(του ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ, Lifo, 15.9.2010)
•Η Κομμουνιστική Αριστερά πέθανε το 1989 με την κατάρρευση του (αν)υπαρκτού. Ο περισσότερος κόσμος το κατάλαβε αμέσως, μερικοί άργησαν και ελάχιστοι δεν το συνειδητοποίησαν ποτέ, όπως ο Κιμ Τζονγκ Ιλ, η Παπαρήγα και ο Φιντέλ. Αν και ο τελευταίος προχθές ψιθύρισε κάτι περί του συστήματος που δεν τραβάει.
•Βέβαια η Αριστερά (σκέτη) δεν πέθανε ποτέ. Ξεκινάει από τη Γαλλική Επανάσταση όπου βαφτίστηκε (στην Εθνοσυνέλευση, οι προοδευτικοί κάθισαν αριστερά) και συνεχίζει. Για μένα Αριστερός (ή Προοδευτικός) είναι αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και Δεξιός (ή Συντηρητικός) αυτός που απορρίπτει κάθε αλλαγή. (Έτσι, λοιπόν, ένας καινοτόμος φιλελεύθερος μπορεί να είναι πιο Αριστερός από έναν δογματικό σοσιαλιστή).•Σύμφωνα με αυτό τον ορισμό, η Αριστερά στην Ελλάδα δεν δικαιούται να ονομάζεται έτσι. Όχι μόνο το ΚΚΕ (που σαν τους Παλαιοημερολογίτες ζει δεκαετίες πίσω) αλλά και η (τρομάρα της) ανανεωτική Αριστερά, που επίσης δεν κοιτάει μπροστά αλλά μόνο δίπλα και κάτω. (Όλοι εκεί ασχολούνται αποκλειστικά με το να βάζουν τρικλοποδιές στους συντρόφους τους).
•Ευτυχώς που εκείνος ο υπέροχος άνθρωπος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, δεν ζει για να βλέπει αυτά τα ρεζιλίκια. Ήταν ίσως ο τελευταίος αυθεντικός προοδευτικός. Ανοιχτός στα πάντα. Ένας δογματικός δεν μπορεί να είναι Αριστερός - αυτά τα δύο αντιφάσκουν και αλληλοαποκλείονται.
•Είναι περίεργο το πώς αντέδρασαν οι (δήθεν) Αριστεροί μας στην κατάρρευση του κομμουνισμού. Άλλοι περιχαρακώθηκαν στο παρελθόν, αυτο-ταριχεύθηκαν και αποκαθιστούν τον Στάλιν κι άλλοι κατακερματίζονται σε συνιστώσες, ομάδες, γκρουπούσκουλα και κομματίδια που πολεμάνε μεταξύ τους. Κανείς δεν ψάχνει για μία νέα σύνθεση, για νέες λύσεις (γιατί -αλίμονο- αλλάζουν και τα προβλήματα). Το βασικό είναι να επικρατήσεις, να πάρεις τίτλο και σκήπτρο - κι ας είναι από τενεκέ.
•Κρίμα. Για πολλά χρόνια η αριστερή σκέψη και πράξη ήταν γόνιμη και ευεργετική για την ανθρωπότητα. Σίγουρα τα καθεστώτα της κατέφυγαν συχνά σε ακρότητες (μήπως λίγες έκαναν και οι θρησκείες;). Αλλά σε μερικά άλλαξαν τη ζωή των ανθρώπων προς το καλύτερο.
•Τώρα, αυτό που άρχισε σαν έπος και συνεχίστηκε σαν τραγωδία ολοκληρώνεται στην Ελλάδα σαν φάρσα.
