Ελληνες και Δύση

(Καθημερινή, 30/9/2009)

Κύριε διευθυντά,

Σχετικά με την επιστολή του κ. Νικολαΐδη από τον Βόλο για τον μοναχό Βαρλαάμ, αναφέρεται ότι οι Ελληνες που «επηρέασαν δήθεν τη Δύση» είχαν παραδοθεί ψυχή τε και σώματι σε αυτήν. Υποστηρίζει ότι (κατά τον Γρηγόριο Παλαμά) ο Βαρλαάμ δεν ήταν «Ελλην» και δεν επηρέασε τη Δύση επειδή «αγνοούσε τελείως την Πατερικήν διδασκαλίαν περί αδιαλείπτου νοεράς προσευχής, ως και αυτήν περί διακρίσεως μεταξύ των λογικών και νοερών ενεργειών της ψυχής» και επιπλέον είχε εντρυφήσει στους Ελληνες κλασικούς «έχων τον θαυμασμόν του Αυγουστίνου διά την ελληνικήν φιλοσοφίαν, κυρίως την του Πλάτωνος και τον θαυμασμόν των μετά τον Θωμάν Ακινάτην Φράγκων διά τον Αριστοτέλη, θιασώτης της ελληνικής ή ειδωλολατρικής σοφίας».

Αντιπαρέρχομαι τη δογματική αιτιολόγηση και καταλήγω ότι κατά τον κ. Νικολαΐδη ο Βαρλαάμ δεν είναι Ελλην γιατί είναι Ελλην!

Ξεκαθαρίζω στον Βολιώτη έμπορο, ότι Ελληνας δεν είναι ο ρωμιός, ο χριστιανός της Ανατολής, αλλά ο πεφωτισμένος οικουμενικός άνθρωπος. Οι Ελληνες που επηρέασαν τη Δύση δεν είναι αυτοί που μετέφεραν τη θρησκόληπτη κατήχηση του ανατολικού δόγματος – δόγμα είχαν και οι Δυτικοί, δεν χρειάζονταν τα «δικά μας» φληναφήματα. Είναι όσοι μεταλαμπάδευσαν την ουσία της αξεπέραστης και μοναδικά ελληνικής σκέψης της αρχαιότητας. Δεν είχαν παραδοθεί στη Δύση αλλά την κατέκτησαν και την διαμόρφωσαν, όπως οι Ελληνες τη Ρώμη. Ας θυμηθούμε τον Πλήθωνα, που οι «κουτόφραγκοι» τίμησαν μεταφέροντας τα οστά του στην Ιταλία για να του φτιάξουν ένα Μαυσωλείο. Παρακαλώ επίσης τον έμπορο να μην καπηλεύεται το ελληνικό όνομα. Να αυτοαποκαλείται Ρωμαίος και να μην κρύβεται πίσω από το συναισθηματικό «Ρωμιός».

Η ανατολική θρησκεία δεν θα μπορούσε ποτέ να επηρεάσει την Ευρώπη γιατί ήταν σκοταδιστική και καθαρά πολιτική σε αγαστή συνεργασία με τον Οθωμανό (Μιλέτ Μπασί ο Πατριάρχης, δηλαδή ο απευθείας προϊστάμενος του Γρηγορίου Παλαμά και των λοιπόν διωκτών κάθε φιλελεύθερης ιδέας). Σήμερα που η απολυταρχία του ράσου φθίνει, ο κ Νικολαΐδης πρέπει να συμβιβαστεί με τη δημοκρατία. Εχει μια μόνο φωνή στην πανσπερμία της πολυφωνίας και του ελεύθερου λόγου. Καλώς ήλθατε στη δημοκρατία! Την ελληνική όχι την ρωμαίικη, θα ήταν αντίφαση!

Το θλιβερό μένος κατά της (αρχαίας) ελληνικής σκέψης με την κατασυκοφάντησή της ως ειδωλολατρικής δεν θα το σχολιάσω.

Επικουρος Προκοννησιος - Ωρωπός

Για τις θεολογικές αντιδικίες Βαρλαάμ-Παλαμά και τη σύγκρουση
Ζηλωτών-Ησυχαστών βλέπε επίσης την παλαιότερη ανάρτηση >>>!

Είναι η εξέλιξη μονόδρομος;

(της Ιωάννας Σουφλέρη, ΒΗΜΑ, 27/9/2009)

Είναι άραγε δυνατόν ένα είδος να κάνει όπισθεν στην πορεία της εξέλιξής του; Να κάνει δηλαδή τα αντίθετα εξελικτικά βήματα και να βρεθεί σε μια πρότερη κατάσταση;

Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο πολύ έχει απασχολήσει τους εξελικτικούς βιολόγους και μόλις πριν από τρεις ημέρες απαντήθηκε εν μέρει. Αμερικανοί ερευνητές του Ηoward Ηughes Μedical Ιnstitute και του Κέντρου Οικολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου του Ορεγκον εξέτασαν το θέμα σε μοριακό επίπεδο και αποφάνθηκαν ότι η εξέλιξη είναι μονόδρομος. Το εύρημά τους έγινε αποδεκτό από την κοινότητα των εξελικτικών βιολόγων, με συγκρατημένο όμως ενθουσιασμό. Ας δούμε τις λεπτομέρειες οι οποίες αναφέρονται στο τεύχος της περασμένης Πέμπτης της επιστημονικής επιθεώρησης «Νature».

Το μόριο που επέλεξαν να μελετήσουν οι αμερικανοί επιστήμονες ονομάζεται υποδοχέας των γλυκοκορτικοειδών. Πρόκειται για μια πρωτεΐνη που υπάρχει στα κύτταρά μας και η οποία δεσμεύει και ως εκ τούτου ανταποκρίνεται στην πρωτεΐνη του στρες, την κορτιζόλη.

Αρχικά οι ερευνητές δημιούργησαν το «οικογενειακό δένδρο» της πρωτεΐνης αυτής συγκρίνοντας μόριά της από διαφορετικούς οργανισμούς. Ετσι εντόπισαν δύο μόρια-προγόνους της ανθρώπινης πρωτεΐνης τα οποία και συνέθεσαν στο εργαστήριο. Το πρώτο μόριο, το οποίο ονόμασαν ΑncGR1, υπήρξε πριν από 450 εκατομμύρια χρόνια και εκτός από την κορτιζόλη ανταποκρινόταν και σε άλλες ορμόνες, όπως η αλδοστερόνη και η δεοξυκορτικοστερόνη. Το δεύτερο, το οποίο ονόμασαν ΑncGR2, προέκυψε από το πρώτο μέσα σε 40 εκατομμύρια χρόνια και έπειτα από 37 μεταλλάξεις (αλλαγές στην ακολουθία των βάσεων του DΝΑ που δίνει τις οδηγίες για τη δημιουργία της πρωτεΐνης). Οπως και η ανθρώπινη μορφή του υποδοχέα των γλυκοκορτικοειδών, το μόριο ΑncGR2 ανταποκρινόταν μόνο στην κορτιζόλη.

Οι αμερικανοί ερευνητές πέτυχαν να μετατρέψουν το πρώτο μόριο στο δεύτερο εισάγοντας επτά μεταλλάξεις. Οι μεταλλάξεις αυτές άλλαξαν τη στερεοδομή της ΑncGR1 πρωτεΐνης και της στέρησαν την ικανότητα να δεσμεύει άλλες ορμόνες πλην της κορτιζόλης. Αυτό το εύρημα ήταν αναμενόμενο, αφού πρακτικώς οι ερευνητές επανέλαβαν τα εξελικτικά βήματα που είχαν οδηγήσει στη δημιουργία της μιας πρωτεΐνης από την άλλη. Προς μεγάλη έκπληξή τους, όμως, όταν θέλησαν να «βαδίσουν ανάποδα», όταν δηλαδή προσπάθησαν να πάνε από την πρωτεΐνη ΑncGR2 στην ΑncGR1, διαπίστωσαν ότι έπαιρναν μια νεκρή πρωτεΐνη, ένα μόριο που είχε χάσει κάθε δραστικότητα, που δεν ανταποκρινόταν σε καμία ορμόνη.

Το γεγονός ότι οι παρατηρήσεις των αμερικανών επιστημόνων έγιναν σε ένα μόνο μόριο δεν επιτρέπει γενικεύσεις. Ωστόσο οι ίδιοι εκτιμούν ότι το φαινόμενο θα παρατηρείται και σε άλλα μόρια και έτσι αποφάνθηκαν ότι η εξέλιξη είναι μονόδρομος. Ωστόσο συνάδελφοί τους διαφωνούν: η εξελικτική διαδικασία, λένε, δεν είναι χημική αντίδραση, η οποία μας οδηγεί από μια ξεκάθαρη κατάσταση σε μια άλλη επίσης ξεκάθαρη. Αντιθέτως, θεωρούν ότι σε έναν πληθυσμό θα υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια της διαδρομής από τη μια πρωτεΐνη στην άλλη και είναι δυνατόν η εξέλιξη να γίνει και προς τα πίσω από μια παρακαμπτήριο.

Από ό,τι φαίνεται οι επίγονοι του Δαρβίνου έχουν πολλά ακόμη να ανακαλύψουν, γεγονός που καθόλου βεβαίως δεν μειώνει την αξία της θεωρίας του.

(βλέπε επίσης >>>)

Μπεμπέ «νουθετεί» Λόρεν

(Καθημερινή, 29/9/2009)

Έναν πρωτότυπο τρόπο διάλεξε η πάλαι ποτέ «σέξι γατούλα» του γαλλικού κινηματογράφου Μπριζίτ Μπαρντό για να γιορτάσει τα 75α γενέθλιά της: απηύθυνε έκκληση προς τη Σοφία Λόρεν, η οποία επίσης κλείνει τα 75 της χρόνια αυτή την εβδομάδα να εγκαταλείψει για πάντα τις γούνες.

