Πνευματικά δικαιώματα

...

Ο Πολωνός καθολικός κληρικός και καθηγητής της εκκλησιαστικής ρητορικής, Wieslaw Przyczyna, διαμαρτυρήθηκε γιατί διάφοροι άλλοι κληρικοί αντιγράφουν τα κείμενά του στο Internet και τα εκφωνούν ως δικό τους κήρυγμα στις εκκλησίες. «Πρόκειται», λέει ο καθηγητής στο http://kath.net, «για αήθη ενέργεια, αφού είναι γνωστό ότι για τα διαδικτυακά κείμενα υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα στο όνομα του συντάκτη τους!»

Ότι πολλοί κληρικοί -και όχι μόνο στην Πολωνία- αντιγράφουν τα κυριακάτικα κηρύγματά τους, φάνηκε από το γεγονός ότι διαβάζουν από το χαρτί κάτι που δεν έχουν γράψει οι ίδιοι, κάνουν δε και σαρδάμ κατά την ανάγνωση. Διάφοροι καταρτισμένοι ακροατές τέτοιων κηρυγμάτων έψαξαν συστηματικά και διαπίστωσαν με έκπληξη ότι το περιεχόμενό τους προερχόταν από το Internet.

Με κατάλληλους μετρητές διαπιστώθηκε επίσης ότι κάθε Σάββατο δέχονται ιστότοποι της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης με εκκλησιαστικά κείμενα, καθολικοί και ευαγγελικοί, μεγάλο αριθμό επισκέψεων. Το πιθανότερο συμπέρασμα είναι ότι εκείνη την ημέρα ψάχνουν διάφοροι κληρικοί για κείμενα που θα εκφωνήσουν την Κυριακή. Ποιος θα καταλάβει στο χωριό ή στην κωμόπολη, σκέφτονται οι λογοκλόποι, ότι το κήρυγμά μου είναι καρμπόν από το Internet, αφού πολλοί από τους ηλικιωμένους ακροατές ούτε που γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται;

Μερικοί, μάλιστα, εκφωνούν ευαγγελικά κείμενα ως καθολικά και αντίστροφα, παραβλέποντας λεπτές ή θεμελιώδεις θεολογικές διαφορές που χωρίζουν τις δύο εκκλησίες. Και μετά ισχυρίζονται μερικοί ότι η παγκοσμιοποίηση δεν φέρνει ισοπέδωση και εξομοίωση της πίστης μας. Αυτό το Internet θα μας κάνει όλους χυλό, που έλεγε και ο μακαρίτης.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Υπάρχει κι άλλος, άγνωστος πλανήτης;

Ένας άγνωστος μέχρι σήμερα «πλανήτης Χ», και μάλιστα μεγαλύτερος από τον Αρη, κρύβεται στο σκοτάδι στις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος, δείχνουν οι υπολογισμοί αστρονόμων στην Ιαπωνία.

Το μακρινό, υποθετικό σώμα χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρώσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, ακολουθώντας μια έντονα ελλειπτική τροχιά ακτίνας 15-26 δισ. χιλιομέτρων.

«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρχει ένα «ουράνιο σώμα πλανητικής κλάσης, με μέγεθος 30 έως 70 τοις εκατό της μάζας της Γης, υπάρχει στην εξώτερη ζώνη του Ηλιακού Συστήματος» γράφουν οι ερευνητές σε δημοσίευση που θα παρουσιαστεί τον Απρίλιο στοην αμερικανική επιθεώρηση Astronomical Journal.

Αν οι αστρονόμοι προσπαθήσουν αρκετά, θα μπορέσουν να ανακαλύψουν τον πλανήτη Χ σε λιγότερο από δέκα χρόνια, υποστηρίζει η ομάδα του Δρ Ταντάσι Μουκάι στο Πανεπιστήμιο του Κόμπε.

«Βασισμένοι στην υπόθεσή μας, υπολογίσαμε πώς τα διαστημικά θραύσματα κινήθηκαν τα τελευταία τέσσερα δισ. χρόνια. Τα αποτελέσματα ταίριαζαν με την πραγματική κίνηση των [υπόλοιπων] ουράνιων σωμάτων όπως την παρατηρούμε σήμερα».

Ο καθηγητής αστρονομίας μπορεί ακόμα και να μαντέψει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του αόρατου πλανήτη Χ. «Λόγω της πολύ χαμηλής θερμοκρασίας, η επιφάνειά του θα καλύπτεται από πάγο, παγωμένη αμμωνία και μεθάνιο» είπε.

(www.in.gr, 28/2/2008)

Πολιτικό όρκο έδωσε ο Χριστόφιας

...
Γράφει ο zouri:

Είδα πριν από λίγο στην τηλεόραση την ορκωμοσία του νέου προέδρου της Κύπρου. Ορκίστηκε πίστη στο σύνταγμα. Πουθενά δεν ειδα κουστωδίες παπάδων. Αχ, πόσους αιώνες πίσω μας έχει αυτή η σχέση του κράτους με την εκκλησία. Επιτέλους και στην χώρα μας, να καθιερωθεί ο πολιτικός όρκος και ο πλήρης διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας.

Ο Όρκος του Ελλαδίτη Προέδρου της Δημοκρατίας:

"Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού".

Αντίθετα οι Κύπριοι ονομάζουν την δική μας ορκωμοσία:

"εγκατάσταση του νεοεκλεγέντος Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώπιον της οποίας θα δώσει τη νενομισμένη διαβεβαίωση, σύμφωνα με το άρθρο 42 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας".

Αυτά για να μαθαινουμε!

.

Υπόθεση του PRESS-GR 4

Ο εκβιασμός που ήταν συκοφαντία

Ο δημοσιογράφος κ. Β. Χιώτης από την εφημερίδα το ΒΗΜΑ καταφέρεται σήμερα σε σχόλιό του εναντίον bloggers και συναδέλφων του, οι οποίοι τον κατέκριναν και δεν τον στήριξαν στην αντιδικία του με το PRESS-GR. Έχει απόλυτα δίκιο σ' αυτό και νομίζω ότι γνωρίζει πως, κάθε σώφρων άνθρωπος, είτε είναι blogger είτε δεν ξέρει καν τί σημαίνει αυτό, καταδικάζει κάθε μορφής δυσφήμηση και κάθε συκοφαντία και, πολύ περισσότερο, κάθε προσπάθεια ή και απλή πρόθεση για εκβιασμό. Αυτές οι ενέργειες υπάγονται έτσι κι αλλιώς στις αρμοδιότητες των ποινικών δικαστηρίων και δεν χρειάζεται καθένας από εμάς να δηλώνει δημόσια ότι διαφωνεί με αυτές.

Θεωρώ όμως απαραίτητο να υπογραμμίσω δύο όμοιες αναφορές του κ. Χιώτη σε διαφορετικά σημεία του κειμένου του:

«...πήρα την πρωτοβουλία να καταφύγω στη Δικαιοσύνη για τις επιθέσεις που δεχόμουν αλλά και για τους χειρισμούς που επέλεξα στη συνέχεια.»

και:

«...ό,τι έγραψα και ό,τι είπα το έκανα ενυπόγραφα και επώνυμα, με στόχο να αποκαλυφθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι από εκείνους που συκοφαντούν συστηματικά, με ιδιοτελή- όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια για κάποιους- κίνητρα.»

Προσωπικά συμπεραίνω από αυτές τις αναφορές ότι ο κ. Χιώτης εθίγη από τα σχόλια, ίσως απρεπή και δυσφημιστικά (δεν τα έχω διαβάσει, αλλά δέχομαι ότι έχει απόλυτα δίκιο). Αυτό που δεν τεκμηριώνεται μέχρι στιγμής με τίποτα είναι ότι υπήρξε πράγματι προσπάθεια εκβιασμού του, να δώσει δλδ. 30.000 ευρώ για να τον αφήσουν ήσυχο. Από τα γεγονότα αποδεικνύονται μόνο οι χαρακτηρισμοί σε βάρος του και είναι απόλυτο δικαίωμά του να τους θεωρεί συκοφαντικούς. Εκβιασμός δεν έχει όμως αποδειχθεί και διαπιστώνω ότι, όλο και περισσότεροι σχολιαστές σε εφημερίδες και σε blogs αναφέρουν πως μάλλον κατασκευάστηκε ο «εκβιασμός» για να γίνει δυνατή η αποκάλυψη των διαχειριστών του PRESS-GR. Εγώ υποψιάζομαι επιπλέον ότι αυτό συνέβη με συνδρομή ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών.

Αν ευσταθεί αυτή η υποψία, μάλλον θα αντιμετωπίσουμε για άλλη μια φορά παγκόσμιο εξευτελισμό της χώρας μας και ένταξή της στην ίδια ομάδα με το Πακιστάν, το Ιράν, την Κίνα και κάποιες αφρικανικές χώρες. Η προσπάθεια του κ. Χιώτη για αυτοπροστασία από επιθέσεις σε βάρος του είναι καθ' όλα θεμιτή - πιθανότατα θα αντιδρούσα κι εγώ ο ίδιος με ανάλογο τρόπο, αν γινόμουν στόχος συκοφαντιών. Η εμπλοκή του κράτους με παράνομες μεθοδεύσεις για εξιχνίαση είναι όμως κάτι τελείως διαφορετικό και φοβάμαι ότι κάποια εμπλοκή θα αποκαλυφθεί σύντομα...
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Υπόθεση του PRESS-GR 3

Σε ολισθηρό δρόμο...

(του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 28/2/2008)

Η πρώτη έκπληξη της υπόθεσης είναι η ταχύτητα με την οποία κινήθηκαν οι ελληνικές αρχές. Ενώ πήρε δύο χρόνια για να ζητηθεί δικαστική συνδρομή για τις δωροδοκίες από τη Siemens και ακόμη δεν μάθαμε τίποτε, για την υπόθεση του blog που δημοσίευε ανώνυμες συκοφαντίες και ύβρεις τα πράγματα κινήθηκαν ταχύτατα (στο πλαίσιο, πάντα, της λειτουργίας του ελληνικού κράτους). Μετά όμως αρχίζουν τα ερωτήματα.

Το πρώτο ερώτημα είναι, πώς στοιχειοθετείται ο εκβιασμός; Δύο ανώνυμα ηλεκτρονικά γράμματα μπορεί να είναι εκβιασμός, μπορεί και φάρσα. Στις περιπτώσεις των εκβιασμών η πάγια τακτική των αρχών είναι να υποκρίνεται το θύμα ότι ενδίδει, ώστε να παραδώσει στον εκβιαστή σημαδεμένα χαρτονομίσματα για να υπάρξει σύλληψη επ’ αυτοφώρω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί δεν έγινε κάτι ανάλογο;

Το δεύτερο και μεγαλύτερο ερώτημα αφορά την άρση του απορρήτου. Το μήνυμα που δέχθηκε ο καταγγέλλων τον εκβιασμό δημοσιογράφος είχε ηλεκτρονική διεύθυνση της εταιρείας Yahoo. Άρση απορρήτου έγινε στην εταιρεία Google που φιλοξενούσε το επίμαχο blog. Το στοιχειώδες θα ήταν να ακολουθήσουν οι αρχές τα ίχνη του μηνύματος του εκβιαστή και όχι να πελαγοδρομούν σε ένα δικτυακό χώρο τον οποίο επισκέπτονται χιλιάδες χρήστες. Στην πραγματική ζωή το αντίστοιχο θα ήταν σαν να έχουν οι αρχές πληροφορίες για κάποιον ληστή και αντί να παρακολουθούν τον ίδιο, να εφορμούν στο καφενείο που συχνάζει, για να βρουν στοιχεία της εγκληματικής του δράσης. Εκτός αν μόνο στόχο είχαν να κλείσουν το καφενείο, διότι έμαθαν ότι εκεί χαρτόπαιζαν.

