητα των σύγχρονων ψηφιακών εικόνων, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι τέτοια που υπερβαίνει τις βιολογικές δυνατότητες επεξεργασίας του εγκεφάλου μας, που έχει εξελιχθεί για να επεξεργάζεται τις γνώριμες αναλογικές φυσικές εικόνες. Ετσι εξηγείται η «μαγική», δηλαδή αποχαυνωτική και υποδουλωτική, επίδραση που ασκούν στον ανθρώπινο νου οι σημερινές ψηφιακές εικόνες.

Keith Devlin: Φερμά-Πασκάλ: το τελευταίο παιχνίδι


ΜΤΦΡ.: Νίκος Αποστολόπουλος, Εκδ. «ΤΡΑΥΛΟΣ», ΣΕΛ. 254

Τον Αύγουστο του 1654 ο περίφημος τζογαδόρος Αντουάν Γκομπό -διάσημος και ως Ιππότης του Μερέ- έθεσε στον πιο διάσημο μαθηματικό της εποχής ένα ερώτημα που η απάντησή του έμελλε να αλλάξει σημαντικά τον τρόπο που η ανθρώπινη σκέψη αντιλαμβάνεται και διαχειρίζεται μαθηματικά την τύχη. Το ερώτημα που έθεσε ο ευγενής Ιππότης στον αξιοσέβαστο μαθηματικό ήταν το εξής: «Πώς μπορώ να γνωρίζω, εκ των προτέρων, ότι θα κερδίσω στα ζάρια ενώ η παρτίδα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί;». Υστερα από λίγες ημέρες εντατικής σκέψης, ο Πασκάλ έδωσε στον Ιππότη μια πιθανή λύση στο πρόβλημά του. 

Επειδή όμως δεν ήταν σίγουρος για τη λύση που είχε βρει, ζήτησε τη συνδρομή ενός ιδιοφυούς ερασιτέχνη μαθηματικού, του Πιερ ντε Φερμά. Από τη μεταξύ τους αλληλογραφία θα προκύψει ένας ολότελα νέος κλάδος των Μαθηματικών: η θεωρία των πιθανοτήτων, η τυποποίηση της οποίας αργότερα θα προσφέρει ένα εκπληκτικό εργαλείο για τη μαθηματική διαχείριση του μέλλοντος και την ποσοτική εκτίμηση των παραγόντων που καθορίζουν τα παιχνίδια στην οικονομία και την πολιτική. Το βιβλίο του Κιθ Ντέβλιν, επιφανούς μαθηματικού και συγγραφέα πολλών επιστημονικών βιβλίων, αναπαράγει λεπτομερώς αυτό το διάσημο επεισόδιο στην ιστορία των Μαθηματικών, καθώς και όλες τις μετέπειτα εξελίξεις που οδήγησαν, κατά τον προηγούμενο αιώνα, σε μια πολύ ισχυρή μαθηματική θεωρία των πιθανοτήτων, η οποία μας επιτρέπει να υπολογίζουμε επακριβώς τις αριθμητικές πιθανότητες ενός μελλοντικού συμβάντος.

Γιώργος Ρουσόπουλος: Γνωσιολογία: φιλοσοφία και επιστήμη υπό το καθεστώς της παράστασης


Εκδ. «GUTENBERG», ΣΕΛ. 416

Η γνωσιολογία υπήρξε ανά τους αιώνες ένας από τους σημαντικότερους τομείς άσκησης της φιλοσοφικής σκέψης. Σήμερα, όμως, τι νόημα έχει να μιλά κανείς για γνωσιολογία; Υστερα μάλιστα και από την εντυπωσιακή πρόοδο που σημείωσαν η επιστημολογία, η γνωσιακή επιστήμη, η ψυχογλωσσολογία και οι νευροεπιστήμες, δηλαδή οι επιμέρους γνωστικοί κλάδοι που κατά τις τελευταίες δεκαετίες επιχείρησαν να απαντήσουν σε ορισμένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα που κατά το παρελθόν ανήκαν στη δικαιοδοσία της γνωσιολογίας.

Σε αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο εξετάζονται λεπτομερώς όλα τα βασικά γνωσιοθεωρητικά προβλήματα που απασχόλησαν (και εξακολουθούν να απασχολούν) τόσο την επιστημονική όσο και εκείνη τη φιλοσοφική σκέψη που εμπνέεται από τις εξελίξεις στις φυσικές επιστήμες. Το κλειδί και το βασικό εργαλείο, κατά τον συγγραφέα, για την κατανόηση όλων των εξελίξεων σχετικά με το ερώτημα «τι είναι;» και «πώς οριοθετείται η επιστημονική γνώση;», βρίσκεται στην αποσαφήνιση ή τουλάχιστον στην καλύτερη κατανόηση του τι είναι και πώς λειτουργεί μια παράσταση (στον ανθρώπινο νου, στη Λογική και συνεπώς στην επιστήμη). Εργο εξαιρετικά δύσκολο διότι, όπως αναγνωρίζει ο Γ. Ρουσόπουλος, καθηγητής Φιλοσοφίας και Επιστημολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, κάθε παράστασή μας αποτελεί μια εύπλαστη, δηλαδή ιστορικά καθορισμένη βιο-νοητική και κοινωνιο-γνωσιολογική «κατασκευή».

Thomas Crump: Συνοπτική ιστορία της επιστήμης


ΜΤΦΡ.: Αρτεμις Τρίκκα, Εκδ. «ΕΝΑΛΙΟΣ», ΣΕΛ. 554

Είναι άραγε εφικτό, τον εικοστό πρώτο αιώνα, να επιχειρήσει κάποιος να γράψει μια γενική ιστορία της επιστήμης, των μεθόδων και των βασικών εφαρμογών της; Μπορεί ένα βιβλίο -και όχι μια πολύτομη εγκυκλοπαίδεια- να χωρέσει την πολύχρονη διανοητική περιπέτεια που, κάπως γενικόλογα, περιγράφουμε ως επιστήμη;

Οσο τρελό κι αν ακούγεται ένα τόσο φιλόδοξο σχέδιο, είναι ό,τι ακριβώς έθεσε στόχο του να πετύχει ο Τόμας Κραμπ στο παρόν βιβλίο. Ο συγγραφέας, μαθηματικός και ανθρωπολόγος που δίδαξε στο Αμστερνταμ, υιοθετώντας μια αυστηρά θετικιστική και εμπειριστική προσέγγιση της ιστορίας, θεωρεί ότι η νέα ακριβής επιστήμη του Γαλιλαίου και του Νεύτωνα θριάμβευσε πάνω στην αρχαία επιστήμη «κατά βάση λόγω των οργάνων που είχε στη διάθεσή της». Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως όχημα τα επιστημονικά εργαλεία και τα όργανα που κάθε εποχή επινοούσε, επιχειρεί μια ιστορική ανασκόπηση των σημαντικότερων εξελίξεων της επιστημονικής σκέψης, εξελίξεις που θεωρεί ότι προέκυψαν από την ανακάλυψη αυτών ακριβώς των εργαλείων και οργάνων.