«Εύχομαι ευτυχισμένα γενέθλια στη Σοφία, τη λαμπερή δίδυμη αδελφή μου και της ζητώ να σταματήσει να φοράει γούνες. Θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει», δήλωσε σε συνέντευξή της στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων. Παλιότερα η Μπαρντό είχε διαμηνύσει στη Λόρεν ότι φορώντας γούνες είναι σαν να κουβαλάει στις πλάτες της ολόκληρο νεκροταφείο.

Οι μακεδονομάχοι του ντιμπέιτ

(του Κωστή Παπαϊωάννου, ΤΑ ΝΕΑ, 29/9/2009)

Στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών διατυπώθηκαν επίμονες ερωτήσεις για τη θέση των Οικολόγων Πράσινων στο μακεδονικό ζήτημα. Υποθέσαμε αρχικά ότι αντανακλούν το ενδιαφέρον του κοινού για το θέμα. Εάν είναι έτσι, τότε γιατί δεν ερωτώνται οι υπουργοί Εξωτερικών των τελευταίων ετών για το σημερινό αδιέξοδο; Γιατί δεν ερωτάται ο κ. Βενιζέλος, εμπνευστής του εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ, πώς το αξιολογεί σήμερα ως πρακτική επίλυσης διεθνών διαφορών; Και αφού στα πάνελ συμμετέχουν και θιασώτες του ανέξοδου μαξιμαλισμού που έβγαζαν τον κόσμο στις πλατείες να ασκήσει εξωτερική πολιτική, γιατί δεν ερωτώνται μήπως η τακτική τους τροφοδότησε ή ανακύκλωσε τον εθνικιστικό χουλιγκανισμό των γειτόνων;

Δεν απαιτείται ιδιαίτερο θάρρος, κύριοι Σρόιτερ και Λιάτσο, για να εκθέσετε τον κ. Τρεμόπουλο ή να ασκήσετε κριτική στους Οικολόγους Πράσινους. Αυτό είναι εύκολο για άλλους λόγους. Θάρρος χρειάζεται για να αναφερθείτε στην εθνική μας τύφλωση. Θάρρος χρειάζεται για να αποκαλύψετε τον στρουθοκαμηλισμό μας, όταν υπάρχει μια χώρα «εξαποδώ» την οποία όλοι πλην ημών ονομάζουν Μακεδονία. Θάρρος χρειάζεται για να πάτε αντίθετα στην κοινή γνώμη και το πολιτικό προσωπικό που βολεύονται με τη σημερινή κωμικοτραγική κατάσταση. Ιδού λοιπόν μια υποθετική ερώτηση για την επόμενη συνέντευξή σας με πολιτικό αρχηγό:

είστε ευχαριστημένος που έπειτα από 20 χρόνια καταλήξαμε να «σκιάζουμε» τα διεθνή αρχικά της γειτονικής χώρας στα αποτελέσματα αγώνων μπάσκετ για να μην τα βλέπουν οι Έλληνες τηλεθεατές και... ταράζονται;

Στο ντιμπέιτ έγινε φανερό ότι υπάρχουν θέματα στα οποία δεν χωράει αποκλίνουσα- από εκείνη που τα μίντια προκρίνουν ως αποδεκτή- άποψη. Δεν συγχωρείται η υπόνοια ότι θα έπρεπε η Ελλάδα να χειριστεί διαφορετικά το θέμα της ΠΓΔΜ. Δεν επιτρέπονται στα μειονοτικά θέματα απαντήσεις σαν του κ. Χρυσόγελου πως «αυτά, όπως και τα θέματα των γλωσσών, δεν τα αποφασίζει ένα κόμμα, αλλά είναι θέματα διεθνών συμβάσεων και πρέπει να τίθενται με βάση το διεθνές δίκαιο». Οι ερωτώντες δημοσιογράφοι θεωρούν πως μειονότητες υπάρχουν σε μια χώρα μόνο όταν η κυβέρνηση και τα τηλεπαράθυρα αναγνωρίζουν την ύπαρξή τους. Έτσι άραγε αντιμετωπίζουν, για παράδειγμα, και τους Κούρδους της Τουρκίας;

Στο ντιμπέιτ έγινε επίσης φανερό ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι θα ήθελαν να περνούν τους πολιτικούς αρχηγούς από προφορικές εξετάσεις στο μάθημα της Ιστορίας. Έτσι έκαναν ρωτώντας για την πληθυσμική σύνθεση της Θεσσαλονίκης το 1912. Είναι όμως αυτή η δουλειά τους; Είναι δουλειά των πολιτικών να πλειοδοτούν για θέματα Ιστορίας; Αμφιβάλλουμε. Μπορεί, όπως γράφτηκε, αυτό να φέρνει φύλλα στους μεν και ψήφους στους δε (Μανδραβέλης, «Καθημερινή» 24/9). Ανέκαθεν άλλωστε ήταν επικερδέστερο να εμπορεύεται κανείς εθνικό φρόνημα παρά να υποστηρίζει πράγματα μη ευχάριστα στα αυτιά. Και πάντως, όποιος πολιτευόμενος επιλέγει τη δεύτερη οδό, ας έχει τον νου του. Κάποιος δημοσιογράφος μπορεί να εγκαταλείψει για λίγο το κοσμικό ρεπορτάζ της Μυκόνου και να ασχοληθεί με θέματα διεθνούς πολιτικής. Και τότε ο πολιτευόμενος θα παλεύει να αποτινάξει το στίγμα της μειωμένης εθνικής συνείδησης.

Ορισμένοι δημοσιογράφοι θα ήθελαν να περνούν τους πολιτικούς αρχηγούς από προφορικές εξετάσεις στο μάθημα της Ιστορίας.

Περί τύπου και ΜΜΕ γενικώς

(από τον Στάθη, Ελευθεροτυπία, 28/9/2009)

Το «Βήμα» της Κυριακής παραχώρησε τη θέση του κυρίου άρθρου του στον κ. Γιώργο Α. Παπανδρέου (τον οποίον προ ολίγου καιρού καλούσε να παραιτηθεί). Δεν θυμάμαι παρόμοιο κρούσμα γραικυλισμού (με το κύριο άρθρο) στην ιστορία του Τύπου, παρά τη δισχιλιετή λαμπρά παράδοση του έθνους μας σε αυτό το σπορ - γράψε ένα εγκώμιο για τον Αντώνιο κι αν παρ' ελπίδα υπερισχύσει ο Οκταβιανός, άλλαξε το όνομα. Όλα τα υπόλοιπα λαμπρά θα ταιριάζουν: ο ευσεβής, ο φιλοπάτωρ και φιλέλλην, ο πολυχρονεμένος Πατισάχ...

Φτερωτός δεινόσαυρος ο πρόγονος των πτηνών

(ΒΗΜΑ, 26/9/2009)

Ονομάζεται Αnchiornis huxleyi και είναι ένα άγνωστο είδος δεινοσαύρου που ζούσε πριν από 150 εκατομμύρια έτη. Καλοδιατηρημένα απολιθώματά του ανακαλύφθηκαν στην Κίνα και το πιο σημαντικό στοιχείο που προέκυψε για αυτό το είδος είναι ότι πρόκειται για το αρχαιότερο μέχρι στιγμής ον που έχει εντοπιστεί να διαθέτει φτερά.

Η ανακάλυψη, εκτός των άλλων, είναι σημαντική διότι, σύμφωνα με τους ειδικούς, πιστοποιεί τη θεωρία ότι τα σημερινά πτηνά είναι απόγονοι των δεινοσαύρων. Η θεωρία αυτή είναι η πιο δημοφιλής στην επιστημονική κοινότητα αλλά έως σήμερα σκόνταφτε στο γεγονός ότι δεν είχε βρεθεί κάποιο ον αρχαιότερο του διάσημου Archaeopteryx που να διαθέτει φτερά, ώστε να δημιουργηθεί ένα γενεαλογικό δένδρο που πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας τη σχέση δεινοσαύρων και πτηνών. Όπως φαίνεται, το εικονιζόμενο στην καλλιτεχνική απεικόνιση Αnchiornis είναι η πιστοποίηση που ανέμεναν οι επιστήμονες.

Εργα και ημέρες της... Αγίας Οικογένειας

Καταπέλτης για το καθεστώς στη Θεολογική η γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου

(της Λινας Γιανναρου, Καθημερινή, 27/9/2009)

Αυτό που εδώ και χρόνια κυκλοφορούσε ως φήμη, ότι δηλαδή η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ταλανίζεται από μια πρωτοφανή υπόθεση νεποτισμού, έγινε βεβαιότητα. Η «Κ» παρουσιάζει τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (Α΄ Τμήμα Διακοπών) -το οποίο εκλήθη να εξετάσει το θέμα μετά σωρεία καταγγελιών-, που αποδεικνύει ότι η γνωστή στους πανεπιστημιακούς κύκλους ως «Αγία Οικογένεια» κατόρθωνε να αποκαθιστά επαγγελματικά και ακαδημαϊκά τα μέλη της, παρακάμπτοντας -συχνά προκλητικά- τις νόμιμες διαδικασίες.

Η υπόθεση αφορά την οικογένεια Ελένης και Παναγιώτη Χριστινάκη, της κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του συζύγου της, καθηγητή και πρώην προέδρου του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας. Η πρυτανεία του πανεπιστημίου είχε βομβαρδιστεί με καταγγελίες, σύμφωνα με τις οποίες η μεγάλη κόρη του ζεύγους, Ειρήνη Χριστινάκη, είχε λάβει διδακτορικό το 2004 με επιβλέποντα καθηγητή τον πατέρα της, καθώς και ότι είχε αστραπιαία ανελιχθεί στη θέση της τακτικής καθηγήτριας της σχολής.

