Αποζημίωση σε θύματα παιδεραστίας...

χριστιανών ιερωμένων στο Βέλγιο.

Καθημερινή, 31/5/2011

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία του Βελγίου δεσμεύθηκε χθες για την καταβολή χρηματικών αποζημιώσεων στα θύματα των παιδόφιλων ιερέων. Αναλαμβάνοντας στο ακέραιο την ηθική ευθύνη των σκανδάλων που συγκλονίζουν τη χώρα εδώ και ένα χρόνο, οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι των θρησκευτικών ταγμάτων εξέδωσαν χθες από κοινού ανακοίνωση με την οποία δηλώνουν αποφασισμένοι να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια των θυμάτων και να επανορθώσουν για τα δεινά που αυτά υπέστησαν. Η ανακοίνωση εκδόθηκε λίγα εικοσιτετράωρα μετά την προτροπή της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής που συστάθηκε στα τέλη του 2010 προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία του Βελγίου να καθιερώσει ένα Εσωτερικό Σώμα Διαιτησίας το οποίο θα αποφασίζει για τις αποζημιώσεις των θυμάτων.

Hδη, πάντως, περισσότερα από ογδόντα θύματα προετοιμάζονται για την κατάθεση αγωγών σε βάρος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του Βελγίου, αλλά και του Βατικανού. Στην πλειοψηφία τους οι ενάγοντες κατηγορούν τις θρησκευτικές αρχές για αμέλεια και για απόπειρα συγκάλυψης των εγκλημάτων που διέπραξαν οι παιδόφιλοι ιερείς.

Το σκάνδαλο ξέσπασε τον Απρίλιο του 2010 όταν ο επίσκοπος της Μπριζ, Ρότζερ Βανγκελούβε, παραδέχτηκε ότι είχε κακοποιήσει σεξουαλικά τον ανιψιό του. Η ομολογία του οδήγησε στη σύσταση της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής, η οποία αποκάλυψε μια σειρά παρόμοιων υποθέσεων από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. Είναι αξιοσημείωτο ότι μόλις τον περασμένο μήνα ο κ. Βανγκελούβε παραδέχθηκε πως είχε κακοποιήσει σεξουαλικά έναν ακόμα ανιψιό του. Ο ίδιος προκάλεσε την κατακραυγή, μάλιστα, επιμένοντας πως δεν είναι παιδεραστής.

(βλέπε και ξένες δημοσιεύσεις >>>)

Τι θα γίνει μ' όλους αυτούς τους ευσεβείς κυρίους... Πηγαίνουν να υπηρετήσουν, δήθεν, το πουλί της "αγίας τριάδας" και υπηρετούν το δικό τους πουλί!

Θρησκευτικός φανατισμός - θρησκοληψία - θρησκομανία...

οδηγούν δικαστές σε άδικες κρίσεις!

Στη συνέχεια της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης, στην οποία ένας τέως Αρεοπαγίτης εκφράζει θρησκόληπτες απόψεις και κατακρίνει τον Χόκινγκ που δεν πιστεύει τα ίδια με τον κ. Αρεοπαγίτη, δημοσιεύω μια συνέντευξη του δημοσιογράφου και φίλου μου Τάκη Κωνσταντινόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή» (ΚτΕ) πριν από σχεδόν ένα χρόνο (19/6/2010):

Ο κ. Ιωάννης Παπανικολάου έδωσε εξετάσεις για να γίνει δικαστής το 1968 και διορίστηκε ειρηνοδίκης το 1969. Εκείνη την εποχή η Δικαιοσύνη περνούσε περίοδο εαρινής άνθησης. Τα οικονομικά μέτρα που είχε λάβει το 1964 η τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (διπλασιασμός σχεδόν των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών) αποτέλεσαν σοφά κίνητρα για να εισέλθουν στη Δικαιοσύνη αξιόλογοι και ιδιαίτερα ικανοί νομικοί, αλλά και για να πνεύσει ούριος άνεμος ανύψωσης της Δικαιοσύνης. «Προσδοκούσα να υπηρετήσω μια Δικαιοσύνη που θα τη συγκροτούσαν λίαν υψηλού επιστημονικού κύρους και ήθους δικαστικοί λειτουργοί, που μοναδικό τους μέλημα θα ήταν να λύνουν τις διαφορές και τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και μεταξύ του κράτους και των πολιτών, εφαρμόζοντας κατά συνείδηση τους νόμους και τις αρχές του δικαίου, πραγματικά ανεξάρτητοι, ηθικά ακέραιοι και απρόσβλητοι και αμόλυντοι στην κρίση τους από κάθε παρέμβαση», λέει ο κ. Παπανικολάου.

Δυστυχώς, τα πράγματα στη Δικαιοσύνη δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τις προσδοκίες και τα οράματά του. Έτσι, έπειτα από σαράντα ένα χρόνια συνεχούς πραγματικής διακονίας της Δικαιοσύνης, αποχωρεί στις 30.6.2010, λόγω ορίου ηλικίας, έμπλεος ανάμεικτων συναισθημάτων, εν μέσω της βαθύτατης και πολύπλευρης κρίσης που βιώνει η πατρίδα και ενώ η Δικαιοσύνη, ως θεσμός της Δημοκρατίας, διέρχεται, όπως λέει ο ίδιος, «τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια, βαρύτατα τραυματισμένη από φαινόμενα διαφθοράς, σήψης, αναποτελεσματικότητας και αρνησιδικίας».

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, εκφράζει ικανοποίηση γιατί αντικρίζει «καπνόν αναθρώσκοντα» από τη νοητή Ιθάκη των προσωπικών του στόχων, με την ηθική πληρότητα ότι στάθηκε πιστός στον όρκο του και ότι υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη με το πάθος που τρέφει γι' αυτήν, αλλά και τη βεβαιότητα ότι είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την κρίση της Ιστορίας για το σύνολο του δικαστικού του έργου. Από την άλλη πλευρά, δηλώνει ο κ. Παπανικολάου: «Αισθάνομαι άφατη λύπη για την παρακμή και την κατάπτωση της Δικαιοσύνης της πατρίδας μου, αλλά και οργή και αγανάκτηση για τις νοοτροπίες και συμπεριφορές αρκετών δικαστικών λειτουργών, όπως τα σχετικά περιστατικά, προσωποποιημένα, τα έχω καταγράψει με οδύνη σε σωρεία επίσημων εγγράφων μου».

Η συνέντευξη

Αναξιοκρατία, οσφυοκαμψία, ιδιοτέλεια, ανεπάρκεια και αρνησιδικία είναι μερικά από τα «σημεία και τέρατα» που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δεκαετίες τον ευαίσθητο χώρο της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και αυτούς τους βαρείς χαρακτηρισμούς για τη δικαστική εξουσία δεν τις διατυπώνει ο οποιοσδήποτε, αλλά ένας ανώτατος δικαστής, και μάλιστα ακόμα εν ενεργεία, προσφέροντας έτσι ίσως τη μεγαλύτερη υπηρεσία στην ίδια τη Δικαιοσύνη. Ύστερα από 41 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας στο ύψιστο αυτό λειτούργημα του δικαστή που από όλες τις βαθμίδες υπηρέτησε, ο Α´ αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννης Παπανικολάου, σε μία αποκλειστική συνέντευξη-ποταμό στον «ΚτΕ», αποκαλύπτει το σημερινό απαξιωμένο πρόσωπο της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Συχνά πυκνά γίνεται μεγαλόστομα λόγος για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Πόσο ανεξάρτητη είναι η ελληνική Δικαιοσύνη;

Το σύνταγμα, βέβαια, δεν καταλείπει καμία αμφιβολία: η Δικαιοσύνη είναι μια ανεξάρτητη εξουσία, εξοπλισμένη με ισχυρές εγγυήσεις προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικαστών, η οποία όχι μόνο δεν δικαιούται να «πολιτεύεται», αλλά οφείλει, αντίθετα, να συμπεριφέρεται ουδέτερα, με μόνο κριτήριο τον σεβασμό της νομιμότητας, ώστε να αποτελεί ένα πειστικό και ισχυρό αντίβαρο απέναντι στις παρεκτροπές των άλλων εξουσιών, ένα πραγματικό οχυρό. Μεταξύ, όμως, θεωρίας και πράξης η διαφορά είναι μεγάλη. Πράγματι, η εικόνα της Δικαιοσύνης σήμερα καταδεικνύει σοβαρό έλλειμμα ανεξαρτησίας. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στις τραγικές, μέχρις αρνησιδικίας, καθυστερήσεις, στη «λευκή απεργία» (φαινόμενο θλιβερό των καιρών) ή στα διεφθαρμένα «παραδικαστικά κυκλώματα», που αντανακλούν τις ευρύτερες παθογένειες του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας. Άλλωστε, οι δικαστικοί λειτουργοί της χώρας δεν είναι ξενόφερτοι, αλλά αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός της κοινωνίας μας.

Αυτό σημαίνει ότι έχουν και όλες τις «αναπηρίες» της;

Δυστυχώς. Eίναι απογοητευτικές και οι ουκ ολίγες περιπτώσεις δουλικής οσφυοκαμψίας απέναντι στην εκτελεστική εξουσία, ιδίως των πλέον ευάλωτων ηγεσιών της (προέδρων, εισαγγελέων του Αρείου Πάγου και αντιπροέδρων) ή των επίδοξων διαδόχων τους. Είναι γνωστό ότι η Δικαιοσύνη είναι σαν τη γυναίκα του Καίσαρα: πρέπει και να είναι και να φαίνεται τίμια. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει, όταν η κύρια μέριμνα ορισμένων ηγεσιών της φαίνεται να είναι είτε η συγκάλυψη πολιτικών ή ποινικών ευθυνών για σκάνδαλα είτε η εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων επωνύμων και ισχυρών, ιδίως πλούσιων επιχειρηματιών, είτε η άσκηση πιέσεων προς ακέραιους δικαστές, είτε οι συνεχείς και επιτηδευμένες αναβολές κρίσιμων υποθέσεων. Όπως επίσης, δεν τιμά τη Δικαιοσύνη το ότι ορισμένοι δικαστές -συνήθως θεσιθήρες και αριβίστες- επιδεικνύουν κραυγαλέο κομματικό ή και θρησκευτικό φανατισμό, μεροληπτώντας ασύστολα χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα, είτε υπέρ πολιτικών συγκεκριμένου κόμματος είτε υπέρ των θέσεων κληρικών ή μοναχών. Ωμές κομματικές παρεμβάσεις, πιέσεις τυραννίσκων συνδικαλιστών προς τις πολιτικές ή φυσικές ηγεσίες της Δικαιοσύνης, προαγωγές δικαστικών λειτουργών σε χαριστικές θέσεις, «διαπλοκή» και συναλλαγή» υπουργών με μεγαλόσχημους συνδικαλιστές και προώθηση «φιλοδικαστικών» μέτρων ασύμβατων με το δικαστικό λειτούργημα, πάσης φύσεως «προστασίες» δικαστών από διάφορους ιδιοτελείς «προστάτες» είναι μερικά από τα «σημεία και τέρατα» που χαρακτηρίζουν τα τελευταία είκοσι χρόνια τον ευαίσθητο χώρο της Δικαιοσύνης, όπως ορθά επεσήμαινε και ο αείμνηστος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στέφανος Ματθίας.

