Το Κοινοβούλιο της πολιτείας Βιρτζίνια (Virginia) των ΗΠΑ εξέφρασε «βαθύτατη λύπη» για το ρόλο αυτής της πολιτείας στο θέμα της δουλείας. Το ψήφισμα που εγκρίθηκε ομόφωνα αναφέρει ότι η δουλεία υπήρξε «η πλέον αηδιαστική παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ιδρυτικών στόχων των ΗΠΑ». Στο ίδιο ψήφισμα αναφέρεται ότι, ακόμα και μετά την επίσημη κατάργηση της δουλειάς σ' αυτή την πολιτεία, συνεχίστηκε η τακτική των φυλετικών διακρίσεων σε βάρος των Αφροαμερικάνων.
Αυτή η απόφαση δεν έχει τη βαρύτητα ενός νόμου, στέλνει όμως ένα σημαντικό συμβολικό μήνυμα, παρά τη μεγάλη καθυστέρηση, προς όλες τις κατευθύνσεις σε όλο τον κόσμο. Η Βιρτζίνια γιορτάζει φέτος τα 400 χρόνια από την ίδρυση της πόλης Jamestown, στην οποία έφτασαν το έτος 1619 οι πρώτοι δούλοι από την Αφρική. Αργότερα εξελίχθηκε και το Richmond σε σημαντικό κέντρο διακινήσεως Αφρικανών. Η εξέλιξη των πραγμάτων προς εξαφάνιση των διακρίσεων και αποκατάσταση της ισονομίας μεταξύ των πολιτών έγινε εμφανής, όταν το έτος 1989 απέκτησε η Βιρτζίνια τον πρώτο Κυβερνήτη στις ΗΠΑ με αφροαμερικάνικη καταγωγή.
Μετά την ίδρυση του πρώτου οικισμού Jamestown το 1607 από τους Εγγλέζους, άρχισε το 1613 η καλλιέργεια φυτών για εμπορία των προϊόντων, κυριότερο από τα οποία ήταν ο καπνός. Αυτή η καλλιέργεια επεκτάθηκε σε μεγάλες φυτείες με μονοκουλτούρα, οι οποίες μόνο με την εκμετάλλευση απλήρωτων δούλων ήταν δυνατόν να συντηρηθούν. Το 1808 απαγορεύτηκε μεν το δουλεμπόριο, αλλά όχι και η δουλεία.
Έτσι, έγινε όμως δυνατή η βελτίωση της ζωής των μαύρων δούλων, αφενός επειδή δεν ήταν εύκολη ή δυνατή η αντικατάστασή τους με νέους, αφετέρου επειδή συνέφερε τους ιδιοκτήτες φυτειών να υποστηρίξουν τη δημιουργία οικογενειών μεταξύ των δούλων, ώστε τα παιδιά τους να ενταχθούν επίσης στο δυναμικό των απλήρωτων εργαζομένων. Η ύπαρξη οικογενειών αποτέλεσε όμως και ανασταλτικό παράγοντα, όσον αφορά τις στάσεις και ανταρσίες, γιατί οι απελπισμένοι δούλοι είχαν πλέον κάτι να χάσουν σε περίπτωση απείθιας και στάσης. Σε αντίθεση με αυτούς, οι δούλοι των Εγγλέζων στα νησιά της Καραϊβικής, οι οποίοι δούλευαν εξαντλητικά στις απαιτητικές φυτείες ζαχαροκάλαμου, δεν είχαν οικογένειες και γι' αυτό οι ανταρσίες και οι εκατέρωθεν σφαγές ήταν συχνές.
Γενικότερα για τη δουλεία βλέπε παλαιότερο κείμενο εδώ, για την απόφαση της πολιτείας Βιρτζίνια βλέπε εδώ.