Οσο περιοριστική ή απλοϊκή κι αν φαίνεται μια τόσο «πεζή» πραγματιστική ανάγνωση της πολυδαίδαλης ιστορίας των επιστημονικών ιδεών, έχει, παρ' όλ' αυτά, το πλεονέκτημα να αναδεικνύει την πρακτική ή εμπειρική βάση των περισσότερων σημαντικών θεωρητικών ανακαλύψεων της δυτικής επιστήμης.

Jean de Kervasdoue: Κι αν όλα όσα λένε οι οικολόγοι δεν είναι αλήθεια;


ΜΤΦΡ: Ανδρέας Μιχαηλίδης, Εκδ. «ΠΟΛΙΣ», ΣΕΛ. 302

Ποιες είναι οι επιστημολογικές και κυρίως οι κοινωνικές συνέπειες της υπέρβασης των αυστηρών ορίων εφαρμογής μιας ορισμένης επιστημονικής μεθόδου; Τι ακριβώς συμβαίνει όταν μία, εξ ορισμού επισφαλής και δυνητικά διαψεύσιμη, επιστημονική μέθοδος και θεωρία, όπως αυτή της Οικολογίας, μετατρέπεται, από εξωεπιστημονικούς παράγοντες, σε κυρίαρχη κοινωνική ιδεολογία ή και σε άλλοθι για τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές μιας κοινωνίας;

Αυτά είναι μερικά από τα ενοχλητικά ερωτήματα που τόλμησε να θέσει, σε πείσμα των καιρών, ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου, ο οποίος δεν είναι καθόλου ένας αντιδραστικός ή συντηρητικός διανοούμενος αλλά, αντίθετα, είναι ένας προοδευτικός καθηγητής Οικονομικών της Υγείας και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Τεχνολογιών, ο οποίος αποφάσισε να υποβάλει σε επιστημονικό έλεγχο πολλές από τις υποτιθέμενες «αδιαμφισβήτητες αλήθειες» που υποστηρίζονται σήμερα από αρκετούς οικολόγους (και όχι βέβαια από την επιστήμη της Οικολογίας).

Και η έρευνά του, που καταγράφεται λεπτομερώς στις σελίδες αυτού του βιβλίου, τον οδήγησε σε ορισμένα αντιδημοφιλή συμπεράσματα: όπως π.χ. ότι συνήθως «η φύση σκοτώνει περισσότερο από την τεχνολογία». Τελικά, αν κάποια βεβαιότητα προκύπτει από την ανάγνωση αυτού του σημαντικού βιβλίου, είναι ότι η αυστηρή επιστημονική σκέψη, ακόμη και στις μέρες μας, είναι καταδικασμένη να παραμένει αιρετική!

Ένα άγνωστο είδος ανθρώπου

Αυτοί από ποιον θα σωθούν, αφού εξαφανίστηκαν εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια;

Ένα μέχρι τώρα άγνωστο είδος ανθρώπου, που έζησε πριν από 30.000 χρόνια και περισσότερο στην Κ. Ασία, πιθανολογείται από γενετικές αναλύσεις που διεξήγαγαν σε απολίθωμα ερευνητές του Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας «Μαξ Πλανκ» Λειψίας.

Η διαπίστωση αποκαλύπτει ένα περαιτέρω κύμα μετανάστευσης από την Αφρική, το οποίο κατά τους ειδικούς διαχωρίζεται από εκείνα τόσο του Homo erectus όσο και των προγόνων του Νεάντερταλ και του σύγχρονου ανθρώπου. Γενετικό υλικό από οστούν απολιθωμένου δακτύλου, ανέλυσαν εργαστηριακώς ο Γερμανός ειδικός της παλαιογενετικής Γιοχάνες Κράουζε και ο Σουηδός συνάδελφός του Σβάντε Πεέμπο. 

Συγκεκριμένα οι επιστήμονες διενήργησαν ανάλυση του DNA μιτοχονδρίων, που θωρούνται «σταθμοί παραγωγής ενέργειας» κάθε κυττάρου. Η ιδιαιτερότητα στο αντικείμενο ανάλυσης συνίσταται στο ότι αυτό κληρονομείται μόνον από πλευράς μητέρας και η εξέταση χρήζει μεγάλης προσοχής, καθώς σε απολιθωμένα οστά μεγάλης ηλικίας το DNA είναι συχνά αναμεμιγμένο με αντίστοιχο άλλων οργανισμών, είτε ομοειδών ή μυκήτων και βακτηριδίων. 

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων αποκάλυψαν ένα εντελώς νέο είδος ανθρώπου, που πιθανώς συμπληρώνει το ανθρώπινο γενεαλογικό δένδρο, αποτελώντας έναν νέο κρίκο μεταξύ του πρώιμου σύγχρονου ανθρώπου και του Νεάντερνταλ. Από την ηλικία του DNA μιτοχονδρίων -μεγαλύτερη των 30.000 χρόνων, οι ειδικοί δεν αποκλείουν, το νέο ανθρώπινο είδος να έζησε στη Ν. Σιβηρία παράλληλα με τους Νεάντερταλ και τους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου. 

Το οστούν του άγνωστου είδους, που οι Γερμανοί παλαιογενετιστές αποκαλούν εργαστηριακώς με το προσωρινό όνομα «Woman Χ», ανευρέθηκε πριν δύο χρόνια στο σπήλαιο Ντενισόβα της οροσειράς Αλτάι στη Ν. Σιβηρία. Οι γενετικές αναλύσεις του Γιοχ. Κράουζε και των συναδέλφων του δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση «Nature».

