του Μανώλη Σταγάκη
Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε Πάπας μόλις ανεβαίνει στο θρόνο του, υφίσταται μια θαυματουργή πνευματική αναβάθμιση. Πώς γίνεται ακριβώς, θα σας γελάσω... Με θεία επιφοίτηση, με ταχύρυθμο ουράνιο φροντιστήριο ή με θεογονιδιακή μετάλλαξη; Πάντως το αποτέλεσμα είναι ένα: Από κει και πέρα το μυαλό του κάθε Ποντίφηκα τρέχει με χίλια! Και, φυσικά, δεν κάνει ποτέ του λάθος!
Το δήλωσε ο Πάπας λοιπόν, άρα δεν χωρά καμιά αμφιβολία. ο παρθενικός υμένας της Μαριάμ έμεινε αλώβητος! Ήταν η μόνη γυναίκα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, για την οποία υπάρχει επίσημο και αναμφισβήτητο πιστοποιητικό ότι έμεινε πάναγνη παρόλο που τεκνοποίησε! Δηλαδή ακόμα κι αν δεχτούμε την άμωμη σύλληψη, ούτε η γέννα κατάφερε να διασπάσει τον παρθενικό υμένα της. Τώρα, πώς κατάφερε να βγει ο Χριστός, αυτό είναι μια βλάσφημη απορία.
Είχαν δίκιο λοιπόν οι άγιοι Πατέρες που κατακεραύνωναν κατόπιν κάθε απλή γυναικούλα, ακόμα και τη μάνα τους την ίδια, ως ακάθαρτη και αμαρτωλή, επειδή δεν κατάφερε κι αυτή να γεννήσει διατηρώντας τον παρθενικό της υμένα άθικτο.
Γιατί όμως στην εποχή μας εξακολουθούμε να μιλάμε για τον παρθενικό υμένα μιας Εβραιοπούλας που έζησε, αν έζησε πραγματικά, δυο χιλιάδες χρόνια πριν;
Κάποτε στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα π.Χ. μαζεύτηκαν καμια εβδομηνταριά Εβραίοι με λειψές γνώσεις Ελληνικής και βάλθηκαν να μεταφράσουν την Εβραϊκή μυθολογία και θεολογία στα Ελληνικά. Ήταν το μεράκι του Πτολεμαίου Β΄ που ήθελε λέει στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας να υπάρχουν όλα τα βιβλία του κόσμου. Έφτασαν λοιπόν και στο κεφάλαιο του Ησαΐα (7-14) όπου υπάρχει η προφητεία ότι μια "νεαρή γυναίκα" θα συλλάβει αγόρι και αυτό το αγόρι θα...θα... κ.λπ.
Η εβραϊκή λέξη "αλμά" που σημαίνει "νεαρή γυναίκα" αποδόθηκε στη μετάφραση με την ελληνική λέξη “παρθένος”. Εκείνη την εποχή οι λέξεις δεν απείχαν και πολύ σημασιολογικά. Πράγματι στην αρχαία Ελλάδα παρθένος λεγόταν η νεαρή ανύπαντρη γυναίκα ανεξάρτητα από την κατάσταση του... παρθενικού της υμένα. Παρθενογένεση σήμαινε απλά ότι η μητέρα δεν ήταν παντρεμένη. Αργότερα η παρθένος πήρε, σχεδόν αποκλειστικά, την έννοια της γυναίκας που δεν είχε σαρκική επαφή με άντρα.
Ήρθαν κατόπιν τα Ευαγγέλια. Τα Ευαγγέλια που φτιάχτηκαν να υπηρετήσουν τους στόχους μιας "νέας θρησκείας", ακολουθώντας, υποτίθεται, τα έργα και τις ημέρες κάποιου θαυματοποιού της εποχής.
Απώτερος στόχος όμως, τα όσα ιστορούν να δεθούν με την Εβραϊκή γενεαλογία και θεολογία, έτσι που η Παλαιά Διαθήκη να γίνει αναπόσπαστο τμήμα του νέου δόγματος και ο Εβραϊσμός να μπεί απ' το παράθυρο στη συνείδηση των λαών. Υπηρετώντας παράλληλα τις δεσποτικές εξουσίες. Φυσική συνέπεια ήταν οι άπειρες αντιφάσεις, ανακολουθίες, άτεχνες συρραφές, διορθώσεις εκ των υστέρων κ.λπ. Έτσι ο κατασκευαστής του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου θεώρησε απαραίτητο να κολλήσει τη γέννηση του θαυματοποιού με την προφητεία του Ησαΐα. "Αλμά" έλεγε ο Ησαΐας, "παρθένος" μετάφρασαν οι εβδομήντα, παρθένα έβαλε κι αυτός.
Όταν ο ιουδαιοχριστιανισμός έγινε εξουσία και ξεκίνησε τον λυσσαλέο του αγώνα κατά του Πολιτισμού, ιδιαίτερα του Ελληνικού, μαζί με την καταστροφή αμαρτωλών βιβλίων, έργων τέχνης, μνημείων κ.λπ, φρόντισε να χτυπήσει και την ουσία της Ελληνικής κοσμοθέασης που ήταν η χαρά της ζωής. Έτσι άρχισε η συστηματική εκστρατεία ενάντια στη διασκέδαση, το γέλιο και τον έρωτα. Ο Ι. Χρυσόστομος έγραψε ολόκληρη διατριβή για να πείσει ότι ο Χριστός δεν γέλασε ποτέ!
Κύριος στόχος όμως έγινε ο Έρωτας που από μέγιστος Θεός-Σύμβολο της δημιουργίας και βασικός συντελεστής για μια ισορροπημένη προσωπικότητα, κατηγορήθηκε ως πηγή πάσης αμαρτίας. Και η γυναίκα κατ' επέκταση ως... σκεύος αμαρτωλής ηδονής!
Έτσι οι πρώτοι "Πατέρες της Εκκλησίας", οι... μεγάλες αυτές "διαταραγμένες προσωπικότητες" κομπλεξικών και μισανθρώπων, που σήμερα τιμούνται ως... προστάτες της Ελληνικής Παιδείας, δημιούργησαν μια άρρωστη λατρεία της παρθενίας. Με πρόσχημα πάντα την αναφορά του Ματθαίου θεοποίησαν την παρθένα όχι με την έννοια της ανύπαντρης κοπέλας αλλά με την έννοια του άθικτου παρθενικού υμένα!
