Assunta Tammelleo, 45 ετών, επιχειρηματίας και δικαστής σε διαιτητικό δικαστήριο, τρία παιδιά, από τη Βαυαρία.
Το 1983 συμμετείχα σε κατάληψη του καθεδρικού ναού για να διαμαρτυρηθούμε εναντίον των εξοπλισμών του ΝΑΤΟ και η Αστυνομία μου άνοιξε φάκελο. Ο φάκελος αυτός συμπληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν διαμαρτυρηθήκαμε για την έλευση του πάπα στο Μόναχο. Από το 1993 οργανώνουμε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις και προ 8 ετών έγινα πρόεδρος της «Ομοσπονδίας για πνευματική ελευθερία» στο Μόναχο.
(Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή >>>, η απόδοση του
αρχικού κειμένου γίνεται ελεύθερα και με περικοπές!)
Γεννήθηκα στη Γερμανία σε φτωχικό περιβάλλον, ο πατέρας μου ήταν εργάτης από τη νότια Ιταλία και αναλφάβητος. Σπούδασα στο Μόναχο και στο Παρίσι πολιτικές επιστήμες και στη συνέχεια ίδρυσα με ένα φίλο μου μια εταιρία, την οποία λειτουργούμε ήδη επί 21 χρόνια. Ο φίλος αυτός έγινε και σύντροφός μου και έχουμε μαζί 3 παιδιά.
Ο πατέρας μου ήταν κλασικός Ιταλός πιστός, καθολικός εκ παραδόσεως, όπως ο Πεπόνε στο σινεμά. Η μητέρα μου ήταν ακόμα περισσότερο πιστή. Η εκκλησία μου έδινε στα νεανικά μου χρόνια την ευκαιρία να φεύγω μόνη από το αυστηρά καθολικό σπίτι μου. Έλεγα ότι πήγαινα στη λειτουργία, στη μελέτη της βίβλου, στο κατηχητικό κτλ., αλλά συναντιόμουν με άλλα παιδιά και συζητάγαμε, οργανώναμε εκδηλώσεις και άλλα τέτοια νεανικά.
Μεταξύ 10 και 15 ετών διάβασα όμως προσεκτικά τη βίβλο, μάλλον από θρησκευτικό ενδιαφέρον, και κατάλαβα ότι όλα αυτά που αναφέρονται εκεί δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Είχα τόσες αμφιβολίες για τις αντιφάσεις που έβρισκα, οπότε θεώρησα ότι πρόκειται για πρόβλημα της καθολικής εκκλησίας. Έτσι άρχισα να πηγαίνω στους προτεστάντες.
Έμεινα μερικούς μήνες εκεί και, τόσο επειδή άκουγα ακριβώς τα ίδια θρησκόληπτα πράγματα, όσο επειδή διάβασα το βιβλίο του Joachim Kahl, το οποίο μου υπέδειξε ένας καθηγητής μου: «Η αθλιότητα του χριστιανισμού – Μια συνηγορία υπέρ του ανθρωπισμού χωρίς θεό», εγκατέλειψα κάθε σχέση με οργανωμένες θρησκείες και την πίστη σε υπερβατικές δυνάμεις.
Βλέπω αναδρομικά ότι κινητήρια δύναμη γι’ αυτή την επιλογή μου ήταν αφενός η θρησκοληψία των γονέων και συγγενών μου και αφετέρου η δική μου μελέτη θρησκευτικών και διαφωτιστικών βιβλίων.
Στη ζωή μου δίνει στήριγμα ο εαυτός μου! Έχω συνειδητοποιήσει το πεπερασμένο της ζωής και είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές ζωές, πέρα από αυτή. Χαίρομαι για τα προνόμια που έχω στη ζωή μου, χωρίς πόλεμο, χωρίς τσουνάμι, χωρίς κίνδυνο πείνας κτλ. Είμαι η ίδια υπεύθυνη για τη ζωή, διεκδικώ την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που δικαιούμαι και δεν περιμένω κάποια προνόμια εκ θεού ή από τη φύση. Τα διεκδικώ αυτά με κοινωνικούς αγώνες και με συμμετοχή σε κινήματα.