Έχουν άδικο οι πολίτες όταν δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται την ελληνική Δικαιοσύνη;

Πρωτεύοντα αίτια της σημερινής κρίσης είναι η διαφθορά, η διάσπαρτη ανομία και η ατιμωρησία, με αποτέλεσμα να γονατίσει το κράτος κάτω από το βάρος της κακοδιαχείρισης, της σπατάλης πόρων και της πελατειακής διασπάθισης των χρημάτων του ελληνικού λαού. Μαζί αναδείχθηκε και μια άλλη κρίση, η αδυναμία των θεσμών της πολιτείας και ιδίως της Δικαιοσύνης να ελέγξουν τα φαινόμενα που οδηγούν στην αυθαιρεσία και στην υπέρβαση κάθε κανόνα, χωρίς συνέπειες για κανέναν. Με τη σειρά της αυτή η ανομία, την οποία εξέθρεψε και γιγάντωσε, μεταξύ άλλων, και η δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης, έφερε και την καταρράκωση της αυτοπεποίθησης του ελληνικού λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι διακηρύσσουν ότι στην Ελλάδα κανείς δεν τιμωρείται και πως δύσκολα, και έπειτα από μεγάλη ταλαιπωρία και αγαθή τύχη, βρίσκει κανείς το δίκιο του. Όλο δε και πληθαίνουν τα χείλη, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στα οποία ανεβαίνει το αγωνιώδες ερώτημα: «Στην Ελλάδα, Δικαιοσύνη δεν υπάρχει;». Οι χρονίσασες πλέον πληγές της ελληνικής Δικαιοσύνης, με κυρίαρχα τα έλκη της διαφθοράς και των πάσης φύσεως ανεπαρκειών και ανικανοτήτων, με προέχουσα την αρνησιδικία, έχουν περιαγάγει αυτή σε κατάσταση αμφισβήτησης, ανυποληψίας και αναποτελεσματικότητας. Έτσι, ούτε το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών ικανοποιείται ούτε η Δικαιοσύνη λειτουργεί με έναν τέτοιο τρόπο που οι πολίτες να αισθάνονται ότι υπάρχει μια εξουσία που τους προστατεύει και ελέγχει κάθε ανομία. Το κράτος δικαίου, που σε οποιαδήποτε σύγχρονη δημοκρατία θεωρείται αυτονόητη κατάκτηση και πραγματικότητα, στην Ελλάδα εύλογα αμφισβητείται έντονα από τους πολίτες.

Και πώς θα αρθεί αυτή η αμφισβήτηση;

Πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους, άρχοντες και αρχομένους, και κύρια, βεβαίως, στους δικαστικούς λειτουργούς, ότι, αν δεν αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη ως άπαρτο κάστρο, λαμπρό και ασύλητο οχύρωμα και αμυντήριο της Δημοκρατίας, ούτε θα επανέλθει η διασαλευθείσα εμπιστοσύνη των πολιτών προς τη Δικαιοσύνη ούτε ουσιαστική και μόνιμη έξοδος από την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον.

Οι κρίσεις και οι προαγωγές των δικαστών γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια;

Η αξιοκρατία στις προαγωγές των δικαστικών λειτουργών είναι απολύτως αναγκαία όχι μόνο στο πλαίσιο μιας εσωτερικής δικαιοσύνης και ενθάρρυνσης των άξιων δικαστών και εισαγγελέων, αλλά και χάριν της ίδιας της Δικαιοσύνης, ως θεμελίου της δημοκρατίας μας, ώστε να απονέμεται από άξια προαγόμενους δικαστές, γρήγορα, δίκαια και αποτελεσματικά. Δυστυχώς, όμως, αρκετές φορές παραβλέπεται η αξιοκρατία αυτή και γίνονται προαγωγές προφανώς ανάξιων δικαστικών λειτουργών, βαρυνoμένων, αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα, είτε με ηθικά παραπτώματα είτε με άλλες καταφανείς υπηρεσιακές ανεπάρκειες, οι οποίοι, στη συνέχεια, όχι μόνον εκθέτουν αυτούς που τους προήγαγαν (και μάλιστα, κατά κανόνα, εν γνώσει της αναξιότητάς τους), αλλά, το σπουδαιότερο, ταλανίζουν τους διαδίκους και τους συναδέλφους τους από αναβαθμισμένη δικαστική θέση, την οποία χαριστικά κατέλαβαν.

Οι παρεμβάσεις στο έργο των δικαστών είναι σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Εσείς είχατε ποτέ επεμβάσεις στο έργο σας; Αν ναι, τι είδους και από ποιους;

Όπως και άλλοι δικαστικοί λειτουργοί, έτσι κι εγώ δέχθηκα πολλές φορές παρεμβάσεις στο δικαστικό μου έργο, κυρίως από συναδέλφους μου και μάλιστα, κατά κανόνα, ιεραρχικά ανωτέρους μου, αλλά και από διάφορα άλλα πρόσωπα εκτός δικαστικού χώρου. Όλες οι επεμβάσεις αυτές ήταν προφορικές, πλην εκείνης με την οποία επιχειρήθηκε να μου αφαιρεθεί η πειθαρχική δικογραφία κατά του ανακριτή Νικολάου Ζαγοριανού, που ήταν έγγραφη. Οι αθέμιτες αυτές παρεμβάσεις, άμεσες ή έμμεσες, ήπιες ή σκαιές και ιταμές, προφορικές ή έγγραφες, αποκρούστηκαν αμέσως από εμέ, σταθερά και σθεναρά. Σε μερικές περιπτώσεις συνοδεύτηκαν και με απειλές, απροκάλυπτες ή συγκαλυμμένες. Μάλιστα, όταν αρνήθηκα να παραβώ το υπηρεσιακό μου καθήκον και να ενδώσω στην τελεσιγραφική εντολή παράδοσης της ανωτέρω πειθαρχικής δικογραφίας, στοχοποιήθηκα από αυτούς που οργάνωσαν τη φίμωσή μου, με μέθοδο γκεμπελικού τύπου, αφού χρησιμοποίησαν ύβρεις και απειλές κατά του προσώπου μου δημοσίως εκφρασθείσες και τελικά επιχείρησαν να με «δικάσουν» μέσω διαδόσεων και διά του Τύπου, στο πλαίσιο μιας «δίκης» προθέσεων με έντονο τον επικοινωνιακό χαρακτήρα.

Και ποιοι είναι αυτοί που θέλησαν να σας «δικάσουν» για τους χειρισμούς σας σε αυτή την υπόθεση;

Oι έχοντες συμφέρον, δηλαδή οι φερόμενοι ως ενεχόμενοι στο μέγιστο σκάνδαλο της Siemens. Συνεπικουρούμενοι από κομματικούς, εμφάνισαν ότι κινήθηκα κατά συγκεκριμένων δικαστικών λειτουργών, που, κατά τη γνώμη μου, μεθόδευσαν τη συγκαλυπτική της αλήθειας ανάκριση-παρωδία, ως δήθεν «πικραμένος» για τη μη επιλογή μου από την τότε κυβέρνηση σε μία από τις δύο κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης. Κάποιος, δε, εμφανίστηκε διερωτώμενος υποκριτικά μήπως αληθεύουν τα διαδιδόμενα για τις προθέσεις μου. Αλλ' οι άφρονες αυτοί ολετήρες της Δικαιοσύνης λησμόνησαν μέσα στον πανικό τους ότι κατά τον ίδιο τρόπο ενήργησα και προ των επιλογών αυτών στο άλλο μεγάλο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Έτσι και τότε, μόλις έλαβα γνώση, σχετικώς από τον Τύπο και παρά τις επιθέσεις και παρεμβάσεις που δέχθηκα και τότε, μεταξύ αυτών και από δικαστικό λειτουργό προσκείμενο στην τότε κυβέρνηση, ενεργώντας με την ίδια ταχύτητα, αυτεπαγγέλτως, αποκατέστησα, έπειτα από πέντε χρόνια, τη δικονομική νομιμότητα και το κράτος δικαίου, με την ΕΠ 1087/29-10-2008 παραγγελία μου και έτσι φθάσαμε στη δημοσίευση της 87/2008 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, με την οποία δικαιώθηκε το ελληνικό Δημόσιο.

Οι καταγγελίες σας είναι πολύ σοβαρές. Μπορείτε να μιλήσετε πιο συγκεκριμένα;

Φυσικά. Μερικοί από αυτούς αγνόησαν και ένα περιστατικό που γνώριζαν καλά: όταν δεν συμμορφώθηκα στις πιέσεις, με προσφορά ανταλλάγματος κατάληψης υψηλής θέσης ιεραρχικά ανωτέρου μου, για να παραβώ τη συνείδησή μου κατά την έκφραση της δικανικής μου κρίσης, γιατί αυτός είχε, όπως μου είπε, «προσωπικό λόγο» να εκδοθεί απόφαση υπέρ του άλλου διαδίκου και αρνήθηκα σχετικώς, εισέπραξα την απειλητική του φράση: «Τότε θα σε πολεμήσω». Και ναι μεν με «πολέμησε» και με νίκησε στην πρώτη μάχη, αλλά τελικά κέρδισα την τελευταία μάχη και τον πόλεμο, γιατί επικράτησε η γνώμη μου στην υπόθεση αυτή. Οι εφιαλτικές ώρες που πέρασα στον Άρειο Πάγο, όταν όρθωσα ανάστημα απέναντι στη διαφθορά και στην κάθε μορφής ανεπάρκεια και ανικανότητα που μαστίζουν τη Δικαιοσύνη, μου επαναφέρουν στη μνήμη το πάντοτε, δυστυχώς, επίκαιρο «κατηγορώ» του αείμνηστου εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελου Κρουσταλάκη: «Δεν είναι άξια επαίνων η Δικαιοσύνη. Υπάρχουν δικαστές που δεν έχουν ήθος… Μουσκεύουμε στην αμαρτία…».

Ποιο είναι το απόσταγμα αυτής της εμπειρίας σας;

Είναι γνωστό στο δικαστικό σώμα, αλλά και εκτός αυτού, από πολλαπλά απτά συγκεκριμένα περιστατικά, ότι κατά την υπερτεσσαρακονταετή δικαστική υπηρεσία μου δεν επιδίωξα ούτε υπήρξα ποτέ αρεστός σε κανέναν «καίσαρα» οποιασδήποτε εξουσίας, αλλά πάντοτε απέκρουσα αποφασιστικά οιαδήποτε επέμβαση ή παρέμβαση στη δικαστική μου συνείδηση, από όσο ψηλά και αν προερχόταν, και δεν υπολόγισα ποτέ τίποτα και κανέναν κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου της διαφύλαξης της δικαστικής μου ανεξαρτησίας. Αποχωρών δε εντός ολίγου από την ενεργό υπηρεσία (γιατί δικαστής θα παραμείνω μέχρι του φυσικού μου τέλους), αφήνω ως παρακαταθήκη στους νεότερους δικαστές τα σχετικά υπηρεσιακά μου βιώματα, ως έμπρακτα παραδείγματα διδαχής του τρόπου με τον οποίο πρέπει να αποκρούουν κάθε επίβουλο της δικαστικής τους ανεξαρτησίας.