Καταγγελίες

Οι καταγγελίες ανέφεραν επίσης ότι η δεύτερη κόρη τους, Ολγα Χριστινάκη, είχε λάβει θέμα διδακτορικού με επιβλέπουσα καθηγήτρια την αδερφή της, καθώς και ότι ο γιος τους Επαμεινώνδας Χριστινάκης, χωρίς πτυχίο Θεολογίας ή μάστερ, έγινε υποψήφιος διδάκτωρ στη Σχολή Θεολογίας. Ερωτήματα υπήρχαν και για την εκλογή του συζύγου της Ειρήνης Χριστινάκη, Αθανάσιου Γλάρου, στη θέση του επίκουρου καθηγητή στο ίδιο τμήμα.

Μεταξύ άλλων, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ΝΣΚ) αναφέρει:

■ Για την Ειρήνη Χριστινάκη: Το 2004, επιβλέπων της διδακτορικής διατριβής της κ. Ειρήνης Χριστινάκη ορίστηκε ο πατέρας της καθ. Π. Χριστινάκης, παρά τη ρητή διάταξη του άρθρου 7 του ν. 2690/99 περί υποχρέωσης των μελών των συλλογικών οργάνων να απέχουν από κάθε ενέργεια ή διαδικασία που συνιστά συμμετοχή σε λήψη απόφασης ή διατύπωση γνώμης ή πρότασης εφόσον αφορά συγγενείς εξ αίματος. «Διαφορετικά, δημιουργείται ακυρότητα της αποφάσεως του εν λόγω οργάνου εξαιτίας κακής συνθέσεως αυτού. Εκ του λόγου αυτού, πάσχει η έγκριση και απονομή του διδακτορικού διπλώματος». Το ΝΣΚ αναφέρει μάλιστα ότι η αρχή της νομιμότητας απαιτεί από τη διοίκηση να ανακαλεί τυχόν εκδοθείσα παράνομη πράξη, αποκαθιστώντας την έννομη τάξη.

Σχετικά με την εκλογή της στη θέση της καθηγήτριας, το ΝΣΚ θεωρεί ότι δεν ακολουθήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες στη σύνθεση του εκλεκτορικού σώματος, με αποτέλεσμα να είναι «μη νόμιμη» και η εκλογή της.

■ Για την Ολγα Χριστινάκη: Στις 12/11/08 η διευθύντρια του τομέα Κοινωνικής Θεολογίας ζήτησε από τη γενική συνέλευση ειδικής σύνθεσης του τμήματος Θεολογίας να κάνει δεκτό το αίτημα να οριστούν ως μέλη της συμβουλευτικής επιτροπής για παρακολούθηση της διπλωματικής εργασίας της Ολγας Χριστινάκη, ο καθηγητής Παναγιώτης Χριστινάκης και η καθηγήτρια Ελένη Χριστινάκη. Σύμφωνα με το ΝΣΚ, η εισήγηση για τον ορισμό της συμβουλευτικής επιτροπής δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του τομέα, αλλά της συντονιστικής επιτροπής. «Περαιτέρω, σύμφωνα με την αρχή της αμεροληψίας που θα πρέπει να τηρείται κατά τη λειτουργία των μονομελών και συλλογικών οργάνων, δεν μπορούν να μετέχουν στα όργανα αυτά οι γονείς της μεταπτυχιακής φοιτήτριας».

■ Για τον Επαμεινώνδα Χριστινάκη, μεταξύ άλλων: Με την από 15/12/2008 απόφαση του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και του Τομέα «Κανονικού Δικαίου» έγινε δεκτή η αίτηση του κ. Επαμεινώνδα Χριστινάκη για την εκπόνηση εκ μέρους του διδακτορικής διατριβής. Μέλος της τριμελούς συμβουλευτικής επιτροπής ορίστηκε και ο πατέρας του Παναγιώτης Χριστινάκης. Πέραν τούτου, σύμφωνα με το νόμο, δεκτοί στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα μπορούν να γίνουν οι κάτοχοι πτυχίου Ορθοδόξων Θεολογικών Σχολών. Ο κ. Επαμεινώνδας Χριστινάκης, ωστόσο, είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής και όχι της Θεολογίας και δεν διαθέτει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης.

■ Για τον Αθανάσιο Γλάρο: Το ΝΣΚ δεν δύναται να εκφέρει άποψη για τη νομιμότητα της διοικητικής ενέργειας για την εκλογή του κ. Γλάρου στη θέση του επ. καθηγητή, λόγω έλλειψης στοιχείων από τη γραμματεία του τμήματος όσον αφορά στις απουσίες μελών κατά τις κρίσιμες συνεδριάσεις.

Η γνωμοδότηση υπογράφηκε στις 31 Ιουλίου του 2009 από τους αντιπροέδρους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κ. Νικηφόρο Κανιούρα και Ιωάννη Σακελλαρίου.

(βλέπε επίσης >>>)

Να δούμε βέβαια ποια θα είναι η συνέχεια όλων αυτών, γιατί ανακρίσεις και πορίσματα γνωρίσαμε πολλά, αποτελέσματα δεν έχουμε δει - ακόμα δεν καταδικάστηκε κανείς για την κομπίνα του χρηματιστηρίου, παρ' ότι με τα λεφτά του κόσμου φτιάχτηκαν "επιχειρηματίες" και πολιτικοί...

Πατριδογνωσία IV

Κώστας Μουρσελάς

(της Αννας Γριμάνη, Περιοδικό Κ της Καθημερινής)

H ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Είναι σαν να με ρωτάτε αν τα πεζοδρόμια υπάρχουν για να περπατούν οι πεζοί - που και αυτό αμφισβητείται στις μέρες μας.

Δεν νομίζετε ότι πολύ μελάνι έχει χυθεί γι' αυτή την απάντηση; Τι με κάνει λοιπόν Ελληνα; Θυμηθείτε ότι κάποτε λεγόμαστε Γραικοί και Ρωμιοί και σήμερα Ελληνες. Αλλωστε, δεν έχω άλλη επιλογή. Εδώ γεννήθηκα, εδώ καταχωρίσθη - φακελώθηκα, εδώ έζησα, εδώ ζω και δεν έχω καθόλου την άποψη ότι αυτό με κάνει ιδιαίτερα προνομιούχο. Αντίθετα, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και λιγότερο υπερηφανεύομαι γι' αυτό, όλο περισσότερο με κάνει ανασφαλή.

Ελληνας, πάντως, από συνείδηση μου πάει περισσότερο. Τα αισθήματα έπονται.

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Κι εδώ το εκπαιδευτικό μας σύστημα -κυρίως- με έχει εξαπατήσει. Τόσα μικρά που κατά καιρούς με κέρδιζαν και που νόμιζα ότι είναι αποκλειστικότητα ελληνική, με τον καιρό πρόσεξα πως τα διαθέτουν αφθόνως και οι άλλοι λαοί. Ενηλικιωνόμαστε τόσο αργά!

Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.

Εκεί που αρχίζεις να ντρέπεσαι που λέγεσαι Ελληνας, θυμάσαι κάτι εξαιρέσεις και δακρύζεις. Θυμάσαι τη μάνα σου, τα παιδιά σου, τη γυναίκα σου, τις γυναίκες που αγάπησες, θυμάσαι τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καβάφη, τον Μπελογιάννη, το Εικοσιένα, τους ήρωές σου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, θυμάσαι κάποιους φίλους που σου στάθηκαν, θυμάσαι κι έναν Αριστοφάνη, έναν Ευριπίδη, έναν Αρχίλοχο, έναν Ομηρο και λες χαλάλι! Υστερα πάλι λες «μα τα ίδια δεν συμβαίνουν και στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου»;

Αυτό που με χαλάει.

Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω σ' αυτό; Γιατί να γίνω κυνικός; Γιατί να βγάλω την αηδία μου για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και κυρίως των πολιτικών μας; Γιατί να καταλήξω σε ύβρεις; Γιατί να μελαγχολήσω αφόρητα; Οχι βέβαια ότι εξαιρώ τον εαυτό μου - κάπου εκεί μέσα είμαι κι εγώ.

Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Δεν σας λέει κάτι το ότι συνεχώς καταφεύγουμε στα παλιά, στα πολύ παλιά; Πάντως, αν περιοριστούμε στις τέχνες, ναι, παράγουμε πολιτισμό, αλλά τι να σου κάνουν οι εξαιρέσεις...

Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Με την ταυτότητα του ανθρώπου που ελάχιστα παράγει και άπειρα καταναλώνει, λες κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που ήρθε σ' αυτόν τον κόσμο. Αλλά πώς θα αγοράζεις αυτό που καταναλώνεις αν προηγουμένως δεν έχεις διαφθαρεί; Δει δη χρημάτων, όπως έλεγε ο Δημοσθένης.

Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

Καταναλώνουμε άπειρα «πρέπει» -λόγια, λόγια, λόγια- χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς την επόμενη κίνηση. Παντού. Στη Βουλή, στις ταβέρνες, στις παρέες, στα καφενεία... Οσο για τα «γιατί»; Γιατί ένας λαός τόσο έξυπνος, τόσο ικανός, με τόση ιστορία, γιατί να βγαίνει τόσο ανίκανος, τόσο παθητικός, τόσο αναποτελεσματικός; Γιατί τόσος ξεπεσμός; Γιατί τόση διαφθορά;

Ο Ελληνας ποιητής μου.

Εκεί που όλοι καταλήγουμε: Καβάφης, και πολλοί άλλοι, μόνο που δυστυχώς όλοι αυτοί δεν αλλάζουν τον κανόνα: θαυμαστές νησίδες καταφυγής και εξορίας.

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Εχω την εντύπωση ότι η αλήθεια είναι μόνο μία: αυτή που αφορά τον παγκόσμιο άνθρωπο, στον ένα και μοναδικό πλανήτη μας. Το πραγματικά δικό μου, η αλήθεια μου είναι μόνο η γλώσσα μου. Αυτή είναι η πατρίδα μας, αυτή καθορίζει την ελληνικότητά μου.

Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.

Ψάχνω για δρομάκια, μονοπατάκια, μήπως με βγάλουν κάπου αυθεντικότερα, μακριά από ελληνικότητες κι εθνικοπατριωτικά και προγονοπληξίες. Πρώτον, να βρω τις ρίζες μου, το χώρο μου, τη φόρμα μου, το κρεβάτι μου, τη φωνή μου και μετά βλέπουμε.

