(του Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 2/3/2010)
«Εμείς τα τελευταία σαράντα χρόνια πήραμε δύο Νομπέλ Λογοτεχνίας», καυχήθηκε ο πρόεδρος της Βουλής, ο πάντα αγέρωχος Φίλιππος Πετσάλνικος. Ευτυχώς, όταν το έλεγε ήταν στην τηλεόραση, οπότε η περίσταση δεν του επέτρεπε να έχει περασμένη από τον ώμο την κόκκινη ταινία με τον Grosses Verdienstkreuz mit Stern (Μεγαλόσταυρο της Αξίας μετά Αστέρος), που του απενεμήθη τον Απρίλιο του 2009 από τον εδώ Γερμανό πρεσβευτή.
Στην αρχή μπερδεύτηκα με τα δύο Νομπέλ του κυρίου προέδρου. Ο Ελύτης είναι το ένα, του 1979. Oμως το άλλο ποιο είναι και δεν το ξέρω; Γιατί ο Σεφέρης το πήρε το 1963 και, έκτοτε, έχουν περάσει σαράντα επτά χρόνια, όχι σαράντα. Τέλος πάντων, τι σαράντα και τι σαράντα επτά. Eπιασα το μέτρημα από το 1963 και διεπίστωσα ότι, στο ίδιο διάστημα, οι Γερμανοί έχουν πάρει τέσσερα Νομπέλ Λογοτεχνίας: Χέρτα Μίλερ (2009), Γκίντερ Γκρας (1999), Χάινριχ Μπελ (1972) και Νέλι Ζαξ (1966). Τα διπλά από τα δικά μας.
Θέλετε να πάμε και στις άλλες κατηγορίες του βραβείου; Να σας προετοιμάσω ότι θα είναι σκληρό, διότι στο συγκεκριμένο διάστημα οι Γερμανοί έχουν πάρει ακόμη σαράντα! Τα περισσότερα στην Ιατρική, τη Φυσική και τη Χημεία. Δύο στην Ειρήνη (βλέπετε, ο Κίσινγκερ γεννήθηκε στη Γερμανία...) και ένα στην Οικονομία. Δυστυχώς, για τον γερμανοτραφή και παρασημοφορημένο από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κύριο πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, το σκορ είναι (φευ!) 44-2 εις βάρος της γλυκιάς πατρίδας μας, που όλοι τη φθονούν.
Επομένως, την παραίνεση «σταματήστε να ομφαλοσκοπείτε», την οποία η Γερμανίδα σύζυγος του κυρίου προέδρου θα ήθελε να απευθύνει στην καγκελάριο της πατρίδας της, όπως δηλώνει η ίδια σε κυριακάτικη εφημερίδα, θα ήταν καλύτερα να την απευθύνει στον σύζυγό της, τον ευσταλή και γερμανοσπουδαγμένο...
Ταμείο Στήριξης
Ο Φίλιππος Πετσάλνικος κατάφερε να ανελιχθεί ώς τα ύπατα αξιώματα, σιωπώντας. Τι τον έπιασε τώρα και πάει να τα γκρεμίσει όλα ανοίγοντας το στόμα του;
Μετά το διάβημα στον Γερμανό πρεσβευτή, ο πρόεδρος της Βουλής είχε μία ακόμη λαμπρή ιδέα. (Hταν να μην πάρει μπροστά...) Να γίνει, είπε, Ταμείο Στήριξης της Ελλάδας, στο οποίο θα εισφέρουν εκουσίως Ελληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού. Μεγαλοφυές -δεν λέω. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να δω πώς θα λειτουργήσει στην πράξη, όταν ο πατριωτισμός των Ελλήνων απεδείχθη προσφάτως από τη μαζική διαρροή καταθέσεων στο εξωτερικό. (Θυμίζω εδώ ότι, επισήμως, οι τραπεζίτες μιλούν για 3,5 δισ. στο διάστημα Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου. Ανεπισήμως, παραδέχονται ότι πλησιάζει τα 8 δισ.) Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να αντιπροτείνω κάτι ταπεινότερο, αλλά ασφαλέστερο: έναν «τηλεμαραθώνιο αγάπης», όπως ο πρόσφατος για την Αϊτή...
