Ανθρωποφαγία
Δ’ Βασιλειών, Στ’ 25-30:25 καὶ ἐγένετο λιμὸς μέγας ἐν Σαμαρείᾳ, καὶ ἰδοὺ περιεκάθηντο ἐπ᾿ αὐτήν, ἕως οὗ ἐγενήθη κεφαλὴ ὄνου πεντήκοντα σίκλων ἀργυρίου καὶ τέταρτον τοῦ κάβου κόπρου περιστερῶν πέντε σίκλων ἀργυρίου. 26 καὶ ἦν ὁ βασιλεὺς διαπορευόμενος ἐπὶ τοῦ τείχους, καὶ γυνὴ ἐβόησε πρὸς αὐτὸν λέγουσα· σῶσον, κύριε βασιλεῦ. 27 καὶ εἶπεν αὐτῇ· μή σε σώσαι Κύριος, πόθεν σώσω σε; μὴ ἀπὸ ἅλωνος ἢ ἀπὸ ληνοῦ; 28 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ βασιλεύς· τί ἔστι σοι; καὶ εἶπεν ἡ γυνή· αὕτη εἶπε πρός με· δὸς τὸν υἱόν σου καὶ φαγόμεθα αὐτὸν σήμερον, καὶ τὸν υἱόν μου φαγόμεθα αὐτὸν αὔριον· 29 καὶ ἡψήσαμεν τὸν υἱόν μου καὶ ἐφάγομεν αὐτόν, καὶ εἶπον πρὸς αὐτὴν τῇ ἡμέρᾳ τῇ δευτέρᾳ· δὸς τὸν υἱόν σου καὶ φάγωμεν αὐτόν. καὶ ἔκρυψε τὸν υἱόν αὐτῆς. 30 καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς ᾿Ισραὴλ τοὺς λόγους τῆς γυναικός, διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς διεπορεύετο ἐπὶ τοῦ τείχους. καὶ εἶδεν ὁ λαὸς τὸν σάκκον ἐπὶ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ ἔσωθεν.
Τι μας λένε οι «ιερές γραφές»; Ότι σε εποχή πολιορκίας της Σαμάρειας έπεσε μεγάλη πείνα στους πολιορκημένους, με αποτέλεσμα να ακριβύνουν όλα τα αγαθά (αναφέρονται αργυρά σέκελ) και οι άνθρωποι έτρωγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Και κάποια στιγμή προκύπτει διαμάχη μεταξύ δύο γυναικών, οι οποίες συμφώνησαν να φάνε τα παιδιά τους. Ενώ λοιπόν η μία έδωσε τον γιο της, τον έψησαν και τον έφαγαν, η άλλη δεν δέχθηκε την επόμενη ημέρα να κάνει το ίδιο με το δικό της γιο και τον έκρυψε! Φοβερά πράγματα, τα οποία έχουν συμβεί σε πολλούς λαούς και συμβαίνουν καμιά φορά ακόμα, παρ’ ότι δεν κυκλοφορούν ως είδηση.
Το θέμα είναι ότι οι χριστιανοί που έχουν και αυτό το βιβλίο της Π.Δ. ως θεόπνευστο και ιερό, κατηγορούν όλους τους άλλους λαούς, ακόμα και τους αρχαίους Έλληνες, ως ανθρωποφάγους, οι οποίο «σώθηκαν» δια του χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα προβάλλουν κάτι ως δικό τους επίτευγμα που έτσι κι αλλιώς είχε ξεπεραστεί ιστορικά με τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Τους χαρακτηρίζει λοιπόν το ψεύδος και η παραπλάνηση! Αλλά περί αυτού δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία, αυτή η τακτική διατρέχει όλη την εκκλησιαστική ιστορία.
Στο θεόπνευστο κείμενο βλέπουμε όμως ότι και στον «εκλεκτό λαό» του θεού προέκυπταν περιπτώσεις ανθρωποφαγίας· εξ ανάγκης, όχι ότι ήταν συνήθειά τους. Και ήταν αυτό εν γνώσει του πανταχού παρόντος και παντοδύναμου θεού τους. Πώς και δεν απέτρεψε αυτό το φαινόμενο ο σιωπηλός και αδιάφορος Γιαχβέ, πώς και δεν διέλυσε τους πολιορκητές, ώστε να μπορέσουν να αναζητήσουν ελεύθερα τροφή οι πολιορκημένοι;
Τι να απαντήσουν οι πιστοί; Αφού δεν έχουν διαβάσει καν τα ιερά βιβλία τους;