* Ο Κώστας Μουρσελάς είναι συγγραφέας, με πιο πρόσφατα βιβλία του τα διηγήματα «Ο πόθος καίει τα σωθικά» (εκδόσεις Κέδρος) και τα αισθητικά δοκίμια «Ασκήσεις επί χάρτου» (εκδόσεις Καστανιώτη).

(βλέπε επίσης >>>)

Πουλώντας τη σημαία

(του Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 24/9/2009)

Η Ιστορία είναι δουλειά των ιστορικών. Δεν είναι δουλειά των πολιτικών. Δεν είναι καν δουλειά των δημοσιογράφων. Ειδικώς οι τελευταίοι οφείλουν απλώς να τη γνωρίζουν. Συνεπώς οι ερωτήσεις που ετέθησαν στο ντιμπέιτ για τη Ιστορία είναι από άχρηστες έως ανόητες. Δηλαδή, σε τι ακριβώς εκλήθη να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει ο εκπρόσωπος των Οικολόγων κ. Νίκος Χρυσόγελος; Θα ήταν άχρηστο εάν συμφωνούσε με το ιστορικό γεγονός ότι στη Θεσσαλονίκη του 1912 το ελληνικό στοιχείο ήταν -αυτό που λέμε σήμερα- μειονοτικό και θα ήταν ανόητο να διαφωνούσε.

Κατ’ αρχήν, σιγά μην περιμέναμε τον κ. Χρυσόγελο να μας πει την πληθυσμιακή σύνθεση της συμπρωτεύουσας στις αρχές του περασμένου αιώνα! Και αν το έλεγε, με ποια ιδιότητα θα το πιστοποιούσε; Ως ειδήμων ιστορικός (που δεν είναι) ή ως εκπρόσωπος μιας σύναξης ανθρώπων που ανησυχούν για το περιβάλλον και συνέπτυξαν ένα κόμμα; Τους ίδιους τους Θεσσαλονικείς -πλην ίσως του νομάρχη τους- θα τους ενδιέφερε περισσότερο τι θα γίνει με τον Θερμαϊκό που ζέχνει, παρά αν οι Οικολόγοι ξέρουν ή δεν ξέρουν Ιστορία ή έστω αν γνωρίζουν την «εθνικώς ορθή Ιστορία».

Οι ερωτήσεις αυτού του τύπου ακολουθούν μια παλιά πεπατημένη. Διάφοροι φορούν την ελληνική σημαία και προελαύνουν με παιάνες εναντίον «εσωτερικών εχθρών». Παλιότερα το έκαναν οι πολιτικοί για να μαζεύουν ψήφους. Τώρα το κάνουν δημοσιογράφοι για να πουλάνε φύλλα. Η πώληση της σημαίας ήταν κάποτε προσοδοφόρο επάγγελμα. Εν μέσω κρίσης όμως είναι από άχρηστο μέχρι επικίνδυνο σπορ. (πλήρες κείμενο >>>)

Πατριδογνωσία III

Φάνης Κακριδής

(της Αννας Γριμάνη, Περιοδικό Κ της Καθημερινής)

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Για ποιαν ελληνικότητα μιλούμε; Για την αλλοτινή ελληνικότητα του Μακρυγιάννη, του Σολωμού και των δημοτικών τραγουδιών; Για τη δίσημη ρωμιοσύνη, όπως την ύμνησε ο Ρίτσος και τη σατίρισαν ο Παλαμάς, ο Σουρής και ο Βάρναλης; Ή μήπως για την τωρινή μας θλιβερή υπόσταση, που δεν θα τη χαρακτήριζα ούτε αίσθημα ούτε συνείδηση;

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Λαϊκά δίστιχα, όπως το κρητικό: «Φρύγομαι και μαραίνομαι σαν την κομμένη βιόλα/ σαν όντε και σού θυμηθώ! Μά ιντα ξεχνώ σου κιόλα;» Ή το κυπριώτικο: «Τον τόπον 'που φιλιόμαστον θωρώ τον κ' εννά σκάσω/ φαίνεσται μώππεσεν φιλίν καί σκύβκω να το πιάσω».

Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.

Και του ανθρώπου γενικά: να κάνει δική του την αλήθεια πως «λευτεριά θα πει να μάχεσαι στη γη, χωρίς ελπίδα».

Αυτό που με «χαλάει».

Το πόσο εύκολα και πόσο σταθερά στον τόπο μας (δια)φημίζονται και επικρατούν ως κορυφαίοι πολιτικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, επιστήμονες, ακόμα και καλλιτέχνες, άνθρωποι (ας είμαι ευγενικός) που δεν το αξίζουν! -κι έρχεται ώρα να ψιθυρίσεις με τον Μανόλη Αναγνωστάκη: «Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τό 'ξερα τί κάθαρμα ήσουν / τί κάλπικος παράς...».

Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;

Ρωτήστε τον Νίκο Δήμου που έγραψε την ατυχία, και μάθετε περισσότερα.

Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Ο τόπος μας έχει πάντα ανθρώπους που παράγουν -που δημιουργούν και προσφέρουν θα προτιμούσα- πολιτισμικό πλούτο· μόνο που κρύβονται στο περιθώριο, καθώς στο προσκήνιο μένουν κολλημένοι οι κραυγαλέα ρητορικοί Ελληναράδες.

Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Καθένας με την ατομική του μικρή ή μεγάλη προκοπή κι όλοι μαζί βιώνοντας τους σολωμικούς στίχους «...περασμένα μεγαλεία / και διηγώντας τα να κλαις!».

Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

Κατοικούμε έναν πανέμορφο τόπο, που μέρα με τη μέρα τον μετατρέπουμε σε χωματερή. Μας δόθηκε μια θαυμάσια γλώσσα, που καθημερινά όλο και περισσότερο την κακοποιούμε. Παραλάβαμε μια ζηλευτή πνευματική κληρονομιά που, αντί να τη ζωντανέψουμε, την αποστειρώνουμε και τη νεκροτομούμε. Γιατί; Οσο για τα πρέπει, είναι καιρός που τα έχω απαρνηθεί, εκτός από ένα, που λέει πως ο δάσκαλος πρέπει να φανερώνει την αλήθεια.

Ο Ελληνας ποιητής μου.

Αν όχι ο Ομηρος για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, αν όχι ο Κορνάρος για τον Ερωτόκριτο, αν όχι ο Καβάφης για το Απολείπειν ο θεός Αντώνιον, αν όχι ο Ελύτης για τη Μαρίνα των βράχων, τότε σίγουρα ο Σεφέρης για τον Ερωτικό λόγο, με στίχους όπως: «Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο / κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει / χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο / κι είναι σα να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι».

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Το πλατωνικό Ελληνες αεί παίδες.

Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.

Ετσι που διατυπώθηκε, το ερώτημα παραπέμπει σε όρους και έννοιες όπως ο οδικός χάρτης, που συνήθως τον καθορίζουν οι ισχυροί του κόσμου ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Θα προτιμούσα, κι ας ήταν επικίνδυνο, να ισχύσει το γνωμικό δίστιχο που λέει πως: «Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του, κι όσα τού κάνει η τρέλα του δεν του τα κάνει οχτρός του».

* Ο Φάνης Κακριδής είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Ο μεγάλος τζόγος

Να λοιπόν που θα παίξουμε πάλι το αγαπημένο μας παιχνίδι: εκλογές!

(από τον ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ, Lifo, 9/9/2009)

Δώσε στο Έλληνα εκλογές και πάρε του την ψυχή. Μανιακός. Σαν τον χαρτοπαίκτη που όταν τζογάρει ξεχνάει τα πάντα και βλέπει μόνο φουλ, κέντα και χρώμα. Ξεχνάει να φάει, ξεχνάει να κοιμηθεί, και -αλίμονο- ξεχνάει να δουλέψει. Δεν βγάζει λεφτά, μόνο ξοδεύει. Αλλά κι όταν χάνει, πιστεύει πως τελικά κερδίζει.

• Έτσι μανιακοί με τις εκλογές είμαστε όλοι. Δεν συζητάμε άλλο θέμα - και μόλις τελειώσουν αρχίζουμε να μιλάμε για τις επόμενες. Ξεχνάμε τα πάντα - κυρίως να δουλέψουμε. Σε λίγο ο τόπος αυτός θα παράγει μόνο ψηφοδέλτια και υποψήφιους.

• Δεν βαριέστε. Όπως και τα χαρτόμουτρα, ζούμε με δανεικά. Υποθηκεύουμε το σπίτι, τα παιδιά, το μέλλον. Φτάνει να γίνεται παιχνίδι - φτάνει να το στρώνουμε και να τζογάρουμε εκλογικά.

• Και φαίνεται πως έρχεται χορταστική εποχή. Εκλογές άμεσα κι επειδή δεν θα βγει αυτοδυναμία, ξανά και πάλι ως τον Δεκέμβρη. Και μετά, αν κανένα κόμμα δεν βγάζει Πρόεδρο Δημοκρατίας, την άνοιξη. Και το φθινόπωρο, δημοτικές και νομαρχιακές. Ίσως και τέσσερις αναμετρήσεις σε έναν χρόνο.

• Μα κοστίζουν πολλά και διακόπτουν κάθε παραγωγική διαδικασία. Δεν βαριέστε! Ακούει από αυτά ο χαρτοπαίκτης; Τζόγος να γίνεται...

• Είναι τραγικό. Ελάχιστη συμμετοχή στα κοινά έχουμε, κοινωνία πολιτών ποτέ δεν φτιάξαμε, εγωιστικά πορευόμαστε ο καθένας για λόγου του, για μικροσυμφέροντα τσακωνόμαστε - αλλά στις εκλογές συρρέουμε. Εκτός από το παιχνίδι και το σασπένς των ποσοστών, μας αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση του «κυρίαρχου λαού». Ότι τάχα με την ψήφο μας αποφασίζουμε και κυβερνάμε.

