(Νίκος Δήμου, Lifo, 7/2/2008)
Από χρόνια έχω παρατηρήσει πως υπάρχει μία σημαντική επικάλυψη. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό, σε μέγιστο ποσοστό πιστεύουν και στο κράτος.Αν το σκεφθεί κανείς, είναι φυσικό. Και οι δύο αυτές ιδεολογίες, κρατισμός και θρησκεία, εκφράζουν την ανάγκη της προστασίας και της κάλυψης. Όσοι θέλουν ένα κράτος σωσίβιο και πατερίτσα είναι φυσικό να ακουμπάνε στην ιδέα ενός παντοδύναμου και πανάγαθου πατερούλη. Για χιλιάδες χρόνια οι Βασιλείς ήταν Θεοί (ή «ελέω Θεού») και ο Θεός Βασιλεύς των Ουρανών.
Έτσι λοιπόν ήταν επόμενο οι οπαδοί του αρχικά άθεου μαρξισμού να γίνουν κάποτε θρήσκοι. Ενώ ο πρώτος μαρξισμός ευαγγελιζόταν την κατάργηση του κράτους, με τα χρόνια έγινε η κατεξοχήν κρατικίστικη ιδεολογία. Τόσο στον υπαρκτό (;) σοσιαλισμό όσο και στον δημοκρατικό. Τα συνθήματα σε όλες τις διαδηλώσεις της Αριστεράς εκφράζουν αφενός αιτήματα προς το κράτος (υψηλούς μισθούς, συντάξεις, περίθαλψη κ.λπ.) και αφετέρου μίσος προς κάθε εκδήλωση ιδιωτικής πρωτοβουλίας (όχι στο ξεπούλημα του... της... κ.ά.).
Το μίσος αυτό είναι τελικά μίσος προς την ελευθερία. Και το μοιράζονται πάλι κρατικιστές και θεούσοι. Όπως ο ελεύθερα σκεπτόμενος στοχαστής προκαλεί ρίγη απέχθειας στους πιστούς, έτσι και ο ελεύθερος επιχειρηματίας ενοχλεί βαθύτατα τους παντός είδους αριστερούς (Έστω κι αν τελικά δωρίσει το 98% της περιουσίας του στους φτωχούς, όπως ο Gates).
Αυτός που ρισκάρει, που τολμά, που ακροβατεί χωρίς προστατευτικό δίχτυ, που βασίζεται μόνο στον εαυτό του και στις δυνάμεις του, προκαλεί το φθόνο και την οργή όλων των υποταγμένων στις αυθεντίες. Είτε είναι πνευματικός είτε επιχειρηματικός δημιουργός. Η «ελεύθερη αγορά» (ιδεών και αγαθών) είναι κόκκινο πανί για τους ιδεολόγους της ανελευθερίας.
Η ανθρωπότητα δεν έχει ενηλικιωθεί. Βρίσκεται ακόμα στο παιδικό της στάδιο και της είναι απαραίτητη η θαλπωρή και η προστασία. «Το Κόμμα είναι μία μεγάλη αγκαλιά» μου είχε πει επιφανής αριστερός. Κάποτε (αλλά δεν θα το δούμε εμείς) θα ξεπεράσει την ανασφάλειά της.