Το τρίτο ερώτημα είναι γιατί μετά την πρώτη επιτάχυνση της έρευνας στο σπίτι και το γραφείο του δημοσιογράφου δεν προχώρησε επί τόσες μέρες η επιχείρηση, αλλά αντιθέτως αφήνονται διάφορα υπονοούμενα για πέντε ακόμη «ηλεκτρονικά ίχνη». Τι περιμένουν οι διωκτικές αρχές; Να σβήσουν οι ύποπτοι για εκβιασμό τα τεκμήρια ενοχής τους;

Μπάζει από παντού η τρομερή επιτυχία των διωκτικών αρχών σχετικά με ένα δικτυακό χώρο ο οποίος και χυδαία και συκοφαντικά σχόλια φιλοξενούσε, αλλά ταυτόχρονα ήταν πολύ ενοχλητικός σε διάφορους υπουργούς της κυβέρνησης. Κυρίως: όλα τα τρομολαγνικά που διακινούνται φτιάχνουν κλίμα σε απίστευτο βαθμό για να περάσει ένας επικίνδυνος αλλά και ανόητος νόμος που δήθεν θα ρυθμίζει την ελευθερία έκφρασης στο Διαδίκτυο.

Η κατάσταση θυμίζει το 2002, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πέρασε έναν άλλο ανόητο, αλλά και επικίνδυνο νόμο. Τότε ακούγαμε από τα ΜΜΕ αδιασταύρωτες φήμες για οικογενειάρχες που έχασαν την περιουσία τους παίζοντας φρουτάκια, ανθρώπους που αυτοκτόνησαν γιατί χρεοκόπησαν κ.λπ. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί ο νόμος 3037/2002 ο οποίος απαγόρευε τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών! Φυσικά, έπειτα από λίγους μήνες ο νόμος πέρασε σε αχρηστία, αλλά εν τω μεταξύ κάποιοι ιδιοκτήτες Ιnternet-Cafe αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους και η Ελλάδα εισέπραξε μια ακόμη καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα, διότι ο νόμος θα στοχεύσει μια μορφή έκφρασης, έστω κακής και χυδαίας. Και αυτός είναι ένας πολύ ολισθηρός δρόμος, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας.

Επαναλαμβάνεται από όλες τις πλευρές η απορία, πώς είναι δυνατόν να διαπράχθηκε ο κακουργηματικός «εκβιασμός» με e-mail από το Yahoo, αλλά να άνοιξαν οι λογαριασμοί του PRESS-GR που είναι στο Google. Δεν θα εκπλαγώ να επιβληθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη η κατάργηση οποιασδήποτε δικαστικής ενέργειας, επειδή εκμαιεύθηκαν οι πληροφορίες με παράνομο τρόπο. Και αν τα ελληνικά δικαστήρια αποφασίζουν γέρνοντας προς την πλευρά της εξουσίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΕΔΔΑ) είναι πράγματι ανεξάρτητο και, σε περίπτωση αμφιβολίας, γέρνει πάντα υπέρ του ανίσχυρου. Θα δείξει...

Δεν είσαι χριστιανός εσύ;

Στα νύχια ενός στυγνού προσηλυτιστή (λέμε τώρα)...

Τη Δευτέρα μετά τα χιόνια περίμενα στη στάση κάποιο λεωφορείο ή τρόλεϊ για να πάω στο κέντρο. Ο ήλιος είχε βγει δειλά, αλλά δεν έλεγε να ζεστάνει. Έκανα επί τόπου πηδηματάκια στο παγωμένο πεζοδρόμιο για να ζεστάνω λίγο τα πόδια μου. Εκείνη τη στιγμή έρχεται προς το μέρος μου ένας 6Oάρης κύριος, καλοντυμένος, χαμογελαστός με ρυτιδωμένο πρόσωπο, κρατώντας επιδεικτικά ένα περιοδικό. Με πλησιάζει, μου προτείνει το περιοδικό και ρωτάει «Ενδιαφέρεστε;»

Ήταν το περιοδικό των Χιλιαστών (Ιεχωβάδων) «η Σκοπιά». Είχαμε περίπτωση προσηλυτισμού «στα όρθια» και έπεσε σε μένα ο άτυχος. Τον ρωτάω, τελείως ανίδεος εννοείται, τι είναι αυτό; «Είναι θρησκευτικό περιοδικό» απαντάει, «για τον κύριό μας που θυσιάστηκε». Άνοιξα τα μάτια από έκπληξη: «Πώς θυσιάστηκε; Αυτοκτόνησε;» Με κοίταξε διερευνητικά, σκέφτηκε ότι εδώ υπήρχε πεδίο για κατήχηση, αφού ούτε τα βασικά δεν ήξερα: «Ο κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας», λέει εμφατικά, «κι εμείς πρέπει να τον ευγνωμονούμε, πρέπει να τον δοξάζουμε!» Εντωμεταξύ τράβηξε το χέρι του με το περιοδικό, αφού δεν έκανα καμιά κίνηση να το πάρω.

Εγώ έδειχνα ακόμα δύσπιστος και έκπληκτος: «Του ζήτησε κανείς να θυσιαστεί; Κι αν το έκανε αυτό εθελοντικά, γιατί περιμένει να τον δοξάσουν κάποιοι;» Έδειξε σίγουρος ότι εντόπιζε πολλά κενά σε μένα και, με τις εξηγήσεις του, όπου νάναι θα πειστώ: «Θυσιάστηκε για να μας σώσει», μου λέει αποκαλυπτικά. Δεν δυσκολεύτηκα, είχα έτοιμη απάντηση: «Γιατί να μας σώσει, από ποιο πράγμα;» Τώρα έγινε λίγο σκυθρωπός ο προσηλυτιστής: «Από τις αμαρτίες μας να μας σώσει, όλοι είμαστε αμαρτωλοί».

Σ’ αυτό το σημείο έγινα εγώ αυστηρός: «Ακούστε κύριε», του λέω, «εγώ δεν είμαι καθόλου αμαρτωλός. Ούτε έκλεψα, ούτε σκότωσα, ούτε ψευδομάρτυρας, ούτε τοκογλύφος έγινα… ακόμα! Αν κάποτε κάνω κάτι από αυτά, μπορεί να χρειαστώ σωτηρία». Δεν ξέρω αν έχουν εκπαιδευτεί οι πλανόδιοι προσηλυτιστές για τέτοιες απρόβλεπτες αντιρρήσεις (συνήθως όλοι αποδέχονται, ναι είμαστε αμαρτωλοί), ο συγκεκριμένος πάντως ήταν τελείως αμήχανος. Μάλλον επρόκειτο για αρχάριο ή θα ήταν εκπαιδευμένος μόνο για συζήτηση με μικρά παιδιά!

Αλλάζει θέμα και μου λέει: «Ο κύριός μας αναστήθηκε για να μας δείξει ότι κι εμείς θα αναστηθούμε μετά το θάνατό μας, εφόσον είμαστε πιστοί και αναμάρτητοι». Εδώ έγινα πάλι αρνητικός, μου έταζε άχρηστα πράγματα: «Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι να αναστηθώ. Άμα ζήσω 70-80 χρόνια και φτάσω στο μέσο όρο ζωής της εποχής μας, μου αρκεί, για ποιο λόγο να ξανάρθω στη ζωή;» Ήθελα να πάω αλλού την κουβέντα, σε πιθανή μετεμψύχωση όπου θα επανερχόμουν με μορφή γαϊδάρου ή σαύρας, αλλά αυτός γύρισε στα δικά του: «Η ανάσταση του κυρίου μας είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έζησαν ποτέ οι άνθρωποι».

Αναγκαστικά ήρθα κι εγώ στα λόγια του: «Καλά, αφού ήξερε ότι θα αναστηθεί ο κύριος, για ποιο λόγο θυσιάστηκε; Έτσι δεν είπατε πριν; Αν ξέρω ότι θα αναστηθώ, να θυσιαστώ κι εγώ για εντυπωσιασμό!» Μάλλον θύμωσε με τις βλάσφημες απορίες που άκουγε, σίγουρα δεν είχε ξανασκεφτεί αυτές τις αντιφάσεις και τους παραλογισμούς, στους οποίους πίστευε, δεν τον είχαν ενημερώσει κιόλας από την κεντρική διοίκηση για εναλλακτικές κουβέντες – ένα καραμπινάτο παράδειγμα ελλιπούς επιμόρφωσης.

Οπότε, μου εκσφενδονίζει τη μοιραία ερώτηση: «Μα τί είναι αυτά που λες, δεν είσαι χριστιανός εσύ;» Εεπ, πιάστηκα από τη ρητορική ερώτησή του, ερχόταν και το λεωφορείο από μακριά: «Ακούστε κύριέ μου! Αν είμαι χριστιανός δεν χρειάζομαι τη διδασκαλία σας, την οποία μάλλον δεν κατέχετε. Κι αν δεν είμαι, πώς πιστεύετε ότι μπορείτε να με πείσετε εσείς με αυτές τις ιστοριούλες που μου λέτε;»  

Μάλλον δεν τα άκουσε όλα - αν και μιλάω γρήγορα. Περίπου στη μέση της φράσης είχε στρίψει το σώμα του και έφευγε. Έφτασε το λεωφορείο, μπήκα μέσα και κάθισα σε μια ελεύθερη θέση. 

Στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι οι προσηλυτιστές των διαφόρων θρησκευτικών και παραθρησκευτικών αιρέσεων, εδώ των Ιεχωβάδων, εκπαιδεύονται για να αντιμετωπίζουν ενστάσεις ή αντιδικίες με χριστιανούς άλλων κατευθύνσεων. Είμαι σίγουρος ότι δεν είναι σε θέση, γιατί έχουν άγνοια, να συζητήσουν με μουσουλμάνους ή βουδιστές, ινδουιστές κ.λπ. Πολύ λιγότερο είναι σε θέση να συζητήσουν με άθεους, οι οποίοι δεν μπαίνουν σε συζητήσεις αν το ψωμί στην κοινωνία πρέπει να είναι ζυμωμένο ή αζύμωτο, αν ισχύει το filioque ή όχι και άλλες τέτοιες αερολογίες, αλλά θέτουν θεμελιώδη ερωτήματα, τι είναι ο θεός, τι ιδιότητες έχει, τι χρειάζεται στο σημερινό άνθρωπο αφού υπάρχει εκπαίδευση,  διατροφή, ιατρική περίθαλψη κ.ο.κ. - όπου υπάρχει, βέβαια, γιατί δεν επεμβαίνει ο θεός για να βοηθήσει τους πιστούς ή ανήμπορους ανθρώπους, πώς ερμηνεύεται η σκέψη των Επικούρειων «Είτε δεν υπάρχει αδικία στον κόσμο, είτε δεν υπάρχει θεός» κ.λπ.

Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η αντίδραση του αποτυχημένου προσηλυτιστή που περιέγραψα, «Δεν είσαι χριστιανός εσύ;» Αυτός περιμένει συγκεκριμένες κουβέντες από κάποιον που δέχεται τα βασικά του χριστιανισμού, αλλά ξαφνικά βλέπει να ανατρέπονται εκ βάθρων οι αντιλήψεις που θεωρεί αυτός δεδομένες. Για τέτοιες συζητήσεις δεν έχει εκπαιδευτεί όμως! 

(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Υπόθεση του PRESS-GR 2

Έρχεται νομοθετική ρύθμιση

(Ελεύθερος Τύπος, 26/2/2008)

Η Ελλάδα σε συνεργασία με την ΕΕ και τον ΟΗΕ προχωρά στη θέσπιση διατάξεων για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας στο διαδίκτυο και εντός του έτους ο σχετικός νόμος θα εισαχθεί για ψήφιση. Όπως εξήγησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γίνεται τροποποίηση των διατάξεων για το απόρρητο των επικοινωνιών και για τα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για το λόγο αυτό, συνέχισε ο εκπρόσωπος, το έργο της επιτροπής αφορά τροποποίηση των διατάξεων του ποινικού κώδικα για το απόρρητο των επικοινωνιών καθώς και για τα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο. Ανέφερε ότι η επιτροπή αυτή έχει σχεδόν ολοκληρώσει την κατάρτιση σχεδίου νόμου που αφορά στη κύρωση σύμβασης της Ευρώπης για το έγκλημα στον κυβερνοχώρο και με τις διατάξεις του αντιμετωπίζεται η εγκληματικότητα στο διαδίκτυο και στους Η/Υ και πρόσθεσε ότι εκτιμάται πως θα εισαχθεί για ψήφιση εντός του έτους. (πλήρες κείμενο >>>)

Εντωμεταξύ οι αντιδικίες και τα ουρλιαχτά συνεχίζονται στα παράθυρα των τηλεοράσεων και φαίνεται ότι είναι μπλεγμένοι οι ίδιοι περίπου παράγοντες που έχουν εμπλακεί και σε άλλες ιστορίες... Όπου νάναι θα βγουν και οι συνήθεις δικηγόροι για να εξηγήσουν ό,τι δεν έχουν καταλάβει οι ίδιοι...

