...
Στη δίκη για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης δήλωσε ένας από τους κατηγορουμένους: «Επιδιώκω να γίνω μάρτυρας εδώ και πέντε χρόνια. Προσπάθησα να λάβω βίζα για (να συμμετάσχω) στην 11η Σεπτεμβρίου αλλά δεν μπόρεσα. Εάν έρθει αυτό το μαρτύριο, θα το δεχτώ, ο Θεός είναι μεγάλος», δήλωσε ο Ράμζι μπεν αλ-Σαΐμπα που ήταν συγκάτοικος, στο Αμβούργο, του Μοχάμεντ Άτα, του επικεφαλής των αεροπειρατών.
«Καταλαβαίνω ότι θα θέλατε να με σκοτώσετε όμως η μοίρα του καθενός είναι στα χέρια του Θεού», είπε και πρόσθεσε ότι είναι έτοιμος να αναλάβει την υπεράσπισή του, αρνούμενος να τον υπερασπίσουν οι δικηγόροι που του έχουν οριστεί και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο πελάτης τους έχει ψυχολογικά προβλήματα. Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί αλλά και οι περισσότεροι άλλοι θεόπληκτοι ανά τον κόσμο έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η θανατολαγνεία τους.
Εννοείται ότι για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι κάτι τέτοιο ακατανόητο, να θέλει δηλαδή κάποιος να πεθάνει για να πάει πιο γρήγορα ως «μάρτυρας» στον όποιο δημιουργό του. Όμως αυτόν ακριβώς τον πολιτισμό που προβάλλουν σήμερα οι ισλαμιστές, ήθελαν να εισαγάγουν κάποτε οι χριστιανοί. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε στα χρόνια βασιλείας του Ιουλιανού ο χριστιανός «πατέρας» Γρηγόριος Ναζιανζηνός, όταν διαμαρτυρόταν κατά του αυτοκράτορα, επειδή «στέρησε τους χριστιανούς από τη … χαρά του μαρτυρίου» (Invective versus Julianus, I 58-61). Οι χριστιανοί πίστευαν αρχικά ότι ο Ιουλιανός θα ανταπέδιδε τους διωγμούς και τις σφαγές που είχαν υποστεί οι εθνικοί και έτσι θα συμψηφίζονταν τα δικά τους εγκλήματα και η χρόνια αντιπάθειά τους για τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Δεν συνέβη όμως τίποτα τέτοιο!
Μέχρι που διαδόθηκε ακόμα και στους ερημίτες πόσο γλυκιά είναι η ζωή από τη θέση εξουσίας που κατέλαβαν οι χριστιανοί, οπότε παρέκαμψαν τα περί μαρτυρίου και επιδόθηκαν στη θανάτωση αλλοθρήσκων ή και «αιρετικών» ομοθρήσκων. Σήμερα βλέπουμε να ακολουθούν αυτή την τακτική οι μωαμεθανοί, περνώντας τον δικό τους Μεσαίωνα.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Στη δίκη για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης δήλωσε ένας από τους κατηγορουμένους: «Επιδιώκω να γίνω μάρτυρας εδώ και πέντε χρόνια. Προσπάθησα να λάβω βίζα για (να συμμετάσχω) στην 11η Σεπτεμβρίου αλλά δεν μπόρεσα. Εάν έρθει αυτό το μαρτύριο, θα το δεχτώ, ο Θεός είναι μεγάλος», δήλωσε ο Ράμζι μπεν αλ-Σαΐμπα που ήταν συγκάτοικος, στο Αμβούργο, του Μοχάμεντ Άτα, του επικεφαλής των αεροπειρατών.
«Καταλαβαίνω ότι θα θέλατε να με σκοτώσετε όμως η μοίρα του καθενός είναι στα χέρια του Θεού», είπε και πρόσθεσε ότι είναι έτοιμος να αναλάβει την υπεράσπισή του, αρνούμενος να τον υπερασπίσουν οι δικηγόροι που του έχουν οριστεί και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο πελάτης τους έχει ψυχολογικά προβλήματα. Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί αλλά και οι περισσότεροι άλλοι θεόπληκτοι ανά τον κόσμο έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η θανατολαγνεία τους.Εννοείται ότι για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι κάτι τέτοιο ακατανόητο, να θέλει δηλαδή κάποιος να πεθάνει για να πάει πιο γρήγορα ως «μάρτυρας» στον όποιο δημιουργό του. Όμως αυτόν ακριβώς τον πολιτισμό που προβάλλουν σήμερα οι ισλαμιστές, ήθελαν να εισαγάγουν κάποτε οι χριστιανοί. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε στα χρόνια βασιλείας του Ιουλιανού ο χριστιανός «πατέρας» Γρηγόριος Ναζιανζηνός, όταν διαμαρτυρόταν κατά του αυτοκράτορα, επειδή «στέρησε τους χριστιανούς από τη … χαρά του μαρτυρίου» (Invective versus Julianus, I 58-61). Οι χριστιανοί πίστευαν αρχικά ότι ο Ιουλιανός θα ανταπέδιδε τους διωγμούς και τις σφαγές που είχαν υποστεί οι εθνικοί και έτσι θα συμψηφίζονταν τα δικά τους εγκλήματα και η χρόνια αντιπάθειά τους για τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Δεν συνέβη όμως τίποτα τέτοιο!
Μέχρι που διαδόθηκε ακόμα και στους ερημίτες πόσο γλυκιά είναι η ζωή από τη θέση εξουσίας που κατέλαβαν οι χριστιανοί, οπότε παρέκαμψαν τα περί μαρτυρίου και επιδόθηκαν στη θανάτωση αλλοθρήσκων ή και «αιρετικών» ομοθρήσκων. Σήμερα βλέπουμε να ακολουθούν αυτή την τακτική οι μωαμεθανοί, περνώντας τον δικό τους Μεσαίωνα.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
