μια ανόητη υποχρέωση των αποφοίτων χωρίς περιεχόμενο!
Ο πατέρας ενός αποφοίτου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος μου έδειξε τη δήλωση «καθομολογήσεως» (ορκωμοσίας δηλαδή) που διάβασε ο γιος του για να πάρει το πτυχίο. Διαπίστωσα λοιπόν με ενδιαφέρον ότι οι απόφοιτοι «ορκίζονται» να «αγωνισθούν με αφοσίωση για τη διαφύλαξη και συνέχιση των ιδανικών, των παραδόσεων και των εθίμων τους Έθνους»...
Προσωπικά δεν έχω παρευρεθεί ποτέ σε τέτοια «ορκωμοσία» γιατί θεωρώ γελοίο να ορκίζονται οι απόφοιτοι σε πράγματα, για τα οποία, πρώτον άπαντες οι παρευρισκόμενοι αγνοούν τί ακριβώς σημαίνουν και δεύτερον, κανείς δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ελέγξει, αν τηρήθηκαν τα υπεσχημένα.
Πέρα απ' αυτό όμως: ως προς το Σύνταγμα και τους Νόμους του κράτους, είναι σαφές τι καλούνται να τηρήσουν και να υπερασπιστούν οι απόφοιτοι, αν και δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή να καθομολογήσουν την πίστη τους. Ποια είναι όμως τα ιδανικά, οι παραδόσεις και τα έθιμα του Έθνους που δηλώνουν ότι θα διαφυλάξουν; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου ή καθένας «καθομολογεί» ό,τι τυχαίνει να περνάει από το μυαλό του;
Για παράδειγμα, στην αγροτική Κρήτη που έχουν έθιμο και παράδοση την κλοπή κατσικιών, αποδεχόμαστε ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται ο απόφοιτος υπέρ αυτού του (πανάρχαιου, λένε) εθίμου; Στην ίδια την Κρήτη υπάρχει το έθιμο να ρίχνουν (όλοι σχεδόν) μπαλωθιές, άλλοτε στον αέρα και άλλοτε στο γείτονα και στον κουμπάρο. Επίσης οι ψαράδες στα νησιά του Αιγαίου και αλλού ρίχνουν στη θάλασσα δυναμίτες. Αυτά τα έθιμα συμπεριλαμβάνονται στα άξια υπεράσπισης ή όχι;
Σε κάποια χωριά της Πελοποννήσου ζητάνε να γίνει άγιος ο σκοταδιστής και εχθρός της μόρφωσης και της επιστήμης Παπουλάκος και οργανώνουν «παραδοσιακά» πανηγύρια στη μνήμη του. Συμφωνούμε κι εμείς υπέρ αυτής της παράδοσης του σκοταδισμού;
Κι αν παραμερίσουμε αυτά τα επικίνδυνα και απορριπτέα έθιμα, τί μένει πλέον; Καλούνται οι απόφοιτοι να υπερασπιστούν τους κυκλικούς χορούς στα πανηγύρια, τη δημοτική μουσική, τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και τις τρακατρούκες της Ανάστασης; Γιατί, ούτε η θρησκευτική Ορθοδοξία μπορεί να ανήκει σ' αυτά τα έθιμα, δεδομένου ότι μεταξύ των αποφοίτων υπάρχουν αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι ή άθρησκοι, ίσως και άθεοι, άρα αποκλείεται να παίρνουν αυτοί στα σοβαρά τυχόν θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις που τους επιβάλλονται έξωθεν.
Και, επιπλέον, ποια είναι τα ιδανικά του Έθνους για τα οποία ορκίζονται οι απόφοιτοι; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου; Π.χ. να «πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά» είναι εθνικό ιδανικό; Η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που δεν την θέλει κανένας Κύπριος πια, ανήκει στα εθνικά ιδανικά; Η ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά και το ψήσιμο των ψαριών στο Μπαλουκλί ανήκει στα εθνικό ιδανικό μας; Μήπως είναι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού ή κατά του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ένα εθνικό αίτημα; Ο απόφοιτός μας από τη Γκάνα, την Ιορδανία ή το Ζαΐρ, ποιο ακριβώς εθνικό ιδανικό ορκίζεται να τηρήσει; Αυτό που λένε οι ακροδεξιοί και ξενοφοβικοί, ότι πρέπει να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα (έξω ο Ριβάλντο, ο Ίβανσιτς και ο Μπλάνκο, ποιους άλλους ξένους μπορεί να εννοούν;) μήπως κι αυτό ανήκει στα εθνικά ιδανικά;
Δεν είναι καιρός, τελικά, αντί να γίνονται τα δημόσια εκπαιδευτικά Ιδρύματα περίγελος, έστω σε ορισμένους μόνο γονείς και στους περισσότερους σπουδαστές που διαβάζουν και καταλαβαίνουν αυτά τα αφελή και γελοία κείμενα, να μεθοδευτεί η σύνταξη ενός καινούργιου, μαζεμένου και περιεκτικού, χωρίς εθνικιστικές αρλούμπες και γλυκερούς ρομαντισμούς - εφόσον είναι απαραίτητο να τηρείται αυτή η διαδικασία της «καθομολόγησης»;(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Κι αν παραμερίσουμε αυτά τα επικίνδυνα και απορριπτέα έθιμα, τί μένει πλέον; Καλούνται οι απόφοιτοι να υπερασπιστούν τους κυκλικούς χορούς στα πανηγύρια, τη δημοτική μουσική, τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και τις τρακατρούκες της Ανάστασης; Γιατί, ούτε η θρησκευτική Ορθοδοξία μπορεί να ανήκει σ' αυτά τα έθιμα, δεδομένου ότι μεταξύ των αποφοίτων υπάρχουν αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι ή άθρησκοι, ίσως και άθεοι, άρα αποκλείεται να παίρνουν αυτοί στα σοβαρά τυχόν θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις που τους επιβάλλονται έξωθεν.
Και, επιπλέον, ποια είναι τα ιδανικά του Έθνους για τα οποία ορκίζονται οι απόφοιτοι; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου; Π.χ. να «πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά» είναι εθνικό ιδανικό; Η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που δεν την θέλει κανένας Κύπριος πια, ανήκει στα εθνικά ιδανικά; Η ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά και το ψήσιμο των ψαριών στο Μπαλουκλί ανήκει στα εθνικό ιδανικό μας; Μήπως είναι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού ή κατά του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ένα εθνικό αίτημα; Ο απόφοιτός μας από τη Γκάνα, την Ιορδανία ή το Ζαΐρ, ποιο ακριβώς εθνικό ιδανικό ορκίζεται να τηρήσει; Αυτό που λένε οι ακροδεξιοί και ξενοφοβικοί, ότι πρέπει να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα (έξω ο Ριβάλντο, ο Ίβανσιτς και ο Μπλάνκο, ποιους άλλους ξένους μπορεί να εννοούν;) μήπως κι αυτό ανήκει στα εθνικά ιδανικά;
Δεν είναι καιρός, τελικά, αντί να γίνονται τα δημόσια εκπαιδευτικά Ιδρύματα περίγελος, έστω σε ορισμένους μόνο γονείς και στους περισσότερους σπουδαστές που διαβάζουν και καταλαβαίνουν αυτά τα αφελή και γελοία κείμενα, να μεθοδευτεί η σύνταξη ενός καινούργιου, μαζεμένου και περιεκτικού, χωρίς εθνικιστικές αρλούμπες και γλυκερούς ρομαντισμούς - εφόσον είναι απαραίτητο να τηρείται αυτή η διαδικασία της «καθομολόγησης»;(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
