Από το ΒΗΜΑ, 5/5/2009:
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ο κ. Αλμούνια, αφού επιβεβαίωσε -για πρώτη φορά επισήμως- ότι εισέρχεται σε φάση οικονομικής ύφεσης, έθεσε ευθέως τα ζητήματα της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Ειδικότερα, ανέφερε 
ότι το κόστος της εργασίας στην Ελλάδα είναι σε σχέση με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη ιδιαίτερα υψηλό και εμμέσως πλην σαφώς συνέστησε μείωση μισθών και αμοιβών όχι μόνο στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε κατά την Επιτροπή θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η ούτως ή άλλως προβληματική ανταγωνιστική θέση της Ελλάδας, κυρίως στον τομέα των αγαθών, αλλά και των υπηρεσιών.
ότι το κόστος της εργασίας στην Ελλάδα είναι σε σχέση με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη ιδιαίτερα υψηλό και εμμέσως πλην σαφώς συνέστησε μείωση μισθών και αμοιβών όχι μόνο στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε κατά την Επιτροπή θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η ούτως ή άλλως προβληματική ανταγωνιστική θέση της Ελλάδας, κυρίως στον τομέα των αγαθών, αλλά και των υπηρεσιών.Εννοείται ότι εμείς φταίμε με τους τεράστιους μισθούς και τις υπερβολικές συντάξεις μας (στο 50-75% των αντίστοιχων ευρωπαϊκών) για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Αναρωτιέμαι όμως, ποιος θα αγοράσει τα αυτοκίνητα Opel, Chrysler και Peugeot που δεν πουλιούνται πια και οι αντίστοιχες βιομηχανίες κινδυνεύουν να φαλιρίσουν; Τόσες βιοτεχνίες και βιομηχανίες ενδυμάτων και υποδημάτων που υπολειτουργούν ήδη, ποιος θα τις στηρίξει, αν δεν ψωνίσουμε εμείς τα νέα μοντελάκια μας; Οι βιομηχανίες τροφίμων και ποτών που κινδυνεύουν με φαλιμέντο γιατί έπεσαν ραγδαία οι πωλήσεις τους, δεν θα αναστηλωθούν οικονομικά αν φάμε και ποιούμε περισσότερο, κάνουμε πάρτι και τραπέζια στους φίλους μας;
Και πώς θα γίνουν αυτά, αν υπάρξει μείωση μισθών; Αύξηση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων χρειάζεται, κυρίες και κύριοι, γενναία αύξηση μέχρι διπλασιασμού για να έχουμε χρήμα να κυκλοφορήσουμε τις Chrysler, να φορέσουμε τις νέες κολεξιόν από το Παρίσι και τη Ρώμη, να φάμε αραχτοί το χαβιάρι μας, πίνοντας την κρύα σαμπάνια... "Στοιχειώδες Watson!" που θάλεγε κι ένας μεγάλος ντετέκτιβ!
