Ένας χαμένος κρίκος στην ιστορία του σύμπαντος

Μια μελέτη από ένα πολύ μακρινό κβάζαρ δίνει επιτέλους τη δυνατότητα στους αστρονόμους να ψάξουν προσεκτικά στους λεγόμενους «Σκοτεινούς Αιώνες» του Σύμπαντος, μια εποχή λίγο μετά το Big Bang, όταν όμως το φως ήταν λιγοστό.

Το γεγονός ότι εκείνο το φως δεν παραγόταν σε μεγάλες ποσότητες σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υπολείμματα της τότε ακτινοβολίας στα τηλεσκόπιά μας για να την αναλύσουμε. Ως εκ τούτου, για δεκαετίες, οι αστρονόμοι έμεναν στο σκοτάδι σχετικά με το τι γινόταν μεταξύ 13,75 δισεκατομμύρια χρόνια πριν και τη στιγμή που εμφανίστηκαν τα πρώτα αστέρια στον Κόσμο. Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, αυτό συνέβη περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, δεν υπήρχε κυριολεκτικά καμιά πηγή φωτός στο Σύμπαν, καθώς οτιδήποτε ήταν ακόμα μια ενιαία μάζα θερμού αερίου. 

Όμως οι επιστήμονες μπορούν να ψάξουν πίσω στον χρόνο, αναλύοντας το φως που εκπέμπεται από τα κβάζαρ, τους εξαιρετικά φωτεινούς πυρήνες των πολύ απόμακρων, ενεργών γαλαξιών. Οι δομές αυτές περιέχουν στα κέντρα τους πάντα τεράστιες μαύρες τρύπες.

Οι αστρονόμοι στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ χρησιμοποίησαν τα δεδομένα που έχουν καταγραφεί στο φως από ένα κβάζαρ, για να αποκτήσουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους Σκοτεινούς Αιώνες. Επίσης, μπόρεσαν να αναλύσουν το φως που εκπέμπεται από τη βίαιη έκρηξη – σουπερνόβα – που συνόδευσε το θάνατο ενός πολύ παλαιού άστρου μεγάλης μάζας.

Το αντικείμενο εκείνο είχε σχεδόν 25 φορές μεγαλύτερη μάζα από όσο ο ήλιος, λέει ο Max Pettini του ίδιου Πανεπιστημίου. Οι διαδρομές του αερίου που άφησε πίσω της η έκρηξη του σουπερνόβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ψάξουμε βαθιά μέσα στην ιστορία του Κόσμου. "Το φως που εκπέμπεται από ένα κβάζαρ μας δίνει ένα πλαίσιο βάσει του οποίου κάθε νέφος αερίου, που βρίσκεται στην πορεία του φωτός μπορεί να μετρηθεί," λέει ο Max Pettini.

"Ανακαλύψαμε λοιπόν μικροσκοπικά ποσά των στοιχείων που περιέχονται στο νέφος (που προέρχεται από την υπερκαινοφανή έκρηξη),  σε αναλογίες που είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που συναντάμε σήμερα στα αστέρια," εξηγεί ο Pettini.

"Το σημαντικότερο είναι ότι ο λόγος της μάζας του άνθρακα προς το σίδηρο είναι 35 φορές μεγαλύτερος από ό,τι μετριέται σήμερα στον ήλιο μας. Η σύνθεση αυτή μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι το αέριο που απελευθερώθηκε από ένα αστέρι με 25-πλάσια μάζα από τον Ήλιο, αρχικά αποτελείται μόνο από υδρογόνο και ήλιο", προσθέτει.

"Στην πραγματικότητα, αυτό το φως είναι ένα ‘απολίθωμα’, που μας δίνει ένα χαμένο κρίκο που μας έλειπε από τις απαρχές του Σύμπαντος", προσθέτει ο ερευνητής. Σε συνεργασία με αστρονόμους από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), ο Max Pettini κατάφερε να χρησιμοποιήσει το φως που εκπέμπεται από το μακρινό κβάζαρ για να βρει τις ιδιότητες του αερίου που απέμεινε από την έκρηξη του σουπερνόβα.

Τα νέφη αερίου που βρίσκονται μεταξύ της Γης και εκείνου του αρχαίου κβάζαρ, που βασικά φωτίζονταν (έστω και ελάχιστα), έδωσαν στην ερευνητική ομάδα ένα εξαιρετικό μέσο για τη διεξαγωγή της έρευνας.

Πηγή: physics4u.gr, Daily Galaxy

Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (IX)

Σκοτώστε τα νήπια... των άλλων!

«Μακάριος όστις πιάση και ρίψη τα νήπιά σου επί την πέτραν»! Ψαλμ. 136.9, 137.9

Ωχ, δεν αγαπάει ο θεούλης τους ανθρώπους; Δεν αγαπάει τα νήπια, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν έχουν ευθύνη για κάποια «εγκλήματα» των ενηλίκων; Άμα πιάσουμε λοιπόν ένα ή μερικά νήπια και τα σκοτώσουμε πάνω στην πέτρα, πάμε κατευθείαν στον Παράδεισο των χριστιανών ή μόνο των Ιουδαίων; Μήπως είναι καλός αυτός που θα σκοτώσει μόνο τα νήπια του εχθρού; Άρα το «ου φονεύσεις» πάει περίπατο, αφού αφορά μόνο τους φίλους, συγγενείς και ομοεθνείς;

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο στίχος αυτός έχει αριθμό 136.9 στην ελληνορθόδοξη εκδοχή της Π.Δ., ενώ στους Καθολικούς είναι 137.9 (αιρετικοί, όπως πάντα!)

Οι χριστιανοί απολογητές ισχυρίζονται λοιπόν ότι είναι δικαιολογημένη η οργή των Ιουδαίων, γιατί καταπιέζονταν από τους Βαβυλώνιους και γι' αυτών τα νήπια γίνεται προτροπή να συντριβούν σε κάποιον βράχο. Απ' την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι οι μορφωμένοι Ιουδαίοι πέρναγαν μια χαρά στη Βαβυλώνα, μερικοί εξ αυτών μάλιστα είχαν καταλάβει υψηλά αξιώματα, όπως ο ίδιος ο «προφήτης» Δανιήλ.

Αλλά, πέρα απ' αυτά, η αγάπη του θεού που «γίνεται κόσμος-κόσμημα, κάλλος και σοφία κλήσης μανικού εραστή προς το ερώμενο λογικό πλάσμα του, τον άνθρωπο», όπως γράφει μέσα σε καπνούς λιβανιού στην πασχαλινή Καθημερινή ο Χρήστος Γιανναράς, εξαρτάται από πολιτικές και στρατιωτικές συγκυρίες; Μήπως ο θεούλης που πιστεύουν οι ελληνορθόδοξοι, τα λέει όλα αυτά που γράφει ο κ. Χρήστος μόνο για τους Ιουδαίους, άρα τσάμπα τον πιστεύουν και τον δοξολογούν οι ελληνορθόδοξοι;

Οπότε, τι δουλειά έχουν οι Έλληνες χριστιανοί να ταυτίζονται με αυτές τις ιστορίες μίσους των Ιουδαίων, αυτός δε ο ψαλμός να διαβάζεται στις ορθόδοξες εκκλησίες κάθε Παρασκευή στον όρθρο;

ΥΓ: Η εβραϊκή επιγραφή αναφέρει το όνομα του Γιαχβέ - όλα εγώ θα σας τα μάθω τελικά!

(βλέπε επίσης >>>)

Η ανακάλυψη της χριστιανικής κόλασης στη Σιβηρία

Πώς διαδίδονται και υιοθετούνται οι θρησκευτικές μυθοπλασίες!

Πληροφορίες από το Spiegel-Online

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν υπήρχαν ήδη ιστοσελίδες συζητήσεων και ανταλλαγής πληροφοριών (fora), κυκλοφορούσε η πληροφορία ότι «Ρώσοι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει την κόλαση, βαθιά μέσα στη Γη». Μερικοί συνέχιζαν μάλιστα τη μυθοπλασία και έλεγαν ότι αυτός ήταν τελικά ο λόγος που κατέρρευσε το κομουνιστικό μπλοκ στην ανατολική Ευρώπη, γιατί διαπίστωσαν ότι υπάρχουν «θεός, παράδεισος, σατανάς και κόλαση» και διαψεύδονται οι ισχυρισμοί των αθέων κ.ο.κ.

Είχα προσπαθήσει τότε να πληροφορηθώ, από πού αντλούνται αυτές οι πληροφορίες και τι ακριβώς «ανακαλύφθηκε», πότε κι από ποιους… Δεν υπήρχε τίποτα σαφές, καθένας έβλεπε επιβεβαιωμένα αυτά που πάντα πίστευε και φοβόταν· η κόλαση είναι κάτω στη γη, ο παράδεισος είναι ψηλά στον ουρανό, ο σατανάς είναι κακός, ο θεός καλός και όλα είναι απλά και τακτοποιημένα. Πρέπει να έχουν διασωθεί στις παλιές σελίδες από διάφορες «αγορές» αυτές οι συζητήσεις, στις οποίες έβλεπε κάθε καλοπροαίρετος συνομιλητής, ότι επαναλαμβάνονταν γνωστές ιδεοληψίες από τα κατηχητικά και από εκκλησιαστικά φυλλάδια. Αυτά ακριβώς που πίστευαν, έπρεπε να είχαν ανακαλύψει οι Ρώσοι «επιστήμονες».

Τώρα βγαίνει στο φως όλη εκείνη η παλιά ιστορία, την οποία πολλοί ευκολόπιστοι είχαν υιοθετήσει και υποστήριζαν, σαν να είχαν συμμετάσχει οι ίδιοι στην «ανακάλυψη»! Φυσικά επρόκειτο για φάρσα, η οποία πήρε απρόσμενες διαστάσεις σε όλο τον κόσμο και διαδόθηκε, όπως η φωτιά σε ξερά χόρτα, άλλοτε λόγω θρησκοληψίας, άλλοτε για πλάκα που προωθούσαν μερικοί και άλλοτε για κερδοσκοπικούς λόγους από επαγγελματίες πιστούς και μηχανισμούς συλλογής εισφορών. Να δούμε την ιστορία όμως από την αρχή!

Το έργο της γεώτρησης

Στις 24 Μαΐου 1970 ξεκίνησε η τότε Σοβιετική Ένωση (Σ.Ε.) την υλοποίηση ενός σχεδίου για τη δημιουργία της βαθύτερης τρύπας στο φλοιό της Γης. Επιστημονικός στόχος ήταν η μελέτη της μεταβολής θερμοκρασίας (προς το κέντρο αυξάνει), ο εντοπισμός τυχόν στρωμάτων από αξιοποιήσιμα πετρώματα και η μελέτη της κίνησης των γεωλογικών πλακών. Παράπλευρος στόχος –αν διατυπώθηκε ποτέ– ήταν η παγκόσμια προβολή μιας επιτυχίας του «σοσιαλισμού», όπως τον είχαν τσιμεντάρει στη Σ.Ε., σε βάρος του αμερικάνικου καπιταλισμού που θα κατέρρεε, «όπου νάναι!».

