Ένοχη σιωπή

(Γιάννης Τριανταφύλλου, Ελευθεροτυπία, 29/10/2009)

H κ. Ρένα Μόλχο, διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της, επιχειρεί με συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία», να φωτίσει μια σκοτεινή πτυχή της Ιστορίας της Ελλάδας και της γενέθλιας πόλης της, της Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Ερώτηση: Ο Μαζάουερ γράφει στο βιβλίο του για τη Θεσσαλονίκη ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν υπήρξε καμία αντίδραση στον διωγμό των Εβραίων της πόλης από επαγγελματικούς φορείς, οργανώσεις, καθηγητές, φοιτητές ή εκκλησιαστικούς φορείς.

«Οχι μόνο δεν υπήρξε καμία αντίδραση αλλά πολύ μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού συνεργάστηκε με τον κατακτητή. Εχουμε περιπτώσεις όπως στη Ζάκυνθο που δεν χάθηκε ούτε ένας Εβραίος επειδή και ο μητροπολίτης Ζακύνθου και ο πρόεδρος αρνήθηκαν να δώσουν τις καταστάσεις και να καταδώσουν Εβραίους. Το ίδιο και στην Χαλκίδα. Και έχουμε περιπτώσεις σαν τα Γιάννινα και τη Θεσσαλονίκη με ποσοστό απώλειας, 98% και 96% αντίστοιχα. Ολα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι χριστιανοί κάτοικοι εκεί που ήθελαν διέσωσαν τους Εβραίους κι εκεί που δεν ήθελαν τους κατέδωσαν, ασχέτως αν δεν γνώριζαν ακριβώς τι τους περίμενε. Στη Θεσσαλονίκη οι χριστιανοί περίμεναν από πριν, από τον μεσοπόλεμο, από τη μεγάλη πυρκαγιά του '17, πώς και πώς να φύγουν οι Εβραίοι. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε σε πρωτεύουσα προσφύγων. Αυτοί μεταξύ άλλων ζούσαν σε συναγωγές, πήγαιναν και σε εβραϊκά σχολεία που επιτάχθηκαν γι' αυτόν τον σκοπό. Ξέρετε ότι η Θεσσαλονίκη είχε περίπου 100 συναγωγές. Τώρα έχει 2,5... Το '12, εάν η Θεσσαλονίκη είχε πάνω, κάτω 157.000 κατοίκους, οι 75.000 ήταν Εβραίοι, οι 40.000 μουσουλμάνοι, οι 30.000 χριστιανοί ορθόδοξοι και οι 5.000 λεβαντίνοι, οι διαφόρων εθνοτήτων. Δηλαδή, το 1912, το 50% -τουλάχιστον- του πληθυσμού της πόλης ήταν Εβραίοι».

Ερώτηση: Η διάθεση για απαλλαγή από τους Εβραίους αποτελούσε πόθο πολλών εκ των κατοίκων της πόλης ή επρόκειτο για πολιτική του επίσημου ελληνικού κράτους;

«Από τότε που άλλαξε η δομή της πόλης δημογραφικά και έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών, ενισχυόταν και νομιμοποιούνταν η σχετική προσφυγική άποψη και ελπίδα από τους ίδιους τους πολιτικούς. Ο Βενιζέλος έδωσε στους Εβραίους όλα τα προνόμια που ζήτησαν μέχρι να ενταχθούν στην ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή για τρία χρόνια να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους κ.λπ., αλλά ο ίδιος μετά το '20, όταν έχασε τις εκλογές, ξεκινά να μιλά για τον "αλλογενή" (δηλ. τον Εβραίο, ο οποίος ξαφνικά έγινε "αλλογενής" που βέβαια ήταν πάντα αφού η πόλη ήταν πολυεθνική), ως ρυθμιστή. Και θεσπίζει το εκλογικό κολέγιο το '24, το οποίο ήταν ένας εκλογικός διαχωρισμός -"γκέτο" με θρησκευτικά κριτήρια, όπου εκεί έπρεπε να ψηφίζουν οι Εβραίοι, ασχέτως της περιοχής όπου κατοικούσαν. Ενώ στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε γκέτο και οι Εβραίοι ζούσαν παντού στην πόλη, ωστόσο ο Βενιζέλος υιοθέτησε και εισήγαγε για πρώτη φορά το γκέτο το εκλογικό. Φυσικά δεν πήγε κανείς να ψηφίσει, γιατί οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης ήταν πολιτικοποιημένοι πάντα, γι' αυτό και ίδρυσαν και τη σοσιαλιστική Federation, ωστόσο αυτό (το γκέτο) έγινε. Από κει και πέρα αρχίζει ο διαχωρισμός».

Ερώτηση: Οπότε οι Γερμανοί έδωσαν τη λύση...

«Ακριβώς! Ο Λευτέρης Σταυριανός, που ήταν καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Κολούμπια, έγραψε ένα άρθρο για τους Εβραίους το '48, όπου υποστηρίζει ότι 12.000 χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη εκμεταλλεύθηκαν τις περιουσίες των Εβραίων, αμειβόμενοι για τη συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Οταν υπάρχει ένα νούμερο 12.000 άνδρες, πολλαπλασιάζεται δημογραφικά επί 5, για να δείτε πόσα άτομα στην πόλη επωφελήθηκαν. Αρα, 60.000 χριστιανοί. Οι Εβραίοι ήταν 50.000, άρα μας μένουν και 100.000 χριστιανοί αθώοι... Τόσους κατοίκους είχε η Θεσσαλονίκη τότε. Το 1/3 των χριστιανών συνεργάστηκε. Και χώρια από αυτό, εν γένει ο πόλεμος της Γερμανίας κατά κύριο λόγο είχε στόχο τη λεηλασία. Μετά την απελευθέρωση, το '45, υπήρξαν 600 υποθέσεις για διεκδίκηση κτηματικής περιουσίας. Εκδικάστηκαν οι 300 και αποδόθηκαν μόνο 30 κτήματα. Ομως, επειδή η αλήθεια έχει πάντα αποχρώσεις, να πω ότι υπήρχαν και περιπτώσεις σαν τον πατέρα μου, ο οποίος είχε έναν αριστερό χριστιανό δικηγόρο που πήγε και τους τσάκισε αυτούς που είχαν πάρει το μαγαζί του. Και δεν χρειάστηκε καν να πάει στο δικαστήριο. Οι Εβραίοι, αυτοί που επέζησαν, γνωρίζουν ποιοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, ξέρουν πώς έγιναν οι περιουσίες εν μια νυκτί μέσα στην κατοχή».

Ερώτηση: Οι οποίοι συνεργάτες των Γερμανών είναι σήμερα «τζάκια»;

«Βεβαίως! Είναι στο ελληνικό τζετ σετ!».

Ερώτηση: Απ' ό,τι φαίνεται, πάντως, ο καθένας μάλλον λειτουργούσε βάσει της συνείδησής του, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή εθνότητας.

«Απόλυτα. Αν δεν υπήρχε η συνείδηση κάποιων χριστιανών, εγώ δεν θα υπήρχα, ούτε ο μπαμπάς μου ούτε η μαμά μου ούτε ο πεθερός μου ούτε η πεθερά μου. Ο πατέρας μου υπηρετούσε στο πυροσβεστείο και έλειπε όταν ήρθαν οι Γερμανοί να τον βρουν. Οταν επέστρεψε, ο διοικητής του, με δική του πρωτοβουλία, τού έδωσε ψεύτικη ταυτότητα και πήγε στην Αθήνα και σώθηκε. Ούτε παρακάλεσε κανέναν ούτε τίποτε. Ο διοικητής του ήταν ένας συμπολίτης του, ένας άνθρωπος ο οποίος απλώς κατάλαβε με ποιους είχε να κάνει. Κατεβαίνοντας στην Αθήνα κι επειδή οι Γερμανοί είχαν κάνει μπλόκο στη Θήβα, ο πατέρας μου πήγε στα χωράφια κι εκεί τον έπιασε ένας χωρικός το πρωί, ο οποίος αμέσως τον κατάλαβε από την προφορά του ότι ήταν Εβραίος και του είπε: "Εγώ είμαι κομμουνιστής κι εσύ είσαι Εβραίος. Κακομοίρη μου, είσαι μουγκός! Ετσι και μιλήσεις τη βάψαμε και οι δύο!". Η μητέρα μου σώθηκε στη Θεσσαλία, από χριστιανούς και Εβραίους Θεσσαλούς, ο πεθερός μου, ο Σόλων Μόλχο, βιβλιοπώλης, με 13 μέλη της οικογένειάς του σώθηκε στη Σκόπελο, με τη συμπαράσταση του δημάρχου της Γλώσσας. Στη Γλώσσα πρέπει να ήταν και 3.000 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο ο δήμαρχος Σκοπέλου βοήθησε τον πεθερό μου, αλλά ότι συνέπραξαν 3.000 άτομα για να μην προδώσουν αυτούς τους 13 Εβραίους σε μια γερμανοκρατούμενη Σκόπελο. Ενας να βρισκόταν και να κατέδιδε, έφτανε...».

