Απριλιανή βία και απάτη
Η δικτατορία άρχισε με την αναίσχυντη απάτη για να προχωρήσει στην ωμότερη τυραννία όπως ομολογούν οι ίδιοι οι πρωτεργάτες της
του ΜΑΡΙΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ, 2001
Πόσοι θυμήθηκαν πως, τις προάλλες, έκλεισαν 34 χρόνια από το χουντικό πραξικόπημα της 21.4.1967; Ελάχιστοι, φοβάμαι εκτός από κάποιες φευγαλέες αναφορές στις εφημερίδες και στα άλλα ΜΜΕ. Κι όμως, πιστεύω πως δεν φτάνει να τιμούμε και να γιορτάζουμε τις ηρωικές ώρες του τόπου (1821, 1940, Αντίσταση) αλλά πρέπει και να αποτιμούμε τις μελανότατες σελίδες του, που σταμάτησαν την Ιστορία, μόλυναν τα επιτεύγματα γενεών, διασύρανε τη χώρα και μετατρέψανε τον λαό μας σε υποζύγιο μερικών κτηνωδών αρχολάγνων. Όσο οι πρώτες μπορούν να μας φρονηματίζουν, τόσο οι δεύτερες πρέπει να μας «φρονιμεύουν», για ν' αποφεύγουμε τις παγίδες που στήνουν οι λαθροκυνηγοί της Ιστορίας.
Γιατί το μέγα όπλο των απριλιανών διαρρηκτών δεν ήταν τόσο τα τανκς και οι ξιφολόγχες, όσο τα πελώρια ψεύδη που επινόησαν για να δικαιολογήσουν και ν' αγιοποιήσουν το προδοτικό εγχείρημά τους.
Για να «τιμήσουμε», λοιπόν, την επέτειο του αίσχους, ας θυμηθούμε μερικά από τα βασικά «εθνικά» επιχειρήματά τους και, κυρίως, την παταγώδη διάψευσή τους, όχι από τους αντιπάλους τους, αλλά απ' αυτούς τους ίδιους τους Μωυσήδες του έθνους.
Όταν τελείωνε η δίκη των «πρωταιτίων» στον Κορυδαλλό, ο αρχηγός και προφήτης τους Γ. Παπαδόπουλος έστειλε urbi et orbi ένα κείμενο, όπου «εξέθετε συνοπτικώς» τα «του μεγάλου ιστορικού εγχειρήματός» του, τις «πατριωτικές αιτίες» που το υπαγόρευσαν και τους επτάχρονους άθλους του. Από το μεγαλειώδες αυτό κείμενο θα κορφολογήσουμε ολίγα τινά για το «πνεύμα» και τις πράξεις της «Επανάστασης» αντιπαραθέτοντας τις αναιρέσεις του από τον ίδιο τον μεγαλόπνευστο συντάκτη του και τους συνενόχους του.
Α) Οι λόγοι που επέβαλαν στις πατριωτικές ψυχές των απριλιανών συμμοριτών το πραξικόπημα και τη συνακόλουθη δικτατορία, ήταν έγραφε ο Παπαδόπουλος η «διαφθορά του κοινοβουλευτισμού» και ο επικρεμάμενος «κομμουνιστικός κίνδυνος».
Όμως, ο αρχιπροπαγανδιστής του «καθεστώτος» Γ. Γεωργαλάς, σε υπόμνημά του της 16.8.1968, έψεγε την «Επανάσταση» ότι «δεν προεκόμισε αποδείξεις» γι' αυτή τη διαφθορά και, έτσι, «δεν εδικαιολόγησεν εξ αυτής της πλευράς την έλευσίν της», ήγουν την αρπαγή της εξουσίας.
Το πιο αποστομωτικό, όμως, το είχε πει ο ίδιος ο αρχισυνωμότης, απευθυνόμενος προς τους... Ευρωπαίους (16.12.1969): «Το μίασμα του κομμουνισμού έχει παύσει να αποτελεί κίνδυνον δια τον ελεύθερον κόσμον». Και ακόμα καλύτερα, σε συνέντευξη στη «Sunday Telegraph» της 2.8.1970: «Στα χρόνια πριν από την κατάληψη της εξουσίας (από τη χούντα) η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν εκινδύνευε ν' ανατραπεί από την άμεση δράση του κομμουνισμού»! Και ο «Γκαίμπελς» της χούντας Γεωργαλάς, στο παραπάνω υπόμνημα: «Η απειλή επικειμένης ενόπλου συρράξεως (με τους κομμουνιστές) και ανύπαρκτος ήτο και ουδόλως απεδείχθη... Ούτω το προβληθέν ως δήθεν κύριον αίτιον της Επαναστάσεως κατέρευσεν από ανυπαρξίαν στοιχείων»...
