Στο blog Ελληνικό Καφενείο δημοσιεύτηκε ένα σύνολο στοιχείων από την ιουδαϊκή και χριστιανική Παλαιά Διαθήκη, σύμφωνα με τα οποία, αυτό που ονομάζεται παρ' ημίν «γάμος» είναι πολύ περιορισμένο σε σχέση με αυτά που προβλέπονται στα «ιερά βιβλία». Κι επειδή μπορεί να διατυπωθεί το επιχείρημα ότι εκείνες οι διαφοροποιήσεις ήταν απόρροια των κοινωνικών συνθηκών εκείνης της εποχής, μπορούμε να ανταπαντήσουμε ότι και οι τρέχουσες διαφοροποιήσεις από τα συνηθισμένα και παραδοσιακά, προκαλούνται από τις κοινωνικές συνθήκες της δικής μας εποχής και τις επερχόμενες εξελίξεις.
Όποιος επιμένει να ακολουθούν οι άνθρωποι το «λόγο του θεού» (λέμε τώρα!) και τις «ιερές γραφές», είναι απαραίτητο να συμφωνήσει πρώτα ότι πρέπει να τις ακολουθούν όχι επιλεκτικά αλλά σε όλη την περιγραφόμενη έκταση, με σκλάβες και παλλακίδες, με βιασμούς, δανεισμούς και εξαγορές κ.ο.κ. Όχι μόνο ότι και όπως βολεύει κάθε φορά το θρησκευτικό ιεραετίο! Μεταφέρουμε εδώ το κείμενο που γράφει ο Αμφίβιος στο Ελληνικό Καφενείο, με άδεια του διαχειριστή του, επειδή ταιριάζει στη θεματολογία του δικού μας blog:
Οι ιερωμένοι έξαλλοι διαμαρτύρονται στα κανάλια κατά της πιθανότητας να εφαρμοστεί στη χώρα ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ο λεγόμενος «ομοφυλόφιλος γάμος». Παρότι δεν θα πρόκειται για θρησκευτική τελετή και επομένως δεν τους πέφτει κανένας λόγος, ο Θεός, φωνάζουν, έχει ευλογήσει μόνο τον γάμο που τελούν αυτοί, όπως τον τελούν αυτοί.
Ένα τεράστιο ψέμα, φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στη Βίβλο. Θα δει ότι ο Πανάγαθος έχει ευλογήσει πολλές, πολύ ενδιαφέρουσες μορφές γάμου – άσχετο αν αυτό δεν συμφέρει στους αντιπροσώπους του επί της γης.
Ο πρώτος Γάμος
Στη Γένεση μαθαίνουμε ο Θεός έφτιαξε έναν βοηθό για τον γνωστό μας Αδάμ «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον. Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ΄ αυτόν» (2:18). Ο βοηθός ήταν η Εύα, κλπ., κλπ. Δεν ήταν ο πιο ευτυχισμένος γάμος όλων των εποχών, αλλά αυτόν μας έδωσε ο Θεός, αυτός είναι ο καλός, ο ευλογημένος, λένε οι παπάδες.
Όμως ακόμη και σ΄ αυτόν τον «ευλογημένο» γάμο υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στους νόμους του σήμερα και αυτούς των αρχαίων Ισραηλιτών. Στο αρχαίο Ισραήλ:
- Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής θρησκείας απαγορεύονταν θεωρητικά (παρ’ όλα αυτά μερικές φορές γίνονταν).
- Παιδιά τα οποία γεννιόνταν από γάμο μεταξύ ατόμων διαφορετικής θρησκείας θεωρούνταν νόθα.
- Οι γάμοι κατά γενικό κανόνα κανονίζονταν από την οικογένεια ή από φίλους.
Όσο για τη νύφη που δεν ήταν παρθένα, ο καλός Θεούλης όριζε να λιθοβοληθεί έως θανάτου από τους άντρες της πόλης της (Δευτερονόμιο 22: 21).
Ανδρική πολυγαμία
Μετά τον πρώτο, «κύριο» γάμο, ανάλογα και με τα οικονομικά του, ένας άντρας μπορούσε να παντρευτεί όσες επιπλέον γυναίκες επιθυμούσε. Οι καινούριες σύζυγοι θα ζούσαν μαζί με τον άντρα και τις υπόλοιπες γυναίκες του στο υπάρχον σπιτικό του.
