(ΒΗΜΑ, 30/7/2009)
Ο κ. Ευάγγελος Κιούσης, από τη Δάφνη της Αθήνας,γράφει:
Ως έλληνας πολίτης, θλίβομαι αλλά και οργίζομαι μπροστά στο φαινόμενο μιας προσκυνημένης πολιτείας απέναντι σε ένα θρησκευτικό δόγμα που δείχνει, όπως πάντα, τις μισαλλόδοξες προθέσεις του σε κάθε ευκαιρία. Τα πρόσφατα παραδείγματα με τις διεκδικήσεις εκτάσεων γης από την Εκκλησία, και του άκρως προκλητικού ενός (1) δισ. ευρώ φοροαπαλλαγής, που τόσο ντρόπιασαν την παρούσα κυβέρνηση, δεν στάθηκε φαίνεται αρκετό για να βάλουν ένα φρένο στην όλο και πιο ολισθηρή κατηφόρα που έχουν επιλέξει να κυλούν.
Αυτή τη φορά, μπροστά στα ιστορικά γεγονότα όπως είναι η λεηλασία και η καταστροφή των ελληνικών ναών και έργων τέχνης από τους χριστιανούς- και όχι μόνο των «πρώτων χρόνων» και μάλιστα με την προτροπή της Ιεραρχίας τους, η ελλαδική Εκκλησία αποφάσισε να μετατρέψει την Ιστορία όπως εκείνη τη βολεύει, παρεμβαίνοντας μάλιστα σε αρμοδιότητες του υπουργείου Πολιτισμού που φέρει τον τίτλο του κατ΄ επίφαση μπροστά σε τέτοια γεγονότα, γελοιοποιώντας παράλληλα τον ίδιο τον υπουργό. Δεν έφτανε στον κλήρο η εντελώς προσβλητική ενέργεια του να τελέσει αγιασμό στο μουσείο που στεγάζει τα σεβάσματα των Ελλήνων-ειδωλολατρών κατά αυτούς, τώρα θέλει και θέση διοίκησης του Μουσείου και λογοκριτή ιεροεξεταστή.
Δεν θα μπορούσαμε να περιμέναμε όμως καλύτερη στάση από μια πολιτεία που ακόμη και σήμερα δεν θέλει να αναγνωρίσει καμία υπόσταση θρησκευτική σε κανέναν άλλον πέραν των μονοθεϊστικών δογμάτων που την έχουν εγκολπώσει και αγκυλώσει, σφυρίζοντας αδιάφορα μπροστά στις αρκετές δεκάδες χιλιάδες των Ελλήνων Εθνικών που δεν χρειάζονται την... ιστορική ματιά της Εκκλησίας για να γνωρίζουν πώς τελικά όλα αυτά τα ερείπια των ελληνικών ναών δημιουργήθηκαν.
Η υπεροπτική στάση της Εκκλησίας αποδεικνύει για άλλη μία φορά τη δέσμια θέση της πολιτείας απέναντι σε ένα δόγμα που τα θέλει όλα: Γη, χρήματα, ποίμνιο- ψηφοφόρους, και την ιστορική πραγματικότητα διαρκώς διαστρεβλωμένη. Αραγε πόσα εκατοστά από το έδαφος έχουν σε αυτή την κυβέρνηση το μέτωπό τους;
Ο Φίλιππος Σιαπλαούρας, μαθητής, από τη Σαρωνίδα Αττικής, γράφει:
Για άλλη μια φορά, σίγουρα όμως όχι και για τελευταία, γίναμε μάρτυρες μιας νοσηρής κατάστασης που χαρακτηρίζει τη χώρα μας και η οποία μας θυμίζει πόσο υπανάπτυκτοι είμαστε.
Η Εκκλησία, αντί να περιοριστεί στα αυστηρώς οριοθετημένα πνευματικά της καθήκοντα, επιχειρεί να επωμιστεί τον ρόλο του τιμητή τόσο για ιστορικά γεγονότα (αναφέρομαι στην επονείδιστη παραποίηση της ταινίας του Κώστα Γαβρά) όσο και για ζητήματα εκπαιδευτικά (αναφέρομαι στην αρνητική απόφαση της Ιεράς Συνόδου σχετικά με την εισαγωγή κοριτσιών στην εκκλησιαστική δευτεροβάθμια εκπαίδευση) κωλύοντας με αυτόν τον τρόπο αφενός την προβολή της αδιαμφισβήτητης ιστορικής αλήθειας και αφετέρου την εφαρμογή αποφάσεων του υπουργείου Παιδείας, δηλαδή ενός πολιτικού οργάνου.
Εχει καταστεί πρόδηλη η ανάγκη για πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας- Κράτους, αν όντως επιθυμούμε ως κοινωνία να γλιτώσουμε από έναν όψιμο θεοκεντρικό μεσαίωνα.
