(του Νικου Βατοπουλου, Καθημερινή, 12/3/2011)
Έχουμε γράψει αρκετές φορές για ναούς που άλλαξαν χρήση! Τώρα αναφέρεται στην Καθημερινή μια μετατροπή που έγινε στην Ιρλανδία:
Στο Δουβλίνο, βλέπει κανείς πολλά κλειστά μαγαζιά, όπως και στην Αθήνα, αλλά μία εκκλησία είναι κάθε μέρα ορθάνοιχτη. Η St Mary βρίσκεται στο πιο πολυσύχναστο κομμάτι του κέντρου και δύσκολα θα την ξεχώριζες αν δεν ξεχυνόταν έξω η οχλαγωγία. Πέντε χρόνια τώρα, αυτή η εκκλησία του 18ου αιώνα, κλειστή και έρημη από το 1964, λειτουργεί ως εστιατόριο και μπαρ. Η αλλαγή χρήσης ήταν «εφαρμογή» του οικονομικού φιλελευθερισμού, όταν η χώρα ήταν ακόμη ο Κέλτικος Τίγρης. Το 1997 αγοράστηκε από ιδιώτη, ο οποίος εν γνώσει του έπαιρνε στα χέρια του ένα ιστορικό, διατηρητέο μνημείο, με τάφους 250 ετών στον μικρό περίβολο.
Η ανακαίνιση που διήρκεσε επτά χρόνια ήταν τόσο λεπτομερής και άρτια, ώστε σήμερα το The Church, όπως ευλόγως ονομάστηκε το εστιατόριο, συγκεντρώνει 625.000 επισκέπτες ετησίως. Το εκκλησιαστικό όργανο, ένα έργο τέχνης από τα χέρια του Renatus Harris (περ. 1652-1724) του κορυφαίου κατασκευαστή οργάνων, δεσπόζει περίλαμπρο. Τα γυαλισμένα μαόνια δίνουν τη ζεστασιά που μόνο το ξύλο μπορεί να δώσει και τα βιτρό τραβούν τα βλέμματα. Οταν επισκέφθηκα τον χώρο ήταν 6 το απόγευμα και δεν υπήρχε θέση ούτε για δείγμα. Αλλοι έπιναν μπίρες μετά τη δουλειά με τρανταχτά γέλια, άλλοι καφέ και άλλοι είχαν ήδη αρχίσει το δείπνο τους.
Σε διαφορετικά επίπεδα, με ωραία ντυμένους σερβιτόρους και με μια αίσθηση ελευθερίας σε ένα καθεστώς απόλυτης τάξης. Δεν με πείραξε που δεν βρήκα θέση, θα μπορούσα άλλωστε να περιμένω στο μπαρ περίπου 20 λεπτά. Αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι στην Ελλάδα θα προτιμούσαμε να αφήσουμε αυτήν την εκκλησία να σωριαστεί κάτω παρά να τη σώσει ένας ιδιώτης. Κάθε ένας που μπαίνει, φεύγει ποτισμένος από τον υπέροχο αυτόν χώρο. Και όχι απαραίτητα από μπίρα...
Η παμπ έχει και διεύθυνση στο Facebook: http://www.facebook.com/thechurch.ie?sk=wall