Με ακραίες επιθέσεις κατά του έρωτα, παράνομου ή νόμιμου, και κατάρες κατά των γυναικών, οι οποίες, όλες χωρίς καμιά εξαίρεση, ήταν αμαρτωλές, όργανα του Σατανά! Τις συνέκριναν φυσικά με τη μία, τη μοναδική, τη γυναίκα που κατάφερε να γεννήσει χωρίς σεξουαλική επαφή! Για να φτάσουμε στη διεστραμμένη και παρανοϊκή άποψη, που έγινε κανόνας από τους Άγιους Πατέρες, ότι η κάθε γυναίκα που ακολουθούσε τη φύση της ήταν υπόλογη διότι δεν κατάφερε να διατηρήσει δια θαύματος την παρθενιά της!
Ποτέ η γυναίκα σε όλη την ιστορία της δεν έπεσε τόσο χαμηλά. Περιφρονημένη, καθυβριζόμενη, διασυρόμενη από τους Ιεράρχες, χωρίς καμιά οντότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα, ακόμα και χωρίς ψυχή! Ναι, χωρίς ψυχή! Η μισογυνική υστερία έφτασε και ως αυτό το σημείο. Με επίσημες αποφάσεις οι πρώτες Σύνοδοι απεφάνθησαν ότι η γυναίκα δεν έχει ψυχή! Μόνο τον 6ο αιώνα καινούργια απόφαση, της επέστρεψε την... ψυχή, διατηρώντας όμως όλους τους χαρακτηρισμούς περί ρυπαρού και αμαρτωλού όντος.
Και η αρρωστημένη λατρεία της παρθενίας αγκάλιασε φυσικά και τους ίδιους τους Άγιους Πατέρες που αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη επαφής με το ρυπαρό φύλο, προτρέποντας και τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Η παράνοια αυτή ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην άνθηση της ομοφυλοφιλίας στους ιερατικούς κύκλους με την επισημοποίηση των "αδελφικών" ζευγών και τη σύνταξη ακόμα και ειδικής "γαμήλιας" τελετής!
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Αυγουστίνος κ.α. ήταν από τους φανατικούς κήρυκες της αντιερωτικής καμπάνιας, ενώ ένας άλλος πατέρας, ο Ωριγένης, αποφάσισε να αυτοευνουχιστεί για να σιγουρευτεί ότι δεν θα υποκύψει στον πειρασμό!
Αλλά η ζωή φυσικά δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στους κανόνες κάποιων διεστραμμένων εγκεφάλων. Το πρωταρχικό στοιχείο της, ο Ερωτας, επανήλθε στη φυσιολογική του θέση όταν σάπισε το θεοκρατικό Βυζάντιο και η Αναγέννηση ξαναβρήκε τις ζωοδότρες πνοές του Ελληνικού πολιτισμού.
Τα Ευαγγέλια μπήκαν κάτω από τον έλεγχο της έρευνας. Εντοπίστηκαν οι αντιφάσεις, οι αφέλειες και τα ψεύδη τους. Αμφισβητήθηκαν όχι μόνο τα θαύματα και η "διά του κρίνου σύλληψη" αλλά και η ίδια η ύπαρξη του Γιεσούα σαν ιστορικού προσώπου. Άλλοι πάλι μελετώντας τα, "απέδειξαν" ότι η μητέρα του Γιεσούα, Μαρία, είχε και άλλα παιδιά, ενώ κάποιοι έδωσαν τη χαριστική βολή στο μισογυνισμό του Χριστιανισμού, ανακαλύπτοντας ότι ο Γιεσούα είχε σχέσεις με γυναίκες και μάλιστα είχε παντρευτεί, στον εν Κανά γάμο, τη Μαγδαληνή!
Επιστημονική έρευνα και παραφιλολογία τράβηξαν το δρόμο τους, η πρώτη γκρεμίζοντας τους χοντροκομένους μύθους και η δεύτερη δημιουργώντας καινούργιους με "Αγια Δισκοπότηρα" και απογόνους του Γιεσούα!
Ο Χριστιανισμός όμως, ως Δούρειος Ίππος του Εβραϊσμού, μετά από αιώνων διωγμούς, απειλές και γενοκτονίες, είχε καταφέρει να ριζώσει για τα καλά στο πίσω μέρος των εγκεφάλων εκατομμυρίων πιστών. Είχε γίνει πια "παράδοση" και καμιά λογική δεν τον κουνούσε.
Μια παράδοση που είναι πανίσχυρη και σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο "νέος μας" αρχιεπίσκοπος σε λόγο του στη Μητρόπολη, ενώπιον σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας, να πετά την πιο χοντρή ανθελληνική κοτσάνα και κανείς να μην τολμά να τον βάλει στη θέση του. Να λέει, ότι ο πολιτισμός άρχισε στην Ελλάδα με την... έλευση του χριστιανισμού και αυτόν τον πολιτισμό πρέπει να αναδεικνύουν διανοούμενοι και καλλιτέχνες, και να τον ακούν όλοι σαν μαθητούδια με ευλάβεια.
Παρ' όλα αυτά η πανίσχυρη πάντα Εκκλησία αναγκάζεται κατά καιρούς να επαναδιατυπώνει τα παράλογα δόγματά της, αδιαφορώντας για τη σύγκρουσή τους με την κοινή λογική. Είτε επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργή δύναμη της εικόνας του "Αξιον Εστί", είτε πιστοποιώντας τη... θεϊκή παρέμβαση στο άναμμα του... Αγίου Φωτός, είτε υπερασπιζόμενη με το Αλάθητο του Πάπα την παρθενία της Μαριάμ!
