(από τον ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ, LIFO, 17/11/2010)
•Τόσες δεκαετίες που ψηφίζω, στα αποτελέσματα βρισκόμουν πάντα με τους «Λοιπούς». Με κάτι μικρά κομματίδια και υπόλοιπα που δεν είχαν ούτε δική τους θέση στον πίνακα αποτελεσμάτων. Κι ένιωθα πάντα μόνος, περιθωριακός και αποσυνάγωγος. Loser.
•Και ξαφνικά, την Κυριακή το βράδυ ένιωσα το συναίσθημα του νικητή. Είχα ψηφίσει και στηρίξει υποψηφίους που ήταν καθαρά αουτσάιντερ, που κανείς δεν τους έδινε πιθανότητες επιτυχίας - και οι οποίοι κέρδισαν!
•Κάτι σημαντικό είχε αλλάξει στη ζωή μου.
•Το πρώτο που έκανα ήταν να προσθέσω ένα σχόλιο στο μπλογκ μου: «Υστερόγραφο για τις εκλογές: ίσως και να υπάρχει Θεός, αφού τιμώρησε την αλαζονεία του Κακλαμάνη. Πάντως, σίγουρα δεν θα είναι ο θεός του Άνθιμου».
•Μετά κέρασα την παρέα. Κι αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ. Όχι από τσιγκουνιά - δεν είχα λόγο να κεράσω. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, οπαδός της ΑΕΚ, μισή νίκη και δύο ήττες μαζεύουμε.•Δεν ξέρω τι θα κάνουν ο Καμίνης (που ψήφισα) και ο Μπουτάρης (που στήριξα). Εύχομαι κι ελπίζω τα καλύτερα. Αυτό που ξέρω είναι ότι για πρώτη φορά δύο άνθρωποι έξω από το κύκλωμα της πολιτικής, επιτυχημένοι στη ζωή τους, με ανοιχτή σκέψη και ευρείς ορίζοντες, κατακτούν πολιτικό αξίωμα. Δύο άνθρωποι πέρα από τον λαϊκισμό που κατατρώει τις σάρκες μας, που έλεγαν αλήθειες (μερικές φορές δυσάρεστες), που δεν χάιδευαν αυτιά, κατάφεραν να πείσουν την πλειοψηφία.
•Ειδικά χάρηκα για τη Θεσσαλονίκη, που είχε γίνει το κέντρο της μισαλλοδοξίας, του ψευτο-πατριωτισμού και της κούφιας ρητορικής. Ποια; Αυτή η επί αιώνες τόσο ανοιχτή πολυεθνική και πολυπολιτισμική πόλη, η καρδιά και το μυαλό των Βαλκανίων, είχε βουλιάξει στη μικρο-παράνοια.
•Κι εγώ, που μετά από μία ζωή περιθώριο βρέθηκα να είμαι mainstream, νιώθω βαθιά ικανοποίηση. Διότι δεν άλλαξα εγώ, δεν ακολούθησα το ρεύμα των πολλών. Εγώ τα ίδια λέω και γράφω, σαράντα χρόνια τώρα. Αυτές οι εκλογές με δικαιώνουν.
•Εντάξει, ξέρω τις δυσκολίες. Mπορεί στην πράξη να μην αλλάξουν πολλά. Αλλά λίγο το έχεις να νιώσεις (έστω και για λίγο) κερδισμένος;
