(από τον Νίκο Δήμου, Lifo, 16/5/2008)
Σκέπτομαι τους πολιτικούς μας. Το βασίλειο της μετριότητας. Είναι χαρακτηριστικό πως οι πιο προοδευτικοί ανάμεσά τους δεν βρίσκονται καν στο κοινοβούλιο... Έχω ξαναγράψει εδώ πως (κατά τη γνώμη μου) ο πιο προοδευτικός Έλληνας πολιτικός είναι ο Στέφανος Μάνος. Ανήσυχο, ανοιχτό, ορθολογικό και δημιουργικό μυαλό, πλήρωσε τα επίχειρα της ικανότητάς και της ευφυΐας του.Μετά από αυτόν θα έβαζα την Μαριέττα Γιαννάκου. Πολύ πριν από την περιπέτεια της υγείας της (που την έκανε συμπαθή σε όλους) θαύμαζα την ορθοφροσύνη, το θάρρος και την εντιμότητά της. Ανάμεσα στους προσκυνημένους, δεν έκανε συμβιβασμούς ούτε παραχωρήσεις. Μόνη από την Νέα Δημοκρατία δεν δέχθηκε να υπογράψει το (επαίσχυντο) δημοψήφισμα για την κατάργηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων (δηλαδή για τις ταυτότητες).
Αντιστάθηκε όσο μπόρεσε στην εθνοκαπηλική θύελλα για το βιβλίο ιστορίας της Στ' Δημοτικού - το οποίο ο διάδοχός της κατάργησε (παράνομα - αγνοώντας όλα τα αρμόδια όργανα) σε μία στιγμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, όταν θα γραφτεί η ιστορία αυτών των χρόνων, η Μαριέττα Γιαννάκου θα καταγραφεί παρούσα στην πλευρά της προόδου.
Στην αντίθετη όχθη, πάλι εκτός κοινοβουλίου, βρίσκεται ο μέγας αντιδραστικός. Ο οποίος μάλιστα αποτελεί επικίνδυνη παγίδα. Διότι είναι νέος, με ανοιχτό και φρέσκο πρόσωπο και βλέποντάς τον θα έλεγε κανείς: «να η ανανέωση και το μέλλον». Έτσι όμως και ανοίξει το στόμα του, ακούγεται το πιο μαύρο παρελθόν. Ο Αλέξης Τσίπρας (ναι, γι αυτόν πρόκειται) δηλώνει «θαυμαστής της σκέψης του Μάο». Θαυμάζει δηλαδή τον μεγαλύτερο χασάπη του εικοστού αιώνα, που εξολόθρευσε περίπου σαράντα εκατομμύρια συμπατριώτες του, που με την «Πολιτιστική Επανάσταση» έφερε τον ανορθολογισμό στο αποκορύφωμά του και που δεν πέτυχε τίποτα άλλο από καταπίεση, βία και όλεθρο.
(Πάντα απορούσα γιατί μαυροπινακίζουμε και λοιδορούμε τους θαυμαστές του Χίτλερ και ανεχόμαστε - ή χειροκροτούμε - αυτούς που αποδέχονται τον Μάο ή τον Στάλιν. Οι κόκκινες δολοφονίες ζυγίζουν λιγότερο;)
