OK, είµαστε εναντίον της Γιαννάκου, της Δεξιάς, των ΜΑΤ κλπ. Αλλά υπέρ ποίων είµαστε;
Στα πανεπιστήµια, βασιλεύει εδώ και χρόνια, ένα καθεστώς οικονοµικής και πολιτικής διαφθοράς, βίας και νοθείας. To ξέρουν όλοι – το γράφουν στα ψιλά και οι εφηµερίδες. Μερικοί δεν µιλάνε γιατί το στάτους κβο τούς συµφέρει, άλλοι γιατί φοβούνται (είτε το ξύλο, είτε τις αντιδράσεις τής δήθεν πλειοψηφίας).
Φυσικά, το πρώτο φταίξιµο το ’χουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ µε τη διαχρονική τους πολιτική στην παιδεία. Φυσικά, τα µεγάλα προβλήµατα παραµένουν η ασθενική χρηµατοδότηση των ΑΕΙ, ο εναγκαλισµός τους από το υπουργείο, η νόθευση τού δηµόσιου χαρακτήρα τους... Αλλά ορισµένες από τις αλλαγές που πρότεινε η επιτροπή Βερέµη (πρυτανικές εκλογές, συγγράµµατα, αιώνιοι φοιτητές, άσυλο), ακόµα κι αν κανείς διαφωνεί µαζί τους, αφορούν πραγµατικά προβλήµατα. Μικρές αλλαγές που σκοντάφτουν σε µεγάλα συµφέροντα.
Θα ήταν εξαιρετικά άδικο να ταυτίσουµε όσους διαφωνούν µε τα µέτρα Γιαννάκου (φοιτητές και καθηγητές) µε όσους τα σαµποτάρουν για ίδιον όφελος. Όµως, η ύπαρξη των µεν δεν αναιρεί την ύπαρξη των δε (ή «ΔΕΝ», αφού µονίµως λένε όχι σε όλα). Αυτό που εκπροσωπούν οι «ΔΕΝ» είναι εν πολλοίς «µαύρο» (και δεν εννοώ τους αναρχικούς), πιο µαύρο και από τη Δεξιά, την οποία υποτίθεται µάχονται: µαφίες, τραµπούκους, καταχραστές. Η Αριστερά γιατί συντάσσεται µαζί τους; Ή, τουλάχιστον, γιατί δεν τους καταγγέλλει;
Ηλίας, Ονούφριος, Στέλιος: Τους συνδέουν τρία πράγµατα: ήταν πανεπιστηµιακοί. Σκόνταψαν πάνω στη διαφθορά του χώρου τους και την πολέµησαν µόνοι. Κανείς τους δεν ζει πια.
Ο Ηλίας Σιδηρόπουλος και ο Ονούφριος Φαρµακίδης, πρύτανης και αντιπρύτανης, ήταν οι πρώτοι που σκάλισαν τα οικονοµικά του Παντείου, αποκαλύπτοντας το σκάνδαλο δισ. που έφερε ενώπιον της δικαιοσύνης καθηγητές όπως οι Κώνστας και Μεταξόπουλος. Ο Φαρµακίδης δέχθηκε τον Δεκέµβριο του 1999 «µαφιόζικη» επίθεση από αγνώστους που τον ξυλοκόπησαν άγρια. Λίγους µήνες µετά πέθανε από άσχετη αιτία. Ο Σιδηρόπουλος, όσο ήταν πρύτανης δεχόταν απειλές κατά της ζωής του και τελικά υπέστη εγκεφαλικό που τον εξανάγκασε σε παραίτηση τον Δεκέµβριο του 1999. Πέθανε λίγα χρόνια µετά. Όσο για τη δίκη του Παντείου, βρίσκεται ακόµα σε εξέλιξη...
Ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος κατήγγειλε την αδιαφάνεια στην επιλογή µεταπτυχιακών φοιτητών στο Πανεπιστήµιο Κρήτης, παραπέµφθηκε στο Πειθαρχικό γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο (!), και τελικά χρειάστηκε να πεθάνει λίγο µετά από καρδιά στο γραφείο του, το 2006, ώστε να πάρουν δηµοσιότητα οι καταγγελίες του [“Ιός”, Κυρ. Ελευθεροτυπία, 28.5.2006]. Στο πολιτικό του µνηµόσυνο ο Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, είπε: «Υπάρχει ένα σύµπλεγµα συµφερόντων µε διακοµµατική στήριξη, όπου όποιος είναι εντός των συµφερόντων προκόβει και όποιος εκτός αφανίζεται». Ποιους εννοούσε άραγε;
Φυσικά, το πρώτο φταίξιµο το ’χουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ µε τη διαχρονική τους πολιτική στην παιδεία. Φυσικά, τα µεγάλα προβλήµατα παραµένουν η ασθενική χρηµατοδότηση των ΑΕΙ, ο εναγκαλισµός τους από το υπουργείο, η νόθευση τού δηµόσιου χαρακτήρα τους... Αλλά ορισµένες από τις αλλαγές που πρότεινε η επιτροπή Βερέµη (πρυτανικές εκλογές, συγγράµµατα, αιώνιοι φοιτητές, άσυλο), ακόµα κι αν κανείς διαφωνεί µαζί τους, αφορούν πραγµατικά προβλήµατα. Μικρές αλλαγές που σκοντάφτουν σε µεγάλα συµφέροντα.
Θα ήταν εξαιρετικά άδικο να ταυτίσουµε όσους διαφωνούν µε τα µέτρα Γιαννάκου (φοιτητές και καθηγητές) µε όσους τα σαµποτάρουν για ίδιον όφελος. Όµως, η ύπαρξη των µεν δεν αναιρεί την ύπαρξη των δε (ή «ΔΕΝ», αφού µονίµως λένε όχι σε όλα). Αυτό που εκπροσωπούν οι «ΔΕΝ» είναι εν πολλοίς «µαύρο» (και δεν εννοώ τους αναρχικούς), πιο µαύρο και από τη Δεξιά, την οποία υποτίθεται µάχονται: µαφίες, τραµπούκους, καταχραστές. Η Αριστερά γιατί συντάσσεται µαζί τους; Ή, τουλάχιστον, γιατί δεν τους καταγγέλλει;Ηλίας, Ονούφριος, Στέλιος: Τους συνδέουν τρία πράγµατα: ήταν πανεπιστηµιακοί. Σκόνταψαν πάνω στη διαφθορά του χώρου τους και την πολέµησαν µόνοι. Κανείς τους δεν ζει πια.
Ο Ηλίας Σιδηρόπουλος και ο Ονούφριος Φαρµακίδης, πρύτανης και αντιπρύτανης, ήταν οι πρώτοι που σκάλισαν τα οικονοµικά του Παντείου, αποκαλύπτοντας το σκάνδαλο δισ. που έφερε ενώπιον της δικαιοσύνης καθηγητές όπως οι Κώνστας και Μεταξόπουλος. Ο Φαρµακίδης δέχθηκε τον Δεκέµβριο του 1999 «µαφιόζικη» επίθεση από αγνώστους που τον ξυλοκόπησαν άγρια. Λίγους µήνες µετά πέθανε από άσχετη αιτία. Ο Σιδηρόπουλος, όσο ήταν πρύτανης δεχόταν απειλές κατά της ζωής του και τελικά υπέστη εγκεφαλικό που τον εξανάγκασε σε παραίτηση τον Δεκέµβριο του 1999. Πέθανε λίγα χρόνια µετά. Όσο για τη δίκη του Παντείου, βρίσκεται ακόµα σε εξέλιξη...
Ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος κατήγγειλε την αδιαφάνεια στην επιλογή µεταπτυχιακών φοιτητών στο Πανεπιστήµιο Κρήτης, παραπέµφθηκε στο Πειθαρχικό γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο (!), και τελικά χρειάστηκε να πεθάνει λίγο µετά από καρδιά στο γραφείο του, το 2006, ώστε να πάρουν δηµοσιότητα οι καταγγελίες του [“Ιός”, Κυρ. Ελευθεροτυπία, 28.5.2006]. Στο πολιτικό του µνηµόσυνο ο Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, είπε: «Υπάρχει ένα σύµπλεγµα συµφερόντων µε διακοµµατική στήριξη, όπου όποιος είναι εντός των συµφερόντων προκόβει και όποιος εκτός αφανίζεται». Ποιους εννοούσε άραγε;
(πλήρες κείμενο στη Γαλέρα >>>)