Πώς συντίθεται και πώς λειτουργεί το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο;

Τα της συγκροτήσεως και λειτουργίας του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου προβλέπονται και ρυθμίζονται από το σύνταγμα και τον Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών. Για να αντιμετωπισθούν, όμως, οι δυσλειτουργίες που εμφανίστηκαν στην πράξη κατά τη λειτουργία του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου, καθώς και για τα γενικότερα προβλήματα στη διοίκηση της Δικαιοσύνης, πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και τροποποιήσεις του συντάγματος και του Ν. 1756/1988, όπως ισχύει. Για όλα τα σχετικά ζητήματα έχω έτοιμες τις προτάσεις μου και εν καιρώ θα τις δημοσιοποιήσω και θα τις θέσω υπόψη των αρμοδίων οργάνων του κράτους. Οπωσδήποτε, δε, πρέπει να τεθεί σε νέες νομικές βάσεις και ο δικαστικός συνδικαλισμός.

Ποιος είναι αυτός ο πολυπρόσωπος μηχανισμός που αντιμετωπίσατε όταν διατάξατε την πειθαρχική δίωξη του ανακριτή της υπόθεσης Siemens Ζαγοριανού;

Για τα πρόσωπα που απαρτίζουν τον σκληρό και αδίστακτο πολυπρόσωπο μηχανισμό προστασίας του ελεγχόμενου πειθαρχικά και ποινικά πρωτοδίκη Νικολάου Ζαγοριανού έχω αναφερθεί σε επίσημα έγγραφά μου και έχω δώσει σχετικώς και κατάθεση. Επειδή, όμως, βρίσκεται σε εξέλιξη η σχετική έρευνα δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο για να μην παρεξηγηθώ ότι θέλω να προκαταλάβω την κρίση των αρμοδίων δικαστικών οργάνων.

Ποιος τελικά προστατεύει τους διεφθαρμένους, τους ανήθικους και τους ανίκανους;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δώσει σε βαρυσήμαντο άρθρο του στο νομικό περιοδικό «Συνήγορος» ο αείμνηστος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στέφανος Ματθίας το έτος 2005. Θα συμφωνούσα μαζί του ότι τα κρούσματα διαφθοράς στη Δικαιοσύνη εξηγούνται από μια γενικότερη χαλάρωση, που εμφανίστηκε μετά το έτος 1990 και οφείλεται κυρίως σε χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας. Ευκαιριακά νομοθετήματα, που θεσπίστηκαν έκτοτε, με δήθεν φιλοδικαστικά μέτρα, ασυμβίβαστα με το δικαστικό φρόνημα, στην πραγματικότητα βολέματος ανεπαρκών δικαστών, προωθήθηκαν για να στηριχθεί η επανεκλογή συνδικαλιστών που ήταν ή εμφανίζονταν ως κομματικά προσκείμενοι, και για να μπορεί, μέσω αυτών, να επηρεάζει η πολιτική ηγεσία τους δικαστές. Καθιερώθηκε, τελικά, η καθυστέρηση ως «δικαίωμα» και με τη θέσπιση διαφόρων νομικών τεχνασμάτων κατά κανόνα δεν μπορεί να ελεγχθεί πειθαρχικά δικαστής για οκτάμηνη καθυστέρηση έκδοσης πολιτικής απόφασης. Έτσι, οι καθυστερήσεις θέριεψαν με νομοθετική κάλυψη. Παράλληλα, αναπτύχθηκε και το θλιβερό φαινόμενο διεφθαρμένοι ή ανεπαρκείς δικαστές και εισαγγελείς να προσφεύγουν και να ζητούν προστασία από διάφορα ετερόκλητα πρόσωπα, προκειμένου να αποφύγουν τις πειθαρχικές ή ποινικές συνέπειες των παραβάσεών τους ή να επιτύχουν την προαγωγή τους.

Και τι είδους πρόσωπα αναλαμβάνουν ρόλο προστάτη;

Eίτε πρόσωπα του δικαστικού χώρου, όπως συνδικαλιστές, ανώτατοι δικαστές εν ενεργεία και συνταξιούχοι, αλλά και δικαστές κατώτερων βαθμών, είτε πρόσωπα εκτός δικαστικού χώρου, όπως πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας δημοσιεύματα στον Τύπο υπέρ διεφθαρμένων ή ανεπαρκών δικαστών. Έτσι στα παραδοσιακά «μιλήματα» ή «πιασίματα» μερικές φορές ολόκληρων συνθέσεων, πολλές φορές πιεστικά, χρησιμοποιείται και η προστασία του παντοδύναμου Τύπου. Για να αντιμετωπισθεί η σύγχρονη αυτή γάγγραινα της προστασίας διεφθαρμένων ή ανίκανων δικαστών, θα πρέπει να ληφθούν επειγόντως νομοθετικά μέτρα, για τα οποία έχω καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις.

Ανέρχονται στην κορυφή οι άξιοι ή οι βολικοί και οσφυοκάμπτες;

Ο τρόπος και τα κριτήρια επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, στο πλαίσιο του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, δηλαδή κατ' ουσίαν από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και από αυτούς που επηρεάζουν την κρίση του υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, αποτελούν την πιο πονεμένη ιστορία της ελληνικής Δικαιοσύνης, έχουν εξελιχθεί σε τραγωδία για την ανεξαρτησία της και απαρχή πολλών από τα δεινά της. Αν κατέγραφα όσα βίωσα, πάνω από σαράντα χρόνια, σχετικά με τις επιλογές αυτές, τα όσα είδα και άκουσα, θα αρκούσαν για να γεμίσουν τις σελίδες ενός βιβλίου, με τον τίτλο «Η μαύρη βίβλος της ελληνικής Δικαιοσύνης». Προς το παρόν, επιγραμματικά σημειώνω ότι προτιμώνται, σε αρκετές περιπτώσεις, στις επιλογές αυτές όχι οι άριστοι αλλ' οι αρεστοί στον εκάστοτε πρωθυπουργό και στο περιβάλλον του, οι βολικοί, οι υπάκουοι, οι ασφυοκάμπτες, οι διαπλεκόμενοι, οι συναλλασσόμενοι, οι κομματικά προσκείμενοι, οι δημοσιοσχεσίτες και, βέβαια, οι συνεργαζόμενοι με θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές σέχτες ή με συνδικαλιστές του κλάδου ως κομματικούς τοποτηρητές ή οι έχοντες σχέση με υπουργούς ή άλλα πρόσωπα της εκτελεστικής εξουσίας. Έτσι δημιουργούνται κακά πρότυπα και περνά το μήνυμα στους νεότερους δικαστές ότι, για να προαχθούν στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, θα πρέπει να γίνουν και αυτοί αρεστοί και υποτακτικοί στην εκτελεστική εξουσία και τους παρατρεχάμενούς της.

Και τι είδους «δουλείες» προκύπτουν για τους δικαστικούς λειτουργούς από αυτές τις νοσηρές σχέσεις;

Και όλοι αυτοί που κόπτονται υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, και ιδίως οι βαρόνοι της πολιτικής, του Τύπου και του χρήματος, ενεργούν έπειτα από δουλικές παρακλήσεις του εκλεκτού τους, αφού ο τελευταίος διέλθει επιτυχώς τις εξετάσεις υποτέλειας στις οποίες τον υποχρεώνουν και υπογράψει το σχετικό νοητό «γραμμάτιο» οφειλής, και βέβαια προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών τους συμφερόντων, γιατί είναι σίγουρο ότι αν επιλεγεί ο εκλεκτός τους θα του ζητήσουν το τίμημα της οφειλής του (αντάλλαγμα), δηλαδή την ψυχή και τη συνείδησή του. Η «οφειλή» αυτή αποτελεί και τον «προσωπικό λόγο» εκτροπής σε ανομίες, αδικίες και δικαστικές αυθαιρεσίες από ορισμένους δικαστικούς λειτουργούς. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, γνωστές βέβαια στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, όπου δικαστές πανάξιοι κατέλαβαν αξιοκρατικά τις κορυφαίες θέσεις της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, τις οποίες και λάμπρυναν με την παρουσία και το έργο τους. Αλλά, αν οι εξαιρέσεις αυτές δεν γίνουν ο κανόνας, τότε θα εξακολουθεί να παραμένει φενάκη και όνειρο απατηλό η ανεξαρτησία στον χώρο της Δικαιοσύνης.

Για τον Στίβεν Xόκινγκ (1)

Επιστολή του Αρεοπαγίτη Ευ. Ανδριανού στην Καθημερινή, 28/5/2011, και απάντησή μου!

Kύριε διευθυντά

Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε μερικές παρατηρήσεις επί των δηλώσεων περί μετά θάνατον ζωής και περί Θεού του κορυφαίου φυσικού επιστήμονος κ. Στίβεν Xόκινγκ που δημοσιεύθηκαν και στην εφημερίδα σας.

1. H δήλωση ότι η πίστη στη μετά θάνατον ζωή «είναι παραμύθια για όσους φοβούνται το σκοτάδι» είναι προσβλητική για τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν αυτή την πίστη. Θα περίμενα από τον κ. Xόκινγκ να σέβεται όσους έχουν μία πίστη που ο ίδιος δεν συμμερίζεται.
2. Tα εκατομμύρια των μαρτύρων της πίστεώς μας προτίμησαν να υποστούν τον θάνατο με φρικτά βασανιστήρια επειδή είχαν διά της πίστεως αισθανθεί ψηλαφητή την πραγματικότητα της μετά θάνατον ζωής και δεν κατέφυγαν σε ένα «παραμύθι» επειδή τον εφοβούντο, όπως υποστηρίζει ο κ. Xόκινγκ. Aν δεν είχαν την εμπειρία της πίστεως, θα τους έμενε ο φόβος του θανάτου και θα τον απέφευγαν με το να αρνηθούν την πίστη αυτή.
3. O κ. Xόκινγκ δίδει απαντήσεις επί των μεταφυσικών θεμάτων της μετά θάνατον ζωής και της υπάρξεως του Θεού μεταχειριζόμενος τα μέσα των φυσικών επιστημών, που είναι ατελή και δεν μπορούν να δώσουν επιστημονικές απαντήσεις για τα θέματα αυτά.
4. Όταν τα μέσα των φυσικών επιστημών δεν είναι πρόσφορα να μας δώσουν απαντήσεις στα θέματα της μετά θάνατον ζωής και της υπάρξεως του Θεού, αλλά εμείς πιστεύουμε σε αυτά, μπαίνουμε στον χώρο της μεταφυσικής γιατί δίνουμε απαντήσεις διά της πίστεως. Όσοι με τα υπάρχοντα μέσα της Eπιστήμης δεν μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο και δεν περιορίζονται σε μια θεωρία, αλλά λένε «δεν πιστεύω», κινούνται και αυτοί στον χώρο της μεταφυσικής, έξω από τα όρια της Eπιστήμης. Όταν ο κ. Xόκινγκ λέει ότι δεν «πιστεύει» και ειρωνεύεται όσους πιστεύουν, έχει εξέλθει από τα όρια της επιστήμης του και κινείται και αυτός στον χώρο της μεταφυσικής.
5. O κ. Xόκινγκ για να αποκρούσει την πίστη στην ύπαρξη του Θεού ως πρωταρχική αιτία των όλων υποστηρίζει ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε μόνο του, με την ενέργεια της βαρύτητας και ότι από το τίποτα είναι δυνατόν να δημιουργηθούν και άλλα σύμπαντα. H άποψη αυτή είναι αντίθετη προς τη φιλοσοφική και επιστημονική πείρα κατά την οποία τίποτα δεν μπορεί να προέλθει από το τίποτα, αλλά και στη λογική.