Υπάρχουν πολλές αναφορές στην ανδρική πολυγαμία στην Βίβλο: Ο Λαμέχ, (Γένεση 4:19), είναι ο πρώτος γνωστός πολύγαμος με δύο γυναίκες. Επίσης ο Ιακώβ, ο Ασούρ, ο Ελκανά είχαν από δύο, ο Ησαύ και ο Ροβοάμ είχαν τρεις, ο Αβιά 14, ο Ιωράμ, ο Αχαάβ, ο Ιωακείμ, ο Βαλτάσαρ ο Γεδεών και ο Δαβίδ είχαν αρκετές (δεν αναφέρεται ακριβής αριθμός). Τέλος ο βασιλιάς Σολομών είχε 700 συζύγους από βασιλική γενιά.
Επίσης από ιστορικά κείμενα (όχι από τη Βίβλο), προκύπτει ότι ο βασιλιάς Ηρώδης (73-4 π.Χ.) είχε εννέα συζύγους.
Γάμος κουνιάδου-νύφης
Συνέβαινε όταν μια γυναίκα χήρευε χωρίς να αποκτήσει αρσενικά παιδιά, οπότε προέκυπτε πρόβλημα κληρονομιάς (που έπρεπε να πάρει ο πρωτότοκος γιος). Η γυναίκα έπρεπε να αφήσει το σπίτι της, να παντρευτεί τον κουνιάδο της, να ζήσει μαζί του και να έχουν σεξουαλικές σχέσεις.
Η πιο γνωστή τέτοια υπόθεση αναφέρεται στην Γένεση (38:6-10). Ο Ηρ, άντρας της Θαμάρ, «εγένετο πονηρός εναντίον Κυρίου» και γι αυτό ο Θεός τον σκότωσε! (τρέχα γύρευε...). Ο Αυνάν, αδερφός του Ηρ, έπρεπε τότε βάσει των εθίμων να παντρευτεί την Θαμάρ. Επειδή όμως δεν ήθελε να αποκτήσει ένα παιδί που δεν θα θεωρείτο δικό του, εφάρμοσε μια στοιχειώδη μέθοδο αντισύλληψης: «όταν εισήρχετο προς την γυναίκαν του αδελφού αυτού εξέχεεν επί την γην».
Το πόσο υποχρεωτικό ήταν να ολοκληρωθεί αυτός ο γάμος και να προκύψει παιδί φαίνεται από την εκνευρισμένη αντίδραση του Θεού προς τον Αυνάν: «εθανάτωσεν και τούτον». (Μετά από αυτό την πλήρωσαν γενιές και γενιές εφήβων που τον έπαιζαν, γιατί, λεει, σπαταλούσαν το σπέρμα τους και μοίχευαν από τη μελλοντική τους γυναίκα!).
Στο 4ο βιβλίο της Ρουθ, αναφέρεται ότι ένας άντρας θα πρέπει να συνάψει γάμο όχι μόνο με τη χήρα του αδερφού του, αλλά με όποια χήρα της οποίας είναι ο στενότερος εν ζωή συγγενής.
Ένας άντρας, μια γυναίκα και η σκλάβα της
Σύμφωνα με την Γένεση η γυναίκα του Αβραάμ, η Σάρα, ήταν στείρα (λόγω ηλικίας). Είχε όμως μια σκλάβα «παιδίσκη Αιγυπτία», την Άγαρ. Επειδή η Άγαρ ήταν ιδιοκτησία της Σάρας και μπορούσε να την διαθέσει όπως ήθελε, την έδωσε στον Αβραάμ ως δανεική σύζυγο, έτσι ώστε να μπορέσει ο Αβραάμ να αποκτήσει κληρονόμο «είσελθε ουν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσεις εξ αυτής» (Γεν. 16:2). Φυσικά κανείς δεν ρώτησε την «παιδίσκη» Άγαρ, η οποία, συνέλαβε και γέννησε έναν γιο, τον Ισμαήλ (Μετά η Σάρα λύσσαξε από το κακό της, αλλά ας πρόσεχε...).