Επανερχόμαστε λοιπόν στο μέγα θέμα περί παρθενίας! Το οποίο, για την περίπτωση που εξετάζουμε, συνοψίζεται στο ερώτημα: Εισήλθε ή δεν εισήλθε φυσιολογικά ο "άγγελος με το κρίνο" στην Μαριάμ;
Γιατί αν εισήλθε, τότε η παρθενία πάει περίπατο. Εκτός αν, μετά την "εισαγωγή", επενέβη θεϊκό χέρι και την αποκατέστησε με μια θαυματουργή παρθενορραφή! Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα "ιερά ευαγγέλια" ότι συνέβη εκείνο το πρωινό που η Μαριάμ δέχτηκε μια βίζιτα: "...απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ... προς παρθένον μεμνηστευμένη ανδρί, τώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ, και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε, "χαίρε κεχαριτωμένη"... η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αυτή "Μή φοβού Μαριάμ...και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν..." (Λουκάς κεφ. Α, στίχ. 26-35)
Το παραπάνω εδάφιο είναι πραγματικό περιβόλι από το οποίο ο προσεχτικός κηπουρός μπορεί να δρέψει ζουμερούς και σκανδαλιστικούς καρπούς. Αλλά και να γελάσει με τις κωμικές προσπάθειες των σημερινών μεταφραστών να καλύψουν τα αυτονόητα.
Κεντρική επί της ουσίας είναι η φράση "εισελθών ο άγγελος προς αυτήν". Εισέρχομαι σημαίνει μπαίνω μέσα. Θα 'λεγε κανείς ότι ο άγγελος μπήκε μέσα στο σπίτι της Μαριάμ. Όμως το αντικείμενο περιέργως είναι η ίδια η Μαριάμ, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το "προς αυτήν"...
Ας δούμε λοιπόν από άλλα βιβλικά κείμενα τί ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση: "είπε δε Σάρα προς Αβραάμ "Ιδού συνέκλεισε με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής..." O δε Αβραάμ, άλλο που δεν ήθελε, δέχτηκε την... ανήθικη πρόταση της γυναίκας του και: "...εισήλθε προς Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι εν γαστρί έχει..." (Γένεσις ιστ' 2)
Σόι όμως πάει το βασίλειο γιατί το ίδιο έκανε και η Ραχήλ με τη δούλη της Βαλλάν: "και έδωκεν αυτώ Βαλλάν, την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ" (Γένεσις λ,4)
Αλλά και ο Δαυίδ όταν του γυάλισε κάποια γυναίκα που λουζόταν, έστειλε αγγέλους να του τη φέρουν και στη συνέχεια: "...έλαβε αυτήν και εισήλθε προς αυτήν, και εκοιμήθη μετ'αυτής, και εν γαστρί έλαβεν η γυνή..." (Σαμουήλ Β' ια 2-21)
Πανομοιότυπη λοιπόν η έκφραση σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια πάντοτε έννοια. "Εισέρχομαι" προς μία γυναίκα σημαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία "Συνευρίσκομαι" με αυτήν.
Θέλετε τώρα να γελάσετε; Ακούστε πώς μεταφράζει το εδάφιο στο κατά Λουκάν ο σοφώτατος κύριος Π. Ν. Τρεμπέλας υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας: "και αφού εμβήκεν ο άγγελος εις το δωμάτιον της, της είπε..." Ανασκολόπιση του κειμένου με την Μαριάμ να γίνεται δωμάτιο!
Ας πάμε όμως παρακάτω, στην επόμενη φράση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά το είδος της "εισαγωγής". "...και διελογίζετο αύτη, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος...
Δεν χρειάζονται καν γνώσεις των αρχαίων Ελληνικών. Η παλιά καθαρεύουσα του Γυμνάσιου είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι η Μαριάμ ταράχτηκε από το αισχρό, χυδαίο φίλημα που δέχτηκε από τον "άγγελο". Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο "ποταπός ασπασμός";
Θαυμάστε τώρα τον κ. Π. Ν. Τρεμπέλα και την... κεραμίδα που μας πετάει κατακέφαλα για να σφραγίσει το μικρό παράθυρο αλήθειας του ευαγγέλιου. "... και εσκέπτετο μέσα της, ποίαν σημασίαν και ποίον σκοπόν να είχε ο χαιρετισμός ούτος."
Το αισχρό φίλημα, που όλοι ξέρουμε ότι για να είναι αισχρό συνοδεύεται και από "ξεδιάντροπες" πράξεις, έγινε απλός και αθώος χαιρετισμός! Κατόπιν τούτου ο κ. Τρεμπέλας πήγε ήσυχος για ύπνο βαθύ, ύπνο του... δικαίου ανδρός που εξετέλεσε το χρέος του απέναντι σ' αυτούς που ευνούχισαν πολιτιστικά το λαό μας και τον αποκοίμησαν με ψέματα και παραμύθια.
Ο δε Πάπας βγήκε το 1987 να μας επιβεβαιώσει με το... αλάθητο του ότι είμαστε ηλίθιοι...
Το δήλωσε ο Πάπας λοιπόν, άρα δεν χωρά καμιά αμφιβολία. ο παρθενικός υμένας της Μαριάμ έμεινε αλώβητος! Ήταν η μόνη γυναίκα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, για την οποία υπάρχει επίσημο και αναμφισβήτητο πιστοποιητικό ότι έμεινε πάναγνη παρόλο που τεκνοποίησε! Δηλαδή ακόμα κι αν δεχτούμε την άμωμη σύλληψη, ούτε η γέννα κατάφερε να διασπάσει τον παρθενικό υμένα της. Τώρα, πώς κατάφερε να βγει ο Χριστός, αυτό είναι μια βλάσφημη απορία.
Είχαν δίκιο λοιπόν οι άγιοι Πατέρες που κατακεραύνωναν κατόπιν κάθε απλή γυναικούλα, ακόμα και τη μάνα τους την ίδια, ως ακάθαρτη και αμαρτωλή, επειδή δεν κατάφερε κι αυτή να γεννήσει διατηρώντας τον παρθενικό της υμένα άθικτο.