(Ολ.Κ., Ελευθεροτυπία, 26/3/2010, Πηγές: spiegel online/wissenschaft, krone.at)

Άραγε οι Νεάντερταλ είχαν υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα; Και οι άλλοι από τις νήσους Φλόρες της Ινδονησίας πρόφτασαν να "σωθούν" πριν από 12-16 χιλιάδες χρόνια που εξαφανίστηκαν; Άσε τώρα αυτούς που ανακάλυψαν στην κεντρική Ασία... Αυτοί όλοι πώς καλύπτονται από τις θρησκείες;

Πολυχρόνιο υπέρ σουλτάνου...

(click)

 

(το ξετρύπωσε ο φίλος Δημήτρης Μάστορας)

Προς την Α.Α.Μ. τον Σουλτάνο Χαμίτ τον Β'

ήχος λ/π Πα

Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο θεός,

τον Μεγαλειώτατον, τον Κραταιώτατον,

τον Γαληνότατον και Ευσπλαχνικώτατον

ημών άνακτα Σουλτάν Αβδούλ Χαμίτ

Χαν Εφένδη ημών,

Κύριε φύλαττε αυτόν εις πολλά έτη...

Κυριάρχησαν λόγω ηφαιστείων οι δεινόσαυροι

Οι ηφαιστειακές εκρήξεις επέτρεψαν στους δεινόσαυρους να κυριαρχήσουν πριν από 200 εκατ. χρόνια.

Οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν πριν από περίπου 65 εκατ. χρόνια μετά από μια πρόσκρουση ενός μεγάλου αντικειμένου (αστεροειδή ή κομήτη) στη Γη, όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις. Όμως πώς «ήρθαν στην εξουσία» πριν από 200 εκατ. χρόνια; Σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, πέτυχαν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη μας και να παραμείνουν το κυρίαρχο είδος επί σχεδόν 160 εκατομμύρια χρόνια χάρη σε διαδοχικές τεράστιες εκρήξεις ηφαιστείων.

Η νέα μελέτη, υπό την παλαιοντολόγο και καθηγήτρια γεωλογικών επιστημών Τζέσικα Γουαϊτσάιντ του πανεπιστημίου Μπράουν, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, δείχνει ότι τρομερές ηφαιστειακές εκρήξεις οδήγησαν σε μεταβολή του κλίματος, προκαλώντας την μαζική εξαφάνιση όλων των βασικών ανταγωνιστών των δεινοσαύρων, αφήνοντας ανοικτό πλέον το πεδίο για να κυριαρχήσουν οι τελευταίοι.

Οι ερευνητές ανέλυσαν διάφορα στοιχεία, όπως ίχνη φυτών και ξύλου που βρέθηκαν ενσωματωμένα σε πετρώματα που προέρχονταν από λάβα, η οποία χρονολογείται από την μαζική καταστροφή των ειδών στο τέλος της εποχής του Τριαδικού, όταν εξαφανίστηκαν τα μισά (50%) τετράποδα της ξηράς, τα μισά φυτά και το ένα πέμπτο (20%) των ειδών της θάλασσας.

Οι ερευνητές, συγκρίνοντας τις αυξομειώσεις δύο διαφορετικών ισοτόπων (μορφών) του άνθρακα, που συνέβησαν στη διάρκεια των ηφαιστειακών εκρήξεων του μακρινού παρελθόντος, διαπίστωσαν ότι είχε διαταραχθεί σημαντικά ο λεγόμενος «κύκλος του άνθρακα» στη Γη εκείνη την εποχή και είχαν αυξηθεί στα ύψη το διοξείδιο του άνθρακα και τα σωματίδια του αέρα. Αυτό θα είχε ως συνέπεια ένα «σούπερ φαινόμενο του θερμοκηπίου» και μια μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας, που τελικά θα οδήγησε στον αφανισμό μεγάλου μέρους των χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη μας, ανοίγοντας τον δρόμο στους δεινόσαυρους.

Οι επιστήμονες δεν είναι ακόμα σίγουροι ποιος ακριβώς ήταν ο μηχανισμός (αν ήταν ένας μόνο) που σκότωσε τα είδη. Ούτε μπορούν να πουν να πουν με βεβαιότητα πώς και γιατί οι δεινόσαυροι επιβίωσαν - χωρίς να αποκλείουν ότι επρόκειτο απλώς για «τυφλή τύχη» και τίποτε περισσότερο. Οι βασικοί ανταγωνιστές των δεινοσαύρων που εξαφανίστηκαν, έμοιαζαν με κροκόδειλους (crurotarsans) και εκτιμάται ότι έδιναν τρομερές και φονικές μάχες με τους δεινόσαυρους στη διάρκεια της Τριαδικής περιόδου.

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι οι ηφαιστειακές εκρήξεις πριν 200 εκατ. χρόνια (σε μια εποχή που η Β. Αμερική απομακρυνόταν από την Αφρική και δημιουργείτο ο Ατλαντικός ανάμεσά τους, διασπώντας έτσι πλέον την μέχρι τότε ενιαία υπερήπειρο Παγγαία) οδήγησαν στη διάχυση τεραστίων ποσοτήτων λάβας πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη μας, σε μια έκταση που καλύπτει περίπου 9 έως 11 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι περίπου το ένα τρίτο του μεγέθους της Σελήνης. «Μιλάμε για ένα σοβαρό τμήμα της Γης, που καλύφθηκε από λάβα», επεσήμανε η δρ Γουαϊτσάιντ.

Πρόσφατα, μια ομάδα ειδικών επιστημόνων κατέληξε με συναίνεση στο συμπέρασμα ότι ένας διαστημικός βράχος μήκους 10 - 15 χιλιομέτρων έπεσε πάνω στη Γη, στη χερσόνησο Γιουκατάν, πριν από 65 εκατ. χρόνια περίπου, προκαλώντας τον αφανισμό των δεινοσαύρων, ανοίγοντας έτσι, με τη σειρά του, το δρόμο στα θηλαστικά πλέον -και τελικά στον άνθρωπο.

(www.kathimerini.gr, 23/3/2010)

Εισήλθε ή δεν εισήλθε;

του Μανώλη Σταγάκη

Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε Πάπας μόλις ανεβαίνει στο θρόνο του, υφίσταται μια θαυματουργή πνευματική αναβάθμιση. Πώς γίνεται ακριβώς, θα σας γελάσω... Με θεία επιφοίτηση, με ταχύρυθμο ουράνιο φροντιστήριο ή με θεογονιδιακή μετάλλαξη; Πάντως το αποτέλεσμα είναι ένα: Από κει και πέρα το μυαλό του κάθε Ποντίφηκα τρέχει με χίλια! Και, φυσικά, δεν κάνει ποτέ του λάθος!

