(από τον ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ, Lifo, 06.11.2008)
- Γράφω πριν τις αμερικανικές εκλογές - κι εσείς θα με διαβάσετε μετά. Σπάνια το «πριν» και το «μετά» είχαν τόσο μεγάλη απόσταση. Σπάνια μία ημερομηνία, μία εκλογή, ένα γεγονός είχε τόσο μεγάλη σημασία.
- Μιλάμε για την πορεία μίας χώρας που άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αρνητικά, κατευθύνει τις τύχες του κόσμου. Άρα μιλάμε και για τη δική μας πορεία. Η επιλογή της 4ης Νοεμβρίου είναι μία, αλλά καίρια: ενηλικίωση η ανωριμότητα;
- Η ιδέα πως ένα κράτος (οποιοδήποτε - πόσο μάλλον οι ΗΠΑ) θα μπορούσε να εκλέξει την Σάρα Παίηλιν σε κάποιο αξίωμα (πόσο μάλλον στην αντιπροεδρία) μου προκαλεί κατάθλιψη.
-
Η πιθανότητα πως ένας ασήμαντος πολιτικάντης όπως ο ΜακΚαίην θα μπορούσε να διαδεχθεί τον πιο ασήμαντο (αλλά επικίνδυνο) Πρόεδρο των ΗΠΑ -και ενδεχομένως να τον ξεπεράσει σε χάλι- μου προξενεί ναυτία.
- Και βέβαια ο Ομπάμα δεν είναι πανάκεια. Ούτε θαύματα θα κάνει, ούτε θα αλλάξει τον κόσμο σε τρεις κινήσεις. Αλλά και μόνο η εκλογή ενός έγχρωμου, νέου και ορθολογιστή Προέδρου των ΗΠΑ , θα είναι ένα θαύμα.
- Και σε όλους αυτούς της Αριστεράς που αγωνίζονται να μας πείσουν για το «τι Παπάγος - τι Πλαστήρας» - όλοι οι Αμερικανοί ίδιοι είναι και το ίδιο κατεστημένο υπηρετούν - τους εύχομαι μία Σάρα Παίηλιν στη ζωή τους...
- Ανήκω σε μία γενιά που δεν πρόλαβε από μικρή να μισήσει τις ΗΠΑ. Η Αμερική των παιδικών μου χρόνων ήταν η χώρα του Ρούσβελτ, η χώρα που νίκησε τους Ναζί. Αργότερα πήγα σε αμερικανικό σχολείο και γνώρισα την καλή Αμερική - αυτή που υπάρχει και σήμερα, περιφραγμένη στα τεράστια campus των μεγάλων πανεπιστημίων, που παράγει την περισσότερη γνώση στον κόσμο.
- Αυτή η Αμερική, η φωτισμένη, η φιλελεύθερη, η αφανάτιστη, η ανοιχτή - πρέπει να νικήσει. Αλλιώς όλα αυτά που διδάχθηκα και αγάπησα ως έφηβος, όλα αυτά που τόσο συχνά διαψεύστηκαν τα τελευταία χρόνια, θα διαψευστούν οριστικά. Και θα είμαστε όλοι χαμένοι.
- Εσείς, τώρα που με διαβάζετε, ξέρετε. Εγώ, τώρα που γράφω, ελπίζω.
.