Οι Σοβιετικοί είχαν χάσει τον ανταγωνισμό με τους Αμερικάνους για την «κατάκτηση» της Σελήνης και αναζητούσαν ένα πεδίο προβολής της δικής τους τεχνολογίας. Ήταν η εποχή που διαφαινόταν με σαφήνεια πια ότι οι κομμουνιστικές χώρες δυσκολεύονταν να ακολουθήσουν τις δυτικές στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και στο κατά κεφαλή εισόδημα των πολιτών.

Για την «τρύπα προς το κέντρο της Γης» επελέγη η περιοχή της χερσονήσου Κόλα, μια απόφυση της μεγαλύτερης Φινο-Σκανδιναυικής χερσονήσου στα βορειοδυτικά σύνορα της Σ.Ε. Ο λόγος επιλογής αυτής της περιοχής προέκυπτε λόγω της αραιής κατοίκησης και κάποιας γεωλογικής ιδιομορφίας της, ίσως όμως και λόγω της εγγύτητας με τη Νορβηγία, η οποία είχε τεχνολογικές γνώσεις στις πετρελαϊκές γεωτρήσεις· πιθανόν όμως να συνέτρεχαν και άλλοι λόγοι που δεν έγιναν γνωστοί και δεν παίζουν πλέον ρόλο.

Εκεί, δέκα χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών, παίχτηκε ένα παιχνίδι εντυπωσιασμού και παραπλάνησης, το οποίο προώθησαν ένας Νορβηγός εργοδηγός, ένας αθεϊστής δάσκαλος και διάφοροι Αμερικάνοι ευαγγελικοί τηλεπάστορες: Περίπου στα 14 χιλιόμετρα βάθος και με μια θερμοκρασία δήθεν στους 1.100 °C, το τρυπάνι διαπέρασε την οροφή της ιουδαιο-χριστιανικής κόλασης και τα μικρόφωνα των ερευνητών συνέλαβαν σπαραχτικές φωνές βασανιζόμενων ανθρώπων!

«Ποια άλλη επιβεβαίωση θέλουμε, αγαπητά τέκνα εν Χριστώ, για την αλήθεια του χριστιανισμού…» κραύγαζαν περί το 1990 οι τηλεπάστορες στην Αμερική, «από το γεγονός ότι λαμπροί ερευνητές ανακάλυψαν την κόλαση των αμετανόητων αμαρτωλών στη Σιβηρία και ταυτόχρονα κατέρρευσε η Σ.Ε.;» – και να οι εισφορές στα ταμεία των τηλε-απατεώνων, για να προλάβει ο κάθε υποκριτής και μικρο-απατεώνας να εξαγοράσει την «αιώνια ζωή» που του υπόσχεται η ιουδαιοχριστιανική θρησκεία…

Εννοείται, η χερσόνησος Κόλα δεν έχει καμιά σχέση με τη Σιβηρία, αλλά ταιριάζει μια χαρά με την ιδεοληψία των χριστιανών που είναι και ακροδεξιοί: εκεί που έστελνε ο Στάλιν εξορία τους πολιτικούς αντιπάλους του, εκεί (από κάτω) είναι και η κόλαση.

Τεχνικά προβλήματα

Η γεωτρητική μηχανή είχε ένα βάρος περί τους 200 τόνους και το σύστημα διάτρησης «Uralmasch-15000» με τη διατρητική κεφαλή των 21 εκατοστών προχωρούσε μέτρο προς μέτρο μέσα από τα πετρώματα της Κόλα.

Πρώτος στόχος των Σοβιετικών ήταν να περάσουν τους Αμερικάνους που είχαν φτάσει τη γεώτρηση «Bertha Rogers» στην Oklahoma στα 9.583 μέτρα. Στις 6 Ιουνίου 1979, εννέα χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών, είχαν φτάσει το στόχο και το συνεργείο είχε περάσει το αμερικάνικο όριο κατά ένα μέτρο. Όμως ξαφνικά οι φιλοδοξίες μεγάλωσαν· τώρα στόχος έγιναν τα 15.000 μέτρα!

Στην πορεία προς το κέντρο της Γης έκαναν οι ερευνητές απρόσμενες ανακαλύψεις: έτσι κατάφεραν, με αξιοποίηση ήχων που προκαλούσε η τριβή των πετρωμάτων, να προβλέψουν σεισμούς. Στα 3km βάθος ανακάλυψαν ένα στρώμα πετρώματος που είναι ακριβώς ίδιο με το επιφανειακό πέτρωμα της Σελήνης. Έξι χιλιόμετρα βαθύτερα, στα 9 km, συνάντησαν ποσότητες χρυσού.

Όμως, όσο βαθύτερα προχωρούσε η γεώτρηση, τόσο ανέβαινε απρόβλεπτα η θερμοκρασία. Στα 12,62 km το έτος 1989 η θερμοκρασία δεν ήταν 100 °C, όπως υπολόγιζαν οι ερευνητές, αλλά 180 °C! Αυτό δυσκόλευε, φυσικά, τη συνέχιση των εργασιών, αφού η ψύξη των κοπτικών εργαλείων ήταν δύσκολη ή αδύνατη.

Μυθοπλασίες για ευήθεις

Εκείνη περίπου την εποχή άρχισαν να κυκλοφορούν ιστορίες για αναπάντεχες εμπειρίες των ερευνητών: στα 14 km άρχισε να γυρνάει το τρυπάνι στον αέρα, επειδή είχε τρυπήσει την οροφή κάποιου θαλάμου με κενό και θερμοκρασία 1.100 °C! Εννοείται, στη θερμοκρασία των 1.100 °C ο χάλυβας (σίδηρος πλέον) πλησιάζει στη ρευστή κατάσταση και το τρυπάνι σίγουρα δεν έχει οποιαδήποτε σκληρότητα για να αντιμετωπίσει πετρώματα ή να στηρίξει κοπτικά υλικά που αντέχουν. Όταν δε, λέει ο μύθος, άφησαν οι τεχνικοί μικρόφωνα στην ατμόσφαιρα των 1.100 °C (από τι υλικά άραγε;), άκουσαν επάνω οιμωγές ανθρώπων… Προφανέστατο και αυταπόδεικτο, το τρυπάνι είχε φτάσει στην κόλαση των ιουδαιοχριστιανών!

Σύμφωνα με την ιστορία, όπως την ανακατασκεύασε ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Rich Buhler, ένας Φινλανδός προσηλυτιστής πήρε τις πληροφορίες περί κόλασης από κάποιο Newsletter με τίτλο «Vaeltajat». Ο συντάκτης του «Vaeltajat» ισχυρίστηκε ότι οι πληροφορίες προέρχονταν από ένα άλλο Newsletter, του οποίου το όνομα δεν θυμόταν πια! Ένας αναγνώστης του «Vaeltajat» έγραψε τα νέα ως επιστολή στην φινλανδική εφημερίδα «Etela Soumen», η οποία και τη δημοσίευσε. Από εκεί άρχισε η χιονοστιβάδα του μύθου να παίρνει διαστάσεις είδησης: Η εκκλησιαστική εφημερίδα «Ammenusastia» μετέφερε την επιστολή του αναγνώστη ως είδηση πρακτορείου κι έτσι έφτασε το παραμύθι στο μεγαλύτερο θρησκευτικό τηλεοπτικό δίκτυο των ΗΠΑ «Trinity Broadcasting Network» (TBN).

Εκεί κάπου εμφανίζεται στην ιστορία ο Νορβηγός δάσκαλος Åge Rendalen, ο οποίος επισκέφτηκε το 1989 τον φίλο του Rick Kuykendail στην Καλιφόρνια. Οι δύο φίλοι είχαν σπουδάσει μαζί θεολογία, ενώ όμως ο Rendalen εγκατέλειψε τη θρησκεία και έγινε άθεος, ο Kuykendail έγινε κληρικός. Στις συζητήσεις των παλαιών φίλων για τα θρησκευτικά θέματα, διηγήθηκε ο άθεος στον κληρικό για μια εκπομπή περί ανακάλυψης της κολάσεως στο ΤΒΝ. Οι δύο φίλοι διασκέδασαν με τα περιστατικά και αποφάσισαν να ελέγξουν, πόσο πιστευτό θα γινόταν κάτι τέτοιο σε μια διαφωτισμένη (νόμιζαν!) κοινωνία, όπως αυτή των ΗΠΑ.

Έτσι άρχισε ο Rendalen το 1990 να γράφει επιστολές στο ΤΒΝ και σε ευαγγελικούς τηλεπάστορες, δηλώνοντας ότι είναι «Ειδικός σύμβουλος του Νορβηγικού υπουργείου Δικαιοσύνης». Στις περιγραφές του περί κόλασης, δεν έμεινε στα μέχρι τώρα μυθεύματα, αλλά πρόσθεσε και δικά του, όπως ότι κάποια στιγμή πετάχτηκε από το φρεάτιο ένα φωσφορίζον αέριο και στην κορυφή του βρέθηκε ένα άτομο με φτερούγες νυχτερίδας, το οποίο γελούσε σαρκαστικά και φώναζε με μπάσα φωνή ένα σύνθημα, γράφοντάς το ταυτόχρονα στον ουρανό: «Σας έχω κατακτήσει!»

Επιπλέον, έστειλε ο Randalen ένα ηχητικό απόσπασμα από την ταινία θρίλερ «Baron Blood» που είχε γυριστεί το έτος 1972 και ακούγονται ανθρώπινες κραυγές, όπως αυτές που θα έπρεπε κατά την άποψη των θεόπληκτων να ακούγονται στην κόλασή τους...

Πλήρης απόδειξη πλέον! Ο ίδιος ο σατανάς μας κατέλαβε, γιατί του ανοίξαμε έξοδο διαφυγής από την κόλαση που είναι στα 12-14 χιλιάδες μέτρα κάτω από τη Γη. Αλλά ο Randalen επισύναψε και αποδείξεις: ένα άρθρο της νορβηγικής εφημερίδας «Asker Baerums Budstikke» με φωτογραφία ενός πονηρού, μάλλον σατανικού τύπου, ο οποίος ακουμπάει συνωμοτικά το δάχτυλο στα χείλη του, κάτι σαν: «Μην μιλάτε παραπέρα!».

