Βρέθηκα χθες σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο της γειτονιάς μου. Ήταν γεμάτο παιδιά και μαμάδες που αγόραζαν τετράδια, βιβλία, στυλό, μολύβια, μαρκαδόρους, μπρελόκ, αυτοκόλλητα και ένα σωρό άλλα χρήσιμα και άχρηστα υλικά της σχολικής ζωής. Συνήθως το μαγαζί αυτό είναι τα πρωινά έρημο από πελάτες και ο καταστηματάρχης περνάει την ώρα του διαβάζοντας τα λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλία που πουλάει. άμα βρει δε κανένα πελάτη με ελεύθερο χρόνο, συζητάει μαζί του τι διάβασε και τι του άρεσε. Τέτοιες μέρες όμως, με την έναρξη του σχολικού έτους, έχει το μαγαζί πάντα φούριες, βοηθάνε η γυναίκα και τα παιδιά του.
Πριν από αρκετά χρόνια, τέτοιες μέρες, θα πήγαινε η κόρη μου στην α’ Δημοτικού. Ετοιμαζόταν ήδη 1-2 εβδομάδες πριν, ξεσκόνιζε και γυάλιζε τη νέα, χρωματιστή σάκα της και την ασορτί κασετίνα, έβαζε και έβγαζε μαρκαδόρους, τετράδια και μπλοκ στις διάφορες θήκες και καμάρωνε για το αποτέλεσμα. Όταν ήρθε η μέρα έναρξης, άρχισαν από νωρίς προετοιμασίες, συσκευασίες, μαντηλάκι στην τσέπη, λεφτά για κουλούρι, ευχές και αποχαιρετισμοί, λες και θα έφευγε μετανάστης στην Αυστραλία. Το σχολείο ήταν 200 μέτρα από το σπίτι.
Το μεσημέρι επέστρεψε η κόρη μου κατάκοπη από τις νέες εντυπώσεις στη σχολική τάξη και τα τρεχάματα στα διαλείμματα και, αφού άφησε στην καρέκλα τη βαριά σάκα της, μας ανακοίνωσε με αποφασιστικό ύφος: «Είπε η δασκάλα μας ότι θα πάμε και αύριο στο σχολείο, δεν τα τελειώσαμε όλα σήμερα». Ούτε που φανταζόταν εκείνη τη στιγμή ότι αυτό το «αύριο» σήμαινε 6 χρόνια Δημοτικό, 6 χρόνια Γυμνάσιο και Λύκειο και κάπου 5 χρόνια Πανεπιστήμιο.
Εύχομαι υγεία και καλή πρόοδο σ’ όλα τα παιδιά του κόσμου!