Το δήλωσε ο Πάπας λοιπόν, άρα δεν χωρά καμιά αμφιβολία. ο παρθενικός υμένας της Μαριάμ έμεινε αλώβητος! Ήταν η μόνη γυναίκα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, για την οποία υπάρχει επίσημο και αναμφισβήτητο πιστοποιητικό ότι έμεινε πάναγνη παρόλο που τεκνοποίησε! Δηλαδή ακόμα κι αν δεχτούμε την άμωμη σύλληψη, ούτε η γέννα κατάφερε να διασπάσει τον παρθενικό υμένα της. Τώρα, πώς κατάφερε να βγει ο Χριστός, αυτό είναι μια βλάσφημη απορία.

Είχαν δίκιο λοιπόν οι άγιοι Πατέρες που κατακεραύνωναν κατόπιν κάθε απλή γυναικούλα, ακόμα και τη μάνα τους την ίδια, ως ακάθαρτη και αμαρτωλή, επειδή δεν κατάφερε κι αυτή να γεννήσει διατηρώντας τον παρθενικό της υμένα άθικτο.

Γιατί όμως στην εποχή μας εξακολουθούμε να μιλάμε για τον παρθενικό υμένα μιας Εβραιοπούλας που έζησε, αν έζησε πραγματικά, δυο χιλιάδες χρόνια πριν;

Κάποτε στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα π.Χ. μαζεύτηκαν καμια εβδομηνταριά Εβραίοι με λειψές γνώσεις Ελληνικής και βάλθηκαν να μεταφράσουν την Εβραϊκή μυθολογία και θεολογία στα Ελληνικά. Ήταν το μεράκι του Πτολεμαίου Β΄ που ήθελε λέει στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας να υπάρχουν όλα τα βιβλία του κόσμου. Έφτασαν λοιπόν και στο κεφάλαιο του Ησαΐα (7-14) όπου υπάρχει η προφητεία ότι μια "νεαρή γυναίκα" θα συλλάβει αγόρι και αυτό το αγόρι θα...θα... κ.λπ.

Η εβραϊκή λέξη "αλμά" που σημαίνει "νεαρή γυναίκα" αποδόθηκε στη μετάφραση με την ελληνική λέξη “παρθένος”. Εκείνη την εποχή οι λέξεις δεν απείχαν και πολύ σημασιολογικά. Πράγματι στην αρχαία Ελλάδα παρθένος λεγόταν η νεαρή ανύπαντρη γυναίκα ανεξάρτητα από την κατάσταση του... παρθενικού της υμένα. Παρθενογένεση σήμαινε απλά ότι η μητέρα δεν ήταν παντρεμένη. Αργότερα η παρθένος πήρε, σχεδόν αποκλειστικά, την έννοια της γυναίκας που δεν είχε σαρκική επαφή με άντρα.

Ήρθαν κατόπιν τα Ευαγγέλια. Τα Ευαγγέλια που φτιάχτηκαν να υπηρετήσουν τους στόχους μιας "νέας θρησκείας", ακολουθώντας, υποτίθεται, τα έργα και τις ημέρες κάποιου θαυματοποιού της εποχής.

Απώτερος στόχος όμως, τα όσα ιστορούν να δεθούν με την Εβραϊκή γενεαλογία και θεολογία, έτσι που η Παλαιά Διαθήκη να γίνει αναπόσπαστο τμήμα του νέου δόγματος και ο Εβραϊσμός να μπεί απ' το παράθυρο στη συνείδηση των λαών. Υπηρετώντας παράλληλα τις δεσποτικές εξουσίες. Φυσική συνέπεια ήταν οι άπειρες αντιφάσεις, ανακολουθίες, άτεχνες συρραφές, διορθώσεις εκ των υστέρων κ.λπ. Έτσι ο κατασκευαστής του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου θεώρησε απαραίτητο να κολλήσει τη γέννηση του θαυματοποιού με την προφητεία του Ησαΐα. "Αλμά" έλεγε ο Ησαΐας, "παρθένος" μετάφρασαν οι εβδομήντα, παρθένα έβαλε κι αυτός.

Όταν ο ιουδαιοχριστιανισμός έγινε εξουσία και ξεκίνησε τον λυσσαλέο του αγώνα κατά του Πολιτισμού, ιδιαίτερα του Ελληνικού, μαζί με την καταστροφή αμαρτωλών βιβλίων, έργων τέχνης, μνημείων κ.λπ, φρόντισε να χτυπήσει και την ουσία της Ελληνικής κοσμοθέασης που ήταν η χαρά της ζωής. Έτσι άρχισε η συστηματική εκστρατεία ενάντια στη διασκέδαση, το γέλιο και τον έρωτα. Ο Ι. Χρυσόστομος έγραψε ολόκληρη διατριβή για να πείσει ότι ο Χριστός δεν γέλασε ποτέ!

Κύριος στόχος όμως έγινε ο Έρωτας που από μέγιστος Θεός-Σύμβολο της δημιουργίας και βασικός συντελεστής για μια ισορροπημένη προσωπικότητα, κατηγορήθηκε ως πηγή πάσης αμαρτίας. Και η γυναίκα κατ' επέκταση ως... σκεύος αμαρτωλής ηδονής!

Έτσι οι πρώτοι "Πατέρες της Εκκλησίας", οι... μεγάλες αυτές "διαταραγμένες προσωπικότητες" κομπλεξικών και μισανθρώπων, που σήμερα τιμούνται ως... προστάτες της Ελληνικής Παιδείας, δημιούργησαν μια άρρωστη λατρεία της παρθενίας. Με πρόσχημα πάντα την αναφορά του Ματθαίου θεοποίησαν την παρθένα όχι με την έννοια της ανύπαντρης κοπέλας αλλά με την έννοια του άθικτου παρθενικού υμένα!

Με ακραίες επιθέσεις κατά του έρωτα, παράνομου ή νόμιμου, και κατάρες κατά των γυναικών, οι οποίες, όλες χωρίς καμιά εξαίρεση, ήταν αμαρτωλές, όργανα του Σατανά! Τις συνέκριναν φυσικά με τη μία, τη μοναδική, τη γυναίκα που κατάφερε να γεννήσει χωρίς σεξουαλική επαφή! Για να φτάσουμε στη διεστραμμένη και παρανοϊκή άποψη, που έγινε κανόνας από τους Άγιους Πατέρες, ότι η κάθε γυναίκα που ακολουθούσε τη φύση της ήταν υπόλογη διότι δεν κατάφερε να διατηρήσει δια θαύματος την παρθενιά της!

