Μιχάλης Κ., 40 ετών, άγαμος, μεταπτυχιακό δίπλωμα, δημόσιος υπάλληλος, Θεσ/νίκη.
Μεγάλωσα σε μια κλασική ελληνική αστική οικογένεια, με ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον και με γονείς που θα έκαναν (και έκαναν) τα πάντα για τα παιδιά τους. Η μητέρα τακτική στα θρησκευτικά καθήκοντα, ο πατέρας εντελώς χαλαρός. Στα παιδικά μάτια αποτελούσαν βαρετές κοινωνικές αγγαρείες μέχρι που σταδιακά κόπηκαν εντελώς.
Στο σχολείο ήταν υποχρεωτική η αποστήθιση του «Πιστεύω» και βαρετοί οι υποχρεωτικοί εκκλησιασμοί από τη γλυκύτατη κατά τα άλλα θεολόγο. Με τους φίλους δεν βρέθηκα ποτέ σε εκκλησιαστικούς χώρους, αφού έχουμε καλύτερα μέρη να συχνάζουμε! Αναρωτιέμαι, βέβαια, γιατί οι περισσότεροι φίλοι μου με στραβοκοιτάζουν όταν πιάνω τα «αθεϊστικά μου».
Θα έλεγε ότι κλιμακωτά εξελίχθηκα σε άθεο/αδιάφορο. Ως παιδί ήμουν αδιάφορος χριστιανός, όπου εντάχθηκα λόγω υποχρεωτικής (νομικής/κοινωνικής δεν έχει σημασία) βάφτισης και αστυνομικής ταυτότητας.
Ως έφηβος (13-19 ετών) αντιλήφθηκα ότι το θέατρο του εκκλησιαστικού παραλόγου μιλούσε από μόνο του: Πλουμιστοί παπάδες, με λιβάνια, καμπάνες, spooky εικόνες που ενίοτε περιφέρουν λείψανα, αξιοθρήνητα... θαυματουργές εικόνες που το μόνο που κάνουν είναι να δακρύζουν βυσινάδα και να προσφέρουν placebo θεραπείες σε απελπισμένους, τελετές και ηθικές επιταγές και απαγορεύσεις χωρίς νόημα και αντίκρισμα στον πραγματικό κόσμο...
Έτσι επήλθε σταδιακά και η συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά τα τελετουργικά, τυπολατρικά δεν μπορεί να έχουν καμία σχέση με αυτό που όλοι γύρω μου αποκαλούσαν ως θεό...
Ως ενήλικας πλέον (20-30 ετών), δεν ασχολούμαι καθόλου με το θέμα... σπουδές, ευδαιμονία και αναζήτηση (εργασίας, γυναίκας, διακοπών, πού άφησα πάλι το κινητό κλπ). Παρ' όλ' αυτά στο βάθος του μυαλού ίσως υπάρχει ένας προσωπικός θεός, όχι ο θρησκευτικός... κάτι σαν ευσεβής πόθος.
Ως ώριμος άνδρας (30-35 ετών) είχα το Internet! Τόσος κόσμος, τόσες θρησκείες, τόσοι θεοί... βρε, οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι είμαστε μειοψηφία! Μειώνεται έτσι κι άλλο η επιρροή της ιδέας του θεού, γίνομαι μάλλον αγνωστικιστής. Παραμένουν όμως οι λανθασμένες πεποιθήσεις, όπως π.χ. ότι η ηθική πηγάζει από τη ... θρησκεία και ότι οι θρησκείες αποτελούν αναγκαίο συνδετικό κρίκο της κοινωνίας (για να μην γίνουμε ζούγκλα, και καλά).
Ως ωριμότερος: (35και πάνω ετών) έμαθα, διάβασα, άκουσα: George Carlin, Sam Harris, Richard Dawkins, αμερικανικές εκπομπές. Μετά διάβασα και την Αγ. Γραφή (σε αγγλική μετάφραση) και έμεινα κατάπληκτος από το πόσο όχι θεόπνευστα αλλά πόσο αλλοπρόσαλλα, ανήθικα και προπαντός γήινα φάνταζαν στα μάτια μου τα περιεχόμενά της. Μάλλον που οι περισσότεροι χριστιανοί δεν την έχουν διαβάσει...
Πλέον, δεν παίζω με τις λέξεις, 7ης κλίμακας άθεος (κι ας είναι 6,9 ο Dawkins). Δε χρειάζεται να ψάξω όλο το σύμπαν για να δηλώσω ότι δεν κρύβεται κάπου η Αόρατη Ροζ Μονόκερως (FSM rules, btw...) Αν αύριο έλθει και με πάρει καβάλα, θα ανασκευάσω.