6. Πολλοί επιστήμονες, ιδίως των φυσικών επιστημών, μεταξύ των οποίων και ο κ. Xόκινγκ, νομίζουν ότι μπορούν να δώσουν απαντήσεις επί μεταφυσικών θεμάτων στηριζόμενοι στα πράγματι εντυπωσιακά επιτεύγματα της Eπιστήμης, παραβλέποντας το γεγονός ότι και αυτή έχει τα όριά της πέρα από τα οποία επικρατεί άγνοια και έτσι επιβεβαιώνουν την παρατήρηση του Σωκράτη για τους συγχρόνους του «ειδικούς», ότι δεν έχουν επίγνωση της αγνοίας τους, ότι «δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν».

Eυάγγελος Aνδριανός, Eπίτιμος Aρεοπαγίτης

---

Η δική μου άποψη για όσα γράφει ο κ. Ευ. Ανδριανός (Ε.Α.) είναι η εξής:

1. Πριν από περίπου ένα εξάμηνο ο ομόπιστος με τον κ. Ε.Α. και, στην ιεραρχία των πιστών, ανώτερός του μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ εξέφρασε συγκαταβατικά την κατανόησή του για τον ερευνητή κ. Σ. Χόκινγκ (Σ.Χ.), ο οποίος -λόγω της αναπηρίας του- χαρακτηρίζεται, λέει, από τη συμπλεγματικότητα και τραγικότητα των απόψεων κτλ. (Καθημερινή 24.9.2010) Και μαζί με τον Χόκινγκ προσέβαλε ο μητροπολίτης και κάθε ανάπηρο και ανήμπορο άνθρωπο που διατυπώνει, έστω και με μηχανική υποστήριξη και ηλεκτρονική φωνή, απόψεις διαφορετικές από αυτές του χριστιανικού ποιμνίου.
   Δεν θυμάμαι να διαμαρτυρήθηκε τότε δημόσια γι' αυτή την προσβολή κανένας από τους ομόπιστους του κ. Σεραφείμ, ούτε ο κ. Ε.Α., όπως θα επέβαλε η χριστιανική ταπεινότητα και αλληλεγγύη στον πλησίον, μάλλον επειδή δεν θίγονταν οι ίδιοι αλλά κάποιοι άλλοι... Αφού δεν σέβονται λοιπόν επιφανείς χριστιανοί έναν ανάπηρο άνθρωπο και όλους τους μειονεκτούντες συνανθρώπους, έστω κι αν είχε κάνει λάθος ο Σ.Χ., γιατί περιμένουν να τους σεβαστούν άλλοι για τις φαντασίες που περιφέρουν; Και τι σημασία μπορεί να έχουν τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια πιστών που αναφέρει ο κ. Ε.Α.; Είναι ο σεβασμός στον πλησίον ποσοτικό θέμα ή αποτελεί δείγμα ανώτερου ήθους;
   Πέρα από αυτά, διάφορες θρησκείες με μεγάλο αριθμό πιστών έχουν στη διδασκαλία τους οπισθοδρομικές ιδέες και πρακτικές με τεκμηρίωση σε «ιερά» κείμενα, όπως π.χ. ο ξυλοδαρμός των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες, ο οποίος πρέπει να γίνει με συγκεκριμένους «θεόπνευστους» κανόνες που προκύπτουν από το Κοράνι! Αφού κατά τον κ. Ε.Α. παίζει ρόλο το μέγεθος του ποιμνίου, ποιος μη μουσουλμάνος πολίτης θα επιτρεπόταν να απορρίψει δημόσια αυτές τις οπισθοδρομικές πρακτικές και ποιος χριστιανός δικαστής να τις καταδικάσει, αφού στηρίζονται από εκατομμύρια και δισεκατομμύρια μελών του αντίστοιχου ποιμνίου, τα οποία σίγουρα θα προσβάλλονταν;
2. Παραβλέπω τις σχολικές τερατολογίες περί εκατομμυρίων μαρτύρων που αναφέρει ο κ. Ε.Α. και αναρωτιέμαι, από πού γνωρίζει τι είχαν «ψηλαφητά» αισθανθεί τα θύματα των διωγμών για τη μετά θάνατον πραγματικότητα; Όταν πηγαίνουν κάποιοι εκδρομή, στηριζόμαστε στις «ψηλαφητές» ελπίδες των υποψήφιων ταξιδιωτών για τις εμπειρίες που θα αποκομίσουν εκεί ή περιμένουμε την επιστροφή τους ή έστω ένα μήνυμα από το τόπο της εκδρομής για να ξέρουμε τι έγινε ή τί γίνεται; Ποιες ακριβώς πληροφορίες διαθέτει ο κ. Ε.Α.;
   Πάντως, πάλι βλέπω ότι προσπερνάει ο επιστολογράφος τα μεταγενέστερα θύματα διωγμών που προκάλεσαν οι μηχανισμοί των πιστών χριστιανών, μόλις συνεταιρίστηκαν με τη ρωμαϊκή εξουσία, με την κατηγορία ότι αυτά τα θύματα δεν υποστήριζαν ιδεοληψίες περί μετά θάνατον ζωής και τα οποία, δεν μπορεί, επίσης πρέπει να είχαν κάποιες «ψηλαφητές εμπειρίες»... Αντιλαμβάνομαι τον κ. Αρεοπαγίτη ως οπαδό μιας παράταξης που φροντίζει μόνο τους δικούς της ανθρώπους, κάτι σαν Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός που υπερασπίζεται στα δικαστήρια με δικηγόρους τούς «καλούς» χουλιγκάνους!
3. Η δημοσίευση, στην οποία αναφέρεται ο κ. Ε.Α., είναι μια συνέντευξη του Σ.Χ. (Καθημερινή, 17.5.2011) και όχι επιστημονική διάλεξη, άρα δεν μεταχειρίζεται σ' αυτή τα «ατελή» μέσα των φυσικών επιστημών, αλλά απλώς αξιοποιεί την ευφυΐα του και την εμπειρία μιας ζωής. Όπως και ο κ. Ε.Α. που υποστηρίζει την μετά θάνατον ζωήν, δεν αξιοποιεί τις νομικές του γνώσεις παρά μόνο τα «τέλεια» (ελπίζω) μέσα της επιφοίτησης και του οραματισμού για να καταλήξει στα συμπεράσματά του, οπότε εναπόκειται σ' εμάς τους απλούς ανθρώπους να επιλέξουμε μεταξύ φυσικών επιστημών και ονείρων, μεταξύ φυσιοκρατίας και θεοπνευστίας.
4. Κανένας που λέει «δεν πιστεύω» στη μετά θάνατον ζωήν, στην άμωμο σύλληψη, τον κρίνο και ό,τι άλλο έχει επινοηθεί, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα, άρα δεν βρίσκεται σε κανένα μεταφυσικό χώρο, στον οποίο νομίζει ο κ. Ε.Α. ότι μπορεί να παρασύρει τους αναγνώστες του. Αυτοί, τους οποίους μέμφεται, περιμένουν από τους αφοσιωμένους στην «πίστη» να διατυπώσουν τις αποδείξεις επί των ισχυρισμών τους - χωρίς ανταπόκριση μέχρι σήμερα, βέβαια! Υπόχρεος αποδείξεων είναι αυτός που εισάγει ισχυρισμούς και όχι οι ακροατές του.
   Ως προς δε τη βαρύτητα και σοβαρότητα κάθε «πίστης», αναρωτιέμαι τι θα επέλεγε ένας σώφρων άνθρωπος, αν απ' τη μια μεριά τού λέει ο μητροπολίτης Πειραιώς ότι, σύμφωνα με την πίστη του, στα ηλεκτρονικά τσιπάκια και στον γραμμωτό κώδικα κρύβονται ο αριθμός του διαβόλου 666 και ο σατανάς αυτοπροσώπως, όπως συχνά πυκνά αναφέρεται σε δημοσιεύματα και κηρύγματα και, απ' την άλλη μεριά, η τεχνολογία αξιοποιεί για χίλιους δυο λόγους τη δυνατότητα απλής εγγραφής και αναγνώσεως πληροφοριών με ηλεκτρονικά μέσα και γραμμωτό κώδικα; Τι θα αποφάσιζε ο κ. Ε.Α. ως δικαστικός σε μια σύγκρουση τέτοιων απόψεων, την πίστη ή την επιστημονική/τεχνολογική γνώση;
   Δίνει μια ιδέα ο κ. Ε.Α. για τις προτιμήσεις του, αφού αντιπαραθέτει την «πίστη» με την επιστήμη. Μόνο που κάνει ένα θεμελιώδες σφάλμα, αφού οι γνώσεις διατυπώνονται από την επιστημονική κοινότητα μετά από επίπονη και πολύχρονη έρευνα και ισχύουν για όλους και διαρκώς, μέχρι κάποιοι νεότεροι ερευνητές να τις συμπληρώσουν ή να τις τροποποιήσουν -εν μέρει ή στο σύνολό τους-, πάλι όμως με συμμετοχή και σύμφωνη γνώμη της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας!
   Αντίθετα, «πίστη» έχει κάθε άνθρωπος τη δική του και κάθε μέρα μπορεί να έχει μια διαφορετική, η οποία δεν επηρεάζει απολύτως τίποτα!
   • Οι επιδημικές ασθένειες την εποχή της μεσαιωνικής θεοκρατίας καταπολεμήθηκαν με την ιατρική και φαρμακευτική επιστήμη και όχι με την πίστη.
   • Για τις επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο και με τεράστιες ενδιάμεσες αποστάσεις αξιοποιήθηκαν η επιστήμη της φυσικής και η ηλεκτρονική τεχνολογία και όχι τα δόγματα και οι ιδεοληψίες θρησκειών από την έρημο.
   • Οι μεταβάσεις σε μακρινές πόλεις, χώρες και ηπείρους δεν έγιναν με την παρεμβολή του αγίου πνεύματος, αλλά με τις τεχνολογικές επινοήσεις, αφότου απελευθερώθηκε η κοινωνία από τα θεοκρατικά δεσμά κ.ο.κ.
   Με αυτή την έννοια δεν έχει κανένα νόημα να θέσει κάποιος την πίστη του προς σχολιασμό και κρίση από άλλους, όπως συμβαίνει απαραιτήτως με την επιστήμη, γιατί η πίστη διαφοροποιείται με το χρόνο, τον τόπο διαμονής και την καθημερινή διάθεση του πιστού, επηρεάζεται από την ηλικία και τις κοινωνικές εμπειρίες! Τι να κρίνεις και τι να αξιολογήσεις σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σύνολο ασύμβατων πληροφοριών, ιδεών και σκέψεων;
5. Ο κ. Ε.Α. κάνει το λάθος να μπαίνει και σε κριτική επιστημονικών αντιλήψεων της Φυσικής και επικαλείται απλοϊκές αρχές και φιλοσοφική πείρα για θέματα, τα οποία φαίνεται να αγνοεί. Ας εντρυφήσει λίγο στην Κβαντική Φυσική και μπορεί να επανέλθει αξιοποιώντας στην επιχειρηματολογία του και θέματα που ξεφεύγουν από τις τωρινές γυμνασιακές γνώσεις Φυσικής που φαίνεται μόνο να διαθέτει. Θα καταλάβει έτσι ότι και κάθε κατοχυρωμένη φιλοσοφία και γνώση ισχύει μέχρι αυτή να ανατραπεί από κάποια νεότερη!
6. Τέλος, στο 6^ο σημείο της επιστολής του, επανέρχεται ο κ. Ε.Α. στο διαχωρισμό μεταξύ φυσιοκρατίας και θεοκρατίας και προσπαθεί με επίκληση αρχαίων γνωμικών να κρατήσει μακριά του το συντριπτικό βάρος των επιστημονικών και τεχνολογικών γνώσεων, το οποίο τον ωθεί αναπόδραστα αλλά μη ομολογημένα στο χώρο της φυσιοκρατίας.
   Δεν χάνω όμως την ευκαιρία να καταγράψω εδώ με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μια δραματική ιστορική εξέλιξη, από τους πρώτους αιώνες της δεύτερης χιλιετίας μέχρι σήμερα:
   • Το έτος 1082 καταδικάστηκε ο «ύπατος των φιλοσόφων» Ιωάννης Ιταλός με έντεκα αναθέματα σε υποχρεωτικό μοναστικό εγκλεισμό. Το σκεπτικό της καταδικαστικής ποινής που ανακοίνωσε ο ευνούχος και αγράμματος πατριάρχης Ευστράτιος Γαρίδας εν συνόδω, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο Ιταλός ήταν «ελληνόπληκτος και δαιμονόπληκτος στασιαστής κατά της Νέας Ρώμης» και διέδιδε «... μακάβριες διδασκαλίες των Ελλήνων (Πλάτωνα και Νεοπλατωνικών) σε σχέση με την ψυχή, τη μετεμψύχωση, το σώμα, με το οποίο θα αναστηθούν οι άνθρωποι κατά τη δεύτερη παρουσία, τήν άρνηση του εκκλησιαστικού δόγματος ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός...»
   • Τρεις αιώνες μετά αφορίστηκε ο Ισαάκ Αργυρός (~1300-1370), ο οποίος ενεπλάκη σε αντιδικίες με τους Ησυχαστές, με το σκεπτικό: «Ισαάκ Αργυρόν τον ιού μεστόν, τον και πολύ το κίβδηλον της Ελλήνων φλυαρίας πλουτήσαντα ... ανάθεμα» (= ανάθεμα στον Αργυρό που ήταν γεμάτος δηλητήριο και ο οποίος είχε πολύ πλουτήσει από την κίβδηλη φλυαρία των Ελλήνων). Δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική φιλοσοφία και ο Ελληνισμός αποτελούσαν τους χειρότερους εφιάλτες των Βυζαντινών θεόπληκτων!
   • Και πάλι τρεις αιώνες μετά, κάηκε το έτος 1600 στην πυρά από τον εκκλησιαστικό μηχανισμό ο φυσιοδίφης Giordano Bruno, επειδή υποστήριζε ότι το σύμπαν είναι άπειρο και δεν έχει κέντρο του τη Γη, υπάρχουν δε κι άλλοι κόσμοι γύρω μας (ηλιακά συστήματα, γαλαξίες, σύμπαντα... λέμε σήμερα) που δεν τους αντιλαμβανόμαστε.
   • Το έτος 1803 καταδικάστηκε από το οικουμενικό πατριαρχείο ως αιρετικός και κακόδοξος ο διαφωτιστής «δάσκαλος του γένους», Βενιαμήν Λέσβιος, γιατί υποστήριζε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο και ότι υπάρχουν πολλοί κόσμοι (σύμπαντα), πέρα από αυτόν που αντιλαμβανόμαστε!
   • Σε πατριαρχική εγκύκλιο του Μαρτίου 1821, λίγο πριν από την έκρηξη της επανάστασης, αναφέρεται μεταξύ άλλων: «...τις ωφέλεια προσκολλώμενοι οι νέοι εις τας παραδόσεις αυτάς, να μανθάνωσι αριθμούς, και αλγέβρας, και κύβους [...] και άτομα, και κενά, και δίνας, και δυνάμεις και έλξεις και βαρύτητας, και φωτός ιδιώματα, και βόρεια σέλα, και οπτικά τινα, και ακουστικά, και μυρία τοιαύτα, και άλλα τερατώδη...»
   Σήμερα δεν είναι σε θέση οι εκκλησιαστικοί μηχανισμοί και οι πιστοί τους να επέμβουν και να ποδηγετήσουν τους επιστήμονες, τις όποιες απόψεις τους και τα «τερατώδη» που γράφει και ο άλλος! Αποτελούν πλέον μια κουρασμένη οπισθοφυλακή, η οποία διεκδικεί παρακλητικά μία επιπλέον ώρα διδασκαλίας στα σχολεία, λίγο (τί λίγο!) δημόσιο χρήμα για να κάνουν φιλανθρωπίες με ξένα κόλλυβα, κάποια χρήματα από ευρωπαϊκά προγράμματα που θα διαχειριστούν με προβληματικό τρόπο, τις γεωργικές και άλλες εκτάσεις που διακατέχουν με αμφίβολα βυζαντινά χρυσόβουλα και συχνά χαλκευμένα οθωμανικά φιρμάνια και, τέλος, κάποιον ελεύθερο χώρο στα περιθώρια της φυσιοκρατίας και του ορθολογισμού, στις χαραμάδες με κενά γνώσης που δεν έχει συμπληρώσει ακόμα η επιστήμη, εντοπίζοντας εκεί το θεό τους και τις ιδεοληψίες τους, μέχρι να αποβληθούν εκ νέου!
   
