(του Νίκου Δήμου, Lifo, 13.11.2008)
Δεν ξέρω τι άλλο θα μας αφήσει πίσω η οικονομική κρίση - αλλά για ένα είμαι σίγουρος: βουνό ολόκληρο από μπούρδες.
Το τι ειπώθηκε και γράφτηκε όλους αυτούς τους μήνες θα μείνει ως μνημείο βλακείας ή τουλάχιστον αμετροέπειας. Η ημιμάθεια θριάμβευσε.
(Εδώ θα είχε θέση η γνωστή διάψευση του Μαρκ Τουέην, όταν εφημερίδα δημοσίευσε την αναγγελία του θανάτου του: «Η είδηση περί του θανάτου μου ήταν ελαφρώς υπερβολική»).
Οι τραπεζίτες άκουσαν τα εξ αμάξης - ακόμα και αυτοί που δεν είχαν παίξει με τοξικά προϊόντα. Εκείνα δε τα «golden boys» έχασαν όλη τη χρυσαφιά λάμψη τους αυθημερόν από το φτύσιμο που τους κάλυψε. Όλοι τους έβριζαν κι ας μην ήξεραν καν ποιοι είναι και τι κάνουν.
Οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν και έπαιρναν. Η πιο ωραία έλεγε πως η κρίση ήταν επικοινωνιακό τρικ του Ρουσόπουλου για να καλύψει το σκάνδαλο του Εφραίμ.
Υπεύθυνοι για την κρίση, εκτός από τον καπιταλισμό, το νεοφιλελευθερισμό και τα χρυσά παιδιά θεωρήθηκαν ακόμα οι ιδιωτικοποιήσεις, η παγκοσμιοποίηση και ο... Κώστας Σημίτης. (Ας μην μας είχε βάλει στην ΟΝΕ και θα βλέπαμε πού θα ήταν τώρα η δραχμή! Ισλανδία θα είχαμε γίνει).
Ο κάθε τηλεοπτικός μαϊντανός είχε μια πολλαπλώς επεξεργασμένη θεωρία για τα αίτια και τους λόγους της κρίσης. Όλοι είχαν άποψη και συνταγές σωτηρίας. Εκτός από τους ειδικούς. Αναγνώριζες τους πραγματικούς οικονομολόγους από την επιφυλακτικότητα και το σκεπτικισμό τους απέναντι στις εύκολες αναλύσεις και λύσεις.
Αλλά επειδή δεν ήταν εντυπωσιακοί, γρήγορα έπαψαν να τους βγάζουν στα παράθυρα.