Ερώτηση: Στην Αθήνα τι ποσοστό εκτοπισμού υπήρξε;

«Πολύ μικρό. Γι' αυτό και όσοι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είχαν τη δυνατότητα, αρκετά λεφτά για να φτάσουν εκεί και όχι μικρά παιδιά, πήγαν στην Αθήνα. Δέκα χιλιάδες Εβραίοι μαζεύτηκαν στην ΑΘήνα, σε μια κοινότητα που είχε μόνο 1.000 Εβραίους. Εκτός του ότι εκεί η Εκκλησία βοηθούσε κάνοντας ψεύτικες βαφτίσεις και η αντίσταση συνέδραμε τους Εβραίους».

Ερώτηση: Τι δείχνει η περίπτωση των Εβραίων για την ελληνική κοινωνία;

«Το ποσοστό της απώλειας των Εβραίων αλλά και η διαχείριση αυτού του θέματος είναι, κατά την άποψή μου, ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Υπό την έννοια ότι αν σώθηκε μόνο το 13% των Εβραίων, δηλαδή αν έχουμε ποσοστό απώλειας 87% στην Ελλάδα, αυτό είναι αρνητικό ως προς τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, αυτών που μπορούσαν να βοηθήσουν και δεν το έκαναν. Στη Θεσσαλονίκη το νούμερο απώλειας των Εβραίων είναι 96%, που είναι 4 μονάδες υψηλότερο και από το Βερολίνο! Δηλαδή μέσα στη "φωλιά του λύκου" ήταν μικρότερο το ποσοστό απώλειας απ' ό,τι εδώ... Πώς μεταφράζεται αυτό το πράγμα; Οι Γερμανοί όταν πήγαιναν κάπου προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τη φιλία και την εμπιστοσύνη του τοπικού πληθυσμού για να μπορούν να λεηλατήσουν τους διωκόμενους με την άνεσή τους. Γιατί ήξεραν ότι αν ο τοπικός πληθυσμός αντιδρούσε δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν το έργο τους. Οπως δεν μπόρεσαν σε πολλά σημεία της Ελλάδας».

Ερώτηση: Προφανώς θεωρείτε ότι η Θεσσαλονίκη δεν θα πρέπει να είναι υπερήφανη γι' αυτό το κομμάτι της Ιστορίας της.

«Αυτό είναι βέβαιο. Γι' αυτό και δεν διδάσκεται τίποτε στη Θεσσαλονίκη περί Εβραίων. Ενώ πριν από τον πόλεμο υπήρχε μάθημα Εβραιολογίας. Τώρα γιατί δεν υπάρχει;»

Οθωμανικά οράματα

(ΒΗΜΑ, 26/10/2009)

Τα Βαλκάνια την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξαν πρότυπο συνεργασίας σε όλους τους τομείς, τόνισε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα μεταδιδουν σερβικά ΜΜΕ, επικαλούμενα δηλώσεις του σε διάσκεψη στο Σαράγεβο.

«Επιθυμούμε μία νέα Βαλκανική, που θα θεμελιώνεται στις πολιτικές αξίες, την οικονομική αλληλεξάρτηση, τη συνεργασία και την πολιτιστική αρμονία. Όλα αυτά εξασφαλίζονταν στα Οθωμανικά Βαλκάνια» ανέφερε ο Νταβούτογλου, μιλώντας σε διάσκεψη με θέμα Η οθωμανική κληρονομιά και οι μουσουλμανικές κοινότητες στα Βαλκάνια.

Ο Τούρκος υπουργός συμπλήρωσε: «Εμείς θα αναβιώσουμε την εποχή αυτή, τα Οθωμανικά Βαλκάνια ήταν μία πετυχημένη ιστορία και τώρα πρέπει να αναγεννηθούν».

Ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας διεύρυνε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Θα κάνουμε τα Βαλκάνια, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, μαζί με την Τουρκία, επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Αυτός είναι ο στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής στο μέλλον και θα τον πετύχουμε.»

Τα σερβικά ΜΜΕ επισημαίνουν ότι η Τουρκία, τελευταία, έχει αναπτύξει έντονη διπλωματική δραστηριότητα στην περιοχή των Βαλκανίων και στο πλαίσιο αυτό εντάσσουν και τη σημερινή επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, Αμπντουλάχ Γκιουλ, στο Βελιγράδι.

του Σπύρου Κουτρούλη, συγγραφέα

Με δυο επιφυλλίδες, που δημοσιεύθηκαν στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 30/8/2009 και στις 6/9/2009, ο καθηγητής Χ. Γιανναράς προβάλλει ως μοναδική λύση για τον νέο-ελληνισμό, την υποταγή στον νέο-οθωμανισμό.

Σε ένα λόγο πλήρη αντιφάσεων και λογικών αδιεξόδων, που άλλοτε επιτίθεται στα μειωμένα πατριωτικά αντανακλαστικά της ελληνικής εκπαίδευσης και στις αδυναμίες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και άλλοτε κατηγορεί τους «εθνικιστές κοραϊκούς που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα » καταλήγει στο παράδοξο συμπέρασμα : «Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός».

Θυμίζουμε ότι σχετικά πρόσφατα είχε διατυπώσει παρόμοιας οπτικής απόψεις για το Αιγαίο και το Κυπριακό, που όταν παλαιότερα τις είχαν διατυπώσει άλλοι, όπως ο Λ. Κύρκος , είχαν προκαλέσει δικαίως την ιερή αγανάκτησή του.

Παρότι τα συμπεράσματα του, που ισοδυναμούν με εθελοντική παράδοση μας στον νέο-οθωμανισμό, μπορεί να μας ξενίζουν, να μας εξοργίζουν ή και να προκαλούν την θυμηδία μας, έρχονται σε απόλυτη ταυτότητα με τις επιλογές των κυρίαρχων ελίτ, που μεταβάλλουν σταθερά την χώρα μας σε χώρα πολλαπλής κηδεμονίας : πολιτικά από ΗΠΑ και Τουρκία και οικονομικά από την Ευρωπαική Ένωση. Έτσι η νέα υποδούλωση του έθνους μας σερβίρεται με λίγη γεύση νεοφαναριωτισμού, ίσως για να μας γίνει πιο εύπεπτη. Οι πρώτοι διδάξαντες υπήρξαν ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος που οραματιζόταν μια ελληνοτουρκική ομοσπονδία και ο καθηγητής Δ. Κιτσίκης.

Ο Γιανναράς θεωρεί ότι οι Έλληνες θα μπορούσαν να εκπροσωπήσουν την Τουρκία στην Δύση. Δεν μας εξηγεί όμως τους λόγους για τους οποίους οι νέο-οθωμανοί θα προτιμούσαν να εκπροσωπηθούν από την Ντόρα ή από τον Γιώργο και όχι από τον Νταβούτογλου. Γράφει λοιπόν «Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Έλληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά».

Επίσης δεν μπορεί να διατυπώσει κάποιους λόγους, που θα θεμελιώνουν την υπαγωγή του ελληνισμού στο άρμα της Τουρκίας. Ούτε κοινότητα συμφερόντων –οικονομικών ή άλλων– υπάρχει, ούτε κοινή θρησκεία, ούτε κάποιος κοινός αντίπαλος , που θα μπορούσαν να θεμελιώσουν κάτι τέτοιο. Ο Γιανναράς αποκαλύπτει έναν και μοναδικό λόγο την «λαϊκή κουλτούρα της Ανατολής». Βεβαίως στον βαθμό που υφίσταται μία τέτοια κουλτούρα – πράγμα που από τίποτε δεν αποδεικνύεται- δεν είναι σε θέση να στηρίξει μία τέτοια σχέση ανάμεσα στα δύο κράτη.

Αντίθετα η υπαγωγή της Ελλάδος στην Τουρκία προϋποθέτει ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών, στον οποίο η χώρα μας θα έχει ηττηθεί. Φυσικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο κανένας Έλληνας δεν το επιθυμεί. Επιπρόσθετα, μία διαρκή ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες απαιτεί μια σχετική γεωπολιτική ισορροπία ανάμεσα στα δύο έθνη και αναγνώριση από την Τουρκία όλων των διακρατικών συνθηκών (συνθήκη Λωζάνης, συνθήκη παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, Δίκαιο της θάλασσας, άρση του casus belli).

Στα πλαίσια αυτά το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μπορεί να υποστηρίζεται λεκτικά από τις ΗΠΑ, ώστε η ορθόδοξη ανατολή να μην απορροφηθεί από το Ρώσικο Πατριαρχείο, όμως καμία αναγνώριση δεν τυγχάνει από το τουρκικό κράτος. Αντίθετα μετά το κλείσιμο της Σχολής της Χάλκης και την δραματική μείωση του ποιμνίου του στην Πόλη, κατόπιν των αλλεπάλληλων διωγμών, το μέλλον του είναι αβέβαιο. Βέβαια στους χώρους του, συνωθούνται διάφοροι (επιχειρηματίες, ηθοποιοί, πολιτευτές, τραπεζίτες) που καλλιεργούν παρόμοια ιδεολογήματα με αυτά του Γιανναρά.