Στην πραγματικότητα το άρθρο ήταν τελείως άσχετο και αναφερόταν σε έναν επιθεωρητή πολεοδομίας, ο οποίος διαφωνούσε με τον εργοδότη του. Ο Randalen έβαλε, λέει, αυτή τη φωτογραφία, γιατί του φάνηκε ο επιθεωρητής πολύ «διαβολικός»! Για να μην σκεφτεί δε κανένας να ρωτήσει έναν γνώστη της νορβηγικής γλώσσας για το περιεχόμενο του άρθρου, επισύναψε ο Randalen μια δική του «μετάφραση», δήθεν ένας τεχνικός των εργασιών γεώτρησης, ο εργοδηγός Bjarne Nummedal επιβεβαίωνε σε συνέντευξή του τα γεγονότα, αλλά και απειλές που δέχτηκε για να μη μιλήσει πουθενά, αλλιώς κινδυνεύει η ζωή του και αυτή της οικογένειάς του. Ο υποτιθέμενος Nummedal εκλιπαρεί για σιωπή, αν και το διαβολικό του βλέμμα μάλλον για πλακατζή, συνεργάτη του σατανά τον αποκαλύπτει!

Μερικές μέρες μετά την αποστολή των μυθευμάτων σε τηλεπάστορες και σε θρησκόληπτα κανάλια, τηλεφώνησε κάποιος δημοσιογράφος και ήθελε εξηγήσεις: ο ίδιος ήταν νορβηγικής καταγωγής, ήξερε τη γλώσσα, και δεν έβλεπε στο απόκομμα της εφημερίδας αυτά που έγραφε η μετάφραση. Οι δύο φαρσέρ, ο άθεος και ο πάστορας, απάντησαν, κατά μία εκδοχή ότι πρόκειται για φάρσα (λένε οι ίδιοι), κατά μία άλλη ότι έστειλαν λάθος απόκομμα (λέει ο δημοσιογράφος).

Αυτά όλα δεν είχαν όμως καμιά σημασία πλέον, η «είδηση» για την ανακάλυψη της κόλασης στη «Σιβηρία» έκανε το γύρο της Αμερικής και βγήκε και προς την Ευρώπη… Η χριστιανική φυλλάδα «Christianity Today» και η πιο σοβαρή ημερήσια «Birmingham News» επανέλαβαν την ιστορία, πασπαλισμένη πλέον με δική τους ζάχαρη…

Ο Randalen έστειλε παντού δελτίο τύπου και δήλωνε ότι πρόκειται για φάρσα, αλλά κανείς δεν το λάμβανε υπόψη του: εδώ είχε βγει από τη γεώτρηση αυτοπροσώπως ο ιουδαιοχριστιανός σατανάς, υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, κι αυτός μας λέει ότι δεν είναι αλήθεια; H σατιρική εβδομαδιαία εφημερίδα «Weekly World News» έγραψε στον τίτλο του πρωτοσέλιδου άρθρου της: «Τρυπήσαμε την πύλη της κόλασης» και συνέχισε με διάφορες περιγραφές, χωρίς καμία αναφορά στη φάρσα…

Μέχρι των ημερών μας επαναλαμβάνεται η ιστορία με τη «γεώτρηση μέχρι την κόλαση» και ο Randalen, παρά τις χιλιάδες επιστολές που έχει στείλει και τις εκατοντάδες διαλέξεις, στις οποίες έχει εμφανιστεί, δεν μπόρεσε να ανακόψει την κυκλοφορία του μύθου. Κάπως έτσι διαδόθηκε και ο χριστιανισμός εξ αρχής με μυθεύματα περί θαυμάτων και αναστάσεως…

Το έτος 2009 έλαβε ο Randalen από παλιό μαθητή του ένα βίντεο από εκπομπή στις ΗΠΑ, στο οποίο ο επιχειρηματίας και τηλεπάστορας Creflo Dollar ισχυριζόταν ότι «ο Νορβηγός δάσκαλος Åge Rendalen βρήκε το 1984 την κόλαση στη Σιβηρία»· δηλαδή πέντε χρόνια πριν επινοήσει ο Randalen τη φάρσα…

Το έτος 1992 σταμάτησαν οι γεωτρητικές εργασίες, γιατί είχε γίνει κατά πολύ υπέρβαση του αρχικού προϋπολογισμού, αλλά και τα επιστημονικά αποτελέσματα δεν κρίθηκαν αξιόλογα. Όταν λίγα χρόνια μετά προσπάθησαν τεχνικά συνεργεία να γκρεμίσουν τον πύργο στην Κόλα, δεν τα κατάφεραν και τον εγκατέλειψαν στην τύχη του στο αφιλόξενο κλίμα της χερσονήσου.

Τώρα οργανώνουν εκεί ομάδες θρησκόληπτων εκδρομές (θρησκευτικός τουρισμός που λένε!) και προσεύχονται στα ερείπια του εργοταξίου για τις ψυχές των κολασμένων που «είναι από κάτω»… Πιθανόν να διαδίδουν και μυθεύματα για συναντήσεις με σατανάδες που κυκλοφορούν εκεί γύρω! Μερικοί θεωρούν δεδομένο ότι έχει ανακαλυφθεί η κόλαση που φαντάζονται -την ζουν έτσι κι αλλιώς καθημερινά επί Γης- και γράφουν σελίδες επί σελίδων με φανταστικές ιστορίες! 

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (10)

Αλέξανδρος Δ., 47 ετών, στρατιωτικός, έγγαμος.

Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα αλλά, λόγω επαγγέλματος, έζησα για πολλά χρόνια σε επαρχιακές πόλεις.

Το θέμα θρησκεία, με την έννοια ύπαρξης ή μη ύπαρξης του χριστιανικού θεού, με απασχόλησε από παιδί, λόγω της δογματικής βεβαιότητας περί ύπαρξης του που είχαν τα περισσότερα άτομα από το κοινωνικό μου περιβάλλον (συγγενείς, φίλοι, εκκλησία, σχολείο, ΜΜΕ και στη στρατιωτική σχολή που αργότερα φοίτησα κλπ).

Προσωπικά δεν μπορούσα να δεχθώ τη θεϊκή υπόσταση Χριστού γιατί το έβρισκα μη λογικό καθώς που δεν υπήρχαν αξιόπιστες αποδείξεις και ουδέποτε πίστεψα ότι αυτά που διδασκόμουν στο μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο (περί θεόσταλτου Χριστού που ήλθε να σώσει τον κόσμο κ.λπ.), γιατί θεωρούσα ότι αν αυτά ήταν αλήθεια θα έπρεπε να τα διδασκόμουν και στο μάθημα της ιστορίας, καθώς υποτίθεται ότι η παρουσία του Χριστού στη γη άλλαξε το ρου της ανθρώπινης ιστορίας.

Ομολογώ ότι θεωρητικά και σε έναν ιδεατό και παραμυθένιο κόσμο, θα ήθελα και θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει ένας παντοδύναμος, δίκαιος και ηθικός θεός, ο οποίος να μπορούσε να παρακολουθεί τις ζωές όλων των ανθρώπων, να ανταμείβει και βοηθά τους δίκαιους και ηθικούς, ενώ θα μπορεί τιμωρεί τους κακούς και άδικους. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος όμως, ότι κάτι τέτοιο είναι εξ ορισμού είναι αδύνατο να συμβεί.

Σύμφωνα με το Γερμανό φιλόσοφο Arthur Schopenhauer «η θρησκευτική πίστη, αν πρόκειται να ανθήσει σε κάποιον άνθρωπο, πρέπει να φυτευτεί και να ριζώσει στην παιδική ηλικία». Κρίνοντας από τον εαυτό μου πιθανολογώ ότι έχει δίκιο, καθώς ένας λόγος που δεν πιστεύω στην ύπαρξη θεού ίσως και να οφείλεται στο ότι ουδείς από το περιβάλλον μου προσπάθησε (ευτυχώς για μένα) συστηματικά να με κάνει να πιστέψω στο Χριστιανισμό όταν ήμουν πολύ μικρός.

Το περιβάλλον που μεγάλωσα από παιδί δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενο. Ο πατέρας μου δεν πιστεύει αλλά και δεν δηλώνει άθεος, ενώ με τη μητέρα μου που πιστεύει στο Χριστό, θα χαρακτήριζα την πίστη της χαλαρή. Προσωπικά θυμάμαι ότι, όποτε πήγαινα σε εκκλησία (με τη μητέρα μου ή με το σχολείο), ένιωθα δυσφορία και πλήξη, καθώς δεν εύρισκα μέσα στους ναούς κάτι ευχάριστο ή χρήσιμο για μένα.

Ανέκαθεν το να βλέπω και να ακούω τους συνήθως ευτραφείς παπάδες με τα πανάκριβα ράσα και μακριά γένια να ψέλνουν συνεχώς τους ίδιους μονότονους, δυσνόητους και καταθλιπτικούς ψαλμούς με τις συνεχείς και κουραστικές ευχαριστίες προς το (εκκωφαντικά ανύπαρκτο για μένα) θεό, σε ένα χώρο που κατακλύζεται από εικόνες ξερακιανών υποτιθέμενων αγίων και την όλη διαδικασία να παρακολουθούν άβουλοι πιστοί, μου προκαλούσε θυμηδία και αποστροφή.

Σκεφτόμουν ότι ακόμη και αν υπήρχε θεός, δεν θα μπορούσε να έχει σχέση ούτε με τους κατ’ επίφαση και αυθαιρέτως αυτοδιορισμένους εκπροσώπους του επί της γης (κληρικούς), αλλά ούτε με τέτοιες ανόητες και ανούσιες λειτουργίες.

Κάποια στιγμή, στο πλαίσιο της προσπάθειας μου κατανοήσω ή να βιώσω κάτι από τη χριστιανική πίστη, μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω την κατήχηση κάποιας χριστιανικής ομάδος, αλλά γρήγορα εγκατέλειψα την προσπάθεια, καθώς διαπίστωσα ότι υπήρχε κλίμα συλλογικής, δογματικής και απόλυτης λατρείας των παρευρισκόμενων προς το πρόσωπο του Χριστού που άγγιζε τα όρια της ψύχωσης.

Όσο ήμουν μικρός, δεν είχα τη δυνατότητα να διαβάσω εξωσχολικά βιβλία σχετικά με τον χριστιανισμό και τις λοιπές θρησκείες, ώστε να μου αποκαλυφθούν τα αναρίθμητα ψεύδη όλων των θρησκειών (τότε δεν υπήρχε και το διαδίκτυο, το οποίο σήμερα βοηθά αφάνταστα στο συγκεκριμένο θέμα). Οπότε αρχικά δεν απέρριψα τη θρησκεία λόγω κάποιας ιδιαίτερης γνώσης, αλλά λόγω κοινής λογικής και λόγω ενστίκτου· επειδή ενστικτωδώς δεν πίστευα στην μεταθανάτιο ζωή, δεν μπορούσα να αποδεχθώ και τη σχετική θεωρία του Χριστιανισμού, καθώς το έχει ως βασικό συστατικό στο δόγμα του, οπότε μοιραία απέρριπτα την θεωρία του Χριστιανισμού στο σύνολο της.

