του Νίκου Δήμου, Lifo, 11/5/2011
Αν μπείτε στην ελληνική έκδοση της αναζήτησης Google και πληκτρολογήστε τη λέξη «χρεοκοπία», θα πάρετε πάνω από ένα εκατομμύριο αναφορές. Ο συνδυασμός «χρεοκοπία Ελλάδας» θα σας δώσει γύρω στις επτακόσιες πενήντα χιλιάδες. Που σημαίνει ότι τόσες φορές έχει αναφερθεί σε κείμενα τα οποία αποδελτίωσε η μηχανή εύρεσης.
Τα ίδια θα συμβούν αν δώσετε «αναδιάρθρωση» ή «κούρεμα χρέους». Το «έλλειμμα» δίνει δύο εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες και το «έλλειμμα Ελλάδας» μόλις πεντακόσιες χιλιάδες λιγότερο. Η «επιμήκυνση» πάει πιο ψηλά - αλλά εκεί παίζει και η «επιμήκυνση πέους» (το αγαπημένο θέμα όλων των σκουπιδο-mail).
Έχουν και οι λέξεις τα όριά τους, φθείρονται, λιώνουν - παύουν στο τέλος να εννοούν κάτι, γίνονται πολτός. Ας αφήσουμε που τέτοιες αφηρημένες έννοιες δεν σημαίνουν τίποτα, παρά μόνο όταν τις μεταφράσει κανείς σε ανθρώπινα πάθη - όπως είχε κάνει πριν εκατόν τριάντα πέντε χρόνια ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Αναλύοντας την αξία μίας μετοχής (έχασε όλη την περιουσία του στα «Λαυρεωτικά»), έβρισκε ότι αποτελείται από «Δάκρυα ορφανού 2 λεπτά, Στεναγμοί χήρας 1λ., Πείνα συνταξιούχου 1λ., Νωθρότης εισαγγελέως 3λ. κ.λπ.». Μέσα στον λογαριασμό, το μεγαλύτερο ποσοστό, βέβαια, είναι η «Ευήθεια μετόχου». Τίποτα δεν άλλαξε!
Έτσι και στο κάθε χρέος υπάρχει πολύς ανθρώπινος πόνος -αλλά και πολλή «ευήθεια»- δηλαδή ανοησία. Και στη θεραπεία υπάρχει ακόμα περισσότερη οδύνη. Κι ακριβώς γι' αυτό κανείς δεν τολμάει να προχωρήσει στη θεραπεία. Βρίζουμε το μνημόνιο - χωρίς να προσέχουμε ότι δεν έχει εφαρμοστεί, παρά μόνο σε μερικά εύκολα μέτρα. Η ουσία, το σπάταλο κι ανοικονόμητο κράτος, παραμένει αλώβητο. Ηγέτες και αξιωματούχοι γυρίζουν γύρω-γύρω αλλόφρονες σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα και δεν κάνουν τίποτα. Ποιος θα επωμισθεί το πολιτικό κόστος;
Τον 5ο αιώνα π.Χ., δύο φορές κάλεσε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον Κιγκινάτο να σώσει τη χώρα που κινδύνευε. Και τις δύο φορές έπραξε το καθήκον του κι ενώ είχε τεράστιες έκτακτες εξουσίες για μήνες, δεν τις άσκησε ούτε μία ώρα παραπάνω και γύρισε στο μικρό χωράφι του. Μια φορά μόνο στην ιστορία συνδυάστηκε η απόλυτη εξουσία με το απόλυτο ήθος. Και το θαύμα δεν επαναλαμβάνεται...