Ποτέ η γυναίκα σε όλη την ιστορία της δεν έπεσε τόσο χαμηλά. Περιφρονημένη, καθυβριζόμενη, διασυρόμενη από τους Ιεράρχες, χωρίς καμιά οντότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα, ακόμα και χωρίς ψυχή! Ναι, χωρίς ψυχή! Η μισογυνική υστερία έφτασε και ως αυτό το σημείο. Με επίσημες αποφάσεις οι πρώτες Σύνοδοι απεφάνθησαν ότι η γυναίκα δεν έχει ψυχή! Μόνο τον 6ο αιώνα καινούργια απόφαση, της επέστρεψε την... ψυχή, διατηρώντας όμως όλους τους χαρακτηρισμούς περί ρυπαρού και αμαρτωλού όντος.

Και η αρρωστημένη λατρεία της παρθενίας αγκάλιασε φυσικά και τους ίδιους τους Άγιους Πατέρες που αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη επαφής με το ρυπαρό φύλο, προτρέποντας και τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Η παράνοια αυτή ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην άνθηση της ομοφυλοφιλίας στους ιερατικούς κύκλους με την επισημοποίηση των "αδελφικών" ζευγών και τη σύνταξη ακόμα και ειδικής "γαμήλιας" τελετής!

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Αυγουστίνος κ.α. ήταν από τους φανατικούς κήρυκες της αντιερωτικής καμπάνιας, ενώ ένας άλλος πατέρας, ο Ωριγένης, αποφάσισε να αυτοευνουχιστεί για να σιγουρευτεί ότι δεν θα υποκύψει στον πειρασμό!

Αλλά η ζωή φυσικά δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στους κανόνες κάποιων διεστραμμένων εγκεφάλων. Το πρωταρχικό στοιχείο της, ο Ερωτας, επανήλθε στη φυσιολογική του θέση όταν σάπισε το θεοκρατικό Βυζάντιο και η Αναγέννηση ξαναβρήκε τις ζωοδότρες πνοές του Ελληνικού πολιτισμού.

Τα Ευαγγέλια μπήκαν κάτω από τον έλεγχο της έρευνας. Εντοπίστηκαν οι αντιφάσεις, οι αφέλειες και τα ψεύδη τους. Αμφισβητήθηκαν όχι μόνο τα θαύματα και η "διά του κρίνου σύλληψη" αλλά και η ίδια η ύπαρξη του Γιεσούα σαν ιστορικού προσώπου. Άλλοι πάλι μελετώντας τα, "απέδειξαν" ότι η μητέρα του Γιεσούα, Μαρία, είχε και άλλα παιδιά, ενώ κάποιοι έδωσαν τη χαριστική βολή στο μισογυνισμό του Χριστιανισμού, ανακαλύπτοντας ότι ο Γιεσούα είχε σχέσεις με γυναίκες και μάλιστα είχε παντρευτεί, στον εν Κανά γάμο, τη Μαγδαληνή!

Επιστημονική έρευνα και παραφιλολογία τράβηξαν το δρόμο τους, η πρώτη γκρεμίζοντας τους χοντροκομένους μύθους και η δεύτερη δημιουργώντας καινούργιους με "Αγια Δισκοπότηρα" και απογόνους του Γιεσούα!

Ο Χριστιανισμός όμως, ως Δούρειος Ίππος του Εβραϊσμού, μετά από αιώνων διωγμούς, απειλές και γενοκτονίες, είχε καταφέρει να ριζώσει για τα καλά στο πίσω μέρος των εγκεφάλων εκατομμυρίων πιστών. Είχε γίνει πια "παράδοση" και καμιά λογική δεν τον κουνούσε.

Μια παράδοση που είναι πανίσχυρη και σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο "νέος μας" αρχιεπίσκοπος σε λόγο του στη Μητρόπολη, ενώπιον σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας, να πετά την πιο χοντρή ανθελληνική κοτσάνα και κανείς να μην τολμά να τον βάλει στη θέση του. Να λέει, ότι ο πολιτισμός άρχισε στην Ελλάδα με την... έλευση του χριστιανισμού και αυτόν τον πολιτισμό πρέπει να αναδεικνύουν διανοούμενοι και καλλιτέχνες, και να τον ακούν όλοι σαν μαθητούδια με ευλάβεια.

Παρ' όλα αυτά η πανίσχυρη πάντα Εκκλησία αναγκάζεται κατά καιρούς να επαναδιατυπώνει τα παράλογα δόγματά της, αδιαφορώντας για τη σύγκρουσή τους με την κοινή λογική. Είτε επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργή δύναμη της εικόνας του "Αξιον Εστί", είτε πιστοποιώντας τη... θεϊκή παρέμβαση στο άναμμα του... Αγίου Φωτός, είτε υπερασπιζόμενη με το Αλάθητο του Πάπα την παρθενία της Μαριάμ!

Επανερχόμαστε λοιπόν στο μέγα θέμα περί παρθενίας! Το οποίο, για την περίπτωση που εξετάζουμε, συνοψίζεται στο ερώτημα: Εισήλθε ή δεν εισήλθε φυσιολογικά ο "άγγελος με το κρίνο" στην Μαριάμ;

Γιατί αν εισήλθε, τότε η παρθενία πάει περίπατο. Εκτός αν, μετά την "εισαγωγή", επενέβη θεϊκό χέρι και την αποκατέστησε με μια θαυματουργή παρθενορραφή! Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα "ιερά ευαγγέλια" ότι συνέβη εκείνο το πρωινό που η Μαριάμ δέχτηκε μια βίζιτα: "...απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ... προς παρθένον μεμνηστευμένη ανδρί, τώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ, και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε, "χαίρε κεχαριτωμένη"... η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αυτή "Μή φοβού Μαριάμ...και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν..." (Λουκάς κεφ. Α, στίχ. 26-35)

Το παραπάνω εδάφιο είναι πραγματικό περιβόλι από το οποίο ο προσεχτικός κηπουρός μπορεί να δρέψει ζουμερούς και σκανδαλιστικούς καρπούς. Αλλά και να γελάσει με τις κωμικές προσπάθειες των σημερινών μεταφραστών να καλύψουν τα αυτονόητα.