Σχετικά νωρίς αντιλήφθηκα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς που δηλώνουν χριστιανοί, χρησιμοποιούν τον τίτλο του Χριστιανού ως ταμπέλα κυρίως επειδή βαπτίστηκαν χριστιανοί (ως βασικό στοιχείο της θρησκευτικής-κοινωνικής μας παράδοσης). Εκ της εμπειρίας μου μπορώ να πω ότι, οι περισσότεροι που δηλώνουν Χριστιανοί, πολύ λίγα γνωρίζουν για το περιεχόμενο του χριστιανισμού αλλά και τον τρόπο και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για επικράτηση του χριστιανισμού παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας. Πέρα απ’ αυτό, δεν έχουν εμβαθύνει και αναλύσει στο τι ακριβώς πιστεύουν και γιατί το πιστεύουν, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται και να βιώνει καθένας εξ αυτών τη θρησκευτική πίστη με το δικό του τρόπο.

Επίσης έχω την άποψη πως, με την ίδια ελαφρότητα και αφέλεια, αυτοί που τώρα δηλώνουν ότι είναι Χριστιανοί ορθόδοξοι και πιστεύουν στο Χριστό της Βίβλου, θα έλεγαν ότι είναι μουσουλμάνοι και πιστεύουν στον Αλλάχ του Κορανίου αν είχαν γεννηθεί σε μουσουλμανικό κράτος.

Πριν παρεξηγηθώ σπεύδω να τονίσω ότι προφανώς δεν πιστεύω ότι όσοι δηλώνουν Χριστιανοί είναι αφελείς, καθώς υπάρχουν και υπήρξαν εκατομμύρια χριστιανών με εξαιρετική καλλιέργεια και σπουδές, υψηλή νοημοσύνη, οι οποίοι πέτυχαν πολλά και σημαντικά πράγματα σε όλους τους τομείς της ζωή (προσωπικά, επαγγελματικό κ.λπ.). Αυτό βέβαια δεν το οφείλουν στη χριστιανική τους πίστη τους, καθώς υπάρχουν εξίσου επιτυχημένοι άνθρωποι που πιστεύουν σε άλλες θρησκείες ή που είναι αθεϊστές, αγνωστικιστές, πανθεϊστές κ.λπ.

Υπάρχει ακόμα κι ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που, ενώ η ταυτότητα τους γράφει ως θρήσκευμα χριστιανός ορθόδοξος, αυτοί δεν πιστεύουν (οι έχουν πολλές αμφιβολίες) στη θεότητα του Χριστού, και ζουν χωρίς να εφαρμόζουν τίποτε από αυτά που απαιτεί η χριστιανική θρησκεία· απλά πηγαίνουν στην εκκλησία μόνο εθιμοτυπικά (γάμους, βαφτίσια κ.λπ.) και δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της επιρροής που έχει σήμερα η εκκλησία στη χώρα μας οφείλεται σε αυτούς, όσο αυτοί δεν κάνουν κάτι για να παύσουν να λογίζονται χριστιανοί.

Στην πορεία αναζητήσεις στοιχείων της ιστορίας του Χριστιανισμό, υπήρξαν 2 ιστορικά γεγονότα, τα οποία όταν περιήλθαν στη γνώση μου αυξήθηκε η αρνητική μου προδιάθεση προς το χριστιανισμό. Το πρώτο ήταν η κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων (το 393 μ.Χ.) από το Χριστιανό αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Μέγα Θεοδόσιο Α', διότι θεωρήθηκαν ως ειδωλολατρικές εκδηλώσεις! Το γεγονός αυτό με έκανε να θεωρήσω το Χριστιανισμό ως εχθρό της αρχαίας Ελλάδας και του αρχαίου κλασικού πολιτισμού, τον οποίο από μικρός θαύμαζα.

Το δεύτερο ιστορικό γεγονός ήταν η δίκη του Γαλιλαίου το 1633 μ.Χ. Ο Γαλιλαίος είναι για μένα σύμβολο του τολμηρού και ελεύθερα σκεπτόμενου επιστήμονα, ο οποίος περιέγραφε τη φύση σύμφωνα με τις επιστημονικές παρατηρήσεις και αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με τις θεολογικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις της καθολικής εκκλησίας. Ο μεγάλος αυτός επιστήμονας, προκείμενου να αποφύγει τη θανατική καταδίκη στην πυρά από την «Ιερά Εξέταση», αναγκάστηκε κατά την απολογία του να εμφανίσει ως λάθος τις αστρονομικές του μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες η γη περιστρεφόταν γύρω από τον ήλιο και όχι ο ήλιος γύρω από τη γη όπως ήθελε δογματικά η Εκκλησία.

Τελικά καταδικάστηκε ο Γαλιλαίος από την καθολική εκκλησία μόνο σε κατ' οίκον περιορισμό χωρίς χρονικό όριο, λόγω «βαρύτατων εγκλημάτων» και «υποψίας αίρεσης». Η αντιμετώπιση που είχε ο Γαλιλαίος από την σκοταδιστική νοοτροπία της καθολικής χριστιανικής Εκκλησίας, είναι μάλλον το πιο ευρέως γνωστό και κλασικό παράδειγμα, πόσο κακό κάνει στην εξέλιξη του ανθρώπου η τυφλή αποδοχή θρησκευτικών δογματισμών.

Χρειάστηκε να περάσουν 350 χρόνια, για να αποδεχθεί η Εκκλησία ότι η καταδίκη του Γαλιλαίου ήταν σφάλμα της. Είναι απίστευτο αλλά και τραγικό ταυτόχρονα ότι έπρεπε να φθάσουμε στο έτος 1982 για να αναγνωρίσει επιτέλους ο εκκλησιαστικός μηχανισμός εξουσίας ότι ισχύει το ηλιοκεντρικό και όχι το γεωκεντρικό σύστημα στο πλανητικό σύστημα που ανήκει η γη.

Βέβαια αν είχα τότε τη δυνατότητα και την υπομονή να διαβάσω και να μεταφράσω όλα τα βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, των Ευαγγελίων κ.λπ., πάνω στα οποία στηρίζεται η Χριστιανική θρησκεία, δε θα χρειαζόταν να διαβάσω κανένα άλλο βιβλίο για να καταλάβω πόσο ανυπόστατη και παράλογη είναι. Αυτό το έκανα σε μεγαλύτερη ηλικία και αποσπασματικά για συγκεκριμένες παραγράφους. Παραθέτω εδώ ένα μικρό δείγμα βιβλικής δοξασίας, αντιφάσεως και ασυναρτησίας:

• Ο Μαθουσάλας έζησε 969 έτη! 
• Ο Μωυσής σκότωσε κάποιον επειδή εργαζόταν το Σάββατο!
• Ο Λωτ αν και άφησε έγκυες τις κόρες του, τιμάται και θεωρείται δίκαιος. 
• Η ηλικία της γης που είναι επίπεδη, είναι 7000 έτη(!), 
• Ο ήλιος κινείται γύρω από μια σταθερή Γη και το φεγγάρι έχει το δικό του φως!
• Ο Ιησούς υποτίθεται ότι ήταν θεός, αλλά συνεχώς προσευχόταν και παρακαλούσε το θεό, δηλαδή τον εαυτό του.
• Ο θεός απειλεί να φονεύσει τα παιδιά για τις αμαρτίες των μανάδων τους (Αποκάλυψις 2:23) 
• Ο θεός αποστέλλει αρκούδες να κατασπαράξουν τα παιδιά!
• Για τον Παύλο («Α' προς Κορινθίους», ζ' 1) η γυναίκα δεν είναι καν άνθρωπος: «Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα».

Επίσης θεωρώ παράδοξο και ασύμβατο με την υποτιθέμενη θεϊκή φύση του Χριστού, το ότι στο βιογραφικό του στα ιερά βιβλία υπάρχει ένα τεράστιο κενό 18 ετών (από τα 12 έως τα 30 του), κατά το οποίο δε γνωρίζουμε τι έχει κάνει.

Αργότερα διάβασα σε άλλα ιερά κείμενα ότι όλα αυτά τα χρονιά δούλευε αρχικά ως βοηθός στο ξυλουργείο του θετού του πατέρα Ιωσήφ, και μετά το θάνατο του ο Ιωσήφ, ως μάστορας! Δηλαδή σύμφωνα πάντα με τα χριστιανικά βιβλία, ο (υποτιθέμενος θεάνθρωπος) Χριστός ενώ ήταν ήδη 29 χρονών, δεν είχε ξεκινήσει ακόμη την αποστολή σωτήριας του κόσμου, αλλά συνέχιζε να κατασκευάζει ράφια και να επισκευάζει ντουλάπες!

Αρκεί μία σύγκριση της ζωής του θνητού Μεγάλου Αλεξάνδρου που στην αντίστοιχη δεκαετία της ζωής του 19 με 29 ετών έγινε βασιλιάς κράτους και κατέκτησε σχεδόν όλο το τότε γνωστό κόσμο, με τη ζωή του υποτιθέμενο «θεού» Χριστού που για 17 χρόνια δούλευε ως ξυλουργός και ξαφνικά στα 30 του θυμήθηκε ότι είναι ο γιος του θεού και το λόγο για τον οποίο είχε κατέβει στη γη!

Υπολογίζεται ότι στα ιερά βιβλία του Χριστιανισμού καταγράφονται περίπου 7.000 παράλογες εκδοχές, αντιφατικές αφηγήσεις, λανθασμένα ιστορικά στοιχειά, ασυναρτησίες, ποταπές εκδικητικές ενέργειες από θεό ή εκπροσώπους του, ψευδολογίες, βάναυση υποτίμηση της γυναίκας και της φύσης της και είναι πραγματικά τραγικό για την ανθρώπινη νόηση ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δέχονται και πιστεύουν όλα αυτά που γράφονται, χωρίς κριτική και προβληματισμό.

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Χριστιανισμός (όπως και κάθε άλλη θρησκεία που επικαλείται την ύπαρξη θεού), είναι ένας μύθος, ένα τεράστιο ψέμα! Αμφισβητείται έντονα ακόμη και ιστορική ύπαρξη του Χριστού έστω απλά ως ενός κοινού θνητού.