Τηλεοπτικό παράθυρο στον Ant1

Υπόθεση του PRESS-GR

100 μηνύσεις και αγωγές

Περισσότερες από εκατό μηνύσεις και αγωγές, με τις οποίες οι θιγόμενοι αξιώνουν περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ, έχουν κατατεθεί στην Εισαγγελία και στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Μεταξύ αυτών, επιχειρηματίες, πολιτικοί (υπουργοί και βουλευτές όχι μόνο του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και υποψήφιοι), δημοσιογράφοι, στελέχη εφημερίδων, παρουσιαστές ειδήσεων κ.ά. Ακόμη και μητροπολίτες είχαν καταθέσει μηνύσεις για διάφορα που έβλεπαν στο συγκεκριμένο blog.

Μεταξύ αυτών ήταν και ο Θέμος Αναστασιάδης, ο οποίος στο πλαίσιο της υπόθεσης των 5,5 εκατ. είχε καταθέσει μήνυση για δημοσίευμα στο press-gr.blogspot.com, το οποίο ανέφερε ότι «εντοπίστηκαν 5,5 εκατ. ευρώ σε λογαριασμό του από την ΥπΕΕ». Πληροφορίες αναφέρουν ότι η καταγγελία αυτή δεν ήταν ικανή να στοιχειοθετήσει την κατηγορία του εκβιασμού που είχε επικαλεστεί ο κ. Αναστασιάδης και ουσιαστικά ήταν μία από τις πάμπολλες που αφορούσαν συκοφαντικές δυσφημήσεις.

(βλέπε πλήρη ειδησεογραφία>>> ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/02/2008)

Τηλεοπτική κάλυψη του θέματος στον Ant1 και στο MEGA

Pocket Theatre Festival

Δήλωση συμμετοχών μέχρι 29/2/2008

Το Διαγωνιστικό Τμήμα του Pocket Theatre Festival θα διεξαχθεί φέτος στο Booze και στο Μέλι Studio. Οι προϋποθέσεις για να θεωρηθεί μια παράσταση «Pocket Theatre» είναι η λιτή σκηνογραφική άποψη, η απουσία οπτικοακουστικών εφέ, η περιορισμένη χρήση φωτισμών, η πρωτότυπη σκηνοθετική προσέγγιση, η αυτοσχεδιαστική δυνατότητα των ερμηνευτών.

Οι υποψήφιοι (ερασιτέχνες και μη) ας γνωρίζουν ότι η κατάθεση των προτάσεων πρέπει να έχει ολοκληρωθεί έως 29/2. Οι παραστάσεις θα ανέβουν από 22/3 έως 20/4/2008. Πληροφορίες στο τηλέφωνο 210 3252 998.

Από το blog «ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ»

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Κύριε διευθυντά,

(Δημήτρης Ψυχογιός, ΤΟ ΒΗΜΑ, 23/2/2008)

Νέα καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) πληροφορηθήκαμε χθες, εξευτελιστική για τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, διότι αφορά την υποχρέωση των νέων μελών του να επιλέγουν μεταξύ θρησκευτικού ή πολιτικού όρκου όταν εγγράφονται, αποκαλύπτοντας έτσι δημοσίως και παρά τη θέλησή τους τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.
Πρόκειται για έλλειμμα ανεξιθρησκίας, επισημαίνει το ΕΔΑΔ, διότι θεωρείται αυτονόητο πως «οι δικηγόροι που εμφανίζονται να ορκιστούν είναι όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι». Κατά τον ίδιο τρόπο που οι πρόεδροι του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας θεωρούν πιστούς ορθοδόξους όλους όσοι είναι μέλη αυτών των κορυφαίων θεσμών και αποφάσισαν την ίδρυση παρεκκλησίου και την τέλεση αγιασμού κάθε φθινόπωρο, αντιστοίχως. Και εδώ το επιχείρημα είναι ότι «όποιος δεν θέλει,δεν συμμετέχει», αναλαμβάνοντας βεβαίως και το κόστος της αναμέτρησης με τους οργανωμένους ελληνορθοδόξους ελληναράδες που ως προς την ισχύ και τις μεθόδους μόνο με τη μαφία των Αμερικάνων ευαγγελικών στις ΗΠΑ μπορούν να συγκριθούν.

Μετά τον ΔΣΑ, ας περιμένουμε να καταδικαστούν και τα ανώτατα δικαστήρια από το ΕΔΑΔ, θα πρόκειται για εξαιρετική υπηρεσία των προέδρων τους προς τη χώρα, μεγαλύτερη από αυτή που προσέφεραν κατώτεροι συνάδελφοί τους οι οποίοι καταδίκασαν σε εξοντωτικές οικονομικές ποινές δημοσιογράφους για «συκοφαντική δυσφήμηση» επειδή κατήγγειλαν τη δράση εθνικιστικής παρακρατικής συμμορίας την εποχή του σκανδάλου Οτσαλάν. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα, δηλαδή την ελληνική Δικαιοσύνη, για τις αποφάσεις αυτές και το σκεπτικό των αποφάσεων αποτελεί αυστηρή καταδίκη των δημοκρατικών ελλειμμάτων στη χώρα που παινεύεται αυτάρεσκα πως είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας.

Σταματήστε τον Tony Blair!

..
Ηλεκτρονικό ψήφισμα εναντίον της υποψηφιότητας του
Τόνυ Μπλαιρ για την «Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

Εμείς, οι Ευρωπαίοι πολίτες κάθε προέλευσης και πολιτικών πεποιθήσεων, επιθυμούμε να εκφράσουμε την πλήρη αντίθεσή μας στην υποψηφιότητα του Τόνυ Μπλαιρ για την Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Βάλτε το μήνυμα και την πρόσκληση σε όλα τα blogs! Απαιτείται 1 εκατ. υπογραφές για να φτάσει το ζήτημα στην Ευρ. Επιτροπή και έχουν κατατεθεί μέχρι τώρα μόνο περί τις 17.000

Συνυπογράψτε το ψήφισμα εδώ >>>

Stop Blair!

Βραβείο Πληροφορικής

(του Παναγιώτη Γεωργούδη, Ελευθεροτυπία, 05/02/2008)

Το βραβείο Turing 2007 στον τομέα της Πληροφορικής, το οποίο αντιστοιχεί σε βραβείο Νόμπελ λόγω απουσίας Νόμπελ στο συγκεκριμένο επιστημονικό πεδίο, πήρε ο Ελληνας ερευνητής Ιωσήφ Σηφάκης, μαζί με τους Αμερικανούς ερευνητές στο ίδιο αντικείμενο Εντμουντ Κλαρκ (Camegie Mellon University) και Αλεν Εμερσον από το Πανεπιστήμιο Οστιν του Τέξας.

Η βράβευση του Ιωσήφ Σηφάκη είναι βράβευση του ελληνικού επιστημονικού κόσμου που μοχθεί χωρίς τη βοήθεια της ελληνικής πολιτείας και αποτελεί τιμή για ολόκληρη τη χώρα που προσπαθεί να ανταποκριθεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ο οποίος επιταχύνεται μέσω της επιστημονικής γνώσης και των τεχνολογικών προϊόντων που αυτή παράγει. Είναι γνωστό πως τα ελληνικά κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού για την έρευνα είναι τα μικρότερα από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μόλις στο 0,6% του προϋπολογισμού.

Το εν λόγω βραβείο φέρει το όνομα του Αγγλου μαθηματικού Αλαν Τιούρινγκ, ο οποίος θεμελίωσε την πληροφορική, και κάθε χρόνο γίνεται η απονομή του προαναφερόμενου βραβείου. Απονέμεται από την ACM (Association for Computing Machinery). Η επίσημη ανακοίνωση της βράβευσης και της απονομής έγινε χθες από την ACM στη Νέα Υόρκη πάνω στο Model Checking, τεχνολογία επαλήθευσης συστημάτων πληροφορικής.

Η μοντελοποίηση συστημάτων (Model Checking) είναι αλγοριθμική μέθοδος επαλήθευσης, η οποία επιτρέπει να καθοριστεί αν ένα μοντέλο, μέρος ενός συστήματος υλικού ή ενός σύνθετου λογισμικού, πληροί τις σωστές προδιαγραφές που εκφράζονται με κάποια μορφή λογικών προτάσεων. Σε περίπτωση που το μοντέλο δεν επαληθευτεί, η μέθοδος παράγει αντιπαραδείγματα που βοηθούν στον εντοπισμό της πηγής του προβλήματος. Οι θεωρητικές βάσεις του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου τέθηκαν το 1981 από τους Εντμουντ Κλαρκ και Αλεν Εμερσον, που δούλευαν επιστημονικά στις ΗΠΑ, και τον Ιωσήφ Σηφάκη, που εργαζόταν στη Γαλλία.

Για να μπορέσει το Model Checking να ανταποκριθεί με επιτυχία στην επαλήθευση πολύπλοκων και σύνθετων συστημάτων χρειάστηκε να δημιουργηθούν θεωρητικά αποτελέσματα, μέθοδοι και εργαλεία για να επιτευχθεί η αποτελεσματική αντιμετώπιση της πολυπλοκότητας του προβλήματος της «έκρηξης καταστάσεων». Τα τελευταία 27 χρόνια ένα σημαντικό μέρος της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο αντικείμενο.

Τα ερευνητικά αποτελέσματα από αυτή την ενασχόληση βρίσκουν πολλές εφαρμογές στη βιομηχανία σε κρίσιμα συστήματα αυτόματου ελέγχου και κρυπτογραφικών αλγορίθμων που εφαρμόζονται σε αεροπλάνα, σε τηλεπικοινωνίες, στο Διάστημα, στην αυτοκινητοβιομηχανία κ.λπ.

Ο Ιωσήφ Σηφάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη του Ηρακλείου το 1946, φοίτησε στο Καπετανάκειο Λύκειο και μετά πέρασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη Σχολή Μηχανολόγων. Ασχολήθηκε στο Πολυτεχνείο με τα εφαρμοσμένα μαθηματικά και αργότερα μετέβη στη Γαλλία, όπου με γαλλική υποτροφία σπούδασε Πληροφορική. Σήμερα είναι διευθυντής έρευνας στο CNRS και ιδρυτής του εργαστηρίου Verimag στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας.

Εχει δημοσιεύσει πρωτοποριακές επιστημονικές εργασίες στα σημαντικότερα επιστημονικά περιοδικά του χώρου του που ασχολούνται σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο με τη μοντελοποίηση των συστημάτων και την επαλήθευσή τους. Οι τρέχουσες ερευνητικές του δραστηριότητες άπτονται των συστημάτων πραγματικού χρόνου υψηλής πιστότητας με εφαρμογές στα αεροπλάνα, το Διάστημα, τα αυτοκίνητα και τις τηλεπικοινωνίες. Ταυτόχρονα, έχει σημαντική δράση στη μεταφορά των ερευνητικών αποτελεσμάτων στη βιομηχανία, συνεργαζόμενος με εταιρείες όπως οι Ερμπάς, Σνάιντερ Ελέκτρικ, ΣΤ Μικροηλεκτρόνικς και Φρανς Τέλεκομ.

