Στο ιστολόγιο «Θεαμαπάτες και Δικτυώματα», το οποίο έχει κλείσει πλέον, περιέχεται μια ανάρτηση, η οποία συμπληρώνει ως προς το περιεχόμενο τη δική μου ανάρτηση για τις ψευδολογίες περί επίσκεψης του Παύλου στην Αθήνας. Οι ίδιες ψευδολογίες έχουν επεκταθεί και στο λεγόμενο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, ο οποίος εμπνεύσθηκε από τον Παύλο και, χωρίς αυτός να αναφέρει για ποιον αναστάντα θεό μιλούσε (Πράξεις Αποστόλων 17.22-31), τον Άττι, τον Όσιρι, τον Κρίσνα, τον Μίθρα ή τον Διόνυσο (και άλλους 10-12 γνωστούς και εξ ίσου αληθινούς θεούς), προσχώρησε στη νέα θρησκεία, επειδή είχε δει κάποτε, λέει, μια έκλειψη ηλίου στην Αίγυπτο... Όπως όλοι ξέρουμε, όταν γίνεται έκλειψη ηλίου, κάποιος θεός σταυρώνεται ή ανασταίνεται ή οτιδήποτε άλλο έχουν επινοήσει οι προπαγανδιστές του!
Το συγκεκριμένο blog έχει κλείσει πλέον και δεν μπόρεσα να γράψω εκεί τα σχόλιά μου, οπότε μεταφέρω εδώ εκείνη την ανάρτηση και σχολιάζω, όπως θα ήθελα. Με αυτή την αφορμή να αναφερθώ και σε ένα σχόλιο που γράφει εκεί κάποιος κυπατζής-χωροφύλακας. Ρωτάει ο λαμπρός επισκέπτης (ανώνυμα εννοείται, τι κυπατζής θα ήταν εξ άλλου;): «Α, και με την ευκαιρία. Ποιες ακριβώς είναι οι πολιτικές σου θέσεις; Γιατί γύριζες δεξιά κι αριστερά στα ιστολόγια και πρότεινες τη δημιουργία δικτύου πολιτικών μπλογκ;» Φοβερό ε; Γυρίζει ο δημιουργός του blog, Χρήστος Μόρφος, και γράφει διάφορα και δεν παίρνει πρώτα άδεια από τον θεόπληκτο κυπατζή χωροφύλακα... Οπότε πρέπει να δηλώσει ο Χρήστος (τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά!) εγγράφως πολιτικά φρονήματα για να του εκδώσει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ο κυπατζής!
T
ις ημέρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές γινόταν κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης η Γιορτή του Βιβλίου. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν να μεταφερθεί η Γιορτή του Βιβλίου από το Πεδίο του Άρεως (όπου την προτιμώ) ούτε γνωρίζω ποιανού ιδέα ήταν να ονομαστεί ο μεγαλύτερος κάτωθεν της Ακροπόλεως δρόμος (ήδη πεζόδρομος) σε οδό (Αγίου) Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ίσως επειδή πρόκειται για τον πολιούχο άγιο της Αθήνας κάποιοι να θέλησαν να ισορροπήσουν «πνευματικά» τον χώρο της Παλλάδος. Ο Άγιος, λοιπόν, είχε και μία κάποια μακρινή και ενδιαφέρουσα, θα έλεγα, σχέση με το βιβλίο.
Γεννήθηκε, λέει ο συναξαριστής του (δηλαδή ο άνθρωπος που ανέλαβε τις public relations του μάρτυρα μετά το θάνατό του), στην Αθήνα και βρισκόταν για σπουδές στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου όταν απόρησε με την έκλειψη του ηλίου που συνέβη, όπως έμαθε αργότερα, την ώρα που ο Ιησούς παρέδιδε το πνεύμα. Χρόνια αργότερα, ακούγοντας στην Αγορά τον Παύλο και λύνοντας την απορία τόσων χρόνων προσηλυτίστηκε αμέσως στο χριστιανισμό μαζί με την Δάμαρι (η Δαμάρεως είναι οδός στο Παγκράτι). Αρκετά χρόνια αργότερα, στα Ιεροσόλυμα γνώρισε τη Θεοτόκο και παραβρέθηκε, μάλιστα, και στην Κοίμησή της. Ήταν παρών και στο μαρτύριο του Παύλου έξω από τη Ρώμη, και τελικά εστάλη από τον πάπα της Ρώμης Κλήμεντα Α΄ στη Γαλλία για να κηρύξει το Ευαγγέλιο, όπου και αποκεφαλίστηκε κοντά στο Παρίσι.