Ο Χριστιανισμός προήλθε ως μεσσιανική εσχατολογική και αποκαλυπτική αίρεση από την απάνθρωπη ιουδαϊκή θρησκεία. Θεωρώ ότι η ύπαρξη οποιουδήποτε θεού είναι εντελώς ασύμβατη με την επιστήμη και τον ορθολογισμό και είναι τραγικό για το ανθρώπινο είδος το γεγονός ότι υπάρχει τόσο μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που, ως θύματα της προπαγάνδας των θρησκειών, ζουν όλη τους τη ζωή και τελικά πεθαίνουν μέσα σε αυτή την τεράστια πλάνη. Υπάρχει βεβαία και η μεγάλη κατηγορία αυτών που δηλώνουν μεν ένθεοι, αλλά δεν πιστεύουν και υποκρίνονται ότι πιστεύουν για ίδιο ή συντεχνιακό όφελος.

Πιστεύω ότι όσα περισσότερα γνωρίζει κάποιος για τη λειτουργία του σύμπαντος, την παρουσία και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους στη Γη και τη λειτουργία του ανθρώπου ως ψυχοσωματικού όντος, τόσο περισσότερο θα πρέπει να απομακρύνεται από τη θρησκεία και τους ανύπαρκτους θεούς της.

Ο λόγος που πιστεύουν τόσοι πολλοί πιστοί σε ανύπαρκτους θεούς, σύμφωνα με τον ψυχίατρο Irvin Yalom, βρίσκεται στις βαθιές δομές της ύπαρξης κάθε ανθρώπου· λειτουργούν 4 έσχατες έγνοιες που είναι: ο θάνατος, η μοναξιά, η ανάγκη νοήματος της ζωής και η ελευθερία. Αυτές οι έγνοιες προκαλούν στους ανθρώπους άγχος, το οποίο είναι εγγενές στην ανθρώπινη φύση.

Η θρησκευτική πίστη αποτελεί την απέλπιδα προσπάθεια του ανθρώπου να τον καθησυχάσει από αυτές τις έγνοιες και τελικά μοιάζει προφανές ότι, αντί οι άνθρωποι να έχουν δημιουργηθεί από το θεό, έχουν οι άνθρωποι δημιουργήσει το θεό, για να νιώθουν ανακούφιση από αυτές τις αγχωτικές έγνοιες που προανέφερα.

Η ανθρώπινη ιστορία έχει δείξει ότι οι θρησκείες έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο στο σκοταδισμό, στις πολεμικές συγκρούσεις, στη μισαλλοδοξία, στο μίσος για έννοιες όπως ελευθερία-λογική-ευφυΐα, στο μίσος για τη ζωή και τις γυναίκες, στο μίσος για το ανθρώπινο σώμα.

Πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος της εποχής μας, ως νοήμων ον, πρέπει να αρχίσει να σπάει σταδιακά και οριστικά τα δεσμά του με όλες τις θρησκείες, κάτι που συμβαίνει ήδη σε προηγούμενα ευρωπαϊκά κράτη. Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές γεωγραφικές και όχι μόνο ιδιαιτερότητες που μας κρατούν ακόμη δέσμιους της Εκκλησίας.

Ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει να σκέφτεται και να δρα ορθολογικά, με ανθρωπιστικό και οικολογικό πνεύμα. Να μην αποδέχεται τίποτα ως δεδομένο, αλλά πάντα να αναζητά και να ανακαλύπτει την αλήθεια, χρησιμοποιώντας το πλέον εξελιγμένο όργανο που υπάρχει στη φύση, τον εγκέφαλο του. Η επιστήμη με τα επιτεύγματά της εκπληκτικά κατά τα τελευταία 60 χρόνια και με τις αναμενόμενες εξελίξεις, δίνει λύσεις σε προβλήματα που δεν μπορούσε να επιλύσει χθες και όλα συγκλίνουν στο ότι, αύριο θα μπορεί να δώσει λύσεις σε προβλήματα που ενδεχομένως δε μπορεί να επιλύσει σήμερα.

Έχει παρατηρηθεί ότι στα κράτη όπου το ποσοστό των ένθεων είναι σχετικά μικρό, οι πολίτες τους ευημερούν πολύ περισσότερο από τα κράτη που οι ένθεοι έχουν σχετικά μεγάλα ποσοστά, παραδείγματα κρατών με σχετικά μικρό ποσοστά ένθεων και μεγάλο άθεων αλλά με μεγάλη ανάπτυξη και ευημερία είναι η Φινλανδία, η Σουηδία, η Αυστραλία, η Γαλλία κ.λπ.

Είναι βέβαιο ότι υπήρξαν και υπάρχουν (και δυστυχώς όλα δείχνουν ότι θα υπάρχουν και στο μέλλον) πολλοί άνθρωποι ανώριμοι συναισθηματικά, οι οποίοι δεν μπορούν να αποδεχθούν με ωριμότητα και ρεαλισμό τη ζωή, όπως είναι. Αυτοί αναζητούν παρηγοριά στα ψεύδη απατεώνων (αστρολόγων, μέντιουμ, θρησκειών με ανύπαρκτους θεούς, υποτιθέμενους πνευματιστές, χαρτορίχτρες κ.λπ.), αλλά όπως έχει γράψει και ο Richard Dawkins στο βιβλίο του «Η περί θεού αυταπάτη», είναι εντυπωσιακό το πόσο πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι, η πρόταση «το Χ είναι παρηγορητικό» δεν συνεπάγεται ότι «το Χ αληθεύει».

Σε πλανήτες με δύο ήλιους τα δέντρα είναι μαύρα

Σε μακρινούς «φιλόξενους» πλανήτες το μαύρο είναι το χρώμα της φύσης. Ερευνητές του Πανεπιστημίου St Andrews συμπέραναν ότι τα δέντρα και φυτά που αναπτύσσονται σε πλανήτες δυαδικών ή πολλαπλών αστρικών συστημάτων, έχουν μαύρο φύλλωμα και άνθη.

Η έρευνα διενεργήθηκε με αφετηρία την υπόθεση ότι τα φυτά και δέντρα που αναπτύσσονται σε αυτά τα πλανητικά συστήματα πιθανότατα είναι παρόμοια με αυτά που έχουμε γύρω μας στην γη.

Αυτό επομένως, σημαίνει ότι τρέφονται μέσω της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης, κατά την οποία απορροφούν την ηλιακή ενέργεια για να μετατρέψουν ανόργανες ουσίες σε οργανικές. Το χρώμα των γήινων δέντρων και φυτών οφείλεται στο ότι απορροφούν όλα τα μήκη κύματος, εκτός από τα υπέρυθρα και το πράσινο, τα οποία και αντανακλούν.

Δεδομένου ότι το 80% των «ήλιων» του Γαλαξία είναι αχνοί κόκκινοι νάνοι, η προσομοίωση έδειξε ότι τα φυτά που φωτοσυνθέτουν σε πλανήτες που βρίσκονται στην τροχιά τους θα παίρνουν αποχρώσεις κόκκινες, μπλε, κίτρινες, μοβ και μαύρες. Στην περίπτωση που ένας πλανήτης έχει δύο τέτοιους ήλιους, το πιθανότερο είναι ότι το ανθρώπινο μάτι θα έβλεπε τα δέντρα κατάμαυρα.

Τα μοντέλα προσομοίωσης που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα έδειξαν ότι εάν ένας πλανήτης δέχεται δύο ή περισσότερες πηγές φωτός, σαν να έχει δηλαδή δύο ή περισσότερους ήλιους, τότε συμβαίνει κάτι μοναδικό. Τα φυτά επιλέγουν ποια πηγή θα χρησιμοποιήσουν, με αποτέλεσμα την χρωματική πολυμορφία.

Οι ερευνητές επισήμαναν ότι τα φυτά που δέχονται ενέργεια από μικρά κόκκινα αστέρια βρίσκονται πέντε φορές εγγύτερα από όσο η γη στον ήλιο, με αποτέλεσμα οι ηλιακές εκλάμψεις να χτυπούν συχνά την επιφάνεια του πλανήτη. Αυτό αποτελεί πραγματικό απειλή για κάθε ζωντανό οργανισμό.

Τα «εξωγήινα» δέντρα σύμφωνα με την έρευνα αναπτύσσουν δική τους αντηλιακή προστασία. Είτε βυθίζονται στο νερό για να προστατευθούν, είτε σκύβουν κάτω από βράχια για να αποφύγουν την ακτινοβολία. 

Η θρησκεία στα χρόνια της Δημοκρατίας

Ο Ιταλός φιλόσοφος και δημοσιογράφος Πάολο Φλόρες ντ’ Αρκαϊς μιλάει για τη συμβατότητα του Θεού με τη Δημοκρατία

συνέντευξη στη Σελάνα Βρόντη, Καθημερινή, 23/4/2011

«Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη Δημοκρατία και τη θρησκεία; Ο Θεός είναι συμβατός με τη Δημοκρατία; Η απάντηση είναι: με δυσκολία. Γιατί η Δημοκρατία είναι η πρώτη μορφή συμβίωσης στην ανθρώπινη ιστορία που στηρίζεται στην αυτονομία. Αυτό, όμως, έρχεται σε αντίφαση με την ιδέα ότι, κάπου στον κόσμο, υπάρχει κι ένας άλλος νόμος, τον οποίο καλούμαστε να υπακούσουμε, κι αυτός ο νόμος είναι η θέληση του Θεού. Η ιδέα ότι ένας Θεός ρυθμίζει την κοινωνική ζωή είναι ασύμβατη με τη Δημοκρατία, γιατί ο νόμος ορίζεται από τους ανθρώπους για να εξυπηρετεί τους ανθρώπους».

Αυτό αποσαφήνισε ο διακεκριμένος Ιταλός φιλόσοφος και δημοσιογράφος Πάολο Φλόρες ντ’Αρκαϊς, την Τετάρτη 30 Μαρτίου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο Ντ’ Aρκαϊς, ήρθε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στη συζήτηση με θέμα «Επιστήμη και θρησκεία: Μια δύσκολη σχέση;». Συνομιλητές του ήταν ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία» και ο Στάθης Ψύλλος, καθηγητής στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και το κοινό μάλλον παθιασμένο. «Πάντα συμβαίνει αυτό όταν γίνονται συζητήσεις με θέμα τη θρησκεία», εξήγησε εκ των υστέρων ο 67χρονος ομιλητής, ο οποίος μέχρι πρόσφατα δίδασκε Ηθική Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Σήμερα διευθύνει την πολιτική επιθεώρηση MicroMega και αρθρογραφεί συστηματικά σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες όπως η Εl Pais, η Frankfurter Allgemeine Zeitung και η Gazeta Wyborcza.