• «Εκλογές, παγίδα για μαλάκες» έγραφε ο Σαρτρ. Τι πραγματικές επιλογές έχουμε; Ανικανότητα, αναξιοκρατία, διαφθορά και πελατειακές σχέσεις μαστίζουν όλα τα κόμματα εξουσίας. Αν αλλάξει το χρώμα και από γαλάζιο γίνει πράσινο, θα αλλάξει η ουσία;

• Ματαιοπονώ. Έτσι και προκηρυχθούν εκλογές, έτσι κι αρχίσει το μοίρασμα της τράπουλας στην τσόχα, όλα τα άλλα εξαφανίζονται. Αφού ακόμα κι εγώ γράφω για εκλογές, ενώ είχα τόσα πιο σοβαρά θέματα...

Βραβείο σε νέο Ελληνα συνθέτη

(Ελευθεροτυπία, 20/9/2009)

Βραβείο παγκόσμιας ακτινοβολίας κέρδισε ο υποψήφιος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Πέτρος Μωραίτης, στον 36ο Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης του ιδρύματος Γκουίντο ντ' Αρέτζο, στην Ιταλία.

Το δεύτερο βραβείο που κέρδισε ο νεαρός μαέστρος ήταν για το έργο του "Sanctus" (Άγιος), απόσπασμα από τη "Λειτουργία για φωνητικό σύνολο και καμπάνα" που έχει συνθέσει.

Η απονομή θα γίνει το Σάββατο σε ειδική τελετή του ιδρύματος Γκουίντο ντ' Αρέτζο, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, όπου ο Πέτρος Μωραίτης θα παραλάβει το βραβείο και το χρηματικό έπαθλο των 2,5 χιλιάδων ευρώ.

Η πρώτη εκτέλεση του έργου πραγματοποιείται σήμερα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009 στο Γκρατς της Αυστρίας, υπό τη διεύθυνση του Γιόχαν Πριντζ, καθηγητή χορωδίας στο μουσικό πανεπιστήμιο της Αυστρίας και διευθυντή της χορωδίας των φίλων μουσικής της Βιέννης.

Ο καθηγητής Ηλίας Κατσούλης...

στο ψηφοδέλτιο επικρατείας των Οικολόγων Πράσινων

Ο Ηλίας Κατσούλης σπούδασε στην Αθήνα, το Αμβούργο και το Δυτικό Βερολίνο Πολιτική Επιστήμη, Κοινωνιολογία και Ιστορία. Το 1971 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του

Βερολίνου. Το 1975 επέστρεψε στην Ελλάδα και δίδαξε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο οποίο το 1980 ολοκλήρωσε την υφηγεσία του. Από το 1984 έως το 2003 υπήρξε καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου. Δίδαξε επίσης ως επισκέπτης καθηγητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών άρθρων σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά και συλλογικούς τόμους και έχει συγγράψει και επιμεληθεί πολλά βιβλία που αφορούν τα πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών και τα Πράσινα Κόμματα, τα πολιτικά και τα κοινωνικά κινήματα και την κοινωνία πολιτών, ενώ επιπλέον έχει μελετήσει το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και τις εκδηλώσεις της πολιτικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης. Το τελευταίο βιβλίο του (υπό έκδοση) αναφέρεται στις θετικές και αρνητικές όψεις της παγκοσμιοποίησης δείχνοντας, πώς μπορούν να μετριαστούν οι δεύτερες και να ενισχυθούν ο πρώτες.

Ο Ηλίας Κατσούλης διευθύνει από το 1998 το περιοδικό ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Απ’ τη Βρετάνη έρχομαι…

(του Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 26-02-08)

Ενας από τους μύθους που ευρέως κυκλοφορούν έχει να κάνει με τη μετονομασία της Μεγάλης Βρετανίας σε «Ηνωμένο Βασίλειο», προκειμένου να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γαλλίας, όταν η Βρετανία ήταν να μπει στην ΕΟΚ. Τον μετέφερε αυτούσιο στον δημόσιο διάλογο ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Βγαίνοντας από τη συνάντησή του με την υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ο Ντε Γκωλ από τη δική του την πλευρά επέβαλε στην αυτοκρατορία της Μ. Βρετανίας να μπει στην Ευρώπη με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή είχε και αυτός τη Γαλλική Βρετάνη. Εάν έχεις δίκιο επιμένεις, εάν αισθάνεσαι ότι έχεις άδικο τότε κάνεις τη μία υποχώρηση μετά την άλλη».

Αρες, μάρες, κουκουνάρες, που λέγαμε μικροί. Η Μεγάλη Βρετανία είναι μέρος της χώρας που ονομάζεται «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας». Το όνομα υπάρχει από πολύ παλιά, πριν καν υπάρξει ΕΟΚ. Το «Ηνωμένο Βασίλειο» υπάρχει από το 1801 όταν ενώθηκε η Μεγάλη Βρετανία με την Ιρλανδία. Τότε το όνομα ήταν «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας», για να αλλάξει μια τελευταία φορά το 1920, όταν μετά την επανάσταση των Ιρλανδών έγινε ανεξάρτητη χώρα η Ιρλανδία.

Εκτοτε το όνομα της χώρας είναι «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας» και δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τα βέτο του Ντε Γκωλ ούτε με τη γαλλική Βρετάνη. Η αντίθεση της Γαλλίας του Ντε Γκωλ για είσοδο του «Ηνωμένου Βασιλείου» υπήρξε, αλλά για άλλους πολύ πρακτικούς λόγους που είχαν να κάνουν με την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στην τότε ΕΟΚ, και τους φόβους του στρατηγού για αμερικανική επιρροή στην Ευρώπη.

Βέβαια, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ έχει παράδοση στην επισημοποίηση οποιασδήποτε μπαρούφας κυκλοφορεί στους καφενέδες της χώρας. Το 2001 με ερώτησή του στη Βουλή ζητούσε από την κυβέρνηση να τον πληροφορήσει αν «οι Εβραίοι είχαν ειδοποιηθεί και φύγει από τους δίδυμους πύργους λίγο πριν το χτύπημα των τρομοκρατών». Από το κανάλι του μπορεί κάποιος να ακούσει και από την εφημερίδα του μπορεί να διαβάσει κάθε είδος εθνικοπατριωτικής αρλούμπας.

Το ερώτημα, βέβαια, δεν είναι γιατί κυκλοφορούν τέτοιοι μύθοι. Στους καφενέδες της επικράτειας, αλλά και στο Διαδίκτυο, κυκλοφορούν πολλοί αντίστοιχοι. Αλλοι είναι φοβικοί, (όπως, για παράδειγμα, η δήλωση Κίσινγκερ για «την ελληνική γλώσσα που πρέπει να καταστραφεί για να πληγεί η Ελλάδα»), και άλλοι κολακευτικοί (π.χ. ότι για δύο ψήφους στο πρώτο Κογκρέσο χάθηκε η ευκαιρία να είναι επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ η ελληνική!).

Το ζήτημα -καθόλου κολακευτικό για τη χώρα και τον δημόσιο διάλογο- είναι πως αυτοί οι αστικοί μύθοι επισημοποιούνται από τους πολιτικούς. Δεν μπορεί ο υπουργός Παιδείας μιας σοβαρής χώρας να ξεπατικώνει μια ανοησία από το Ιnternet και να την εκφωνεί δημόσια, ούτε ο αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος να μεταφέρει στις δηλώσεις του όποια «αρλούμπα» του κατέβει ή του έχουν πει. Αποτελούν μέρος -ίσως το πιο γραφικό- της αναξιοπιστίας του πολιτικού λόγου. Αν οι πολιτικοί μας δεν μπορούν ούτε τα στοιχεία να εκφέρουν σωστά, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στις εκτιμήσεις και τις δυνατότητές τους;

Πού ήταν τότε οι Μακεδονομάχοι;;

Το εξώφυλλο και ο χάρτης των Βαλκανίων του βιβλίου Γεωγραφίας της Β' τάξης του Γυμνασίου του έτους 1977. Προφανώς το βιβλίο είχε γραφτεί ήδη στα χρόνια της δικτατορίας, γιατί δεν υπήρχε πίεση να γραφτεί τότε νέο βιβλίο Γεωγραφίας... Κάτι "πολιτικές αγωγές" αντικαταστάθηκαν.

(click)

Βέβαια, εκεί υπεννοείτο με το όνομα Μακεδονία το ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας, αλλά οι κάτοικοι της χώρα (και τη Ελλάδας) με αυτό το όνομα γνώρισαν εκείνη την περιοχή επί αρκετές γενιές.

Τώρα γίνεται κυνήγι μαγισσών (καλά, σιγά τους κυνηγούς!), σε βάρος εκείνων που θεωρούν δεδομένο ότι έχει κατωχυρωθεί πια αυτό το όνομα και ζητάνε κι αυτοί να ισχύσει σύνθετη ονομασία, κάτι σαν "Βόρεια Μακεδονία"... Ο Πινέιρο το είχε προτείνει το 1991-92 και εδώ επικρατούσε κλίμα μακεδονομαχίας, η πρόταση είχε απορριφθεί μετά βδελυγμίας...

Τώρα παρακαλάνε οι ελληνικές κυβερνήσεις γι' αυτή τη λύση και η άλλη πλευρά κάνει τη δύσκολη, αφού ξέρει ότι σε όλες τις εφημερίδες και τα άλλα ΜΜΕ στον κόσμο, σε όλα τα σχολεία, η συγκεκριμένη χώρα ονομάζεται απλά Μακεδονία! Όπως πάντα, κάθε πέρσι και καλύτερα...

Πλανήτης με στέρεο έδαφος εκτός του Ηλιακού Συστήματος

...

Οι αστρονόμοι βρήκαν επιτέλους το πρώτο μέρος εκτός του Ηλιακού Συστήματος όπου θα μπορούσε κανείς να σταθεί: ένας πλανήτης λίγο μεγαλύτερος από τη Γη που ανακαλύφθηκε νωρίτερα φέτος αποδεικνύεται τώρα ότι αποτελείται από στερεά πετρώματα και όχι από αέρια.

