(του Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 24/9/2009)
Η Ιστορία είναι δουλειά των ιστορικών. Δεν είναι δουλειά των πολιτικών. Δεν είναι καν δουλειά των δημοσιογράφων. Ειδικώς οι τελευταίοι οφείλουν απλώς να τη γνωρίζουν. Συνεπώς οι ερωτήσεις που ετέθησαν στο ντιμπέιτ για τη Ιστορία είναι από άχρηστες έως ανόητες. Δηλαδή, σε τι ακριβώς εκλήθη να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει ο εκπρόσωπος των Οικολόγων κ. Νίκος Χρυσόγελος; Θα ήταν άχρηστο εάν συμφωνούσε με το ιστορικό γεγονός ότι στη Θεσσαλονίκη του 1912 το ελληνικό στοιχείο ήταν -αυτό που λέμε σήμερα- μειονοτικό και θα ήταν ανόητο να διαφωνούσε.
Κατ’ αρχήν, σιγά μην περιμέναμε τον κ. Χρυσόγελο να μας πει την πληθυσμιακή σύνθεση της συμπρωτεύουσας στις αρχές του περασμένου αιώνα! Και αν το έλεγε, με ποια ιδιότητα θα το πιστοποιούσε; Ως ειδήμων ιστορικός (που δεν είναι) ή ως εκπρόσωπος μιας σύναξης ανθρώπων που ανησυχούν για το περιβάλλον και συνέπτυξαν ένα κόμμα; Τους ίδιους τους Θεσσαλονικείς -πλην ίσως του νομάρχη τους- θα τους ενδιέφερε περισσότερο τι θα γίνει με τον Θερμαϊκό που ζέχνει, παρά αν οι Οικολόγοι ξέρουν ή δεν ξέρουν Ιστορία ή έστω αν γνωρίζουν την «εθνικώς ορθή Ιστορία».
Οι ερωτήσεις αυτού του τύπου ακολουθούν μια παλιά πεπατημένη. Διάφοροι φορούν την ελληνική σημαία και προελαύνουν με παιάνες εναντίον «εσωτερικών εχθρών». Παλιότερα το έκαναν οι πολιτικοί για να μαζεύουν ψήφους. Τώρα το κάνουν δημοσιογράφοι για να πουλάνε φύλλα. Η πώληση της σημαίας ήταν κάποτε προσοδοφόρο επάγγελμα. Εν μέσω κρίσης όμως είναι από άχρηστο μέχρι επικίνδυνο σπορ. (πλήρες κείμενο >>>)
