Να λοιπόν που θα παίξουμε πάλι το αγαπημένο μας παιχνίδι: εκλογές!
(από τον ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ, Lifo, 9/9/2009)
Δώσε στο Έλληνα εκλογές και πάρε του την ψυχή. Μανιακός. Σαν τον χαρτοπαίκτη που όταν τζογάρει ξεχνάει τα πάντα και βλέπει μόνο φουλ, κέντα και χρώμα. Ξεχνάει να φάει, ξεχνάει να κοιμηθεί, και -αλίμονο- ξεχνάει να δουλέψει. Δεν βγάζει λεφτά, μόνο ξοδεύει. Αλλά κι όταν χάνει, πιστεύει πως τελικά κερδίζει.
• Έτσι μανιακοί με τις εκλογές είμαστε όλοι. Δεν συζητάμε άλλο θέμα - και μόλις τελειώσουν αρχίζουμε να μιλάμε για τις επόμενες. Ξεχνάμε τα πάντα - κυρίως να δουλέψουμε. Σε λίγο ο τόπος αυτός θα παράγει μόνο ψηφοδέλτια και υποψήφιους.
• Δεν βαριέστε. Όπως και τα χαρτόμουτρα, ζούμε με δανεικά. Υποθηκεύουμε το σπίτι, τα παιδιά, το μέλλον. Φτάνει να γίνεται παιχνίδι - φτάνει να το στρώνουμε και να τζογάρουμε εκλογικά.
• Και φαίνεται πως έρχεται χορταστική εποχή. Εκλογές άμεσα κι επειδή δεν θα βγει αυτοδυναμία, ξανά και πάλι ως τον Δεκέμβρη. Και μετά, αν κανένα κόμμα δεν βγάζει Πρόεδρο Δημοκρατίας, την άνοιξη. Και το φθινόπωρο, δημοτικές και νομαρχιακές. Ίσως και τέσσερις αναμετρήσεις σε έναν χρόνο.
• Μα κοστίζουν πολλά και διακόπτουν κάθε παραγωγική διαδικασία. Δεν βαριέστε! Ακούει από αυτά ο χαρτοπαίκτης; Τζόγος να γίνεται...
• Είναι τραγικό. Ελάχιστη συμμετοχή στα κοινά έχουμε, κοινωνία πολιτών ποτέ δεν φτιάξαμε, εγωιστικά πορευόμαστε ο καθένας για λόγου του, για μικροσυμφέροντα τσακωνόμαστε - αλλά στις εκλογές συρρέουμε. Εκτός από το παιχνίδι και το σασπένς των ποσοστών, μας αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση του «κυρίαρχου λαού». Ότι τάχα με την ψήφο μας αποφασίζουμε και κυβερνάμε.
• «Εκλογές, παγίδα για μαλάκες» έγραφε ο Σαρτρ. Τι πραγματικές επιλογές έχουμε; Ανικανότητα, αναξιοκρατία, διαφθορά και πελατειακές σχέσεις μαστίζουν όλα τα κόμματα εξουσίας. Αν αλλάξει το χρώμα και από γαλάζιο γίνει πράσινο, θα αλλάξει η ουσία;
• Ματαιοπονώ. Έτσι και προκηρυχθούν εκλογές, έτσι κι αρχίσει το μοίρασμα της τράπουλας στην τσόχα, όλα τα άλλα εξαφανίζονται. Αφού ακόμα κι εγώ γράφω για εκλογές, ενώ είχα τόσα πιο σοβαρά θέματα...