βλέπε επίσης >>>

Αντιθρησκευτική παιδική έκδοση

Συνέντευξη με τον Michael Schmidt-Salomon για τις αντιδράσεις στο «μικρό γουρουνάκι»

Το πρώτο παιδικό βιβλίο στο γερμανόφωνο χώρο με κριτικό περιεχόμενο για τις θρησκείες και τίτλο «”Πώς πηγαίνουμε, παρακαλώ, στο θεό;” ρώτησε το μικρό γουρουνάκι» βρίσκεται αυτή την εποχή στο κέντρο μιας δημόσιας συζήτησης που εξελίσσεται με ένταση από όλες τις πλευρές. Αφότου έγινε γνωστό ότι το «Ομοσπονδιακό Υπουργείο για Οικογενειακές Υποθέσεις» μελετάει το ενδεχόμενο να τοποθετήσει αυτό το βιβλίο στον κατάλογο των επικίνδυνων εκδόσεων για τη νεολαία, ήρθαν στο προσκήνιο υποστηρικτές και αντίπαλοι αυτής της οιονεί απαγόρευσης. Ένα βιβλίο που έχει τεθεί στον πίνακα των «επικίνδυνων» πωλείται μόνο σε ενήλικες και δεν επιτρέπεται να διαφημιστεί σε εκθέσεις, να τοποθετηθεί σε βιτρίνες βιβλιοπωλείων κτλ.

Πολλοί αναγνώστες, αφενός έχουν εκφραστεί με ενθουσιασμό για το βιβλίο και στο εμπόριο κινείται αυτό από καιρού ήδη πολύ ικανοποιητικά, αφετέρου επίσης πολλοί άλλοι θεωρούν το βιβλίο ως «χλευαστικό για τις θρησκείες» και ένα βιβλίο «μίσους». Όταν οι επαγγελματίες πιστοί (παπάδες) μιλάνε απορριπτικά για άλλες θρησκείες, θεωρείται αυτό ενημέρωση, όταν όμως άλλοι λένε τα ίδια για τη χριστιανική θρησκεία, τότε αυτό είναι «μίσος» γιατί, προφανέστατα, διαφωτίζει τον κόσμο και λιγοστεύουν τα κεφάλια στο ποίμνιο.

Ένας από τους συγγραφείς αυτού του βιβλίου, ο Δρ. Michael Schmidt-Salomon (MSS), συγγραφέας φιλοσοφικών και πολιτικών κειμένων, ηγετική προσωπικότητα των άθρησκων κινημάτων στη Γερμανία και Πρόεδρος του «Ιδρύματος Giordano Bruno», το οποίο έχει διακηρυγμένο στόχο τη στήριξη του «εξελικτικού ανθρωπισμού», απαντάει στις ερωτήσεις του Martin Bauer (Μ.Β.) Η συνέντευξη παρουσιάζεται εδώ σε ελεύθερη απόδοση:

M.B.: Σας παραξένεψε η έντονη κριτική στο βιβλίο για το «μικρό γουρουνάκι»;

MSS: Όχι, καθόλου! Περιμέναμε τέτοια αντίδραση. Όλοι που συμμετείχαν στην έκδοση ήξεραν από την αρχή ότι το βιβλίο θα δημιουργήσει φασαρία. Η εκκλησία κατέχει μέχρι σήμερα το ιδεολογικό μονοπώλιο στα παιδικά δωμάτια, οπότε δεν είναι εκπληκτικό ότι υπερασπίζεται αυτό το μονοπώλιο με όλα τα μέσα.

M.B.: Σας εντυπωσίασε ότι κατηγορηθήκατε ακόμα και για αντισημιτισμό;

MSS: Ναι, επειδή αυτό είναι ένα αποδοτικό μέσο για να δυσφημίσεις κάποιον στη (γερμανική) κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο λειτουργεί η πολιτική προπαγάνδα και μάλιστα πέρα από τα όρια του συστήματος. Στα ιρανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης με κατηγόρησαν προ μερικών μηνών ως «σιωνιστικό πράκτορα του Ισραήλ», ώστε να δυσφημίσουν τη δραστηριότητα κατά των Ισλαμιστών. Οι δύο χαρακτηρισμοί είναι μεν αλληλοσυγκρουόμενοι, αλλά η στρατηγική που κρύβεται από πίσω είναι η ίδια: συνθήματα αντί για επιχειρήματα.

M.B.: Δεν χρησιμοποιεί όμως η παρουσίαση των δύο ραβίνων στο βιβλίων αντισημιτικά στερεότυπα;

MSS: Ίσως μόνο σ’ αυτούς που έχουν ήδη αυτά τα στερεότυπα στο μυαλό τους και τα προβάλλουν στο βιβλίο. Δεν παρουσιάσαμε στο βιβλίο «τον» Ιουδαίο, αλλά μόνο έναν υπερορθόδοξο ραβίνο, ο οποίος ως προς την ένδυση, το κούρεμα κτλ., είναι ακριβώς έτσι, όπως οι υπερορθόδοξοι ραβίνοι. Αν τώρα κάποιοι μπερδεύουν αυτά τα δύο, τότε αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μας. Αυτά όμως είναι προβλήματα των ενηλίκων, τα παιδιά δεν έχουν τέτοια στερεότυπα στο μυαλό τους, δόξα τω ανθρώπω!

M.B.: Επίσης ο Stephan Kramer, Γενικός Γραμματέας του κεντρικού Συμβουλίου των Εβραίων δεν θεωρεί το βιβλίο αντισημιτικό...

MSS: Ναι και το έλαβα υπόψη μου με κάποια ευχαρίστηση, ότι ο γενικός Γραμματέας διάβασε το βιβλίο με μεγαλύτερη προσοχή από ότι το Υπουργείο.

M.B.: Βέβαια, ο Kramer υποστηρίζει ότι αυτό το βιβλίο δυσφημεί εξ ίσου και τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες και γι’ αυτό θα έπρεπε να θεωρηθεί επικίνδυνο. Επί λέξει αναφέρει: «Η πονηράδα και επικινδυνότητα του βιβλίου έγκειται στο γεγονός ότι απευθύνεται με πολύ όμορφα σχέδια σε νεαρά παιδιά, τα οποία είναι εκτεθειμένα στον αντιθρησκευτικό φανατισμό. Το βιβλίο πρέπει οπωσδήποτε να θεωρηθεί επικίνδυνο». Τι λέτε επ’ αυτού;

MSS: Ως εκπαιδευμένος δάσκαλος έχω την τάση να αναζητώ τον πυρήνα: Ο Kramer βεβαιώνει ότι το βιβλίο είναι ελκυστικό, τη στιγμή που άλλοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι το βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί από τη θρησκευτική σκοπιά ως επικίνδυνο. Αλλά γιατί πρέπει να έχει σε μια πλουραλιστική κοινωνία η θρησκευτική άποψη μεγαλύτερη σημασία από την κοσμική; Το ένα τρίτο του γερμανικού πληθυσμού δεν ανήκει σε καμιά θρησκεία. Αυτό το ένα τρίτο δεν εκπροσωπείται λοιπόν, ούτε από τις χριστιανικές εκκλησίες, ούτε από τον κεντρικό Συμβούλιο των Μωαμεθανών.

M.B.: Τόσο οι εκκλησίες, όσο και οι Μωαμεθανοί έχουν εκδηλωθεί υπέρ της επικινδυνότητας του βιβλίου...

MSS: Φυσικά, ποιον εκπλήσσει αυτό; Όταν έχουν να αντιμετωπίσουν «άπιστους», οι οποίοι διατυπώνουν προκλητικά ερωτήματα, πάντα συμφωνούν οι θρησκευτικές δυνάμεις. Αλλά, όπως είπαμε ήδη, υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις στην κοινωνία μας. Πολλοί παιδαγωγοί και ψυχολόγοι έχουν ήδη υπογράψει το ψήφισμα ενάντια της απαγόρευσης του βιβλίου. Αν πράγματι το βιβλίο στηριζόταν στο μίσος, όπως είπαν κάποιοι, δεν θα είχαν υπογράψει!

M.B.: Τί λέτε για την κατηγορία ότι το βιβλίο χειραγωγεί προς την αθεΐα και ότι είναι τόσο φονταμενταλιστικό και χωρίς ανεκτικότητα, όπως και οι θρησκείες, τις οποίες κατηγορεί;

MSS: Καταρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι το βιβλίο επιχειρηματολογεί στα πλαίσια του Αγνωστικιστισμού και όχι του Αθεϊσμού. Γι’ αυτό λέει ο σκαντζόχοιρος μετά την περιπέτειά του «έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει καθόλου θεός, και αν υπάρχει, τότε δεν θα κατοικεί σ’ αυτούς τους πύργους με τα φαντάσματα» (σημ. εννοεί ναούς, τεμένη και συναγωγές). Ένας «επιθετικός, φονταμενταλιστικός αθεϊστής» θα μίλαγε τελείως διαφορετικά.

Το κεντρικό ερώτημα είναι: υπάρχει «χειραγώγηση» όταν διαφωτίζονται τα παιδιά με χιουμοριστικό τρόπο για τους παραλογισμούς των παραδοσιακών θρησκευτικών συστημάτων; Καθόλου! Και τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο διαφωτισμό! Δεν επιτρέπεται να είναι εκτεθειμένα στις αντιεπιστημονικά ανυπόστατες και ηθικά προβληματικές διηγήσεις των θρησκειών. Βλέποντας το τεράστιο όγκο θρησκευτικών παιδικών βιβλίων στην αγορά, θεωρήσαμε ότι είναι απαραίτητο ένα βιβλίο όπως το γουρουνάκι. Όχι μόνο επειδή συμβάλλει στον πλουραλισμό απόψεων στο παιδικό δωμάτιο, αλλά επειδή χρειαζόμαστε ένα δραστικό αντίδοτο ενάντια στις πολλαπλές μορφές θρησκευτικής χειραγώγησης.

M.B.: Και τι παντάτε στην κατηγορία για έλλειψη ανεκτικότητας;

MSS: Μπα, εδώ το γουρουνάκι και ο σκαντζόχοιρος είναι υποδείγματα στην ανεκτικότητα. Αν και καταπιέζονται από τους υπηρέτες των θρησκειών, δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να επιτεθούν ή να καταργήσουν τις θρησκείες. Απλά, υποχωρούν στο σπιτάκι τους και συνεχίσουν να ζουν ήρεμα και χωρίς μίση. Είναι προφανές ότι το γουρουνάκι και ο σκαντζόχοιρος δεν αποδέχονται τις θρησκείες –και πώς θα ήταν δυνατόν, μπροστά σε τέτοιους παραλογισμούς που διαδίδουν;- αλλά είναι ανεκτικοί απέναντι στις θρησκείες. Περισσότερα δεν μπορεί να απαιτήσει κάποιος από αυτούς τους δύο αλλά και από κάθε άνθρωπο που σκέφτεται κοσμικά. Αν, αντίστροφα τώρα, οι εκπρόσωποι των θρησκειών είχαν ανάλογη συμπεριφορά –δεν χρειάζεται να μας αποδέχονται, εμάς που δεν τους πιστεύουμε, αλλά να μας ανέχονται-, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος.

M.B.: Μερικοί σχολιαστές ισχυρίζονται ότι το βιβλίο αυτό είναι έκφραση μιας «χαζής κριτικής στις θρησκείες». Αυτό τεκμηριώνεται μεταξύ άλλων με το επεισόδιο όπου ο ραβίνος απαγορεύει στους δύο ήρωες την είσοδο στη συναγωγή, ενώ είναι γνωστό ότι η είσοδος στη συναγωγή είναι ελεύθερη σε όλους. Και, τελικά, η συναγωγή δεν είναι ναός.

MSS: (γελάει) Τέτοια σχόλια «ειδημόνων» μου αρέσουν ιδιαίτερα. Ξέρετε, όταν συγκρουσθούν ένα βιβλίο και ένα κεφάλι και ακουστεί κούφιος ήχος, τότε δεν φταίει οπωσδήποτε το βιβλίο. Όπως όλα τα παραμύθια, έτσι και η ιστορία με το γουρουνάκι διαθέτει δύο επίπεδα κατανόησης. Μία απλούστερη για παιδιά και μια πιο βαθιά, η οποία γίνεται αντιληπτή από ενήλικες, αλλά όπως φαίνεται όχι από όλους. Για τα παιδιά είναι για παράδειγμα αδιάφορο, αν το βουνό λέγεται «όρος του ναού», στο οποίο γίνεται καυγάς για θρησκευτικούς λόγους. Οι ενήλικες πρέπει όμως να είναι σε θέση να καταλάβουν το συσχετισμό.