Το κακό με τον βίο του Αγίου είναι ότι ο συναξαριστής του μπέρδεψε τη ζωή δύο διαφορετικών Διονυσίων (ενός που έζησε στην Αθήνα τον 1ο αιώνα και ενός που έζησε στη Λουτέτσια-Παρίσι τον 3ο αιώνα).
Το κακό με τον βιογράφο του Αγίου είναι το γεγονός ότι έγραψε το συναξάρι του προς τα τέλη του 5ου, αν όχι στις αρχές του 6ου αιώνα. Η ανάγκη για το συναξάρι του Αγίου, δημιουργήθηκε όταν ένας Σύριος συνέγραψε γύρω στο 500 τέσσερις μεγάλες πραγματείες και δέκα επιστολές, τις οποίες υπέγραψε ως Διονύσιος Αρεοπαγίτης, το όνομα του οποίου αναφέρεται άπαξ στις Πράξεις των Αποστόλων. Το συναξάρι βασίστηκε στα όσα έλεγε ο ίδιος ο πλαστογράφος (έκλειψη ηλίου, θάνατος της Θεοτόκου κ.λπ.)
Το ακόμα χειρότερο με τον «Άγιο» είναι το γεγονός ότι το ένδοξο Corpus των Αρεοπαγιτικών, «ένα μίγμα αρχαίας φιλοσοφίας και χριστιανισμού, του οποίου η ακτινοβολία έπεφτε όμως και στην πολιτική [...] επηρέασε σε ανυπολόγιστο βαθμό περισσότερο από μία χιλιετία τη Δύση. Ο απατεώνας έγινε “επί αιώνες ο αρχιδιδάσκαλος του Δυτικού Κόσμου”». Το έργο του απατεωνίσκου, που «ερμηνεύθηκε και θεωρήθηκε ως έργο του Αγίου Πνεύματος», επηρέασε τους επιφανέστερους θεολόγους (Μάξιμο τον ομολογητή, Θωμά Ακινάτη, Αλβέρτο τον Μέγα). Τον 13ο αιώνα, «το Πανεπιστήμιο των Παρισίων ανακήρυξε πανηγυρικά τον πλαστογράφο σε Απόστολο της Γαλλίας και Μέγα Διδάσκαλο του χριστιανικού κόσμου – κατά περίεργο τρόπο ήταν ο μοναδικός συγγραφέας της Ανατολής που παρέμεινε ζωντανός στη Δύση».
Συγχύσεις, συγχύσεις και μπερδέματα. Έχουμε ένα πρόσωπο: ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης γεννήθηκε γύρω στο 8 μ.Χ. και έζησε στην Αθήνα τον 1ο αιώνα. Στα μέσα του δεύτερου αιώνα υποτίθεται ότι ένας άλλος Διονύσιος, επίσκοπος Κορίνθου, αναφέρει πως ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης ήταν ο πρώτος χριστιανός επίσκοπος της Αθήνας και μαρτύρησε σ’ αυτή επί Δομιτιανού ή επί Αδριανού (δηλαδή την περίοδο από το 81 ως το 138!). Ένας άλλος Διονύσιος μαρτύρησε τον τρίτο αιώνα στο Παρίσι. Το 500 κάποιος πλαστογράφος (γνωστός ως Ψευδο-Διονύσιος) υπογράφει κάποια θεολογικά κείμενα με το όνομα του Διονυσίου Αρεοπαγίτη στα οποία αναφέρει και όλα τα «βιογραφικά στοιχεία» του, που κάποιες δεκαετίες αργότερα ένας ανώνυμος συναξαριστής θα συγκολλήσει με διάφορους άλλους θρύλους και ανακρίβειες για να δημιουργήσει τον «Βίο του Αγίου».
