Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο για την τύχη των τριών νικητών στο τελικό του αγώνα 200 m στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το έτος 1968. Κατά την απονομή μεταλλείων σ' εκείνο τον αγώνα εκδηλώθηκε διαμαρτυρία από τους Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος για την ρατσιστική καταπίεση των μαύρων στις ΗΠΑ. Τώρα ήρθε το θέμα πάλι στο προσκήνιο:
(ΒΗΜΑ, 14/10/2010)
O Αμερικανός Τόμι Σμιθ κυνηγάει και πάλι το χρυσό. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968 το κατέκτησε νικώντας στον τελικό των 200 μ. και κατάφερε να καταγραφεί για πάντα στην ιστορία του αθλητισμού, όχι μόνο για την επίδοσή του (19.83), που ήταν παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος και ο τρίτος στην ίδια κούρσα συμπατριώτης του Τζον Κάρλος, κατήγγειλαν τις φυλετικές διακρίσεις στην πατρίδα τους κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ: έχοντας ανεβεί ξυπόλυτοι στο βάθρο, έσκυψαν το κεφάλι και σήκωσαν τη γαντοφορεμένη γροθιά τους, το σύμβολο της «Μαύρης Δύναμης».Την περασμένη Τρίτη συμπληρώθηκαν ακριβώς 42 χρόνια από εκείνο τον θρίαμβό του, ωστόσο ο 66χρονος Σμιθ δεν είχε όρεξη για... πάρτι. Αντιθέτως, έβαλε πωλητήριο τόσο στο χρυσό μετάλλιο όσο και στα κόκκινα αθλητικά παπούτσια που φορούσε στην κούρσα. Ο πλειστηριασμός θα γίνει στο ΜΙΤ Μemorabilia της Νέας Υόρκης στις 4 Νοεμβρίου και η τιμή εκκίνησης είναι 250.000 δολάρια.
Ο άλλοτε παγκόσμιος ρέκορντμαν δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις αλλά μίλησε αντ΄ αυτού ο εκπρόσωπος του οίκου δημοπρασιών κ. Γκάρι Ζιμέ τονίζοντας: «Το μετάλλιο είναι σημαντικό για τον Σμιθ, ωστόσο πιο σημαντικές είναι οι μνήμες εκείνου του αγώνα που δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Χρειάζεται τα χρήματα και για αυτό πουλάει το μετάλλιο και τα παπούτσια του. Θα πουλούσε και το γάντι αλλά έπειτα από τόσες μετακομίσεις το έχει χάσει»!