Από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα έχουν εντοπιστεί περίπου 33Ο εξωηλιακοί πλανήτες (γνωστοί και ως εξωπλανήτες), οι περισσότεροι όμως είναι αέριοι γίγαντες όπως ο Δίας.

Ο πλανήτης Corot-7b, σε απόσταση 5ΟΟ ετών φωτός, είναι το πρώτο εξωηλιακό σώμα για το οποίο υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι είναι βραχώδης, όπως είναι η Γη, ο Ερμής, ο 'Αρης και η Αφροδίτη στο δικό μας Ηλιακό Σύστημα.

Χρησιμοποιώντας το ισχυρό τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητήριου στη Χιλή, οι αστρονόμοι υπολόγισαν ότι ο πλανήτης έχει πενταπλάσια μάζα σε σχέση με τη Γη και διάμετρο περίπου 8Ο% μεγαλύτερη. Αυτό σημαίνει ότι η πυκνότητά του είναι συγκρίσιμη με της Γης και επομένως πρέπει να αποτελείται από στέρεα υλικά.

Αν και τα βασικά χαρακτηριστικά του μοιάζουν με του δικού μας πλανήτη, ο Corot-7b είναι αδύνατο να φιλοξενεί ζωή, αφού απέχει από το μητρικό του άστρο μόνο 2,5 εκατομμύρια χιλιόμετρα, συγκριτικά με τα 15Ο εκατ. χιλιόμετρα που χωρίζουν τη Γη από τον Ήλιο.

Η απόσταση από το μητρικό άστρο είναι τόσο μικρή ώστε το έτος του διαρκεί μόλις 20 γήινες ώρες και η θερμοκρασία στην επιφάνειά του κυμαίνεται από 1.000 έως 1.500 βαθμούς Κελσίου.

«Είναι ό,τι πλησιέστερο στη Γη έχουμε βρει μέχρι σήμερα. Απλώς είναι υπερβολικά κοντά στο άστρο του» σχολίασε ο Γερμανός αστρονόμος Αρτι Χάρτζες, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Η έρευνα παρουσιάστηκε σε συνέδριο Αστρονομίας στη Βαρκελώνη και θα δημοσιευτεί στην επιθεώρηση Astronomy and Astrophysics.

(Newsroom ΔΟΛ, 16/9/2009)

«Μήνιν άειδε θεού»;...

(του Παντελη Μπουκαλα, Καθημερινή, 15/9/2009)

«Θεομηνία», «βιβλική καταστροφή», «εκδίκηση της φύσης»... Κατά την πάγια συνήθειά μας, για να περιγράψουμε τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν την Εύβοια σπεύσαμε στην αποθήκη των στερεοτύπων. Δεν μας ωθεί μονάχα η αμηχανία στη χρήση των κλισέ. Δεν είναι αυθόρμητη η κίνησή μας αυτή. Και την υστεροβουλία της έχει και την πολιτική της διάσταση. Και τούτο επειδή μιλώντας για «βιβλική καταστροφή» (υπονοώντας δηλαδή τη δράση ενός εκδικητή Θεού που αποφασίζει σωφρονιστικούς κατακλυσμούς), για «θεομηνίες» (και πάλι εδώ εννοείται ένας θεός τιμωρός) ή για «εκδίκηση της φύσης» (εν προκειμένω λειτουργεί ένας ανθρωπομορφικός παγανισμός,

ανιμισμός ή ό,τι άλλο ταιριαστό με πρωιμότατα στάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, όταν τα έμφρονα δίποδα πλάσματα, σήκωναν μοιρολατρικά τα χέρια), δεν σκοπεύουμε να περιγράψουμε απλώς το φαινόμενο (μια πυρκαγιά ή μια πλημμύρα), αλλά να το ερμηνεύσουμε.

Και το ερμηνεύουμε με τον πιο βολικό για τις ευθύνες μας τρόπο, δηλαδή με τον πλέον ανεύθυνο τρόπο: μοιρολατρικά, παραιτούμενοι απ’ όλα όσα έχει κατακτήσει ο πολιτισμός στους τομείς της πρόβλεψης, της πρόληψης, του σχεδιασμού, της έγκαιρης αντιμετώπισης κι όλων εκείνων για τα οποία επιλέγουμε πολιτικούς, ψηφίζουμε, αναθέτουμε ευθύνες, εκχωρούμε εξουσία σε κυβερνήτες που, πριμοδοτημένοι από την κοινωνική απορρύθμιση, παραδίδει ο ένας στον άλλον τη σκυτάλη της πνευματικής νωθρότητας.

«Θεομηνία» λοιπόν; Δηλαδή το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναπλάσουμε το ομηρικό «μήνιν άειδε, θεά, Πηληϊάδεω Αχιλήος», να το αναδιατυπώσουμε στη μορφή «μήνιν άειδε, θεά, του θεού του ανθρωποβόρου»; Αλλά ποιου θεού η μήνις, η μνησίκακη οργή, θα έβαζε στόχο τα δάση και τα ποτάμια, τα χωριά και τις πόλεις; Αν ως θεό εννοούμε, αυτολατρευόμενοι, τη δίποδη αφεντιά μας, κι αν με τη φόρμουλα «εκδίκηση της φύσης» θέλουμε απλώς να πούμε ότι εμείς που σακατέψαμε τη φύση από την απληστία μας, την μπαζώσαμε, τη δομήσαμε και την οικοδομήσαμε δίχως σχέδιο, πρόνοια και δικαίωμα, πληρώνουμε τώρα τα επίχειρα, τότε έχει καλώς. Δηλαδή, έχει κακώς, κάκιστα.

Να ενοχοποιούμε οτιδήποτε το υπερβατικό, τη θεότητα της πιστεώς μας ή μια ανθρωπόμορφη Φύση, δεν είναι απλώς μια πράξη αυτοαθωωτική. Είναι αυτοκαταστροφική. «Εφόσον φταίνε υπέρτερες δυνάμεις, εμείς τι να μπορέσουμε και γιατί να προσπαθήσουμε, αφού ό,τι κακό είναι να συμβεί, θα συμβεί, όπως λέει ο αμάχητος νόμος του Μέρφι;» Κι έτσι, μ’ αυτό το συχωροχάρτι που μας δωρίζει η ανευθυνότητά μας, φροντίζουμε να ξανασυμβεί όντως, και μάλιστα στη δεινότερη εκδοχή του, ό,τι είναι δυνατόν να συμβεί αμβλυμένο, αντιμετωπίσιμο. Διότι, προφανώς, κανείς μηνίων θεός δεν πάει να φτιάξει το αυθαίρετό του στην Πεντέλη και καμία εκδικήτρια φύση δεν μπαζώνει ρέματα ούτε αφήνει επί χρόνια τα καμένα έρμαια της νεροποντής.

Πατριδογνωσία II

Λουκάς Τσούκαλης

(Της Αννας Γριμάνη, Περιοδικό Κ της Καθημερινής

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Ξεκινάει με τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, τις μυρωδιές της άνοιξης, τη συγκίνηση του πρώτου Επιταφίου, τους πανηγυρικούς των σχολείων και την έπαρση της σημαίας. Πώς ορίζεται, άλλωστε, η εθνική ταυτότητα; Σίγουρα όχι με βάση το DNA. Μερικοί, όταν μεγαλώνουμε, περνάμε τα βιώματα αυτά από το κρησάρι της λογικής και της γνώσης. Και η ελληνικότητα αποκτά τότε μια διάσταση περισσότερο οικουμενική. Αλλοι προσπαθούν απλώς να κρύψουν τη δική τους ανασφάλεια κάτω από το μανδύα μιας ψευδεπίγραφης και εσωστρεφούς ελληνικότητας.

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Τους κόκκους της ξανθής άμμου στις παραλίες του Αιγαίου, το κυκλάμινο που ξεπροβάλλει ανάμεσα στις πέτρες και τα σχίνα της Υδρας.

Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.

Ο Οδυσσέας που πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του ταξιδεύοντας, με στόχο πάντοτε την επιστροφή στην πατρίδα, ξέροντας όμως πολύ καλά οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Αυτό που με χαλάει.

Η μισαλλοδοξία των φοβικών, οι κραυγές εκείνων που δεν έχουν τι να πουν και η χυδαία επίδειξη των νεοπλούτων. Και όλα αυτά συνθέτουν δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Πώς να ξεφύγεις;

Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;

Εξαρτάται από σένα και όχι από τους άλλους - και από το τι κουβαλάς μέσα σου. Ο σεβασμός και η εκτίμηση των άλλων δεν κληρονομείται. Κερδίζεται μέρα με τη μέρα.

Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι μεγάλη δύναμη στον πολιτισμό. Οπως και με τα υλικά αγαθά, εισάγει πολύ περισσότερα από όσα εξάγει. Μερικοί προσπαθούν να βιώσουν λάθρα ως μικρανεψιοί του Περικλή και του Μέγα Αλέξανδρου. Δεν πείθουν κανένα, εκτός από τους ίδιους - και μόνον όταν δεν βρίσκεται καθρέφτης τριγύρω. Ατομικές παραγωγές πολιτισμού υπάρχουν βεβαίως πολλές και αξιοσημείωτες, εντός και εκτός συνόρων. Αλλωστε, μοναχικές είναι συνήθως οι πορείες των Ελλήνων. Στις συλλογικές προσπάθειες δυσκολευόμαστε. Οσο για το ρόλο του κράτους, ας μη μιλάμε καλύτερα...

Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στο σύγχρονο κόσμο;

Με το διεισδυτικό μάτι και την τόλμη του Οδυσσέα εκείνοι, με την κουτοπονηριά του Καραγκιόζη οι άλλοι.

Το ελληνικό μου «γιατί» και ένα «πρέπει» που πέταξα.