Τα «βιογραφικά» στοιχεία του Αγίου έχουν αντληθεί από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών. Τα περί του πλαστογράφου και «αρχιδιδασκάλου της Δύσης» από τον τρίτο τόμο («Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία – Α΄ Πλαστογραφίες, Απάτες Θαυμάτων-Λειψάνων-Προσκυνημάτων») του έργου του Καρλχάιντς Ντέσνερ Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, εκδ. Κάκτος, μετ. Μαίρη Αργυροηλιοπούλου, Αθήνα, 2004, σελ. 206-210.
Από το blog «Θεμαπάτες και Δικτυώματα».
Όπως έγραψα και στη δική μου ανάρτηση, οι Αθηναίοι ακούν (λέμε τώρα!) τον Παύλο να μιλάει για κάποιον που αναστήθηκε, για κάποιον Ιησού δεν έχουν ακούσει κατά πάσα πιθανότητα ποτέ, ούτε ο ίδιος ο Παύλος αναφέρει το όνομα του θεού, ημίθεου, θεάνθρωπου κτλ., τον οποίο θέλει να προβάλλει... Tι μπορεί να σκέφτηκαν οι ακροατές του; Πιθανόν ότι τους μιλάει για τον Μίθρα ή για τον Όσιρη ή για τον Άττη ή για τον Άδωνη ή για κάποιον από τους συνολικά 15-16 χρονικά παλαιότερους θεούς, ημίθεους, προφήτες, μεσσίες που έχουν στο βιογραφικό τους μια θανάτωση και ανάσταση μετά από τρεις ημέρες! Όλοι αυτοί ήταν ήδη περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί, αφού υπήρχαν στον ελλαδικό χώρο ήδη ιερά, πέρα από αυτά της ελληνικής, της πέρσικης, της αιγυπτιακής και άλλων θρησκειών. Προφανώς, οι Αθηναίοι ακροατές χλεύασαν τον ομιλητή, όπως αναφέρουν οι «Πράξεις των Αποστόλων», γιατί δεν δέχονταν γενικώς φωτισμένους μεσσίες, ιδιοτελείς σωτήρες και αναστημένους νεκρούς, ούτε δικούς τους ούτε και ξένους. Θα σκέφτηκαν μάλλον: «Πάλι το γνωστό παραμύθι θέλει να μας πουλήσει αυτός!»
Οπότε αναρωτιέται καθένας λογικός άνθρωπος, πού ακριβώς προσχώρησε ο αρεοπαγίτης Διονύσιος, τη στιγμή που δεν αναφέρθηκε καν ο Παύλος, όπως σημειώσαμε ήδη, στο όνομα του μεσσία που θα έσωνε τον κόσμο και τα υπόλοιπα γνωστά; Μήπως προσχώρησε στον ευρέως γνωστό Μίθρα, ο οποίος λατρευόταν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήδη 1-2 αιώνες π.Χ. ή στον επίσης γνωστό Όσιρη που έχει νεολιθική καταγωγή, αλλά σίγουρα λατρευόταν με αυτό το όνομα πολλούς αιώνες π.Χ, ή μήπως προσχώρησε στον Άδωνη ή στον Διόνυσο, οι οποίοι τουλάχιστον αποτελούσαν ελληνικούς μύθους;
Κρίνοντας από το γεγονός ότι οι θεοφώτιστοι συναξαριστές έμπλεξαν δύο διαφορετικά άτομα με απόσταση 2 αιώνων και τα θεωρούν ένα και το αυτό, αντιλαμβάνεται καθένας πόσο θεόπνευστα είναι και τα υπόλοιπα συγγράμματα της θρησκείας από τη Μέση Ανατολή...