Γιατί όμως στην εποχή μας εξακολουθούμε να μιλάμε για τον παρθενικό υμένα μιας Εβραιοπούλας που έζησε, αν έζησε πραγματικά, δυο χιλιάδες χρόνια πριν;
Κάποτε στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα π.Χ. μαζεύτηκαν καμια εβδομηνταριά Εβραίοι με λειψές γνώσεις Ελληνικής και βάλθηκαν να μεταφράσουν την Εβραϊκή μυθολογία και θεολογία στα Ελληνικά. Ήταν το μεράκι του Πτολεμαίου Β΄ που ήθελε λέει στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας να υπάρχουν όλα τα βιβλία του κόσμου. Έφτασαν λοιπόν και στο κεφάλαιο του Ησαΐα (7-14) όπου υπάρχει η προφητεία ότι μια "νεαρή γυναίκα" θα συλλάβει αγόρι και αυτό το αγόρι θα...θα... κ.λπ.
Η εβραϊκή λέξη "αλμά" που σημαίνει "νεαρή γυναίκα" αποδόθηκε στη μετάφραση με την ελληνική λέξη “παρθένος”. Εκείνη την εποχή οι λέξεις δεν απείχαν και πολύ σημασιολογικά. Πράγματι στην αρχαία Ελλάδα παρθένος λεγόταν η νεαρή ανύπαντρη γυναίκα ανεξάρτητα από την κατάσταση του... παρθενικού της υμένα. Παρθενογένεση σήμαινε απλά ότι η μητέρα δεν ήταν παντρεμένη. Αργότερα η παρθένος πήρε, σχεδόν αποκλειστικά, την έννοια της γυναίκας που δεν είχε σαρκική επαφή με άντρα.
Ήρθαν κατόπιν τα Ευαγγέλια. Τα Ευαγγέλια που φτιάχτηκαν να υπηρετήσουν τους στόχους μιας "νέας θρησκείας", ακολουθώντας, υποτίθεται, τα έργα και τις ημέρες κάποιου θαυματοποιού της εποχής.
Απώτερος στόχος όμως, τα όσα ιστορούν να δεθούν με την Εβραϊκή γενεαλογία και θεολογία, έτσι που η Παλαιά Διαθήκη να γίνει αναπόσπαστο τμήμα του νέου δόγματος και ο Εβραϊσμός να μπεί απ' το παράθυρο στη συνείδηση των λαών. Υπηρετώντας παράλληλα τις δεσποτικές εξουσίες. Φυσική συνέπεια ήταν οι άπειρες αντιφάσεις, ανακολουθίες, άτεχνες συρραφές, διορθώσεις εκ των υστέρων κ.λπ. Έτσι ο κατασκευαστής του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου θεώρησε απαραίτητο να κολλήσει τη γέννηση του θαυματοποιού με την προφητεία του Ησαΐα. "Αλμά" έλεγε ο Ησαΐας, "παρθένος" μετάφρασαν οι εβδομήντα, παρθένα έβαλε κι αυτός.
Όταν ο ιουδαιοχριστιανισμός έγινε εξουσία και ξεκίνησε τον λυσσαλέο του αγώνα κατά του Πολιτισμού, ιδιαίτερα του Ελληνικού, μαζί με την καταστροφή αμαρτωλών βιβλίων, έργων τέχνης, μνημείων κ.λπ, φρόντισε να χτυπήσει και την ουσία της Ελληνικής κοσμοθέασης που ήταν η χαρά της ζωής. Έτσι άρχισε η συστηματική εκστρατεία ενάντια στη διασκέδαση, το γέλιο και τον έρωτα. Ο Ι. Χρυσόστομος έγραψε ολόκληρη διατριβή για να πείσει ότι ο Χριστός δεν γέλασε ποτέ!
Κύριος στόχος όμως έγινε ο Έρωτας που από μέγιστος Θεός-Σύμβολο της δημιουργίας και βασικός συντελεστής για μια ισορροπημένη προσωπικότητα, κατηγορήθηκε ως πηγή πάσης αμαρτίας. Και η γυναίκα κατ' επέκταση ως... σκεύος αμαρτωλής ηδονής!
Έτσι οι πρώτοι "Πατέρες της Εκκλησίας", οι... μεγάλες αυτές "διαταραγμένες προσωπικότητες" κομπλεξικών και μισανθρώπων, που σήμερα τιμούνται ως... προστάτες της Ελληνικής Παιδείας, δημιούργησαν μια άρρωστη λατρεία της παρθενίας. Με πρόσχημα πάντα την αναφορά του Ματθαίου θεοποίησαν την παρθένα όχι με την έννοια της ανύπαντρης κοπέλας αλλά με την έννοια του άθικτου παρθενικού υμένα! Με ακραίες επιθέσεις κατά του έρωτα, παράνομου ή νόμιμου, και κατάρες κατά των γυναικών, οι οποίες, όλες χωρίς καμιά εξαίρεση, ήταν αμαρτωλές, όργανα του Σατανά! Τις συνέκριναν φυσικά με τη μία, τη μοναδική, τη γυναίκα που κατάφερε να γεννήσει χωρίς σεξουαλική επαφή! Για να φτάσουμε στη διεστραμμένη και παρανοϊκή άποψη, που έγινε κανόνας από τους Άγιους Πατέρες, ότι η κάθε γυναίκα που ακολουθούσε τη φύση της ήταν υπόλογη διότι δεν κατάφερε να διατηρήσει δια θαύματος την παρθενιά της!
Ποτέ η γυναίκα σε όλη την ιστορία της δεν έπεσε τόσο χαμηλά. Περιφρονημένη, καθυβριζόμενη, διασυρόμενη από τους Ιεράρχες, χωρίς καμιά οντότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα, ακόμα και χωρίς ψυχή! Ναι, χωρίς ψυχή! Η μισογυνική υστερία έφτασε και ως αυτό το σημείο. Με επίσημες αποφάσεις οι πρώτες Σύνοδοι απεφάνθησαν ότι η γυναίκα δεν έχει ψυχή! Μόνο τον 6ο αιώνα καινούργια απόφαση, της επέστρεψε την... ψυχή, διατηρώντας όμως όλους τους χαρακτηρισμούς περί ρυπαρού και αμαρτωλού όντος.
Και η αρρωστημένη λατρεία της παρθενίας αγκάλιασε φυσικά και τους ίδιους τους Άγιους Πατέρες που αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη επαφής με το ρυπαρό φύλο, προτρέποντας και τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Η παράνοια αυτή ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην άνθηση της ομοφυλοφιλίας στους ιερατικούς κύκλους με την επισημοποίηση των "αδελφικών" ζευγών και τη σύνταξη ακόμα και ειδικής "γαμήλιας" τελετής!