Κεντρική επί της ουσίας είναι η φράση "εισελθών ο άγγελος προς αυτήν". Εισέρχομαι σημαίνει μπαίνω μέσα. Θα 'λεγε κανείς ότι ο άγγελος μπήκε μέσα στο σπίτι της Μαριάμ. Όμως το αντικείμενο περιέργως είναι η ίδια η Μαριάμ, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το "προς αυτήν"...

Ας δούμε λοιπόν από άλλα βιβλικά κείμενα τί ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση: "είπε δε Σάρα προς Αβραάμ "Ιδού συνέκλεισε με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής..." O δε Αβραάμ, άλλο που δεν ήθελε, δέχτηκε την... ανήθικη πρόταση της γυναίκας του και: "...εισήλθε προς Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι εν γαστρί έχει..." (Γένεσις ιστ' 2)

Σόι όμως πάει το βασίλειο γιατί το ίδιο έκανε και η Ραχήλ με τη δούλη της Βαλλάν:  "και έδωκεν αυτώ Βαλλάν, την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ" (Γένεσις λ,4)

Αλλά και ο Δαυίδ όταν του γυάλισε κάποια γυναίκα που λουζόταν, έστειλε αγγέλους να του τη φέρουν και στη συνέχεια: "...έλαβε αυτήν και εισήλθε προς αυτήν, και εκοιμήθη μετ'αυτής, και εν γαστρί έλαβεν η γυνή..." (Σαμουήλ Β' ια 2-21)

Πανομοιότυπη λοιπόν η έκφραση σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια πάντοτε έννοια. "Εισέρχομαι" προς μία γυναίκα σημαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία "Συνευρίσκομαι" με αυτήν.

Θέλετε τώρα να γελάσετε; Ακούστε πώς μεταφράζει το εδάφιο στο κατά Λουκάν ο σοφώτατος κύριος Π. Ν. Τρεμπέλας υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας: "και αφού εμβήκεν ο άγγελος εις το δωμάτιον της, της είπε..." Ανασκολόπιση του κειμένου με την Μαριάμ να γίνεται δωμάτιο!

Ας πάμε όμως παρακάτω, στην επόμενη φράση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά το είδος της "εισαγωγής". "...και διελογίζετο αύτη, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος...

Δεν χρειάζονται καν γνώσεις των αρχαίων Ελληνικών. Η παλιά καθαρεύουσα του Γυμνάσιου είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι η Μαριάμ ταράχτηκε από το αισχρό, χυδαίο φίλημα που δέχτηκε από τον "άγγελο". Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο "ποταπός ασπασμός";

Θαυμάστε τώρα τον κ. Π. Ν. Τρεμπέλα και την... κεραμίδα που μας πετάει κατακέφαλα για να σφραγίσει το μικρό παράθυρο αλήθειας του ευαγγέλιου. "... και εσκέπτετο μέσα της, ποίαν σημασίαν και ποίον σκοπόν να είχε ο χαιρετισμός ούτος."

Το αισχρό φίλημα, που όλοι ξέρουμε ότι για να είναι αισχρό συνοδεύεται και από "ξεδιάντροπες" πράξεις, έγινε απλός και αθώος χαιρετισμός!  Κατόπιν τούτου ο κ. Τρεμπέλας πήγε ήσυχος για ύπνο βαθύ, ύπνο του... δικαίου ανδρός που εξετέλεσε το χρέος του απέναντι σ' αυτούς που ευνούχισαν πολιτιστικά το λαό μας και τον αποκοίμησαν με ψέματα και παραμύθια.

Ο δε Πάπας βγήκε το 1987 να μας επιβεβαιώσει με το... αλάθητο του ότι είμαστε ηλίθιοι...

Εγώ να προσθέσω μόνο ότι, όποια ιστορία αυτής της θρησκείας κι αν πιάσεις, είναι επινοημένη και συναρμολογημένη... Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγήκε μέσα από τις παραδόσεις κάποιου λαού, αλλά κατασκευάστηκε με κομμάτια από άλλες θρησκείες για να ικανοποιεί -σκέφτηκαν- τους πάντες και να αξιοποιείται εύκολα από την εξουσία! (Οι εικόνες δείχνουν τη διαχρονική αξιοποίηση φτερωτών ανδρών ή γυναικών για τη μεταφορά μηνυμάτων από τους θεούς στους πιστούς, από τους Βαβυλώνιους και τους Ασσύριους, μέχρι τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς)

Άλλο ένα κείμενο για το ίδιο θέμα 

του Raibeart Cailean

Αφού είδαμε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε 4 χρόνια μετά το θάνατο του Ηρώδη (πράγμα που δεν τον εμπόδισε να σφάξει τα νήπια, όντας πεθαμένος), ας αφήσουμε τις ανοησίες των απολογητών και ας πάμε πάλι στις ασυναρτησίες της Καινής Διαθήκης...

Όπως ισχυρίζονται οι ευαγγελιστές, η Μαρία συνέλαβε τον Ιησού χωρίς φυσική επαφή. Το θαυμάσιο γεγονός αναγγέλεται από τον άγγελο υπηρεσίας στους γονείς και συγκεκριμένα:

• Μόνο στον Ιωσήφ (Ματθ. 1:20)
• Μόνο στη Μαρία (Λουκ. 1:30-31)

Ενώ λοιπόν ο Ματθαίος μας πληροφορεί πως ο άγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ, ο Λουκάς μας ενημερώνει πως αυτός παρουσιάστηκε στη Μαρία. Φυσικά δεν μπορεί πάλι να είναι και τα δύο σωστά, οπότε ένας απ’αυτούς τους δύο κάνει λάθος. Οι χριστιανοί συχνά, προσπαθώντας να γεφυρώσουν τις αντιφάσεις, προβαίνουν σε σύνθεση των ευαγγελίων: «Ο άγγελος παρουσιάστηκε και στους δύο» λένε. «Απλά ο Λουκάς μας περιγράφει την επίσκεψή του στη Μαρία ενώ ο Ματθαίος την επίσκεψή του στον Ιωσήφ». Βέβαια, από το ευαγγέλιο του κάθε ευαγγελιστή δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Ο καθένας είναι σαφής ως προς αυτό που περιγράφει. Αν ο Ματθαίος πίστευε ή/και γνώριζε πως ο άγγελος παρουσιάστηκε και στη Μαρία, γιατί δεν το αναφέρει; Γνωρίζει πως μερικά χρόνια αργότερα θα το αναφέρει ο Λουκάς ή κάνει οικονομία στο μελάνι;

Μπορεί οι αυθαίρετες ερμηνείες και οι δικαιολογίες των απολογητών να μην έχουν ούτε θεολογική ούτε καν λογική βάση, αλλά ομολογουμένως είναι αρκούντως διασκεδαστικές.