Δεν μας δίδαξαν αρκετά «γιατί» στο σχολείο. Τα αναζήτησα στη συνέχεια, βοηθούσε συχνά και η απόσταση. Ολα γίνονται πιο σχετικά όταν βρίσκεσαι μακριά από την πατρίδα. Οσο για τα «πρέπει», ελπίζω να έχω ρίξει πολλά στον σκουπιδοτενεκέ πριν αποχωρήσω. Αλλά, το ξέρουμε όλοι, η προσωπική ελευθερία είναι βαριά όταν συνδυάζεται με ευθύνη. Δύσκολα πράγματα.

Ο Ελληνας ποιητής μου.

Ο Καβάφης σίγουρα. Αισθαντικός, μοναχικός, κοσμοπολίτης και ξένος.

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Νιώθω άβολα με τις αδιαπραγμάτευτες, άρα και απόλυτες, αλήθειες. Βλέπω, ακούω, διαβάζω, μαθαίνω, και αλλάζω άποψη όταν χρειάζεται.

Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.

Ο παγκόσμιος χάρτης αλλάζει συνέχεια μορφή. Απαιτεί λοιπόν μεγάλη ικανότητα προσαρμογής, γνώση και κριτική σκέψη. Με τέτοια υλικά έπρεπε να φτιάχνονται οι δρόμοι των Ελλήνων, όχι με τσιμέντο.

* Ο Λουκάς Τσούκαλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ).

(βλέπε επίσης >>>)

Καταδύσεις στην Αρχαιότητα

Την αρχαιότερη πληροφορία περί δυτών μας τη δίνει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όπου παρομοιάζει την πτώση του τραυματισμένου αρματοδρόμου του Έκτορα με δύτη που κατεβαίνει στο βυθό.

Κατά το Θουκυδίδη, στην πολιορκία των Συρακουσών (415 – 412 π.Χ.) οι Έλληνες χρησιμοποίησαν δύτες, οι οποίοι κατάστρεψαν τα υποβρύχια αμυντικά φράγματα που προστάτευαν την είσοδο του λιμανιού. Έτσι οι τριήρεις του Αθηναϊκού στόλου μπήκαν μέσα ελεύθερα. Για τον ίδιο λόγο χρησιμοποίησε δύτες και ο Μέγας Αλέξανδρος στην πολιορκία της Τύρου το 332 π.Χ. σύμφωνα με τον Αριανό.

Ο Ηρόδοτος ακόμη αναφέρει ένα θρύλο για τον Έλληνα Σκύλλι, άριστο δύτη, που ύστερα από πολλά κατορθώματα τον συνέλαβαν οι Πέρσες και προσπάθησαν να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον του Ελληνικού στόλου στη μάχη του Αρτεμισίου. Όταν όμως έμαθε τα αυτός σχέδιά τους, πήδηξε από το πλοίο κατά τη διάρκεια μιας θαλασσοταραχής και έκοψε τα σκοινιά από τις άγκυρες πολλών περσικών πλοίων, πράγμα που προκάλεσε πανικό και σύγχυση στο πέρσικο ναυτικό. Στη συνέχεια, κολύμπησε σχεδόν 15 χιλιόμετρα μέχρι την ακτή του Αρτεμισίου και ενημέρωσε τους Έλληνες για τις προθέσεις των Περσών. Στα έργα του τον βοήθησε η κόρη του Ύδνα που είχε επίσης εντυπωσιακές επιδόσεις στις καταδύσεις.

Παραστάσεις δυτών σε αρχαία αγγεία

(click)

::

Κρατάτε κομμούνια...

(ΒΗΜΑ, 13/9/2009)

Να αγνοήσει την επίσημη θέση της Βρετανίας και να κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει την επανένωση της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας είχε ζητήσει απροκάλυπτα το 1989 από τον τότε σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ η τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ. Η σχετική ανεπίσημη συνομιλία τους έχει καταγραφεί σε άκρως απόρρητα έγγραφα του Κρεμλίνου τα οποία διέρρευσαν στη Δύση και αφορούν συνάντηση που έγινε στη Μόσχα μόλις δύο μήνες πριν από την ιστορική πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Η «σιδηρά κυρία» εμφανίζεται να ομολογεί στον πρόεδρο Γκορμπατσόφ ότι «ούτε η Βρετανία ούτε η Δυτική Ευρώπη επιθυμούν την επανένωση της Γερμανίας». Του καθιστά μάλιστα σαφές ότι θα ήθελε από εκείνον να βάλει φρένο στη διαδικασία αυτή.

Ο λόγος ήταν ότι η κυρία Θάτσερ, όπως και άλλοι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες, φοβόταν πως η αποσταθεροποίηση της Ανατολικής Ευρώπης και η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια άκρως επικίνδυνη γεωπολιτική αστάθεια, με επαναστάσεις, πολεμικές συρράξεις, μετακινήσεις πληθυσμών, διασπορά ή ακόμη και χρήση πυρηνικών όπλων. Συνεπώς δεν ήταν προς το συμφέρον της Δύσης.

Η ίδια σημείωσε τις τεράστιες αλλαγές που συνέβαιναν στην Ανατολική Ευρώπη αλλά διαβεβαίωνε ότι η Δύση δεν θα επεδίωκε την αποκομμουνιστικοποίηση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ούτε θα έπραττε οτιδήποτε που θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια της Σοβιετικής Ενωσης. Ακόμη και είκοσι χρόνια μετά οι παρατηρήσεις της είναι πιθανόν να προκαλέσουν θόρυβο. Παραδέχθηκε πως ό,τι έλεγε ήταν εντελώς διαφορετικό από τις δημόσιες διακηρύξεις της Δύσης και τα επίσημα υπομνήματα του ΝΑΤΟ. Είπε όμως στον κ. Γκορμπατσόφ «να μη δίνει σημασία σε όλα αυτά»! (πλήρες κείμενο >>>)

Μας παραμύθιαζαν οι αληταράδες με αντικομμουνιστικά συνθήματα και κορώνες υπέρ της δημοκρατίας και στο παρασκήνια αγωνιούσαν να μην καταρρεύσουν τα ανατολικά καθεστώτα. Υποκρισία των γελοίων...

Νέο πάρκο στα Πατήσια...

Στο οικόπεδο που δημιουργήθηκε από την καθαίρεση του παλιού κλωστηρίου - υφαντουργείου Δρακόπουλου στα Πατήσια (μεταξύ των λεωφόρων Πατησίων και Ηρακλείου) σκόπευαν ο Δήμος και ο Ερυθρός Σταυρός (στον οποίο ανήκει το οικόπεδο, κατόπιν δωρεάς) να κτίσουν πολυόροφο εμπορικό κατάστημα.

Μετά από επέμβαση των περιοίκων καθαιρέθηκαν οι τοίχοι προς την Λεωφ. Ηρακλείου και φυτεύτηκαν θάμνοι και δένδρα... Να δούμε πόσο θα τα αφήσουν οι Ομέρ-Πριόνηδες...

(click)

::

«Τσιμέντο εσείς, πράσινο εμείς»

Με δυναμικό τρόπο διεκδίκησαν χθες το μεσημέρι τον χώρο του Κτήματος Δρακοπούλου στα Πατήσια κάτοικοι της περιοχής.

Πραγματοποίησαν λαϊκό γλέντι και φύτευσαν δενδρύλλια εκεί όπου σχεδιάζει ο Ερυθρός Σταυρός -στον οποίο ανήκει ο χώρος- την ανέγερση πολυώροφου κτιρίου 9.000 τ.μ. με τις «ευλογίες»... του Δήμου Αθηναίων. Την έκταση των 3 στρεμμ. όπου σχεδιάζεται η κατασκευή του κτιρίου χωρίζει με το υπόλοιπο κτήμα ένα τείχος, το οποίο και γκρέμισαν οι κάτοικοι για να μπουν μέσα. Δίνοντας έτσι το ηχηρό μήνυμα ότι θα δράσουν δυναμικά για να παραμείνει η συνολική έκταση των 9 στρεμμ. κοινόχρηστος χώρος πρασίνου για τους κατοίκους της περιοχής.

Ο Δήμος Αθηναίων υπέγραψε τον Ιούλιο μνημόνιο συνεργασίας με τον Ερυθρό Σταυρό για την κατασκευή του κτιρίου, με αντάλλαγμα να παραχωρήσει ο Ερυθρός Σταυρός στον δήμο αίθουσα για να γίνει δημοτικό θέατρο και οικόπεδο 3 στρεμμ. σε άλλη -εκτός σχεδίου πόλεως (!)- περιοχή. Στις 12 Αυγούστου, τότε που οι κάτοικοι έλειπαν σε διακοπές, συνεργείο μπήκε στον χώρο και κατεδάφισε κάποια από τα διατηρητέα κτίσματα, αδιαφορώντας για την ιστορική τους αξία. Οι κάτοικοι ζητούν να απαλλοτριώσει άμεσα τη συνολική έκταση ο δήμος και να ανακαινίσει τα κτίσματα που έχουν απομείνει στον χώρο.

«Κατά τη διάρκεια του γλεντιού, χρυσαυγίτες, γύρω στα 10 άτομα, περιφέρονταν προκλητικότατα στον χώρο και προσπάθησαν να πάρουν τη φωτογραφική μηχανή ενός κατοίκου. Μόνο ύστερα από τη δική μας παρέμβαση απομακρύνθηκαν», είπε στην «Ε» ο Θέμης Κ. κάτοικος της περιοχής.

Σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τα δενδρύλλια που φύτεψαν, αποφάσισαν οι κάτοικοι να περιφρουρούν με βάρδιες το Κτήμα Δρακοπούλου.