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Αυγουστίνος κ.α. ήταν από τους φανατικούς κήρυκες της αντιερωτικής καμπάνιας, ενώ ένας άλλος πατέρας, ο Ωριγένης, αποφάσισε να αυτοευνουχιστεί για να σιγουρευτεί ότι δεν θα υποκύψει στον πειρασμό!
Αλλά η ζωή φυσικά δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στους κανόνες κάποιων διεστραμμένων εγκεφάλων. Το πρωταρχικό στοιχείο της, ο Ερωτας, επανήλθε στη φυσιολογική του θέση όταν σάπισε το θεοκρατικό Βυζάντιο και η Αναγέννηση ξαναβρήκε τις ζωοδότρες πνοές του Ελληνικού πολιτισμού.
Τα Ευαγγέλια μπήκαν κάτω από τον έλεγχο της έρευνας. Εντοπίστηκαν οι αντιφάσεις, οι αφέλειες και τα ψεύδη τους. Αμφισβητήθηκαν όχι μόνο τα θαύματα και η "διά του κρίνου σύλληψη" αλλά και η ίδια η ύπαρξη του Γιεσούα σαν ιστορικού προσώπου. Άλλοι πάλι μελετώντας τα, "απέδειξαν" ότι η μητέρα του Γιεσούα, Μαρία, είχε και άλλα παιδιά, ενώ κάποιοι έδωσαν τη χαριστική βολή στο μισογυνισμό του Χριστιανισμού, ανακαλύπτοντας ότι ο Γιεσούα είχε σχέσεις με γυναίκες και μάλιστα είχε παντρευτεί, στον εν Κανά γάμο, τη Μαγδαληνή!
Επιστημονική έρευνα και παραφιλολογία τράβηξαν το δρόμο τους, η πρώτη γκρεμίζοντας τους χοντροκομένους μύθους και η δεύτερη δημιουργώντας καινούργιους με "Αγια Δισκοπότηρα" και απογόνους του Γιεσούα!
Ο Χριστιανισμός όμως, ως Δούρειος Ίππος του Εβραϊσμού, μετά από αιώνων διωγμούς, απειλές και γενοκτονίες, είχε καταφέρει να ριζώσει για τα καλά στο πίσω μέρος των εγκεφάλων εκατομμυρίων πιστών. Είχε γίνει πια "παράδοση" και καμιά λογική δεν τον κουνούσε.
Μια παράδοση που είναι πανίσχυρη και σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο "νέος μας" αρχιεπίσκοπος σε λόγο του στη Μητρόπολη, ενώπιον σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας, να πετά την πιο χοντρή ανθελληνική κοτσάνα και κανείς να μην τολμά να τον βάλει στη θέση του. Να λέει, ότι ο πολιτισμός άρχισε στην Ελλάδα με την... έλευση του χριστιανισμού και αυτόν τον πολιτισμό πρέπει να αναδεικνύουν διανοούμενοι και καλλιτέχνες, και να τον ακούν όλοι σαν μαθητούδια με ευλάβεια.
Παρ' όλα αυτά η πανίσχυρη πάντα Εκκλησία αναγκάζεται κατά καιρούς να επαναδιατυπώνει τα παράλογα δόγματά της, αδιαφορώντας για τη σύγκρουσή τους με την κοινή λογική. Είτε επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργή δύναμη της εικόνας του "Αξιον Εστί", είτε πιστοποιώντας τη... θεϊκή παρέμβαση στο άναμμα του... Αγίου Φωτός, είτε υπερασπιζόμενη με το Αλάθητο του Πάπα την παρθενία της Μαριάμ!
Επανερχόμαστε λοιπόν στο μέγα θέμα περί παρθενίας! Το οποίο, για την περίπτωση που εξετάζουμε, συνοψίζεται στο ερώτημα: Εισήλθε ή δεν εισήλθε φυσιολογικά ο "άγγελος με το κρίνο" στην Μαριάμ;
Γιατί αν εισήλθε, τότε η παρθενία πάει περίπατο. Εκτός αν, μετά την "εισαγωγή", επενέβη θεϊκό χέρι και την αποκατέστησε με μια θαυματουργή παρθενορραφή! Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα "ιερά ευαγγέλια" ότι συνέβη εκείνο το πρωινό που η Μαριάμ δέχτηκε μια βίζιτα: "...απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ... προς παρθένον μεμνηστευμένη ανδρί, τώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ, και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε, "χαίρε κεχαριτωμένη"... η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αυτή "Μή φοβού Μαριάμ...και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν..." (Λουκάς κεφ. Α, στίχ. 26-35)Το παραπάνω εδάφιο είναι πραγματικό περιβόλι από το οποίο ο προσεχτικός κηπουρός μπορεί να δρέψει ζουμερούς και σκανδαλιστικούς καρπούς. Αλλά και να γελάσει με τις κωμικές προσπάθειες των σημερινών μεταφραστών να καλύψουν τα αυτονόητα.
Κεντρική επί της ουσίας είναι η φράση "εισελθών ο άγγελος προς αυτήν". Εισέρχομαι σημαίνει μπαίνω μέσα. Θα 'λεγε κανείς ότι ο άγγελος μπήκε μέσα στο σπίτι της Μαριάμ. Όμως το αντικείμενο περιέργως είναι η ίδια η Μαριάμ, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το "προς αυτήν"...
Ας δούμε λοιπόν από άλλα βιβλικά κείμενα τί ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση: "είπε δε Σάρα προς Αβραάμ "Ιδού συνέκλεισε με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής..." O δε Αβραάμ, άλλο που δεν ήθελε, δέχτηκε την... ανήθικη πρόταση της γυναίκας του και: "...εισήλθε προς Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι εν γαστρί έχει..." (Γένεσις ιστ' 2)
Σόι όμως πάει το βασίλειο γιατί το ίδιο έκανε και η Ραχήλ με τη δούλη της Βαλλάν: "και έδωκεν αυτώ Βαλλάν, την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ" (Γένεσις λ,4)
Αλλά και ο Δαυίδ όταν του γυάλισε κάποια γυναίκα που λουζόταν, έστειλε αγγέλους να του τη φέρουν και στη συνέχεια: "...έλαβε αυτήν και εισήλθε προς αυτήν, και εκοιμήθη μετ'αυτής, και εν γαστρί έλαβεν η γυνή..." (Σαμουήλ Β' ια 2-21)
Πανομοιότυπη λοιπόν η έκφραση σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια πάντοτε έννοια. "Εισέρχομαι" προς μία γυναίκα σημαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία "Συνευρίσκομαι" με αυτήν.
