από τον Roberto Benigni;
...για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά μερίδας του ακροατηρίου που, κυριολεκτικά, έσκουζε και χειρονομούσε, ζητώντας από τον διάσημο Ιταλό κωμικό να αποδώσει μονολόγους από τη «Θεία Κωμωδία» του Dante στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ελληνικά!
Και ο δύσμοιρος Roberto, σαστισμένος από αυτή τη συμπεριφορά των θεατών, επεδή έχει μάθει να σέβεται το κοινό του, προσπάθησε να τους ευχαριστήσει, «μεταφράζοντας» τον λόγο σε «γκρέκλιSH», οπότε του επετέθησαν οι ιταλόφωνοι και απαιτούσαν «Solo Italiano»!
Eδώ πάει γάντι το «Si non e vero, e ben trovato», μόνον που, δυστυχώς, για μας τους Ελληνες, και για το Μέγαρον –που η «Αίθουσα των Φίλων της Μουσικής» άκουσε όλα αυτά τα ανεκδιήγητα– η αληθινή εικόνα ήταν χειρότερη! Γιατί, όπως έγραφε, χθες, ο Παναγιώτης Παναγόπουλος, στην τελευταία σελίδα της «Κ», πολλοί σηκώθηκαν να φύγουν, ενώ ο εξαίρετος, βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός συνέχιζε επί σκηνής.
«Τα λεφτά μας, πίσω», φώναζαν έξω, στα εκδοτήρια και ακούγονταν ώς μέσα οι φωνές. Μόνον «Χασάπη γράμματα!» δεν φώναξαν, γιατί δεν είχε υπέρτιτλους, ελάχιστους μόνον, και έτσι γλίτωσε ο Μπενίνι την κατακραυγή των θεατών συνοικιακού σινεμά μερικές δεκαετίες πριν!
Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και όχι μόνον ο επιχειρηματίας που τον μετακάλεσε, πρέπει να ζητήσουν «συγγνώμην» από τον Roberto Benigni που δεν φρόντισαν να ειδοποιήσουν το κοινό της πρώτης βραδιάς ότι «ο Dante απαιτεί λόγο και συναίσθημα και αυτό αποδίδεται μόνο στη γλώσσα στην οποία εγράφη».
Βέβαια, ο Μπενίνι, εκτός του «Geia sas patriotes» που είπε, μπαίνοντας, και καταχειροκροτήθηκε, ευχαρίστησε στα ιταλικά «και τους εκατομμυριούχους των πρώτων σειρών της πλατείας». Μόνο που, σε εκτός Μεγάρου και συνδρομητών παραστάσεις, στις σειρές αυτές κάθονται συνήθως συγγενείς και γραμματείς των χορηγών! Στις δηλώσεις του ο σπουδαίος ηθοποιός, εμφανώς στενοχωρημένος μίλησε για «σωματική αντίδραση», όπως είπε του ελληνικού κοινού. Αμετάφραστον...
Από τις κερκίδες των γηπέδων στην πλατεία και τα θεωρεία του Μεγάρου υπάρχει απόσταση. Όταν, όμως, το Μέγαρο διαθέτει την Αίθουσα δεν καλεί το ίδιο –όπως κάνει για τις συναυλίες και τις παραστάσεις του– τους διαπιστευμένους συντάκτες –που, ίσως, να ’βαζαν στη θέση της την πρώτη λαλήσασα και ν’ αποθάρρυναν τους υπόλοιπους για την ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι στον ανίσχυρο φιλότιμο ηθοποιό– τέτοια θα γίνονται, αυτά θα διαβάζουν την επομένη αυτοί που έχουν μεγάλη ευθύνη.
Στο Μέγαρο υπάρχει υπεύθυνος διευθυντής κοινού και αιθούσης, άλλοτε ήταν ο κ. Μίλτος Λιδωρίκης και η κ. Βαλεντίνη Ποταμιάνου και τίποτε τέτοιο δεν είχε συμβεί. Είναι να μην γίνει η κακή αρχή κι όμως, έγινε! Όπως και για τις μεταξωτές σκελέες, έτσι και τα ακριβά εισιτήρια, χρειάζονται... επιδέξιοι φορούντες, και φορείς. Scusateci, signor Benigni, mille scuse!
Και ο δύσμοιρος Roberto, σαστισμένος από αυτή τη συμπεριφορά των θεατών, επεδή έχει μάθει να σέβεται το κοινό του, προσπάθησε να τους ευχαριστήσει, «μεταφράζοντας» τον λόγο σε «γκρέκλιSH», οπότε του επετέθησαν οι ιταλόφωνοι και απαιτούσαν «Solo Italiano»!
