Σε ολισθηρό δρόμο...
(του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 28/2/2008)
Η πρώτη έκπληξη της υπόθεσης είναι η ταχύτητα με την οποία κινήθηκαν οι ελληνικές αρχές. Ενώ πήρε δύο χρόνια για να ζητηθεί δικαστική συνδρομή για τις δωροδοκίες από τη Siemens και ακόμη δεν μάθαμε τίποτε, για την υπόθεση του blog που δημοσίευε ανώνυμες συκοφαντίες και ύβρεις τα πράγματα κινήθηκαν ταχύτατα (στο πλαίσιο, πάντα, της λειτουργίας του ελληνικού κράτους). Μετά όμως αρχίζουν τα ερωτήματα.
Το πρώτο ερώτημα είναι, πώς στοιχειοθετείται ο εκβιασμός; Δύο ανώνυμα ηλεκτρονικά γράμματα μπορεί να είναι εκβιασμός, μπορεί και φάρσα. Στις περιπτώσεις των εκβιασμών η πάγια τακτική των αρχών είναι να υποκρίνεται το θύμα ότι ενδίδει, ώστε να παραδώσει στον εκβιαστή σημαδεμένα χαρτονομίσματα για να υπάρξει σύλληψη επ’ αυτοφώρω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί δεν έγινε κάτι ανάλογο;
Το δεύτερο και μεγαλύτερο ερώτημα αφορά την άρση του απορρήτου. Το μήνυμα που δέχθηκε ο καταγγέλλων τον εκβιασμό δημοσιογράφος είχε ηλεκτρονική διεύθυνση της εταιρείας Yahoo. Άρση απορρήτου έγινε στην εταιρεία Google που φιλοξενούσε το επίμαχο blog. Το στοιχειώδες θα ήταν να ακολουθήσουν οι αρχές τα ίχνη του μηνύματος του εκβιαστή και όχι να πελαγοδρομούν σε ένα δικτυακό χώρο τον οποίο επισκέπτονται χιλιάδες χρήστες. Στην πραγματική ζωή το αντίστοιχο θα ήταν σαν να έχουν οι αρχές πληροφορίες για κάποιον ληστή και αντί να παρακολουθούν τον ίδιο, να εφορμούν στο καφενείο που συχνάζει, για να βρουν στοιχεία της εγκληματικής του δράσης. Εκτός αν μόνο στόχο είχαν να κλείσουν το καφενείο, διότι έμαθαν ότι εκεί χαρτόπαιζαν.
Το τρίτο ερώτημα είναι γιατί μετά την πρώτη επιτάχυνση της έρευνας στο σπίτι και το γραφείο του δημοσιογράφου δεν προχώρησε επί τόσες μέρες η επιχείρηση, αλλά αντιθέτως αφήνονται διάφορα υπονοούμενα για πέντε ακόμη «ηλεκτρονικά ίχνη». Τι περιμένουν οι διωκτικές αρχές; Να σβήσουν οι ύποπτοι για εκβιασμό τα τεκμήρια ενοχής τους;
Μπάζει από παντού η τρομερή επιτυχία των διωκτικών αρχών σχετικά με ένα δικτυακό χώρο ο οποίος και χυδαία και συκοφαντικά σχόλια φιλοξενούσε, αλλά ταυτόχρονα ήταν πολύ ενοχλητικός σε διάφορους υπουργούς της κυβέρνησης. Κυρίως: όλα τα τρομολαγνικά που διακινούνται φτιάχνουν κλίμα σε απίστευτο βαθμό για να περάσει ένας επικίνδυνος αλλά και ανόητος νόμος που δήθεν θα ρυθμίζει την ελευθερία έκφρασης στο Διαδίκτυο.
Η κατάσταση θυμίζει το 2002, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πέρασε έναν άλλο ανόητο, αλλά και επικίνδυνο νόμο. Τότε ακούγαμε από τα ΜΜΕ αδιασταύρωτες φήμες για οικογενειάρχες που έχασαν την περιουσία τους παίζοντας φρουτάκια, ανθρώπους που αυτοκτόνησαν γιατί χρεοκόπησαν κ.λπ. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί ο νόμος 3037/2002 ο οποίος απαγόρευε τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών! Φυσικά, έπειτα από λίγους μήνες ο νόμος πέρασε σε αχρηστία, αλλά εν τω μεταξύ κάποιοι ιδιοκτήτες Ιnternet-Cafe αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους και η Ελλάδα εισέπραξε μια ακόμη καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα, διότι ο νόμος θα στοχεύσει μια μορφή έκφρασης, έστω κακής και χυδαίας. Και αυτός είναι ένας πολύ ολισθηρός δρόμος, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας.
Επαναλαμβάνεται από όλες τις πλευρές η απορία, πώς είναι δυνατόν να διαπράχθηκε ο κακουργηματικός «εκβιασμός» με e-mail από το Yahoo, αλλά να άνοιξαν οι λογαριασμοί του PRESS-GR που είναι στο Google. Δεν θα εκπλαγώ να επιβληθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη η κατάργηση οποιασδήποτε δικαστικής ενέργειας, επειδή εκμαιεύθηκαν οι πληροφορίες με παράνομο τρόπο. Και αν τα ελληνικά δικαστήρια αποφασίζουν γέρνοντας προς την πλευρά της εξουσίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΕΔΔΑ) είναι πράγματι ανεξάρτητο και, σε περίπτωση αμφιβολίας, γέρνει πάντα υπέρ του ανίσχυρου. Θα δείξει...