Θέλετε τώρα να γελάσετε; Ακούστε πώς μεταφράζει το εδάφιο στο κατά Λουκάν ο σοφώτατος κύριος Π. Ν. Τρεμπέλας υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας: "και αφού εμβήκεν ο άγγελος εις το δωμάτιον της, της είπε..." Ανασκολόπιση του κειμένου με την Μαριάμ να γίνεται δωμάτιο!
Ας πάμε όμως παρακάτω, στην επόμενη φράση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά το είδος της "εισαγωγής". "...και διελογίζετο αύτη, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος...Δεν χρειάζονται καν γνώσεις των αρχαίων Ελληνικών. Η παλιά καθαρεύουσα του Γυμνάσιου είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι η Μαριάμ ταράχτηκε από το αισχρό, χυδαίο φίλημα που δέχτηκε από τον "άγγελο". Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο "ποταπός ασπασμός";
Θαυμάστε τώρα τον κ. Π. Ν. Τρεμπέλα και την... κεραμίδα που μας πετάει κατακέφαλα για να σφραγίσει το μικρό παράθυρο αλήθειας του ευαγγέλιου. "... και εσκέπτετο μέσα της, ποίαν σημασίαν και ποίον σκοπόν να είχε ο χαιρετισμός ούτος."
Το αισχρό φίλημα, που όλοι ξέρουμε ότι για να είναι αισχρό συνοδεύεται και από "ξεδιάντροπες" πράξεις, έγινε απλός και αθώος χαιρετισμός! Κατόπιν τούτου ο κ. Τρεμπέλας πήγε ήσυχος για ύπνο βαθύ, ύπνο του... δικαίου ανδρός που εξετέλεσε το χρέος του απέναντι σ' αυτούς που ευνούχισαν πολιτιστικά το λαό μας και τον αποκοίμησαν με ψέματα και παραμύθια.
Ο δε Πάπας βγήκε το 1987 να μας επιβεβαιώσει με το... αλάθητο του ότι είμαστε ηλίθιοι...
Εγώ να προσθέσω μόνο ότι, όποια ιστορία αυτής της θρησκείας κι αν πιάσεις, είναι επινοημένη και συναρμολογημένη... Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγήκε μέσα από τις παραδόσεις κάποιου λαού, αλλά κατασκευάστηκε με κομμάτια από άλλες θρησκείες για να ικανοποιεί -σκέφτηκαν- τους πάντες και να αξιοποιείται εύκολα από την εξουσία! (Οι εικόνες δείχνουν τη διαχρονική αξιοποίηση φτερωτών ανδρών ή γυναικών για τη μεταφορά μηνυμάτων από τους θεούς στους πιστούς, από τους Βαβυλώνιους και τους Ασσύριους, μέχρι τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς)
Άλλο ένα κείμενο για το ίδιο θέμα
του Raibeart Cailean
Αφού είδαμε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε 4 χρόνια μετά το θάνατο του Ηρώδη (πράγμα που δεν τον εμπόδισε να σφάξει τα νήπια, όντας πεθαμένος), ας αφήσουμε τις ανοησίες των απολογητών και ας πάμε πάλι στις ασυναρτησίες της Καινής Διαθήκης...
Όπως ισχυρίζονται οι ευαγγελιστές, η Μαρία συνέλαβε τον Ιησού χωρίς φυσική επαφή. Το θαυμάσιο γεγονός αναγγέλεται από τον άγγελο υπηρεσίας στους γονείς και συγκεκριμένα:
- Μόνο στον Ιωσήφ (Ματθ. 1:20)
- Μόνο στη Μαρία (Λουκ. 1:30-31)
Ενώ λοιπόν ο Ματθαίος μας πληροφορεί πως ο άγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ, ο Λουκάς μας ενημερώνει πως αυτός παρουσιάστηκε στη Μαρία. Φυσικά δεν μπορεί πάλι να είναι και τα δύο σωστά, οπότε ένας απ’αυτούς τους δύο κάνει λάθος. Οι χριστιανοί συχνά, προσπαθώντας να γεφυρώσουν τις αντιφάσεις, προβαίνουν σε σύνθεση των ευαγγελίων: «Ο άγγελος παρουσιάστηκε και στους δύο» λένε. «Απλά ο Λουκάς μας περιγράφει την επίσκεψή του στη Μαρία ενώ ο Ματθαίος την επίσκεψή του στον Ιωσήφ». Βέβαια, από το ευαγγέλιο του κάθε ευαγγελιστή δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Ο καθένας είναι σαφής ως προς αυτό που περιγράφει. Αν ο Ματθαίος πίστευε ή/και γνώριζε πως ο άγγελος παρουσιάστηκε και στη Μαρία, γιατί δεν το αναφέρει; Γνωρίζει πως μερικά χρόνια αργότερα θα το αναφέρει ο Λουκάς ή κάνει οικονομία στο μελάνι;
Μπορεί οι αυθαίρετες ερμηνείες και οι δικαιολογίες των απολογητών να μην έχουν ούτε θεολογική ούτε καν λογική βάση, αλλά ομολογουμένως είναι αρκούντως διασκεδαστικές.
Στο θέμα της αναγγελίας της σύλληψης του Ιησού, οι ευαγγελιστές, εκτός από το πρόσωπο στο οποίο παρουσιάζεται ο άγγελος, διαφωνούν και ως προς το χρόνο που παρουσιάζεται. Συγκεκριμένα, ο Ματθαίος υποστηρίζει πως ο άγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ μετά τη σύλληψη ενώ ο Λουκάς λέει πως αυτός παρουσιάστηκε στη Μαρία πριν τη σύλληψη.