Β) «Η Επανάστασις εγκατεστάθη δια της ομογνώμου αποφάσεως των Ενόπλων Δυνάμεων»,«Ουδείς μας εγνώριζε, ουδένα εγνωρίζαμεν», ουδείς εγνώριζε τι αντιμετωπίζαμεν». Πώς, τώρα οι 10.000 αξιωματικοί των Ε.Δ. είχαν «αποφασίσει ομόθυμα» το πραξικόπημα, αλλά ταυτόχρονα οι ηγέτες του ήταν άγνωστοι στους πάντες, είναι ένα μυστήριο που μόνο η χουντική σχιζοφρένεια γνωρίζει τη λύση του... έγραφε ο Παπαδόπουλος. Και όμως, λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα, στις 27.4.67, ερέκαζε καμαρώνοντας:
Γ) «Ουδέποτε άλλοτε εις την ιστορίαν της Ελλάδος καθεστωτική ή πολιτική μεταβολή έγινε δεκτή με μεγαλύτερον και αυθορμητότερον ενθουσιασμόν», συνέχιζε ο Γ.Π. Και ακριβώς για να συγκρατήσει τον ακράτητο παλλαϊκό ενθουσιασμό, επέβαλε τον εφτάχρονο στρατιωτικό νόμο, έστησε δεκάδες στρατοδικεία που απαγγείλανε 4.500 καταδίκες, φυλάκισε, εκτόπισε, βασάνισε χιλιάδες χιλιάδων «ενθουσιώδεις» πολίτες...
Και ιδού αδιάψευστος μάρτυρας της λαϊκής λατρείας: «Ο ελληνικός λαός έχει αηδιάσει την Επανάστασιν... Δεν τους θέλει ο λαός... Η Επανάστασις στηρίζεται σε 20-30 αξιωματικούς», έγραφε ο Παττακός σε υπόμνημά του προς τον «αδελφόν» Παπαδόπουλο (7.8.1968).
Δ) Οσο για τους σκοπούς του ιστορικού εγχειρήματος, ο γεννήτωρ του έγραφε τα σπαρακτικά τούτα: «Απεβλέψαμεν την εγκαθίδρυσιν μιας νέας και υγιούς δημοκρατίας... να ιδρύσωμεν κράτος δικαίου, ισχύος και ελευθερίας».
Κάπως αλλιώς, όμως, τα έβλεπαν οι συνεργοί του: «Υπάρχει ανηθικότης, αδικία και νεποτισμός... Η "χούντα" (sic) καλοπερνά, κλέβει, φιλοξενείται», θρηνούσε ο «άγιος» Παττακός στο παραπάνω υπόμνημα... «Ευτελής ποιότης και κακοσμία μεθόδων, αι οποίαι προσιδιάζουν μόνον εις φασιστικά καθεστώτα», δήλωνε ο άλλος «αδελφός», ο Μακαρέζος, τον Νοέμβριο του 1973. Κι ένα ακόμα πρωτοπαλίκαρο, ο Σταματελόπουλος, κατηγορούσε, τον ίδιο καιρό, τους «συναδέλφους» του για την «συσσωρευθείσα υπό της τυραννίας κόπρον του Αυγείου»...
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα. Αλλά δεν νομίζω πως χρειάζονται κι άλλες μαρτυρίες: η απριλιανή δικτατορία όπως κάθε δικτατορία άρχισε με την αναίσχυντη απάτη, για να προχωρήσει αμέσως στην ωμότερη τυραννία. Είναι χαρακτηριστικό πως η πρώτη πράξη της ήταν μια χυδαία πλαστογραφία: το διάταγμα της 21.4.67, που επέβαλε τον στρατιωτικό νόμο, φερόταν υπογραμμένο από τον τότε πρωθυπουργό, ενώ ο Π. Κανελλόπουλος είχε ήδη συλληφθεί από τους σμπίρους της χούντας! Κι έτσι συνέχισε ως το τέλος.
Γι' αυτό είπα πως τέτοιου είδους «επέτειοι» δεν πρέπει να λησμονιούνται, αλλά αντίθετα να μνημονεύονται, για να μας θυμίζουν πως η επαγρύπνηση και η γνώση των πραγματικών κινδύνων είναι οι ασφαλιστικές δικλίδες για να φράζονται οι δρόμοι στους εθνοκάπηλους, πατριδοκάπηλους, θρησκειοκάπηλους που δεν μπορούν να επιπλεύσουν παρά μόνο εκμεταλλευόμενοι την ευπιστία, την άγνοια, την αδράνεια, την απροθυμία αντίστασης των πολιτών...
Το ΒΗΜΑ, 29/04/2001