Ένα καθοριστικό στοιχείο της σκέψης του Γιανναρά –αλλά και του έτερου των «νεορθοδόξων» του Ράμφου– είναι η απομάκρυνση της από την κοινωνική πραγματικότητα. Μία σπουδαία γαλλοεβραία φιλόσοφος η Σιμόν Βέιλ πήγε και δούλεψε μαζί με τους εργάτες στα εργοστάσια. Πιθανόν αν εργάζονταν και αυτοί για μερικές εβδομάδες σε ένα εργοστάσιο θα γινόντουσαν σοφότεροι. Για παράδειγμα, ο Γιανναράς γράφει ως οι εργαζόμενοι να μην αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα και όταν διαμαρτύρονται αυτό να οφείλεται αποκλειστικά στον κακομαθημένο και εγωιστικό χαρακτήρα τους. Επίσης, μετά την επίσημη λήξη του ψυχρού πολέμου, αρθρώνει έναν αντικομουνιστικό λόγο, που θυμίζει έναν συγγραφέα που ο ίδιος σε άλλα γραπτά του παλαιότερα έχει καταγγείλει, τον Α. Τσιριντάνη.

Αυτό που ξενίζει με τον Χ. Γιανναρά, αλλά και με τον Σ. Ράμφο είναι ότι οι κάθε φορά πνευματικοί ακροβατισμοί τους ακυρώνουν μία γόνιμη και ιδιαίτερα αναγνωρισμένη πνευματική τους πορεία. Όμως συμπτωματικά οι νέες επιλογές τους είναι αυτές, που ικανοποιούν την ιδεολογία των κυρίαρχων ελίτ.

O Σ. Ράμφος σε συνέντευξή του, παλαιότερα, στον Γ. Καραμπελιά δήλωνε τον θαυμασμό του για τον καπιταλισμό, ενώ θεωρούσε ότι η «Αμερική είναι πρώτη σε όλα!». Πολύ γρήγορα οι προσδοκίες του διαψεύσθηκαν και το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα έχασε την ελκτική του δύναμη και λάμψη. Στις ΗΠΑ όλος ο χρηματοοικονομικός κλάδος και μέρος της αυτοκινητοβιομηχανίας χρεοκόπησε, ενώ τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα που καλύπτονται από επενδύσεις κυρίως της Κίνας σε αμερικάνικα ομόλογα, και η διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος δείχνουν τις δομικές αδυναμίες της αμερικάνικης οικονομίας .

Παρόμοια τα γραπτά του Γιανναρά ευχαριστούν κάποιους που κερδίζουν βραχυπρόθεσμα από τις επενδύσεις, και τα αλισβερίσια στην Τουρκία ή δια μέσου του νατοϊκού στρατηγείου στην Λάρισα θέτουν υπό ελληνο-τουρκική διοίκηση τον ελληνικό εναέριο χώρο.

Άλλο ένα πρόσφατο εντυπωσιακό στοιχείο των σκέψεων του Γιανναρά είναι ο ισχυρισμός, ότι ο νέο-ελληνισμός παρήγαγε πολιτισμό μόνο σε καθεστώς δουλείας και μάλιστα οθωμανικής. Μετά την απελευθέρωση, σύμφωνα με τον Γιανναρά ο ελληνισμός χάνει την γονιμότητα του και σταδιακά παύει να εμφανίζει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του, γίνεται ένα «ελληνόφωνο κοραϊστικό κρατίδιο». Έτσι συναντάται με εθνομηδενιστές της αριστεράς που προσπαθούν να αναιρέσουν τα αποτελέσματα της επανάστασης του 1821. Άραγε ο Γιανναράς αγνοεί τον Βιζυηνό, τον Ροΐδη, τον Παπαδιαμάντη, τον Θεοτοκά, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Βρεττάκο, τον Τσαρούχη, τον Μόραλη , τον Θεοδωράκη, τον Σαββόπουλο, τον Χατζηδάκη και τόσους άλλους; Όλοι αυτοί δεν αποτελούν πολιτισμό και αποτελούν πολιτισμό τα σκοτεινά χρόνια της δουλείας και του χριστιανικού μιλλιέτ;

Οι σκέψεις του αυτές –όπως και το ηττοπαθές και μοιρολατρικό ιδεολόγημά του ότι η Ελλάδα τέλειωσε– είναι προσβλητικές για το σύνολο των αγώνων του ελληνισμού, από τους βαλκανικούς πολέμους, και την εποποιία του πολέμου του '40 και της εθνικής αντίστασης. Επί αυτών όμως του απάντησε με άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο ακαδημαϊκός Κ. Δεσποτόπουλος.

Tο κύριο στοιχείο της σκέψης του Γιανναρά, αλλά και του Ράμφου, σε αντίθεση με του Π.Κονδύλη και του Β.Μαρκεζίνη, είναι η πλήρης απουσία της ρεαλιστικής ανάλυσης της διεθνούς και περιφερειακής πραγματικότητας.

Τα γραπτά του Π. Κονδύλη, όπως το Επίμετρο στην «Θεωρία του Πολέμου» και άλλα άρθρα του (όπως το «Ιδεολογίες και Εθνική Στρατηγική» που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του «Από τον 20ο στον 21ο αιώνα»), ως την αναγκαία προϋπόθεση για να κατανοήσουμε τα ελληνοτουρκικά και να δώσουμε τις ορθές απαντήσεις. Στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, η επιλογή του πρώτου κτυπήματος στην Τουρκία λέγει το εξής: σε περίπτωση που από διάφορα γεγονότα προκύπτει ότι μια ελληνοτουρκική σύρραξη είναι αναπόφευκτη και βέβαιη, η Ελλάδα για να έχει μια πιθανότητα επιτυχίας, λόγω της μεγάλης διαφοράς ανάμεσα στους δύο στρατούς, θα πρέπει να κάνει το πρώτο κτύπημα ώστε να καταστρέψει την εχθρική αεροπορία και άλλους κρίσιμους τομείς άμεσα και αποτελεσματικά.

Ο Β.Μαρκεζίνης κατανόησε την υφή των ΗΠΑ και του αμερικάνικου επεκτατισμού. Επίσης κατάλαβε ότι τα ελληνικά σύνορα δεν τα εγγυώνται ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ε.Ε. Αν δεν λειτουργήσει ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, η Ελλάδα θα εξαρτάται ενεργειακά από την Τουρκία. Συνεπώς θα πρέπει να επιδιωχθεί η προσέγγιση με την Ρωσία για πολλούς και κρίσιμους λόγους.

Τελειώνοντας, η σκέψη του Γιανναρά και του Ράμφου –αυτό που ονομάστηκε νεορθοδοξία– πρόσφερε πολλά στις δεκαετίες '80-'90, αλλά πλέον έχει εξαντληθεί. Θα πρέπει ίσως να περιοριστούν καλύτερα στα χωράφια τους –τη φιλοσοφία και τη θεολογία– που τα γνωρίζουν καλά.

Ως προς την «πεζή» ελληνική πραγματικότητα θα λέγαμε τα εξής: το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών δεν ακολούθησε την πολιτική που διακήρυξε ο Πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής ως προς την Ρωσία, τα χρόνια δημοσιονομικά ελλείμματα δεν επιτρέπουν στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να έχουν την αναγκαία αποτροπή, ενώ απαραίτητα μέτρα για την πύκνωση του ελληνικού στρατού, όπως η στράτευση στα 18 κατά το παράδειγμα της Κύπρου δεν θεσπίζονται, ώστε τελικά να μεταβάλλεται σε έναν ασθενή μισθοφορικό στρατό.

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου:

Ἀναφορικά μέ τόν Ἀριθμό Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης (Α.Μ.Κ.Α.) ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν εἰσήγηση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία «ὁ ἀριθμός Α.Μ.Κ.Α. εἶναι ἁπλῶς εἷς ἐπί πλέον χρηστικός ἀριθμός καί ἀπό ὅλα τά μέχρι τοῦδε στοιχεῖα οὐδείς κίνδυνος προκύπτει διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἡ Ἐκκλησία γρηγορεῖ».

Εγώ είχα διαρκώς την υποψία, μήπως ο ΑΜΚΑ είναι κάποια επινόηση σατανικών αιρετικών, οι οποίοι θα μας σταμπάρουν για να μας εντοπίσει ο Βελζεβούλ. Το ερώτημα είναι τώρα, τι να κάνω που ο δικός μου ο ΑΜΚΑ περιέχει το σημείον του (εβραϊκού) σατανά: 666; Να αλλάξω ΑΜΚΑ, να αλλάξω ασφάλεια, να αλλάξω χώρα; Αλλά αφού γρηγορεί η Εκκλησία, μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος, δεν θα θιγούν τα δογματικά και νομοκανονικά ζητήματα που μας απασχολούν νυχθημερόν και συγκροτούν την αγίαν πίστη μας...