Γιατί λοιπόν δεν αφήνει ο ραβίνος το γουρουνάκι και τον σκαντζόχοιρο να μπουν στη συναγωγή, ενώ ο επίσκοπος και ο μουφτής επιτρέπουν την είσοδο στο ναό και στο τζαμί; Πρόκειται για τη διαφοροποίηση ότι ο ιουδαϊσμός δεν είναι προσηλυτιστική θρησκεία, ενώ ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός είναι. Αυτές οι δύο θρησκείες είναι πάντα προσανατολισμένες στην προσπάθεια να διευρύνουν το ποίμνιο, κάτι που δεν ισχύει για τον ιουδαϊσμό. Γι' αυτό ο επίσκοπος και ο μουφτής είναι αρχικά φιλικοί, αλλά στη συνέχεια απογοητεύονται, όταν διαπιστώνουν ότι οι δύο ήρωες δεν πέφτουν στην παγίδα.

M.B.: Και μια τελευταία ερώτηση: Αφού περιμένατε μια αντίδραση, γιατί εκδώσατε τελικά το βιβλίο; Παίζετε με τη φωτιά;

MSS: Λοιπόν, όποιος θέλει να δώσει ερεθίσματα, πρέπει να ζει με τη βεβαιότητα ότι θα τον θεωρήσουν «ερεθιστικό». Θέλαμε με το βιβλίο να θέσουμε σε λειτουργία μια κοινωνική συζήτηση. Το ζήτημα της «θρησκευτικής παιδείας» στη χώρα μας δεν γίνεται αντικείμενο συζητήσεων. Στη θεωρούμενη παιδαγωγικά «αξιόλογη» θρησκευτική παιδική βιβλιογραφία υπάρχουν πάμπολλες εικόνες που τραυματίζουν τα παιδιά. Με αυτά τα βιβλία αρχίζει ήδη στα νηπιαγωγεία ο βομβαρδισμός με ιστορίες δημιουργισμού, τον καλό θεούλη που φτιάχνει τον κόσμο κτλ., έτσι ώστε αργότερα να δυσκολεύονται τα παιδιά να ξεφύγουν από αυτές τις εξωπραγματικές και φανταστικές ιστορίες και να κατανοήσουν τον κόσμο σε επιστημονική βάση.

M.B.: Κύριε Schmidt-Salomon, σας ευχαριστούμε για τη συνέντευξη.

βλέπε επίσης >>>

βλέπε εδώ για την εξέλιξη της δικαστικής δίωξης >>>

Million Dollar Trio

Με παρέσυρε μια ψυχή και έψαξα τα βίντεο με τον διάσημο βιολονίστα Jascha Heifetz (1901-1987).
Εδώ με τον πιανίστα Arthur Rubinstein και τον τσελίστα Gregor Piatigorsky (το λεγόμενο «Million
Dollar Trio») σε έργο του Mendelssohn.

Ο Μπαχ και η παγκοσμιοποίηση

...

Σε παλαιότερο κείμενό μου είχα παρουσιάσει τη θέση ότι η παγκοσμιοποίηση άρχισε και ευδοκίμησε πριν από 2 σχεδόν αιώνες με πολιτισμικούς όρους και όχι με οικονομικούς και πολιτικούς, όπως έχει εξελιχθεί και εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες. Παράδειγμα γι' αυτή τη θέση ήταν ο Beethoven και η μουσική του, η οποία έχει υιοθετηθεί από λαούς διαφορετικών και άσχετων μεταξύ τους πολιτισμών και λειτουργεί περίπου σαν παγκόσμια πολιτισμιή παράδοση.

Τώρα, ο διάσημος βιολοντσελίστας Yo-Yo Ma, ένας Αμερικάνος μουσικός που γεννήθηκε στο Παρίσι από Κινέζους γονείς και κατά πολύ αρμοδιότερος για θέματα πολιτισμού, αναπτύσσει όμοιους προβληματισμούς, εξετάζοντας το φαινόμενο της μετανάστευσης μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων από οικονομικά υποβαθμισμένες και πολιτισμικά παραδοσιακές κοινωνίες σε πλουσιότερες και πρωτοποριακές στην αναζήτηση νέων εκφραστικών μορφών. Σ' αυτή την επιχειρηματολογία του αξιοποιεί σαν παράδειγμα τον J.S. Bach και την παγκόσμια μουσική εμβέλειά του.

(του Υo-Υo Μa, ΒΗΜΑ, 16/2/2008)

Τα τελευταία 20 από τα περίπου 30 χρόνια που εργάζομαι ως επαγγελματίας τσελίστας τα έχω περάσει σε περιοδείες, παίζοντας και μαθαίνοντας για τις μουσικές παραδόσεις και τους πολιτισμούς του πλανήτη. Τα ταξίδια αυτά με έπεισαν ότι στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας οι πολιτισμικές παραδόσεις διαμορφώνουν ένα ουσιώδες πλαίσιο για την εθνική ταυτότητα, την κοινωνική σταθερότητα και τις σχέσεις των ανθρώπων.

Ενας κόσμος που αλλάζει τόσο γρήγορα, όπως ο δικός μας, είναι καταδικασμένος να δημιουργεί πολιτισμική ανασφάλεια και να κάνει τους ανθρώπους να αναρωτιούνται για τη θέση τους διεθνώς. Η παγκοσμιοποίηση μοιάζει συχνά να απειλεί την ταυτότητα του ατόμου, με το να μας υποτάσσει στους κανόνες κάποιου άλλου. Φυσικά αυτό μας δημιουργεί εκνευρισμό, λόγω του ότι οι κανόνες αυτοί απαιτούν να αλλάξουμε τις παραδοσιακές μας συνήθειες. Υπό αυτές τις συνθήκες το κρίσιμο ερώτημα για τους ηγέτες του σύγχρονου κόσμου είναι το εξής: Πώς μπορούν να εξελιχθούν τα ήθη και οι πολιτισμοί ώστε να επιβιώσουν σε έναν μεγαλύτερο πλανήτη χωρίς να θυσιάσουν τη διαφορετική τους ταυτότητα και την ατομική τους υπερηφάνεια; Τα μουσικά ταξίδια μου μού θύμισαν ότι οι αλληλεπιδράσεις που προωθεί η παγκοσμιοποίηση δεν καταστρέφουν πάντα έναν πολιτισμό, αλλά μπορούν να δημιουργήσουν έναν καινούργιο, όπως επίσης να ενδυναμώσουν και να διαδώσουν παραδόσεις αιώνων.

Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει ο οικολογικός όρος «εποίκιση των άκρων» («edge effect»), ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει όταν συναντηθούν δύο διαφορετικά οικοσυστήματα, για παράδειγμα το δάσος και η σαβάνα. Στα όρια της συνάντησης αυτής, εκεί όπου παρατηρείται η μεγαλύτερη βιοποικιλότητα των μορφών της ζωής, κάθε ζωντανό ον μπορεί να αντλήσει από τον πυρήνα των δύο οικοσυστημάτων. Ορισμένες φορές τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν στην κόψη. Τότε οι διασταυρώσεις μπορούν να αποκαλύψουν απρόσμενες συνδέσεις.

Ο πολιτισμός είναι ένας ιστός ο οποίος συντίθεται από δώρα προερχόμενα από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ενας τρόπος για να ανακαλύψουμε τον κόσμο είναι να ανασκάψουμε βαθιά στις παραδόσεις του. Στη μουσική, για παράδειγμα, στον πυρήνα του ρεπερτορίου κάθε τσελίστα βρίσκονται οι Σουίτες για Τσέλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Στην καρδιά κάθε σουίτας βρίσκεται ένας χορός που ονομάζεται σαραμπάντα. Ο χορός γεννήθηκε από τη μουσική των Βερβερίνων της Βόρειας Αφρικής, όπου ήταν αργός και αισθησιακός. Μετά εμφανίστηκε στην Ισπανία, όπου όμως απαγορεύθηκε επειδή θεωρήθηκε άσεμνος και προκλητικός. Οι Ισπανοί τον έφεραν στην Αμερική, αλλά ταξίδεψε και στη Γαλλία, όπου έγινε χορός της αριστοκρατίας. Τη δεκαετία του 1720 ο Μπαχ ενσωμάτωσε τη σαραμπάντα στις Σουίτες για Τσέλο.

Σήμερα, εγώ, ένας αμερικανός μουσικός που γεννήθηκε στο Παρίσι από κινέζους γονείς, παίζω Μπαχ. Σε ποιον ανήκει λοιπόν πραγματικά η σαραμπάντα; Κάθε πολιτισμός έχει υιοθετήσει τη μουσική, επενδύοντάς την με ένα ιδιαίτερο νόημα, αλλά όλοι πρέπει να θεωρούνται «συνιδιοκτήτες»: η μουσική ανήκει σε όλους μας. Το 1998 ίδρυσα το «Silk Road Ρroject» (μια μη κυβερνητική καλλιτεχνική, πολιτιστική και εκπαιδευτική οργάνωση) προκειμένου να μελετήσω τη ροή των ιδεών ανάμεσα στους πολλούς πολιτισμούς μεταξύ της Μεσογείου και του Ειρηνικού στη διάρκεια χιλιάδων ετών. Οταν παίζουμε μουσική προσπαθούμε να ενώσουμε πολλά μέρη του κόσμου σε μία σκηνή. Η ορχήστρα είναι μια ομάδα από βιρτουόζους, δεξιοτέχνες ζωντανών παραδόσεων από την Ευρώπη, τον αραβικό κόσμο, το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία, την Περσία, τη Ρωσία, την Κεντρική Ασία, την Ινδία, τη Μογγολία, την Κίνα, την Κορέα και την Ιαπωνία. Ολοι μοιράζονται γενναιόδωρα τη γνώση τους, είναι φιλοπερίεργοι και πρόθυμοι να μάθουν για άλλες μορφές έκφρασης.

Τα τελευταία χρόνια ανακαλύψαμε ότι κάθε παράδοση είναι το αποτέλεσμα μιας επιτυχημένης εφεύρεσης. Ενας από τους καλύτερους τρόπους για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση των παραδόσεων είναι μέσω της συστηματοποιημένης εξέλιξης, δηλαδή χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα: με ηχογραφήσεις, κινηματογραφικές ταινίες, μαγνητοσκοπήσεις, υλικό από μουσεία, πανεπιστήμια και πόλεις. Μέσα από συναυλίες, είτε σε τάξεις σχολείων είτε σε μεγάλα στάδια, οι μουσικοί της ορχήστρας, μαζί τους και εγώ, μαθαίνουμε πολύτιμες δεξιότητες. Οταν γυρίζουμε στην πατρίδα μας μοιραζόμαστε αυτές τις δεξιότητες με άλλους, εξασφαλίζοντας ότι οι παραδόσεις μας θα έχουν μια θέση στο μεγάλο τραπέζι των πολιτισμών.

Ανακαλύψαμε ότι παίζοντας τη μουσική παράδοση μιας χώρας στο εξωτερικό κινητοποιούμε τους μουσικούς στο εσωτερικό της χώρας στην οποία ανήκει η παράδοση αυτή. Πάνω από όλα ο καθένας μας έχει αναπτύξει ένα πάθος για τη μουσική του άλλου και έναν δεσμό αμοιβαίου σεβασμού, φιλίας και εμπιστοσύνης, κάτι φαίνεται καθαρά όποτε ανεβαίνουμε στη σκηνή. Αυτή η χαρούμενη αλληλεπίδραση είναι ένας τόσο επιθυμητός κοινός μεγαλύτερος στόχος που πάντα μας οδηγούσε να λύνουμε τις διαφορές μας με φιλικό διάλογο. Καθώς ανοιγόμαστε ο ένας στον άλλον, χτίζουμε γέφυρες σε άγνωστες παραδόσεις, καταργώντας τον φόβο που συχνά συνοδεύει την αλλαγή. Με άλλα λόγια, όταν διευρύνουμε την οπτική μας γωνία στον κόσμο, κατανοούμε καλύτερα τον εαυτό μας, τη ζωή και τον πολιτισμό μας. Μοιραζόμαστε περισσότερα με τα πιο μακρινά σημεία του μικρού μας πλανήτη από όσο νομίζουμε.

