Ξαναγεννημένοι… σοσιαλιστές

(του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, Καθημερινή, 11/10/2007)

Ενα από τα πιο εντυπωσιακά πολιτιστικά φαινόμενα της σύγχρονης Αμερικής είναι η ραγδαία αύξηση των «ξαναγεννημένων χριστιανών». Προτεστάντες ώριμης ηλικίας, συχνά ύστερα από ένα τραυματικό γεγονός, πιστεύουν ότι βιώνουν προσωπική επαφή με το θείο και σώζονται στο χείλος του γκρεμού, εγκαταλείποντας την οδό της απωλείας. Ενα φαινόμενο τόσο μαζικό -άνω του 40% των Αμερικανών- είναι φυσικό να καλύπτει πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, από τον τρομοκράτη της Οκλαχόμα Τέρι Νίκολς, μέχρι τον πρόεδρο Μπους.

Στην Ευρώπη καρποφορεί εσχάτως ένα εντελώς διαφορετικό είδος, εκείνο των ξαναγεννημένων... σοσιαλιστών! Τυπικό παράδειγμα, το γερμανικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα SPD. Μετά την εκλογική ήττα του και την ακατάσχετη αιμορραγία προς την «Αριστερά» των Λαφοντέν-Γκίζι, ο νέος πρόεδρος του SPD, Κουρτ Μπεκ, κήρυξε την επιστροφή στη «μαρξιστική ανάλυση της κοινωνίας», τον πόλεμο στα «νεοπλάσματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού» και τον προσανατολισμό στον «δημοκρατικό σοσιαλισμό», ενταφιάζοντας τον περίφημο «Τρίτο Δρόμο».

Η διαμάχη εκσυγχρονιστών- οπαδών της κληρονομιάς Σρέντερ και αναγεννημένων σοσιαλιστών απειλεί να φέρει τη ρήξη στο συνέδριο του Αμβούργου, στα τέλη Οκτωβρίου. Ο φύσει ήπιος και ευγενής Μπεκ έγινε πυρ και μανία στην τελευταία συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι και ξεκαθάρισε ότι δεν θα ανεχτεί άλλο την υπονόμευσή του, παρότι όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι υστερεί απελπιστικά έναντι της Αγκελα Μέρκελ ως καταλληλότερος καγκελάριος.

Οι ομοιότητες με τα όσα διαδραματίζονται στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι συμπτωματικές. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος επαγγέλθηκε την ανασφάλιστη εργασία της νεολαίας πριν από τον Βιλπέν και τα μη κρατικά πανεπιστήμια πριν από την κ. Γιαννάκου, ο ηγέτης που δέχθηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ τους κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο, κηρύσσει τώρα την επιστροφή στις σοσιαλιστικές ρίζες. Η μεταμέλειά του φαίνεται να ακούγεται πειστική στον στενό περίγυρο του ΠΑΣΟΚ, αν κρίνει κανείς από τη μεταστροφή του κ. Πάγκαλου, ο οποίος είχε δηλώσει ότι επί Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών μιλούσαν «αγγλικά με αμερικανική προφορά». Αν αποδειχθεί εξίσου πειστική στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα, είναι μια άλλη ιστορία.

Η αλήθεια είναι ότι και ο σύντροφος Μπεκ, παρά το μαρξιστικό λίφτινγκ που επιχειρεί, δεν διανοήθηκε, μέχρι στιγμής, να θέσει υπό αμφισβήτηση ούτε καν τη συμμετοχή του SPD στην κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού με τη Χριστιανοδημοκρατία της κ. Μέρκελ. Αλλωστε η «αυτοκριτική» των πολιτικών συχνά δεν διαφέρει από τη μετάνοια μιας ορισμένης κατηγορίας ξαναγεννημένων χριστιανών: απλώς μηδενίζει νοητά το κοντέρ των παλιών αμαρτιών, ανοίγοντας τον δρόμο για να διαπραχθούν καινούργιες.