Η «νέα» Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία!

(ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ, ΒΗΜΑ, 28/8/2009)

Προκλητικές ενέργειες των Ιταλών εναντίον της Ελλάδας υπήρξαν πάμπολλες πριν από την επίδοση του τελεσιγράφου, όπως παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και επιθέσεις ιταλικών αεροπλάνων εναντίον ελληνικών πλοίων. Αποκορύφωμα, ο τορπιλισμός του καταδρομικού «Ελλη», στις 15 Αυγούστου του 1940, στο λιμάνι της Τήνου. Μολονότι η ελληνική κυβέρνηση γνώριζε ότι το πλοίο τορπιλίστηκε από ιταλικό υποβρύχιο, ανακοίνωσε ότι η «Ελλη» βυθίστηκε από πλοίο «αγνώστου εθνικότητος». Ο Μεταξάς δεν ήθελε τον πόλεμο· αλλά είχε φροντίσει να προετοιμάσει τη χώρα αν αναγκαζόταν να τον υποστεί.

Μare nostrum

Το καισαρικού τύπου καθεστώς του Μουσολίνι φιλοδοξούσε να καταστήσει εκ νέου την Ιταλία μεγάλη δύναμη, να δημιουργήσει μια νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αυτό εξέφραζε το δόγμα «mare nostrum», στο οποίο ο ιταλός δικτάτορας περιλάμβανε και τη χώρα μας. «Μare nostrum» οι Ρωμαίοι ονόμαζαν τη Μεσόγειο θάλασσα. Αλλά ως όρος χρησιμοποιήθηκε από τους ιταλούς εθνικιστές, μετά τη δημιουργία του νεότερου ιταλικού κράτους, το 1861, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι η Ιταλία ήταν η διάδοχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Μουσολίνι τον επανέφερε, ισχυριζόμενος ότι η Ιταλία θα είναι η μεγαλύτερη δύναμη στη Μεσόγειο και μετά τη «νίκη» του Αξονα θα προεκτεινόταν ως την Αίγυπτο και ως τις ακτές της Σομαλίας στον Ινδικό Ωκεανό. Για αυτό, όσες φορές αναφερόταν στη Μεσόγειο, ο ιταλός δικτάτορας την αποκαλούσε «ιταλική λίμνη».

Δεν είναι τυχαίο που μετά τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, τον Απρίλιο του 1941, το μεγαλύτερο μέρος της χώρας δόθηκε στους Ιταλούς. Π ριν απ΄ όλα τα νησιά του Ιονίου βέβαια, που ως το 1797 υπήρξαν ενετική κτήση. Μαζί με τα Δωδεκάνησα, τα οποία ήδη κατείχε η Ιταλία, θα αποτελούσαν τα στολίδια της «ιταλικής λίμνης»...

Στη διάρκεια της Κατοχής, η Ελλάδα είχε χωριστεί σε τρεις ζώνες: οι Γερμανοί είχαν κρατήσει την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και μερικά νησιά του Αιγαίου, οι Βούλγαροι τη Δυτική Μακεδονία και τη Θράκη, ενώ την υπόλοιπη Ελλάδα οι Ιταλοί. Η ιταλική κατοχή, στα Επτάνησα ιδίως, ήταν εξαιρετικά σκληρή. Οι Ιταλοί πίστευαν ότι είχαν μια ευκαιρία να τα ενσωματώσουν στην Ιταλία· θεωρώντας τους εαυτούς τους συνέχεια των Ενετών. Στόχος τους ήταν η αποκοπή των τοπικών πληθυσμών από την υπόλοιπη Ελλάδα, γι΄ αυτό και τα κυριότερα μέτρα που έλαβαν αφορούσαν την εκπαίδευση και την οικονομία. Υποχρέωσαν τους κατοίκους να μάθουν ιταλικά και στις συναλλαγές εισήγαγαν ειδικό νόμισμα. Τον Νοέμβριο του 1941, επεβλήθη η κυκλοφορία των «μεσογειακών νομισμάτων».

Στις 22 Φεβρουαρίου της επόμενης χρονιάς, τα «μεσογειακά νομίσματα» αντικαταστάθηκαν από τα «ιόνια χαρτονομίσματα» ή από τη λεγόμενη «ιονική δραχμή» και ταυτοχρόνως απαγορεύτηκε η χρήση κάθε άλλου νομίσματος στις συναλλαγές, επί ποινή υψηλού χρηματικού προστίμου ή ακόμη και φυλακίσεως. Ετσι, καταληστεύτηκε ο πλούτος των νησιών του Ιονίου από τις δυνάμεις Κατοχής, οι ελληνικές τράπεζες στα Επτάνησα σχεδόν έπαψαν να υπάρχουν και η εξάρτηση των Επτανήσων από τη Ρώμη ήταν απόλυτη. Ταυτοχρόνως, οι Ιταλοί επιδόθηκαν συστηματικά στην προσπάθεια να εξαγοράσουν συνειδήσεις, ενώ συγχρόνως προέβαιναν σε κατασχέσεις περιουσιών.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι κάθε επικοινωνία με την κυβέρνηση και τις Αρχές στην Αθήνα ή την υπόλοιπη Ελλάδα ήταν απαγορευμένη, αντιλαμβάνεται την ουσία του εγχειρήματος να καταστούν τα Επτάνησα το συντομότερο δυνατόν οργανικό τμήμα της μουσολινικής «αυτοκρατορίας».

Πριγκιπάτο της Πίνδου και Ρωμαϊκή Λεγεώνα

Από τις δυνάμεις Κατοχής, οι Ιταλοί και οι Βούλγαροι ήταν εκείνοι οι οποίοι έπαιξαν το χαρτί των μειονοτήτων, για λόγους οι οποίοι ανάγονται σε διεκδικήσεις τμημάτων του ελλαδικού χώρου πολύ πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηριστικότερο επί του προκειμένου είναι το παράδειγμα των αλβανών Τσάμηδων, στη Θεσπρωτία, οι οποίοι προέβησαν σε πρωτοφανείς αγριότητες εναντίον του ελληνικού πληθυσμού. Ομως ένα άλλο εγχείρημα, που αφορά τους Βλάχους, φαντάζει σήμερα υπερρεαλιστικό. Βούλγαροι και Ιταλοί, λοιπόν, από κοινού, ίδρυσαν ένα κράτος-«μαριονέτα» που το αποκάλεσαν Πριγκιπάτο της Πίνδου.

Κινητήριος «μοχλός» στην προσπάθεια υπήρξε ο Βλάχος Αλκιβιάδης Διαμαντής, ο οποίος ζούσε στη Ρουμανία, αλλά καταγόταν από τη Σαμαρίνα. Οι Ιταλοί και οι Βούλγαροι τον διόρισαν αρχηγό αυτού του ανύπαρκτου κράτους και τον ονόμασαν Πρίγκιπα Αλκιβιάδη Α ΄ και Δούκα της Μακεδονίας. Ο Διαμαντής περιφερόταν στις περιοχές των Βλάχων προσπαθώντας να τους προσεταιριστεί. Τον συνόδευαν πάντοτε ιταλοί στρατιώτες, γιατί οι Βλάχοι τηρούσαν εχθρική στάση παρά τις υποσχέσεις του ότι οι σιτοβολώνες της Ρουμανίας επρόκειτο να προμηθεύσουν με σιτάρι «μόνο» τους Βλάχους - και μάλιστα σε περίοδο πείνας.

Η δράση του Διαμαντή έφτασε ως τη Λάρισα, όπου το 1942 ίδρυσε μια οργάνωση που έφερε τον μεγαλοπρεπέστατο τίτλο Ρωμαϊκή Λεγεώνα, στόχος της οποίας ήταν να εντάξει στις τάξεις της τους Βλάχους της Θεσσαλίας και να συντρίψει το κίνημα της αντίστασης στην περιοχή. Η βασιλεία του έληξε άδοξα. Ο «πρίγκιψ» Αλκιβιάδης Διαμαντής εκθρονίστηκε από τους Ιταλούς το 1943 και επέστρεψε στη Ρουμανία.

Το πριγκιπάτο οι κατακτητές το χάρισαν στην ουγγρική οικογένεια Μιλβάνα Τζεσνέγι, ως ανταμοιβή της βοήθειας σε τρόφιμα που η οικογένεια αυτή είχε δώσει στον ιταλικό στρατό. Παρά ταύτα, οι διάδοχοί της δεν νοιάστηκαν ποτέ για το πριγκιπάτο και κατά πάσα πιθανότητα δεν ήξεραν καν κατά πού έπεφτε. Ο θρόνος έμεινε ακέφαλος ως το τέλος της Κατοχής, οπότε το πριγκιπάτο και τύποις έπαψε να υφίσταται.

Προκλήσεις θεόπληκτων...