Τα γέλια και οι φωνές των παιδιών που βρέθηκαν χθες στο Κτήμα Δρακοπούλου κυριάρχησαν και ζωντάνεψαν τον χώρο. Μάλιστα η επιτροπή κατοίκων για τη διάσωση του Κτήματος Δρακοπούλου τούς παραχώρησε ένα μεγάλο άσπρο χαρτόνι και μαρκαδόρους, όπου ζωγράφιζαν δέντρα, λουλούδια, αλλά και καρδούλες! Οι νοικοκυρές της περιοχής προσέφεραν λαχταριστές λιχουδιές, ενώ τα ηχεία που είχαν εγκαταστήσει τα μέλη της επιτροπής έπαιζαν Χατζιδάκι και αργότερα ακολούθησε ζωντανή μουσική από το συγκρότημα Ρεμπετασκέρ.

* Κάθε Τετάρτη πραγματοποιούν οι κάτοικοι συνέλευση στον χώρο, ενώ καθημερινά 7 μ.μ. - 9 μ.μ. συγκεντρώνουν υπογραφές. Μέχρι στιγμής έχουν ξεπεράσει τις 1.000.

Ελευθεροτυπία, Ναυ.Καρ., 14/9/2009

Κβαντική αμνησία

(ΒΗΜΑ, 11/9/2009)

Η «κβαντική εμπλοκή», το μυστηριώδες φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο, κατά την κβαντομηχανική, δύο πράγματα σε απόσταση μεταξύ τους, μπορούν αυτόματα να αλληλεπιδρούν και να αλλάζουν ταυτόχρονα, ίσως πάει πολύ μακρύτερα - ή μάλλον πολύ πιο κοντά - από ό,τι φανταζόμαστε: στο ίδιο μας το κεφάλι, στη μνήμη και τη συνείδησή μας. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς ενός αμερικανού φυσικού του αμερικανικού πανεπιστημίου ΜΙΤ, όλοι μας βλέπουμε γύρω μας παράξενα πράγματα, όπως σπασμένα τζάμια που ξαφνικά αυτοεπιδιορθώνονται μόνα τους, σπασμένα αυγά που ξανασυναρμολογούνται ή φλιτζάνια καφέ που ξαφνικά ζεσταίνονται μόνα τους - απλώς δεν τα θυμόμαστε!

Ο εξωφρενικός αυτός ισχυρισμός έγινε με κάθε σοβαρότητα από τον φυσικό Λορέντσο Μακόνε και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό φυσικής «Physical Review Letters», σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν» και το «New Scientist». Όπως αναφέρει ο επιστήμονας, στην καθημερινότητα όλοι βιώνουμε υποκειμενικά το γνωστό «βέλος του χρόνου», δηλαδή αν ένας καφές κρυώσει ή ένα τζάμι σπάσει, η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να αντιστραφεί χρονικά από μόνη της - εκτός κι επέμβουμε εμείς στη συνέχεια.

Τα καθημερινά φαινόμενα υπάγονται στο δεύτερο «νόμο της θερμοδυναμικής», που λέει ότι η «εντροπία», δηλαδή ο βαθμός αταξίας ενός κλειστού συστήματος ποτέ δεν μειώνεται, ούτε προς το μέλλον ούτε προς το παρελθόν. Το μυστήριο του «βέλους του χρόνου» είναι ότι η εντροπία (αταξία) αυξάνει μόνο προς το μέλλον, όπως ακριβώς η θερμότητα κινείται πάντα προς μια κατεύθυνση: από το πιο ζεστό αντικείμενο προς το πιο κρύο και όχι αντίστροφα.

Πιο απλά, όταν ένα τζάμι σπάσει (δηλαδή αυξηθεί η «αταξία» του, άρα και η συνολική εντροπία στο σύμπαν), δεν είναι δυνατό η ζημιά να αποκατασταθεί μόνη της, δηλαδή να μειωθεί η εντροπία (θα πρέπει αργότερα να έρθει ο τζαμάς και να καταβάλει νέα προσπάθεια, δηλαδή νέα ενέργεια, για να το φτιάξει). Αν, πάλι, ένα συμπιεσμένο αέριο διαχυθεί στην ατμόσφαιρα, δεν πρόκειται ξανά μόνο του να συμπιεστεί στο δοχείο όπου βρισκόταν πριν κοκ. Όσο πιο μεγάλη η εντροπία σε ένα σύστημα τόσο λιγότερη πληροφορία περιέχει.

Όμως ο νόμος της εντροπίας είναι ουσιαστικά στατιστικός και αφορά μεγάλους αριθμούς σωματιδίων (που απαρτίζουν το σπασμένο τζάμι, το διαφυγόν αέριο κ.λπ).

Το πρόβλημα -και το μυστήριο- είναι ότι, σύμφωνα με τους φυσικούς, οι νόμοι που κυβερνούν τη συμπεριφορά των μεμονωμένων σωματιδίων δεν υπόκεινται ομοίως στο «βέλος του χρόνου», αλλά αντίθετα επιτρέπουν την αντιστροφή της κατεύθυνσης στον χρόνο. Θεωρητικά, αυτό θα σήμαινε ότι το σπασμένο τζάμι αυτομάτως παύει να είναι σπασμένο!

Σύμφωνα με τον Μακόνε, στην πραγματικότητα τέτοια γεγονότα που μειώνουν την αταξία και την εντροπία (ο καφές ξαναζεσταίνεται μόνος του, το τζάμι αυτοεπιδιορθώνεται αστραπιαία, το αέριο ξαναμπαίνει στο δοχείο κ.λπ.) συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας, απλώς δεν μπορούμε να τα δούμε, επειδή η μνήμη του γεγονότος έχει διαγραφεί από τον εγκέφαλό μας «κατ' ανάγκην». Ο Μακόνε τονίζει ότι οι μνήμες σχηματίζονται μεν, αλλά αμέσως διαγράφονται.

Όπως υποστηρίζει (χρησιμοποιώντας μαθηματικούς υπολογισμούς για να υποστηρίξει τη θέση του), όταν βλέπουμε γύρω μας, η μνήμη μας βρίσκεται σε μια «κβαντική εμπλοκή» με το περιβάλλον μας. Ο παρατηρητής (εμείς) που παρατηρεί ένα αντικείμενο και «εμπλέκεται» κβαντικά με αυτό, αυξάνει τις πληροφορίες που εισρέουν στον εγκέφαλό του, την ίδια στιγμή που μικραίνει η πληροφορία (και αυξάνεται η εντροπία) στο υπό παρατήρηση αντικείμενο. Όταν όμως «απεμπλεκόμαστε» από αυτό, αυτομάτως διαγράφεται η μνήμη του παρατηρητή, δηλαδή η δική μας.

Φυσικά, παρά τους θεωρητικούς συλλογισμούς του και τις μαθηματικές εξισώσεις του, ο Μακόνε δεν μπορεί να αποδείξει χειροπιαστά ότι όντως γύρω μας κάθε στιγμή συμβαίνουν τέτοια απίστευτα πράγματα και ότι όντως η φύση σε μεγάλη κλίμακα συμπεριφέρεται κβαντομηχανικά. Αυτό που δείχνει - ή προσπαθεί να δείξει- είναι ότι αν (και μόνο αν) τέτοια πράγματα συμβαίνουν, τότε δεν θα τα θυμόμαστε.

Από την πλευρά του, ο Μακόνε θεωρεί ότι πράγματι η φύση συμπεριφέρεται τόσο στο μικροεπίπεδο όσο και στο μακροεπίπεδο κβαντικά, επειδή τελικά το σύμπαν δεν είναι ενιαίο, αλλά αποτελεί ένα πολύ-σύμπαν αποτελούμενο από πολλά παράλληλα σύμπαντα, ένα για κάθε ξεχωριστή φυσική πραγματικότητα. Σε κάποια από αυτά τα σύμπαντα (που το μυαλό μας «διαγράφει»), τα σπασμένα αυγά και τα σπασμένα τζάμια ξανακολλάνε μόνα τους. Αλλά, δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, ούτε αυτό μπορεί να αποδειχτεί.

Θα μπορούσε όμως μια κάμερα να καταγράψει τα γεγονότα, η οποία δεν έχει λόγο να υποκείται στην κβαντική αμνησία. Περίεργες οι σκέψεις του ερευνητή...

Αν δεν αλλαξοπιστήσουν, θα θανατωθούν!

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν με το αιτιολογικό της αλλαγής θρησκεύματος.

1 Σεπτεμβρίου 2009

Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν επειδή άλλαξαν θρήσκευμα. Σύμφωνα με την είδηση της εφημερίδας Bild, στο Ιράν, δύο γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι έγιναν χριστιανές.

Η Meryem και η Marziah που κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης μαστιγώνονται κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους, ταπεινώνονται και τιμωρούνται με στέρηση τροφής και νερού.

Συνελήφθηκαν στις 5 Μαρτίου όταν έγινε έφοδος στο σπίτι τους και βρέθηκε εκεί η Καινή Διαθήκη. Η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Sabatina James που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή τους διαμαρτύρεται: «Ζουν στην απομόνωση και ανακρίνονται με τα μάτια κλειστά. 5 φορές την ημέρα, όταν ο ιμάμης καλεί σε προσευχή, μαστιγώνονται. Τους δίνουν πολύ λίγο νερό και φαγητό.»

Σύμφωνα με τους ισλαμικούς νόμους του Ιράν, όσοι εγκαταλείπουν το ισλάμ μαστιγώνονται, αν πρόκειται για γυναίκες, 5 φορές την ημέρα -τις ώρες που καλούνται οι «πιστοί» σε προσευχή- και μέχρι να υποκούσουν (εννοεί να επιστρέψουν στο ισλάμ) ευτελίζεται η ποιότητα της ζωής τους και μειώνεται η ποσότητα φαγητού και νερού που τους παρέχεται.

Πηγή: http://haber.mynet.com/detay/dunya/bu-iki-kadin-idam-edilecek/468288

Έργα μονοθεϊστικών θρησκειών για να περισώσουν την επιρροή τους! Υπάρχει το χριστιανικό ανάλογο από τον 4ο αιώνα και μετά, όπου απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να επιστρέψουν στην εθνική ή την ιουδαϊκή θρησκεία, όσοι είχαν προσηλυτιστεί στο χριστιανισμό και αποχωρούσαν απογοητευμένοι!