Ο νέος Αρχιεπίσκοπος
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αναλαμβάνει τα καθήκοντά του σε μια στιγμή κρίσιμη για την Εκκλησία και για την Ελλάδα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο κόσμος και η χώρα άλλαξαν ριζικά. Οι Έλληνες παραμένουν ο πιο θρησκευόμενος λαός της Ευρώπης και η Εκκλησία δεν κινδυνεύει άμεσα να πέσει στην παρακμή που βλέπουμε σε άλλες χώρες. Αλλά σαν έθνος και σαν άτομα αντιμετωπίζουμε πιέσεις που θα καθορίσουν τη μελλοντική σχέση ανάμεσα στον κλήρο και τον λαό και ανάμεσα στις διάφορες ομάδες που συνυπάρχουν στη χώρα μας.
Με έναν στους δέκα κάτοικους να είναι μετανάστης ή παιδί μεταναστών, με τη διάλυση του παραδοσιακού πλέγματος προστασίας που προσέφεραν η ευρύτερη οικογένεια και η γειτονιά, με καταπιεσμένες μειονότητες να δικαιούνται ισότητα, αλλά να αντιμετωπίζουν συχνά τη μισαλλοδοξία, με την υπερχρέωση να χτυπάει όλο και πιο πολλές πόρτες, η Εκκλησία καλείται να εντείνει τον παραδοσιακό της ρόλο: να παρηγορήσει τον απελπισμένο, να στηρίξει τον αδύναμο, να νουθετήσει τον υπερφίαλο και να ταρακουνήσει τον αλαζόνα. Έπειτα από τα χρόνια της έντονης πολιτικοποίησης, η Εκκλησία θα κερδίσει αν προτάξει το κοινωνικό της έργο και αν μεσολαβήσει με κάθε τρόπο ώστε να πετύχει την ομαλή συνύπαρξη όλων των κατοίκων της χώρας. Με το μήνυμα αγάπης που έχει δικαίωμα και υποχρέωση να εκφράζει, θα μπορέσει να δώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους Έλληνες, ώστε να βλέπουν τους γειτονικούς λαούς, άλλες θρησκείες και τον κάθε «άλλο» με μεγαλύτερη κατανόηση.Στην εποχή μας, οι θεσμοί δοκιμάζονται όσο λίγες φορές. Τα πολιτικά κόμματα, η Δικαιοσύνη, ο Τύπος απαξιώνονται στα μάτια του κόσμου, επειδή η θέση στην οποία τους έχει ανεβάσει ο κόσμος συχνά δεν δικαιολογείται από τη συμπεριφορά και την απόδοσή τους. Η Εκκλησία –ως έννοια, ως θεσμός– μπορεί να ξεφύγει από αυτό: δυναμώνει όσο λειτουργεί με ταπεινότητα, με αγάπη για τον άλλον.
Η Εκκλησία άντεξε στους αιώνες και ο κόσμος έμεινε κοντά της όχι επειδή έπαιζε πολιτικό ρόλο, τον οποίο αναλάμβανε συχνά, αλλά επειδή συχνότερα ήταν αποκούμπι σε δύσκολους καιρούς.
(του Νικου Κωνστανταρα, Καθημερινή, 8/2/2008)
Εγώ αναρωτιέμαι, δεν είναι πρώτιστος και κύριος ρόλος της Εκκλησίας να ασχοληθεί με την ψυχή των πιστών και να τους προετοιμάσει για τη μετά θάνατον ζωή; Όχι ότι βλάπτει να ασχοληθεί και με διάφορες ομάδες αναξιοπαθούντων συμπολιτών, άστεγους, χρεωμένους, ασθενείς, πεινασμένους, υπερήλικες, ναρκομανείς, πρόσφυγες κτλ. κτλ.
Όμως, όλες αυτές οι ομάδες και τα προβλήματά τους υπάγονται στην αρμοδιότητα του κοινωνικού κράτους. Όσο περισπάται η προσοχή των κληρικών με τα λεγόμενα «κοινωνικά προβλήματα», τόσο αμβλύνεται το ενδιαφέρον τους για τον καθ' αυτό ρόλο της εκκλησίας και τόσο προσφέρεται δικαιολογία στην πολιτεία να αμελεί τις υποχρεώσεις της.
Και για να προλάβω ενστάσεις περί «εθνικού ρόλου» της Εκκλησίας κτλ. Ουδείς της ανέθεσε τέτοιο ρόλο, μόνοι τους και με επιμονή διεκδικούσαν ανέκαθεν οι κληρικοί πολιτικό ρόλο. Αυτός ο διαχρονικός στόχος επετεύχθη, τελικά, με την Οθωμανική κατοχή τον 15ο αιώνα, όταν συμφωνήθηκαν συναλληλία και διακριτοί ρόλοι πασάδων και επισκόπων στον έλεγχο των ελληνόφωνων πληθυσμών.