Στη Μεγάλη Βρετανία παρουσιάστηκε η νεαρή φοιτήτρια Shawana Bilqes (18 ετών) στην εναρκτήρια παράδοση μαθημάτων του Burnley College κουκουλωμένη, όπως φαίνεται δεξιά στη φωτογραφία.

Όταν ξεπέρασαν οι εκπαιδευτικοί την πρώτη αμηχανία, δήλωσαν ότι οι σπουδαστές πρέπει να αναγνωρίζονται στο πρόσωπο, αλλιώς δεν θα είναι δυνατή η επικοινωνία μαζί τους και θα έρχεται στις εξετάσεις όποιος θέλει...

Η Shawana ανταπάντησε όμως ότι έχει υποχρέωση από τη θρησκεία της να καλύπτει όλες τις επιφάνεις του σώματός της (τρίχες, πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο στο Κοράνι!) και ότι είναι δικαίωμά της να τηρεί τις επιταγές της θρησκείας της.

Η διοίκηση του Κολεγίου αποφάσισε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να συμμετέχει η κοπέλα -και οποιοσδήποτε άλλος- στην εκπαιδευτική διαδικασία με καλυμμένο το πρόσωπο, ενώ η θιγόμενη τους κατηγόρησε για «μεσαιωνική οπισθοδρομικότητα», επειδή δεν επιτρέπουν την ελεύθερη έκφραση των θρησκευτικών πεποιθήσεών της. Προφανέστατα η μικρή είναι δασκαλεμένη και θέλει να προκαλέσει, προσποιούμενη ότι όλη η θρησκευτική αφοσίωσή της εξαρτάται από το είδος των ενδυμάτων.

Θα έπρεπε να αποφασιστεί άπαξ δια παντός ότι η σπουδή της (καταραμένης) δυτικής επιστήμης σε δυτική χώρα απαιτεί και την τήρηση απλών συνηθειών που, αφενός δεν θίγουν άτομα προερχόμενα από άλλους πολιτισμούς, αφετέρου εξασφαλίζουν τη δυνατότητα επικοινωνίας και τους αυτονόητους ελέγχους ταυτοπροσωπίας.

Και ότι δεν είναι δα και τόσο λιγούρηδες οι δυτικοί άντρες να αφοσιωθούν στο πρόσωπο της δήθεν σεμνότυφης φοιτήτριας.

Καθολική εκκλησία εναντίον του Χ. Σαραμάνγκου

Εκπρόσωπος της πορτογαλικής εκκλησίας δήλωσε χθες επίσημα πως οι δηλώσεις του Νομπελίστα συγγραφέα José Saramago είναι προσβλητικές για την καθολική εκκλησία.

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα αφηγείται τη ζωή του γιού του Αδάμ και της Εύας με μια κριτική ματιά. Ο συγγραφέας δήλωσε πως "η Βίβλος είναι γεμάτη με ιστορίες που τις χαρακτηρίζει απίστευτη σκληρότητα, με ό,τι χειρότερο για την ανθρώπινη φύση".

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά όπου ο Σαραμάνγκου τα βάζει με την εκκλησία. Είκοσι χρόνια πριν η έκδοση του βιβλίου του "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον" πάλι προκάλεσε την οργή της εκκλησίας αφού έβαζε τον Ιησού να συζεί με τη Μαρία Μαγδαληνή και να προσπαθεί να αποφύγει τη σταύρωση του.

Πλωτά διαμερίσματα

Ονομάζεται Citadel και πρόκειται για ένα πλωτό «φρούριο» διαμερισμάτων που οραματίστηκε ο αρχιτέκτονας Koen Olthuis από την ολλανδική εταιρεία Waterstudio.

Το εντυπωσιακό αρχιτεκτόνημα αποτελείται από συνολικά 6O υπερπολυτελείς βίλες συνολικής έκτασης 8.000 τ.μ., δρόμους, πάρκα και περιβάλλοντες χώρους και είναι φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να «χορεύει» στην επιφάνεια της θάλασσας.

Το μυστικό της «ταξιδιάρικης» πόλης εντοπίζεται στον τρόπο δόμησής της. Πέρα από πολυτέλειες, τα φουτουριστικά διαμερίσματά της θα εξοικονομούν κατά 25% περισσότερη ενέργεια, χάρη σε ειδικές τεχνικές εξισορρόπησης της θερμοκρασίας με βάση το νερό. Σύμφωνα με τον Ολθιους, ο οποίος άλλωστε είναι ο εμπνευστής μιας σειράς πλωτών κατοικιών που ήδη «κολυμπούν» ανά τον κόσμο, αντί να προσπαθούμε να απομονώσουμε το νερό, καλό θα ήταν να μάθουμε να συμβιώνουμε με αυτό... ή πάνω σε αυτό.

Ο πλωτός οικισμός αναμένεται να παραδοθεί εντός του 2010 στην παραλιακή περιοχή Νάλντβικ. Για όσους πάντως λατρεύουν το υγρό στοιχείο και ενδιαφέρονται να κάνουν μια επένδυση με «βάθος» η εταιρεία δεν έχει ακόμη ανακοινώσει ποιο θα είναι το οικονομικό αντίτιμο για να κοιμάται κανείς με τα... ψάρια!

(BHMA, 25/10/2009)

Όρκος και Εκκλησία

Πολύς λόγος έγινε πάλι λόγω της ορκωμοσίας της νέας Βουλής και της νέας κυβέρνησης. Αρκετοί αρνούνται τον όρκο για λόγους ανεξιθρησκίας, ετεροδοξίας, αθεΐας κτλ. Άλλοι είναι υπέρ, για να μη θίγονται τα ελληνοχριστιανικά ήθη και παραδόσεις. Και πάνω απ΄ όλους η Ελληνική Εκκλησία θεωρεί κατηγορηματικά τον όρκο ως το πλέον απαραίτητο στοιχείο κάθε σωστής λειτουργίας όλων των θεσμών του κράτους. Να μην ξεχνάμε και τον όρκο στις διάφορες λειτουργίες της Δικαιοσύνης. Πώς η ορθόδοξη Εκκλησία (και όχι μόνον) ανατρέπει τη γραπτή εντολή του ίδιου του Χριστού, αλλά και των Αποστόλων; Πώς ορίζει οι άνθρωποι να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, μέσα στο οποίο υπάρχει ξεκάθαρα και ρητά η απαγόρευση του όρκου; Τι επιδιώκει και ποιους σκοπούς της εξυπηρετεί;Γεώργιος Αναγνωστόπουλος(ΒΗΜΑ, 24/10/2009)

Ο κ. Αναγνωστόπουλος είναι αφελής: δεν έχει αντιληφθεί ότι ο εκκλησιαστικός μηχανισμός πάντα έκανε ό,τι εξυπηρετούσε το κράτος και έπαιρνε ο ίδιος ως αντάλλαγμα αυτά που επιθυμούσαν τα μέλη του, πλούτο και εξουσία! Σίγουρα δεν έχει διαβάσει ή ακούσει ο κ. Αναγνωστόπουλος ότι «Πηγή της πίστεως δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006).

Άρα, οι χριστιανοί πρέπει να πιστεύουν αυτά που βόλευαν την εκκλησιαστική εξουσία κατά καιρούς και όχι αυτά που αναφέρουν τα ευαγγέλια... Μόνο που αγνοούν αυτή την αλήθεια τα μέλη του ποιμνίου και αναφέρουν κάθε τόσο, τι είπε ο Ιησούς, τι είπε ο Παύλος και τι είπε ο άλλος. Ξεχάστε τα όλα, ισχύουν αυτά που ήθελε κάθε φορά ο πατριάρχης και η εκάστοτε σύνοδος των επισκόπων και μέσα σ' αυτά είναι όρκοι, φόνοι, εκτελέσεις, απάτες, ψευδομαρτυρίες, ρουφιανιές κ.ο.κ. - για το καλό μας, εννοείται!

Η «Ίντα» μακρινός πρόγονος του ανθρώπου;

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να κοπάσει ο θόρυβος στη διεθνή επιστημονική κοινότητα από την παρουσίαση του απολιθώματος της «Ίντας» ως χαμένου κρίκου στην ανθρώπινη εξέλιξη και τώρα μια επιστημονική αξιολόγηση του νέου ευρήματος έρχεται να διαψεύσει τους ισχυρισμούς των μελετητών της, οι οποίοι έκαναν ντοκιμαντέρ και βιβλίο για την ανακάλυψή τους.

Η νέα επιστημονική μελέτη έγινε από ερευνητές υπό τον δρα κ. Έρικ Σάιφερτ του Τμήματος Ανατομικών Επιστημών του αμερικανικού πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC και το «Science». Σύμφωνα με τη νέα εκτίμηση του απολιθώματος, η Ίντα ανήκε σε ένα είδος πιο συγγενικό με τους λεμούριους (φωτογραφία δεξιά) παρά με τις μαϊμούδες, τους πιθήκους ή τους ανθρώπους.