Ένας άντρας, μια ή περισσότερες γυναίκες και μερικές παλλακίδες
Ένας άντρας μπορούσε να έχει άπειρες παλλακίδες, πέρα από τη μία ή περισσότερες συζύγους του. Όπως αναφέρεται από την Γένεση (21:10), μια παλλακίδα μπορούσαν να την διώξουν όταν πλέον δεν την χρειάζονταν άλλο. Ο Αβραάμ για παράδειγμα είχε δύο παλλακίδες, ο Γεδεών, ο Ναχώρ, ο Ιακώβ, ο Ελιφάβ, ο Γεδεών, ο Μανασσής και ο Σαούλ από μια ο καθένας, ο Βαλτάσαρ πάνω από μία, ο Χάλεβ δύο, ο Δαβίδ τουλάχιστον 10, ο Ροβοάμ 60, ο Σολομών 300 (αυτός που είχε και 700 γυναίκες και γκάστρωσε και τη Βασίλισσα του Σαββά. Απίστευτος γαμίκουλας!).
Ένας άντρας στρατιώτης και μια αιχμάλωτη πολέμου
Το Δευτερονόμιο (21:11-14), το οποίο έγραψε ο Μωυσής καθ’ υπαγόρευση του καλού Θεούλη, ορίζει ότι κάθε αιχμάλωτη θα ξύριζε το κεφάλι της, θα έκοβε τα νύχια της και θα την άφηναν μόνη να θρηνήσει για τον χαμό της οικογένειάς της, των φίλων της και της ελευθερίας της επί ένα μήνα. Μετά θα έπρεπε να υποταχθεί σεξουαλικά στον ιδιοκτήτη της, ως σύζυγος, παλλακίδα, σκλάβα ή οτιδήποτε. Με άλλα λόγια, να βιάζεται με την ευλογία του Θεού.
Ένας βιαστής και το θύμα του
Σύμφωνα με το θεόπνευστο Δευτερονόμιο (22:28-29), μια παρθένα που υφίσταται βιασμό πρέπει να παντρευτεί τον βιαστή της, ανεξάρτητα από τα αισθήματα που μπορεί να τρέφει απέναντί του. Φτάνει ο βιαστής να πληρώσει στον πεθερό του 50 αργύρια. Στη πράξη δηλαδή ένας άντρας μπορούσε να παντρευτεί κάνοντας απλά μια σεξουαλική επίθεση σε κάποια γυναίκα που του άρεσε. Υπήρχε όμως ένα μειονέκτημα στην μέθοδο αυτή: δεν είχε το δικαίωμα να την χωρίσει ποτέ.
Οι ιερείς αρέσκονται να πιπιλίζουν σαν καραμέλα το «θαύμα της Κανά» στη Γαλιλαία, όπου ο Ιησούς μετέτρεψε το νερό σε κρασί σε ένα γάμο (Ιωάν. 2:1-11). Ισχυρίζονται ότι με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς επιβεβαίωσε την συγκατάθεσή του για τον πρώτο τύπου γάμου που αναφέρεται παραπάνω. Πρόκειται για ευσεβείς πόθους και για διαστροφή της πραγματικότητας, ώστε να ταιριάξει η περιγραφή στις προκαθορισμένες απαντήσεις.
Καταρχάς, ο Ιησούς ευλόγησε, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το κρασί και όχι το γάμο. Δεν βρήκαν όμως οποιοδήποτε άλλο χωρίο των Ευαγγελίων που να αναφέρεται στο γάμο και αξιοποιούν αυτό με το κρασί! Στη συνέχεια, στο συγκεκριμένο εδάφιο δεν αναφέρεται τι είδους γάμος ήταν εκείνος. Επίσης, στα Ευαγγέλια δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Ιησούς αποδοκίμασε τις άλλες μορφές γάμου. Ποτέ δεν κατέκρινε την πολυγαμία, τους γάμους κουνιάδου-νύφης, ή οποιονδήποτε άλλον από τους τύπους που αναγράφονται παραπάνω.
Είναι προφανές ότι η εκκλησία χρησιμοποιεί τις Γραφές επιλεκτικά σαν να κάνουν ψώνια στο σουπερμάρκετ: παίρνουμε από το ράφι μόνον ό,τι μας αρέσει/συμφέρει. Η παιδαριώδης, σουρεαλιστική ιστορία με τα Σόδομα και τα Γόμορρα (έπεσε φωτιά από τον ουρανό, μη χε!), είναι καλή, θα την κρατήσουμε, θάνατος στους ομοφυλόφιλους.
Οι ευλογημένες παλλακίδες, οι σκλάβες, οι δανεικές γυναίκες, οι ευλογημένοι βιασμοί, δεν μας συμφέρουν, έξω.
