Στην περιοχή τη τουρκικής επαρχίας Konya (ελληνικά: Ικόνιο) παρουσιάστηκε μια μέρα η μαθήτρια Γκιουλ (ρόδο) στο σχολείο της και διηγήθηκε στις συμμαθήτριες ότι πήρε δώρο από έναν κύριο από ένα άλλο χωριό, τον οποίο δεν γνωρίζει, ένα ζευγάρι ωραία παπούτσια σε ροζ χρώμα.
Οι συμμαθήτριες, ζηλιάρες γυναίκες υπό εκκόλαψη, ήθελαν να μάθουν λεπτομέρειες για τον κύριο, για τα παπούτσια και για τις συνθήκες της δωρεάς. Κουβέντα στην κουβέντα, η μικρή εξήγησε, όσο είχε καταλάβει από τις διηγήσεις της μητέρας της, ότι ο «κύριος» είναι 30 χρονών, όμορφος, με σπίτι και λεφτά και σκοπεύει να παντρευτεί αυτή την ασήμαντη Γκιουλ που πάει ακόμα σχολείο. Το δώρο ήταν για τους αρραβώνες που έγιναν εξ αποστάσεως και τα παπούτσια είναι έτσι κι έτσι…
Η κουβέντα διαδόθηκε σαν φωτιά στα στάχυα ανάμεσα στα φτωχά κορίτσια του σχολείου - ποιος θα βρισκόταν να τους κάνει δώρο ροζ παπούτσια, όταν με το ζόρι έβρισκαν να φορέσουν σανδάλια, ακόμα και το χειμώνα… Από μαθήτρια σε μαθήτρια έφτασε η κουβέντα βέβαια και στους δασκάλους, οι οποίο κατάλαβαν ότι πρόκειται για προετοιμαζόμενο γάμο μιας ανήλικης, ο οποίος απαγορεύεται από το τούρκικο δίκαιο.
Ο γάμος επιτρέπεται για κορίτσια στην Τουρκία από τα 16 χρόνια, αλλά ο ισλαμικός νόμος επιτρέπει γάμους ακόμα και για κορίτσια κάτω των 10 ετών. Είναι γνωστό από τις μονοθεϊστικές θρησκείες ότι ο προφήτης του Αλλάχ, ο Μωάμεθ, είχε «παντρευτεί» σε μεγάλη ηλικία μια (κάπου) εξάχρονη. Σύμφωνα με την Π.Δ. (Γένεσις ΙΣΤ' 2) ο Αβραάμ απέκτησε παιδιά σε μεγάλη ηλικία με «παιδίσκη», ο δε άντρας της μητέρας του Ιησού, ο Ιωσήφ, ήταν περίπου 80χρονος όταν παντρεύτηκε τη Μαρία που ήταν δεκατετράχρονη!
Στον ισλαμικό κόσμο, ιδιαίτερα στις αραβικές χώρες έρχονται τακτικά στη δημοσιότητα γάμοι ανήλικων κοριτσιών με, συχνά, υπέργηρους γαμπρούς. Συνήθως μαθαίνονται μόνο λίγες από τις πάμπολλες σχετικές ιστορίες, π.χ. όταν η ανήλικη νύφη θέλει να χωρίσει τον «παππού-γαμπρό»!
Στη Τουρκία, η σύγκρουση του ευρωπαϊκού και του ισλαμικού τρόπου ζωής είναι καθημερινή. Οι μορφωμένοι άνθρωποι της προόδου ξέρουν ότι με τις «ισλαμικές» παραδόσεις δεν είναι δυνατόν να ορθοποδήσει η χώρα, αλλά σταδιακά θα υποβαθμίζεται υπό την πίεση του υπερπληθυσμού, της αμάθειας και της φτώχιας. Οι ιμάμηδες, από την άλλη πλευρά, κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την ισχύ και την καλοπέρασή τους, αλλιώς θα πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν τα προς το ζην – κάτι που συμβαίνει σε πιο ήπια κλίμακα και στην Ελλάδα.
Όπως γράφει η τούρκικη εφημερίδα Cumhuriyet, αυτή η περίπτωση είναι μία από τις πάμπολλες που εξελίσσονται στη χώρα των άνω των 70 εκατομμυρίων κατοίκων και η επιβαλλόμενη αντίδραση σ’ αυτές τις αναξιοπρεπείς πρακτικές αποτελεί μικρή σταγόνα νερού στην καυτή πλάκα της οπισθοδρομικότητας…