Στο θέμα της αναγγελίας της σύλληψης του Ιησού, οι ευαγγελιστές, εκτός από το πρόσωπο στο οποίο παρουσιάζεται ο άγγελος, διαφωνούν και ως προς το χρόνο που παρουσιάζεται. Συγκεκριμένα, ο Ματθαίος υποστηρίζει πως ο άγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ μετά τη σύλληψη ενώ ο Λουκάς λέει πως αυτός παρουσιάστηκε στη Μαρία πριν τη σύλληψη.

Απορίας άξιο είναι από πού αντλούν τις πληροφορίες τους και οι δύο ευαγγελιστές, από τη στιγμή που δεν είναι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων και ειδικά στο ευαγγέλιο του Ματθαίου. Αν υποθέσουμε πως το ευαγγέλιο είναι όντως του Ματθαίου, ο οποίος γνώρισε τον Ιησού στα τριάντα του, πώς γνωρίζει τι είχε ονειρευτεί ο πατέρας του Ιησού τριάντα χρόνια πριν; Μήπως ο Ματθαίος γράφει πάλι τις συνηθισμένες του φαντασιώσεις;

Το θέμα όμως της αναγγελίας από τον άγγελο στη Μαρία ότι θα συλλάβει τον Ιησού έχει ένα σημείο που αξίζει την προσοχή μας: Λέει ο Λουκάς:

«Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν, είπε...» (Λουκ. 1:28)

Το σημείο που μας προβληματίζει είναι εκείνο το «εισελθών προς αυτήν», που βάζει φαρδιά-πλατιά ο Λουκάς. Δεν πρόκειται για δηλωτικό μιας αθώας επίσκεψης. Στην «Αγία Γραφή», όπου χρησιμοποιείται ο συγκεκριμένος όρος, δηλώνει τη γενετήσια πατροπαράδοτη πράξη με την οποία συλλαμβάνουν οι γυναίκες. Την ίδια έκφραση, πάντα με το ίδιο νόημα, τη συναντάμε σε πολλά σημεία της Βίβλου:

«Είπεν δε Ιακώβ τω Λάβαν: άποδος την γυναίκα μου πεπλήρωνται γαρ αι ημέραι μου, όπως εισέλθω προς αυτήν» (Γέν. 29:21)

«Λαβών Λάβαν Λείαν τη θυγατέρα αυτού εισήγαγεν αυτήν προς Ιακώβ και εισήλθεν προς αυτήν ο Ιακώβ» (Γεν. 29:23)

«Εισήλθεν δε προς αυτήν Ιακώβ. Και συνέλαβε Βάλλα η παιδίσκη Ραχήλ και έτεκεν τω Ιακώβ υιον» (Γεν. 30:4-5)

«Εισήλθεν δε προς αυτήν Ιακώβ και συνέλαβε Ζέλφα η παιδίσκη Λεία και έτεκεν τω Ιακώβ υιόν» (Γεν. 30:10)

«....είπεν δε Σάρα προς Άβραμ “Ιδού συνέκλινέ με Κύριος του μη τίκτειν” είσελθε ουν προς την παιδίσκην μου , ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής , υπήκουσε δε Άβραμ της φωνής Σάρας...Και εισήλθε προς Άγαρ και συνέλαβε , και είδεν ότι εν γαστρί έχει» (Γεν. 16:2)

και πολλά άλλα εδάφια, ων ουκ έστι αριθμός, όλα με το ίδιο νόημα.

Το νόημα της φράσης «εισελθών προς αυτήν» είναι φανερό και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ή παρερμηνείας. Αν συνδυάσουμε τη φράση αυτή με τη γενική συμπεριφορά του αγγέλου προς τη Μαρία (η οποία θεωρεί τον ασπασμό του αγγέλου «ποταπό» - ποιός ξέρει πώς έγινε) αλλά και με τη στάση του Λουκά που σε κανένα σημείο του ευαγγελίου του δεν κάνει λόγο για «παρθένο Μαρία» μετά την επίσκεψη του αγγέλου αλλά μιλάει μόνο για Μαρία, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως ενδεχομένως ο Λουκάς να περιγράφει τη φυσιολογική σύλληψη του Ιησού με τη βοήθεια κάποιου απεσταλμένου του θεού – πιθανώς κάποιου μέλους του ιερατείου - με το όνομα Γαβριήλ ο οποίος «εισήλθεν προς αυτήν» προκειμένου να συλλάβει η Μαρία.

Η Μαρία γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει πρόβλημα με την εγκυμοσύνη της, από τη στιγμή που δεν προέρχεται από το σύζυγό της, γεγονός που (σύμφωνα με τους άσχετους ευαγγελιστές) θα την οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο λιθοβολισμό ή (σύμφωνα με το νόμο των Εβραίων) στο στραγγαλισμό. Μας το επιβεβαιώνει ο Ματθαίος που αναφέρει σχετικά πως:

«πριν έλθουν σε επαφή (ο Ιωσήφ και η Μαρία) βρέθηκε με μωρό από το “Άγιο Πνεύμα”» (Ματθ. 1:18)

Η θεωρία της παρθενογένεσης του Ιησού εφευρέθηκε από τους πρώτους χριστιανούς αντιγράφοντας τους ρωμαϊκούς και παγανιστικούς μύθους (η γέννηση ενός γιου του θεού από παρθένο είναι ρωμαϊκή πρόληψη), για να αλλάξει την άποψη που ήταν ευρέως διαδεδομένη τα πρωτοχριστιανικά χρόνια πως η Μαρία ήταν η μοιχαλίδα σύζυγος ενός ξυλουργού. Η άποψη αυτή αποτυπώνεται καθαρά στο έργο του νεοπλατωνικού φιλόσοφου Κέλσου «Λόγος αληθής ή κατά χριστιανών» (το οποίο εξαφάνισαν οι χριστιανοί, όπως και πολλά άλλα).