Το να βρούμε αυτόν τον κοινό πολιτισμό είναι σημαντικό, αλλά όχι μόνο για χάρη της τέχνης. Τόσο πολλές από τις πόλεις μας - όχι μόνο το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη ή το Τόκιο, αλλά τώρα ακόμη και μικρότερες πόλεις - δέχονται κύματα μετανάστευσης. Πώς θα ενσωματώσουμε ομάδες ανθρώπων που έχουν τις δικές τους, μοναδικές συνήθειες; Πρέπει η μετανάστευση να οδηγεί αναπόφευκτα σε αντίσταση και συγκρούσεις, όπως συνέβη στο παρελθόν; Τι γίνεται, για παράδειγμα, με τον τουρκικό πληθυσμό στη Γερμανία, με τους Αλβανούς στην Ιταλία, με τους Βορειοαφρικανούς στην Ισπανία και στη Γαλλία;

Μια ζωντανή μηχανή παραγωγής πολιτισμού μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τον τρόπο για να αναμειχθούν ειρηνικά οι ομάδες των ανθρώπων, χωρίς να θυσιάσουν την ατομικότητα και την ταυτότητά τους. Αυτό δεν έχει σχέση με την πολιτική ορθότητα, αλλά με την αναγνώριση του τι είναι πολύτιμο για τον καθένα, καθώς και με τα δώρα που έχει προσφέρει κάθε πολιτισμός στον κόσμο μας.

Yo-Yo Ma plays Edward Elgar

Εκκλησιαστικός και κομματικός μηχανισμός

Βιβλία, βιβλία 
...

Τον τελευταίο χρόνο κυκλοφόρησε στα γερμανικά το βιβλίο «Die Kirche im Kopf» (επί λέξει: Η εκκλησία στο κεφάλι, με την έννοια: Η εκκλησία στο μυαλό) και ασχολείται με παροιμίες, έννοιες και διάφορες εκφράσεις της καθημερινής γλώσσας που έχουν θρησκευτική, κυρίως χριστιανική προέλευση. Είναι μια εγκυκλοπαίδεια για ανεξάρτητα πνεύματα.

Κύρια συστατικά του περιεχομένου είναι μια σωστή δόση ενημέρωσης, για όσους αγνοούν και μια καλή δόση χιούμορ για όσους γνωρίζουν ήδη, ώστε να γίνει και γι' αυτούς ενδιαφέρουσα η ανάγνωση. Τελικά, μόνο όποιος έχει αναλύσει τις μυθοπλασίες των μονοθεϊστικών θρησκειών για διανοητική αποδοχή της διδασκαλίας τους από το ποίμνιο, γνωρίζει πού αποβλέπουν αυτές οι θρησκείες και ειδικότερα ο χριστιανισμός.

Συγγραφείς του βιβλίου είναι οι Carsten Frerk και M.Schmidt-Salomon, από το χώρο του Αγνωστικισμού στη γερμανόφωνη Ευρώπη. Πρόθεση των συγγραφέων ήταν, όπως γράφουν οι ίδιοι εισαγωγικά, «μια πλύση εγκεφάλου», με στόχο να αντισταθμίσουν τη θεοκρατική πλύση εγκεφάλου που γίνεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο ήδη στις μικρές ηλικίες των παιδιών.

Η ερμηνεία μερικών, τυχαία επιλεγμένων λέξεων ή εννοιών δίνουν την ακριβή εικόνα (εδώ σε ελεύθερη απόδοση) του περιεχομένου αυτού του βιβλίου:

Σταυρός: Αρχαίο όργανο εκτέλεσης καταδίκων, το οποίο υπέστη μετάλλαξη σε θρησκευτικό σύμβολο. Αν οι Ρωμαίοι στρατιωτικοί, οι οποίοι εκτελούσαν με τη σταύρωση μη Ρωμαίους πολίτες για πολιτικά εγκλήματα, είχαν εισαγάγει ήδη τότε τους σημερινούς μηχανισμούς εκτέλεσης, όπως την ηλεκτρική καρέκλα, την ένεση με δηλητήριο κ.ο.κ., οι κυρίες που στολίζουν τώρα το λαιμό τους με χρυσοποίκιλτα σταυρουδάκια, θα κρεμούσαν με την ίδια ευκολία μια μικροσκοπική ηλεκτρική καρέκλα με ρουμπίνια ή σύριγγες με ζαφείρια…

Αυτοκτονία: Θρησκευτικά απορριπτέα διαδικασία αφαίρεσης ζωής, όπου δράστης και θύμα ταυτίζονται στο ίδιο πρόσωπο. Αν δεν υπάρχει αυτή η ταύτιση, δεν υπάρχει απόρριψη, γι' αυτό οι πόλεμοι ευλογούνται από ιερωμένους όλων των θρησκειών. Ενδιαφέρουσα γίνεται η σημερινή απόρριψη της αυτοκτονίας, αν σκεφτεί κάποιος ότι στην εποχή των διώξεων σε βάρος των Χριστιανών από τους μετέπειτα συμμάχους τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, θεωρείτο επιθυμητό από τα θύματα να υποστούν τον «μαρτυρικό θάνατο», επρόκειτο δηλαδή για προσδοκώμενο θάνατο ή για ευθανασία με θρησκευτικά κίνητρα.

Ιδιαίτερα αξιοπερίεργη γίνεται όμως η χριστιανική αποδοχή του θανάτου στην περίπτωση του ίδιου του του τρίθεου που εμφανίστηκε με τη μορφή του υιού επί Γης και υπέστη, με πρόβλεψη και εν γνώσει του, την εκτέλεση για πολιτικό έγκλημα, με τη βεβαιότητα ότι σε 3 ημέρες θα αναγεννηθεί (αναστηθεί) εκ νέου.

Αίρεση: Περιοριζόμενος ένας μελετητής αποκλειστικά στο θρησκευτικό περιεχόμενο, δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει μεταξύ αιρέσεων και των καθιερωμένων θρησκειών. Για κάθε ανοησία που εντοπίζεται σε μια «αίρεση», ανακαλύπτουμε κάτι αντίστοιχο σε όλες τις αναγνωρισμένες μονοθεϊστικές θρησκείες. Η ουσιαστική διαφορά υφίσταται στη συνεργασία των «αναγνωρισμένων» θρησκειών με την κρατική εξουσία. Αυτό το μερίδιο εξουσίας δεν προκύπτει, βέβαια, από το θρησκευτικό περιεχόμενο της διδασκαλίας αλλά από την εύνοια (αναγνώριση) του κρατικού μηχανισμού.

Αν διαφοροποιήσουμε τις αναγνωρισμένες θρησκείες ως προς την ομόθυμη αποδοχή των δογμάτων τους από τους οπαδούς, από τη συχνότητα επίσκεψης των πιστών στους ναούς και από τους ηθικούς κανόνες που τηρούνται στη ζωή των ποιμένων και του ποιμνίου, τότε όλες αυτές οι θρησκείες υπάγονται εξ ίσου στην κατηγορία των αιρέσεων.

Μια άλλη κατηγοριοποίηση που περιέχεται στο συγκεκριμένο βιβλίο, αφορά τη σύγκριση του χριστιανισμού με τον εθνικο-σοσιαλισμό, ως ένα και πιο γνωστό στη Γερμανία εκπρόσωπο από όλα τα αυταρχικά συστήματα επιβολής ιδεών και τρόπου ζωής που παρουσιάστηκαν στην ιστορική εξέλιξη:

Χαρακτηριστικά	Χριστιανισμός	Εθνικοσοσιαλ.
Αρσενικοί ηγέτες:	Ναι	Ναι
Αρχή υποταγής στον ηγέτη (Führer):	Ναι	Ναι
Τυφλή υπακοή στην εξουσία:	Ναι	Ναι
Δημοκρατική νομιμοποίηση:	Όχι	Όχι
Αποδοχή δημιουργίας ομάδων:	Όχι	Όχι
Προσμονή σωτηρίας:	Ναι	Ναι
Προφητεία:	Ναι	Ναι
Ιερά σύμβολα:	Σταυρός	Αγκυλ. σταυρός
...	...	...
Αριστοκρατικά τάγματα:	Μοναστικά	SS/SA
Λατρεία μαρτύρων/ηρώων:	Ναι	Ναι
Μέλη ιεραρχίας με ειδική στολή:	Ναι	Ναι
Στόχος παγκόσμιας επικράτησης:	Ναι	Ναι
Ηγετικά πρόσωπα:	Επίσκοποι	Gauleiter
Αποκλεισμός γυναικών από ηγεσία:	Ναι	Ναι
Γυναίκα ως υπηρέτρια και μητέρα:	Ναι	Ναι

Κακοκαιρία, Χιονιάς, Θεομηνία ...

Μας πλάκωσε κακοκαιρία, ήρθε χιονιάς! Πού είναι ο νομάρχης; Τί κάνει η κυβέρνηση;
Δεν υπάρχει κράτος, μας εγκατέλειψαν στο έλεος της θεομηνίας...

(click)

Αυτοκρατορικό βαλς

Από την πρωτοχρονιάτικη συναυλία στη Βιένη

.

Βιβλία, βιβλία

Γράμμα από τη Νέα Υόρκη

(της Κων/νας Γιαννούτσου, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, 15/02/2008)

Όποιος γνωρίζει έστω και λίγα πράγματα γύρω από τις επιστήμες, μπορεί να μη μάθει πολλά διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Peter Freund «Α passion for Discovery» (εκδόσεις «World Scientific Publishing Co»), όμως σίγουρα όταν το τελειώσει θα έχει το συναίσθημα ότι κάτι πάρα πολύ σημαντικό συμβαίνει στο πεδίο της Θεωρητικής Φυσικής. Κάποιος που έχει σχέση με τις επιστήμες, διαβάζοντάς το, θα εμβαθύνει τις γνώσεις του, μαθαίνοντας πράγματα που μπορεί να μην είχε σκεφτεί καν ότι υπάρχουν.

Ο Freund μεγάλωσε στη Ρουμανία και ξεκίνησε την καριέρα του ως φυσικός στην Ευρώπη τη δεκαετία του '50. Τη δεκαετία του '60 μετανάστευσε στις ΗΠΑ και σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμο του Σικάγο.

Ο Freund στο βιβλίο του κάνει μια καταπληκτική δουλειά, συλλαμβάνοντας και μεταφέροντας την κουλτούρα της Θεωρητικής Φυσικής του 20ού αιώνα και σίγουρα κάποιος μπορεί να μάθει πολύ περισσότερα διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, παρά οποιοδήποτε άλλο πανεπιστημιακό βιβλίο Ιστορίας της Φυσικής.

Ανάμεσα στ' άλλα μαθαίνουμε για σημαντικούς φυσικούς όπως οι Schrodinger, Heisenberg, Pauli, Dirac, Stueckleberg, Feynman, Salam, Chandrashekar, Zeldovich, Landau, Touschek, Thirring, Oppenheimer, Nambu. Επίσης, ο συγγραφέας αναφέρεται και σε αρκετούς διάσημους μαθηματικούς, συμπεριλαμβανομένων της Emmy Noether και του Andre Wail.

Ο Freund περιγράφει καταπληκτικά το πώς τα Μαθηματικά και η Φυσική λειτούργησαν κάτω από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ού αιώνα. Ανάμεσα στα παραδείγματα που δίνει περιγράφει πώς ο Ρουμάνος δικτάτορας Τσαουσέσκου και η γυναίκα του έκλεισαν το Ινστιτούτο Μαθηματικών και στην κυριολεξία το διέλυσαν, επειδή η κόρη τους, που εργαζόταν εκεί, πέρασε μια νύχτα σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο Ινστιτούτο με έναν από τους συναδέλφους της.

Ο Freund διηγείται ακόμη τις ιστορίες μερικών διάσημων Γερμανών μαθηματικών και φυσικών, οι οποίοι είτε συνεργάστηκαν με τους ναζί είτε προσχώρησαν στο ναζιστικό κόμμα, καθώς επίσης και το εάν αυτό επηρέασε ή όχι τη μετέπειτα καριέρα τους.