   Ελεύθερα, μπορείτε να κάνετε ήσυχα τις οπισθοδρομικές επιλογές σας! Θα υποχωρήσετε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... μέχρις εξαφανίσεως! Να θυμάστε μόνο ότι στα χρόνια της θρησκοληψίας, όταν επικρατούσαν οι ομόπιστοι του κ. Ε.Α., κάθε διαφορετικά σκεπτόμενος οδηγείτο από τη θρησκεία της αγάπης στα κάτεργα ή στην πυρά... Ας το ενστερνιστούν κι αυτό οι άνθρωποι θεοκρατικής αντιλήψεως για να ξέρουν ποιες δυνατότητες και ευκαιρίες δημιούργησε και γι' αυτούς ο «καταραμένος Διαφωτισμός» (Χριστόδουλος).

---

Μετά την ανάρτηση αυτής της απάντησης, δημοσιεύτηκαν κι άλλες απαντήσεις φίλων, μερικές από τις οποίες παραθέτω εδώ:

• http://sfrang.blogspot.com/2011/06/steven-hawking.html
• http://sfrang.blogspot.com/2011/06/3.html

Μια τέλεια αλλά προβληματική σφαίρα

ΒΗΜΑ, 26/5/2011

Ξέρουμε ότι είναι υπερκινητικό, ότι είναι αρνητικά φορτισμένο και ότι «κινεί» την ενέργεια του κόσμου μας. Τώρα μαθαίνουμε ότι το ηλεκτρόνιο είναι όπως όλα δείχνουν απολύτως στρογγυλό - σχεδόν το πρότυπο μιας τέλειας σφαίρας.

Η είδηση, η οποία ήρθε από τις ακριβέστερες μετρήσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, απογοήτευσε κάποιους επιστήμονες. Μια «ανωμαλία» στο σφαιρικό σχήμα του ηλεκτρονίου θα επιβεβαίωνε την ύπαρξη ορισμένων υποατομικών σωματιδίων και κάποιες νεότερες θεωρίες της Φυσικής ενώ ίσως μας έδινε απαντήσεις για την τύχη της αντιύλης.

Οι ειδικοί ωστόσο δεν το βάζουν κάτω. Θεωρούν ότι μελλοντικές, ακόμη πιο ακριβείς μετρήσεις, ίσως βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Πιο τέλειο δεν γίνεται

Το πείραμα, το οποίο διενεργήθηκε από ερευνητές του Imperial College στο Λονδίνο και είναι το τελευταίο και πιο «βελτιωμένο» από μια μεγάλη σειρά ανάλογων εγχειρημάτων, ήταν κατηγορηματικό: το ηλεκτρόνιο είναι μια τέλεια σφαίρα με απόκλιση ένα σε ένα εκατομμύριο δισεκατομμύρια.

«Αν φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να μεγεθύνουμε το ηλεκτρόνιο, τόσο ώστε να αποκτήσει το μέγεθος του ηλιακού μας συστήματος, τότε θα ήταν σφαιρικό με απόκλιση μικρότερη από μια τρίχα των μαλλιών μας». Δήλωσε ο Εντουαρντ Χάιντς, φυσικός στο Imperial College και επικεφαλής της ομάδας των ερευνητών, στην ιστοσελίδα της επιθεώρησης «Nature» όπου και δημοσιεύεται η σχετική μελέτη.

Ηλεκτρόνιο και Καθιερωμένο Μοντέλο

Η τόση ενασχόληση των φυσικών με την τελειότητα της σφαίρας του ηλεκτρονίου δεν εμπίπτει στο πλαίσιο κάποιας επιστημονικής τελειομανίας. Το αν αυτό το υποατομικό σωματίδιο έχει απόλυτα σφαιρικό σχήμα ή όχι, έχει καθοριστική σημασία για ορισμένες σύγχρονες θεωρίες, οι οποίες έχουν στόχο να συμπληρώσουν τα κενά του Καθιερωμένου Μοντέλου, όπως η υπερσυμμετρία.

Με βάση τα όσα ξέρουμε από το Καθιερωμένο Μοντέλο της Φυσικής έχουμε μάθει να «βλέπουμε» το ηλεκτρόνιο σαν μια αρνητικά φορτισμένη σφαίρα που κινείται γύρω από τον πυρήνα του ατόμου. Το Καθιερωμένο Μοντέλο όμως αδυνατεί να εξηγήσει ορισμένα φαινόμενα του Σύμπαντος. Γι’ αυτό ορισμένες θεωρίες, όπως η υπερσυμμετρία, έχουν έλθει να συμπληρώσουν τα κενά, προσθέτοντας γύρω του ένα «νέφος» από θεωρητικά σωματίδια.

Η ύπαρξη όμως αυτών των σωματιδίων θα έπρεπε να αλλοιώνει την τέλεια στρογγυλότητα του ηλεκτρονίου: το σχήμα του αντί για απόλυτα σφαιρικό, θα έπρεπε να είναι ελαφρώς πεπλατυσμένο στους πόλους, όπως αυτό της Γης. «Αυτό που κάναμε εμείς ήταν να σχεδιάσουμε ένα πείραμα για να ελέγξουμε αυτό το ενδεχόμενο με ένα πολύ, πολύ υψηλό βαθμό ακριβείας» εξήγησε ο κ. Χάιντς.

