Δεν πρόλαβε καλά-καλά να κοπάσει ο θόρυβος στη διεθνή επιστημονική κοινότητα από την παρουσίαση του απολιθώματος της «Ίντας» ως χαμένου κρίκου στην ανθρώπινη εξέλιξη και τώρα μια επιστημονική αξιολόγηση του νέου ευρήματος έρχεται να διαψεύσει τους ισχυρισμούς των μελετητών της, οι οποίοι έκαναν ντοκιμαντέρ και βιβλίο για την ανακάλυψή τους.
Η νέα επιστημονική μελέτη έγινε από ερευνητές υπό τον δρα κ. Έρικ Σάιφερτ του Τμήματος Ανατομικών Επιστημών του αμερικανικού πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC και το «Science». Σύμφωνα με τη νέα εκτίμηση του απολιθώματος, η Ίντα ανήκε σε ένα είδος πιο συγγενικό με τους λεμούριους (φωτογραφία δεξιά) παρά με τις μαϊμούδες, τους πιθήκους ή τους ανθρώπους.
Οι ερευνητές σύγκριναν την Ίντα με ένα απολίθωμα ζώου (με την επιστημονική ονομασία Afradapis longicristatus), που έζησε στην Αίγυπτο πριν περίπου 37 εκατ. χρόνια και σχετιζόταν στενά με την Ίντα (Darwinius masillae), η οποία ζούσε πριν 47 εκατ. χρόνια. Κατά τον δρα Σάιφερτ και τους συνεργάτες του, και τα δύο αυτά είδη ανήκαν σε μια συγγενική αλλά όχι στην ίδια ομάδα με τα ανώτερα πρωτεύοντα (όπου ανήκει και ο άνθρωπος). Αυτή η εξαφανισμένη πια ομάδα ζώων ήταν πιο συγγενική με τους λεμούριους, οι οποίοι ζουν ακόμα σήμερα στη Μαδαγασκάρη, την Ασία και την Αφρική.
Όπως δήλωσε ο Σάιφερτ, «η αντίληψη ότι η Ίντα ανήκε στα ανώτερα πρωτεύοντα, στην πραγματικότητα εξ αρχής ήταν μια μειοψηφική άποψη, έτσι αποτέλεσε μια έκπληξη για πολλούς παλαιοντολόγους που μελετάνε τα πρωτεύοντα». Όπως είπε, η Ίντα πρέπει πάραυτα να απομακρυνθεί από το γενεαλογικό μας δέντρο, κάτι με το οποίο συμφώνησαν πολλοί παλαιανθρωπολόγοι, όπως ο Έρικ Σαργκίς, καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, και ο Ντέηβιντ Μπεγκούν, παλαιοανθρωπολόγος του πανεπιστημίου του Τορόντο του Καναδά.
Από την πλευρά του, ο Γιορν Χάρουμ, από το νορβηγικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Όσλο, ο οποίος πρωτοστάτησε στην παρουσίαση της Ίντας ως χαμένου κρίκου των ανθρώπων, σχολίασε για τη νέα αξιολόγηση ότι «είναι μια ενδιαφέρουσα εργασία, η οποία επιτέλους ξεκινά μια επιστημονική συζήτηση για το ζήτημα της Ίντας».
Link: http://www.nature.com/nature/journal/v461/n7267/abs/nature08429.html
Σημειώνουμε εδώ ότι, σύμφωνα με τις ισχυρότερες εξελικτικές θεωρίες, οι πρόγονοι των λεμούριων ήταν μικρά θηλαστικά, στο μέγεθος της σημερινής οικόσιτης γάτας, τα οποία ζούσαν στα δέντρα, όσο υπήρχαν οι δεινόσαυροι. Με την εξάλειψη αυτών των γιγάντιων ερπετών (πριν από περίπου 55 εκατ. χρόνια), κατέβηκαν τα ζωάκια από τα δέντρα και σταδιακά προέκυψαν οι λεμούριοι και τα ανώτερα θηλαστικά, μέχρι τους ανθρωποειδείς πιθήκους και τον άνθρωπο. Και σήμερα ακόμα, οι λεμούριοι που βλέπουμε στους ζωολογικούς κήπους, δίνουν την εντύπωση ενός ενδιάμεσου μεταξύ γάτας και πιθήκου!
