Διαχρονική οπισθοδρομικότητα
Στις 21 Σεπτέμβρη 2005 με μεγάλη συγκίνηση πέρασα τα σκαλιά της Φιλοσοφικής Σχολής του Π.Α. Για μένα ήταν κάτι πολύ σπουδαίο, αφού στα 42 μου και τελειώνοντας το Εσπερινό Λύκειο, ενώ συγχρόνως εργαζόμουν, κατάφερα να πραγματοποιήσω ένα μεγάλο όνειρό μου.
Μπήκα με πολλές προσδοκίες για να μελετήσω φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία. Περίμενα να ακούσω διαλέξεις από σπουδαίους καθηγητές για το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού, για την ιστορία της Ελλάδας, και τόσα άλλα, που άλλωστε ήταν και το αντικείμενο της σχολής αυτής.
Όμως έπεσα από τα σύννεφα από το πρώτο εξάμηνο. Στα μαθήματα πρώτη θέση είχαν τα κείμενα του Μέγα Βασιλείου και του Ρωμανού του Μελωδού. Σ’ ένα από τα βιβλία που έπρεπε να διαβάσουμε έλεγε ότι η οικουμενικότητα της ελληνικής γλώσσας οφείλεται στη διάδοση της Καινής Διαθήκης («Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας» του Μπαμπινιώτη). Μέχρι τότε ήξερα, όμως, ότι ισχύει το αντίστροφο!
[…]
Στα επόμενα εξάμηνα (στην ουσία πρόκειται για δίμηνα) συνεχιζόταν η ίδια κατάσταση. Στο μάθημα της νεοελληνικής φιλολογίας διδαχθήκαμε τις «Διδαχές του Μηνιάτη» (αντιπαθής Kεφαλλονίτης επίσκοπος Καλαβρύτων του 17ου αιώνα), λες και χάθηκαν τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ακόμα και στο μάθημα των Λατινικών τα ποιήματα ενός καλόγερου αναγκαστήκαμε να μεταφράσουμε, κι ούτε λόγος για τα κλασικά κείμενα της λατινικής λογοτεχνίας.
Με όλα αυτά έχω φτάσει στο πέμπτο εξάμηνο, χωρίς να έχουμε κάνει καθόλου φιλοσοφία, εκτός από ένα μάθημα επιλογής (όχι υποχρεωτικό) που κι αυτό αφορούσε νεότερη φιλοσοφία (Ρουσώ, Καντ). Χωρίς να έχουμε περάσει ούτε από κοντά από Αριστοτέλη, Πλάτωνα και, φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για Επίκουρο. Μέχρι τώρα έχει διδαχθεί μόνο μια τραγωδία του Σοφοκλή. Από ποίηση ακούσαμε μόνο μερικά αποσπάσματα από Όμηρο.
Και το πιο ανεκδιήγητο απ’ όλα είναι ότι ένα από τα φετινά μαθήματα είναι «Ο βίος του Οσίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη» (ούτε η μάνα του δεν τον ήξερε), όπου κατά τη διάρκεια του μαθήματος μοιράζονται από τον καθηγητή εικονίτσες (ξέρετε, αυτές τις μικρές πλαστικοποιημένες που έχουν οι θεούσες πάντα μαζί τους) διαφόρων Αγίων. Στις διάφορες ερωτήσεις, όπως π.χ. «με τι οικονομικά μέσα οι ασκητές έκτιζαν τα μοναστήρια;», η απάντηση είναι: «Ήταν θέλημα θεού». Τεκμηριωμένη απάντηση από καθηγητή πανεπιστημίου!
Μην γελάτε, αυτά είναι πολύ λίγα από όσα συμβαίνουν εκεί. Λόγω αγανάκτησης δεν αντέχω να παρακολουθώ όλα τα μαθήματα. Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει την είσοδο, μήπως κατά λάθος τόσα χρόνια μπαίνω στη θεολογική σχολή; Όμως όχι, στη φιλοσοφική μπαίνω αλλά από κατηχητικό βγαίνω.
[…]
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Ακολουθεί μια καταγγελία της κ. Ανθούλας Χατζηγεωργίου (Α.Χ.) για την κατάντια της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών. Γνώριζα απο καιρού τί ακριβώς συμβαίνει, επειδή έχω στενούς συγγενείς που φοίτησαν εκεί. Μόνο που δεν ήθελε κανείς να χάσει το χρόνο του καταγράφοντας τα γεγονότα -το θεωρούσαν χαμένο χρόνο-, όπως χαμένος χρόνος ήταν και τα εξάμηνα σπουδών, όπου ακούγονταν διαλέξεις από τους διαδόχους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη...