Επίσης αναφέρεται αρκετά σε Ρώσους φυσικούς και μαθηματικούς, περιγράφοντας όλες τις προσπάθειες που έκαναν για να επιζήσουν κάτω από το σταλινισμό, και δεν παραλείπει να αναφερθεί στον αντισημιτισμό (που υπήρχε γενικότερα στη Ρωσία) του διάσημου μαθηματικού Pontryagin.

Τέλος, ο συγγραφέας παρατηρεί ότι στην ιστορία της θεωρητικής Φυσικής, σε κάθε περίοδο, ξεχωρίζει πάντα μία και μοναδική ηγετική φυσιογνωμία, την οποία ακολουθούσαν όλοι οι υπόλοιποι.

Ετσι θεωρεί την περίοδο 1905-1925 ως περίοδο του Einstein και αυτήν από το 1926-1943 ως εκείνη του Heisenberg. Ακολουθεί μια μεταβατική περίοδος με αρχηγό τον Fermi, ενώ βλέπει τον Gell-Mann ως την ηγετική μορφή από τη δεκαετία του '50 μέχρι τις αρχές του '70. Με τη σειρά του αυτός παρέδωσε την σκυτάλη στον Hooft, τον οποίο ακολουθεί στην συνέχεια ο Witten, από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τον Freund, η μακρά περίοδος υπό την κυριαρχία του Witten έφτασε στο τέλος της και ονομάζει τον Maldacena ως τον ηγέτη της νέας περιόδου.

ΥΓ: Να προσεχθεί η διαφορά στην προφορά των γερμανικής προέλευσης ονομάτων Freud και Freund: το πρώτο διαβάζεται Φρόιτ, το δεύτερο Φρόιντ. Στα ελληνικά γράφονται αμφότερα (κακώς) Φρόιντ!

.

Νίκος Σιφουνάκης:

Έτσι θέλουμε την Εκκλησία

Η αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος έχει 175 χρόνια ζωής, όσα σχεδόν και το νεότερο ελληνικό κράτος. Ο βασιλιάς Οθωνας μονομερώς το 1833 με βασιλικό διάταγμα εθνικοποίησε και κρατικοποίησε την Ορθόδοξη Εκκλησία, που μέχρι τότε είχε αναφορά στην Κωνσταντινούπολη.

Προσδέθηκε, έκτοτε, η Εκκλησία στο άρμα της πολιτικής εξουσίας και όποτε ανερχόταν νέα κυβέρνηση άμεσα οριζόταν και νέα ηγεσία στην Εκκλησία ή όποτε έφευγε πίπτουσα η κυβέρνηση συμπαρέσυρε και τον αρχιεπίσκοπό της.

Πολλά τα παραδείγματα, όπως του Νεόφυτου που συγκρούστηκε με τον Οθωνα, του Θεόκλητου Μηνόπουλου που συμπορεύθηκε με το παλάτι και αναθεμάτισε τον Βενιζέλο, του Χρύσανθου που αρνήθηκε να ορκίσει τον κατοχικό πρωθυπουργό, του Ιάκωβου Βαβανάτσου που καθαιρέθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος ή του Ιερώνυμου Κατσώνη που «πούλησε» το παλάτι που τον ανέδειξε και συντάχθηκε με τη χούντα, που επικράτησε του αντικινήματος του βασιλιά στις 13 Δεκεμβρίου 1967.

1. Στις μέρες μας ο μακαριστός Χριστόδουλος ακολούθησε την πεπατημένη -όσο δεξιότερα τόσο καλύτερα- αλλά με περίσσιο αέρα στα μυαλά του.

• Ποντάρισε στην πολιτική επενδύοντας στην εποχή της αδιαφορίας, της έλλειψης οραμάτων και αγωνίστηκε πολιτικάντικα και λαϊκίστικα για την εισέτι απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών.
• Προσέβλεψε σε κρίση που θα γεννούσε Εθναρχία. Υπερέβαινε όμως προκλητικά το ρόλο του, φόρεσε μεγαλύτερο ράσο από το μπόι του, ξεκίνησε συγκρούσεις, για να υποχωρήσει στη συνέχεια, όπως έπραξε με το Πατριαρχείο ή καταγγέλλοντας τον ιμπεριαλισμό και περίπου εκθειάζοντας τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους, για να ανακαλέσει ισχυριζόμενος ότι παρεξηγήθηκαν τα λεγόμενά του.

Η ιστορία θα τον καταγράψει ως μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που επιζητούσε πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εξουσία εις βάρος της λαοπρόβλητης πολιτικής εξουσίας και του αδύναμου και απομονωμένου Φαναρίου.

2. Ομως στη μετά Χριστόδουλον εποχή, πρέπει η Εκκλησία να δει την πραγματικότητα και να κατανοήσει ότι:

• Η ηγεσία της Εκκλησίας δεν ορίζει ούτε αντικαθιστά την κυβέρνηση και, βεβαίως, δεν αναμειγνύεται στο νομοθετικό έργο της Βουλής. Αποκλειστικό της έργο ο λόγος αγάπης μέσα την εκκλησία και όχι στις πλατείες. Τα λάβαρα φυλάσσονται στα μουσεία ή στο ιερό άβατο και είναι κληρονομιά όλου του έθνους.
• Εργο της η ελεημοσύνη στους αδυνάτους από τα δικά της έσοδα και όχι μόνο από τους εθνικούς πόρους ή τα ευρωπαϊκά πακέτα και που θα υπόκεινται σε διαχειριστικό έλεγχο των εσόδων και των εξόδων της όπως όλοι οι έλληνες πολίτες.
• Καθήκον της ο αγώνας ενάντια στη μισαλλοδοξία και την ξενοφοβία και όχι το κυνηγητό «εθνικών μειοδοτών».
• Στόχος της μια ελεύθερη εκκλησία σε ένα ελεύθερο κράτος, όπως οραματίστηκε ο Καβούρ την Καθολική Εκκλησία στην Ιταλία και έγινε πραγματικότητα.

3. Η κυρίαρχη σκέψη και ευχή την επομένη της εκλογής του νέου προκαθήμενου πρέπει να στρέφεται προς ένα ευοίωνο μέλλον, το οποίο επ' ουδενί δεν επιτρέπεται να μιμείται το παρελθόν.

Η τελευταία δεκαετία υπήρξε τραυματική για την Εκκλησία και το λαό μας. Είχαμε μια Εκκλησία που πολιτευόταν χωρίς αιδώ, μ' έναν προκαθήμενο που από άμβωνος κατατρόπωνε με κάθε ευκαιρία τους αόρατους εχθρούς με φράσεις «αγάπης» όπως: «Οποιος σηκώνει το χέρι του στην Εκκλησία θα του κοπεί ή όποιος κατηγορήσει την Εκκλησία θα του κοπεί η γλώσσα».

Ο νέος προκαθήμενος επιβάλλεται να επαναφέρει την Εκκλησία στη σώφρονα διαχείριση του οίκου της, να επανενώσει τους πιστούς και να μην τους διαιρεί σε δεξιούς και αριστερούς. Να επανορθώσει τα λάθη και να επουλώσει τα τραύματα της χριστοδουλικής δεκαετίας, αρχής γενομένης από τη συγνώμη για τις διχαστικές λαοσυνάξεις, για τον πόλεμο που έκανε στο Πατριαρχείο και την προκλητική προτίμηση προς τη συντηρητική παράταξη. Ήτοι:

• Να ξαναγίνει ακομμάτιστη και να ηγηθεί του διαπολιτισμικού και διαεκκλησιαστικού διαλόγου επικουρούσα το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
• Να εργασθεί για το περιβάλλον και την προστασία του πλανήτη.
• Να σταθεί δίπλα στον πολίτη.
• Ο λαός μας δεν χρειάζεται ρασοφόρο λαϊκό ηγέτη, -τον ηγέτη του τον εκλέγει άμεσα ο ίδιος- ο θρησκευτικός ηγέτης εκλεγμένος από 8Ο περίπου ιεράρχες - δεν έχει λαϊκή εξουσιοδότηση και δεν δικαιούται να πολιτεύεται.
• Ενας πνευματικός ηγέτης πρέπει να εμπνέει ελπίδα στον λαό, όχι να καλλιεργεί τους φόβους του, γινόμενος λαοπλάνος από παράφορη φιλοδοξία.
• Τέλος, με γνώμονα το συμφέρον της ίδιας της Εκκλησίας οφείλει η νέα ηγεσία να θέσει επί τάπητος το ώριμο πλέον θέμα του διαχωρισμού από το κράτος.

4. Τα δραματικά γεγονότα που ξεκίνησαν στα τέλη του 2004, οι τραγικές αποκαλύψεις που συντάραξαν το ίδιο το οικοδόμημα της Εκκλησίας με τους Γιοσάκηδες, Βαβίληδες και τ' άλλα «λουλούδια» έφεραν στην επιφάνεια μια μεγάλη κρίση που ανέδειξε νοοτροπίες και πρακτικές υποκόσμου με παρεκκλησιαστικές οργανώσεις που ηγεμονεύουν, νέμονται, αλλά και επηρεάζουν τις εξουσίες, θρησκευτικές και πολιτικές.

Ο νέος προκαθήμενος οφείλει να κατανοήσει τις επιταγές της εποχής, τις ανάγκες του ποιμνίου και το πόσο σοβαρό πνευματικό ρόλο έχει να διαδραματίσει η Εκκλησία και να κινήσει αυτός πρώτος τις διαδικασίες του διαχωρισμού.

Η κοινωνία, ο τόπος, αλλά και το ίδιο το Ποίμνιο, δεν επιθυμούν πλέον Ιεράρχες που, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, θα μετατρέπονται σε από «Αμβωνος Εθνάρχες». Οι ρόλοι πρέπει να είναι καθαροί και απολύτως διακριτοί.

5. Δεν έχω βέβαια αυταπάτες ότι η σημερινή ψευτομεταρρυθμιστική κυβέρνηση μπορεί να ξεκινήσει μια τέτοια σημαντική μεταρρύθμιση.

Οφείλει όμως η δεξιά, τουλάχιστον να απεμπολήσει τις μέχρι τώρα ακραίες πολιτικές παρεμβάσεις της στην Εκκλησία, την οποία θέλει να έχει μόνιμα «θεραπαινίδα της» και υποχείριό της.

Ο νυν πρωθυπουργός και κορυφαία κυβερνητικά και κομματικά στελέχη της δεξιάς, με την υπογραφή τους τότε στο κείμενο για τις ταυτότητες, όχι μόνο καπηλεύτηκαν για ψηφοθηρικούς λόγους ευαισθησίες του κόσμου, αλλά υπονόμευσαν τη λαϊκότητα του κράτους και απέδειξαν την εξαρτημένη προσήλωση της συντηρητικής παράταξης σε εθνοκάπηλες ιδεολογίες του '5Ο και του '6Ο.

(Ελευθεροτυπία, 10/2/2008)

Συνέντευξη με την Lisa Randall, μέρος 2

(>>> συνέχεια από πρώτο μέρος)

Υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της αναρρίχησης που είναι χόμπι σας, της βαρύτητας και του βιβλίου «Warped Passages» που γράψατε;

Μου φαίνεται ότι υπονοείτε κάποιο ατύχημα που είχα τότε που έγραψα το βιβλίο.

Ακριβώς.

Ήταν πριν από μερικά χρόνια, έκανα αναρρίχηση στο New Hampshire. Οι συνθήκες ήταν καλές, η διαδρομή όχι ιδιαίτερα δύσκολη. Αλλά είχα ατυχία, γλίστρησα και έσπασα τη φτέρνα. Ήταν ένα σοβαρό τραύμα και έπρεπε να μείνω 2 μήνες στο κρεβάτι. Αυτό τον καιρό άρχισα να γράφω! Στα μέσα ενημέρωσης γράφτηκαν βέβαια υπερβολές, ότι έγραψα το βιβλίο αυτούς τους δύο μήνες που έμεινα στο κρεβάτι. Στην πραγματικότητα χρειάστηκα τρία χρόνια γι’ αυτή τη δουλειά.

Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο?