Ο Πάολο Φλόρες ντ’ Αρκαϊς είναι ένας τολμηρός συζητητής και μάχιμος λόγιος. Ο λόγος του είναι καθαρός και κατανοητός, γράφει με δημοσιογραφική ακρίβεια και μαθηματική συλλογιστική. Το 2000 είχε αναμετρηθεί με τον Καρδινάλιο Γιόζεφ Ράτσινγκερ, τον σημερινό ηγέτη του Βατικανού. Η συζήτησή τους έχει εκδοθεί σε βιβλίο με τον τίτλο «Υπάρχει Θεός» (Dio esiste?). Τον άθεο Ντ’ Αρκαϊς λίγο τον ενδιαφέρει αν πιστεύει κανείς ή όχι. Αρκεί να κρατάει την πίστη του μακριά από την πολιτική: «Οταν σε μια δημόσια συζήτηση χρησιμοποιείται το επιχείρημα “αυτή είναι η θέληση του Θεού”, τότε δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου. Αλλά η Δημοκρατία στηρίζεται ακριβώς στη λογική επιχειρηματολογία».

– Θρησκεία και επιστήμη μπορούν να συνυπάρξουν; Ποια θέση επιφυλάσσει στον Θεό η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα;

– Επιστήμη και θρησκεία είναι έννοιες ασύμβατες. Η αντίληψη που έχει η θρησκεία για τον κόσμο στερείται λογικής. Ο απόστολος Παύλος ταύτιζε την πίστη με τη μωρία, σαν να ήταν κάτι θετικό. Η θρησκεία, λοιπόν, συνδέεται με το παράλογο και την τρέλα, ενώ η λογική βρίσκεται στο πλευρό της επιστήμης.

– Ο χριστιανισμός χάνει έδαφος στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι πηγαίνουν όλο και λιγότερο στην εκκλησία. H θρησκεία θα πεθάνει στο μέλλον;

– Φυσικά και όχι. Η θρησκεία είναι μια ψευδαίσθηση την οποία, οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν ανάγκη ή τέλος πάντων νομίζουν ότι την έχουν ανάγκη.

– Το Βατικανό μιλάει για επανευαγγελισμό, αλλά το κύρος της Καθολικής Εκκλησίας πλήττεται συχνά από σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης. Ποια είναι η θέση του Πάπα για τις ευθύνες της Εκκλησίας;

– Η στάση του Πάπα είναι αμφιλεγόμενη. Ναι, μεν, καταδικάζει ανοιχτά την παιδεραστία, ωστόσο δεν έχει παραπέμψει ποτέ κανέναν κληρικό στη Δικαιοσύνη. Ο Πάπας, ο σημερινός αλλά και ο προηγούμενος, γνώριζαν όλες τις περιπτώσεις κακοποίησης ανηλίκων. Κάθε επίσκοπος που είχε υπόψη του κάποιο περιστατικό όφειλε και οφείλει να θέσει όλα τα στοιχεία στην Επιτροπή Δόγματος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Επικεφαλής της Επιτροπής Δόγματος υπήρξε, επί Βοϊτίλα, ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ - δηλαδή ο σημερινός Πάπας.

Ζεύγος γαλαξιών μετά από σύγκρουση

Με ευκαιρία τα 21α γενέθλια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, η NASA έδωσε στη δημοσιότητα την εικόνα ενός φωτογενούς ζεύγους γαλαξιών που συγκρούστηκαν και παραμόρφωσαν ο ένας τον άλλο. Το κοσμικό ζεύγος ονομάζεται Arp 273 και βρίσκεται στον αστερισμό της Ανδρομέδας, περίπου 300 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη.

O μεγαλύτερος από τους δύο γαλαξίας του ζεύγους ονομάζεται UGC 1810. Στο πάνω τμήμα του, μια αλυσίδα από γαλάζια στολίδια αντιστοιχεί στην υπεριώδη λάμψη νεαρών αλλά πολύ θερμών άστρων. Στο κάτω τμήμα της εικόνας, ο μικρότερος συνοδός γαλαξίας, με μάζα πέντε φορές μικρότερη, φαίνεται εντελώς παραμορφωμένος. Οι εξωτερικοί βραχίονές του υποδεικνύουν ότι οι γαλαξίες είχαν συγκρουστεί, και μάλιστα πέρασαν ο ένας μέσα από τον άλλο.

Το σχήμα των δύο σπειροειδών γαλαξιών άλλαξε λόγω της βαρυτικής τους αλληλεπίδρασης: το βαρυτικό πεδίο του ενός επηρεάζει και πλάθει τον άλλο, παρόλο που η μεταξύ τους απόσταση είναι δεκάδες χιλιάδες έτη φωτός. Μάλιστα ο μικρότερος γαλαξίας παρουσιάζει ενδείξεις έντονης αστρογένεσης, η οποία πιθανώς πυροδοτήθηκε από τη σύγκρουση με τον άλλο γαλαξία.

Η εικόνα ελήφθη με την Ευρυγώνια Κάμερα 3 του Hubble στις 17 Δεκεμβρίου 2010. Δημιουργήθηκε από την υπέρθεση τριών επιμέρους εικόνων που κάλυψαν την υπεριώδη, την γαλάζια και την ερυθρά περιοχή του φάσματος. 

Το πορτρέτο του κοσμικού ζεύγους δημοσιοποιήθηκε με ευκαιρία τα γενέθλια του Hubble, το οποίο συμπληρώνει τον Απρίλιο 21 χρόνια επαναστατικής προσφοράς στην αστρονομία.

Η έλικα που ορίζει τη ζωή μας

του Στ.Ν. Αλαχιώτη, ΒΗΜΑ, 21/4/2011

Στις 15 Απριλίου γιορτάσαμε την Ημέρα DΝΑ, επέτειο της ανακάλυψης της διπλής έλικας που σηματοδοτεί το ποιοι είμαστε και ανοίγει νέους δρόμους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας

H ιστορία της επιστήμης γράφεται από τις σοβαρές ανακαλύψεις που αποδεδειγμένα επηρεάζουν την ανθρωπότητα. Τέτοιες ιστορικές επιτυχίες δικαιολογημένα αποκτούν επετειακό χαρακτήρα. Πέρυσι λ.χ. ήταν η 12η Φεβρουαρίου Ημέρα Δαρβίνου για τα 200 χρόνια από τη γέννησή του. Η 15η Απριλίου ήταν η Ημέρα DΝΑ για το 2011, ημέρα δημοσίευσης το 1953 της ιστορικής εργασίας για τη δομή της διπλής έλικας του DΝΑ. Και οι δύο αυτές ανακαλύψεις άλλαξαν δραματικά την αντίληψή μας για τον εαυτό μας και τον κόσμο, με τη δεύτερη να επηρεάζει την ανθρωπότητα περισσότερο και από τη θεωρία της σχετικότητας και από τη διάσπαση του ατόμου.

Από το 1953 ως σήμερα η βιολογία έχει διανύσει «έτη φωτός». Κεντρικό Δόγμα, Μεθοδολογία ανασυνδυασμένου DΝΑ, Γενετική Μηχανική, γενετικός επανασχεδιασμός της ζωής, γονιδιακή θεραπεία, μεταμοσχεύσεις χειρισμός/ αξιοποίηση βλαστοκυττάρων, βαθιά θέαση της υγείας και της διατροφής, αναγεννητική ιατρική, βαθύτερη κατανόηση της δομής και της λειτουργίας του γονιδιώματος, του κυττάρου, του οργανισμού· όλα να συμβάλλουν στην πληρέστερη κατανόηση της βιολογικής μας αυτογνωσίας.

Εφαλτήριο για νέα έρευνα

Μήπως λοιπόν φθάνουμε κοντά στο τέλος της βιολογικής γνώσης; Θα ήταν αφελής μια καταφατική απάντηση· δραπετεύσαμε όμως από την άγνοια και βρισκόμαστε μπροστά σε νέα επιστημονικά άλματα. Το 2003 λ.χ. που ολοκληρώθηκε η χαρτογράφηση του γονιδιώματος του ανθρώπου, αντανακλά τη δυναμική της διπλής έλικας του DΝΑ ως εφαλτηρίου εκτόξευσης της γνώσης σε ασύλληπτες τροχιές· και τώρα ετοιμάζεται ο γονιδιωματικός χάρτης της επόμενης γενιάς· για να επιταχυνθεί η ανακάλυψη γονιδίων που σχετίζονται με σπάνιες και κοινές ασθένειες, όπως άσθμα, καρκίνος, διαβήτης, καρδιοπάθειες, νευροεκφυλιστικές ασθένειες κ.ά.

Η γονιδιωματική γνώση αξιοποιείται ως υπόστρωμα για περαιτέρω έρευνες, όπως λ.χ. αυτή που αφορά την «εγκυκλοπαίδεια των στοιχείων του DΝΑ», την ταυτοποίηση δηλαδή των γονιδίων που κωδικοποιούν ή δεν κωδικοποιούν πρωτεΐνες, όπως και άλλες γονιδιωματικές αλληλουχίες που παίζουν λειτουργικό ρόλο. Αλλη ερευνητική προέκταση αποτελεί η «χημική γονιδιωματική» που αφορά τη δημιουργία «βιβλιοθηκών μικρομοριακών χημικών ενώσεων» για την ανακάλυψη των βιολογικών μονοπατιών κάθε κυτταρικής λειτουργίας· ακόμη και «η γονιδιωματική της ζωής», η αλληλούχιση δηλαδή γονιδιωμάτων του μικροβιόκοσμου, εξελίσσεται γοργά για να αξιοποιηθεί.

Τρεις νέοι άξονες

Το μέλλον λοιπόν της γονιδιωματικής κατευθύνεται μέσα από ερευνητικά προγράμματα προς τρεις κύριες κατευθύνσεις:

1. Τη γονιδιωματική για τη βιολογία, την αποκάλυψη δηλαδή νέων βασικών φαινομένων που αφορούν την κατανόηση της λειτουργίας όλων των γονιδιωματικών παραμέτρων, τη λειτουργία όλων των γονιδίων του ανθρώπου και του πώς λειτουργούν μαζί με τις πρωτεΐνες στα αναρίθμητα μονοπάτια και δίκτυα εντός του κυττάρου.
2. Τη γονιδιωματική για την υγεία, για τη βασικότερη δηλαδή αντίληψη της πρόληψης, της διάγνωσης και της θεραπείας χιλιάδων ασθενειών με γενετική βάση, διά της γονιδιωματικής ιατρικής.
3. Τη γονιδιωματική για την κοινωνία με την αξιοποίηση της γενετικής πληροφορίας και της συνακόλουθης πολιτικής σε ηθικές, νομικές και κοινωνικές εφαρμογές της νέας γνώσης για παραμέτρους όπως: φυλή (ράτσα-ρατσισμός), εθνότητα, συγγένεια (πατρότητα), υγεία, ασθένειες και φυσικότητα ορισμένων χαρακτήρων συμπεριφοράς (εγκληματικότητας/επιθετικότητας κ.ά.). Στο πλαίσιο αυτό αναπτύσσεται λ.χ. το ερευνητικό παγκόσμιο πρόγραμμα «1.000 γονιδιώματα» για την αποκάλυψη όλων των γονιδιακών παραλλαγών των ανθρώπων που θα υποστηρίξει τη μελλοντική βιοϊατρική έρευνα. 

