Το τέλος του εφιάλτη;

τoυ Γ. Αγγελόπουλου, ΝΕΑ, 26/7/2008)

Όταν ήρθε η εντολή να επιστρέψει στη φυλακή, ο Ιρανός Αχμάντ Μπατεμπί δεν είχε καιρό για χάσιμο. Είχε ήδη εκτίσει 8 χρόνια από τα 15 που είχε καταδικαστεί, κατά τη διάρκεια των οποίων τον είχαν δείρει με καλώδια, τον είχαν κρεμάσει από τα χέρια, είχε υποστεί εικονικές εκτελέσεις, είχαν κρατήσει το κεφάλι του μέσα σε ακαθαρσίες μέχρι ασφυξίας. Με τη βοήθεια μιας παράνομης κουρδικής οργάνωσης πέρασε στο Ιράκ και τον περασμένο μήνα του δόθηκε άσυλο στην Αμερική.

Ο Αχμάντ, 31 χρόνων, έγινε σύμβολο του αγώνα των Ιρανών φοιτητών και της σκληρής καταστολής του που ακολούθησε τον Ιούλιο του 1999 στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης χάρη σε μια φωτογραφία που τον έδειχνε, 20χρονο τότε, να υψώνει το ματωμένο μπλουζάκι ενός συμφοιτητή του. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο του «Εconomist» υπό τον τίτλο «Η δεύτερη επανάσταση του Ιράν;» και από τότε ο Αχμάντ δεν έχει πάψει να πληρώνει γι΄ αυτήν. Δεν ήξερε για την ύπαρξή της μέχρι που τον έσυραν στο δικαστήριο για «πρόκληση αναταραχής στο δρόμο» και του την έδειξε ο δικαστής. «Κανονικά θα σε τιμωρούσα κλείνοντάς σε πολλά χρόνια στη φυλακή», του είπε, «αλλά εξαιτίας της φωτογραφίας αυτής θα θανατωθείς». Η ποινή μετατράπηκε σε κάθειρξη 15 ετών, έπειτα από τη διεθνή κατακραυγή.

Οι ουλές από τα βασανιστήρια φαίνονται ακόμη βαθιές στο σώμα του. «Δεν ξέρω τι χρησιμοποιούσαν για να με κόψουν, αλλά έβαζαν αλάτι στις πληγές για να μην μπορώ να κοιμηθώ», λέει. Στη φυλακή υπέστη βλάβη στα νεφρά, έλκη και παραλίγο να τυφλωθεί. Πέρυσι αποφυλακίστηκε προσωρινά αφού υπέστη εγκεφαλικό και οι αρχές φοβήθηκαν ότι θα πέθαινε στη φυλακή. Όμως δεν τον ξέχασαν. Η μυστική αστυνομία τον καταδίωξε έως το Ερμπίλ, μέσα στο Ιράκ.

Ο Αχμάντ λέει πως η καθοριστική στιγμή γι΄ αυτόν ήταν όταν παρακολούθησε, στα εννέα του, τον λιθοβολισμό ενός μοιχού από τους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο άνθρωπος ήταν θαμμένος ώς τη μέση με το κεφάλι καλυμμένο μ΄ έναν σάκο που έγινε κατακόκκινος από το αίμα του. «Με έκανε να σιχαθώ τους θρησκευτικούς νόμους που φτιάχνουν οι άνθρωποι και τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το Ισλάμ για να καταπιέσουν άλλους», λέει σήμερα.

Και θυμάται τον πατέρα του, τον Μοχαμάντ Μπαγέρ, συνταξιούχο τελωνειακό, που έκανε πέρυσι πραγματική εκστρατεία για να αποφυλακιστεί προσωρινά ο γιος του, ενώ στο δικαστήριο τον είχε σώσει από την απελπισία. Όταν ο δικαστής ανακοίνωσε τη θανατική καταδίκη του, εκείνος χαμογέλασε στραβά στον γιο του, τον χτύπησε στον ώμο και είπε: «Δεν πιστεύω να φοβάσαι, παλικάρι μου». «Μου έδωσε μια τρομερή ενέργεια», λέει ο Αχμάντ.

Εγώ είμαι βέβαιος ότι το εγκληματικό, θρησκόληπτο καθεστώς του Ιράν θα προσπαθήσει να τον δολοφονήσει, αργά ή γρήγορα. Οι άνθρωποι με θρησκευτικό φανατισμό δεν έχουν ίχνος διαλλακτικότητας και ανοχής. Ο φανατισμός της θρησκοληψίας τούς "εξαναγκάζει" να εκτελέσουν το "θέλημα θεού", όσο απάνθρωπη και εγκληματική κι αν είναι η ιδεοληψία τους!


Άσε που έχει συγκροτηθεί στο Ιράν επαγγελματικό σώμα "φρουρών" της καθαρότητας της θρησκείας (θρησκευτική αστυνομία), πέρα από το επίσης επαγγελματικό σώμα των ιμάμηδων, και όλοι αυτοί ενδιαφέρονται πρωτίστως για τη μακροημέρευσή τους στην απραξία ή μάλλον, στις δραστηριότητες σε βάρος της κοινωνίας.