Καταρχάς με ενδιαφέρει πράγματι το θεμελιώδες: Ποια είναι η ουσιαστική φύση της ύλης και του χωροχρόνου, τι είναι οι δυνάμεις, τι συμβαίνει πράγματι στο σύμπαν; Για μένα ήταν επίσης σημαντικό να δείξω τη σχέση με πειράματα όπως αυτό στη Γενεύη – θεωρώ ότι πρέπει να ξέρει ο κόσμος, τι συμβαίνει εκεί. Ένας από τους λόγους ήταν για μένα όμως, επειδή δεν υπάρχουν πολλά βιβλία Φυσικής από γυναίκες συγγραφείς. Έτσι δημιουργείται η εντύπωση ότι Φυσική είναι κάτι για αγόρια.

Έχετε υπόψη σας αντιδράσεις γυναικών για το βιβλίο σας;

Ναι και μάλιστα από γυναίκες όλων των ηλικιακών και κοινωνικών ομάδων. Πολλές έμειναν εκστατικές από τις ιδέες. Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι ανάμεσα στους αναγνώστες ήταν περισσότεροι άντρες παρά γυναίκες.

Διαβάζοντας το βιβλίο σας είχα την εντύπωση ότι αντιμετωπίζετε με σκεπτικισμό μεγάλες προσωπικότητες και μεγάλες ιδέες.

Ναι, κάτι είναι αλήθεια σ’ αυτό. Ως επιστήμων θεωρώ πολύ σημαντικό να διαχωρίσω σαφώς πίστη και αποδείξεις. Συμβαίνει συχνά να πιστεύουμε σε ίδιους μεγάλους ανθρώπους και τις ίδιες μεγάλες ιδέες. Σκοπός μας δεν είναι όμως να πιστεύουμε αλλά να καταλαβαίνουμε. Ο υπερβολικός σεβασμός που αναβλύζει από τα περισσότερα εκλαϊκευμένα βιβλία Φυσικής, δίνει στους αναγνώστες την εντύπωση ότι δεν δικαιούνται να προβληματιστούν σοβαρά πάνω στις παρουσιαζόμενες ιδέες. Ήθελα να αποφύγω την εντύπωση ότι εμείς είμαστε οι καπάτσοι καθηγητές, οι οποίοι εξηγούμε τον «κόσμο» αφυψηλού! Ήθελα να δώσω την εντύπωση ότι αυτό είναι κάτι για σένα, μπορείς να το καταλάβεις, αν προβληματιστείς.

Συναντήσατε ποτέ στη Φυσική κάτι που σας φάνηκε πολύ δύσκολο;

Πολύ δύσκολο; (σκέφτεται) Υπάρχουν στη Φυσική πολλά δύσκολα προβλήματα που δεν έχουν λυθεί. Αλλά, ο καλός Φυσικός πρέπει να φροντίσει να τα λύσει. Κι αν δεν αποδίδει μία μέθοδος, πρέπει να αναζητήσει κάποια άλλη.

Πώς φτάσατε στη Φυσική?

Στο σχολείο μου άρεσαν πολύ τα Μαθηματικά, επειδή τα προβλήματα είχαν μια καθαρή, επιβεβαιώσιμη λύση. Τα υπόλοιπα μαθήματα ήταν για μένα πολύ υποκειμενικά. Στο μάθημα των Αγγλικών (γλώσσα) είχαμε π.χ. θέματα της μορφής: «Αναφέρατε τρεις λόγους, γιατί αυτό το βιβλίο είναι πολύ σημαντικό!» Πρόκειται για κάτι τυχαίο, γιατί ακριβώς τρεις λόγους και πώς μπορούμε να συμφωνήσουμε ποιοι λόγοι θα είναι αυτοί; Στη συνέχεια ασχολήθηκα όμως με τη Φυσική, γιατί με τρέλαινε η ιδέα ότι θα πέρναγα τη ζωή μου μόνο με καθαρά μαθηματικά. Ήθελα να κάνω κάτι που θα είχε μεγαλύτερη σχέση με τον κόσμο.

Δεν είχατε ποτέ κάποιο διαφορετικό επαγγελματικό στόχο?

Είχα! Όταν ήμουν μικρή έλεγα για κάποιο διάστημα ότι θα γίνω δικηγόρος.

Και γιατί δεν το διαλέξατε;

Ξέρετε, πρόσφατα μίλαγα με ένα δικαστή. Η δουλειά των δικαστών είναι αξιοθαύμαστη και σημαντική και επηρεάζει τον κόσμο. Αλλά αυτή η δουλειά στηρίζεται σε νόμους, οι οποίοι επινοούνται από ανθρώπους. Σαν Φυσικός αναζητώ η ίδια νόμους (κανόνες), οι οποίοι όμως δεν εξαρτώνται από ανθρώπους. Ίσως ακούγεται αφελές, αλλά μου αρέσει η ιδέα ότι η δουλειά μου θα έχει μια διάρκεια στην εξέλιξη του κόσμου.

Είχατε ως μαθήτρια ένα πρότυπο;

Όχι. Δεν γνώριζα κανέναν φυσικό επιστήμονα. Δεν είχαμε ανθρώπους με ακαδημαϊκές σπουδές στην οικογένεια. Η ιδέα, να γίνω καθηγήτρια, μου φαινόταν γι’ αυτό πάντα περίεργη.

Έχετε όμως μια αδελφή που είναι καθηγήτρια Πληροφορικής.

Ναι, αλλά αυτή είναι νεότερή μου, αυτή είχε λοιπόν ένα πρότυπο. (γελάει) Συχνά απαντάμε για αστείο, όταν μας ρωτάνε για επιστήμονες στην οικογένεια: Εγώ λέω όχι κι αυτή λέει ναι!

Πολλοί άνθρωποι, ακόμα και πολύ ευφυείς, δεν έχουν σχέση με τις φυσικές επιστήμες. Από πού προέρχεται αυτό;

Αυτό είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Σε πολλούς κύκλους θεωρείται δυσάρεστο να μην ξέρεις για τον Shakespeare, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι είναι υπερήφανοι που δεν έχουν ιδέα για τη δομή του ατόμου. Και τα δύο θέματα αποτελούν μέρος του πολιτισμού μας και πρέπει να γνωρίζουμε και για τα δύο.

Η εφημερίδα Guardian έγραψε ένα απόφθεγμά σας την εξής πρόταση: «Με κάθε εργασία που δημοσιεύω, μου φαίνεται η ύπαρξη του θεού όλο και πιο απίθανη.»

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι έχω πει κάτι τέτοιο. Αυτή η διατύπωση δεν έχει νόημα για μένα και δεν συνηθίζω να λέω πράγματα χωρίς νόημα. (γελάει) Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είχε μια έτοιμη ιστορία στο μυαλό και προσάρμοσε σ’ αυτή τα λόγια μου.

Και ποια είναι η άποψή σας για τη θρησκεία;

Επιστήμη και θρησκεία είναι για μένα δύο τελείως διαφορετικά πράγματα και δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Προσπαθούμε να διερευνήσουμε με επιστημονικές μεθόδους τη συγκρότηση του κόσμου. Αυτό δεν κάνει κάποιον πιστό ή άπιστο. Η επιστήμη δεν θα απαντήσει ποτέ στο ερώτημα «γιατί;» Αντίστροφα, πάντα απέτυχε η προσπάθεια να εξηγήσεις τη φύση με τη βοήθεια της θρησκείας.

Είναι αλήθεια ότι οι Φυσικοί είναι περισσότερο πιστοί απ’ ότι οι Βιολόγοι;

Αυτό δεν το ξέρω. Διαπιστώνω όμως με τον καιρό ότι, όχι μόνο πολιτικοί, αλλά και επιστήμονες δεν τολμάνε πια να παραδεχτούν δημόσια ότι δεν είναι πιστοί. Δεν μιλάνε βέβαια για θεό, αλλά θαυμάζουν το μεγαλείο του σύμπαντος και συμπληρώνουν ότι ίσως να βρίσκεται κάτι ανώτερο από πίσω. Θεωρώ αυτή την επιχειρηματολογία αποκρουστική! Φυσικά και είναι το σύμπαν αξιοθαύμαστο, αλλά αυτό το γεγονός δεν χρειάζεται θρησκευτικούς όρους.

Γιατί λέτε το κάνουν αυτό μερικοί επιστήμονες;

Γιατί φοβούνται ότι δεν θα έχουν ακροατήριο. Δεν ξέρω αν είναι κι εδώ (στην Ευρώπη) πρόβλημα, αλλά στις ΗΠΑ ταυτίζεται με την πάροδο του χρόνου η ηθική με την πίστη. Όποιος αυτοχαρακτηρίζεται ως άπιστος, διακινδυνεύει να θεωρηθεί ανήθικος. Αυτό είναι γελοίο! Μπορεί κάποιος να είναι άθεος και παρ’ όλα αυτά να είναι καλός άνθρωπος. Κατά κάποια έννοια είναι οι άθρησκοι πιο ηθικοί από τους θρησκευόμενους, γιατί οι πρώτοι κάνουν το καλό από καθαρή μεγαλοψυχία και όχι επειδή ελπίζουν σε μια ανταμοιβή μετά θάνατον.

Η ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάτι ακόμα μεγαλύτερο, δεν σας δίνει κάποιο ερέθισμα;

Όχι. Μου αρκεί ο κόσμος που έχουμε εδώ. Φυσικά και σε μένα προκαλεί μερικές φορές αμηχανία η σκέψη ότι η ζωή δεν έχει κάποιο τελικό σκοπό. Γεγονός είναι όμως ότι τα πράγματα συμβαίνουν, είτε υπάρχει από πίσω κάποιος βαθύτερος σκοπός είτε όχι. Η τέχνη για κάθε άνθρωπο είναι να δώσει ο ίδιος νόημα και να ρυθμίσει τα πάντα έτσι, ώστε να προκύψουν σημαντικά πράγματα. Αυτό δεν οδηγεί στην αντίληψη ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια ανώτερη εξουσία.

Όταν οι Φυσικοί δεν μπορούν να εξηγήσουν κάτι προστρέχουν στη λεγόμενη «ανθρωπική αρχή». Αυτό σημαίνει ότι, αν το σύμπαν δεν ήταν έτσι, όπως είναι τώρα, τότε δεν θα ήμασταν εδώ και δεν θα μπορούσαμε να το παρατηρούμε. Αυτό ακούγεται επίσης σχεδόν σαν θρησκευτικό ή δίνει την εντύπωση κυκλικού συλλογισμού.
Δεν μου αρέσει η «ανθρωπική αρχή». Ότι δεν θα είμασταν εδώ, αν το σύμπαν είχε άλλες ιδιότητες, είναι βεβαίως δυνατόν - αλλά πρέπει να σταματήσουμε γι' αυτό το λόγο να αναζητούμε εξηγήσεις για τις ιδιότητες αυτού του σημερινού σύμπαντος; Με ποια κριτήρια θα αποφασίσουμε, ποια θέματα μπορούμε να συνεχίσουμε να τα διερευνούμε και για ποια άλλα αρκεί η αναφορά της «ανθρωπικής αρχής»; Φυσικά, κάποια μυστικά του σύμπαντος είναι πολύ δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν, αλλά το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα τις λύσεις, δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν υπάρχουν αυτές οι λύσεις.

Είναι η ανθρωπική αρχή συγκρίσιμη με την «Θεωρία του Ευφυούς Σχεδιασμού»;
Όχι, ο «Ευφυής Σχεδιασμός» στηρίζεται στην πίστη ότι υπάρχει κάτι ή κάποιος που διαμόρφωσε τον κόσμο. Η «ανθρωπική αρχή» δεν φτάνει τόσο μακριά. Πιστεύω όμως ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την Εξέλιξη. Ακόμα και αντίπαλοι του «Ευφυούς Σχεδιασμού» συχνά δεν καταλαβαίνουν τις θεμελιώδεις αρχές της Εξελικτικής Θεωρίας, πολύ λιγότερο τις λεπτομέρειες. Πώς είναι δυνατόν να γίνει μ' αυτά τα δεδομένα μια λογική συζήτηση;

βλέπε επίσης: http://www.physics4u.gr/articles/2005/beautybranes.html