Η αναζήτηση συνεχίζεται

Τα αποτελέσματα του πειράματος δεν εμφάνισαν ωστόσο καμία τέτοια ένδειξη, αφού δεν εντόπισαν σχεδόν ούτε ένα ψεγάδι στη σφαίρα του ηλεκτρονίου. Ο κ. Χάιντς τονίζει ότι αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρίες όπως η υπερσυμμετρία καταρρίπτονται, το βέβαιο όμως είναι ότι δεν αποκτούν την πολυπόθητη επιβεβαίωσή τους. Τουλάχιστον όχι ακόμη!

Ο καθηγητής και η ομάδα του επεξεργάζονται την τελειοποίηση των μεθόδων τους και την επιστροφή τους με ένα νέο πείραμα  δεκαπλάσιας ακρίβειας εντός της επόμενης πενταετίας. Ο απώτερος στόχος πάντως είναι μια ακρίβεια 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή που προσφέρουν τα σύγχρονα μέσα.

«Αν εκατονταπλασιάζαμε την ακρίβεια και πάλι δεν βλέπαμε τίποτε, θα αποκλείαμε κατά κάποιον τρόπο όλες τις σύγχρονες θεωρίες» δήλωσε ο Φυσικός. «Οι θεωρητικοί όμως είναι πολύ δημιουργικοί και το πιθανότερο είναι ότι θα επινοούσαν μοντέλα, όπου η απόκλιση από το σφαιρικό σχήμα θα ήταν ακόμη μικρότερη».

Για όσους δεν ξέρουν, ηλεκτρόνιο είναι στο σχήμα το σωματίδιο που περιφέρεται στις τροχιές γύρω από τον πυρήνα και πρόκειται για λεπτόνιο, δλδ. ένα σωματίδιο που δεν περιέχει κουάρκς και δεν μετέχει σε ισχυρές αλληλεπιδράσεις!

Η περιστραμμένη και «διεστραμμένη» ταινία

Clifford Pickover: Η λωρίδα του Μέμπιους, Εκδόσεις Τραυλός, Αθήνα, 2011, σελ. 416

ΒΗΜΑ, 22/5/2011

Είπε το μυρμήγκι: «Ολοένα γυρνάμε από εδώ και από εκεί / και το μόνο που έχουμε βρει / είναι πως η άλλη πλευρά δεν είναι εκεί». Ο Αύγουστος Φερδινάνδος Μέμπιους (Möbius) γεννήθηκε το 1790 στη Γερμανία και πέθανε το 1868. Εμεινε σε μικρή ηλικία ορφανός από πατέρα και ύστερα από οικογενειακές πιέσεις άρχισε να σπουδάζει νομικά αλλά σύντομα, στη μέση του πρώτου έτους κιόλας, άλλαξε πεδίο σπουδών και ξεκίνησε στα Μαθηματικά.

Οταν τελείωσε, συνέχισε πανεπιστημιακή καριέρα στα Μαθηματικά αλλά και στην Αστρονομία. Το 1858 παρουσίασε τη «Λωρίδα Μέμπιους» με την παράδοξη παρατήρηση ότι πρόκειται για μια επιφάνεια με μία μόνο πλευρά. Εννοώντας ότι αν το ένα άκρο μιας ταινίας το γυρίσουμε κατά 180 μοίρες και το κολλήσουμε στο άλλο άκρο προκύπτει μια ταινία, η οποία φέρει το όνομά του, Μέμπιους. Για να καταλάβουμε την ιδιορρυθμία της, ο συγγραφέας Κλίφορντ Πικόβερ έχει στο βιβλίο του μια εικόνα όπου δύο καλλιτέχνες προσπαθώντας να βάψουν τη μία όψη της ταινίας κόκκινη και την άλλη πράσινη συναντούν δυσκολία.

Ξεκινώντας με το πινέλο στη μια όψη και διατρέχοντας την ταινία θα βρεθεί να έχουν βάψει με ένα μόνο χρώμα και τις δύο όψεις χωρίς να έχουν καταλάβει πότε βρέθηκαν και έβαψαν και την άλλη πλευρά. Ετσι λέμε ότι αν και ταινία έχει μία μόνον όψη. Αυτά βέβαια είναι αρκετά γνωστά. Ετσι για τον κάπως πιο προχωρημένο αναγνώστη το πραγματικό ενδιαφέρον αρχίζει από τη σελίδα 197. Και επί εκατό σελίδες πραγματικά ανοίγει το μυαλό του αναγνώστη, αφού ο συγγραφέας αναφέρεται εκεί στα παράλληλα Σύμπαντα, στη συμμετρία, σε χώρους με διαστάσεις περισσότερες από τρεις, στο σχήμα του Σύμπαντος, στις παραδοξότητες μιας φιάλης Klein. Επιπλέον υπάρχει κεφάλαιο που ασχολείται με τη λωρίδα Μέμπιους στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο, ενώ δίδονται και κάποιες ασκήσεις στα κεφάλαια, όπου ο αναγνώστης στο τέλος του βιβλίου μπορεί να βρει τις λύσεις τους.

Ο Κλίφορντ Πικόβερ έχει σπουδάσει Βιοχημεία και σήμερα είναι μέλος ερευνητικής ομάδας στα φημισμένα εργαστήρια Tomas Watson. Εχει στο όνομά του κατατεθειμένες διάφορες ευρεσιτεχνίες και γράφει σχεδόν ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης τον χρόνο. Θεωρείται κορυφαίος συγγραφέας στο είδος του από τους άλλους και από τον εαυτό του. Αυτό το τελευταίο είναι φανερό και κάπως εκνευριστικό για τον αναγνώστη και η εισαγωγή του είναι φλύαρη. Το βιβλίο γράφτηκε το 2006 και η ελληνική έκδοσή του είναι επιμελημένη.

Κάποιες ελάχιστες γλωσσικές ή τυπογραφικές αβλεψίες έχουν παρεισφρήσει [ο εγγονός Μέμπιους αναφέρεται ως Πολ και Πάουλ, μπερδεύοντας για μια στιγμή τον αναγνώστη, κάπου υπάρχει το «η δισδιάσταση επιφάνεια μιας σφαίρας» (σελ. 209), ενώ θα έπρεπε να αποφεύγονται αδόκιμοι νεολογισμοί όπως αυτή η «δημοφιλία» αντί για τη λέξη δημοτικότητα κτλ.]. Το τελικό συμπέρασμα όμως είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, χωρίς δυσνόητες εξισώσεις να δυσκολεύουν την ανάγνωσή του, το οποίο θα πλουτίσει τις γνώσεις όσων αναγνωστών ενδιαφέρονται για την εκλαϊκευμένη επιστήμη.

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (14)

Δήμος, ετών 38, πατέρας μιας κόρης και σύντομα δύο, κάτοικος Θεσσαλονίκης, Ms Ιστορίας των Κοινωνιών.

Χριστιανός γεννηθείς και βαπτισθείς ως είθισται σε αυτή την κοινωνία. Μεγαλωμένος όμως σε ένα ένθεο, πλην κριτικό κι αφανάτιστο περιβάλλον, γνώρισα από μικρός την ελευθερία της αναζήτησης, των ερωτήσεων, της περί του θεού σκέψης. Οι γονείς μου βέβαια πίστευαν όπως όλοι οι Έλληνες. Δύο φορές την άνοιξη και μία το καλοκαίρι εθιμοτυπικά πηγαίναμε στην εκκλησία.

Κάπου εκεί μέσα στην εφηβεία άρχισαν και τα πρώτα ερωτήματα, οι πρώτες ισχυρές αναζητήσεις. Βοηθός ενός παπά σε μία παραθεριστική εκκλησία (μάλλον ξωκλήσι ήταν περισσότερο) και διαβάζοντας με τη λίγη κρίση, αλλά τη μεγάλη απορία κι αναζήτηση, έφτασα να διαβάζω ό,τι βρω.

Στα μεσοεφηβικά χρόνια υπήρξε μία ιδεολογική ταύτιση με το Χριστιανισμό. Περισσότερο ως αποτέλεσμα της αγάπης προς τον Καζαντζάκη (και τα Χριστιανικά έργα του, όπως το φτωχούλη του Θεού). Η Καινή Διαθήκη και η Παλαιά Διαθήκη διαβάζονται για πρώτη φορά εκείνη την εποχή. Μελετώνται αναλυτικά (με τη παιδική κρίση) και για πρώτη φορά βιώνω την απέχθεια για το αίμα που πλημμυρίζει την Παλαιά Διαθήκη, τη μισαλλοδοξία και το θεϊκό μένος.

Μερικές φορές, όμως, τα προσωπικά βιώματα μάς ειρωνεύονται μέσα από τις ταυτίσεις. Ο Καζαντζάκης έγινε πρότυπο ζωής και σκέψης. Η αγάπη του για γράψιμο, η μανία του να ερωτά συνέχεια και να μη μένει σε μία παγιωμένη αντίληψη, έμελλαν να με συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Σύντομα άρχισα να αντιπαλεύω κάθε χριστιανική σκέψη. Έτσι, πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο, έφτασα να διατρανώνω την άρνησή μου προς τη θρησκεία. Ουσιαστικά περισσότερο ήταν μία αντιχριστιανική άρνηση. Το αντιθρησκευτικό μου ιδεολόγημα συμπληρώνοντας σε κάθε ευκαιρία. Η διαλεκτική της φύσης έγινε το πρώτο μου φιλοσοφικό εγχειρίδιο αθεΐας. Δίπλα σε αυτό ήρθαν να συμπληρωθούν δεκάδες ακόμα.

Η μετάβασή μου δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη ιστορία. Περισσότερο σημαντική ήταν η επιθετική μου τακτική όταν φανέρωνα τις δικές μου αντιθρησκευτικές αντιλήψεις. Το έκανα στο στρατό, αλλά τόσο ο φόβος των στρατιωτικών όσο και η επίκληση κάποιων άρθρων με προστάτευαν. Ακόμα και παραπονούμενος εμφανίστηκα σε μονάδα, επειδή κάποιος ήθελε να με υποχρεώσει να πω την προσευχή, αν και δήλωνα ήδη άθεος.

Στον κύκλο μου προσπαθώ να πείσω. Κάνω λόγο για άρνηση, όχι για διαφωνία ή άλλη άποψη. Συχνά βέβαια υποχρεώνομαι κοινωνικά να παρευρίσκομαι σε θρησκευτικές τελετές. Δε θα πω ότι αισθάνομαι έξω από τα νερά μου, αλλά σίγουρα δεν είναι το πιο ευχάριστο για μένα περιβάλλον. Σημειώνω εμφατικά τις θέσεις μου: ορθολογιστής, ντετερμινιστής και αρνητής του οιουδήποτε Είναι.

Η θρησκεία μού πρόσφερε, όμως, δύο ιδιαιτερότητες: να αναζητώ και να σέβομαι. Η ανάγκη μου να με σέβονται για τα δικά μου πιστεύω, με έκαναν να σέβομαι -και να κρίνω βέβαια- τις δοξασίες των άλλων. Αρνούμαι κάθε επιβολή, κάθε πειθαναγκασμό. Μόνος δρόμος μου έγινε η πειθώ και ο διάλογος.

Μου έμαθε να αναζητώ και να ερευνώ. Η μέθοδος προκειμένου να απομαζοποιηθώ, να ξεφύγω από τα στερεότυπα και το εγχώριο θρησκευτικό συναίσθημα μου δίδαξαν τη μελέτη και την αναζήτηση. Η μεγάλη μου αδυναμία είναι η θρησκεία. Η μελέτη όλων των επικριτών, των πατερικών κειμένων, των απόκρυφων, του Ιώσηπου, του Πορφυρίου και του Ιουλιανού (αγαπημένος ο επιθετικός Κέλσος).