Οι ερευνητές σύγκριναν την Ίντα με ένα απολίθωμα ζώου (με την επιστημονική ονομασία Afradapis longicristatus), που έζησε στην Αίγυπτο πριν περίπου 37 εκατ. χρόνια και σχετιζόταν στενά με την Ίντα (Darwinius masillae), η οποία ζούσε πριν 47 εκατ. χρόνια. Κατά τον δρα Σάιφερτ και τους συνεργάτες του, και τα δύο αυτά είδη ανήκαν σε μια συγγενική αλλά όχι στην ίδια ομάδα με τα ανώτερα πρωτεύοντα (όπου ανήκει και ο άνθρωπος). Αυτή η εξαφανισμένη πια ομάδα ζώων ήταν πιο συγγενική με τους λεμούριους, οι οποίοι ζουν ακόμα σήμερα στη Μαδαγασκάρη, την Ασία και την Αφρική.

Όπως δήλωσε ο Σάιφερτ, «η αντίληψη ότι η Ίντα ανήκε στα ανώτερα πρωτεύοντα, στην πραγματικότητα εξ αρχής ήταν μια μειοψηφική άποψη, έτσι αποτέλεσε μια έκπληξη για πολλούς παλαιοντολόγους που μελετάνε τα πρωτεύοντα». Όπως είπε, η Ίντα πρέπει πάραυτα να απομακρυνθεί από το γενεαλογικό μας δέντρο, κάτι με το οποίο συμφώνησαν πολλοί παλαιανθρωπολόγοι, όπως ο Έρικ Σαργκίς, καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, και ο Ντέηβιντ Μπεγκούν, παλαιοανθρωπολόγος του πανεπιστημίου του Τορόντο του Καναδά.

Από την πλευρά του, ο Γιορν Χάρουμ, από το νορβηγικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Όσλο, ο οποίος πρωτοστάτησε στην παρουσίαση της Ίντας ως χαμένου κρίκου των ανθρώπων, σχολίασε για τη νέα αξιολόγηση ότι «είναι μια ενδιαφέρουσα εργασία, η οποία επιτέλους ξεκινά μια επιστημονική συζήτηση για το ζήτημα της Ίντας».

Link: http://www.nature.com/nature/journal/v461/n7267/abs/nature08429.html

Σημειώνουμε εδώ ότι, σύμφωνα με τις ισχυρότερες εξελικτικές θεωρίες, οι πρόγονοι των λεμούριων ήταν μικρά θηλαστικά, στο μέγεθος της σημερινής οικόσιτης γάτας, τα οποία ζούσαν στα δέντρα, όσο υπήρχαν οι δεινόσαυροι. Με την εξάλειψη αυτών των γιγάντιων ερπετών (πριν από περίπου 55 εκατ. χρόνια), κατέβηκαν τα ζωάκια από τα δέντρα και σταδιακά προέκυψαν οι λεμούριοι και τα ανώτερα θηλαστικά, μέχρι τους ανθρωποειδείς πιθήκους και τον άνθρωπο. Και σήμερα ακόμα, οι λεμούριοι που βλέπουμε στους ζωολογικούς κήπους, δίνουν την εντύπωση ενός ενδιάμεσου μεταξύ γάτας και πιθήκου!

(βλέπε επίσης >>>)

Νιώθουν μια χαρά χωρίς τον Θεό

Διαφημιστική καμπάνια αθεϊστικών οργανώσεων στο μετρό της Νέας Υόρκης

«Ενα εκατ. Νεοϋορκέζοι νιώθουν πολύ καλά χωρίς να πιστεύουν στον Θεό. Εσείς;». Από την ερχόμενη Δευτέρα αυτό είναι το ερώτημα που θα αντικρίζουν σε αφίσες στους σταθμούς οι επιβάτες του μετρό της Νέας Υόρκης.

Οκτώ αθεϊστικές οργανώσεις αγόρασαν διαφημιστικό χώρο σε 12 σταθμούς στο πλαίσιο «συντονισμένης εκστρατείας με στόχο την ενημέρωση εκείνων οι οποίοι δεν πιστεύουν σε κάποιον Θεό». Οι εμπνευστές της αφίσας διάλεξαν για το φόντο έναν γαλανό ουρανό με κατάλευκα σύννεφα. Λένε ότι είναι μια εικόνα που παραπέμπει «στον Θεό εν τοις ουρανοίς».

Ο αριθμός του 1 εκατ. άθεων τον οποίον επικαλούνται οι οργανώσεις δεν είναι αυθαίρετος. Σύμφωνα με τα στοιχεία δημοσκόπησης του 2008, το 15% των 8 εκατ. κατοίκων της Νέας Υόρκης απάντησε ότι δεν πιστεύει σε κάποιο θρήσκευμα.

«Δεν πρόκειται για εκστρατεία κατά της θρησκείας ή κάποιου Θεού. Θέλουμε απλώς να ανοίξει ο διάλογος και να προβληματιστεί ο κόσμος», είπε ο διευθυντής του Κέντρου Ερευνών της Νέας Υόρκης, μιας από τις οργανώσεις των άθεων. Η εκστρατεία στοίχισε 25.000 δολάρια (16.700 ευρώ), χρήματα από δωρεά την οποία προσέφερε ένας άθεος, ο οποίος διατηρεί την ανωνυμία του.

(ΒΗΜΑ, 22/10/2209)

Μεγάλη η χάρη του...

(click)

Για την Εκκλησία

Με την κυβερνητική αλλαγή ήλθε πιστεύω η ώρα να αρχίσει η διαδικασία διαχωρισμού κράτους - Εκκλησίας.

Ο εναγκαλισμός αυτός μόνο την Εκκλησία ευνοεί, αφ' ενός φορτώνοντας το κράτος με τη μισθοδοσία και συνταξιοδότηση άπαντος του κλήρου που καμιά υπηρεσία προσφέρει στο κράτος και αφ' ετέρου αφήνοντας τα τεράστια εισοδήματά της από χίλιες πηγές αφορολόγητα. Αλλωστε, η περιουσία της Εκκλησίας είναι η μισή Ελλάδα.

Εν τούτοις όχι μόνο μισθοδοτούνται από το κράτος σαν δημόσιοι υπάλληλοι, ζητούν για τις θρησκευτικές υπηρεσίες που επιβάλλουν (βάπτιση, γάμος, κηδεία κ.λπ.) και παίρνουν αμοιβή όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για την Εκκλησία, τον πολυέλαιο, τον νεωκόρο, άσε πια αν θέλεις και δεσπότη. Επιβάλλει δε την παρουσία της σε κάθε πολιτική εκδήλωση, ορκωμοσίες, παρελάσεις στρατού, δικαστήρια κ.λπ., όλως διόλου άσχετες με τη θρησκεία.

Η πίστις σε κάτι είναι εντελώς ατομικό θέμα. Ο Χριστός στα 30 του βαπτίστηκε και όχι όταν ήταν μωρό. Το όνομα το παιδί το παίρνει από το Ληξιαρχείο. Η Εκκλησία το βαπτίζει με το ζόρι στην ηλικία που δεν καταλαβαίνει. Η βιασύνη είναι προφανής για να σε βάλουν στο μαντρί σαν πρόβατο. Αλλωστε ποίμνιο μας ονομάζουν, και αυτοί είναι οι ποιμένες».

Αγγελος Οικονομίδης, Κηφισιά

(Ελευθεροτυπία, 20/10/2009)

Όχι στον Μπλερ

(ΤΗΕ INDEPENDENT, Ελευθεροτυπία, 19/10/2009)

«(...) Η Independent on Sunday δεν μπορεί να υποστηρίξει την αδήλωτη προς το παρόν υποψηφιότητα του Τόνι Μπλερ για τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (...) Το πρόβλημα δεν είναι απλώς η απόφασή του να συμμετάσχει στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.

Αυτό ήταν μια λανθασμένη κρίση και μάλιστα μεγίστης σημασίας. Πρέπει να μετρήσει εναντίον του στην εξέταση της υποψηφιότητάς του για οποιαδήποτε ηγετική θέση. Αλλά η απόφαση για το Ιράκ υπονομεύει επίσης και την αξίωση του Μπλερ να προβάλλεται ως ενωτική δύναμη. Το ίδιο το ζήτημα του Ιράκ προκαλούσε διαμάχη, φέρνοντας τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. σε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ τους.

Όταν η επιλογή ανάμεσα στη σχέση της Βρετανίας με την Αμερική και στη σχέση της με την υπόλοιπη Ευρώπη έγινε αναπόφευκτη, ο κ. Μπλερ επέλεξε την Αμερική, πράγμα που λέει πολλά για τα ένστικτά του. (...) Πάνω απ' όλα όμως το βασικό επιχείρημα κατά του διορισμού του κ. Μπλερ είναι ότι θα ήταν αντιδημοκρατικός. (...) ο κ. Μπλερ δεν είναι η επιλογή των λαών της Ευρώπης και, εάν ο διορισμός του προέκυπτε από το μυστικό παζάρι που γίνεται τώρα στο παρασκήνιο, η Ευρώπη θ' αποδυναμωνόταν.