Eδώ πάει γάντι το «Si non e vero, e ben trovato», μόνον που, δυστυχώς, για μας τους Ελληνες, και για το Μέγαρον –που η «Αίθουσα των Φίλων της Μουσικής» άκουσε όλα αυτά τα ανεκδιήγητα– η αληθινή εικόνα ήταν χειρότερη! Γιατί, όπως έγραφε, χθες, ο Παναγιώτης Παναγόπουλος, στην τελευταία σελίδα της «Κ», πολλοί σηκώθηκαν να φύγουν, ενώ ο εξαίρετος, βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός συνέχιζε επί σκηνής.«Τα λεφτά μας, πίσω», φώναζαν έξω, στα εκδοτήρια και ακούγονταν ώς μέσα οι φωνές. Μόνον «Χασάπη γράμματα!» δεν φώναξαν, γιατί δεν είχε υπέρτιτλους, ελάχιστους μόνον, και έτσι γλίτωσε ο Μπενίνι την κατακραυγή των θεατών συνοικιακού σινεμά μερικές δεκαετίες πριν!
Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και όχι μόνον ο επιχειρηματίας που τον μετακάλεσε, πρέπει να ζητήσουν «συγγνώμην» από τον Roberto Benigni που δεν φρόντισαν να ειδοποιήσουν το κοινό της πρώτης βραδιάς ότι «ο Dante απαιτεί λόγο και συναίσθημα και αυτό αποδίδεται μόνο στη γλώσσα στην οποία εγράφη».
Βέβαια, ο Μπενίνι, εκτός του «Geia sas patriotes» που είπε, μπαίνοντας, και καταχειροκροτήθηκε, ευχαρίστησε στα ιταλικά «και τους εκατομμυριούχους των πρώτων σειρών της πλατείας». Μόνο που, σε εκτός Μεγάρου και συνδρομητών παραστάσεις, στις σειρές αυτές κάθονται συνήθως συγγενείς και γραμματείς των χορηγών! Στις δηλώσεις του ο σπουδαίος ηθοποιός, εμφανώς στενοχωρημένος μίλησε για «σωματική αντίδραση», όπως είπε του ελληνικού κοινού. Αμετάφραστον...
Από τις κερκίδες των γηπέδων στην πλατεία και τα θεωρεία του Μεγάρου υπάρχει απόσταση. Όταν, όμως, το Μέγαρο διαθέτει την Αίθουσα δεν καλεί το ίδιο –όπως κάνει για τις συναυλίες και τις παραστάσεις του– τους διαπιστευμένους συντάκτες –που, ίσως, να ’βαζαν στη θέση της την πρώτη λαλήσασα και ν’ αποθάρρυναν τους υπόλοιπους για την ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι στον ανίσχυρο φιλότιμο ηθοποιό– τέτοια θα γίνονται, αυτά θα διαβάζουν την επομένη αυτοί που έχουν μεγάλη ευθύνη.
Στο Μέγαρο υπάρχει υπεύθυνος διευθυντής κοινού και αιθούσης, άλλοτε ήταν ο κ. Μίλτος Λιδωρίκης και η κ. Βαλεντίνη Ποταμιάνου και τίποτε τέτοιο δεν είχε συμβεί. Είναι να μην γίνει η κακή αρχή κι όμως, έγινε! Όπως και για τις μεταξωτές σκελέες, έτσι και τα ακριβά εισιτήρια, χρειάζονται... επιδέξιοι φορούντες, και φορείς. Scusateci, signor Benigni, mille scuse!
(της Eλένης Mπίστικα, Καθημερινή, 8/5/2009)
Κάποιοι από τους επισκέπτες της παράστασης του Μπενίνι, μάλλον με δωρεάν εισιτήρια χορηγών, νόμιζαν ότι πήγαν στον Λαζόπουλο και περίμεναν εύπεπτα και κουτσομπολίστικα κείμενα... Έτυχε να βρίσκομαι επίσης στο Μέγαρο Μουσικής για μια παράλληλη εκδήλωση στην αίθουσα Μητρόπουλου και είδα να μπαίνουν αρκετοί με αθλητικά παπούτσια και μπουφάν... Φοβήθηκα ότι θα πήγαιναν στην ίδια εκδήλωση με μένα. Ευτυχώς όχι, αλλιώς θα ζήταγαν από τους καλλιτέχνες στη σκηνή να παίξουν "σωστά όργανα" για να χορέψουν κανένα τσιφτετέλι...
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