Έχω αγωνιστική νοοτροπία, η οποία είναι αναγκαία στη θέση μου ως πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης για «πνευματική ελευθερία». Φέρνω τα αιτήματά μας στη δημοσιότητα και δεν περιμένω να ευνοηθούμε από κάποια θεία παρέμβαση. Δεν προπαγανδίζω την αθεΐα με δική μου πρωτοβουλία, αλλά όπου προκύψει θέμα συζητήσεως, συμμετέχω ενεργά.
Θα ήθελα να πω σε άλλους ανθρώπους ότι δεν είναι εύκολο να βρίσκεις μόνη σου το νόημα της ζωής και να οδεύεις σύμφωνα με τις ηθικές αξίες της κοινωνίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ευπρέπειας. Το εύκολο είναι να έχεις έτοιμες οδηγίες από το θεό ή τον παπά και να τις ακολουθείς τυφλά… Είναι πολύ πιο δύσκολο να αισθάνεσαι υπεύθυνη για τη φύση και την κοινωνία γύρω σου και να τα υπερασπίζεσαι, παρά να έχεις μοναδικό στόχο σου την υπακοή, χωρίς να ξέρεις για ποιο λόγο…
Μεταξύ 10 και 15 ετών διάβασα όμως προσεκτικά τη βίβλο, μάλλον από θρησκευτικό ενδιαφέρον, και κατάλαβα ότι όλα αυτά που αναφέρονται εκεί δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Είχα τόσες αμφιβολίες για τις αντιφάσεις που έβρισκα, οπότε θεώρησα ότι πρόκειται για πρόβλημα της καθολικής εκκλησίας. Έτσι άρχισα να πηγαίνω στους προτεστάντες.
Έμεινα μερικούς μήνες εκεί και, τόσο επειδή άκουγα ακριβώς τα ίδια θρησκόληπτα πράγματα, όσο επειδή διάβασα το βιβλίο του Joachim Kahl, το οποίο μου υπέδειξε ένας καθηγητής μου: «Η αθλιότητα του χριστιανισμού – Μια συνηγορία υπέρ του ανθρωπισμού χωρίς θεό», εγκατέλειψα κάθε σχέση με οργανωμένες θρησκείες και την πίστη σε υπερβατικές δυνάμεις.
Βλέπω αναδρομικά ότι κινητήρια δύναμη γι’ αυτή την επιλογή μου ήταν αφενός η θρησκοληψία των γονέων και συγγενών μου και αφετέρου η δική μου μελέτη θρησκευτικών και διαφωτιστικών βιβλίων.
Στη ζωή μου δίνει στήριγμα ο εαυτός μου! Έχω συνειδητοποιήσει το πεπερασμένο της ζωής και είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές ζωές, πέρα από αυτή. Χαίρομαι για τα προνόμια που έχω στη ζωή μου, χωρίς πόλεμο, χωρίς τσουνάμι, χωρίς κίνδυνο πείνας κτλ. Είμαι η ίδια υπεύθυνη για τη ζωή, διεκδικώ την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που δικαιούμαι και δεν περιμένω κάποια προνόμια εκ θεού ή από τη φύση. Τα διεκδικώ αυτά με κοινωνικούς αγώνες και με συμμετοχή σε κινήματα.
Έχω αγωνιστική νοοτροπία, η οποία είναι αναγκαία στη θέση μου ως πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης για «πνευματική ελευθερία». Φέρνω τα αιτήματά μας στη δημοσιότητα και δεν περιμένω να ευνοηθούμε από κάποια θεία παρέμβαση. Δεν προπαγανδίζω την αθεΐα με δική μου πρωτοβουλία, αλλά όπου προκύψει θέμα συζητήσεως, συμμετέχω ενεργά.
Θα ήθελα να πω σε άλλους ανθρώπους ότι δεν είναι εύκολο να βρίσκεις μόνη σου το νόημα της ζωής και να οδεύεις σύμφωνα με τις ηθικές αξίες της κοινωνίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ευπρέπειας. Το εύκολο είναι να έχεις έτοιμες οδηγίες από το θεό ή τον παπά και να τις ακολουθείς τυφλά… Είναι πολύ πιο δύσκολο να αισθάνεσαι υπεύθυνη για τη φύση και την κοινωνία γύρω σου και να τα υπερασπίζεσαι, παρά να έχεις μοναδικό στόχο σου την υπακοή, χωρίς να ξέρεις για ποιο λόγο…