Απορίας άξιο είναι από πού αντλούν τις πληροφορίες τους και οι δύο ευαγγελιστές, από τη στιγμή που δεν είναι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων και ειδικά στο ευαγγέλιο του Ματθαίου. Αν υποθέσουμε πως το ευαγγέλιο είναι όντως του Ματθαίου, ο οποίος γνώρισε τον Ιησού στα τριάντα του, πώς γνωρίζει τι είχε ονειρευτεί ο πατέρας του Ιησού τριάντα χρόνια πριν; Μήπως ο Ματθαίος γράφει πάλι τις συνηθισμένες του φαντασιώσεις;
Το θέμα όμως της αναγγελίας από τον άγγελο στη Μαρία ότι θα συλλάβει τον Ιησού έχει ένα σημείο που αξίζει την προσοχή μας: Λέει ο Λουκάς:
«Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν, είπε...» (Λουκ. 1:28)
Το σημείο που μας προβληματίζει είναι εκείνο το «εισελθών προς αυτήν», που βάζει φαρδιά-πλατιά ο Λουκάς. Δεν πρόκειται για δηλωτικό μιας αθώας επίσκεψης. Στην «Αγία Γραφή», όπου χρησιμοποιείται ο συγκεκριμένος όρος, δηλώνει τη γενετήσια πατροπαράδοτη πράξη με την οποία συλλαμβάνουν οι γυναίκες. Την ίδια έκφραση, πάντα με το ίδιο νόημα, τη συναντάμε σε πολλά σημεία της Βίβλου:
«Είπεν δε Ιακώβ τω Λάβαν: άποδος την γυναίκα μου πεπλήρωνται γαρ αι ημέραι μου, όπως εισέλθω προς αυτήν» (Γέν. 29:21)
«Λαβών Λάβαν Λείαν τη θυγατέρα αυτού εισήγαγεν αυτήν προς Ιακώβ και εισήλθεν προς αυτήν ο Ιακώβ» (Γεν. 29:23)
«Εισήλθεν δε προς αυτήν Ιακώβ. Και συνέλαβε Βάλλα η παιδίσκη Ραχήλ και έτεκεν τω Ιακώβ υιον» (Γεν. 30:4-5)
«Εισήλθεν δε προς αυτήν Ιακώβ και συνέλαβε Ζέλφα η παιδίσκη Λεία και έτεκεν τω Ιακώβ υιόν» (Γεν. 30:10)
«....είπεν δε Σάρα προς Άβραμ “Ιδού συνέκλινέ με Κύριος του μη τίκτειν” είσελθε ουν προς την παιδίσκην μου , ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής , υπήκουσε δε Άβραμ της φωνής Σάρας...Και εισήλθε προς Άγαρ και συνέλαβε , και είδεν ότι εν γαστρί έχει» (Γεν. 16:2)
και πολλά άλλα εδάφια, ων ουκ έστι αριθμός, όλα με το ίδιο νόημα.
Το νόημα της φράσης «εισελθών προς αυτήν» είναι φανερό και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ή παρερμηνείας. Αν συνδυάσουμε τη φράση αυτή με τη γενική συμπεριφορά του αγγέλου προς τη Μαρία (η οποία θεωρεί τον ασπασμό του αγγέλου «ποταπό» - ποιός ξέρει πώς έγινε) αλλά και με τη στάση του Λουκά που σε κανένα σημείο του ευαγγελίου του δεν κάνει λόγο για «παρθένο Μαρία» μετά την επίσκεψη του αγγέλου αλλά μιλάει μόνο για Μαρία, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως ενδεχομένως ο Λουκάς να περιγράφει τη φυσιολογική σύλληψη του Ιησού με τη βοήθεια κάποιου απεσταλμένου του θεού – πιθανώς κάποιου μέλους του ιερατείου - με το όνομα Γαβριήλ ο οποίος «εισήλθεν προς αυτήν» προκειμένου να συλλάβει η Μαρία.
Η Μαρία γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει πρόβλημα με την εγκυμοσύνη της, από τη στιγμή που δεν προέρχεται από το σύζυγό της, γεγονός που (σύμφωνα με τους άσχετους ευαγγελιστές) θα την οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο λιθοβολισμό ή (σύμφωνα με το νόμο των Εβραίων) στο στραγγαλισμό. Μας το επιβεβαιώνει ο Ματθαίος που αναφέρει σχετικά πως:
«πριν έλθουν σε επαφή (ο Ιωσήφ και η Μαρία) βρέθηκε με μωρό από το “Άγιο Πνεύμα”» (Ματθ. 1:18)
Η θεωρία της παρθενογένεσης του Ιησού εφευρέθηκε από τους πρώτους χριστιανούς αντιγράφοντας τους ρωμαϊκούς και παγανιστικούς μύθους (η γέννηση ενός γιου του θεού από παρθένο είναι ρωμαϊκή πρόληψη), για να αλλάξει την άποψη που ήταν ευρέως διαδεδομένη τα πρωτοχριστιανικά χρόνια πως η Μαρία ήταν η μοιχαλίδα σύζυγος ενός ξυλουργού. Η άποψη αυτή αποτυπώνεται καθαρά στο έργο του νεοπλατωνικού φιλόσοφου Κέλσου «Λόγος αληθής ή κατά χριστιανών» (το οποίο εξαφάνισαν οι χριστιανοί, όπως και πολλά άλλα).
Έπειτα, είναι και η στάση της Μαρίας. Ενώ της λέει ο άγγελος (αφού εισήλθε προς αυτήν) πως θα συλλάβει με πνεύμα άγιο, δεν ενημερώνει τον Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ διαπιστώνει μόνος του, μετά από μήνες, όταν άρχισαν να φαίνονται τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης, πως η Μαρία είναι έγκυος. Η Μαρία δεν του έχει πει τίποτε κι αυτόν τον ζώνουν τα φίδια, καθώς αναρωτιέται πώς έμεινε αυτή έγκυος πριν αυτός την ακουμπήσει (Ματθ. 1:18). Παρ’όλο που ο άγγελος ήταν σαφής, η Μαρία φαίνεται να ντρέπεται για την εγκυμοσύνη της κι αποφεύγει να το πει στον Ιωσήφ, ο οποίος τελικά το μαθαίνει από κάποιον τρίτο (άλλον άγγελο). Φαίνεται πως και την εποχή εκείνη, ο σύζυγος το μάθαινε τελευταίος.