Έπειτα, είναι και η στάση της Μαρίας. Ενώ της λέει ο άγγελος (αφού εισήλθε προς αυτήν) πως θα συλλάβει με πνεύμα άγιο, δεν ενημερώνει τον Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ διαπιστώνει μόνος του, μετά από μήνες, όταν άρχισαν να φαίνονται τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης, πως η Μαρία είναι έγκυος. Η Μαρία δεν του έχει πει τίποτε κι αυτόν τον ζώνουν τα φίδια, καθώς αναρωτιέται πώς έμεινε αυτή έγκυος πριν αυτός την ακουμπήσει (Ματθ. 1:18). Παρ’όλο που ο άγγελος ήταν σαφής, η Μαρία φαίνεται να ντρέπεται για την εγκυμοσύνη της κι αποφεύγει να το πει στον Ιωσήφ, ο οποίος τελικά το μαθαίνει από κάποιον τρίτο (άλλον άγγελο). Φαίνεται πως και την εποχή εκείνη, ο σύζυγος το μάθαινε τελευταίος.

Γιατί όμως να ντρέπεται η Μαρία να ομολογήσει την κατάστασή της στον σύζυγό της, από τη στιγμή που ο ίδιος ο άγγελος τη βεβαίωσε ότι είχε επιλεγεί από τον ίδιο το Γιαχωβά να γεννήσει το παιδί του; Δεν θα έπρεπε όλο χαρά να αναγγείλει το ευχάριστο γεγονός στον άντρα της; Κι όμως, ο Ιωσήφ δεν μαθαίνει τίποτε από τη Μαρία. Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως ο Ιωσήφ δεν είχε ιδέα για το «Πνεύμα Αγίου» που κατέστησε έγκυο τη Μαρία, και αναγκάζεται ο άγγελος να του τα εξηγήσει στον ύπνο του (Ματθ. 1:20). Για να καταλάβει όμως ο Ιωσήφ ότι η Μαρία ήταν έγκυος, σημαίνει πως είχε περάσει τουλάχιστον ένα χρονικό διάστημα πέντε-έξι μηνών, οπότε άρχισε να φαίνεται η εγκυμοσύνη. Έξι μήνες και η Μαρία δεν του έχει πει τίποτε απολύτως. Παράξενη πραγματικά συμπεριφορά από κάποιαν που υποτίθεται ότι την έχει διαλέξει ο θεός.

Εφόσον όμως η όλη ιστορία της σύλληψης του Ιησού βασίζεται σε όνειρα και σε αγγέλους, γιατί να δώσει κανείς περισσότερη σημασία και πιστοποιητικά αξιοπιστίας σ’αυτήν απ’ό,τι θα έδινε σε μια παρόμοια ιστορία που οδηγούσε στην ίδια ακριβώς κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι μητέρες άλλων θεών προγενέστερων του Ιησού; Γιατί για παράδειγμα η μητέρα του Μίθρα δεν μπορούσε να γεννήσει ένα θεό χωρίς σεξουαλική πράξη και μπορούσε να το κάνει η Μαρία (που στο κάτω-κάτω έχουμε και την ύποπτη «είσοδο προς αυτήν» του αγγέλου);

Δεν θα πρέπει φυσικά να ξεχνάμε το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την παράθεση των δύο γενεαλογιών από τους ευαγγελιστές όσο και από την παράθεση από τους ίδιους της «θαυματουργής» σύλληψης του Ιησού. Εφ’όσον και οι δύο αναγνωρίζουν ευθέως πως ο Ιησούς κατάγεται απ’ευθείας από το θεό και γνωρίζουν τα εβραϊκά έθιμα και νόμους περί καταγωγής, γιατί ιδρώνουν (και ιδρώνουν πολύ) να μας πείσουν πως ο πατέρας του, ο Ιωσήφ, κατάγεται απ’ευθείας από το Δαβίδ και πως ο Ιησούς έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις να είναι ο Μεσσίας; Εδώ είναι θεός ο ίδιος, ανώτατος απ’όλους τους Μεσσίες μαζί. Δεν γνωρίζουν πως ο Ιησούς με τον Ιωσήφ δεν έχουν καμία σχέση; Δεν γνωρίζουν πως μόνον ο φυσικός γιος του Ιωσήφ θα μπορούσε να κληρονομήσει τη βασιλική καταγωγή του πατέρα του; Μήπως τελικά οι ευαγγελιστές πιστεύουν πως ο Ιησούς είναι ο φυσικός γιος του Ιωσήφ και πως συνελήφθη με απολύτως φυσικό τρόπο και όλα αυτά που αναφέρονται σε «αγγέλους» που εισέρχονται προς τη Μαρία, σε «αγγέλους» που εμφανίζονται στον ύπνο του Ιωσήφ και σε συλλήψεις χωρίς επαφή είναι μεταγενέστερες προσθήκες;

Η ιδέα της μεταγενέστερης πρόσθεσης της ιδέας της παρθενογένεσης του Ιησού υποστηρίζεται και από το υπόλοιπο του ευαγγελίου. Ενώ τα πρώτα κεφάλαια του Λουκά και του Ματθαίου υποστηρίζουν πως τόσο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όσο και η μητέρα του Ελισάβετ αλλά και η Μαρία αναγνωρίζουν την μεσσιανικότητα του Ιησού, παρακάτω, στο κεφάλαιο 11:2-3 του Ματθαίου και στο 7:19-20 του Λουκά βλέπουμε πώς ο Ιωάννης είχε τις αμφιβολίες του σχετικά με τη θεϊκότητα του Ιησού. Ακόμη κι ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του μας πληροφορεί πως ούτε τα αδέλφια του δεν πίστευαν σ’αυτόν:

«ουδέ γαρ οι αδελφοί αυτού επίστευον εις αυτόν» (Ιωάν. 7:5)

Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η μητέρα του Ιησού θα άφηνε τα υπόλοιπα παιδιά της στην άγνοια σχετικά με την θεϊκή καταγωγή του αδελφού τους; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η Μαρία θα ξεχνούσε όλα εκείνα τα θαυμαστά που είχαν γίνει σχετικά με τη σύλληψη του Ιησού και θα συντασσόταν με το πλήθος που κρατούσαν τον Ιησού γιατί θεωρούσε ότι ήταν «εκτός ελέγχου»;

Πολλοί μελετητές, ακόμη και χριστιανοί θεολόγοι θεωρούν πως τα πρώτα κεφάλαια του Λουκά προστέθηκαν εκεί πολύ μετά τη συγγραφή του ευαγγελίου του, όπως για παράδειγμα ο Arthur Wright, θεολόγος και ιερέας, που θεωρεί πως το πρώτο, το δεύτερο και το μισό από το τρίτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του Λουκά δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο και αποτελούν μεταγενέστερες προσθήκες (A. Wright, “Some New Testament problems”, 2008, σελ. 14).