Με αυτή την αφορμή δεν είναι άστοχο να αναρωτηθούμε, πότε θα αναγνωρίσουν τα εγκλήματά τους και θα ζητήσουν συγγνώμη, έστω και ακαδημαϊκά, οι πνευματικοί διάδοχοι εκείνων που συκοφάντησαν, εξύβρισαν και υπέκλεψαν (όσο καταλάβαιναν και όσο μπορούσαν, βέβαια) τον Ελληνισμό και τις πολιτισμικές δημιουργίες του; Πότε θα ζητήσουν συγγνώμη αυτοί, των οποίων οι προκάτοχοι από τις ίδιες θέσεις εξουσίας στήριξαν και εξύμνησαν κάθε κατακτητή και δικτάτορα, κάθε καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό καθεστώς;
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Αυτή η απόφαση δεν έχει τη βαρύτητα ενός νόμου, στέλνει όμως ένα σημαντικό συμβολικό μήνυμα, παρά τη μεγάλη καθυστέρηση, προς όλες τις κατευθύνσεις σε όλο τον κόσμο. Η Βιρτζίνια γιορτάζει φέτος τα 400 χρόνια από την ίδρυση της πόλης Jamestown, στην οποία έφτασαν το έτος 1619 οι πρώτοι δούλοι από την Αφρική. Αργότερα εξελίχθηκε και το Richmond σε σημαντικό κέντρο διακινήσεως Αφρικανών. Η εξέλιξη των πραγμάτων προς εξαφάνιση των διακρίσεων και αποκατάσταση της ισονομίας μεταξύ των πολιτών έγινε εμφανής, όταν το έτος 1989 απέκτησε η Βιρτζίνια τον πρώτο Κυβερνήτη στις ΗΠΑ με αφροαμερικάνικη καταγωγή.
Μετά την ίδρυση του πρώτου οικισμού Jamestown το 1607 από τους Εγγλέζους, άρχισε το 1613 η καλλιέργεια φυτών για εμπορία των προϊόντων, κυριότερο από τα οποία ήταν ο καπνός. Αυτή η καλλιέργεια επεκτάθηκε σε μεγάλες φυτείες με μονοκουλτούρα, οι οποίες μόνο με την εκμετάλλευση απλήρωτων δούλων ήταν δυνατόν να συντηρηθούν. Το 1808 απαγορεύτηκε μεν το δουλεμπόριο, αλλά όχι και η δουλεία.
Έτσι, έγινε όμως δυνατή η βελτίωση της ζωής των μαύρων δούλων, αφενός επειδή δεν ήταν εύκολη ή δυνατή η αντικατάστασή τους με νέους, αφετέρου επειδή συνέφερε τους ιδιοκτήτες φυτειών να υποστηρίξουν τη δημιουργία οικογενειών μεταξύ των δούλων, ώστε τα παιδιά τους να ενταχθούν επίσης στο δυναμικό των απλήρωτων εργαζομένων. Η ύπαρξη οικογενειών αποτέλεσε όμως και ανασταλτικό παράγοντα, όσον αφορά τις στάσεις και ανταρσίες, γιατί οι απελπισμένοι δούλοι είχαν πλέον κάτι να χάσουν σε περίπτωση απείθιας και στάσης. Σε αντίθεση με αυτούς, οι δούλοι των Εγγλέζων στα νησιά της Καραϊβικής, οι οποίοι δούλευαν εξαντλητικά στις απαιτητικές φυτείες ζαχαροκάλαμου, δεν είχαν οικογένειες και γι' αυτό οι ανταρσίες και οι εκατέρωθεν σφαγές ήταν συχνές.
Γενικότερα για τη δουλεία βλέπε παλαιότερο κείμενο εδώ, για την απόφαση της πολιτείας Βιρτζίνια βλέπε εδώ.
Με αυτή την αφορμή δεν είναι άστοχο να αναρωτηθούμε, πότε θα αναγνωρίσουν τα εγκλήματά τους και θα ζητήσουν συγγνώμη, έστω και ακαδημαϊκά, οι πνευματικοί διάδοχοι εκείνων που συκοφάντησαν, εξύβρισαν και υπέκλεψαν (όσο καταλάβαιναν και όσο μπορούσαν, βέβαια) τον Ελληνισμό και τις πολιτισμικές δημιουργίες του; Πότε θα ζητήσουν συγγνώμη αυτοί, των οποίων οι προκάτοχοι από τις ίδιες θέσεις εξουσίας στήριξαν και εξύμνησαν κάθε κατακτητή και δικτάτορα, κάθε καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό καθεστώς;
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