Ο κ. Μπλερ δεν είναι ούτε καν η επιλογή του λαού της Βρετανίας. (...) Ούτε θα έπρεπε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να επιλέξουν κάποιον απλώς επειδή τον έχουν ακουστά οι Αμερικανοί».

Σταματήστε τον πολεμοκάπηλο Μπλερ! >>>

Μνήμη Κώστα Κωτσάκη

Οι άλλοι που πάλεψαν

(του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΣΩΝΙΤΗ, Ελευθεροτυπία, 18/10/2009)

Χαράματα Τετάρτης πέθανε ο αρχιτέκτονας Κώστας Κωτσάκης, σημαντικό στέλεχος του αντιδικτατορικού αγώνα. «Μη γράψεις για μένα, γράψε για τους ανώνυμους Ελληνες και ξένους, που βοήθησαν με κίνδυνο της ζωής τους», μου είπε τον Σεπτέμβριο του 2001 όταν πρωτοσυναντηθήκαμε για ένα άρθρο στην «Κυριακάτικη» σχετικά με τη βομβιστική απόπειρα κατά της αμερικανικής πρεσβείας.

Η βόμβα εκείνη έσκασε κατά τη σύνδεσή της, στον περίβολο της πρεσβείας, και οδήγησε στο θάνατο τον Κύπριο Γιώργο Τσικουρή και την Ιταλίδα Ελενα-Μαρία Αντζελόνι που την τοποθετούσαν. Ο Κωτσάκης ήταν μαζί τους και, σύμφωνα με το σχέδιο, κατέβηκε από το αυτοκίνητο λίγο πριν σταθμεύσουν. Ο Τσικουρής και η Αντζελόνι διαμελίσθηκαν, αλλά σώθηκαν κάποια χαρτιά και η χούντα έφτασε στον Κωτσάκη.

Ο Κώστας επικηρύχτηκε και με τη βοήθεια πολλών έμεινε ασύλληπτος για ένα χρόνο, ώσπου διέφυγε στη Γαλλία. Στη φύλαξη και διαφυγή του μετείχαν, μεταξύ άλλων, η αείμνηστη φίλη μας Μαργαρίτα Μπακοπούλου, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Μάνος Λοΐζος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, στο Παρίσι τον φιλοξένησε ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ανεξαρτητοποιήθηκε από το ΚΚΕ εσ., η οργάνωση «Ρήγας Φεραίος» του οποίου, τμήμα του ΠΑΜ Μιλάνου, είχε οργανώσει την απόπειρα. Μετά τη χούντα παρέμεινε ανένταχτος, παρά τις προτάσεις ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ εσ. να ενταχτεί στα ψηφοδέλτιά τους. Ούτε θέση υπουργού δέχτηκε. Η Ασφάλεια τον παρακολουθούσε χρόνια ως υποτιθέμενο μέλος τρομοκρατικών οργανώσεων. «Τα όπλα τα θέλαμε κατά της χούντας, μετά ήταν άχρηστα», μου είχε πει.

Σπάνιος και ακέραιος άνθρωπος, με ήθος, αξιοπρέπεια περηφάνια και ενεργός πολίτης, έγραφε συχνά στην «Κυριακάτικη» και στην «Αυγή». Τελευταία φορά μιλήσαμε αρχές Σεπτεμβρίου. «Νίκησες τη χούντα, δεν θα νικήσεις τον καρκίνο;», του είπα. Αλλά η χούντα του οργανισμού απεδείχθη πάλι ανίκητη...

Το να πω ότι ήταν τιμή μου που ήμασταν φίλοι, είναι λίγο. Κι επειδή τον γνώριζα, ξέρω πως περισσότερο απ' όλα ο Κώστας ήθελε να τιμηθούν οι ήρωες Τσικουρής και Αντζελόνι. Για να θυμηθούμε πως άλλοι σκοτώθηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι εμείς, αμέριμνοι και ένοχοι ευεργετηθέντες, ταυτόχρονα. Καλό σου ταξίδι, φίλε Κώστα Κωτσάκη.

Πόλεμος για τον όρκο

Όλο και περισσότεροι βουλευτές επιλέγουν να μην ορκισθούν, αναζωπυρώνοντας τη διαμάχη για θρησκευτική ή πολιτική ορκωμοσία

(ΒΗΜΑ, 18/10/2009)

Την πρώτη ημέρα που συνεκλήθη σε σώμα η Βουλή, ανέκυψε θέμα. Και τι θέμα! Ιερό! Το ερώτημα αν πρέπει να διατηρηθεί αποκλειστικά ο θρησκευτικός όρκος ή να θεσπισθεί και πολιτικός όρκος ή, σύμφωνα με ορισμένους, να καταργηθεί εντελώς ο θρησκευτικός όρκος και να δίνεται μόνο πολιτικός προβληματίζει πολλούς βουλευτές. Εξάλλου εφέτος ήταν η πρώτη φορά που τόσοι πολλοί βουλευτές, προερχόμενοι μάλιστα από τρία κόμματα, ανάμεσά τους και δύο υφυπουργοί, επέλεξαν να αναλάβουν τα βουλευτικά τους καθήκοντα χωρίς να δώσουν θρησκευτικό όρκο. Ορισμένοι δεν σήκωσαν το χέρι τους στη διάρκεια της διαδικασίας, οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέστησαν στον αγιασμό και δύο υφυπουργοί, οι κκ. Ν. Σηφουνάκης και Σπ. Κουβέλης, δεν ορκίστηκαν στο Ευαγγέλιο.

Το αν θα πρέπει ή όχι να υπάρχει ο θεσμός θρησκευτικού όρκου αποτέλεσε ήδη σημείο τριβής ανάμεσα σε αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές και υπουργούς. Η ορκωμοσία των βουλευτών της περασμένης Τετάρτης απέδειξε ότι πληθαίνουν οι βουλευτές που επιλέγουν κάθε φορά να μην ορκιστούν, ζητώντας έτσι με τη στάση τους να καθιερωθεί πολιτική ορκωμοσία. Η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται να εξετάσει το θέμα, ενώ στο θέμα της συνταγματικότητας ή όχι της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου ενεπλάκησαν και συνταγματολόγοι.

«Εγώ θα συνεχίσω να κάνω τον σταυρό μου, είτε καταργήσουν είτε όχι τον θρησκευτικό όρκο» λέει η κυρία Λιάνα Κανέλλη, η μοναδική βουλευτής του ΚΚΕ η οποία την περασμένη Τετάρτη, στην τελετή της ορκωμοσίας των νέων βουλευτών, αδιαφορώντας για τη στάση και τη γνώμη των συντρόφων της στο ΚΚΕ, των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένων βουλευτών του ΠαΣοΚ, ύψωσε το χέρι της με ενωμένα τα τρία δάχτυλα ως συμβολική πράξη επίκλησης της Αγίας Τριάδας και ορκίστηκε βουλευτής στο Ιερό Ευαγγέλιο «εις το όνομα της Αγίας,Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος».

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο κόμμα που αρνείται συντεταγμένα να συμμετάσχει στη θρησκευτική λειτουργία στη Βουλή, η κυρία Κανέλλη απλώς σχολιάζειμε νόημα: «Γνωρίζω ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο και όμως σταυροκοπιούνται». Και δηλώνει ότι παρά το γεγονός ότι είναι βουλευτής του ΚΚΕ, «αν δεν ορκιστεί στο θρήσκευμά της είναι σαν να μην αναγνωρίζει το θρήσκευμα των άλλων». «Εδώ δεν είναι Ιράν», της απαντά ο κ. Αλ. Τσίπρας.

Το ερώτημα αν θα πρέπει να ορκίζονται ή όχι οι βουλευτές επανέρχεται κάθε φορά που είτε συζητείται αναθεώρηση του Συντάγματος είτε συνέρχεται η νέα Βουλή, προκειμένου οι νεοεκλεγέντες βουλευτές να δώσουν τον θρησκευτικό όρκο, και αμέσως μετά οι πάντες το ξεχνούν. Μόνο που αυτή φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά, όχι μόνο επειδή άνοιξε καβγάς ανάμεσα στον κ. Γ.Καρατζαφέρη και στους άθεους ή θρησκευτικά ασεβείς βουλευτές, όπως τους ονομάζει, αλλά επειδή η κυβέρνηση, για πρώτη φορά, όπως δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης κ.Χ.Καστανίδης, φαίνεται πως συζητεί το ενδεχόμενο για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου.

Το πώς θα το κατορθώσει αυτό τη στιγμή που η ορκωμοσία των βουλευτών είναι συνταγματικά καθιερωμένη παραμένει άγνωστο, αλλά ο υπουργός φαίνεται να έχει ενθαρρυνθεί από δύο γεγονότα. Πρώτον, από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο καταδίκασε την Ελλάδα επειδή ανάγκασε υποψήφιο δικηγόρο να αποκαλύψει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, προκειμένου να πάρει τη δικηγορική του άδεια. Και, δεύτερον, από δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου ότι η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα, αφού ο διοικητικός διαχωρισμός με το κράτος έχει επέλθει.