Εκτυλίσσεται επίσης το πρόγραμμα «ο Ατλας του γονιδιώματος για τον καρκίνο» κ.ά., όλα προεκτάσεις της γνώσης από τη διπλή έλικα· αλλά και πολλά άλλα γνωσιακά πεδία, όπως λ.χ. το φαρμακογονιδιωματικό για τη δημιουργία εξατομικευμένων αποτελεσματικότερων φαρμάκων νέας γενιάς, η εξατομικευμένη ιατρική, η δαρβινική ιατρική για την κατανόηση της εξελικτικής και αναπτυξιακής μορφοποίησης των ασθενειών κ.ά.

Η ημέρα DΝΑ γιορτάζεται τα τελευταία χρόνια από την Ευρωπαϊκή Εταιρεία της Γενετικής του Ανθρώπου (ΕΕΓΑ) και την αντίστοιχη Αμερικανική (ΑΕΓΑ) με ποικίλες εκδηλώσεις, ομιλίες, μουσειακές επισκέψεις, συζητήσεις εκπαιδευτικώνμαθητών- φοιτητών κ.ά. Δύο σημαντικά θέματα λ.χ. που τέθηκαν προς συζήτηση από την ΕΕΓΑ αφορούν το ένα τη γονιδιωματική πληροφορία του ανθρώπου του Νεάντερταλ που κατακτήθηκε το 2010, και το άλλο τον ρόλο διαφόρων εταιρειών που πουλούν γενετική πληροφορία χωρίς τη διαμεσολάβηση ιατρών και γενετιστών συμβούλων.

«Τρύπια» τα γενετικά τεστ

Ως προς το δεύτερο σχολιάζουμε άμεσα ότι τα γενετικά τεστ- για την εκδήλωση παχυσαρκίας λ.χ. ή για μελλοντικές ασθένειες- στερούνται επιστημονικής εγκυρότητας και αποπροσανατολίζουν, διότι απουσιάζουν ακόμη αρκετές ειδικές γνώσεις και ταυτόχρονα η ερμηνεία τους απαιτεί ειδικούς τους οποίους όμως οι εταιρείες προσπερνούν, καθιστάμενες επικίνδυνες και απλώς κερδοσκοπικές· γι΄ αυτό δεν πρέπει να τις εμπιστευόμαστε- όπως συμβαίνει και με αυτές που προωθούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και τα μεταλλαγμένα νεοφανή τρόφιμα. Ευκαιρία λοιπόν, με εφαλτήριο το έτος και την ημέρα DΝΑ, να αρχίσει η ενημέρωση από τα σχολεία και να απλωθεί στην κοινωνία.

Ως προς το πρώτο θέμα υπογραμμίζουμε ότι έχει αποκαλυφθεί το πρώτο σχέδιο του γονιδιώματος του Νεάντερταλ- το 63% των γονιδίων, πάνω από 3 δισ. ζεύγη βάσεων- έπειτα από πολλές τεχνικές δυσκολίες που δεν είναι του παρόντος. Ο άνθρωπος αυτός που υπήρχε ως 30.000 χρόνια πριν είχε μεγάλες γενετικές ομοιότητες με τον σύγχρονο άνθρωπο, της τάξης του 99,5%, που δείχνει ότι κάποτε δεν ήμασταν μόνοι ως είδος. Από τον Νεάντερταλ λείπει βέβαια, αν δεν πρόκειται για λάθος, το γονίδιο της λακτάσης για την πέψη του γάλακτος, αλλά είχε λ.χ. το γονίδιο Foxp2 που εμπλέκεται στην ομιλία και τη γλώσσα και υποδηλώνει ότι μπορούσε να αρθρώσει/μιλήσει κάπως, το γονίδιο ΜC1R για τη χρώση του δέρματος, τμήματα γονιδίων για τις ομάδες αίματος ΑΒΟ, καθώς και ένα γονίδιο ενός υποδοχέα για τη γεύση.

Αλλο ενδιαφέρον εύρημα αφορά την κληρονόμηση ενός μέρους του γονιδιώματος του Νεάντερταλ (1-4%) από τον σύγχρονο άνθρωπο, γεγονός που υποδηλώνει ότι διασταυρώθηκαν μεταξύ τους (50.000-80.000 χρόνια πριν στη Μέση Ανατολή). Το εύρημα αυτό έχει προεκτάσεις και στη θεώρηση για το αν ο σύγχρονος άνθρωπος προήλθε από την Αφρική ή σε πολλά μέρη ταυτόχρονα (πολυτοπική προέλευση). Η γενετική ομοιότητα του Νεάντερταλ είναι π.χ. μεγαλύτερη με του Ευρασιάτες παρά με τους αφρικανούς σύγχρονους ανθρώπους. Η γονιδιακή αυτή ροή από τον Νεάντερταλ προς τον σύγχρονο άνθρωπο ερμηνεύεται, ωστόσο, από την επικρατούσα αφροκεντρική θεωρία, καθώς η γενετική ποικιλότητα είναι πλανητικά μεγάλη σε όλους τους σύγχρονους ανθρώπους.

Η παράθεση στη σημερινή επικοινωνία μας ορισμένων μόνον επιστημονικών επιτευγμάτων ως συνακόλουθων της προαπαιτούμενης γνώσης της διπλής έλικας καταδεικνύει το μεγαλείο τής εν λόγω ανακάλυψης και δικαιολογεί τον επετειακό εορτασμό της, προσδίδοντας τα γνωσιακά εκείνα ερεθίσματα που βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει τόσο τη σημασία όσο και τη σημαντικότητα της νέας γενετικής γνώσης· μιας γνώσης που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και αυτό με το μέλλον, με το ταξίδι της ζωής του Ηomo sapiens και εν τέλει της καθημερινότητάς του.

Ιστορικές αντιγραφές και απομιμήσεις

Η ιστορία του Χριστού γύρω στο 2000 π.Χ.

του καθηγ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ, Ελευθεροτυπία, 23/3/2011 

Μέρες που είναι, μέρες γιορτινές για τη Χριστιανοσύνη και δη την Ορθοδοξία, σκέφτηκα να σας κάνω κοινωνούς της ιστορίας του θεού Μαρδούκ, που παραθέτει ο σεβαστός αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός Σπύρος Μαρινάτος, για να προβληματιστούμε όλοι μαζί πάνω στη μυθολογική προέλευση των θρησκειών, του χριστιανισμού συμπεριλαμβανομένου.

Κατά τη διάρκεια λοιπόν του σουμερικού, στη συνέχεια βαβυλωνικού, πολιτισμού, αναπτύχθηκαν διάφοροι μύθοι οι οποίοι είχαν σημαντική επίδραση στις μυθολογίες, στις θρησκευτικές αντιλήψεις, στα έθιμα άλλων λαών και δη των αρχαίων εβραίων έως και των σύγχρονων χριστιανών.^[1]

Ετσι για παράδειγμα η σημερινή βδομάδα με τις εφτά μέρες είναι επιβίωση της λατρείας των βαβυλωνίων αστρικών θεών^[2].

Εκείνη την εποχή λοιπόν, δηλαδή περίπου 2.000 χρόνια προ Χριστού, ήταν συχνό το φαινόμενο να πλάθονται θεότητες το πιο συχνά της βλάστησης ή της ευφορίας της γης, οι οποίες πέθαιναν και ανασταίνονταν. Μάλιστα κάτι τέτοιο αναφέρεται και σε μοιρολόγια ακόμη πιο παλιά. Αυτό συμβόλιζε τον θάνατο και την ανάσταση της φύσης. Ανάμεσά τους, ο θεός Ταμούζ αγαπημένος της θεάς του έρωτα και της ηδονής, Ιστάρ (Αστάρτης) ^[3], η οποία και αυτή κατέβηκε στον Άδη, δηλαδή «στη χώρα από την οποία δεν γυρίζουν», για να βρει τον αγαπημένο της και κατόρθωσε να αποδράσει. Παρόμοιες θεότητες που πέθαναν και αναστήθηκαν εμφανίζονται και αργότερα. Τέτοιες ήταν του Αιγύπτιου Όσιρη, του θεού των Φρυγών Άττη, του Άδωνη...

Η ιστορία όμως του θεού Μαρδούκ, η γιορτή του οποίου ως γιορτή του νέου έτους των Βαβυλωνίων γιορταζόταν στη Βαβυλώνα κάθε χρόνο την άνοιξη και πιο συγκεκριμένα κατά το γρηγοριανό ημερολόγιο τους μήνες Μάρτιο-Απρίλιο και κατά το ιουλιανό ημερολόγιο τον Απρίλιο^[4], όπως καληώρα το δικό μας Πάσχα, έχει συγκλονιστικές ομοιότητες με εκείνη του δικού μας Χριστού. (Στην εικόνα αριστερά ο Μαρδούκ και ο δράκος του...)