Έμαθα να ερευνώ πριν ολοκληρώσω μία άποψη. Δεν ήταν λοιπόν καθόλου τυχαία η εσωτερική μου ανάγκη να μελετήσω διεξοδικά τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες και το ιδεολογικοφιλοσοφικό σχήμα του Χριστιανισμού, αλλά και άλλων πολυθεϊστικών ή μονοθεϊστικών θρησκειών.

Κιγκινάτος

του Νίκου Δήμου, Lifo, 11/5/2011

Αν μπείτε στην ελληνική έκδοση της αναζήτησης Google και πληκτρολογήστε τη λέξη «χρεοκοπία», θα πάρετε πάνω από ένα εκατομμύριο αναφορές. Ο συνδυασμός «χρεοκοπία Ελλάδας» θα σας δώσει γύρω στις επτακόσιες πενήντα χιλιάδες. Που σημαίνει ότι τόσες φορές έχει αναφερθεί σε κείμενα τα οποία αποδελτίωσε η μηχανή εύρεσης.

Τα ίδια θα συμβούν αν δώσετε «αναδιάρθρωση» ή «κούρεμα χρέους». Το «έλλειμμα» δίνει δύο εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες και το «έλλειμμα Ελλάδας» μόλις πεντακόσιες χιλιάδες λιγότερο. Η «επιμήκυνση» πάει πιο ψηλά - αλλά εκεί παίζει και η «επιμήκυνση πέους» (το αγαπημένο θέμα όλων των σκουπιδο-mail).

Έχουν και οι λέξεις τα όριά τους, φθείρονται, λιώνουν - παύουν στο τέλος να εννοούν κάτι, γίνονται πολτός. Ας αφήσουμε που τέτοιες αφηρημένες έννοιες δεν σημαίνουν τίποτα, παρά μόνο όταν τις μεταφράσει κανείς σε ανθρώπινα πάθη - όπως είχε κάνει πριν εκατόν τριάντα πέντε χρόνια ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Αναλύοντας την αξία μίας μετοχής (έχασε όλη την περιουσία του στα «Λαυρεωτικά»), έβρισκε ότι αποτελείται από «Δάκρυα ορφανού 2 λεπτά, Στεναγμοί χήρας 1λ., Πείνα συνταξιούχου 1λ., Νωθρότης εισαγγελέως 3λ. κ.λπ.». Μέσα στον λογαριασμό, το μεγαλύτερο ποσοστό, βέβαια, είναι η «Ευήθεια μετόχου». Τίποτα δεν άλλαξε!

Έτσι και στο κάθε χρέος υπάρχει πολύς ανθρώπινος πόνος -αλλά και πολλή «ευήθεια»- δηλαδή ανοησία. Και στη θεραπεία υπάρχει ακόμα περισσότερη οδύνη. Κι ακριβώς γι' αυτό κανείς δεν τολμάει να προχωρήσει στη θεραπεία. Βρίζουμε το μνημόνιο - χωρίς να προσέχουμε ότι δεν έχει εφαρμοστεί, παρά μόνο σε μερικά εύκολα μέτρα. Η ουσία, το σπάταλο κι ανοικονόμητο κράτος, παραμένει αλώβητο. Ηγέτες και αξιωματούχοι γυρίζουν γύρω-γύρω αλλόφρονες σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα και δεν κάνουν τίποτα. Ποιος θα επωμισθεί το πολιτικό κόστος;

Τον 5ο αιώνα π.Χ., δύο φορές κάλεσε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον Κιγκινάτο να σώσει τη χώρα που κινδύνευε. Και τις δύο φορές έπραξε το καθήκον του κι ενώ είχε τεράστιες έκτακτες εξουσίες για μήνες, δεν τις άσκησε ούτε μία ώρα παραπάνω και γύρισε στο μικρό χωράφι του. Μια φορά μόνο στην ιστορία συνδυάστηκε η απόλυτη εξουσία με το απόλυτο ήθος. Και το θαύμα δεν επαναλαμβάνεται...

Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (X)

Θεόπνευστες οι γραφές χωρίς επιλογή κειμένων και διαμεσολάβηση!

http://www.youtube.com/watch?v=udttOIpHfwQ&feature=youtube_gdata

16 Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για διόρθωση, για διαπαιδαγώγηση, η οποία οδηγεί σε μια ζωή δικαιοσύνης, 17 έτσι ώστε να είναι ολοκληρωμένος ο άνθρωπος του Θεού, καταρτισμένος για κάθε καλό έργο.

Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από τη δεύτερη προς Τιμόθεο επιστολή του Παύλου, εδάφιο 3.16-17. Και τι αναφέρει; Ότι οι πιστοί χρειάζονται τη Βίβλο, μόνο τη Βίβλο! Δεν αναφέρει ότι χρειάζεται και κάποιος άνθρωπος για να βοηθήσει! Δεν λέει ότι χρειάζονται κάποιοι επιλεγμένοι, ειδικοί, δήθεν φωτισμένοι ή σοφοί, π.χ. οι λεγόμενοι θεολόγοι, που είναι απαραίτητοι για να κατανοήσουν οι πιστοί και να ερμηνεύσουν τις γραφές.

Και γιατί να τις «ερμηνεύσει», αφού ο Ιησούς μίλαγε σε απλούς και συνήθως αμόρφωτους ανθρώπους, άρα ήταν όλα κατανοητά. Δεν αναφέρει ο Παύλος ότι χρειάζεται ένα ιερατείο με διάκους, εφημέριους, αρχιμανδρίτες, μητροπολίτες, επισκόπους και όλοι αυτοί που πληρώνονται από το Δημόσιο για να εξηγούν (όπως τους βολεύει) τις γραφές...

Υπάρχει, τώρα, και μια ερμηνευτική παραλλαγή. Κάνουν μερικοί φιλόλογοι διάφορα άλματα και γράφουν ότι, δεν λέει αυτό ο Παύλος, άαααααλλο πράγμα λέει, και αρχίζουν με συντακτικά τρικ να βαφτίζουν το «θεόπνευστος» επιθετικό προσδιορισμό, το «ωφέλιμος» κατηγορούμενο κτλ. κτλ. Δηλαδή, η «αληθής ερμηνεία» είναι ότι «Κάθε θεόπνευστο βιβλίο είναι και ωφέλιμο για...» Όλα αυτά για να δικαιολογηθεί συντακτικά το «και» -το οποίο σε μάγκικη αργκό παραπέμπει σ' αυτή τη θέση-, οπότε διασώζεται και η ανάγκη παρουσίας των κληρικών και του εκκλησιαστικού εισπρακτικού μηχανισμού! Όποιοι διαφωνούν δε με τους συγκεκριμένους φιλολόγους, είναι μιαροί «προτεστάντες» και αιρετικοί, βεβαίως βεβαίως... Όλη η χριστιανική αγάπη και μετριοφροσύνη στο αποκορύφωμά της.

Έστω λοιπόν ότι στους πρωτοχριστιανικούς αιώνες που υπήρχαν πάμπολλοι αναλφάβητοι και στη συνέχεια, κατά το Μεσαίωνα, οπότε η αμορφωσιά έγινε πλεονέκτημα και καύχημα για τους πιστούς, να χρειάζονταν οι μεσίτες της γνώσης για να καταλάβουν οι απλοί άνθρωποι το λόγο του θεού τους. Τον 20^ο και τον 21^ο αιώνα οι άνθρωποι είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μορφωμένοι, έχουν τελειώσει τουλάχιστον το δημοτικό σχολείο, οπότε μπορούν μόνοι τους να διαβάσουν και να καταλάβουν τα «ιερά κείμενα», έστω σε μετάφραση στην καθομιλουμένη γλώσσα. Ουδεμία ανάγκη μεσιτών υπάρχει λοιπόν και αυτό τους καίει!

Παραβλέπω τώρα τις αντιφάσεις, τις ανακρίβειες και τις αλλοιώσεις που περιέχονται στις γραφές και μένω στο ίδιο το γράμμα της! Έστω ότι είναι θεόπνευστη, όπως γράφει ο περιπλανώμενος προσηλυτιστής, τι ανάγκη υπάρχει να πληρώνουμε εμείς όλοι -ακόμα κι αυτοί που είναι φυσιοκράτες και δεν ασχολούνται με θεούς, πνεύματα και αερικά- τους διάφορους αργόσχολους που μεσιτεύουν για τη «σωτηρία» των πιστών τους;

(βλέπε επίσης >>>)

Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές - αυτοί είναι μαύροι!

Το τελευταίο ταμπού της μεταπολίτευσης...

του Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 23/5/2011

Χρόνια τώρα, ο συγγραφέας Νίκος Δήμου προειδοποιούσε ότι η απόφανση «οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές» είναι κατά βάθος ρατσιστική, διότι δίνει ένα χαρακτηριστικό σε μια ολόκληρη πληθυσμιακή ομάδα. Πραγματικά: τον περισσότερο καιρό, οι περισσότεροι Ελληνες δεν παρουσίασαν ρατσιστικές συμπεριφορές γιατί απλώς δεν υπήρχε το αντικείμενο του ρατσισμού. Σαν ήρθαν οι πρώτοι Αλβανοί στην Ελλάδα ζήσαμε τα πρώτα ρατσιστικά φαινόμενα, τα οποία υποδαυλίστηκαν από το ανεύθυνο τηλεοπτικό κουβεντολόι. Σε μια περίπτωση, μάλιστα, κάποιου χωριού στην Βόρεια Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία των Αλβανών μετά τη δύση του ηλίου. Οταν ρωτήθηκε ο πρόεδρος, αν οι μετανάστες του χωριού έκαναν κάτι, απάντησε απλοϊκά: «Οχι, οι δικοί μας μια χαρά παιδιά είναι. Αλλά δεν βλέπετε τηλεόραση; Δεν καταλαβαίνετε τι γίνεται;».