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα γεγονότα που με οδήγησαν σ’ αυτή την αντίληψη! Κομβικό σημείο μπορώ να θεωρήσω μια ομιλία του Sam Harris, «Faith vs Reason in the Modern World», όπου για πρώτη φορά ανακάλυπτα ότι οι θρησκείες εκτός από άκακα ψεύδη, διαχέουν και άκρως επιβλαβείς έννοιες στην ανθρώπινη κοινωνία: Το κάστρο της θρησκευτικής ηθικής επιχειρηματολογίας διαλύεται κατά τη γνώμη μου.
- Τσεκάρω τις παράλογες αναφορές στην Αγ. Γραφή, δεν έχουν τελειωμό: Δευτερονόμιο, Έξοδος, Απ. Παύλος...
- Ο θεός επιτάσσει σφαγές νεογνών, γυναικών, αλλόθρησκων, εκδίκηση, μίσος, ζήλια, διάχυτος μισογυνισμός και ομοφοβία στην Κ. Διαθήκη, δικαιολόγηση δουλείας, δαιμονοποίηση έρωτα, λιθοβολισμός της μη παρθένας κόρης, της μάγισσας, του αλλόθρησκου, όλα εκεί!...
- Προσωπικά, μένω πλέον έκπληκτος από το γεγονός ότι επιτρέπεται να το διαβάζουν παιδιά!
Επειδή κατά τη γνώμη μου, μόνο χρήσιμες δεν είναι τέτοιες ιδεολογίες, αποφασίζω να πάρω θέση απέναντί τους. Σοκάρομαι, πλέον, όταν βλέπω ότι ένα ολόκληρο κράτος πηγαίνει αγκαλιά με την εκκλησία.
Στο ερώτημα, τι έχω αντί του θεού (που έχουν άλλοι) και τί δίνει νόημα και στήριγμα στη ζωή μου και στον κόσμο, έχω εύκολα την απάντηση: Ό,τι και στους υπόλοιπους ανθρώπους· ό,τι και στους πιστούς (που έτσι κι αλλιώς δεν εφαρμόζουν τίποτε από αυτά που δεν τους βολεύουν από τις γραφές τους). Πιστεύω στο ανθρώπινο μυαλό, ελπίζω στην ανθρώπινη επιστήμη. Στα μερικά χιλιάδες χρόνια παρουσίας μας στον ηλικίας 4,5 δισ. ετών πλανήτη μας, έχουμε κάνει απίστευτα άλματα.
Δεν προέκυψε καμιά αξιοσημείωτη επίπτωση από την επιλογή της αθεΐας. Αντιθέτως, αν κάτι νιώθω, είναι θυμός γι' αυτό που εγώ, πλέον, θεωρώ κοροϊδία, εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανασφάλειας και πλύση εγκεφάλου μικρών παιδιών.
Στον κοινωνικό κύκλο μου είμαι σαν τη μύγα μεσ' το γάλα, αλλά και δεν αποκρύπτω τη θέση μου (τουναντίον). Δεν άλλαξε κάτι στις κοινωνικές μου σχέσεις. Διαπίστωσα όμως ότι σχεδόν κανείς δεν ήθελε να ακούσει κριτική για τη θρησκεία του, όσο εμπεριστατωμένη κι αν ήταν. Μου έκανε εντύπωση, πόσα λίγα ξέρει ο μέσος πιστός για την -όποια- θρησκεία του έλαχε (γιατί είναι καθαρά θέμα τύχης και τίποτ' άλλο).
Και ναι, μ' ενδιαφέρει να μοιραστώ τις πεποιθήσεις μου με περισσότερους και κάνω ήδη ό,τι μπορώ για αυτό.
Δε μπορώ να πω ότι έχω πέσει θύμα διάκρισης λόγω των αθεϊστικών επιλογών μου. Ίσως να μην έτυχε κιόλας. Μοναδικό θέμα που με ενοχλεί στο περιβάλλον μου είναι τα θρησκευτικά σύμβολα που παραμένουν αναρτημένα στο χώρο της (δημόσιας) εργασίας μου.
Σε κάποιους που προβληματίζονται για το δικό τους δρόμο στη ζωή και μου ζητήσουν μια συμβουλή, θα έλεγα: Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του «θέλω» να πιστεύω σε κάτι, από το έχω και σοβαρούς λόγους για να πιστεύω σε κάτι.
Enjoy the ride, cause it's the only one you get! Peace!