Ο Μαρδούκ, ο οποίος ξεκίνησε να λατρεύεται ως θεός της γονιμότητας, στη συνέχεια, αφού νίκησε κατά τη θεομαχία τον θεό Τιαμάτ (το Χάος), αναγνωρίζεται από τους άλλους θεούς ως ο πρώτος θεός . Ο ίδιος, αφού χωρίσει το Χάος στα δύο, δημιουργεί το Σύμπαν και τελικά τον άνθρωπο από πηλό και από το αίμα ενός προδότη θεού που βοήθησε τον Τιαμάτ. Ολα αυτά αναφέρονται στο «ποίημα της δημιουργίας», το οποίο και γράφτηκε ανάμεσα στο 1125 και το 1104 π.χ.^[5], οπότε και ο Μαρδούκ αναδείχθηκε από τους Βαβυλώνιους πρώτη θεότητα. Το ποίημα αυτό διαβαζόταν από τον αρχιερέα των Βαβυλωνίων την τέταρτη μέρα της γιορτής του Νέου Ετους.^[6]

Να όμως πώς περιγράφει ο Μαρινάτος τον μύθο του θανάτου και της ανάστασης του Μαρδούκ έτσι όπως αυτός αναφέρεται σε ένα κείμενο της βιβλιοθήκης της πόλης Ασσούρ: «Το κείμενο [των Παθών του Μαρδούκ] μας περιγράφει κυριολεκτικώς έναν παθόντα και ταφέντα και αναστάντα Μαρδούκ, όστις εθριάμβευσε του Αδου και του θανάτου».^[7]

«Ο Μαρδούκ κρατείται αιχμάλωτος στα Δύο Ορη, όπερ σημαίνει το υποχθόνιο δικαστήριο. Εκεί υποβάλλεται σε ανάκριση. Επειτα θανατώνεται και άγεται στο όρος. Μαζί με αυτόν θανατώνεται και ένας κακούργος. [...] Τα ιμάτια του Μαρδούκ απάγονται. [...] Στο όρος στο οποίο βρίσκεται ο θεός φυλάγεται από στρατιώτες και είναι σκότος. Εκεί κατέρχεται η σύζυγός του [η "δέσποινα της Βαβυλωνίας"] και τον αναζητεί μέχρι της θύρας του τάφου. Τέλος όμως ο θεός ανίσταται εκ του όρους και επανέρχεται εις την ζωή.»^[8]

Μάλιστα κατά την εορτή του Μαρδούκ στη Βαβυλώνα, αυτή η ανάστασή του γιορτάζεται την όγδοη μέρα των γιορταστικών εκδηλώσεων της πόλης προς τιμήν του με διάφορες εκδηλώσεις, που ξεκινούν από το πρωί και καταλήγουν με μια Μεγάλη εντυπωσιακή Λιτανεία, κατά την οποία περιφέρονται τα αγάλματα του αναστηθέντος Θεού.

Να, λοιπόν, μια ιστορία που, όπως γράφει ο Σπύρος Μαρινάτος, παρουσιάζει «αναλογία περίεργη προς τις χριστιανικές ιδέες», ένας μύθος ενός θεού που μας έρχεται χιλιάδες χρόνια πριν από τον Χριστό και μοιάζει πολύ με εκείνον του Χριστού.

Κατά τα άλλα, για την πραγματική μας Ανάσταση ας μην ξεχνάμε το απόσπασμα από την ψαλμωδία της Μεγάλης Δευτέρας: «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά τοις ενδόξοις της γης. Αλληλούια...»^[9]

---

[1] Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, εκδόσεις «Μέλισσα» και «Μόρφωση» 1965, τόμος Ι, σελίδα 355.

[2] Στο ίδιο, σελίδα 485.

[3] Βλέπε Γκίλγκαμες, Ενκιντού και ο Κάτω Κόσμος, στο έπος του Γκίλγκαμες, εισαγωγή-απόδοση Αύρα Ward, εκδόσεις «Ιστός» 1994, σελίδες 207 και επόμενες.

[4] Βλέπε Marguerite Rutten, «La religion a Babylone», Presses Univesitaires de France, Collection Que sais-je? 1948

[5] Encyclopedie de la mythologie, Parragon, 2004.

[6] Στο ίδιο, σελίδα 1-2.

[7] Σ. Μαρινάτου «Σουμερικός και Βαβυλωνικός Πολιτισμός» Πανεπιστημιακαί Παραδόσεις 1949, σελίδα 82.

[8] Στο ίδιο σελίδα 82.

[9] Ιερά Σύνοψις: επιμέλεια Διονυσίου Ψαριανού, αρχιμανδρίτου, εκδοτικός οίκος Ι. & Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι-Θεσσαλονίκη. Σελ. 344-345.

Αποβολή «δι' αριστερισμόν»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΒΟΝΑΤΣΟΥ, ΕΘΝΟΣ online

Ενα σύνθημα υπέρ της ΕΔΑ γραμμένο στον σχολικό τοίχο οδήγησε στη διά παντός αποβολή του από τα δημόσια σχολεία της Αθήνας. Ο «ένοχος» τιμωρήθηκε παραδειγματικά για την... ροπήν του προς τον αριστερισμόν, όπως γράφτηκε στα πρακτικά του σχολείου, και πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από ιδιωτικό εκπαιδευτήριο.

Η «εκκαθάριση» από το σχολεία των μαθητών με δημοκρατικό φρόνημα απετέλεσε πρώτιστο στόχο του... εκπαιδευτικού προγράμματος της χούντας. Ο Αγγελος Μανταδάκης, καθηγητής μαθηματικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και μέλος της ΚΕ του ΣΥΝ σήμερα, μαθητής της πέμπτης Γυμνασίου τότε, χαρακτηρίστηκε τη σχολική περίοδο 1967-1968 ως «επίμεμπτος» και με απόφαση του Συλλόγου διδασκόντων απεβλήθη από το 4ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών.

Τα πρακτικά με τα οποία ελήφθη η απόφαση των καθηγητών τα ζήτησε επανειλημμένα κατά την περίοδο της χούντας, αλλά δεν του κοινοποιήθηκαν ποτέ. Μετά σταμάτησε κάθε προσπάθεια, προσπαθώντας να αποδιώξει το γεγονός από τη μνήμη του. Πριν από λίγο καιρό όμως ο κ. Μανταδάκης τα έλαβε από φίλο του καθηγητή που υπηρετεί πια στο συγκεκριμένο σχολείο.

«Ενιωσα ανάμεικτα συναισθήματα όταν άρχισα να διαβάζω», είπε στο «Εθνος» ο κ. Μανταδάκης. «Από τη μία αισθάνθηκα οργή που είχα χρόνια να τη νιώσω γιατί είχε σκεπαστεί από το πέρασμα του χρόνου και από την άλλη έβλεπα μια παρωδία από ανθρώπους που ήθελαν να λέγονται εκπαιδευτικοί και έδειχναν τόση δουλοπρέπεια απέναντι στο καθεστώς».

Η «ενοχή» του για την αναγραφή του συνθήματος υπέρ της ΕΔΑ δεν απεδείχθη ποτέ, όμως τότε, το πρώτο διάστημα μετά το πραξικόπημα, η χούντα έδειχνε τα «δόντια» της σε κάθε αντιφρονούντα. Στα πρακτικά του σχολείου αναφέρεται ότι εκλήθη ο πατέρας του κ. Μανταδάκη, Ιωσήφ, «όστις υπεσχέθη ότι θα βοηθήση το σχολείον είς πάσαν προσπάθειά του τείνουσαν εις το να αποβάλει ο υιός του την τοιαύτην κλίσιν και ροπήν του προς τον αριστερισμόν». «Αυτή η φράση αποτελεί βεβήλωση στη μνήμη του πατέρα μου, ο οποίος είχε δώσει αγώνες για τη δημοκρατία», διευκρίνισε στο «Εθνος» ο κ. Μανταδάκης.

Η περιπέτεια του κ. Μανταδάκη δεν τελείωσε εκεί. Κανένα δημόσιο σχολείο δεν δέχτηκε τον μαθητή στη συνέχεια. Ετσι, παρά τις οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας, αναγκάστηκε να γραφτεί για την τελευταία τάξη σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο. Κι εκεί όμως η χούντα τον κυνήγησε: «Λίγες μέρες αφότου είχα αρχίσει να φοιτώ στο ιδιωτικό, με επισκέφθηκαν άνδρες της Ασφάλειας και μου έκαναν συστάσεις να είμαι προσεκτικός και να μην... προσηλυτίζω συμμαθητές μου». Σήμερα, ο κ. Μανταδάκης αισθάνεται δικαίωση, γιατί όπως λέει «δεν μετάνιωσα για τις δημοκρατικές μου ιδέες και μπορώ πια να πω ότι ο κλάδος των καθηγητών είναι σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο και δεν υπάρχουν πλέον τέτοιου είδους "εκπαιδευτικοί"»...

Το σκεπτικό της απόφασης των καθηγητών: «Ομολόγησε ότι είναι αριστερός»

Το σκεπτικό της αποβολής του Αγγ. Μανταδάκη από το 4ο Γυμνάσιο Αρρένων καταλαμβάνει μια σελίδα των πρακτικών: «Κατά τας δύο τελευταίας ημέρας των μαθημάτων ενώπιον συμμαθητών του εν τω σχολείω και της καθηγήτριάς του κ. Ε. Δ. επ' ευκαιρία του πολέμου εις Μ. Ανατολήν είπεν επί λέξει ''Η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία θα δώσει μάθημα εναντίον του ιμπεριαλισμού''. Κληθείς υπό του κ. Λυκειάρχου εξ ον ανεφέρθησαν τα ανωτέρω υπό της κ. Δ. ο μαθητής ούτος ομολόγησεν ότι είναι ''αριστερός'' και ότι έχει μελετήσει τον Μαρξ, βιβλία του οποίου είχε ο πατήρ του εις την οικίαν των... Κατά τας επακολουθείσας γραπτάς εξετάσεις ευρέθησαν αναγεγραμμένα με κεφαλαία γράμματα τα στοιχεία της ΕΔΑ».

«Προέκυψεν μετά μεγάλης πιθανότητος ότι ταύτα είχον αναγραφή υπό του εν λόγω μαθητού, ο οποίος όμως προσεπάθησεν να αποσείση την ενοχήν του με τον ισχυρισμόν ότι συνηθίζουν να γράφουν επιπολαίως και άλλοι τοιαύτα, ενώ είναι βέβαιον ότι ο μαθητής ούτος εκάθετο μεν συνήθως επί του έμπροσθεν θρανίου πλειστάκις δε και επ' αυτού του θρανίου και δεν ανέφερεν το πράγμα εις το γραφείον».

Πογκρόμ: Πιέσεις και εκβιασμοί σε μαθητές

Η περίπτωση του Αγγ. Μανταδάκη δεν ήταν φυσικά η μοναδική τη μαύρη περίοδο της επταετίας. Μετά την 21η Απριλίου του 1967 «ακολούθησε μια λυσσαλέα προσπάθεια της χούντας για τον εκφασισμό του σχολείου: Σε αυστηρή επιτήρηση οι ύποπτοι μαθητές, πιέσεις και εκβιασμοί ώστε το ελληνικό σχολείο να γίνει η κολυμβήθρα της 'Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών', μεταξικού τύπου γιορτές στο Καλλιμάρμαρο» λέει ο ίδιος.

Απαντώντας στην ερώτηση γιατί αποφάσισε τόσες δεκαετίες μετά να μοιραστεί το συμβάν αυτό που καθόρισε τη ζωή του σε μεγάλο βαθμό, σημειώνει: «Παρότι άλλοι άνθρωποι έχουν υποστεί πολύ χειρότερα από εμένα, εξορίες, βασανισμούς, αισθάνθηκα πια ότι ήταν ένα γεγονός που δεν αφορούσε εμένα προσωπικά. Πολλοί άνθρωποι στο περιβάλλον μου δε υποστήριζαν ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί να περάσει 'απαρατήρητο' από την Ιστορία».