Σε μια κοινωνία που η κρίση τα αλλάζει όλα, επόμενο είναι να γκρεμίζεται και το τελευταίο ταμπού της μεταπολίτευσης. Ο ελληνικός αντιρατσισμός δεν είχε βαθύτερες ρίζες ούτε ιδεολογική επεξεργασία. Ηταν ένα (θετικό) υποπροϊόν της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς στην Ελλάδα. Γράφαμε και παλιότερα ότι «όπως κάποτε ήταν της μόδας να είναι κάποιος αριστερός, έτσι παραμένει της μόδας να είναι κάποιος αντιρατσιστής. Αυτή η κυριαρχία της Αριστεράς, όσο κι αν ωφέλησε τη χώρα σε πρώτο επίπεδο, στην ουσία έκρυψε το πρόβλημα κάτω από το χαλί της απαξίωσης. Δεν υπάρχει συστηματική δουλειά και ουσιαστική παιδεία πίσω από την ελληνική ανεκτικότητα... Αυτή η ανεκτικότητα μπορεί να είναι επιφανειακή. Για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν οι κοινωνίες στα δύσκολα κρίνονται. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ζει μια χωρίς προηγούμενο περίοδο ευημερίας. Οι μετανάστες βοηθούν σ’ αυτή. Τα μεσαία στρώματα χρειάζονται τους μετανάστες. Είναι φιλί ζωής στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Τι θα γίνει όμως αν αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης φυλλορροήσει;» («Ελλάδα και ρατσισμός», 22.8.2004)

Τώρα φυλλορροούν δύο πράγματα ταυτόχρονα: το ελληνικό μεταπολεμικό μοντέλο ανάπτυξης και η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Κατ’ αρχάς η Ελλάδα χωρίς τα δανεικά δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε τους γηγενείς, πόσω δε μάλλον τους μετανάστες. Είναι γνωστό ότι οι μετανάστες πληρώνουν πρώτοι την κρίση. Αλλά δεν βρίσκονται απλώς στην ανεργία. Καταλήγουν στον δρόμο χωρίς κοινωνική ασφάλιση αλλά και χωρίς το μίνιμουμ βοήθειας που παρέχει στον Ελληνα άνεργο ο ευρύτερος οικογενειακός περίγυρος. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί θα ψάξουν να βρουν αλλού την τύχη τους, αλλά μέχρι τότε τα φαινόμενα παραβατικότητας ή και εγκληματικότητας στις τάξεις των μεταναστών θα αυξηθούν. Αυτό θα δημιουργήσει αντιδράσεις και ρατσιστικά στερεότυπα, που ευχαρίστως κάποιοι θα εκμεταλλευτούν.

Αλλά η οικονομική κρίση πλήττει και τα χαμηλότερα στρώματα των γηγενών, που πλέον θα αρχίσουν να ανταγωνίζονται για τις δουλειές που έκαναν οι μετανάστες και ανακαλύπτουν ότι αυτές οι δουλειές –ακριβώς εξαιτίας των μεταναστών– είναι κακοπληρωμένες. Από την άλλη, το αίτημα «να φύγουν οι ξένοι» είχε μέχρι σήμερα ένα αντίβαρο στα μεσαία στρώματα· ήταν οι μικροϊδιοκτήτες, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, που χρειάζονταν τους μετανάστες για να μειώνουν το κόστος λειτουργίας τους. Τώρα αυτή η επιχειρηματικότητα –που δεν είχε ρίζες, αλλά συγκυριακά εκμεταλλευόταν τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα εμφανίζονταν– σαρώνεται από την κρίση. Ακόμη κι αυτοί οι επιχειρηματίες, που είχαν θετική εμπειρία από τους μετανάστες στη δούλεψή τους, στο αίτημα «να φύγουν οι ξένοι» στην καλύτερη περίπτωση θα σιωπήσουν.

Δεύτερον, η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς πνέει τα λοίσθια και οι σπασμωδικές κινήσεις των ποικιλώνυμων ομάδων του αποκαλούμενου «χώρου» επιταχύνουν την κατάρρευση. Στην Ελλάδα της ρηχής ανάλυσης και του μεγάλου θυμικού, το εκκρεμές κινείται ταχύτατα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η Χρυσή Αυγή μπήκε στο Δημοτικό Συμβούλιο και ο ρατσιστικός λόγος εκστομίζεται χωρίς ενοχές. Μεγάλες ομάδες πληθυσμού εθίστηκαν να ψάχνουν για ενόχους, αντί για λύσεις, ενώ υπάρχει και ο διάχυτος τηλεοπτικός λαϊκισμός για να ενισχύσει αυτή την τάση. Ποιος θα καθίσει να ακούσει για μακροχρόνιες πολιτικές, οι οποίες πραγματικά θα λύσουν το πρόβλημα, όταν φοβάται να κυκλοφορήσει στο κέντρο της πόλης; Ποιος θα συζητήσει για ανάπλαση του κέντρου, για τζαμί στην Αθήνα –όλα αυτά είναι μέρος της λύσης– όταν κυριαρχεί ο φόβος της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού; Ολες οι πολιτικές μακροχρόνιας παρέμβασης χλευάζονται είτε ως «μια από τα ίδια» είτε ως «αναποτελεσματικές».

Ετσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα πάντα βρίσκαμε περίεργα ονόματα για να μη συζητάμε σε βάθος τα προβλήματα. Ενα από αυτά τα ονόματα είναι η «μεταναστευτική πολιτική». Κανείς δεν μας εξηγεί τι είναι, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν την έχουμε. Τα δε πραγματικά μέτρα μακροχρόνιας μεταναστευτικής πολιτικής απαξιώνονται ταχύτατα, διότι «δεν απαντούν στο πρόβλημα». Ετσι και σε ό, τι αφορά το κέντρο της Αθήνας κρατάμε την ίδια στάση που έχουμε για την οικονομία. Μετά από μια μεγάλη περίοδο μακαριότητας, τότε που αργά αλλά σταθερά τα πάντα επιδεινώνονταν, ξαφνικά τρομάξαμε. Κι επειδή δεν δώσαμε τις λύσεις «χθες» –κατά την αγαπημένη έκφραση των νεοανυπόμονων–, τις θέλουμε σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες ψευδαισθήσεις άμεσων λύσεων προσφέρει η Χρυσή Αυγή. Οι γρήγορες λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα δεν μπορεί παρά να είναι βίαιες λύσεις, αν υποθέσουμε ότι είναι λύσεις. Και κατά περίεργο τρόπο, ανώτερα μεσοαστικά στρώματα με αριστερές καταβολές, εκείνα που παλιότερα τρόμαζαν από την ακροδεξιά βία (και δυστυχώς μόνον από αυτή), τώρα κάνουν λίγο τα στραβά μάτια για την αστυνομική ή και την ακροδεξιά βία στο όνομα της τάξης.

Ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός δεν είναι μόνο πολύ απλοϊκός και συνεπώς εύπεπτος. Είναι και πολύ οικείος σε μια χώρα που εμποτίστηκε από τον λαϊκισμό της παλαβής Αριστεράς. Μπορεί αυτοί οι δύο ριζοσπαστισμοί να είναι απέναντι, αλλά η συλλογιστική τους είναι η ίδια: κάποιοι φταίνε για την κατάσταση (πλουτοκράτες ή μετανάστες), οι δημοκρατικές μέθοδοι δεν λύνουν ουσιαστικά τα προβλήματα, οι πολιτικοί είναι προδότες ή χειραγωγούμενοι από συμφέροντα· αφήστε δε που πάντα υπάρχει και κάποια συνωμοσία (του κεφαλαίου ή της παγκοσμιοποίησης). Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο: και στη Γαλλία, ο Λεπέν τις εργατικές συνοικίες –προπύργια του ΚΚΓ– κέρδισε πρώτα.

Τα σύνθετα προβλήματα απαιτούν σύνθετες και μακροχρόνιες λύσεις. Με τα τηλεοπτικά τύμπανα του φόβου να ηχούν και με πολιτικούς που όχι μόνον έχουν ευήκοα ώτα, αλλά αναπαράγουν κάθε είδους λαϊκισμό, θα έχουμε πρόχειρες λύσεις, διόγκωση των προβλημάτων και πόλωση των ακραίων. Τη συνταγή δηλαδή της καταστροφής.

Η μάχη των συντηρητισμών

Για τη μεταπολίτευση μπορούν να ειπωθούν πολλά. Λέγονται περισσότερα – απ’ όσα της αξίζουν τουλάχιστον. Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα στο οποίο συμφωνούμε όλοι. Είναι η μεγαλύτερη περίοδος δημοκρατίας την οποία έζησε αυτή η χώρα· κατάκτηση σημαντική αν σκεφθούμε την ιστορία των διακοσίων χρόνων του νεοελληνικού κράτους.

Βεβαίως και αυτή τη δημοκρατία την καταχρασθήκαμε. Ισως, ως καινούργιο κοσκινάκι, δεν ξέραμε πού να το κρεμάσουμε και το κρεμάσαμε παντού. Τα πάντα θεωρήθηκαν δημοκρατικά κεκτημένα. Ακόμη και η ανομία. Αυτό μπορεί να ήταν και λογικό σε μια χώρα που δεν ήξερε τι σημαίνει ελευθερία και συνεπώς ποια είναι τα όριά της. Ζούσαμε σε μια χώρα όπου ο νόμος και το κράτος χρησιμοποιήθηκαν για να κρατήσουν τον μισό πληθυσμό, τους ηττημένους δηλαδή του Εμφυλίου, υπό επιτήρηση. Στη μέθη της μεταπολίτευσης όλα ανακατεύτηκαν περίεργα. Η ελευθερία του λόγου έγινε δικαίωμα αφισορύπανσης· το δικαίωμα συνάθροισης μεταμορφώθηκε σε δικαίωμα ταλαιπωρίας χιλιάδων από διακόσιους συγκεντρωμένους· το πανεπιστημιακό άσυλο έγινε ορμητήριο παραβατών και άβατο για κάποιες ιδέες που θεωρούνται νεοφιλελεύθερες ή αντικομμουνιστικές· η νόμιμη βία του κράτους εξισώθηκε με την παράνομη βία των πολιτών κ. ά.

Κεκτημένα και ιερά

Ηταν εν μέρει φυσιολογικό να συμβεί και τέτοιες μετατοπίσεις του εκκρεμούς έγιναν παντού στον κόσμο. Μόνο που εδώ παρακράτησε. Εμπεδώθηκε ένας αριστερός συντηρητισμός, που προσπαθεί να κρατήσει ανέπαφο ολόκληρο το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης, μαζί με τις αρνητικές της επιπτώσεις. Ολα έγιναν κεκτημένα και ιερά, ακόμη και όσα δεν αντέχουν στην κοινή λογική. Βλέπουμε τα πανεπιστήμια να καταρρέουν και το μόνο που συζητάμε είναι οι μελλοντικοί και απίθανοι κίνδυνοι από την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου. Χιλιάδες εργατοώρες χάνονται στο κέντρο της Αθήνας κι ακόμη συζητάμε αν είναι δημοκρατικό να πορεύονται οι πενήντα διαμαρτυρόμενοι στη μία λωρίδα του δρόμου.

Συντηρώντας όμως τις παθογένειες ενός συστήματος, εξασφαλίζεις την κατάρρευσή του. Αναγκαστικά διογκώνονται τα αντίστροφα συντηρητικά ανακλαστικά και δημιουργείται κοινωνική πίεση για κατεδάφιση ολόκληρου του οικοδομήματος. Η καθολική απόρριψη της πολιτικής είναι το πρώτο φαινόμενο αυτής της διαδικασίας. Η καθολική δυσανεξία το δεύτερο και έπεται συνέχεια. Το εκκρεμές πάει από τον αριστερό συντηρητισμό στον δεξιό χωρίς να περάσει από τη σύνεση.

Η κρίση είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αλλάξουν τα πράγματα. Να ξεριζώσουμε τις παθογένειες και να αναπτύξουμε όποια θετικά υπάρχουν. Αυτό όμως προαπαιτεί σκέψη και ξεδίπλωμα μακροχρόνιων πολιτικών. Αυτές που επειδή δεν παράγουν αξιόλογο επικοινωνιακό αποτέλεσμα, χλευάζονται ως αναποτελεσματικές. Μόνο που οι άλλες λύσεις μπορεί να είναι φανταχτερές και ανούσιες, αλλά μπορεί να είναι φανταχτερές και επικίνδυνες.