Έτσι, ήρθε την κατάλληλη στιγμή η καταγγελία της κ. Α.Χ., η οποία άρχισε να φοιτά στο Παν. Αθ. σε μεγαλύτερη ηλικία και γι' αυτό, αφενός δεν έχει καιρό για χαβαλέ, αφετέρου έχει ένα πιο κριτικό βλέμμα για τα γεγονότα και τα πρόσωπα γύρω της. Το κείμενο που ακολουθεί, είναι απόσπασμα από την καταγγελία της κ. Α.Χ. που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ο Κήπος του Επίκουρου», τεύχος Γ’, Φεβρ. 2008, Εκδόσεις Βερέττας.
Γράφει λοιπόν η κ. Α.Χ.:
Η άθλια εικόνα της Φιλοσοφικής Σχολής
του Πανεπ. Αθηνών
του Πανεπ. Αθηνών
Στις 21 Σεπτέμβρη 2005 με μεγάλη συγκίνηση πέρασα τα σκαλιά της Φιλοσοφικής Σχολής του Π.Α. Για μένα ήταν κάτι πολύ σπουδαίο, αφού στα 42 μου και τελειώνοντας το Εσπερινό Λύκειο, ενώ συγχρόνως εργαζόμουν, κατάφερα να πραγματοποιήσω ένα μεγάλο όνειρό μου.
Μπήκα με πολλές προσδοκίες για να μελετήσω φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία. Περίμενα να ακούσω διαλέξεις από σπουδαίους καθηγητές για το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού, για την ιστορία της Ελλάδας, και τόσα άλλα, που άλλωστε ήταν και το αντικείμενο της σχολής αυτής.
Όμως έπεσα από τα σύννεφα από το πρώτο εξάμηνο. Στα μαθήματα πρώτη θέση είχαν τα κείμενα του Μέγα Βασιλείου και του Ρωμανού του Μελωδού. Σ’ ένα από τα βιβλία που έπρεπε να διαβάσουμε έλεγε ότι η οικουμενικότητα της ελληνικής γλώσσας οφείλεται στη διάδοση της Καινής Διαθήκης («Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας» του Μπαμπινιώτη). Μέχρι τότε ήξερα, όμως, ότι ισχύει το αντίστροφο!
[…]
Με όλα αυτά έχω φτάσει στο πέμπτο εξάμηνο, χωρίς να έχουμε κάνει καθόλου φιλοσοφία, εκτός από ένα μάθημα επιλογής (όχι υποχρεωτικό) που κι αυτό αφορούσε νεότερη φιλοσοφία (Ρουσώ, Καντ). Χωρίς να έχουμε περάσει ούτε από κοντά από Αριστοτέλη, Πλάτωνα και, φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για Επίκουρο. Μέχρι τώρα έχει διδαχθεί μόνο μια τραγωδία του Σοφοκλή. Από ποίηση ακούσαμε μόνο μερικά αποσπάσματα από Όμηρο.
Και το πιο ανεκδιήγητο απ’ όλα είναι ότι ένα από τα φετινά μαθήματα είναι «Ο βίος του Οσίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη» (ούτε η μάνα του δεν τον ήξερε), όπου κατά τη διάρκεια του μαθήματος μοιράζονται από τον καθηγητή εικονίτσες (ξέρετε, αυτές τις μικρές πλαστικοποιημένες που έχουν οι θεούσες πάντα μαζί τους) διαφόρων Αγίων. Στις διάφορες ερωτήσεις, όπως π.χ. «με τι οικονομικά μέσα οι ασκητές έκτιζαν τα μοναστήρια;», η απάντηση είναι: «Ήταν θέλημα θεού». Τεκμηριωμένη απάντηση από καθηγητή πανεπιστημίου!
Μην γελάτε, αυτά είναι πολύ λίγα από όσα συμβαίνουν εκεί. Λόγω αγανάκτησης δεν αντέχω να παρακολουθώ όλα τα μαθήματα. Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει την είσοδο, μήπως κατά λάθος τόσα χρόνια μπαίνω στη θεολογική σχολή; Όμως όχι, στη φιλοσοφική μπαίνω αλλά από κατηχητικό βγαίνω.
[…]
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
