(του Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 26-02-08)
Ενας από τους μύθους που ευρέως κυκλοφορούν έχει να κάνει με τη μετονομασία της Μεγάλης Βρετανίας σε «Ηνωμένο Βασίλειο», προκειμένου να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γαλλίας, όταν η Βρετανία ήταν να μπει στην ΕΟΚ. Τον μετέφερε αυτούσιο στον δημόσιο διάλογο ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Βγαίνοντας από τη συνάντησή του με την υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ο Ντε Γκωλ από τη δική του την πλευρά επέβαλε στην αυτοκρατορία της Μ. Βρετανίας να μπει στην Ευρώπη με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή είχε και αυτός τη Γαλλική Βρετάνη. Εάν έχεις δίκιο επιμένεις, εάν αισθάνεσαι ότι έχεις άδικο τότε κάνεις τη μία υποχώρηση μετά την άλλη».
Αρες, μάρες, κουκουνάρες, που λέγαμε μικροί. Η Μεγάλη Βρετανία είναι μέρος της χώρας που ονομάζεται «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας». Το όνομα υπάρχει από πολύ παλιά, πριν καν υπάρξει ΕΟΚ. Το «Ηνωμένο Βασίλειο» υπάρχει από το 1801 όταν ενώθηκε η Μεγάλη Βρετανία με την Ιρλανδία. Τότε το όνομα ήταν «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας», για να αλλάξει μια τελευταία φορά το 1920, όταν μετά την επανάσταση των Ιρλανδών έγινε ανεξάρτητη χώρα η Ιρλανδία.
Εκτοτε το όνομα της χώρας είναι «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας» και δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τα βέτο του Ντε Γκωλ ούτε με τη γαλλική Βρετάνη. Η αντίθεση της Γαλλίας του Ντε Γκωλ για είσοδο του «Ηνωμένου Βασιλείου» υπήρξε, αλλά για άλλους πολύ πρακτικούς λόγους που είχαν να κάνουν με την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στην τότε ΕΟΚ, και τους φόβους του στρατηγού για αμερικανική επιρροή στην Ευρώπη.
Βέβαια, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ έχει παράδοση στην επισημοποίηση οποιασδήποτε μπαρούφας κυκλοφορεί στους καφενέδες της χώρας. Το 2001 με ερώτησή του στη Βουλή ζητούσε από την κυβέρνηση να τον πληροφορήσει αν «οι Εβραίοι είχαν ειδοποιηθεί και φύγει από τους δίδυμους πύργους λίγο πριν το χτύπημα των τρομοκρατών». Από το κανάλι του μπορεί κάποιος να ακούσει και από την εφημερίδα του μπορεί να διαβάσει κάθε είδος εθνικοπατριωτικής αρλούμπας.
Το ερώτημα, βέβαια, δεν είναι γιατί κυκλοφορούν τέτοιοι μύθοι. Στους καφενέδες της επικράτειας, αλλά και στο Διαδίκτυο, κυκλοφορούν πολλοί αντίστοιχοι. Αλλοι είναι φοβικοί, (όπως, για παράδειγμα, η δήλωση Κίσινγκερ για «την ελληνική γλώσσα που πρέπει να καταστραφεί για να πληγεί η Ελλάδα»), και άλλοι κολακευτικοί (π.χ. ότι για δύο ψήφους στο πρώτο Κογκρέσο χάθηκε η ευκαιρία να είναι επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ η ελληνική!).
Το ζήτημα -καθόλου κολακευτικό για τη χώρα και τον δημόσιο διάλογο- είναι πως αυτοί οι αστικοί μύθοι επισημοποιούνται από τους πολιτικούς. Δεν μπορεί ο υπουργός Παιδείας μιας σοβαρής χώρας να ξεπατικώνει μια ανοησία από το Ιnternet και να την εκφωνεί δημόσια, ούτε ο αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος να μεταφέρει στις δηλώσεις του όποια «αρλούμπα» του κατέβει ή του έχουν πει. Αποτελούν μέρος -ίσως το πιο γραφικό- της αναξιοπιστίας του πολιτικού λόγου. Αν οι πολιτικοί μας δεν μπορούν ούτε τα στοιχεία να εκφέρουν σωστά, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στις εκτιμήσεις και τις δυνατότητές τους;