Γιατί όμως να ντρέπεται η Μαρία να ομολογήσει την κατάστασή της στον σύζυγό της, από τη στιγμή που ο ίδιος ο άγγελος τη βεβαίωσε ότι είχε επιλεγεί από τον ίδιο το Γιαχωβά να γεννήσει το παιδί του; Δεν θα έπρεπε όλο χαρά να αναγγείλει το ευχάριστο γεγονός στον άντρα της; Κι όμως, ο Ιωσήφ δεν μαθαίνει τίποτε από τη Μαρία. Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως ο Ιωσήφ δεν είχε ιδέα για το «Πνεύμα Αγίου» που κατέστησε έγκυο τη Μαρία, και αναγκάζεται ο άγγελος να του τα εξηγήσει στον ύπνο του (Ματθ. 1:20). Για να καταλάβει όμως ο Ιωσήφ ότι η Μαρία ήταν έγκυος, σημαίνει πως είχε περάσει τουλάχιστον ένα χρονικό διάστημα πέντε-έξι μηνών, οπότε άρχισε να φαίνεται η εγκυμοσύνη. Έξι μήνες και η Μαρία δεν του έχει πει τίποτε απολύτως. Παράξενη πραγματικά συμπεριφορά από κάποιαν που υποτίθεται ότι την έχει διαλέξει ο θεός.
Εφόσον όμως η όλη ιστορία της σύλληψης του Ιησού βασίζεται σε όνειρα και σε αγγέλους, γιατί να δώσει κανείς περισσότερη σημασία και πιστοποιητικά αξιοπιστίας σ’αυτήν απ’ό,τι θα έδινε σε μια παρόμοια ιστορία που οδηγούσε στην ίδια ακριβώς κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι μητέρες άλλων θεών προγενέστερων του Ιησού; Γιατί για παράδειγμα η μητέρα του Μίθρα δεν μπορούσε να γεννήσει ένα θεό χωρίς σεξουαλική πράξη και μπορούσε να το κάνει η Μαρία (που στο κάτω-κάτω έχουμε και την ύποπτη «είσοδο προς αυτήν» του αγγέλου);
Δεν θα πρέπει φυσικά να ξεχνάμε το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την παράθεση των δύο γενεαλογιών από τους ευαγγελιστές όσο και από την παράθεση από τους ίδιους της «θαυματουργής» σύλληψης του Ιησού. Εφ’όσον και οι δύο αναγνωρίζουν ευθέως πως ο Ιησούς κατάγεται απ’ευθείας από το θεό και γνωρίζουν τα εβραϊκά έθιμα και νόμους περί καταγωγής, γιατί ιδρώνουν (και ιδρώνουν πολύ) να μας πείσουν πως ο πατέρας του, ο Ιωσήφ, κατάγεται απ’ευθείας από το Δαβίδ και πως ο Ιησούς έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις να είναι ο Μεσσίας; Εδώ είναι θεός ο ίδιος, ανώτατος απ’όλους τους Μεσσίες μαζί. Δεν γνωρίζουν πως ο Ιησούς με τον Ιωσήφ δεν έχουν καμία σχέση; Δεν γνωρίζουν πως μόνον ο φυσικός γιος του Ιωσήφ θα μπορούσε να κληρονομήσει τη βασιλική καταγωγή του πατέρα του; Μήπως τελικά οι ευαγγελιστές πιστεύουν πως ο Ιησούς είναι ο φυσικός γιος του Ιωσήφ και πως συνελήφθη με απολύτως φυσικό τρόπο και όλα αυτά που αναφέρονται σε «αγγέλους» που εισέρχονται προς τη Μαρία, σε «αγγέλους» που εμφανίζονται στον ύπνο του Ιωσήφ και σε συλλήψεις χωρίς επαφή είναι μεταγενέστερες προσθήκες;
Η ιδέα της μεταγενέστερης πρόσθεσης της ιδέας της παρθενογένεσης του Ιησού υποστηρίζεται και από το υπόλοιπο του ευαγγελίου. Ενώ τα πρώτα κεφάλαια του Λουκά και του Ματθαίου υποστηρίζουν πως τόσο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όσο και η μητέρα του Ελισάβετ αλλά και η Μαρία αναγνωρίζουν την μεσσιανικότητα του Ιησού, παρακάτω, στο κεφάλαιο 11:2-3 του Ματθαίου και στο 7:19-20 του Λουκά βλέπουμε πώς ο Ιωάννης είχε τις αμφιβολίες του σχετικά με τη θεϊκότητα του Ιησού. Ακόμη κι ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του μας πληροφορεί πως ούτε τα αδέλφια του δεν πίστευαν σ’αυτόν:
«ουδέ γαρ οι αδελφοί αυτού επίστευον εις αυτόν» (Ιωάν. 7:5)
Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η μητέρα του Ιησού θα άφηνε τα υπόλοιπα παιδιά της στην άγνοια σχετικά με την θεϊκή καταγωγή του αδελφού τους; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η Μαρία θα ξεχνούσε όλα εκείνα τα θαυμαστά που είχαν γίνει σχετικά με τη σύλληψη του Ιησού και θα συντασσόταν με το πλήθος που κρατούσαν τον Ιησού γιατί θεωρούσε ότι ήταν «εκτός ελέγχου»;
Πολλοί μελετητές, ακόμη και χριστιανοί θεολόγοι θεωρούν πως τα πρώτα κεφάλαια του Λουκά προστέθηκαν εκεί πολύ μετά τη συγγραφή του ευαγγελίου του, όπως για παράδειγμα ο Arthur Wright, θεολόγος και ιερέας, που θεωρεί πως το πρώτο, το δεύτερο και το μισό από το τρίτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του Λουκά δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο και αποτελούν μεταγενέστερες προσθήκες (A. Wright, “Some New Testament problems”, 2008, σελ. 14).