Τον κ. Καρατζαφέρη πάντως τα περί κατάργησης του θρησκευτικού όρκου φαίνεται ότι τον αφήνουν παγερά αδιάφορο, αφού θεωρεί ότι όποιος τα βάζει με τη θρησκεία, χάνει. Επιτίθεται δε με σφοδρότητα σε εκείνους οι οποίοι θέλουν την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, υπενθυμίζοντας ότι «ο θρησκευτικός όρκος στη Βουλή και στα δικαστήρια αποτελεί παράδοση που στηρίζει αρχές και αξίες του ελληνισμού», δηλώνοντας προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι «η επανάσταση του 1821 έγινε υπέρ πίστεως και πατρίδος» .

Ο κ. Τσίπρας, από την πλευρά του, θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός των λειτουργιών του πολιτεύματος και των θρησκευτικών λειτουργιών και δηλώνει ότι « είναι πλέον ώριμο να βρούμε και χωρίς συνταγματική αναθεώρηση έναν βηματισμό προς κατάργηση του θρησκευτικού όρκου». Πώς, όμως, θα γίνει αυτό; Ο κ. Τσίπρας προτείνει απλώς την τροποποίηση του Κανονισμού της Βουλής.

Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Δ. Σιούφας έσπευσε αμέσως να απαντήσει στον κ. Τσίπρα ξεκαθαρίζοντας ότι δεν τίθεται θέμα πολιτικού όρκου και υπενθυμίζει τη συνταγματική δέσμευση για τον θρησκευτικό όρκο λέγοντας: «Η ορκωμοσία των βουλευτών και ο όρκος ο οποίος δίνεται, καθορίζεται με ρητή διάταξη του Συντάγματος και συγκεκριμένα το άρθρο 59. Ο σεβασμός του Συντάγματος είναι απόλυτος για όλους». 


Βεβαίως, αντιτείνουν κάποιοι, η θέση αυτή προσκρούει στο γεγονός ότι η θρησκευτική πίστη δεν είναι υποχρεωτική στο ελληνικό -ούτε και σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό- κράτος, το οποίο αναγνωρίζει εύλογα το δικαίωμα στους πολίτες τους (και άρα στους βουλευτές του) να είναι άθρησκοι ή άθεοι.

Αντί απαντήσεως και οι 13 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμετείχαν στη θρησκευτική λειτουργία της ορκωμοσίας των βουλευτών. Η στάση τους αυτή φαίνεται ότι ανοίγει εκ νέου το ζήτημα των διακριτών ρόλων που σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, όπως λένε, οφείλουν να έχουν Κράτος και Εκκλησία. Ανάλογη πάντως πρόταση για κατάργηση του θρησκευτικού όρκου των βουλευτών, του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και του όρκου στα δικαστήρια είχαν καταθέσει κατά τη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση και οι βουλευτές του ΠαΣοΚ κκ. Ευ. Βενιζέλος και Α. Λοβέρδος. Το ΠαΣοΚ πρότεινε την πλήρη απάλειψη του θρησκευτικού όρκου, όπως έχει καθοριστεί από το Σύνταγμα και το Εθνικό Δίκαιο.

Το 1999 ο σημερινός υφυπουργός Υποδομών κ. Ν. Σηφουνάκης είχε αναλάβει την ευθύνη σύνταξης πρότασης 53 βουλευτών για την αντικατάσταση του θρησκευτικού όρκου με πολιτική διαβεβαίωση εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης. Η ανεξιθρησκία και η αναγκαιότητα να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής για εκείνους οι οποίοι το επιθυμούν, αποτελούν βασικά επιχειρήματα για την κατάργηση του όρκου από τη βουλευτή του ΠαΣοΚ κυρία Μαρία Δαμανάκη.

Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης

ΟΣΟΙ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου επικαλούνται το Σύνταγμα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Φινλανδίας, της Αυστρίας και της Δανίας, όπου χρησιμοποιούνται οι όροι «διαβεβαίωση, υπόσχεση ή δήλωση» των πολιτειακών παραγόντων και των ανωτάτων δικαστών αντί του όρκου, ενώ σε Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία ο όρκος δεν έχει θρησκευτικό περιεχόμενο. Στη Γαλλία βέβαια εδώ και έναν αιώνα κανένα θρησκευτικό σύμβολο ή διαδικασία δενέχει θέση στις λειτουργίες του κράτους.

Ενδιαφέρον έχει η περίπτωση της Κύπρου, όπου το θρησκευτικό αίσθημα είναι έντονο. Ο πρόεδρος της Κύπρου δεν ορκίζεται στο Ευαγγέλιο όταν αναλαμβάνει το αξίωμά του, αλλά διαβεβαιώνει το κοινοβούλιο ότι θα τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους. Ετσι απλά, χωρίς τελετές και ιερωμένους. Παρά τα μικρά βήματα εκσυγχρονισμού με την απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός, υπουργοί και βουλευτές εξακολουθούν να ορκίζονται στο «όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» υπό τις ευλογίες των ιεραρχών. Το Σύνταγμα δίνει ωστόσο τη δυνατότητα σε αλλόθρησκους ή ετερόθρησκους βουλευτές να ορκίζονται σύμφωνα με τους τύπους της δικής τους θρησκείας ή δόγματος.

Ξενοδοχείο Songjiang στη Σαγκάη

Η τρύπα που φαίνεται στην αριστερή φωτογραφία προέκυψε από παλιό επιφανειακό λατομείο, το οποίο προχώρησε σε βάθος, μέχρι που δημιουργήθηκε πυθμένας με νερό. Εκεί ακριβώς κατασκευάστηκε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας, στου οποίου τα νερά κυκλοφορούν τώρα καραβάκια! Απ' ό,τι είδα στο Internet, η διανυκτέρευση σ' αυτό κοστίζει περί τα 200 ευρώ, ένα τίποτα για μας με τα πολλά ευρώ...

(click)

::::

Τρία σε ένα

(του Νίκου Δήμου, Lifo, 4/10/2009)

Κάθε φορά που παρακολουθώ μία ορκωμοσία και ακούω την αρχική φράση: «Στο όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» ανατριχιάζω. Όχι από συγκίνηση, αλλά από αγανάκτηση.

• Έχουμε εδώ το πιο δυσνόητο και δύσπεπτο θεολογικό δόγμα, μία συμβιβαστική παράλογη κατασκευή που ταλαιπώρησε για χρόνια θεολόγους και ιερωμένους, μία αντιφατική έννοια που κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί - και, επάνω σε αυτό το δόγμα βασίζεται το Ελληνικό Σύνταγμα (έτσι αρχίζει!) και με αυτό ορκίζονται Πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί και όλοι οι άλλοι αξιωματούχοι μας. Θα μπορούσαν να ορκίζονται και σε ένα «ξύλινο σίδερο», είναι εξίσου παράλογο.

• Και η μεν εκκλησία δικαιούται να πιστεύει σε ό,τι θέλει: Άμωμη Σύλληψη (με τον κρίνο), Ανάσταση και το Τρισυπόστατον της Θεότητος. Αλλά γιατί πρέπει ολόκληρη η πολιτεία μας να βασίζεται σε μία θεολογική διανοητική ακροβασία; Στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, που είναι ένα αλλά και τρία, ταυτόχρονα χωριστά και μαζί. Προσοχή: η Τριάς είναι ομοούσια και όχι ομοιοούσια. Τόνοι μελάνης έχουν ρεύσει γι αυτό το θέμα, όπως και για το filioque που μας χωρίζει από τους καθολικούς.

• Γιατί όμως ο θεμελιώδης νόμος του κράτους, το Σύνταγμα της Ελλάδος, να μην αρχίζει -όπως όλα τα συντάγματα της Γης- με τις λέξεις: «Στο όνομα του λαού...»; Η λαϊκή βούληση δίνει ισχύ και κύρος στο Σύνταγμα, όχι το Τρισυπόστατον.

• Από τους δεκάδες λόγους που επιβάλλουν τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, αυτός, ενώ φαίνεται τυπικός, είναι πρωτεύων. Αρκεί αυτή η τελετουργία για να μας χαρακτηρίσει κράτος θεοκρατικό - κάτι σαν το Ιράν της Ευρώπης. Θα τολμήσει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου; Θα έμενε στην ιστορία και μόνο γι' αυτό.

• Και με την ευκαιρία: τι γίνεται με την καύση των νεκρών; Τρία χρόνια πάνε που ψηφίστηκε ο νόμος και ούτε ένα αποτεφρωτήριο. Εδώ φαίνεται η υπόγεια δύναμη της Εκκλησίας. Δεν πάει να ψηφίζει νόμους το Κοινοβούλιο - εκείνη τους ακυρώνει στην πράξη.

• Ίσως, λοιπόν, σωστά τα πάντα ξεκινάνε με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Έτσι πορεύεται αυτός ο τόπος...